Janine Jansen

Vanavond heb ik enorm genoten: Om te beginnen heerlijk gegeten bij de India aan het Vredenburg. Daarna één van de kamermuziekconcerten van Janine Jansen en consorten in verband met het 4e Internationale Kamermuziekfestival. GEWELDIG, één groot genot. Met enorme intensiteit en beleving van de muziek speelt Janine viool. Verder heeft ze een geweldige uitstraling, prachtige ogen waarmee ze heel intens de muziek vertolkt als ware het een verhaal. Het concert begon met een kwartet met onder andere Julian Rachlin die met zijn kwartetgenoten Mozart (pianokwartet KV 493) speelde. Het werd prachtig gespeeld maar helaas was Julian continue luidruchtig aan het snuiven… wellicht was dit alleen op de eerste rijen te horen maar het was aardig storend. Misschien dat Janine hem daar nog een keer fijntjes op kan attenderen. Maar het Penderecki klarinetkwartet waarin zij speelde was overweldigend! Ik had nog niet eerder muziek van Penderecki gehoord maar het was ongelooflijk spannend. Ik merkte dat ik tussendoor opgehouden was met ademen… de intensiteit, de geweldige afstemming tussen de kwartetters… grandioos. Na de pauze kwam een stuk van Alban Berg, een voor mij onbegrijpelijk stuk omdat de klanken voor mij volslagen willekeurig kwamen. Maar het stuk erna, het strijksextet op. 36 van Brahms met wederom Janine was vervolgens weergaloos… Ik heb zelfs gefloten, al vroeg ik me af of dat wel kon in een concertzaal maar André zei dat het wel moest kunnen… Het was gewoon één groot feest. En als bonus werd er na afloop ook nog een vervolgconcert gegeven in de Augustinuskerk aan de Oudegracht waar ik natuurlijk ook heen moest. Daar speelde Janine eerst met haar collega Brahms interventies, daarna apeelde haar vader een stuk op het klavecimbel en eindigde zij met een prachtig stuk met bas, violen en klavecimbel… Het is haast niet voor te stellen maar pas een jaar geleden ben ik begonnen met klassieke muziek te waarderen: voor die tijd moest ik er niets van hebben, nu kijk ik er naar uit. Wat kan een mens toch veranderen.

La Tourneuse de Pages (de bladdraaister)

Deze woensdag moest ik dus helaas werken… het viel me sowieso al niet mee om mijn bed uit te komen en de dag leek ook ellenlang…  raar is dat als anderen niet hoeven te werken en jij wel dat je dan zelf ook helemaal uit je ritme bent. Om het goed te maken voor mezelf ben ik ’s avonds naar "La Tourneuse de Pages" geweest, een Franse film in het LHC. Geweldige film: mooie klassieke muziek, prachtige meid, die Déborah François! En een geweldig verhaal. Dus weer een klein feestje. Ik was wel wat moe, merkte dat mijn ogen wat brandden, maar daar had ik snel geen last meer van want ik zat helemaal in het verhaal, zoog elke noot naar binnen en genoot van het spel op het "witte doek". Een aanrader, wellicht ook voor mensen die helemaal niet van klassiek houden, de muziek is meer een aanleiding voor het plot zogezegd, maar wel prominent aanwezig natuurlijk… En het plot is geweldig. Wat kan ik nog meer zeggen, gewoon gaan kijken!

Fijne Kerstdagen en een gelukkig en gezond Nieuwjaar!

