De werkelijkheid van dromen

Het fijne van dromen is dat je soms toch weer even bij iemand kan zijn die er niet meer is. Het kan een bittere pil zijn om dan wakker te worden en weer in een realiteit te zijn die anders is, maar zo ervaar ik dat meestal niet. Het is alsof je nog kan genieten van iemand, iets mee maken met iemand, zonder dat je iets herbeleeft wat geweest is. Zo droomde ik vannacht over mijn zus en Timmy, onze ‘keeshond’ die nog voor het millennium is overleden. En het voelde niet beklemmend want in mijn dromen ben ik  niet bezig met het feit dat ze er niet meer is, de droom is de werkelijkheid op dat moment.

Ook is het fijne van dromen dat alles kan: het ene moment kan je hier zijn, het andere daar. Het maakt niet uit of het klopt of niet. In mijn droom van vannacht was ik in een hotel. Het ene moment liep ik bloot rond het zwembad, het volgende waadde ik in het zwembad om potjes op te pakken onder water, en vervolgens zag ik onder water (zonder dat het onder water leek) een grote doos met sushi. Vervolgens liep ik het zwembad uit (zonder de sushi) en het hotel in. Ik voelde in mijn broekzak van mijn jogginbroek naar de sleutel van mijn kamer en stond voor kamer 52. Ik dacht ‘dat klopt niet’ maar zag ineens Timmy op de grond liggen en die stond op en liep voor me uit naar de juiste deur, nummer 152. En toen werd ik wakker.

Hoewel mijn zus maar zijdelings voorkwam in mijn droom, was het alsof het dagelijks leven was, waarin je elkaar ook niet continue heel actief sprak. En het gaf weer even een gevoel van weerzien. Het is nu bijna een jaar geleden dat ze is overleden: 12 november, mogelijk dat het daardoor komt, ze komt maar sporadisch langs in mijn dromen. Gelukkig ben ik de 12e vrij, dan zal ik denk ik toch weer even naar haar graf gaan, al is het maar omdat ik haar daar als laatste heb achtergelaten.

Advertisements

De krampen werken

Het was een intensief weekje dit, met als hekkensluiter een presentatie… hoewel ik wel de nodige spanning al voelde af en toe in de week, viel het, mede door de drukke werkzaamheden ernaast, reuze mee. Sterker nog, ik stond heel relaxt te praten en alles te vertellen. Maar woensdag heb ik ook de hele dag gewerkt dus morgen, vrijdag, ga ik eerst maar eens goed uitslapen en wellicht nog wel even thuis werken maar toch echt niet de hele dag: ik begin al iets té veel op een work-a-holic te lijken. De laatste twee weken heb ik geen vrije woensdag meer gehad. Maar… dit wordt een bijzonder (lang) weekend met morgen dus half werken, zaterdag geen afspraken, zondag mijn vader’s 75e verjaardag en ‘s avonds mijn televisieoptreden bij Ode aan de Doden bij de KRO op nederland 2 geloof ik om 21.10 uur…. ik ben benieuwd wat ze van mij gebakken hebben. En of ik me maandag nog op straat kan vertonen…

Vanavond was het nog laat een belletje van het werk om half 9, tjonge wat ben ik toch bereikbaar… nou, het was eerder dat de mobiel van het werk op de keukentafel lag en ik schrok dat ie zo laat nog over ging en dus dacht dat ik ff moest kijken wie er belde. Een collega die avonddienst had… die dacht zeker ‘ik laat werken, jij ook laat werken’ :0). Nou daar heb je mij niet mee. En daarna maar filmje ‘Lady Chatterly’ gekeken op filmnet, zekerheid van de nodige ‘romantiek’ zullen we maar zeggen.

En toen het bijna af was…. beng, kreeg ik kramp in mijn kuit… ik wist niet hoe ik het had. En het was niet de standaardspier maar een zijspiertje of zo, ik verging van de pijn en hij wilde ook niet ontspannen. Na een tijdje begon die weer te pulseren maar het is duidelijk een flinke klap geweest, bij het lopen gaat het allemaal nog niet zo lekker. Als tie vannacht maar niet weer in de kramp schiet. Het is bijna symbolisch die kramp voor mijn werkweek. Hoop dat het volgende week wel ietsie rustiger is. Maar dan begin ik met de maandag dagje sauna dus dan begin ik week aan de week… ook niet verkeerd.

Bowlingkampioene tegen Wii-bowlingkampioen?

