The full monty

Zondag was een heerlijk dagje, van schaatsen (wellicht voor het laatst dit jaar), en wel op een ondergelopen vlakte in Baarn, de Baarnse ijsbaan, direct langs de snelweg. Je bent buiten dus het heeft iets nostalgisch, en toch ook weer niet. Maar lekker zwieren, 2 1/2 uur lang, geweldig! Nu bleek de volgende dag dat ik bij Oud Loosdrecht ook nog op natuurijs had kunnen schaatsen, was leuk geweest, maar dit was ook prima. Met leuk gezelschap maakt dat natuurlijk helemaal niet uit.

’s Avonds was het de inhaalsessie van de musical The Full Monty waar ik eerst in december heen zou gaan, maar toen kwam de eerste enorme sneeuwneerval, het echte begin van de winter, en werd het afgelast. Grappig dat we nu, 2 maanden later, nog steeds in de sneeuw zitten, zo’n lange winter heb ik volgens mij nog niet meegemaakt, al hebben we wel wat barre winters gehad in mijn 43 jaar, toen we op straat konden schaatsen. Maar deze slaat alles.

De musical speelde in ’t Spant in Bussum. De zaal is klein en intiem met een middenvlak dat een paar kleine verhoginkjes kent en direct daarom heen een soort tribune waarbij de mensen half schuin naar het podium kijken. In het begin dacht ik nog dat dit heel vervelend moest zitten, zo half schuin, net als in het Circustheater in Scheveningen, maar al gauw realiseerde ik me dat dit aanzienlijk beter is dan in het middenstuk zitten. Want je zit eigenlijk de hele avond tussen hoofden door te koekeloeren. Of je moet op de 4e of de 8e rij zitten. Nu zaten er voor ons ook nog twee waterhoofden, of in elk geval kapsels als uit de jaren 60, dus werden we gedwongen op onze jas te gaan zitten. De eerste helft zat dat zo beroerd dat ik het maar gelaten heb, en dus heb zitten koekeloeren. De tweede helft heb ik ook mijn dikste trui in de strijd gegooid en toen kwam ik met mijn ogen boven de gigantische haarbos uit. Ik dacht nog even kort aan de mensen achter me, of die nog wel wat zagen, maar hield die gedachte maar heeeel kort.

De musical was erg leuk! Ik ken het verhaal van de film, en dat werd redelijk gevolgd, dus niet al te veel verrassingen. Maar de speelse wijze, de leuke zang, af en toe prachtig en ontroerend, meestal gewoon aardig, maakte het een levendig verhaal. En de sobere decors deden ook recht aan het verhaal. Tja, dat de mannen ook aan het eind enkele seconden daadwerkelijk ‘the full monty’ deden was natuurlijk vooral voor de vrouwen een groot genot, al moesten ze wel heel snel kijken wilden ze iets opnemen, want in no time werd een fel licht de zaal in gevuurd en gingen de gordijnen dicht. Pfoei, dat scheelde weer. Ik zie toch liever wat dames the full monty tonen. Maar ja daar zijn genoeg mogelijkheden voor 😉

Al met al was het genieten geblazen, eenmaal het waterhoofd over het hoofd gezien, en heen heerlijk weekend. En de musical is zeker een aanrader.

An éducation

Vanavond ben ik naar de film An Education geweest, alweer mijn derde film deze week, het gaat lekker zo aan het begin van het jaar. Vorig jaar zo’n 33 films gezien in dit tempo moet dat wel weer lukken. Ik vind het heerlijk om zo’n 2 uur op te gaan in de wereld van een film, helemaal andermans leven even leven, wetend dat dit maar even duurt. En soms leer je er ook nog van, raak je geïnspireerd.

