Eerste levensbehoeften

Ik heb er een nieuwe verslaving bij: raketijsjes. Ik had er nog wat van vorig jaar liggen en toen ik die eenmaal begon te eten was ik verkocht: ik eet er als ik niet op pas, drie op een avond. Lang leve volwassen zijn: je mag doen en laten, eten zoveel als je wilt, je hebt alleen aan jezelf verantwoording af te leggen, geen ouders die zeggen dat je er maar eentje mag. Zo ook met koekjes en wat al niet meer. Geweldig. En het fijne is: ik word er geen grammetje zwaarder van. Of dat nu met mijn bouw te maken heeft, of c.f., ik kan eten zoveel als ik wil. Vooralsnog hoef ik me geen zorgen te maken dat ik een ‘leeftijdsbuikje’ krijg. En met het sporten dat ik nu drie keer per week doe (als de sportschool tenminste open is) hoeft dat al helemaal geen probleem te zijn. Ook met eten op het werk, zes boterhammen in de loop van de dag, red ik het vaak niet: graag koop ik in het winkelcentrum nog even een broodje beenham met zoete mosterdsaus, of, zoals vandaag, een broodje Japanse kip. Dat de saus er aan alle kanten uitdroop en dus ook mijn hele gezicht eronder zat doet er even niet toe, lekker was het zeker. Op zich kan ik best wel matigen, maar het hoeft gewoon niet: heerlijk genieten van lekker eten, wat wil een mens nog meer. Een van de eerste levensbehoeften kan je het beste met smaak tot je nemen is mijn motto.

Dromen

Vannacht, of moet ik zeggen vanochtend, had ik weer een rare droom: ik was op zoek naar mijn fiets. Ik liep hele straten door en overal stonden fietsen maar kon me niet herinneren waar ik de mijne gelaten had. Op gegeven moment kwam ik een collega tegen die met een extra fiets liep die een nummer had dat ook op mijn fiets stond. Dus ik zei, "misschien is dat mijn fiets wel, laat ik mijn fietssleuteltje eens proberen". En ja, het pastte. Maar de fiets die hij bij zich had was helemaal kapot, delen ontbraken aan het stuur en bovendien was het een kinderfiets, dus dacht ik: dit kan mijn fiets niet zijn. Toen ging ik op die fiets mijn fiets maar zoeken. En terwijl ik aan het fietsen was bedacht ik me dat ik misschien wel helemaal niet met de fiets was gekomen, maar met de auto. Maar waar had ik de auto dan gelaten…. Ik zat zo vast in de droom dat ik probeerde uit de droom te komen, zo frusterend was het. Dus op gegeven moment bedacht ik me dat ik gewoon in bed lag en dat de fiets dus wel in de schuur moest staan… toen kwam ik eindelijk boven. Het zal ongetwijfeld een doorwerking zijn van de diefstal van mijn fiets, waar ik toen zo laconiek over deed. Zo droom ik ook regelmatig erover dat ik in een ander huis woon, met verschillende verdiepingen, waarin op allerlei etages ramen zijn en ik elke keer ga controleren of die open staan omdat jongeren uit de buurt naar binnen klimmen om dingen te stelen. Ooit is er eens ingebroken in de woning in Soest, maar toen was er niemand thuis. Toch komt dat ook nog wel eens terug. Heel raar, en bijna altijd dezelfde droom met dezelfde voorstelling van zaken. Misschien moet ik toch eens een dromenboek kopen om mijn dromen te begrijpen, regelmatig droom ik hele verhalen, soms verbonden met de werkelijkheid en soms helemaal niet. Ook komen vaak bekende terug in mijn dromen die op zich niets met elkaar te maken hebben en elkaar ook niet kennen maar in mijn dromen samen komen. Heel bizar.