Tjonge wat is de tijd gevlogen, 1e kerstdag is al weer voorbij, lang leve de tweede kerstdag. Ik realiseer me vandaag ineens hoe heerlijk het is om eens een paar dagen niets te hoeven doen. Helaas moet ik morgen en de rest van de week weer werken, dus ik moet vandaag nog koesteren. Ik moet zeggen dat ik, hoewel ik altijd een hekel aan deze Kersttijd heb, genoten heb van de afgelopen dagen. Zaterdag al begonnen met een pre-kerstmaal, met vrienden genoten, ieder maakte een deel van het menu en ik heb het toetje gemaakt: flensjes (appel en rozijnen) met biologisch ijs (ik wist niet dat het bestond tot ik het in de schappen zag liggen) en slagroom. Maar de Indiaase soep van Dré met papadums en de hoofdmaaltijd (een maaltijdsalade van rijst, spinazie, gerookte kip en tomaatjes als ik me niet vergis) van Annemarieke en René mochten er ook wezen, dus een gezellig bijeenkomen. Zondag gezellig geborreld bij Springhaver met een blinde afspraak, er was werkelijk geen mus op straat om 21.00 uur en ook nauwelijks mensen in de kroeg dus makkelijk om elkaar ontmoeten, en 1e kerstdag gezellig getafeld met de familie: lekker knuffelen en ravotten met de kinderen die opmerkelijk rustig waren (goed afgetraind) en een blijde springere Indie (zwarte labrador van mijn zus) om hen heen. Ik heb ook maar eens de mouwen uit de handen gestoken en ze verblijd met .. lekkere flensjes… (samen met het ijs van pa en slagroom) deze keer ook met butterschotch en sinaasappel grand marnier… dat ging er in als .. pannenkoeken, ook bij de kinderen die toch al aardig gegeten hadden. Vandaag gingen wederom mijn ogen weer op en rond de klok van 11.00 uur, lekker uitslapen heeft nog nooit iemand geschaad. De komende dagen heb ik het, naast het werken, nog lekker druk, maar moet nog zien wat de avond van oud en nieuw gaat brengen, de tweede ramp van deze tijd: waar ga je die nu weer doorbrengen. Maar het einde van het jaar is wat mij betreft nog prima. Ik wens jullie allemaal in elk geval nog FIJNE KERSTDAGEN en een gelukkig en vooral GEZOND nieuwjaar toe vol van nieuwe uitdagingen, kansen en ontmoetingen!

Casino Royale

Ik heb de film Casino Royale gezien: in één woord: GEWELDIG! Elke keer als ik naar een James Bondfilm ga heb ik een voorgevoel van wat het nu weer gaat worden. Deze versie, met Daniel Graig als verrassende James Bond, was rauw, hard, direct, spectaculair zonder al te overdreven speciale effecten of gadgets maar prachtig camerawerk en zelfs een beetje realistischer te noemen dan de laatste James Bond films. Er zitten wat sprongacties in die verwijzen naar een film, ik kan ff niet op de titel komen, van een groep mannen die als hobby van gebouw naar gebouw springen, dan naar Azië gaan om een vriend te helpen, om vervolgens in conflict te raken met een gang die een bepaald gebied beheerst… Het belangrijkste van die film voor dit verhaal is dat ze onvoorstelbare sprongen maken. In deze Bondfilm dus ook. Ook de intro was totaal anders dan de eerdere films, geen blote vrouwen die verleidelijk afgedekt door het beeld glijden, maar  kaartspelelementen die door het beeld zoeven. Wat mij betreft is deze film een aanrader en een nieuwe richting dus van James Bond.

Bibelot

Gister gegeten bij Bibelot aan de Oude gracht in Utrecht: gezellig klein Frans restaurantje met aardige bediening. Het eten was lekker maar wat me wederom opvalt dat restaurants tegenwoordig minimaliseren: kleine porties eten… en die ellendige patat natuurlijk. Typisch Frans maar ik hou nu eenmaal niet van patat. Bijkbaar ben ik een uitzondering daarin, dus dan moet je het houden bij wat salade, wat luttele groente en het vlees. Oftewel, je blijft hongerig om een toetje te nemen: zouden ze het daarom doen? Het toetje was apart, Tarte Tatin, appeltaart op zijn kop… waarom het zo heet mag Joost weten, het waren in elk geval twee appelgebakschijfjes die ze volgens mij weer terug op hun voeten hadden gezet. Maar het smaakte prima, en vulde het hoofdgerecht net genoeg aan. Ik moet wel zeggen dat ze een zeer uitgebreide kaart hadden (niet té) met allemaal volgens mij smakelijke gerechten, dus wellicht zal ik daar nog wel een keer heen gaan, maar dan wel rijst of zo erbij vragen… als dat tenminste kan.

