Woensdagavond had ik het voorrecht bij een van de voorpremieres te zijn van het nieuwe Delamar theater in Amsterdam, vlakbij het Leidsche Plein. Kledingcode: netjes en feestelijk. Geen black tie. Ik had niet echt een pak dus ’s middags zijn we wezen shoppen en heb flink mijn beurs geleegd: pak, blouses, schoenen, strop. Alleen onderbroek en sokken waren nog oud.Het theater is prachtig, mijn date werkt mee aan de realisatie van het theater, ik voelde me net de aanhang van een beroemdheid, voorgesteld worden aan verschillende mensen… De voorstelling was le cage aux folles, ook wel bekend als the bird cage. Een jongen wil trouwen maar dat is complex als zijn vader homoseksueel is en zijn ‘moeder’ travestiet. En schoonpa is een moraalridder. Geweldig uitgevoerd, met dans en zang, een vrolijke bedoening. En met een buffetdiner om 21.30 u was het een leuke avond. Eens weer iets heel anders!
Maandelijks archief: november 2010
Ying en Yang
Afgelopen weekend ben ik naar mijn tweede sessie van vijf in kasteel de Schans in België geweest. Ik heb me sinds tijden niet zo klote gevoeld toen ik daar heen ging. Niet alleen vanwege mijn verdriet op de 14e, ook vanwege het feit dat ik op dinsdag hoorde dat het niet goed gaat met mijn longarst: mijn tweede steunpilaar waar mijn leven op gebouwd is lijkt onder mijn voeten weg te zakken. Ik voelde me misselijk, snel duizelig, een druk op mijn borst. Ook bij de viering in het ziekenhuis op de 18e was hij niet aanwezig en dat voelde heel erg klote, ik kan het niet anders zeggen.
Anderzijds was het geweldig de mensen van de groep weer te zien in België, de vertrouwde omgeving waar je kan zeggen wat je voelt, je kan laten zien wat je voelt, je een knuffel, een schouder, steun onvoorwaardelijk kunt krijgen. Door het uitspreken van mijn verdriet kwamen ook de gevoelens vrij. En dat was al heel bevrijdend. Het weekend was weer vol van grensverleggende oefeningen, confrontaties met angsten en diepliggend verdriet, kortom de ideale plek om weer dichter bij mezelf te komen. Meer en meer de voeten op de grond te gaan voelen. En de aarde eronder. Nu weer thuis, weer aan het werk voel ik me nog steeds verdrietig over de dingen die gebeuren met vrienden, kennissen, dierbaren.
Maar het voelt gelukkig al anders dan vorige week. En ik weet dat ik gewoon om steun kan vragen, dat is al heel wat! En me ook weer kan richten op al die mooie dingen in het leven. Ying en Yang, alles naast elkaar, zoveel mogelijk in evenwicht.
Zoete tijden
Het zijn weer zoete tijden! Onlangs had ik het genoegen een paar gevulde chocolademuizen te proeven, vandaag ging ik naar Jamin en daar betreed je echt een snoepwalhalla!!! Tjonge, het is dat een chocoladefontein ontbreekt maar verder… Je moet daar niet met een lege maag heen gaan! Kwam ik daar dus voor gevulde chocolademuizen, ging ik weg met nog veel meer: 3 pakjes fondant, 2 doosjes suikerbeestjes en 1 groter suikerbeestje. Dat wordt weer smullen op de bank! Lang leve Sinterklaas!!!
100 jaar Antoniusziekenhuis: een radiointerview
Vandaag is op Radio M de uitzending van het 100 jarig bestaan van het Antoniusziekenhuis geweest. Ik mocht daar ook in meedoen, ik ben tenslotte voor hen bijzonder geweest omdat ik de eerste was die in Nederland de longtransplantatie onder hun dak met hun artsen mocht ondergaan, en het Antoniusziekenhuis is ontzettend belangrijk voor mij omdat het gek genoeg een tweede thuis is, een veilige plek waar ik, als het niet goed met me gaat, altijd terecht kan. Ze kennen me er en hebben me altijd weer op de been gekregen. Het fragment van mijn interview is te horen op http://mediaplayer.rtvutrecht.nl/stream/b476c69e.mp3 mocht je geïnteresseerd zijn.
