Avatar 3D

3e Kerstdag ben ik naar Avatar 3D geweest. De film, geregisseerd door James Cameron, met als hoofdrolspelers Sigourney Weaver, Zoe Saldana en Sam Worthington, gaat over een missie op Pandora in het jaar 2154 op de maan Pandora. Op deze maan leven de Na’vi, 3 meter hoge ‘wezens’, die net als mensen op twee benen staan, in harmonie met het leven op de maan. Technologisch zijn ze nog niet ver ontwikkeld, maar het is een leven is er puur en oorspronkelijk. De mensen hebben een tussenvorm tussen Na’vi en mens kunnen ontwikkelen, de ‘avatar’, waarbij de mens de avatar kan ‘besturen’, door in een cabine te liggen en geestelijke verbinding te maken.

Jake Sully wordt gevraagd zijn overleden tweelingbroer te vervangen, omdat deze genetisch identiek is en de verbinding met de ontwikkelde avatar zo in stand kan blijven. Jake is marinier geweest en heeft zijn benen verloren. Door de avatar te zijn kan hij weer lopen, rennen, en is al zijn beperkingen als gehandicapte kwijt, voor de duur van het wakker zijn van de avatar. Als de avatar slaapt, is hij zelf weer als mens wakker en kan hij eten en drinken.

De mensen willen een belangrijke grondstof delven die onder en rond de leefomgeving van de Na’vi in de grond ligt, een gigantische boom. Het is aan Jake om als Na’vi opgenomen te worden in de stam van de Na’vi en te zorgen dat ze gaan verhuizen, anders worden ze met grof geweld verhuist. Het wordt voor hem dan ook een steeds grote opgave om aan de verwachtingen van zijn bevelhebber te voldoen als hij ook daadwerkelijk in aanraking komt met de Na´vi.

De film is zowel science fiction als fantasie, maar is ongelooflijk mooi gemaakt. Het 3D effect maakt alles nog veel levendiger en prachtiger, indringender en spannender, want de maan is zo prachtig, met fantastische kleuren, maar ook wrede prehistorische dieren. De effecten van vliegen, over takken springen, de gevechtscènes, de natuur, het is één groot kijkspektakel en ik kon mijn eigen dus niet van het doek weghouden. Vooral het 3D effect, waardoor de natuur naar je toekomt, de tekst soms tussen de acteurs lijkt te hangen, het is een genoegen om er naar te kijken. Was Up al een aardige 3D film, dit is toch wel even van een andere categorie. Absoluut de moeite waard om te gaan kijken dus en je even te wanen in de wereld van Pandora.

Film Komt een vrouw bij de dokter

Woensdag ben ik naar de film ‘Komt een vrouw bij de dokter’, de verfilming van de roman van Kluun, oftewel Raymond van de Klundert, geregisseerd en geproduceerd door Reinout Oerlemans. Over het boek was al veel ophef, de film schijnbaar nog meer omdat het zo beeldend ‘binnenkomt’. De film heeft als ondertitel ‘een ode aan de liefde’.

Het verhaal van Stijn, een snelle jongen die goud geld weet te verdienen in de reclame, die in dat wereldje zijn vrouw Carmen ontmoet, gelukzalig is en zijn hart aan haar verpand heeft, maar het niet kan nalaten vreemd te gaan. Carmen weet er niets van tot bij haar borstkanker geconstateerd wordt. Ineens is de waarde van het leven, en de liefde veranderd, is zorg en liefde, warmte en geborgenheid, en vooral steun extra belangrijk. Als de kans op verlies van het leven zich voordoet, ga je anders naar het leven kijken en ook naar je omgeving, en dus ook je geliefde.