Zo ook vanavond. De film An Education gaat over een tiener van 16 jaar, zeer intelligent, die plotseling, dankzij een intrigerende jongeman, ontdekt dat haar leven als scholier maar saai en doods is en zelfs een opleiding tot dezelfde saaiheid en doodsheid leidt. De jongeman, David, laat haar kennis maken met klassieke concerten, restaurants, kunst, het echte leven. Ook haar ouders raken gecharmeerd van hem. Als ze bijna niet gelukkiger kan zijn ontdekt ze ineens dat ze de dingen toch iets te rooskleurig heeft ingezien.

Een prachtige film met fantastische acteurs waarin je helemaal meegenomen wordt in de beleving van de jonge Jenny, gespeeld door Carey Mulligan. Zee overtuigend. Met ook Emma Thompson, Olivia Williams, Alfred Molina en Rosamund Pike. Een aanrader.

Millennium 2: de vrouw die met vuur speelde

Vanavond de 2e millenniumfilm gezien. Na alle boeken gelezen te hebben en deel 1 nogmaals gezien te hebben was ik benieuwd naar de 2e. Het verhaal was flink uitgekleed, ik vroeg me af of het nog wel te volgen was, zelf moest ik even teruggaan naar mijn herinneringen van het boek. De film eerst zien en dan het boek lezen lijkt ook voor deel 2 op te gaan.

In deel 2 begint een nieuw verhaal over slavenhandel in vrouwen, waarmee het tijdschrift Millennium weer een nieuwe hit hoopt te halen, en wordt de achtergrond van Lisbeth een stuk duidelijker. De andere lijnen in het verhaal miste ik, maar zou de film oneindig maken. Toch ook het boek lezen dus! Lisbeth was weer ijzersterk. Leuk om te horen in de uitleg vooraf dat Noomi Rapace zoveel mogelijk ook buiten de film in de rol van Lisbeth probeerde te blijven en daardoor nogal wat conflicten op de set creëerde.

Deel 3 komt al in maart, geen jaar wachten zoals met Harry Potterfilms gelukkig.

Sneakfilm: Nine

Gister ben ik voor het eerst in zo’n 7 jaar weer naar de sneak geweest. Sneak is een film gaan kijken zonder te weten wat je gaat zien. Het is goedkoper, 5,5 euro, en het heeft een bijzondere charme. Het was niet bijzonder vol, maar opgetogen geluiden klonken toen de titel Nine in beeld kwam. Mij zei het niets, al zag ik wel een filmposter later hangen in de foyer.

Nine is een verfilming van een broadwayshow. Het verhaal is verhaal in een verhaal. Een film over het maken van een film. Met veel zang, en de nodige drama, maar zeer sterk gespeeld door de vele bekende acteurs, zoals Daniel Day-Lewis, Nicole Kidman, Penelope Cruz, Judi Dench en Marion Cotillard. Vooral bijzonder Sophia Loren weer te zien, die ziet er nog patent uit. Prachtige rollen dus, zeer onderhoudende film. Een aanrader dus. En voor mij een leuke terugkomst bij de sneak.

Zondag de nieuwe zaterdag

Zondag lijkt wel de nieuwe zaterdag. Mensen lijken niet meer hun boodschappen op zaterdag te dien maar op zondag nu Albert Heijn ook op verschillende plekken op zondag open is. Vanmiddag ging ook ik nog wat boodschappen doen, omdat ik en vrijdagavond en zaterdag de hele dag weg was. Ik had best mijn inkopen kunnen uitstellen, ik heb geen lege koelkast, maar als het gemak zich aanbiedt, dan laat je het niet gaan. En zo denken meer mensen. Maar toen ik die topdrukte zag voelde ik me schuldig. Niet eens vanwege religieuze redenen, meer dat die medewerkers ook nog op zondag moesten werken. Waar is de rust gebleven? En wat doen die mensen op zaterdag? Vinden ze dan de rust die ze anders op zondag namen? Of gaan ze beiden dagen naar de winkel maar andersoortige winkels? Of beleeft het merendeel van de mensen de zondag nog steeds als een saaie dag, de dag voor maandag als je weer moet werken? En hebben de zaterdagwinkels hieronder te lijden? Ik begrijp nu weer waarom ik tegen de wekelijkse koopzondsg was: de rust in de maatschappij is ver te zoeken. Die was al hectisch, maar is alleen maar hectischer geworden. Ik ga voorkomen dat ik zondag naar de winkel moet, al is het maar om mijn eigen (gemoeds)rust te bewaren. Ik zing het wel uit tot maandag. En stiekem vraag ik toch maar om vergeving in mijn nachtgebed, want zo heb ik het van vroeger meegekregen 🙂

