Vrijdag heb ik afscheid genomen van een dierbare vriendin. 5 Jaar geleden is bij haar een agressieve hersentumor geconstateerd en hoewel behandeling aanvankelijk succesvol was, is de ziekte weer teruggekomen en heeft ze tussentijds nooit meer de kwaliteit van leven terug gekregen die ze er voor had.
Met het afscheid realiseerde ik me hoezeer ik mezelf tekort gedaan heb door de afgelopen tijd zo weinig contact met haarĀ te hebben.gehad. Zij maakte me altijd blij, ik kon met haar over koetjes en kalfjes praten zonder het gevoel te hebben oppervlakkig te zijn. En ook diepere gesprekken waren heel goedĀ te voeren. Ze had zoveel humor, stond zo positief en vrolijk in het leven, ondanks haar situatie, dat ze een inspiratie was. Ze wist anekdotes uit mijn eigen leven te noemen die ik zelf allang vergeten was, als ik het me al Ć¼berhaupt kon herinneren. Ik kan me daar dan ineens heel klein inĀ voelen ondanks mijn eigen leven, en hoe ik daarmee om ben gegaan.
Ik realiseerde me ook ineens weer hoe belangrijk het is je energie en tijd te steken in mensen die er echt voor je toe doen. Je kunt zoveel tijd verlummelen, of geven aan mensen in de hoop terug te krijgen maar dat nooit krijgt. En de mensen die er toe doen, die mij energie geven, waar ik me blij bij voel, die zie en spreek ik daardoor te weinig. Voor je het weet ben je weer twee jaar verder en heb je elkaar niet meer gezien of gesproken. En op het moment dat je ze spreekt is het alsof er geen tijd tussen gezeten heeft. Dat is mooi, maar wat heb ik in hemelsnaam in die tussentijd gedaan? Heb ik bij anderen hetzelfde gehad, of heb ik mezelf dus gewoon tekort gedaan door niet meer van dat soort momenten te laten gebeuren. Ik kan wel zeggen dat de ander ook niet gereageerd heeft in die twee jaar, maar daarmee heb ik mezelf niet minder tekort gedaan. Ik heb mezelf momenten ontnomen om me te laven aan een prettig gevoel. En die heb ik genoeg nodig gehad in die twee jaar.
Ik voel een diep verdriet om haar verlies, dat ik niet meer zomaar haar kan bellen alsof de tijd stil gestaan heeft, om te lachen om niets, want dat is zo belangrijk. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. En ik heb de laatste tijd te weinig tranen met tuiten gelachen. Ja, om mijn nichtje toen ik haar mondje met haar slabbertje moest schoonmaken, maar er meer yoghurt op haar slabbertje zat dan op haar mond, waardoor na mijn actie haar hele gezicht onder de yoghurt zat. Of met tennissen als mijn makkers op het veld weer allerlei onmogelijke ballen sloegen. Maar het zou echt vaker mogen.
Gelukkig heb ik Nicole in november nog uitgebreid gesproken, toen ze nog ‘goed’ en helder was. Vlak daarna ging het mis, kon ze niet meer op woorden komen en ging het berg afwaarts En ik heb nog afscheid kunnen nemen toen ze in het hospice lag. En dus deze vrijdag het definitieve afscheid. De verhalen waren mooi, ik kan er niet genoeg van horen. Had ik ze maar van haar zelf gehoord. En nu is het te laat. Voor nu rest alleen maar het bewustzijn bewuster met mijn tijd en energie om te gaan, me meer te richten op de mensen die mij energie geven, die me dierbaar zijn. Dat heeft Nicole me in elk geval nog even meegegeven uit het graf..
stoelenga 