De behandeling leidt tot een enorme strijd, van ziekenhuis in, ziekenhuis uit, die uitmondt in een borstamputatie. De man geconfronteerd hiermee, kan het niet meer aan en vlucht ervan weg als hij kan, wederom bij andere vrouwen. Als hij Roos ontmoet is hij verloren, want hij verliest zijn hart nu bij haar, en raakt vervreemd van zijn eigen vrouw. Als het beter gaat met zijn vrouw moet hij kiezen en dat valt niet mee.

Ik vond de film enorm heftig, intrigerend, en ergens begrijp je de vlucht van alle ellende, die Stijn zoekt. Als de ellende zich blijft opstapelen, dan is er een grens. Ook blijkt hier wederom uit dat het moeten toekijken en ondergaan van de ellende van de ander voor een bijstander op een bepaalde manier even erg is als voor degene die het ondergaat. De machteloosheid, de onzekerheid, verandering van het vertrouwde… je kunt er niet echt van weglopen, omdat het je hele zijn raakt, alleen af en toe proberen te ontsnappen. Zo begrijpelijk, dat gevoel, die wanhoop. Maar heel moeilijk voor degene die de ziekte echt heeft, die de hulp nodig heeft, de vertrouwt en zonder de steun niet kan. Te oordelen vanaf een afstand is makkelijk, het doormaken aanzienlijk minder. En elk reageert er anders op. Een verrassend verhaal, met bijzonder einde, een aanrader om te gaan zien.

Nothing Personal

Woensdag ben ik naar Nothing Personal geweest, een film over een jonge Nederlandse vrouw die Nederland ‘ontvlucht’, alles achter zich wil laten, en opgaan in het niets. Ze doet dit in Ierland. Ze reist het land door, kamperend in een tentje, eten uit vuilnisbakken, drinken van watervallen, en vooral zo min mogelijk met mensen in aanraking komen. Op gegeven moment komt ze bij een afgelegen huisje, en ziet een man wegvaren met zijn bootje. Ze bezoekt het huis en verlaat het weer.

Ze komt in contact met de man die alleen in het huisje woont. Als ze hem ontmoet wil hij van alles van haar weten, maar ze wil niets zeggen over zichzelf en trekt al bijna weer weg. Hij vraagt haar te blijven en voor hem te werken voor eten en belooft niets persoonlijks te vragen of te vertellen over zichzelf. Dat is voor haar een acceptabele basis om met hem om te gaan. Ze leven zo even met elkaar en komen toch langzaam maar zeker tot elkaar.

De film is heerlijk rustig, met beelden van prachtige natuur, weidse vlakten en heuvelig landschap, met mooie kleuren. De personen lijken meer in zich te hebben dan ze vrijgeven in de film, het einde is onverwacht en ook een beetje onverklaarbaar voor mij. De film was aanleiding om er nog over na te praten, maar om nu te zeggen dat we eruit gekomen zijn. De vrouw komt in haar afstandelijkheid een beetje wereldvreemd over, de reden ervan is niet helemaal duidelijk, behalve dat ze in het begin in een leeg huis zit en al haar bezittingen op straat heeft gezet, voor iedereen om vrij te pakken. Ook de beweegredenen van de man, de redenen van zijn alleen leven, zijn niet duidelijk. De titel van de film is niet voor niets ‘nothing personal, want eigenlijk kom je uiteindelijk nog niet veel te weten van beide mensen. En ergens voelt dat heel onbevredigend. Met de opmerking ‘Talent knows when to stop’ probeert de man het te verklaren, maar of dat zoveel verduidelijkt.

Mijn eerste gedachten in de loop van de film waren dat het erg moeilijk is om contact met iemand te maken zonder persoonlijk te zijn of te worden. Alleen maar bezig zijn met de dagelijkse dingen, en niet eens dus waarom, en niets vragen over wat je vindt, denkt, voelt, het lijkt me een onmogelijke opgave en zou voor mij niet mogelijk zijn. Zo’n oppervlakkig contact zou al gauw totaal vervelen, en hoe groot de aantrekkingskracht tot iemand ook kan zijn, zonder persoonlijke invulling kan het nooit echt iets worden.