The Science of sleep

Gister, donderdag. naar de film The Science of Sleep geweest. Een geweldige film! Heel humoristisch, absurd, grappig en onverwacht… in het begin heb je even van ‘wat gebeurt er allemaal’ maar gaandeweg raak je verslaafd. Je raakt betrokken bij de jongen waar het over gaat. Geweldig acteerwerk, sympathieke acteurs, bijzonder verhaal. Kortgezeg: Een jongen leeft de helft van de tijd in een fantasiewereld en komt dan regelmatig in de knel met de werkelijkheid (en omgekeerd). Vooral als hij verliefd wordt en het allemaal verwarrend wordt…. tja, het is gewoon een verhaal dat je moet zien, heel ontspannend. Een aanrader!!!

Internetdaten

Sinds kort ben ik weer aan het internetdaten… Het voelt als een taboe om het te melden, velen doen het, velen durven er niet voor uit te komen, het voelt alsof het afgekeurd wordt of het is iets is waar je voor moet schamen. Soms zie je een bekende bij het doorlopen van profielen en dan denk ik zelf ook ´tjonge die is dus ook vrijgezel´. Waarom eigenlijk? Misschien omdat het is alsof je je ziel blootlegt, je gevoelens, je gemoedstoestand toont. En dat zou dan niet kunnen? Het is normaal dat iedereen op zoek is naar een relatie, maar dat zou dan niet te openlijk mogen? Wellicht is vooral de onnatuurlijke manier waarop internetdaten gaat het ‘afstotelijke’: op basis van een foto (als je geluk hebt) en een persoonsbeschrijving iemand uitkiezen. En als je eenmaal contact hebt via internet is het nog niet gedaan, dan begint het pas: je moet elkaar ontmoeten en dan begint het onnatuurlijk proces van screening: in één oogopslag of na een gesprek hoop je te zien of iemand wat is, of ze bij je past, of het beeld dat je hebt klopt. Maar dat kan natuurlijk helemaal niet. De meeste mensen waar je veel mee optrekt, je vrienden, kennissen, leer je langzaam maar zeker kennen. En in één date zou je weten of iemand geschikt is? Ook valt het vaak tegen dat de foto die je van iemand gezien hebt totaal niet recht doet aan de persoon. En helaas vaak ook in negatief opzicht. Het enige voordeel is dat je weet dat de mensen ook op contact uit zijn. Ik vind het eigenlijk ook helemaal niets, ik heb meer een ‘haat – er is niets anders’ verhouding mee. Als je in je dagelijks leven niemand tegenkomt moet je toch wat. Ik geloof niet zo in die succesverhalen, de verhouding van mensen die daadwerkelijk iemand vinden via internet is volgens mij heel klein. En je moet wellicht ook weer een bepaald type zijn om dat voor elkaar te krijgen. Of heel veel geluk hebben, of niet kieskeurig zijn. Ik ben eigenlijk helemaal niet geschikt hiervoor, ik heb moeite om via mail contact te leggen, vind mezelf totaal niet knap op foto’s (en dat is toch de eerste screening), een goed/leuk profiel schrijven valt ook niet mee en verder ben ik veel te ongeduldig en wellicht te kieskeurig of juist onzeker. Ik wil niet ellenlang zoeken, het moet gewoon snel gebeuren (contact vinden dan). Maar zo werkt het nu eenmaal niet. Dus ben ik af en aan bij dit medium terecht gekomen en ook weer vertrokken. Langer dan 3 maanden hou ik meestal niet vol. Zijn er dan geen leuke mensen? Op straat zie ik genoeg leuke vrouwen, maar ja, die spreek je niet zomaar aan, daar zitten ze echt niet op te wachten. Het zou handiger zijn als alle mensen die vrij zijn en open staan voor een relatie een button, of een lampje of zo hadden waarmee ze aangeven dat ze ook open staan voor contact. Maar de kans is natuurlijk groot dat vooral vrouwen door alle mannen bekeken en zelfs belaagd zouden worden, vooral als ze dit niet willen. Er schijnt trouwens onder de bomberjacketdragers wel een code te zijn: als je embleem ondersteboven op je jas zit dan ben je beschikbaar. Maar om nu om die reden een bomberjack te gaan dragen…. en bovendien moeten de anderen dan wel weten dat dit deze betekenis heeft. Als ze gaan denken dat je een slome bent dat je niet eens weet dat je embleem ondersteboven zit  schiet het natuurlijk ook niet op. Ik ben er eigenlijk ook nog helemaal niet over uit of een relatie wel zo wenselijk is. Het is leuk en gezellig maar geeft ook veel gedoe: allen is alleen maar wel duidelijk, geen gezeur, niet constant rekening met iemand hoeven houden, geen verantwoording hoeven afleggen… Ik moet maar eens afwegen of het niet beter is het gewoon los te laten. Dan gaat het veel natuurlijker misschien. Of niet en dan is het ook goed.