Khadak

Zaterdagavond naar Khadak geweest in ’t Hoogt, een mooie film uit Mongolië. Ik was eerst wat huiverig om te gaan, eerder heb ik Ashake (?) en Mongolian Pingpong gezien en bij beiden viel ik in slaap, iets dat me normaal niet overkomt. Maar van deze film had ik voorstukjes gezien die erop duidde dat er ook daadwerkelijk iets gebeurde. De beelden zijn wederom prachtig, het verhaal ook weer traag, zoals gewoonlijk in dit soort films, wat denk ik het rustige leven op de steppen moet vertalen, want tja, wat gebeurd daar nu eenmaal vergeleken bij ons leven of überhaupt het leven in een stad. De film gaat o.a. over sjamanisme, de traditie die uitgaat van de mogelijkheid datmenselijk lijden gediagnosticeerd, genezen en veroorzaakt kan wordenvanwege een speciale verhouding met, of controle over, geesten: sjamanisme en epilepsiezijn al eeuwen verstrengeld. Fictie en non-fictie, droom en werkelijkheid, geloof en wetenschap, traditie en de vooruitgang, het platteland en destad, groen en grijs, het komt allemaal in deze film tot uiting. De voormalige steppebewoners worden inquarantaine geplaatst in grauwe appartementsblokken in een desolaatmijnwerkersstadje. Grootvader kwijnt er weg; het plaatselijkeziekenhuis ligt vol mensen met trauma’s ten gevolge van de abrupteverhuizing. Bagi, de hoofdrolspeler, kan de roep van zijn voorvaderen om sjamaan teworden niet langer negeren; samen met de mooie kolendief Zolzaya komthij in actie – met telepathie en spiegels die de soldaten doenbevriezen.  Khadak (een hemelsblauwe, ceremoniële zijden sjaal,die in de Mongoolse traditie de lucht representeert) is eenoverweldigende elegie, in adembenemend mooie, lang aangehouden shotsvastgezet door Rimvydas Leipus, de vaste cameraman van Sharunas Bartas. Een prachtige film, zeker als je niet teveel moeite doet om het allemaal te begrijpen en de traagheid voor lief neemt.

Bloemetje voor jaar niet ziek

Vandaag werd ik aangenaam verrast op het werk: ik kreeg een bloemetje omdat ik een jaar niet ziek ben geweest! Nu ben ik sowieso de laatste jaren niet vaak ziek geweest, en dat is wel even wat anders dan ‘vroeger’. Het rare is dat ik me niet meer besef dat het normaal is om niet ziek te zijn. Zelfs werkgevers zijn er verrast over dat mensen een jaar lang niet ziek zijn. Ze geven er zelfs bloemen voor: dankbaar dat je jezelf 100% hebt kunnen geven! Het moet niet gekker worden. Het is ook in veel bedrijven een gevecht om het ´verzuimcijfer´, zoals ze dat noemen, zo laag mogelijk te houden. Logisch, want het kost ze bakken met geld. Wij hebben bijv. stoelmassage op het werk, en ik weet zeker dat dit stressvermindering tot gevolg heeft, al vraag ik me af of 1 keer in drie weken daar niet te weinig voor is. Het bloemetje geeft me wel weer even een signaal hoe bijzonder mijn situatie is. Natuurlijk word ik wel moe, zeker als ik teveel doe, en dat is vaak zo: ik kan niet stoppen als er nog tijd is om iets nog in een dag te proppen. Maar dan doe je gewoon even een paar avonden niets. Want tegenwoordig herken ik ook het plezier van niets doen, gewoon lekker op de bank liggen, beetje uitrusten, filmpje kijken, bakje thee… pakje koekjes. Als je maar geniet, is het niet!

