Loslaten

2018 stond in het teken van loslaten. Loslaten van mijn band met mijn ex vriendin, loslaten dat ik niet zonder haar kon, dat ik geen ander maatje meer zou vinden. Maar ook loslaten van verdriet, van gemis, van niet weten of ik mezelf tekort deed door geen contact meer aan te gaan, gemis van niet meer geliefd worden. Loslaten van het gebrek aan vertrouwen dat dit weer in mijn leven zou komen.

Loslaten van het idee dat ik me op mijn werk moest forceren om mezelf te laten zien, terwijl ik, als ik loslaat en mezelf ben, ik meer gezien word dan ik me realiseer. Loslaten van oude ambities en doelstellingen, ingegeven door drang naar meer geld, of meer gezien worden, bevestiging krijgen. In plaats daarvan heb ik andere en nieuwe keuzes gemaakt, die de kwaliteit van mijn leven verbeteren en me hopelijk niet telkens in dezelfde valkuil doen laten vallen.

Loslaten van het idee dat ik de loop van mijn leven en die van anderen kan beheersen en controleren. Ik kon niet voorkomen dat mijn moeder viel en haar heup brak, dat ze veel pijn moest lijden, vervelende behandelingen moest ondergaan, en uiteindelijk zelfs haar huis moest verruilen voor het verpleeghuis. Dat ze mijn vader moest achterlaten en dat wij op onze beurt haar in het verpleeghuis moesten achterlaten. Soms gebeuren dingen omdat ze moeten gebeuren, omdat ze onvermijdelijk zijn. Dit was wellicht zo’n situatie, een kwestie van tijd.

Ik moest loslaten dat mijn vader een zware ingreep moest krijgen aan zijn hart. Ik probeerde het te bagatelliseren om de angst niet te voelen dat ik misschien ook mijn vader kwijt zou kunnen raken. Wat ook bijna gebeurde! Blijkbaar heb ik mezelf een mechanisme aangeleerd om afstand van situaties te nemen om mezelf te beschermen. Of in elk geval even niet te lijden voordat een situatie een feit is. En soms werkt dat tegen me, het kan dan moeilijker worden ergens helemaal voor te gaan.

En loslaten dat ik niet weet wat er nog verder op mijn pad komt. Of er nieuwe liefde komt of dat ik alleen blijf en dat misschien ook prima is. Of dat dierbaren of mijzelf op korte termijn iets overkomt. Sommige situaties zijn onvermijdelijk en we worden allemaal ouder.

Het is fijn dat we een knip kunnen zetten in de tijd, dat we kunnen zeggen dat na 31 december een nieuw jaar begint, een afbakening van een tijd die gericht was op loslaten en misschien de nieuwe periode weer iets anders inluidt. Anderzijds wetende dat 1 januari gewoon 1 dag later is na 31 december en dus het leven er niet wezenlijk anders zal uitzien.

Maar er blijft altijd de hoop, en die hoop mag ik elke dag hebben, dat elke dag iets kan gebeuren dat het leven totaal anders maakt als dat nodig is. En dus ook het nieuwe jaar.

En zelfs in de minder fijne dingen die me overkomen zitten ook mooie dingen. De zorg en liefde die ik voor mijn moeder en mijn vader mag hebben, de liefde die ik mag voelen, misschien juist door de zorg te geven die ze nodig hadden dit jaar.  Wellicht zou ik die minder beleefd hebben als de dingen niet waren gebeurd.

Ik wil nog meer loslaten. Plaatjes van hoe ik denk dat mijn leven eruit zou moeten zien, hoe geluk eruit ziet, en relaties, dat ouders er altijd horen te zijn, en zullen zijn. Dat werk altijd leuk is en stress te voorkomen is. Sommige dingen horen bij het leven, waar je ook leeft en in welke omstandigheden ook. Wat je ook overkomt. Of je nu alleen leeft of met iemand.

Allemaal kunnen en mogen we hopen dat het leven plotsklaps verandert. Of anders het leven nemen zoals het is en loslaten dat we ertegen moeten strijden. Bewust leven en loslaten dat we het allemaal in de hand hebben. En anderzijds de kracht en de moed hebben te handelen als we wel iets kunnen veranderen.

Ik hoop dat het nieuwe jaar mij en iedereen hoop en kracht brengt. Nieuwe kansen, veranderingen, maar ik ben ergens ook bang voor wat ik allemaal nog meer moet gaan loslaten. Hopelijk wordt het “willen” loslaten. En kan ik ook angst loslaten.