Vanavond was ik weer bowlen in Nieuwegein bij Chandra. Er waren televisieopnames: Priscilla Maaswinkel stond te bowlen tegen een jongetje van rond de 12 jaar (voor zover ik kon inschatten dan). Aan zijn bowlingtechniek te zien was hij duidelijk niet erg bedreven, terwijl Priscilla, lid van het Nederlands team bowling, de ene strike na de andere gooide.

Niet veel later bleek pas wat de bedoeling was: het gehele circus verplaatste zich naar een grote televisiescherm met een Wii aansluiting. Na het echte gooi en smijtwerk, werd het tijd voor een potje Wii-bowling. Al gauw werd duidelijk dat het met een mooie curve kunnen gooien van een bowlingbal en lid van het Nederlands team zijn nog niets zegt over hoe je met een Wii bowlt. Duidelijk was dat Priscilla nog nieuw was met dit fenomeen, en nu liet de jongen zien hoe je strike na strike moest gooien op de Wii. Heel boeiend gevecht. Ik ben benieuwd waar het uitgezonden gaat worden.

Ondertussen probeerde ik zelf ook nog een kegeltje of tien per keer om te gooien en dat lukte maar mondjes maat. Ik had mijn lichtere bal meegenomen, ik voelde de spierpijn nog steedsvan afgelopen vrijdag… ja, ik ben maar een watje. En dat terwijl ikfitness en tennis… ik zal wel iets fout doen. Verder heb ik deze week van alles aan mijn hoofd, en ook gooien met mijn ‘oude’ bal geeft toch wel wat aanpassingstijd,  waardoor ik in één potje niet boven de 100 gooide… op zo’n moment schaam ik me diep. Gelukkig kende de avond ook betere momenten, met een hoogste worp van 157 maar om echt in extase te raken is het niet. Volgende keer toch ook de zwaardere bal maar meenemen, en dan achteraf toch maar stretchen….Maar zo is er elke keer toch wel wat te beleven bij Chandra…

Borrelende energie

Een mistroostige dag kan je niet beter besteden dan een hele dag met een fotoboek bezig zijn. Alhoewel, lekker op de bank voor de buis hangen is ook prima en aanzienlijk minder inspannend. Vooral als je ‘haast’ hebt en dat vooral omdat je ‘te laat begonnen bent’ met het fotoboek. Oftewel, echt ontspannen ben ik alles met elkaar niet meer na dit weekend, helemaal gezien de drukke week die me te wachten staat en ik elke minuut moet besteden aan waar ik het voor gepland heb, anders….Dus het weekend was weer tekort zogezegd.

Verder heb ik nog een gigantische spierpijn van het bowlen van vrijdag… ongelooflijk wat een impact dat kan hebben. Dus toch maar stretchen, ook na bowling. Want al is het geen olympische sport, getuige de verschillende spieren die me aardig zeer doen, is het toch zeker wel sport. En je kunt er ook aardig moe van worden, zeker als je twee uur lang met zijn tweeën staat te gooien.

Ondanks mijn beperkte ellende van vandaag voel ik toch wel dat ik ergens een borrelende bron van energie voel. Afgezien van wat spanning, en ook wat melancholische emoties omdat ik met het maken van mijn fotoboek weer het verleden in ben gedoken, lijkt een algehele instorting niet aan de orde te zijn, maar voel ik genoeg energie om het idee te hebben dat er meer is geweest dan hard werken dit weekend. Ik denk dat het toch de opera moet zijn geweest. En wellicht het feit dat ik me ingeschreven heb voor een cursus kunstgeschiedenis, komende januari tot en met april. Ik voel de laatste tijd een aandrang tot vergaring van nieuwe kennis. Niet eentje waarbij je van alles moet leren en studeren thuis, maar waar je gewoon kunt sponzen, opzuigen van informatie en die een plek geven zonder dat het op een gegeven moment verplicht en in de juiste vorm weer naar buiten moet komen. Dus of de verborgen bron me deze week voldoende energie zal geven, zal ik aan het eind van de week kunnen zeggen. Met het vooruitzicht van 3 november dagje sauna in de Veluwse Bronnen moet het wel lukken lijkt mij.

Opera Boris Godoenov

Vanavond was de opera Boris Godoenov in Stopera/Muziektheater Amsterdam, met het koor van De Nederlandse Opera (DNO) en het residentie orkest. Ik wist niet dat de DNO bestond en dus ook niet dat deze in het Stadhuis van Amsterdam zat… heel wat geleerd. En ik heb weer aan cultuur gesnoven. Vanavond was mijn tweede opera die ik in mijn leven gezien heb, Boris Goedonov, gespeeld door John Tomlinson.