Woordenboekspel

Met Sinterklaas, ja het is al weer even geleden met de kerst voor de deur, heb ik het Woordenboekspel leren kennen: je neemt een set Dikke van Daalen, een groep mensen, pen en papier. Eén persoon zoekt een woord op waarvan deze denkt dat niemand het weet, schrijft de betekenis op een blaadje en zegt vervolgens het woord tegen de groep. De mensen van de groep moeten elk dan ook op een papiertje de betekenis van dit woord opschrijven, althans wat zij denken dat de betekenis is. Dit houdt vaak dus  gewoon wat verzinnen in, maar je moet wel zorgen dat het heel geloofwaardig over komt. Daarna worden alle antwoorden verzamelt door degene die het woord opgezocht heeft. Die gaat dan vervolgens alle antwoorden, inclusief het goede (!) voorlezen en ieder van de groep moet dan raden welke betekenis de juiste is. Als je op een verzonnen betekenis stemt van iemand (maar niet het goede) krijgt degene die de betekenis bedacht heeft het aantal punten dat aan stemmen is gegeven op zijn antwoord. Als niemand de goede betekenis raadt krijgt degene die het woord heeft opgezocht bijv. vijf punten (kwestie van afspreken hoeveel). Als iemand wel de goede betekenis raadt, krijgt degene die het woord gezocht heeft niets, maar degene die het woord geraden heeft een punt. Je kunt de puntentelling natuurlijk afspreken zoals je dit wilt. En zo moet iedereen om de beurt een woord uit het woordenboek opzoeken en zijn rondje maken… Ik dacht vooraf ‘wat een stom spel’ maar het is echt leuk! Je moet niet alleen veel woorden kennen, je moet ook nog inventief zijn om betekenissen te bedenken en ze zo omschrijven dat ze geloofwaardig zijn. Wat ook heel leuk is, is te merken dat je zomaar een aantal mensen bij elkaar kunt zetten, die nauwelijks iets van elkaar weten, die misschien helemaal niet goed met elkaar kunnen opschieten, maar met wie je dus wel zulk soort spellen kunt doen en nog een band creëren ook!!! Spellen doen schept een band, dat is zo zeker als wat. En dit spel is zeker een goede ervoor. Dus weer eens een andere Sinterklaasavond dan cadeautjes en gedichten… hoewel we nog wel oude Sinterklaasliedjes hebben gezongen. Of had ik dat niet moeten zeggen…

