Deze dagen zijn als nooit tevoren. Ik heb wat persoonlijke strijd doorgemaakt, maar zo als het nu is, gemeenschappelijke angst voor een onzichtbare vijand, onrust en onzekerheid, niet alleen voor mezelf, maar over de hele wereld, is totaal nieuw. Ik realiseer me nu ineens weer hoe veilig en beschermd ik tot nu toe heb geleefd. Hoe wij in Nederland in een bubbel van zekerheid en vertrouwen konden leven.
En nu? Nu moet ik thuis werken, contact met collega’s wordt zeer afgeraden. Overleggen via Microsoft Teams, conference calls, Skype of gewoon via alleen maar mail communiceren, ook bij werkzaamheden waarbij je iemand naast je wil hebben, die mee kan kijken. Ik kom in een apotheek waar waarschuwingen zijn dat er maar drie mensen tegelijk in de wachtkamer mogen zijn en dat je anders buiten moet wachten. De toonbank is afgezet met een lint om de klant op een afstand te houden. In de supermarkt voel ik me onzeker, kijk rond naar de mensen en heb het gevoel dat ze allemaal besmettingsgevaar vormen. Nog nooit heb ik zo naar andere mensen gekeken. En dat terwijl ik me aanvankelijk niet gek wilde laten maken over ‘een griepje’ dat heerst.
Misschien dat ik me extra onzeker voel omdat ik tot een ‘kwetsbare groepering’ hoor, zoals ze dat nu noemen. Weer een stempel die ik op mij krijg, zoals ik dat vroeger altijd vreesde. En ergens hebben ze gelijk. Met mijn medicijngebruik en mijn getransplanteerde longen loop ik meer risico op, althans dat idee heb ik zeker. Terwijl ik helemaal niet zo in het leven sta. Voor mijn gevoel word ik 80 of meer, haal ik dus gewoon mijn pensioen, en geniet vol van het leven. De werkelijkheid is dat ik nu bijna 30 jaar getransplanteerd ben, dat mijn arts het nog elk jaar een wonder vindt dat ik er ben. En met haar veel mensen. En dat is het ook.
Dus ik probeer mijn manier van leven ook maar eens in te richten op de gedachte dat het bijzonder is dat ik er nog ben, dat het niet vanzelfsprekend is dat ik 80 word of ouder. Ik ben aan het experimenteren om 24 uur te werken in plaats van 32, weer een dag extra in mijn leven die ik aan mezelf kan besteden door naar de sauna te gaan, naar de film of museum of gewoon om lekker uit te rusten. En het is hemels!
De hele coronavirussituatie doorbreekt dit alles echter. Landen die op slot gaan, alles dat ik leuk vind is niet meer bereikbaar: sauna, filmhuis, musea, restaurants, en gewoon op bezoek gaan bij vrienden en familie. Een heel onwerkelijke situatie die mij bang maakt maar ook isoleert. Hoewel wij nog niet zo ver gaan als in andere landen met lockdown zoals het nu genoemd wordt, zie ik toch dat ook wij meer en meer naar Italiaanse situaties lijken toe te gaan. Isolatie, gesloten winkels, beperkt aantal mensen toelaten in de supermarkt. En mensen, die kwetsbaar zijn zoals ik, worden meer en meer ‘gedwongen’ thuis te blijven, binnen te blijven. Dat valt niet mee. Eerder dacht ik hoe fijn het zou zijn gewoon alleen maar thuis te zijn, films kijken, boeken lezen. Nu deze situatie (even los van thuiswerken natuurlijk) zich voordoet, voelt het helemaal niet zo. De rust die ik verwacht had, is eerder onrust. Wat zal ik doen met mijn beperkte mogelijkheden… kan ik naar mijn vader en familie gaan, zal ik mensen bellen dan maar, wat zal ik doen. Idioot hoe ik daarmee bezig ben.
