Zondag 22 maart, 7e isolatiedag: Hamster

Ik werd vandaag wakker met een warm hoofd. Ik dacht heb ik toch geen verkoudheid opgelopen gister met buiten zitten? Als de zon even achter een wolk was, voelde het toch echt de 10 graden die het ongeveer was. Of had ik niet met mijn dak open naar mijn vader moeten rijden? Ik ben altijd zeer gevoelig voor kou en heb snel last van mijn neusholtes. En er was een hele koude wind toen ik open reed, maar ik had mijn muts opgezet, dacht dat wel kon. Ik schrok me dus rot en en direct gaan temperaturen: 36,5, niets aan de hand, gelukkig! Maar wel een teken dat ik niet overmoedig moet worden.

Ik ben trouwens naast het bezoeken van mijn vader nog niet helemaal geïsoleerd, ik moet ook naar de winkel. En daar loop ik natuurlijk ook een risico op. Ik probeer dan ook met gezwinde spoed en me heel bewust van de positie van de andere klanten door de winkel te bewegen richting kassa. Ik koop ook altijd heel gericht, dus ook wat dat betreft komt mijn natuurlijke efficiency nu wel van pas.

Ik ben geen hamster wat winkelen betreft maar er zijn bepaalde producten die ik toch graag met meer hoeveelheden altijd inkoop. Zo was laatst de honing in de aanbieding bij AH, volumevoordeel noemden ze dat, bij 3 producten 40% korting. En dat gold ook voor de biologische honing, die over het algemeen toch 2x zo duur is, en toen heb ik wel direct 9 potten ingeslagen. Ik neem namelijk honing in mijn thee, iets dat de meeste van mijn vrienden inmiddels wel weten. Ze kopen het soms zelfs speciaal omdat ik op bezoek kan komen. Hoe bijzonder is dat! En de honing was ook op na al dat gehamster, dus daar had ik gelukkig rust over.

Maar ook koop ik heel graag de ovenpistoletjes van AH, 4 in een verpakking, maar per 2 verpakt. Ik voel me daar af en toe wel schuldig bij, zoveel plastic voor een paar broodjes, maar ze zijn gewoon heerlijk. En bovendien eet ik ze al 20 jaar (met tussenpauzes). Het eten van deze broodjes heb ik meegekregen van mijn eerste relatie. Zij kocht deze broodjes altijd in het weekend en ik heb die gewoonte overgenomen, ook nu nog. Ik heb me gerealiseerd dat van alle relaties die ik gehad heb, nu zo’n 5 echte, ik in elke relatie wel wat nieuws of anders geleerd heb. Ik denk dat het alleen al om die reden nodig is dat ik af en toe een relatie hebt: om mijn leven door de ogen van een ander te zien te krijgen en daar nuttige en soms ongewenste feedback op te krijgen.

Ik was dus zeer geschokt toen bij de aankondiging van de isolatie bij de AH alle ovenbroodjes op waren. Ik dacht hoe moet ik dit in hemelsnaam overleven! Gelukkig had ik nog wat liggen, en zag ik gister dat er weer de nodige in de schappen lagen. Dus dankzij al die mensen die nu met 10 pakken thuis zitten kan ik ze ook weer kopen. Ik had trouwens nog wel de goedkopere, 10 in een zakje, gekocht, maar die zijn toch beduidend van andere kwaliteit. Helaas… Het probleem bij deze broodjes is wel dat ze soms niet helemaal goed vacuüm verpakt zijn. Dan vind ik ineens een geheel verschimmeld pak in mijn kast. En daar is dan weer het voordeel van isolatie, 2 broodjes per compartiment, je hebt van je aankoop dan in elk geval nog twee goede over… of ze moeten er echt een potje van gemaakt hebben. En een bijkomend voordeel van een pakket dat 2 beschimmelde broodjes heeft is dat als je ze terugbrengt je geld voor de 4 terugkrijgt. Dus 2 broodjes gratis. Jaaaa, je moet op de kleintjes letten hè 🙂 Niet dat ik dat eigenlijk vaak doe, maar ja…

Of hamster gesproken, vroeger was ik ook een soort hamster. Niet in een vorig leven  maar als kind had ik de gewoonte mijn eten in mijn wang te proppen en het dan langzaam maar vooral zorgvuldig op te kauwen. Je kunt dan ook heel goed, zoals het hoort, 32 keer kauwen op het eten voor je het doorslikt. Het grote voordeel daarvan is ook dat je gewoon kan doorpraten tijdens gesprekken. Het ziet er wellicht niet uit, maar het is beter dan met je mond vol praten, waarbij iedereen een blik kan werpen op het work-in-progress van het verwerken van het voedsel in je mond, see food  (in plaats sea food 😉 als het ware. Toch een stuk onsmakelijker dan een bobbel in je wang zou ik zo zeggen. Maar omdat ik die werkwijze had was ik altijd veel langer bezig met het eten, iedereen was veel eerder klaar dan ik. Nu hadden zij dan ook de gewoonte om na 3x kauwen de boel al door te slikken, dus dan is het ook geen kunst om eerder klaar te zijn. Wel had ik altijd het probleem dat mijn eten kouder en kouder werd omdat ik er zo lang over deed. En ik moest het vaak wel opeten dus ik zat altijd ‘na’ als de anderen al voor de t.v. zaten of mijn moeder met de afwas bezig was. Gelukkig hadden we altijd een televisie in de keuken dus ik hoefde me niet te vervelen… maar je kunt je voorstellen dat ik het wel met lange tanden zat op te eten… vooral ook omdat ik het lekkerste, het vlees, al als eerste opgegeten had… ik was blijkbaar niet zo slim om het door elkaar gemengd op te eten, zoals ik dat nu wel doe. Dan is groente een stuk beter weg te krijgen. Want ik ben nog steeds geen groot groente-eter…

Vandaag was verder weer een heerlijke zonnige dag. Met een strak blauwe hemel maar wel een ijzig koude wind, was het in de luwte, uit de wind tropisch warm, maar zodra je in de wind was, of zelfs in de schaduw, dan voelde het wat het werkelijk was: koud. Mijn vader had ik uitgenodigd om ook lekker van de zo te komen genieten en na mijn loungeset uit de winterstand gehaald te hebben zaten we prinsheerlijk een boekje te lezen, netjes op 1,5 meter afstand… ongeveer. Het was zelfs weer zweten geblazen!