Mannen met baarden

Op gegeven moment was ik het zat om me elke dag te scheren. En ik was wel benieuwd naar hoe een baard zou staan. Dus sinds 10 november jl. scheer ik me niet meer. Minimaal 3 tot 4 weken was mijn doel. En dan maar zien. En dat is nu bereikt.

Het is grappig hoe zo’n kleine verandering, die toch niet wereldschokkend is, toch zoveel met zich meebrengt. Om te beginnen zie ik ineens dat er heel veel mannen met baarden zijn. In verschillende vormen. Het is net als een nieuwe auto kopen, normaal zie je het merk en type bijna nooit op de weg, na aanschaf lijkt iedereen er mee te rijden.

Ten tweede heb ik ineens heel andere gesprekken met mensen. Het begint bijna altijd over mijn baard als mensen me voor het eerst daarmee zien. Gelukkig zijn het over het algemeen hele positieve reacties. En ik heb ineens gesprekken met mannen met baarden, over hoe zij het onderhouden, waarom zij voor die vorm hebben gekozen enz. Heel bijzonder en apart tegelijk. Het is in elk geval een makkelijk onderwerp, alsof je bij een nieuwe club hoort: Mannen met baarden.

Ten derde is mijn eigen gewaarwording van mezelf veranderd. Ik neem al sinds 10 november elke dag een foto van mezelf, om de voortgang, de groei van de baard misschien in een filmpje heel snel te kunnen volgen. Vooral onder de douche is de beleving heel apart. De baard wordt natuurlijk ook nat en als ik met mijn hand over mijn gezicht ga voel ik ineens een dikke plak op mijn wangen… heel apart als je al 52 jaar gewend bent een gladde huid te voelen. En dan komt meteen de gedachte, die moet ik natuurlijk ook met shampoo inzepen…

Het was wel erg wennen, want een baard kriebelt nogal. Zeker als het in de hals doorgroeit. Dan hoor je dat je twee vingers boven de adamsappel moet vrijmaken. Wat weer een hele kunst is, want zo’n goed zicht heb ik daar ook weer niet op. Want als het scheef is, is dat ook geen gezicht. Dus er komt ook nog wel wat bij kijken.

In de spiegel kijkend voel ik me eigenlijk best tevreden met mijn nieuwe gezicht. Vooral de positieve reacties van anderen bevestigen mijn eigen gevoel. Laatst vrijdag wilde de dirigente van mijn koor zelfs ‘even voelen’… waarna ze met haar hand langs mijn wang streek, heel bijzonder.

Ooit heb ik een week mijn baard laten staan om te zien wat dat deed. Die werd toen nog rossig. Nu is de tand des tijds duidelijk aan het knagen aan mijn gezicht want de baard is toch echt zout en peper, oftewel grijs. Maar schijnbaar heeft het juist wat ruigs.

En vooral is er de opmerking dat het zo mannelijk is. Altijd fijn als je als man ook mannelijk gevonden wordt. Door mijn ‘aparte’ stem, zoals laatst weer een kind van 6 tegen mij zei, willen mensen door de telefoon nog wel eens in dubio zijn, maar ja, dan zien ze mij ook niet natuurlijk.

En als laatste voordeel: het is lekker warm! De warmte van het gezicht blijft in de baard hangen, dus bij koude wind of koude temperaturen heb ik een natuurlijk wollen dekentje. Wat wil een mens nog meer! Niet voor niets zijn de mannen die hoge bergen beklimmen vaak mannen met baarden. Het is even afwachten hoe het is als het warm is, want dan zal het wel minder fijn zijn, maar ja, je kunt een baard ook heel kort houden… oftewel een win-win situatie.

In elk geval ben ik nu zelfs overgegaan tot de aanschaf van een baardtrimmer! En dat is toch wel handig. En ook weer een heel nieuw instrument om te leren gebruiken. En te ontdekken wat ik dan wel wil met die baard, hoe die eruit moet zien, wat ie überhaupt doet als ie groeit. En vooral hoe lang kan die worden.

Het leven is vol verrassingen zo blijkt maar weer, en het leuke is dat je dat zelf soms heel makkelijk kan beïnvloeden. Even iets veranderen aan jezelf of je omgeving en de blik op de wereld, het leven, wordt ineens heel anders 🙂

NB. Voor een blik op mijn nieuwe gezicht moet je maar even op mijn site kijken, stoelenga.nl