King Arthur en The Secret

Maandag heb ik bij King Arthur aan de Oudegracht gegeten met Diana, een schoolvriendin van vroeger. We hebben elkaar ‘teruggevonden’ via schoolbank.nl, een prima medium om inderdaad oude contacten weer te herstellen. Het was gezellig en bijzonder om haar weer te onmoeten. Hoewel we op de middelbare school niet extreem close waren, heeft ze toch wel wat gemeen met mij, ze heeft het de laatste jaren qua gezondheid ook niet makkelijk. Je merkt wel dat dit direct een band geeft. Maar het was ook erg leuk om weer in het verleden te duiken en andere schoolgenoten te bespreken die je ieder op je eigen manier gekend hebt. Het was ook voor het eerst dat ik bij King Arthur at en het was prima! Aardige bediening, eten was ook goed en niet duur, normale prijzen.
Ik begin de laatste tijd ook weer beter in mijn vel te raken: de vakantie heeft me goed gedaan! Ik laat geen stress meer toe die ik niet wil hebben, over werk of toekomst of wat dan ook: alles wat ik los kan laten, ga ik nu maar ook eens echt loslaten. Het lijkt wel of je zoveel moet in het leven, vooral van jezelf. Waarom leggen we toch altijd zulke hoge eisen op aan ons zelf! Je gaat er alleen maar gespannen van leven. Ook op werkgebied streberig en controlfreak willen zijn maakt het er niet leuker op. En je schiet er ook niets mee op. Mijn knieblessure heeft me wakker gemaakt en blijkbaar was dat nodig: te realiseren wat echt belangrijk is. Soms zit je zo in een stroomversnelling van het leven dat je de controle en de weg kwijt raakt. Ik lijk in elk geval op één vlak weer de weg terug gevonden te hebben en daar ben ik erg blij mee. Hopen dat ik het zo vast kan houden. Natuurlijk blijf je hopen op de dingen die je zo nastreeft, maar de vraag is of je werkelijk datgene bereikt als je er zo hard naar zit te verlangen. Zeker als het obsessief wordt. Het boek The Secret van R. Byrne is schijnbaar nogal hot. Daarin staat dat je moet doen alsof je iets al hebt en er helemaal van overtuigd zijn, dan zal je het ook krijgen. Maar als dit tot spastische verlangens leidt, lijkt me dat niet gezond. Maar wellicht wordt dat ook niet bedoeld, je moet er ook in geloven en het niet alleen maar willen. Maar dat is zo makkelijk nog niet.

Mon fils á moi

Zaterdagavond inderdaad naar de film Mon fils á moi geweest. Ik zat nog te dubben of ik met mijn nieuwe fiets zou gaan, enerzijds omdat ik mijn oude echt niet goed fietst, anderzijds bang dat mijn nieuwe fiets wel erg snel weer gestolen zou kunnen worden. Toch maar het risico genomen, met het idee dat ik hem gewoon ergens aan vast moest zetten, dat zou wellicht drempelverhogend werken. Ik zat nog te dubben, zoals elke zaterdagavond de laatste tijd, of ik niet gewoon thuis moest blijven, de laatste avonden al druk geweest, donderdag de verjaardag van mijn zwager, vrijdag uit eten bij Springhaver, maar de onrust thuis te zitten, terwijl het leven buiten de deur plaatsvindt, overwon het en gelukkig vond ik in André M. een metgezel. De film draaide in ’t Hoogt en was bijzonder te noemen. Wel zwaar, drama rondom een moeder die haar zoon het ene moment overlaadt met liefde en het andere slaat omdat hij in haar ogen haar teleurgesteld heeft.en een vader die er ook geen controle op heeft. Dat kan niet anders dan tot dramatische gevolgen leiden, zoals in het begin van de film al direct duidelijk wordt gemaakt. Het is geen vrolijke film, geen feel-good film, maar zeker wel de moeite waard, gezien de manier waarop het een en ander zich ontwikkeld.