Nog wel gelukkig goed nieuws dat mijn schoonnichtje/stiefnichtje weer veilig terug naar Nederland is gekomen, een pak van mijn hart. Jammer voor haar, de reis van haar leven die nu verstoord is, maar ja, er zijn belangrijkere dingen in het leven. Ook op televisie de onrust of de Olympische Spelen door kunnen/moeten gaan. In Japan gaan ze op plekken nog gewoon naar de kroeg, maar vanaf morgen geen sumoworstelen meer… Ook daar zullen ze het gaan merken. Topsporters hebben ook zo hun manier van thuiswerken/thuissporten ontdekt, bijzonder om te zien hoe creatief ze daarin zijn, tot en met een evenwichtsbalk in de woonkamer. Je  moet wel als je vier jaar van je leven je te pletter hebt getraind.

Maar ook triest nieuws, Corona is niet het enige leed dat geleden wordt in de wereld ook al heeft het nu alle aandacht. Er zijn nog genoeg die met andere zorgen zitten, zoals een paar van mijn dierbare vriendinnen, die zo hun eigen zorgen hebben, over eigen gezondheid of die van een dierbare. Ook bij hen ben ik in gedachten en wens hen heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, waarin het Coronavirus alles alleen nog maar moeilijker maakt.

Maar nu weer even op mezelf en het huis voor mezelf, ga ik op voor de laatste uurtjes van deze 7e isolatiedag nog even een telefoontje plegen, wat trainen en is morgen het weer werken geblazen. Thuiswerkweek 2 gaat dan beginnen voor heel veel mensen.

 

 

Zaterdag 21 maart, 6e isolatiedag: Verjaardag

Vanochtend werd ik wakker als een bal die onder water losgelaten wordt en vlucht naar het oppervlak. Heel apart om te merken om zo ineens weer boven water, wakker te worden. En een heerlijk begin van deze zaterdag. De zon scheen al volop, de dag lonkte.

Wederom vroeg ik me af wat ik als eerste zou doen. Ik wil mijn haar tonderen maar het was 10 uur toen ik wakker werd en om 11 uur hadden we een soort ontmoeting met de buren: zingen voor de die dag 91 geworden buurvrouw. Dus dat tonderen besloot ik maar uit te stellen. Ik wist niet zeker of ik mee zou doen, toch mijn isolatie even verlaten, of even genieten van de zon en op gepaste afstand van de gezelligheid van mijn buurgenoten mee maken. En, niet te vergeten, de 91e jarige, die ook in totale isolatie leeft, even een bijzonder moment te laten beleven.

Ik heb zeer betrokken en creatieve buurtgenoten, vrijdag werd het bijzondere moment van de aanstaande verjaardag al in de buurtapp groep gedeeld, en gelijk werd er een taskforce in het leven gebracht om plannen te maken, planning en acties te benoemen. De harde kern kwam weer bij elkaar, kinderen werden aan het werk gezet om tekeningen te maken en bloemen werden besteld. De kosten zouden opgebracht worden door ieder die mee wil doen, de rest van het geld zou in een Corona-afterparty gestopt worden. Wie wil daar nu niet aan meedoen.

En zowaar, ik was om 10.50 uur om, ik besloot naar buiten te gaan. Het was niet moeilijk timen, rond die tijd begon de buurt zich te verzamelen, ik kan dat goed zien vanuit mijn woonkamer. Dus ook ik op pad, de camera alvast aangezet, dit is een event dat mijn dag weer doet opbloeien. Enigszins onwennig en verspreid verzamelden we ons, ieder op gepaste afstand van zowel elkaar als de voordeur van de 91 jarige. Ik zag de tekeningen, die omgekeerd tegen het raam waren geplakt zodat zij én de tekeningen zonder besmetting kon ontvangen, én meteen onthaalt werd van een hartelijke felicitatie. Tevens had zij een soort invitatie ontvangen in de vorm van een tekening, zodat ze wist dat wij haar rond 11 uur zouden toezingen. Je moet iemand van 91 natuurlijk niet zomaar overvallen, je weet niet wat dat voor gevolgen heeft. Of, als je het niet aankondigt en je begint te zingen, en ze hoort het niet, dan kan je wel 10x moeten gaan zingen. Bij Sint Maarten bellen de kinderen ook eerst aan, eerder gaan ze niet zingen. Voor het zelfde geld is er niemand thuis. Heel slim bedacht dus door de taskforce.

Dus prompt om 11 uur ging de deur open en stonde 91 jarige met roze badjas in de deuropening. Ze was er duidelijk op voorbereid. Met heuse begeleiding van mijn overbuurman die saxofoon blijkt te spelen, weer een mysterie opgelost, ik wist nooit waar dat geluid vandaan kwam, begonnen we Lang zal ze leven te zingen. Ik wilde al het tweede couplet inzetten en met mij meerdere, maar ik denk dat er geen noten waren voor het tweede couplet, de saxofoon zweeg. En wij dus ook. Even dachten we dat het alweer klaar was, maar de saxofoon begon Happy Birthday te spelen. Daar waren dus ook noten van. Wij dat dus ook zingen. Omdat ik, noch volgens mij anderen, haar naam kenden, zongen we maar twee keer  happy birthday op de plek waar je eigenlijk zingt  dear huhu’, want dat laatste klinkt natuurlijk helemaal niet. Ik was ondertussen nog aan het filmen, maar naderhand realiseerde ik me dat dit niet handig is. Want als je zingt terwijl je filmt overstem je alles wat de anderen zingen. En aangezien ik altijd vol enthousiasme meezing voerde ik de boventoon. Dat filmpje heb ik dus maar niet gedeeld.

Toen we  klaar waren wilden een aantal al weer weglopen, maar natuurlijk moest de 91 jarige nog wat zeggen. Het was wel duidelijk voor mij dat ze veel wilde zeggen, dat ze al een tijd niet echt meer met mensen gesproken had, maar veel kans kreeg ze niet. Sommigen liepen al echt weg, anderen half en een enkele luisterde maar neeg al zich om te draaien. Je moet een 91 jarige ook niet te lang in een badjas bij een open deur laten staan, ze kan nog kou vatten en alsnog ziek worden en dan is al die isolatie ook voor niets geweest. Maar ze was aangenaam verrast en vond het heel fijn dat we zo’n sociale buurgenoten waren, wat ik alleen maar kan beamen.