Sneeuwstrijd

Heel Nederland is in de ban van de sneeuw, zoveel sneeuw is de afgelopen 11 jaar niet gevallen, en zo lang heeft het ook nog niet gelegen. Het autorijden is meer autoglijden, fietsen is vallen en opstaan, en het is zwoegen om het paadje voor mijn huis schoon te houden.Een sneeuwschuiver heb ik niet, wie nog wel, met zo weinig sneeuw de laatste jaren. Maar een schep doet wonderen.

Mijn auto blijkt ook een mooi weer auto, want op zaterdag zat ik in Rijswijk op een parkeerplaats, bij een beetje sneeuw, al bijna vast, met spinnende achterwielen kwam het niet of nauwelijks vooruit. Een desillusie voor mij, zo gewend als ik was met mijn Alfa, nog niet bang voor rijden op ijsbaan. Maar de mx5 is een ander verhaal. Volledig onervaren met achterwielaandrijving glij ik van het ene op het andere moment van links naar rechts. En hoewel mijn slipcursus aardig van pas komt, en ik netjes tegenstuur volgens de regels, het gaat allemaal niet zo makkelijk als bij een voorwielaandrijving, waar bijna heel Nederland zo’n beetje mee rijdt, behalve malloten als BMW rijders en dus MX5 rijders.

Zondag ben ik zowaar gecapituleerd. Ik zou naar Baarn gaan, maar zodra de geplande theatervoorstelling geannuleerd bleek en ik vol fascinatie en afschuw tegelijk de sneeuw maar zag blijven vallen, van 5 cm naar 10 centimeter tot wel 20 centimeter, bedacht ik me dat, met de ervaring van zaterdag, de kans dat ik de wijk uit zou komen vrijwel nihil zou zijn.

Want bij ons in de wijk doet men niets aan de weg, hooguit mag je blij zijn als iemand al een spoor gemaakt heeft. En capituleren voor het weer is wel het laatste wat ik zou toelaten voor mezelf. Toen het oud en nieuw was en de ijzel de weg tot een ijsbaan had gemaakt ging ik gewoon rijden. Als het onweert of wat dan ook, niets weerhoudt me de weg op te gaan. Maar nu, ingebouwd in de sneeuw, zonder winterbanden… mijn trots is gekrenkt, mijn zelfvertrouwen verdwenen als sneeuw… die er nog ligt. Maar als ik zie hoeveel mensen staan te klooien, met spinnende wielen aan alle kanten vaststaan, dan denk ik dat het nog niet zo onverstandig was dat ik gecapituleerd ben.

Vanmiddag heb ik mijn auto eerst maar eens ontzet van de sneeuw. Met een laag van wel 30 centimeter was hij al bijna niet meer te zien. En ook erom heen heb ik het maar wat weggehaald want als ik dan toch voor een set winterbanden wil gaan moet ik toch echt de plek kunnen verlaten. Maar met de te verwachten sneeuw van vandaag en morgen zal het autootje nog even moeten blijven staan vrees ik, en hoop ik maar dat tegen de kerstavond, als hij toch echt in beweging moet komen, de weg weer aardig berijdbaar is in de wijk en, mogelijk wat slippend, toch mijn weg naar buiten kan vinden.

Stil de tijd

Vandaag vertelde een vriend van me over ‘Stil de tijd’, een boek geschreven door Joke J. Hermsen. Op haar site, http://www.jokehermsen.nl, staan ook twee filmpjes over de tijd, ons tijdsbesef, de toekomst die voor ons of achter ons ligt. En hoe tegenstrijdig dit ook lijkt, het besef van tijd, dat we beheerst worden door de klok, door de tijd die we ons op laten leggen, de haast, kan ons niet ontgaan, als we er eens stil bij zouden staan. Op de weg, in het werk, en zelfs in onze vrije tijd bij afspraken.