Nieuwe fiets

Donderdag heb ik mijn nieuwe fiets opgehaald en ik ben helemaal in de wolken. Na een dikke maand zonder echte fiets gezeten te hebben, rij ik nu weer op zo’n geweldige gazelle orange limited edition. De fietsenmaker moest het een maand gereserveerd houden maar gelukkig heeft ie dat ook gedaan. Tussendoor heb ik wel op mijn inmiddels 30 jarige fiets gereden maar de jaren hebben het geen goed gedaan: het is al lang niet meer de fiets van vroeger: geen versnelling meer, één werkende handrem, slagen in voor- en achterwiel, trappers met een slag erin, een standaard die ook niet echt goed meer werkt en natuurlijk de nodige roest. Maar als nood- en stadsfiets nog wel goed te gebruiken want heel snel zal deze niet gestolen worden (even afkloppen) als deze op het station staat bijv. Maar ik word weer oprecht blij als ik op deze nieuwe mooie fiets rijdt. Hij is niet zo mooi als de voorganger die dus gestolen is, maar goed, uiterlijk is niet peré alles. Gisteravond even gaan eten met Dré bij Springhaver, daar was ik al veel te lang niet meer geweest. Ze hebben inmiddels een rookvrije hoek en dat is erg fijn. Het eten is vanouds evenals de bediening, erg aardig en gezellig, wat mij betreft nog steeds één van de leukste cafés van Utrecht. Bijna waren we ook nog naar de film gegaan maar mogelijk gaat dit vanavond gebeuren: Mon fils a moi. Ik heb inmiddels al aardig wat films gezien die nu nog draaien dus de keuze wordt steeds moeilijker, zeker gezien het tijdstip waarop ze draaien. Door de weeks wil ik toch wel graag de vroege voorstelling nemen, ik ben de jongste tenslotte niet meer :0) Verder ben ik me de hele week de blubber aan het trainen voor die knie. Ik heb er een gruwelijke hekel aan om zwaar te trainen, heb ik gemerkt. En het vervelende is dat de spierontwikkeling ook niet evenredig stijgt: het lijkt elke keer weer alsof ik opnieuw begin. Wellicht heb ik een basiskracht ontwikkeld maar met drie keer per week trainen zou je toch denken dat dezelfde oefeningen steeds makkelijker worden. Mogelijk heeft dit met medicijngebruik te maken maar blij word ik er niet van. Woensdag was de fysiotherapeut er niet en hij had mij zelfs niet in het afsprakenboek gezet dus ben ik maar verder gegaan met mijn oude training, anders was de training nog verzwaard ook deze keer. Wel stompzinnig dat iemand vergeet je in de afsprakenlijst te zetten als je het wel expliciet afspreekt. Maar goed. Ik train bij Tamminga/Medicort op Kanaleneiland, een fitnessruimte die mooie moderne apparatuur heeft, integenstelling tot de Hommel die toch wel oudere apparaten gebruikt, maar mooi en modern is niet persé beter heb ik wel gemerkt. Bovendien hebben ze bij Tamminga nauwelijks airco en dat merk je tijdens wat zwaardere training echt. Wat dat betreft doet de Hommel het een stuk beter. Bovendien zit ik daar onbeperkt te trainen voor 10 euro per maand dankzij het werk dus mij hoor je helemaal niet klagen. En de mensen zijn bij de Hommel ook allemaal erg geschikt. Maar het is dan dus wennen als je in een andere sportschool zit, weliswaar voor de fysio. Maar met zo’n 4 weken is dat weer voorbij dus dat moet wel lukken. Wel werkt er een allerleukst meisje achter de fitnessbalie… heb je tenminste iets om af en toe naar te kijken ;0) Nu maar eens gaan zien wat ik dit weekend kan gaan doen, uitrusten is één in elk geval, en wellicht ook eens wat schoonmaken, dat is echt wel nodig.

Dutch Open Amersfoort

Vandaag was een dag dat het allemaal niet zo ging zoals ik wilde. Had ik me voorgenomen rustig en ontspannen te blijven, ik kon het niet voorkomen dat ik me weer ging opwinden over het feit dat ik tijden werk gestoken heb in dingen die vervolgens weer helemaal anders moesten. Maar het plan was maandag al geboren om de middag naar de Dutch Open te gaan in Amersfoort. Dus dat vooruitzicht maakte alles goed, en het lukte zowaar om 14.00 uur weg te gaan. Mijn collega Hester ging onverwachts mee en daar was ik erg blij om Mijn zus en zwager zouden we dan daar ontmoeten. De Tom Tom bracht me weer vlekkeloos naar mijn bestemming, geweldig ding!, en het was een gezellige bedoening op het park. We kwamen al gauw in de wedstrijd Moya die relatief eenvoudig door ging. Grote verrassing was dat Davydenko met boter en suiker werd ingemaakt door Serra, hoewel Davydenko in de eerste set duidelijk domineerde. Serra was echter ingrijpbaar voor Davydenko. Hij sloeg loepzuiver en stond overal waar Davydenko heen sloeg. Prachtige slagenwisselingen, geweldige partij. En wat een genot om zulk hoog niveau tennis life mee te maken. Hoewel de beleving van de televisie heel anders is, is het life zien spelen toch onevenaarbaar. In de korte pauze zong Jan Smit het nodige, erg grappig om hem life te zien, en zowaar was ook Jolanthe aanwezig, maar de wedstrijd van Remon Sluiter was toch wel het avondmaal. Remon speelde de eerste set niet heel best, verloor zijn eerste games al snel maar kwam in de tweede set heel sterk naar voren. En won deze ook op prachtige manier met ongelooflijk harde services: rond de 206 km per uur! Horna ging zich irriteren aan een bal waarvan hij dacht dat ie in was en Remon kon flink uitlopen naar 5-0. Even leek Horna terug te komen in zijn spel maar de achterstand was te groot geworden en Remon kon het afmaken. Hoewel Remon goed speelde heeft hij de winst voornamelijk te danken aan Horna die meer tegen zich zelf stond te spelen dan Remon gedurende flink wat games. Tot het te laat was. Geweldige dag, helemaal omdat de dag zo geheel anders is verlopen dan ik had gedacht.