Toen ze weer naar binnen was gegaan, bleef ik ook nog staan praten, op gepaste afstand met een paar buurgenoten. Ik ben tenslotte ook een beetje in een bubbel gekomen, veel mensen spreek ik ook niet meer face to face. En ik hoorde dat er een heel leven buiten mij om is in die isolatie. Ouders zijn onderwijzers deze dagen, kinderen mogen niet spelen maar moeten hard thuis aan het werk, hebben huiswerk voor de hele week en de ouders moeten erop toezien dat dit gebeurt. Dat geeft natuurlijk ook allerlei spanningen. Vandaar dat de kinderen ’s middags even moeten luchten en flink rondrennen in de buurt. Het was fijn te horen hoe het bij anderen gaat, maar ook voelde ik me wel een beetje ‘jaloers’. Ik mis dat gezinsleven, ik heb niet die aanspraak. En hoewel sommige ouders misschien gek worden van de hele dag hun kinderen aan het werk houden, het is toch fijn om in elk geval niet gek van jezelf te worden. Dan kan je even je kinderen ontvluchten en ben je even weer blij met op jezelf zijn.

Hoe dan ook, het was voor mij ook een uitje, met die heerlijke zon op mijn gezicht, dus met de 91 jarige had ik weer een hoogtepuntje te beleven. Maar de dag had meer in petto. De zon scheen zo heerlijk dat ik ontdekte dat mijn bankje achter een waar paradijs was. In de luwte, uit de koude wind, begon ik steeds meer kleding uit te trekken, tot ik in mijn korte broek en blote barst de eerste lentezon op mijn lijf voelde. Al lezend, en wat etend, genoot ik en realiseerde ik me dat het pas zaterdag was! Ja, de dagen in het weekend dat ik niets doe zijn schaars, dus elke minuut telt. En die gaan een stuk langzamer ook zo, als je alleen maar zit te zitten en wat te lezen en te genieten van de zon.

Daarnaast zou ik naar mijn vader gaan, mijn isolatie is gelukkig relatief. Als je samen tot een kwetsbare groep hoort, kan je dus prima bij elkaar komen, want je zorgt toch al dat je niet besmet kan worden. En als je dat allebei doet kan je dus prima bij elkaar komen. Klinkt misschien heel logisch, of juist heel dom, maar we doen het er maar mee. Mijn vader wou niet bij mij komen omdat het te koud was, maar ja, ik wist toen nog niet dat ik in mijn blote barst in de zon zou komen te zitten. Bovendien, als mijn vader komt betrekt de lucht altijd direct… het één zal wel niet met het andere te maken hebben, maar soms moet je toch het zekere voor het onzekere nemen…

Het was ook lekker om weer even met de auto te gaan. Ook fijn voor de auto, even weer rijden. En de weg is zo heerlijk leeg! Geen slome mensen die 60 op een provinciale weg rijden. Ik neem me altijd voor om rustig ademend, afleiding zoekend door om me heen te kijken achter zo iemand te rijden, maar hoe harder ik dat probeer te doen, hoe meer ik me ga ergeren… en er dan dicht op rijden en met lichten flitsen… ja helemaal relaxt ben ik toch niet altijd in de auto… en soms lukt dat toch wel.

Anway, nu geen slome 60 rijders, gewoon cruise controle precies 80 rijden. En natuurlijk voor het eerst overal verplicht 100 op de snelweg overdag. Nu doe ik dat bijna altijd al, in cruise controle, dus voor mij is dit niet echt een overgang, maar het geeft toch ook weer wat meer rust om mij heen en ik hoef niet telkens, als ik dan toch moet inhalen, te letten op mensen die veel harder rijden.

En nu, na deze fijne zonnige zondag, met wellicht een kleurtje op mijn wangen, kan ik uitkijken naar deze zondag, die een zonnige dag belooft te worden. En misschien kom ik de ochtend ook weer uit mijn dromen bovendrijven. Ik heb er nu al zin in.

Vrijdag 20 maart, 5e isolatiedag: hulp in de huishouding

Ik moet niet meer voor het slapen gaan zoveel gaan schrijven. Ik kon niet slapen omdat er allerlei verhalen in mijn hoofd zich vormen die erom schreeuwen om opgeschreven te worden. Maar als ik dat doe slaap ik helemaal niet meer. Ik vertrouw er maar op dat ze weer oppoppen als er de tijd voor is. Rustig ademen, aan anderen dingen denken en uiteindelijk proberen in het niets te kijken, in een zwart gat, het hoofd leegmaken, me overgeven aan mijn vermoeidheid, heeft me toch in een diepe slaap gebracht.

Eén ding realiseerde ik me wel. Het voelt heel raar om zoiets als dit te doen, elke dag iets te schrijven over mijn isolatie. Alsof mijn leven interessant genoeg is om daar elke dag iets over te vertellen. En daarnaast, wat ik doormaak is eigenlijk niet heel bijzonder spannend. Ik realiseer me dat ik eigenlijk in een soort wachtkamer zit, aan de zijlijn. Er zijn mensen die nu heel actief bezig zijn andermans leven te redden, met risico voor hun eigen gezondheid. Andere mensen zijn nu midden in een strijd om te overleven, het virus de baas te worden. En mogelijk het onderspit moeten delven. Ik heb geen idee wat er buiten mijn kleine toch nog steeds beschermde wereldje gebeurt. Ik hoor berichten, bijvoorbeeld van een collega, die in angst zit over de gezondheid van zijn oma. Ze is al 2 maanden ziek en gister zouden ze het onderzoek doen of zij ‘het’ heeft. Hij kon er niet van werken natuurlijk.

En ook mijn schoonnicht/stiefnicht of hoe noem je iemand die de dochter is van je ex zwager… zij zit in Nepal en omstreken en het is daar natuurlijk ook een drama. En daar ziek zijn worden is nog meer een drama. Dus haar familie is druk bezig ervoor te zorgen dat ze snel weer naar Nederland kan komen. En zo zijn er meer mensen die druk zijn en angstig en niet weten hoe ze in veiligheid moeten komen, terug in het toch relatief veilige Nederland, waar alles ondanks de chaos van nu, goede zorg is.