Niet het gevoel, maar de tijd bepaalt vaak ons handelen. Zeker ook bij mij. Ik ben zeker slachtoffer van mijn ‘tijdsdrang’. En ook in het werk, waarin tijd een belangrijke rol speelt, immers projecten zijn tijdgebonden, ontstaat het risico dat je niet genoeg tijd neemt om de dingen goed te overdenken omdat er een deadline is. Zo werkt de tijdsdruk dus vaak tegen ons, worden we bepaald door de tijd in plaats van dat wij het zelf bepalen.

Alleen in de sauna, waar tijd vaak afwezig is, of kan zijn, voel ik me af en toe helemaal ontspannen en relaxt, tijdloos. Mits er geen klokken hangen. Want stiekem word ik toch weer beheerst door de tijd ook daar als er confrontatie is met die tijd, door de klok gesymboliseerd. Want afspraken voor massage, of een löyly zijn op tijd. Ook daar.

Waar kan ik nog een tijdloze plek vinden, behalve mezelf? Misschien moet ik het boek maar gaan lezen, misschien helpt het me inderdaad om de toekomst als ‘achter me’ te zien, om de tijd te gebruiken zonder het idee te hebben met tijd bezig te zijn.

Restaurant Jasmijn en ik

Vrijdag ben ik naar restaurant ‘Jasmijn en ik’ geweest, een bijzondere naam voor een bijzonder restaurant in Lombok in Utrecht. Het Thais-Chineesrestaurant is met twee gescheiden delen nog flink groot. Als je binnenkomt voel je direct de bijzondere sfeer die er hangt. Met aardige jonge mensen als bediening, voel je je er dus al gauw op je gemak. Hoewel het in naam en op Iens.nl als Chinees te boek staat kan dit misleidend zijn in je beleving. 

De kaart bestaat uit een beperkt aantal voor-, hoofd- en nagerechten, maar bijzonder is juist dat je kan kiezen voor je Jasmijnhapjes: verschillende kleine gerechtjes waarmee je, volgens het restaurant, met drie hapjes een goede maaltijd hebt. Met een Thais soepje, een rode curry, maar ook Pekingeend met pannenkoekjes, en nog meer, kan je dan genieten van meer soorten, in één maaltijd, een zeer leuk concept!

Wij waren groot eters, dus met drie ‘hapjes’ waren we er niet, maar dat mag de pret niet drukken. Soms is veel eten niet altijd een pre, genieten van minder en kwaliteit zou soms voldoende moeten zijn. Maar door de lange wachttijden is dat soms wel wat moeilijker. Want we moesten wel een aardige tijd wachten waardoor het wel slim was twee gerechtjes tegelijkertijd te laten brengen, wat de kans op koud worden wel vergroot, wat weer ten koste van de smaak gaat.

Maar algeheel was mijn indruk erg positief over dit restaurant en is het zeker een plek waar ik snel weer eens terug ga, ook om eens te zien wat de hoofdgerechten bieden.

Thermen Rijswijk

Zaterdag heb ik 8 uurtjes vertoeft in sauna Thermen Rijswijk. De sauna ligt redelijk afgelegen in Rijswijk, en dat voor zo’n kleine voorstad van Den Haag, naast het bowlingcentrum. Het is verhoudingsgewijze een kleine sauna maar alles is nog fris en fruitig. Het is nu anderhalf jaar open, en dat zie je eraan af. De ruimten zijn mooi gedecoreerd met rustige maar frisse kleuren. De benedenruimte is wat kleiner, maar zeer praktisch ingericht waardoor de standaard faciliteiten, zoals een stoombad, een mooie Osmaans kruidenbad met zelfs een plateau warme tegels, 2 verschillende sauna’s waar zelfs een löyly (Finse opgieting) gegeven wordt, en een koude bad met afkoeldouches, zeer goed aanwezig zijn.