Still life

Maandag ben ik in ’t Hoogt wezen eten en naar de film Still life geweest. Het eten was lekker, noedels met satesaus en vlees… prima combi. De Chinese film die het verhaal doet van mensen die wonen op de plek waar huizen zijn en moeten worden gesloopt om plaats te maken voor de drie grote dammen: het gebied rond de Drieklovendam in de Blauwe Rivier, de grootste waterkrachtcentrale en dam ter wereld. Een man komt terug naar zijn vroegere woonplaats en ziet dat deze onder water staat. Hij is op zoek naar zijn dochter en zijn vrouw die 16 jaar eerder bij hem vandaan zijn gegaan. Na veel omzwervingen vind hij familie van zijn vrouw terug en uiteindelijk ook zijn vrouw. Het is een soort tweeluik, waarin het tweede verhaal een vrouw betreft die moeite doet om haar man te vinden die 2 jaar eerder vertrokken is, en betrokken is bij de bouw van de dammen. Ook zij moet veel moeite doen om hem terug te vinden. Het verhaal wordt ongelooflijk traag verteld, maar blijft fascinerend, als je tenminste geïnteresseerd bent in de mensen die in het verhaal voorkomen. De manier waarop de mensen leven wordt ook helemaal uit de doeken gedaan: uit hun huis verdreven, veel administratieve rompslomp, zeer kleine vergoeding voor de ellende die ze moeten doorstaan. Ik was wat moe en het kostte me in het begin veel moeite me ogen open te houden, maar na dat dipje zat ik er helemaal in en kon ik van de schoonheid ervan genieten. Maar was de film op televisie geweest, dan had ik het waarschijnlijk niet uit kunnen zitten, daar is thuis teveel afleiding voor. Maar daar in het donker komt zo’n film helemaal tot zijn recht.

Shoppen in Zeist

Zaterdag ging het allemaal anders dan gepland. Ik zou uiteten en naar een concert in de Jacobikerk gaan, maar uiteindelijk ben ik de hele middag en deel van de avond met een vriendin op stap geweest omdat ze haar motor op haar enkel had laten vallen en dus gehandicapt was en van alles moest doen voor haar langdurige vakantie. Dus van hort naar her gereden in Zeist om haar toch op pad te helpen. Zeist is best leuk heb ik in de gaten, en ook eten bij de Italiaan was ook prima, lekker vissoepje hebben ze daar! Ook de ossehaas met pittige groentensaus was prima, helemaal omdat ik er rijst bij kon krijgen. Patat en pasta is nu eenmaal minder aan mij besteed. Gelukkig was ze erg blij met mijn hulp al had ze wel wat moeite met het accepteren van die hulp. Ik ken dat wel, ik ben zelf ook genoeg in situaties geweest dat ik afhankelijk was van een ander en dat met moeite toeliet. Maar ook had ik vroeger vaker hulp van anderen moeten aannemen en mijn trots op zij moeten zetten, dat had sommige momenten veel makkelijker gemaakt. Maar ja, een mens moet nu eenmaal leren van dat soort dingen… als je lang op jezelf woont wordt het echter steeds moeilijker om dat los te laten en het niet zelf op te willen lossen, soms tegen heug en meug. Maar ik werd beloond met een lekkere maaltijd dus ik heb niet te klagen en ik vond het ook gezellig dus… soms gaan de dingen net anders dan gepland en dat hoeft niet altijd slecht te zijn.