Eén ding betekent mijn situatie wel: ik moet zelf mijn huis weer schoonmaken… Ik heb een hulp elke 2 weken, en afgelopen maandag kwam ze ook weer niets vermoedend mijn huis in. Ik was aan de telefoon voor mijn werk en ging naar beneden. Ze had een soort sjaal voor haar mond, bij gebrek aan mondkapje vermoed ik. Ik weet niet wat ze verwachtte bij mij in huis aan te treffen, dat de virusjes rondvlogen of zo, maar ik weet wel dat ze zich rot schrok om het feit dat ik thuis was. Normaal ben ik natuurlijk op het werk, maar nu ik thuis moest werken werd ze ook met mij geconfronteerd.

Ik ging weer naar boven, ik kon mijn gesprek niet zomaar onderbreken, tot ik op mijn privé mobiel werd gebeld. Ik kon niet opnemen, maar werd daarna weer gebeld en zag dat zij het was. Ik ben dus naar beneden gegaan, ik dacht ‘ze zal me toch niet van beneden gebeld hebben’, maar nee, ze was al weer gevlogen. Gevlucht uit mijn huis, voor mij. Ik appte dat ik haar zo zou bellen. En ik belde haar. Ik kreeg haar zoon, zij is Chinese en spreekt niet heel goed Nederlands, wat soms wel lekker rustig is, maar ook niet heel makkelijk als ik echt een gesprek wilt voeren of vertellen wat ik graag gedaan zou willen hebben in het huis. We hadden het erover of ze anders op woensdag of vrijdag kon komen, dat ik dan het huis uit zou gaan… maar het was haar blijkbaar toch allemaal te riskant, ze zou over drie weken wel weer komen…

En zo zit ik dus nu met de situatie dat ik zelf moet gaan schoonmaken, bijv. stofzuigen… dat is natuurlijk het einde van de wereld niet, ik heb dat wel eerder gedaan, maar om nou te zeggen dat ik een echte poetsman ben… laat ik het zo zeggen, ik heb verre van smetvrees. Ik zou dit misschien niet moeten zeggen, gezien mijn ‘situatie’ als getransplanteerde, waarbij mijn huis misschien smetvrij zou moeten zijn… ik kan je vertellen dat ik niet altijd een hulp heb gehad en dat het huis het soms moest doen met wat het was… niet het meest schone huis. Maar ook niet smerig natuurlijk… En mijn moeder zei altijd: je bent alleen, dus hoe vies kan je huis nu worden. En dat geloof ik natuurlijk graag. Nu zit ik nog in de fase met bedenken wanneer ik dat dan zal gaan doen… dat schoonmaken.

Ondertussen is deze 5e dag ook al weer bijna voorbij. Ik heb geen bal gedaan, behalve veel achter de computer gezeten gek genoeg, iets dat ik normaal bijna niet doe en ook zowaar nog een flinke wandeling in de buurt weer gemaakt. Er woei een koude wind, maar het was lekker weer de frisse lucht te ruiken en in te ademen.

Vanavond nog weer even via Zoom kort gezongen met een paar koorleden en de dirigente via Zoom.  En ik hoorde dat een groepje van Biodanza in Doorn gaan proberen via Zoom te dansen met elkaar. Ik ben benieuwd hoe ze dat zal bevallen. Biodanza is vooral iets dat je samen doet… maar ja dat geldt voor zingen ook… elkaar zien zal al wel een goed gevoel geven, vermoed ik. En dat is al heel wat op dit moment.

Op t.v. zag ik even iemand die zei dat isolatie je ook ziek kan maken. Je hersenen worden op een rare manier door elkaar gehutseld, verbindingen veranderen en je kan depressief worden. Lekker is dat, als Corona je niet te pakken krijgt dan kan je nog in het gekkenhuis terecht komen…

Anyway, ik hoop straks nog even te gaan trainen weer. Het kost me telkens weer enorme overredingskracht om mezelf hiertoe aan te zetten, en als ik bezig ben ben ik weer blij dat ik het doe. En naderhand kan ik bijna niet meer op mijn benen staan, dus weet ik ook waar ik het voor gedaan heb.

Ondertussen merk ik dat ik van al dat computeren bijna weer RSI krijg… niet nog een bijverschijnsel van deze isolatie alsjeblieft!!! Dus de komende dagen op computerrantsoen. Hoe gaan we dit overleven!!!! En het is pas dag 5.

Donderdag 19 maart, 4e dag isolatie: thuiswerken

Vandaag, donderdag, is weer een werkdag. Ik werd als uit een coma wakker, heerlijk gedroomd over een bekende, soms fijn om eens wat intimiteit te beleven in een andere wereld als je die in deze niet krijgt 😉

En met de les van dinsdag in mijn achterhoofd ging de wekker om 7.45 uur in plaats van 8 uur, net even wat meer tijd om op tijd voor de computer te zitten om 9 uur. Geen afspraken direct, maar wel zat ik als nel te bellen en voor ik het wist was ik weer een paar uur verder. Geen zon vandaag, en al dat bellen geeft me ook niet echt een bevredigend gevoel dat ik iets gepresteerd heb. Het is fijn om dingen afgestemd te hebben en de mensen die ik normaal zou zien nu alleen hoor, het is anders. Eén collega werd tussendoor gestoord door zijn kinderen, vier stuks, die blijkbaar om hen heen dartelden, terwijl hij moest werken. Lijkt me geen makkelijke opgave! Ik zit hier in mijn uppie…

Misschien moet ik volgende keer gewoon een muziekje aanzetten, het mezelf wat makkelijker maken. Ik ben nog zoekende hoe ik mijn thuiswerkplek aangenamer kan maken. In elk geval heb ik wel de rommel om me heen wat beter geordend, waardoor ik een gevoel van ruimte heb om me heen… op het werk met de clean desk policy, geen spulletjes van thuis zoals foto’s, geen papieren  laten liggen, geen pennen en andere rotzooi, het is een flexplek die zo door een ander overgenomen kan worden. Dat is thuis wel anders… Maar thuis hoef ik mijn scherm niet te locken als ik wegloop van de computer, weer een voordeel van thuiswerken… al doe ik het onbewust toch gek genoeg voordat ik er erg in heb… Gewoontes zijn hard af te leren…

Vandaag al met al nog wel wat nuttig werk verricht, productie gemaakt, maar al dat bellen heeft niet alles opgeleverd dat ik gehoopt had. Maar het is al weer weekend na deze werkdag!!!