The Queen en vergankelijkheid

Onlangs ben ik ook nog naar The Queen geweest in LHC. Het was me even ontschoten, tja, dat kan gebeuren. Het was een maandagavond, een goede avond om je week leuk te starten: maandag is namelijk mijn vrije dag. Eerst lekker en gezellig eten bij LHC en daarna daar ook de film. LHC is met Springhaver lekker goedkoop, met biologisch vlees en gezellig: wat wil een mens nog meer. De film The Queen ging met name over de reactie van het Engelse koninklijk huis op de dood van Diana. Ik vond het intrigerend om te merken hoe dat soort dingen weer mijlen langs me heen zijn gegaan. Ik had natuurlijk wel gehoord dat dit gebeurd was, het ongeluk in Parijs, maar me nooit zo in Diana verdiept, wat voor impact ze had in het Engelse leven en wat ze betekende voor de wereld. Dat had ik ook met Freddy Mercury, een plotseling gevoel van gemis! Dat ik het jammer vond dat ik me niet eerder bewust was van die interessante mensen en dus iets gemist had. Wellicht ging ik weer teveel in mijn eigen leven op, maar het is toch jammer dat je soms de interessante dingen van het leven pas door hebt als het voorbij is en je alleen nog maar via televisiebeelden kan zien wat er geweest is. Een tragisch gevoel van vergankelijkheid denk ik. Maar ja, volgens mij wil ik nu eenmaal altijd alles vasthouden in mijn leven, in gevoel en verstand, en dat kan natuurlijk niet. Misschien verklaart dat ook wel mijn enorme drang om dingen te verzamelen van films, muziek…: "vasthouden! Voor je het weet ben je het kwijt." Weer iets waar ik in mijn leven iets mee moet doen. Maar de film was onderhoudend, goed geacteerd en dus een stukje geschiedenis die volgens sommigen (ik kon het dus niet beamen) niet veel nieuws bracht. Voor mij was het voldoende om even de sfeer te proeven die destijds wellicht geleefd heeft, de vooral absurde manier waarop ze omgingen met de dingen die ze niet wilden zien: de koninklijke kop in het zand. Intrigerend!

River Kwai en Perfume

Gister weer een ouderwets avondje uit gehad: uiteten en daarna naar de film. Ik weet niet wat er met me aan de hand was, het leek of de stop uit mijn hersenen was getrokken en mijn hersenen leeggelopen waren: ik kon heel veel dingen niet herinneren en niet op woorden komen. Zelfs Rivella moest ik beschrijven aan de barman met ‘dat drankje van die reclame waarin je lekker gek kan doen’. Hoe dan ook, ondanks dat heb ik een zeer gezellige avond gehad. Eerst eten bij de River Kwai aan de Werf bij het Wed (in Utrecht natuurlijk), verrukkelijk eten, aardige mensen, een aanrader!!! Even opletten op de sterren, geen sterren is lekker zoet, 2 sterren is ‘tja’, 3 sterren is ‘oei maar na een tijdje gaat het wel’ en 4 sterren gerechten denk je toch…. ‘blussen!!!!’ Ik heb het maar even bij 3 sterren gehouden en dat was prima, maar het is natuurlijk persoonlijk.

Daarna naar de film Perfume geweest in LHC. Op voorhand was me verteld dat het geen goede film was, ik had het boek gelezen en dat was geweldig! Dus hoe goed kon de film gaan die geheel over geuren gaat die je bij het lezen natuurlijk ook niet ruikt maar wel in je fantasie kan oproepen. Bij film hebben ze dit met licht opgelost…. Hoe dan ook, de film was zeer onderhoudend, ik wist ook niet meer precies hoe het boek ging, en is zeker de moeite waard: Ook voor de mensen die het boek al wel gelezen hadden. Vind ik tenminste… Dus, bij deze een recept voor een leuke avond, mits je ook zulk leuk gezelschap hebt als ik had natuurlijk!