De opname is op mijn werk gebeurd, op dinsdag 4 november in de kantine van mijn werk, heel apart, omdat dit het snelst was en een bijzondere omgeving. Totaal anders dan een televisieopname op de bank thuis. Gelukkig geen rare capriolen deze keer met motor rijden of op mijn hoofd staan tijdens het interview 🙂 en daardoor een hele rustige sfeer wellicht ook. Ook daar weer heb ik 15 minuten volgepraat, maar er was tijd voor 4 minuten dus een stukje van mij zogezegd! Met dankbaarheid geuit! Gefeliciteerd Antoniusziekenhuis, op naar de volgende 100 jaar 🙂
20 jaar longtransplantatie: een verjaardag
Op deze grijze zondag 14 november vier ik vandaag mijn 20e longtransplantatieverjaardag… Het voelt dubbel om eerlijk te zijn, met de herinnering aan het overlijden van mijn zus afgelopen vrijdag 3 jaar geleden en alle aandacht van de laatste tijd rondom de televisieuitzending van de donorweek. Ik voel me op dit moment alleen maar heel kwetsbaar, en verdrietig, alsof er nu ineens een periode is afgebakend, een mijpaal bereikt, en dat het daarmee klaar is. Ik besef me ineens weer hoe ik alleen op de wereld sta, als elk mens, bezig met zijn eigen leven, zijn eigen angsten, verwachtingen.
Dat bewust zijn van het nu is soms heerlijk en soms vreselijk. En in mijn nu heb ik eigenlijk niets te klagen. Dus waarom voelt het niet zo?! Gister een dagje in de sauna, genietend van warmte en kou, van drukte en lekker eten, over 20 jaar alle gelukzalige momenten terughalend, mag ik me zeer dankbaar voelen. Een succesverhaal zeiden ze nog bij Eén Vandaag. Tja, als het om mijn gezondheid gaat, dan zijn die 20 jaar alles met elkaar gezien misschien een succes maar met twee burnouts, de nodige dips, een aanpassing aan een nog niet eerder geleefd leven, soms voelt het in elk geval niet als een succesverhaal. En aan de andere kant heb ik zoveel bereikt, zoveel meegemaakt… dingen die ik nooit zou hebben meegemaakt. Dubbel dus.
Ik realiseer me met het verlies van Ellen pas heel goed hoe belangrijk anderen in mijn leven zijn. Hoewel je je leven alleen moet leven, als je anderen hebt met wie je het kunt delen dan is dat minstens de helft van je geluk. Gelukkig heb ik mijn broer, die vaak heeft moeten toekijken zonder iets te kunnen doen, en ook het verlies van Ellen heeft te dragen, evenals mijn ouders, mijn schoonzus, neefje en nichtje, mijn zwager en zijn nieuwe gezinnetje.
Toch ga ik vandaag proberen eens weer terug met beiden benen op de grond te gaan staan. Niet te blijven hangen in het verleden, mijn verdriet, of mijn angsten voor de toekomst. De dingen komen zoals ze komen. Dus op naar de volgende 20 jaar!
Foto's Rome en Napels
Voor wie het interesseert, mijn foto's van Rome en Napels, Vesuvius, Pompeii en Herculaneum staan op internet op http://picasaweb.google.com/stoel66/2010RomeNapels#
Is dat klusje ook weer geklaard….
Angry Birds Halloween
Voor alle Angry Birds fans die het nog niet wisten: er is een nieuw spel van uit, Angry Birds Halloween!!! Met een bijzondere sfeer met pompoens waar vleermuizen uit komen. Je moet wel een iPhone hebben, anders heb je niets aan deze informatie, maar het is weer heel speciaal!!! En zeer verslavend.
stoelenga 