Nog even naar de Jumbo gegaan een andere winkel dan ik normaal ga, en kijken of daar al meer spullen zijn, en ja, alle schappen waren vol. Maar ja, ze hebben daar geen zelf-doe-kassa’s. De mensen staan soms dicht op elkaar in de rij, iemand liep de supermarkt uit al hoestend en nauwelijks die hoest afdekkend… meteen beginnen dan de alarmbellen af te gaan… uit de buurt blijven… idioot denk ik… het is een andere buurt maar ja… maar anderzijds, ik ben in de open lucht dus niet zeuren.

Heerlijk gekookt en gegeten en weer op de bank film gekeken: Poirot en ‘Ja ik wil’ en al met al is het weer later geworden dan bedoeld… ik zit nu nog de blog te schrijven dus morgen uitslapen. Het is weekend, wat een luizenleventje…. mijn wekelijkse activiteit koor gaat morgen niet door, dus weer een dag om wat dan ook te doen.. misschien wel een cache zoeken…

De 4e isolatiedag was wel okay…

Woensdag 18 maart, 3e isolatiedag: Geocaching

Vandaag is mijn vrije (woens)dag. Ik heb al sinds januari de woensdag vrij genomen en ik kan dit blijven uitproberen tot 1 juni aanstaande. Dat zal me zeker helpen deze periode te overbruggen: met drie maanden hoop ik toch echt weer in het gewone leven te staan, mijn leuke hobby’s weer live met anderen te beleven. In China is men ook weer na drie maanden de teugels gaan vieren.

Vandaag is het dus ook uitslaapdag. Helaas laat de zon zich nog iets minder zien als ik opsta. Terwijl ik mijn 1e dagelijkse behoefte gedaan heb, en vervolgens mijn ochtendritueel, lenzen in, tanden poetsen en neus spoelen met fysiologisch zout, sta ik vertwijfeld op de overloop: wat zal ik eens gaan doen: douchen? ontbijten? Eerst naar de apotheek mijn medicijnen halen? Raar dat ik over zulke simpele logische dingen ineens ga nadenken. Ik ben echt mijzelf niet.

Ik besluit maar te gaan eten. Altijd een goede start. En ook noodzakelijk om de rest van de dag geen flauwte te krijgen natuurlijk. Eenmaal beneden begint het bekende dagelijks vrije leven weer te starten. Na het eten, onderwijl even van de ochtendzon genietend die ik toch is doorgebroken, zit ik even op de bank buiten. Ik zie dat de katten van de buren weer heerlijk in mijn tuin zitten. Ik hoef geen katten te nemen, zij komen regelmatig op bezoek, in de tuin of zelfs in huis, kijken of er nog wat op de grond ligt wat ze kunnen eten. Ja, bij mij kan je van de grond eten 🙂

Daarna naar de apotheek. Een bijzondere ervaring, waarover ik al geschreven heb in een andere blog (zie ‘en toen was alles ineens anders’). Helaas besloot ik na thuiskomst, terwijl de zon nog scheen, de genoemde blog op mijn studeer/yoga/kledingkast kamer te schrijven, toen ik terug kwam was die als sneeuw voor de zon verdwenen achter de wolken. En ik had mijn vader nog wel uitgenodigd langs te komen om samen in de zon te zitten in mijn tuin. Ook voor hem vallen activiteiten weg, zoals koersbal die dag, dus er even uit was ook fijn voor hem en ik hoefde niet te rijden. Mijn auto heeft nog nooit zoveel rust gehad als deze tijd.

Het was fijn mijn vader te zien en gezellig dat hij langskwam. We spreken elkaar regelmatig aan de telefoon dus enorme gesprekken hadden we niet, maar dat hoeft ook niet. Wel was het raar dat ik hem bij binnenkomst en vertrek niet even een knuffel mocht geven die ik altijd geef. Dat gemis begint zich al snel aan te dienen.

Na zijn vertrek nog even een uur gewandeld in de groene strook bij mij in de buurt. Het is raar maar het lijkt alsof ik nu extra geniet van de frisse lucht en het buiten zijn. Alsof het voelt dat ik dit misschien ook niet lang meer kan doen. En het voelt heel stom: waarom zou ik niet naar buiten kunnen/mogen gaan. Besmetting gebeurt toch vooral binnen of als je heel dicht op iemand gaat staan. Zomaar wandelen en dan af en toe iemand passeren lijkt me toch niet heel gevaarlijk. Het feit dat ik daarmee bezig ben is ook heel abnormaal… niets is meer zoals het was. In elk geval nu even niet. Ik genoot van de vogelgeluiden en hoorde zelfs een specht, geweldig. Helaas was deze te ver weg.

Terwijl ik daar liep realiseerde ik me dat er ook nog een cache verborgen was in dat gebied. Ik had nooit echt moeite gedaan het te vinden, maar geïnspireerd door een eerder uitje met mijn vriendengroep ging ik nu toch extra moeite doen. De app geo-caching helpt daarbij, die geeft aan waar de cache verborgen is en navigeert je er naartoe. En je krijgt een hint soms over de vindplaats. Soms is het daarmee niet perse makkelijker… Het viel nog vies tegen om het te vinden…

Het blijft bijzonder als je op zoek bent naar een cache. Je moet meestal van de gebaande paden en zoeken tussen struiken, op de grond, tussen takken, in een stam van een boom, maar soms ook op heel andere plekken. En dan lopen mensen langs die naar je kijken of je gek bent of op zijn minst zich afvragen wat je in hemelsnaam aan het doen bent. Het lukte me twee caches te vinden en dat gaf toch een enorm bevredigend gevoel! Leuke hobby geo-caching die je een doel geeft om ergens heen te gaan. Er zijn er nog meer in mijn buurt, dus…

De avond weer geen zin om iemand te bellen, het bezoek van mijn vader en aan de winkel was genoeg om mijn sociale honger weer te stillen. Lekker film gekeken op t.v. en zowaar mijn oefeningen voor mijn bovenbeenspieren gedaan! Daarna toch die douche maar even gepakt en heerlijk slapen. Dag 3 van isolatie viel al met al reuze mee! Zou het wennen?