De opera gaat over de gelijknamige Tsaar die eerst de daadwerkelijke troonopvolger, Dmitri Ivanovitsj als kind laat vermoorden. De staat is een tijdje zonder Tsaar en het volk wil, op aandringen van vorst Vasili Sjoejski, dat hij de nieuwe Tsaar wordt. Eerst houdt hij af maar dan accepteert hij het ambt en het volk bejubelt hem. Ondertussen blijkt de moord niet geheel onopgemerkt te zijn gegaan, ook dat er een verband met de Boris is: de monnik Pimen was getuige hiervan en schrijft zijn laatste kroniek hierover. De leerling monnik Grigori probeert verwarring te zaaien door te doen of de vermoorde Tsaar nog leeft en dat hij het is. Ondertussen wordt Boris geplaagd door beelden van de jonge Tsaar die hij heeft laten vermoorden. Na een paar jaar is het kommer en kwel in het land, hongersnood en opstand, en met de komst van de mogelijke rechthebbende tsaar wordt het volk onrustig. Boris wordt het allemaal te veel als hij telkens waanbeelden krijgt van het vermoorde kind, hij benoemt zijn eigen zoon Feodor tot rechtmatig troonopvolger en sterft ter plekke.

Een bijzonder verhaal, prachtig uitgebeeld, en in de oorspronkelijke Russische taal, dat prachtig klinkt. Het nadeel is dat je toch echt de boventiteling nodig hebt als je wilt weten wat ze zingen. Maar eigenlijk zou het meer een luisterspektakel moeten zijn. De muziek en de zang zijn een prachtige combinatie om een mooi verhaal uit te beelden zonder dat het uitgebeeld zou hoeven te worden. Het leidt eigenlijk alleen maar af. Ik had zelfs een ‘drieluik’, gezien de prachtige plaatsen: op de 2e rij helemaal vooraan. Het drieluik bestond uit het onderste deel, zicht op de orkestbak: over de schouder van de man voor me kon ik heel mooi zien hoe de muzikanten de prachtige muziek uit hun instrumenten lieten vloeien. Het toneel met mooi sober decor en o.a. het volk dat als een gigantisch koor prachtig zong en dus de boventiteling. Op gegeven moment ben ik dus maar wat onderuit gaan zitten om het zicht te beperken tot een tweeluik, anders kreeg ik wat té veel indrukken en afleiding.

Al met al was mijn tweede ervaring een geweldige ervaring. De opera is een mooi stuk, prachtige zang, geweldig geacteerd maar nog mooier gezongen, met name door de Boris, maar ook de anderen maakten het ook nog tot een interessant kijkspektakel. Mijn interesse voor opera is in elk geval vernieuwd. Ik zal ze niet gauw luisteren via de cd maar kijken er eentje kijken zal ik zeker nog wel een keertje doen. Ik ben toch meer iemand van het visuele heb ik gemerkt. Maar je vooraf inlezen over het verhaal scheelt een stuk.

Discobowling met DHL uit Nieuwegein

Vrijdagavond een potje bowlen… het is al lang niet meer als vroeger, bowlingbanen zijn met hun tijd meegegaan en zijn uitgaansgelegenheden aan het worden door glitterballen, discolichten, sfeerverlichting langs de banen en vooral banen half in het donker met de kegels nog net verlicht zodat je weet waar je voor gekomen bent: kegels omgooien. De pijltjes op de baan zie je niet meer, dus je moet wel aardig kunnen mikken in dat halve donker, een extra uitdaging. Bowling blijft een groot vertier, getuige het werkuitje dat onze buurdames op de linkerbaan hadden, met de twee banen daarnaast. Al snel was het duidelijk dat het een komen en gaan was, en in het begin vreesde ik dat het een vreselijke avond zou worden waarin het bowlen absoluut niet zou lukken.

Al snel werden wij, mede doordat wij natuurlijk aangetrokken werden door het vrouwelijk schoon, betrokken bij hun feestje na een vraagje naar hun groep. Vooral Halma was de gangmaker van het bedrijf, een leuke vlotte vrolijke meid. De dames, allen van DHL uit Nieuwegein, met hun mannelijke collega’s, waren duidelijk niet allemaal van hetzelfde laken een pak. Een kort gesprekje met Joy maakte al duidelijk hoe het op het werk toeging.

En vreesden we dat we door al die aandacht en afleiding geen bal zouden gooien, toen ze weg waren was het alleen maar erger geworden: we misten onze buurvrouwen met hun spontane gedrag, al waren ze de helft van de tijd aan het roken buiten. Ja, de rokende bowlers hebben het moeilijk gekregen sinds de bowlingbaan ook een rookverbod kent. Effe naar buiten met sigaret houdt het gooien aardig op en veel potjes gooien doe je dan niet in de korte tijd (en die is toch wel kostbaar want goedkoop is bowling nog steeds niet).

