Na mijn vorige blog ‘leven om leven’ kreeg ik verschillende reacties. Onder andere dat de dingen waarmee ik worstel niet uniek zijn en ook niet persé een direct gevolg van wat ik meegemaakt heb hoeft te zijn. Ik ben daar nog niet over uit, ik denk dat mijn ervaringen in het leven met mijn gezondheid zeker invloed hebben gehad op mij, maar waarom die bijvoorbeeld voor mijn zus heel andere belevingen opleverden is me een raadsel. En veel mensen met andere uitgangspunten kunnen tegen precies dezelfde dingen aanlopen als ik.
Ik weet wel dat alles heel relatief is. Ik had de vorige blog nog niet geschreven en gepubliceerd had of mijn gedachten gingen al weer hele andere kanten op. Ik ga, zeker als ik wat negatief over mezelf ben, dat bijna altijd direct nuanceren of ontkrachten. Ergens wil ik geen slachtoffer zijn van wat me overkomt. Dat schijnt ook maar 10% te zijn van alles wat ons daadwerkelijk overkomt, zo zag ik vanavond op tv bij ‘Nu verandert er langzaam iets’.
Mijn gedachten zijn vooral momentopnamen en zo moeten mijn blogs ook gelezen worden. Want tijd is relatief. En gedachten zijn dat gelukkig ook.
‘Soms pakt de tijd dingen af en soms geeft de tijd je iets. Het is heel belangrijk de tijd aan je kant te hebben’. Dat schreef Haruki Murakami in De moord op Commentatoren. Een heel interessante gedachte, dacht ik toen ik dat las. Want meestal komen we tijd tekort.
En soms heb je de tijd van je leven. Zo had ik dit weekend de tijd van mijn leven en was de gegeven tijd een cadeautje. Kletsnat geregend op een bootje op de grachten, waar ik op dat moment echt minder blij was, met 5 km per uur voortkruipend op het water met mijn tennisvrienden. Mensen aan de kant liepen sneller… Maar hoe lekker was de Chili sin carne daarna en hoe gezellig was het allemaal verkleumd weer opwarmend in huis. En hoe meer zal me dit als herinnering bij blijven!
Om vervolgens zondag wederom een heerlijke boottocht te maken, nu bij Wormerveer, met gezellige mensen en daarna voetbal kijken, de WK finale van de Hollandse dames tegen Amerika in het Beauforthuis met weer andere mensen. En daarna de meest prachtige muziek te horen, 1,5 uur minimal music met maximal expertise en vakkunde: Canto Ostinato met marimba, piano en harp. Het was een tongstreling voor het oor, een geluidsorgasme ten top, het kon niet lang genoeg duren! En weer ontzettend leuk gezelschap. Ik moest de volgende dag echt bijkomen van deze bijzondere tijd!
Dus wellicht kunnen we de tijd ook wat naar onze hand zetten door leuke uitdagingen aan te gaan, de uitkomst hangt zeer samen met factoren als de juiste mensen, de juiste stemming en de juiste activiteit/uitdaging. En soms kan dat heel mooi uitpakken!
Dus deze keer geen al (te zware) blog maar gewoon oprecht genieten van wat het leven ook kan bieden! Dus pluk de dag, probeer wat dingen uit die je nog niet kent, verbreed je horizon, durf jezelf te laten verrassen, je kan zeer aangenaam verrast worden!
stoelenga 