En toen was alles ineens anders…

Deze dagen zijn als nooit tevoren. Ik heb wat persoonlijke strijd doorgemaakt, maar zo als het nu is, gemeenschappelijke angst voor een onzichtbare vijand, onrust en onzekerheid, niet alleen voor mezelf, maar over de hele wereld, is totaal nieuw. Ik realiseer me nu ineens weer hoe veilig en beschermd ik tot nu toe heb geleefd. Hoe wij in Nederland in een bubbel van zekerheid en vertrouwen konden leven.

En nu? Nu moet ik thuis werken, contact met collega’s wordt zeer afgeraden. Overleggen via Microsoft Teams, conference calls, Skype of gewoon via alleen maar mail communiceren, ook bij werkzaamheden waarbij je iemand naast je wil hebben, die mee kan kijken. Ik kom in een apotheek waar waarschuwingen zijn dat er maar drie mensen tegelijk in de wachtkamer mogen zijn en dat je anders buiten moet wachten. De toonbank is afgezet met een lint om de klant op een afstand te houden. In de supermarkt voel ik me onzeker, kijk rond naar de mensen en heb het gevoel dat ze allemaal besmettingsgevaar vormen. Nog nooit heb ik zo naar andere mensen gekeken. En dat terwijl ik me aanvankelijk niet gek wilde laten maken over ‘een griepje’ dat heerst.

Misschien dat ik me extra onzeker voel omdat ik tot een ‘kwetsbare groepering’ hoor, zoals ze dat nu noemen. Weer een stempel die ik op mij krijg, zoals ik dat vroeger altijd vreesde. En ergens hebben ze gelijk. Met mijn medicijngebruik en mijn getransplanteerde longen loop ik meer risico op, althans dat idee heb ik zeker. Terwijl ik helemaal niet zo in het leven sta. Voor mijn gevoel word ik 80 of meer, haal ik dus gewoon mijn pensioen, en geniet vol van het leven. De werkelijkheid is dat ik nu bijna 30 jaar getransplanteerd ben, dat mijn arts het nog elk jaar een wonder vindt dat ik er ben. En met haar veel mensen. En dat is het ook.

Dus ik probeer mijn manier van leven ook maar eens in te richten op de gedachte dat het bijzonder is dat ik er nog ben, dat het niet vanzelfsprekend is dat ik 80 word of ouder. Ik ben aan het experimenteren om 24 uur te werken in plaats van 32, weer een dag extra in mijn leven die ik aan mezelf kan besteden door naar de sauna te gaan, naar de film of museum of gewoon om lekker uit te rusten. En het is hemels!

De hele coronavirussituatie doorbreekt dit alles echter. Landen die op slot gaan, alles dat ik leuk vind is niet meer bereikbaar: sauna, filmhuis, musea, restaurants, en gewoon op bezoek gaan bij vrienden en familie. Een heel onwerkelijke situatie die mij bang maakt maar ook isoleert. Hoewel wij nog niet zo ver gaan als in andere landen met lockdown zoals het nu genoemd wordt, zie ik toch dat ook wij meer en meer naar Italiaanse situaties lijken toe te gaan. Isolatie, gesloten winkels, beperkt aantal mensen toelaten in de supermarkt. En mensen, die kwetsbaar zijn zoals ik, worden meer en meer ‘gedwongen’ thuis te blijven, binnen te blijven. Dat valt niet mee. Eerder dacht ik hoe fijn het zou zijn gewoon alleen maar thuis te zijn, films kijken, boeken lezen. Nu deze situatie (even los van thuiswerken natuurlijk) zich voordoet, voelt het helemaal niet zo. De rust die ik verwacht had, is eerder onrust. Wat zal ik doen met mijn beperkte mogelijkheden… kan ik naar mijn vader en familie gaan, zal ik mensen bellen dan maar, wat zal ik doen. Idioot hoe ik daarmee bezig ben.

Het gekke is dat de snelwegen nog niet zwijgen. Het gezoem, en geruis dat ik al vroeg hoor ’s ochtends, is nog niet gestild. Ik had gedacht dat de wereld even stil zou staan. Ik had gedacht dat de natuur een adempauze zou krijgen, door geen verkeer meer, door doorbreking van ons oude gedrag van verstoren en vervuilen en misbruiken van de natuur. In mijn omgeving is dit nog niet het geval in elk geval. De vliegtuigen kunnen weliswaar even niet meer vliegen, de cruiseschepen liggen wellicht ook vast aan de kade. Dat scheelt al veel voor de natuur en wellicht dat het stikstofprobleem voorlopig even uit de lucht is. Ook ben ik benieuwd hoe het nu gaat met de oorlogen die woedden. Hoe is het in Syrië, zijn ze daar even gestopt of gaan ze door omdat oorlog geen adempauze kent. Of komen ook daar de mensen even samen, voelen ze een gezamenlijke strijd tegen deze aanval van de natuur op onze manier van leven.

De natuur gaat trouwens gewoon verder. De vogels flirten en flierefluiten in het rond, daten en afspraakjes makend op afstand, of zingen gewoon hun morgen lied. Ik zag vandaag de eerste bij op mijn prachtig bloeiende gele forsythia, en ook een hommel landde even op mijn kobalt blauwe trui, in de gedachte dat ik een mooie bloem was waar hij of zij aan kon snoepen. De knoppen van andere bloemen komen uit, de natuur ontwaakt weer en gaat zijn gang, alsof er niets aan de hand is. En ook de eerste verkenners van de mierenkolonies rondom mijn huis hebben de kieren die toegang geven tot mijn huis al weer gevonden. Weken vroeger dan normaal. Ik had me voorgenomen geen genocide te plegen op die mieren, maar ik merk ook dat ik niet mijn normale doen ben, en dus een potentieel gevaar voor ze ben. Dus hoe ver ik toelaat dat ze binnenkomen en wat ik met ze doe als ze dat doen, ik kan nog niet voor mezelf instaan op dit moment. En dat terwijl ik ze liever vreedzaam verplaats naar een andere plek in mijn tuin.