Voor mij is het alleen maar nog meer een verademing, je kunt nu eens fatsoenlijk ademen en genieten van waar je voor komt: bowling en niet rook ontwijken. Het bowlen was dus minder in onze aandacht deze avond, maar wel voldoende om weer gestimuleerd te worden om het vaker te doen. Want het was al weer twee maanden geleden en zo kan je natuurlijk niet naar een record toewerken. En zonder de dames en discolicht zal het een stuk makkelijker concentreren zijn al is met zijn tweeën twee uur gooien wel heel intensief en kom je nauwelijks tot praten. Dus dat moet ervoor of erna dan maar. Want het ritme tijdens het bowlen  mag natuurlijk niet verstoord raken.

Restaurant Far East Culinair City – all you can eat sushi

Vanavond heb ik dan eindelijk kunnen proeven van de sushi van restaurant Far East Cullinair City (FECC) in Nieuwegein, vlak naast City Plaza. Al heel lang geleden was ik getipt over de site http://www.zininsushi.nl waar je de nodige restaurants vindt die het principe van ‘all you can eat sushi’ hanteren. En daar stond dus ook dit restaurant op met slechts twee reviews, ontzettend goed en ontzettend slecht. Bij deze mijn review dus. Ik kan zeggen dat het restaurant zeker niet slecht is! Ik moet wel bekennen dat ik veel heb zitten vergelijken met Shabu Shabu in Rotterdam, die tot nu toe wel aan de kop staat, maar Nieuwegein komt zeker niet slecht uit de bus.

De sushi met gebakken paling is wel lekker maar nog wat stuk taaier, alhoewel die niet zo taai is als die van Appie, dat lijkt wel gummie. Ook het overige aanbod is lekker. Jammer is dat de kaart een opsomming is zonder plaatjes, zoals ik dat van Shabu Shabu gewend ben, je hebt dan gewoon minder voorstelling. Maar echt nodig is het niet. Bovendien gebruiken ze bij FECC zoals ik ze maar ff noem, de menukaart tevens als bestellijst: met een wasbordstift geef je per ‘gerecht’ aan welke je wil en hoeveel. Dat wordt na de bestelling dan weer ‘afgeveegd’; ook makkelijk als je een foutje gemaakt hebt.

Net als Shabu Shabu hebben ze naast sushi ook andere Japanse hapjes zoals de yakitori kipsaté, die echt verrukkelijk is. Maar ook andere gerechtjes, alhoewel aanzienlijk minder dan Shabu Shabu die ook een veel grotere klantenkring heeft en dus ook makkelijk meer kan bieden. Lastig is dat FECC slechts op maandag en donderdag aan all you can eat doet, en dan ook nog eens alleen maar tot 21.00, dan is de laatste bestelronde. Maar er zaten ook een beperkt aantal mensen dus die openingsuren zullen wel op ervaringscijfers gefundeerd zijn. Je kiest per ronde 6 gerechten uit en je moet natuurlijk alles opeten al zijn ze daar niet heel streng in. Maar het is ook netjes om niet zomaar van alles te bestellen en het dan niet opeten. Ze komen echter regelmatig langs of je niet nog wilt bestellen en ook waarschuwen wanneer het al bijna te laat is om te bestellen. Nee, ze zijn helemaal niet gierig.

Het restaurant is al wat ouder en daardoor wat minder gezellig, alhoewel het wel typisch Chinees is. En je gezelschap is uiteindelijk toch het belangrijkst om het gezellig te hebben. En dat was voor mij dik voor elkaar. Blijkbaar gaat een omgeving meer opvallen als je er veel in rond gaat kijken (en weinig te vertellen hebt dus wellicht), denk ik dan maar. Maar een goede sfeer in je omgeving kan natuurlijk wel het eetplezier verhogen.

Hoe dan ook, het is aanzienlijk dichterbij dan Rotterdam en om die reden al een zeer aantrekkelijke vervanger voor Shabu Shabu om af en toe toch heen te gaan. Te vaak all you can eat moet je toch niet doen, dan gaat het tegenstaan…. ja, het is misschien verbazingwekkend dit uit mijn toetsenbord te zien komen, maar ook ik kan verzadigd raken van sushi: bij het weggaan stond de boel al weer op springen en kon ik me enigszins indenken hoe een zwangere vrouw zich zou kunnen voelen.