Het gekke is dat de snelwegen nog niet zwijgen. Het gezoem, en geruis dat ik al vroeg hoor ’s ochtends, is nog niet gestild. Ik had gedacht dat de wereld even stil zou staan. Ik had gedacht dat de natuur een adempauze zou krijgen, door geen verkeer meer, door doorbreking van ons oude gedrag van verstoren en vervuilen en misbruiken van de natuur. In mijn omgeving is dit nog niet het geval in elk geval. De vliegtuigen kunnen weliswaar even niet meer vliegen, de cruiseschepen liggen wellicht ook vast aan de kade. Dat scheelt al veel voor de natuur en wellicht dat het stikstofprobleem voorlopig even uit de lucht is. Ook ben ik benieuwd hoe het nu gaat met de oorlogen die woedden. Hoe is het in Syrië, zijn ze daar even gestopt of gaan ze door omdat oorlog geen adempauze kent. Of komen ook daar de mensen even samen, voelen ze een gezamenlijke strijd tegen deze aanval van de natuur op onze manier van leven.
De natuur gaat trouwens gewoon verder. De vogels flirten en flierefluiten in het rond, daten en afspraakjes makend op afstand, of zingen gewoon hun morgen lied. Ik zag vandaag de eerste bij op mijn prachtig bloeiende gele forsythia, en ook een hommel landde even op mijn kobalt blauwe trui, in de gedachte dat ik een mooie bloem was waar hij of zij aan kon snoepen. De knoppen van andere bloemen komen uit, de natuur ontwaakt weer en gaat zijn gang, alsof er niets aan de hand is. En ook de eerste verkenners van de mierenkolonies rondom mijn huis hebben de kieren die toegang geven tot mijn huis al weer gevonden. Weken vroeger dan normaal. Ik had me voorgenomen geen genocide te plegen op die mieren, maar ik merk ook dat ik niet mijn normale doen ben, en dus een potentieel gevaar voor ze ben. Dus hoe ver ik toelaat dat ze binnenkomen en wat ik met ze doe als ze dat doen, ik kan nog niet voor mezelf instaan op dit moment. En dat terwijl ik ze liever vreedzaam verplaats naar een andere plek in mijn tuin.
‘Alles is verbonden met elkaar’. En ‘de natuur vind zijn weg’ zijn kreten die wijzelf niet willen geloven. Wij mensen willen alles beheersen en naar onze hand zetten. Nu voor het eerst sinds tijden is het weer eens zover dat we zelf bedreigd worden, en hebben we geen antwoord. Hoewel deze situatie voor veel mensen, waaronder mijzelf, een enorme impact heeft, is het goed te realiseren dat het leven niet vanzelfsprekend is. Dat de strijd van de mens om te overleven, die er altijd geweest is, nooit ophoudt. Sommigen hebben dat voor deze crisis al dagelijks ondervonden, door oorlog, armoede, hongersnood. Ook voor mij is het leven niet vanzelfsprekend geweest en nog steeds. Ik leef nog steeds in ‘borrowed time’, en heb het cadeau van verlenging van het leven mogen ontvangen.
Maar ineens bevind ik me in een situatie die andere mensen eerder meegemaakt hebben, die overvallen zijn door tijden van onzekerheid, die de oorlog hebben meegemaakt en ook zomaar in een situatie kwamen die ze niet in de hand hadden, die moesten accepteren dat ze onderdrukt werden. En niet wisten hoe het morgen of over een week of langer zal zijn. Ik had niet gedacht dat dit mij zou overkomen. Ik wil aan alle kanten vertrouwen en zo lang ik thuis blijf gebeurt er hopelijk ook niets. Maar het voelt erg machteloos allemaal. Ik zal blij zijn als iets van het vertrouwde weer snel terugkomt.
Ik hoop dat de saamhorigheid het wint van het streven naar eigen veiligheid en zekerheid. Dat het hamsteren ophoudt, en ons realiseren dat anderen ook diezelfde spullen nodig hebben en dat hen ontnemen door alleen ons eigen belang na te streven. Dat het respect voor elkaar weer terugkomt en we een gemeenschapsgevoel herbeleven.
Ik wens iedereen in elk geval goede gezondheid en verstand toe. Dat we met elkaar deze onzekere tijd doorkomen en meer tot elkaar komen nu we meer en meer uit elkaar gehouden worden. Dat het gemis van aanraking, knuffels, direct contact snel weer mogelijk is en het isolement van korte duur is.
Veel sterkte allemaal in deze tijd en laten we met elkaar blijven hopen op snel herstel.
stoelenga 