‘Alles is verbonden met elkaar’. En ‘de natuur vind zijn weg’ zijn kreten die wijzelf niet willen geloven. Wij mensen willen alles beheersen en naar onze hand zetten. Nu voor het eerst sinds tijden is het weer eens zover dat we zelf bedreigd worden, en hebben we geen antwoord. Hoewel deze situatie voor veel mensen, waaronder mijzelf, een enorme impact heeft, is het goed te realiseren dat het leven niet vanzelfsprekend is. Dat de strijd van de mens om te overleven, die er altijd geweest is, nooit ophoudt. Sommigen hebben dat voor deze crisis al dagelijks ondervonden, door oorlog, armoede, hongersnood. Ook voor mij is het leven niet vanzelfsprekend geweest en nog steeds. Ik leef nog steeds in ‘borrowed time’, en heb het cadeau van verlenging van het leven mogen ontvangen.

Maar ineens bevind ik me in een situatie die andere mensen eerder meegemaakt hebben, die overvallen zijn door tijden van onzekerheid, die de oorlog hebben meegemaakt en ook zomaar in een situatie kwamen die ze niet in de hand hadden, die moesten accepteren dat ze onderdrukt werden. En niet wisten hoe het morgen of over een week of langer zal zijn. Ik had niet gedacht dat dit mij zou overkomen. Ik wil aan alle kanten vertrouwen en zo lang ik thuis blijf gebeurt er hopelijk ook niets. Maar het voelt erg machteloos allemaal. Ik zal blij zijn als iets van het vertrouwde weer snel terugkomt.

Ik hoop dat de saamhorigheid het wint van het streven naar eigen veiligheid en zekerheid. Dat het hamsteren ophoudt, en ons realiseren dat anderen ook diezelfde spullen nodig hebben en dat hen ontnemen door alleen ons eigen belang na te streven. Dat het respect voor elkaar weer terugkomt en we een gemeenschapsgevoel herbeleven.

Ik wens iedereen in elk geval goede gezondheid en verstand toe. Dat we met elkaar deze onzekere tijd doorkomen en meer tot elkaar komen nu we meer en meer uit elkaar gehouden worden. Dat het gemis van aanraking, knuffels, direct contact snel weer mogelijk is en het isolement van korte duur is.

Veel sterkte allemaal in deze tijd en laten we met elkaar blijven hopen op snel herstel.

Dinsdag 17 maart, 2e isolatiedag Thuiswerken: what the hell

Vandaag is de 2e verplichte thuiswerkdag deze week. Weer zit ik om 9 uur achter de computer, ingelogd en wel. Ik was later opgestaan, 8 uur, want ik heb toch geen reistijd, hoef alleen de trap op en het kamertje in te gaan, de computer staat in 3 seconden aan, dus… lekker een uur langer slapen. Maar ja, degene die het dichtst bij woont is altijd het laatst, dus ook nu was het krap en zat ik met mijn yoghurt met muesli en walnoten en amandelen aan mijn thuisbureau in te loggen.

Ik belde om 9 uur de collega waarmee ik een afspraak had om 9 uur en die nam eerst niet op… en snel belde hij terug en zei ‘tjonge, jij bent prompt’… Tja, ik dacht een afspraak is een afspraak, en dan ben ik meestal wel van de tijd… Hij was nog niet voorbereid dus ik kon nog even mijn yoghurt opeten, terwijl hij, op zijn gemak, mijn document zou bekijken. Met oortjes in bellen is een stuk relaxter heb ik gemerkt dus dat doe ik nu standaard. Niet alleen worden mijn hersenen nu niet constant tot kookpunt gebracht vanwege de straling/radiogolven, wordt mijn tinnitus ook niet extra verergert, ook kan ik gewoon met muis en toetsenbord mijn werk doen. Best handig dus al met al.

We zaten zo’n 2 uur over processchema’s te praten voor het beheren van verkeerslichten in Utrecht, reuze interessant en ook leuk, ik maakte ondertussen het schema en stelde vragen. Maar na 2 uur was ik toch wel uitgekakt en we hadden nog een proces te gaan. Onder het mom van laten we het eerst even bij een collega voorleggen, hebben we de laatste uitwerking uitgesteld tot een ander moment. Je moet de leuke dingen spreiden nietwaar 🙂

Deze dag geen videobeelden, wat telefoontjes, wat mailtjes en de dag vloog voorbij. Het was prachtig zonnig weer, het was even in de pauze genieten van de zon en me weer uit de zon wegrukken, uit mijn tuin naar boven. Werk gaat voor! Hopelijk is morgen, woensdag mooi weer, want dan ben ik vrij, dacht ik nog. Ja, ik ben prettig verrast over mijn discipline en gevoel van werkplicht. De ellende is alleen dat als ik alleen ben, ik of geneigd ben niets te eten of te drinken, en dus maar te blijven zitten, maar dat lukt maar tot zekere hoogte. Bepaalde noodzakelijke behoeften laten niet op zich wachten, en als ik dan eindelijk losgerukt ben van die computer, is het ineens heel raar om weer in mijn eigen huis rond te lopen, alsof het geen werkdag is. Privé en werk scheiden lukt zo niet echt.

Via appjes gaan ondertussen de berichtjes over en weer. Het is leuk te merken dat je met app groepjes aan alle kanten onderhouden kan worden, ook vooral met allerlei grappige filmpjes die de ongemakkelijke situatie moeten relativeren. En dat lukt gelukkig goed. Het is fijn om te merken dat zelfs de ellendigste situatie mensen stimuleert om er het beste van te maken en de meest creatieve geesten worden zo gevoed. En heerlijk om daarvan mee te genieten.

Die avond zou de dirigente, Marijke, van mijn popkoor met een paar van ons oefenen om met elkaar te zingen via Zoom. Onze wekelijkse koorrepetitie kan tenslotte niet meer doorgaan door de omstandigheden. Gezien de eerdere ervaring met yoga wist ik dat dit moest het in beeld met elkaar komen wel lukken, maar of samen zingen goed zou gaan… en wat ik daarbij zou beleven… Om 19.30 uur maakte ik contact met de mensen die mee zouden doen. We waren met 5, al bleef bij één koorgenote vooral de camera op het plafond gericht en kregen we haar noch te zien noch te horen…  het was een stille noot/nood uit die hoek.