‘Boven’ is het ruim met een grote hal met een groot vierkant bad met bubbels aan de rand, heerlijk om in te vertoeven, een ruim zwembad, en een restaurant. Daar kan je naar buiten naar een klein terras waar ook ligstoelen staan en nog een sauna is en een rookruimte. En op het dak schijnt nog een zonneterras te zijn, die was nu niet open.

Het buiten was geweldig, direct uit de sauna op een besneeuwde stoel gaan liggen. Dat  hield ik niet lang vol, maar wel een geweldige belevenis. Als in Finland door de sneeuw rollen, maar dan anders. En nog even een sneeuwballetje gegooid natuurlijk. Daar koel je snel van af.

Het warme bad met bubbels was heerlijk. Het restaurant bood lekkere gerechten tegen een redelijke prijs met aardige bediening. De Osmaanse ruimte is ook heerlijk om te liggen met naar de rug gevormde zijkanten en dus de warme tegels waar je snel in slaap kan vallen. Kortom een fijne sauna, waar eventueel alleen gaan je niet een enorm gevoel van anonimiteit hoeft te geven. En je vertoeft er dus makkelijk 8 uurtjes…

The limits of control

Vrijdag was ik naar de film The Limits Of Control. De film is geregisseerd door Jim Jarmusch, met rollen gespeeld door o.a. bekenden als Tilda Swinton, John Hurt, Gael García Bernal, Bill Murray en de prachtige Paz de la Huerta.

De film gaat begint met een rustige man die op het vliegveld een luciferdoosje krijgtaangereikt, met de regelmatig terugkerende woorden: ´een man die zich groter waant dan anderen moet naar het kerkhof gaan om het leven te overzien en tot stof weder te keren´. En ook de zin ´het leven is niets waard´ komt regelmatig terug. Deze ogenschijnlijk vreemde woorden, die op verschillende momenten herhaald worden, blijken uiteindelijk meer weer te geven, dan je in het begin van de film zou denken.

De rustige stille man wordt van punt naar punt geleid door Spanje, waarbij je niet kunt vermoeden waarom dit nu gebeurt. Onderweg komt hij verschillende aparte karikaturistische personen tegen die hem informatie verschaffen voor zijn volgende stap, allemaal heel mysterieus. Waar het naartoe leidt is wat mij betreft de moeite waard om te gaan zien.

De rustige film is een genoegen vergeleken bij de films waar je je ogen helemaal scheel kijkt van alles dat er gebeurt op het doek, en de mensen in deze film zijn bijzonder om te aanschouwen. De absurde situaties, de naamloze karakters, de lange reis, de indirecte aanwijzingen, de rustige persoon, maken dat ik gewoon rustig achterover wilde zitten om te zien wat ik voorgeschoteld kreeg en heb me geen seconde verveeld. Wat mij betreft een aanrader, maar mensen die graag een actieve film zien zullen zich snel vervelen.

Restaurant Tastoe

Vrijdag was ik bij restaurant Tastoe in de zadelstraat in Utrecht. Het is een klein pittoresk restaurant, met een bijzondere sfeer binnenin. Een gevoel van teruggaan in de tijd. Met retrospulletjes gestald in de etalage, die je nog kunt kopen ook. Verschillende soorten lampen geven een gedempt licht, en met het gordijn ter afscheiding van de deur voor het buiten houden van de kou is het helemaal af. Maar ondanks het gordijn zat ik bij het raam op de trek en dat voelde niet echt fijn, helemaal als er telkens mensen binnen kwamen. Maar het was ook koud buiten.

Bij binnenkomst was het nog aardig rustig, maar alle tafeltjes waren gereserveerd, het is een goed bezochte plek. De keuzelijst van het menu is niet groot, je moet wel iets van je gading weten te vinden, anders ben je snel weer weg. Met drie voorgerechten, 7 hoofdgerechten en 3 nagerechten wordt op zich wel een brede smaak vertegenwoordigd in mijn beleving. Het restaurant serveert ook alleen maar tussen 18 en 21 uur, zo staat op de muur.

Na de bestelling kregen we algauw wat brood met een smeerseltje en toen begon het grote wachten. Gezien de beperkt aantal tafeltjes zou je verwachten dat het eten redelijk snel zou moeten kunnen komen. Maar blijkbaar is de keuken naar verhouding even groot. Na ongeveer een uur kwam het hoofdgerecht. Ik had de botvis met Teriyakisaus die erg lekker smaakte. De groente, goed al dente gebakken, was echter al lauw bij levering. De krokant klaargemaakte aardappeltjes waren echter ook super en goed warm. De tournedeau van mijn tafelgenoot was ook niet warm, maar hij had geen zin om er iets van te gaan zeggen, hij had honger na een uur wachten. De maaltijdsoep met ruime salade van mijn andere tafelgenoot zag er erg goed uit en smaakte ook goed.

Al met al was het eten goed, maar het lange wachten was niet fijn en dat het eten niet heel warm was maakte het er niet beter op. Gek genoeg was het rond 20 uur een stuk rustiger en kwam het eten ook sneller op tafel, zo zag ik bij anderen. Misschien is het dus slim niet tussen 18 en 20 uur te komen wat dat betreft. Voor de sfeer zou ik er nog wel een keer heengaan, en het eten zelf, mits warm, ook wel. Maar de prijs is stevig, de hoofgerechten gemiddeld rond de 18 euro, met de maaltijdsoep als goedkoop alternatief. Dus eerst nog even verder pionieren in de stad alvorens terug te keren.

Zelfvertrouwen

Ik ben begonnen mijn leven eens goed onderhanden te nemen. Met het raadplegen van een psychologe probeer ik na 43 jaar, en 19 jaar transplantatie, mezelf eindelijk eens te begrijpen. Te begrijpen waarom dingen gebeuren en niet gebeuren. Waarom het leven soms zo lastig te volgen is, keuzes soms moeilijk te maken zijn, en waarom dingen gebeuren.

Met hulp van een psychologe probeer ik er achter te komen hoe ik af kan komen van continue leven alsof elke dag de laatste is, te leren vertrouwen dat er echt nog meer tijd is en dat niet alles snel hoeft te gebeuren. Dat je soms geduld moet hebben, en niet alles kan afdwingen. Dat je niet bezig bent met ‘overleven’ van het leven maar ‘overgeven’ aan het leven. Dat ik het leven durf te omarmen en niet continu bang ben het kwijt te raken.

Kwijtraken, het lijkt wel alsof angst soms meer invloed op mijn leven heeft dan vertrouwen. En dat terwijl ik zoveel reden heb om te vertrouwen, omdat ik al zoveel geluk heb gehad, en dat soms misschien ook wel heb afgedwongen. Zelfvertrouwen doet je groeien en je tot dingen in staat zijn die je nooit had mogelijk geacht. Dat is mijn levensverhaal. Dus waar ben ik nog steeds zo bang voor? Bang voor terugval, dat al het moois op een dag ineens weer verdwijnt als sneeuw voor de zon? Dat ik op een dag concludeer dat ik helemaal niet alles eruit gehaald hebt wat erin zat, maar ik me alleen maar door angsten hebt laten weerhouden tot het nemen van keuzes, het doen van de dingen die mijn hart me heeft ingegeven?

Dat is één van mijn doelen, los te komen van mijn hoofd, die alles lijkt te regeren, en terug te keren in mijn lijf en me laten leiden door mijn hart, mijn gevoel. Wie weet dat ik dan al die keuzes niet heb, dat het pad zich gewoon openbaart, en alles een stuk makkelijker lijkt. En mijn zelfvertrouwen geen ruimte geeft voor angst, om te falen, om te verliezen, om te leven. En het leven kan omarmen.