Maar samen zingen was ook niet zo eenvoudig, de afstand die we tot elkaar hebben vertaalde zich in een vertraging in tijd en dus ook geluid. Vader Jacob in canon zingen kwam dus niet echt van de grond. De doelstelling werd bijgesteld en we zongen nu ieder voor zich, zonder elkaar te horen, mee met Marijke, en dat is ook raar… in mijn woonkamer meezingen terwijl ik  het vertrouwde gezicht zie van Marijke, en ook zie dat zij nog niet heel gemakkelijk in haar rol zit.

Ik zat trouwens op mijn aanrecht want ik was vergeten mijn mobiel op te laden dus die zat op de oplader bij het aanrecht… wederom een ervaring opgedaan, deze keer dat ik voor een volgende keer een betere plek zeker praktischer is, al dan niet met de oplader aan de telefoon, bijv. een gemakkelijke stoel. Maar het was zeer leuk even die interactie te hebben met deze kleine groep, even weer uit de isolatie… en dat terwijl het pas dag 2 is…

Maandag 16 april, Isolatiedag 1: Zoommmmm

Hoewel we niet echt van een totale lockdown mogen spreken, we kunnen nog naar buiten, de supermarkt in, zelfs met meerdere mensen tegelijk, is dit toch mijn eerste dag van isolatie. Ik mag niet naar het werk, trouwens, daar is ook niemand, donderdag is de oproep geweest vanaf de volgende dag thuis te werken, tenzij het niet anders kan. Mijn werk, informatiemanagement, is niet zodanig dat er levens vanaf hangen, integendeel.

Ik begin de dag netjes om 9 uur achter de computer in mijn studeer/yoga/kledingkast kamer. Het overleg dat normaal zou beginnen om 9 uur heb ik afgemeld. Eerst maar eens zien hoe we kunnen overleggen vanuit thuiswerkplekken. 9 uur de eerste dag vind ik nog net even te vroeg.

Maar ik krijg al snel een voorstel telefonisch te overleggen om 11 uur. Iedereen van ons op het werk is op dit moment zoekende hoe we met elkaar het beste contact kunnen hebben. Sommigen moeten de hele dag overleggen dus Skype, MS Teams, Zoom, en andere tools worden al snel gevonden, ikzelf beleef even kort een meeting met Teams, al doet mijn camera het niet en ook de audio niet. Ik was sowieso te laat, want blijkbaar moest ik eerst nog van alles op mijn eigen computer installeren, via mijn werkomgeving via VMWare kan ik er niet bij. Dus de laatste minuten nog even beeld gehad, maar ik was een roepende in de duisternis toen ik vroeg of ze me konden horen.

De avond zou ik mijn dru-yoga les hebben. Ook mijn yogadocente had al aangekondigd dat dit soort tijden om andere oplossingen vraagt. Dus zij heeft Zoom uitgeprobeerd dit weekend en was voorbereid en bereid om toch een lesje te draaien met ons, een korte tot het nieuws van 19 uur, het moment waarop premier Rutte ons zou vertellen hoe het ervoor staat.

Het was raar om mijn studeer/yoga/kledingkast kamer het beeld van mijn yogadocente via Zoom te zien. Het was zoeken waar ik mijn mobiel zou zetten om én haar goed te zien, én zij mij, en ik ondertussen ook nog de yoga-instructies kon volgen. Plus dat ik al snel zag dat mijn batterij heel snel leeg zou lopen op continue videobeeld. Dus snel de lader gekoppeld en de mobiel neerleggen zodat het allemaal bleef werken. Maar wat een genot was het om even een paar van mijn yogagenoten te zien, ieder in hun eigen huiselijke omgeving. En het is pas dag 1 van de isolatie. Idioot wat zo’n gedwongen situatie met met doet.

Ik moet ook nog mijn oefeningen doen voor het trainen van mijn bovenbenen. Het excuus dat ik trappen heb gelopen op het werk werkt vandaag niet. En toch heb ik ff geen zin. Morgen ga ik het zeker doen…. denk ik….

Zondag 15 maart 2020: pre-isolatie

Ik weet het nog niet, maar vandaag is de laatste dag dat sauna’s, sportclubs, bars, restaurants en alle overige openbare plekken toegankelijk zijn. Vanavond om 18 uur moet alles sluiten, behalve de supermarkten. En dat alles om de vrees van het Corona-virus dat de wereld verovert en in zijn/haar ban heeft.

Mijn schoonzus is jarig vandaag, maar ik kan niet op bezoek gaan. De familie is wat verkouden,  ze/we willen het risico niet nemen.

Gelukkig ben ik nog even naar de film geweest met een goede vriend en hebben we wat gedronken in het filmhuis. Het voelt al als fout, maar ik dacht er komen toch niet veel mensen nu naar de film. Net zo min als er meer dan 10 mensen afgelopen vrijdag in het zwembad waren. Het voelt als fout, riskant, dom, en toch ook weer niet. De gedachte dat als iedereen thuis blijft, er dus voor mij nog plek is om wel te gaan, veilig zelfs. In de film zaten ook maar zo’n 10 mensen. Die met mij nog even genoten van de laatste dag voor de sociale onthouding, een term die ineens ook in zwang is. Maar in het drinkgedeelte voel ik al de spanning, kijk ik rond en zie dat de ramen openstaan voor frisse lucht. Zie ik dat iedereen op afstand gaat zitten van de andere mensen. Er zijn nog meer waaghalzen, die nog even genieten van de laatste uren van vrijheid.

En het was heerlijk! Soms is wat fout juist fijn. Ik heb genoten van de film ‘Little Women’, al voelt het ergens fout om als man van een vrouwenfilm te genieten. Maar het was een goede film, dus dan kan ik dat rustig zeggen. En waarom zou een man niet van een vrouwenfilm kunnen genieten. Mannen genieten toch ook van vrouwen 😉

Wetende dat morgen, maandag, ik verplicht thuis moet gaan werken, geeft me het gevoel nog even van mijn vrijheid te genieten. Morgen is alles anders.