Het Bureau

Onlangs heb ik het boek Het Bureau 1 van J. Voskuil uitgelezen, een hylarisch boek over het Meertens instituut dat onderzoek doet naar onder andere cultuurverschijnselen. Het boek beschrijft op zeer humoristische wijze de omgang tussen mensen in dit kantoor, maar het had net zo goed op mijn werk kunnen plaatsvinden.

Op een kantoor worden mensen bij elkaar gestopt die gezamenlijk iets komen doen, maar persoonlijk soms helemaal niets met elkaar hebben of kunnen hebben. De communicatie, het ontbreken van communicatie, de houding, het over elkaar praten, de houdingen, het is de maatschappij in het klein, met kleinzieligheid, burgerlijkheid, respect, humor, alles wat je maar kunt bedenken, het speelt er zich af.

En omdat zo’n groot deel van de tijd van een mensenleven op het werk plaatsvindt, is het onontbeerlijk dat je dit meeneemt naar je priveleven, je ‘thuis’. Ook daar gaat de ‘show’ gewoon door, omdat ook daar mensen zitten met houdinkjes, met gewoontes, met meningen, dezelfde grootmoedigheid en burgerlijkheid, kleinzieligheid, aandachtvragerij, maar ook de mooie dingen, vriendschap, eerlijkheid, openheid…

Het boek heeft me enorm doen genieten, dus ben met Het Bureau 2 begonnen. De boeken zijn al oud, waren zeer populair toen ze uitkwamen, vergelijkbaar met de rage rond de Harry Potterboeken. En toch zal het heel persoonlijk zijn of anderen dezelfde humor zullen vinden in het boek als ik. Het kan ook als heel langdradig gezien worden, aangezien er feitelijk niet heel veel gebeurt.

En als je het kantoorleven niet kent, zoals ik het ook meemaak, tja, dan kan het wel eens heel anders beleeft worden. Maar ja, dat is het fijne van lezen: het is een persoonlijke beleving, je vind het leuk of niet;… En ik vind het prachtig. Dus een aanrader wat mij betreft. Ik ga vrolijk verder want het gaat tot 7 delen en ze hebben elk zo’n 600 pagina’s!

Foto's Aruba

Ik heb mijn foto’s geplaatst van mijn vakantie op Aruba. Ik moest streng zijn, de helft van de foto’s is er toch nog opgekomen. Te zien op http://picasaweb.google.nl/stoel66/Aruba2010# voor wie ze wil zien…

Piñacolada on the beach

Aruba is een ware tropische hemel: prachtig weer, witte zandstranden, kliffen met mooi, nog levend koraal, en met prachtige koraalvissen natuurlijk, grote resorts met all inclusive, zoals het Occidental Grand Hotel. Een eiland met een idyllische Zuidkust en een ruige Noordkust, waar alleen kite- en windsurfers zich durven te wagen, waar mensen al verdrinken als ze met hun knieën in het water gaan staan, maar waar ook prachtige landtongen zijn, fotogeniek als het maar kan- en verborgen grotten met oude Indianen tekeningen, maar waar toeristen hun naam zonder respect zomaar hun naam doorheen moeten krassen. Waar met de jeep rondrijden een waar avontuur is, waar je tegelijkertijd de zenuwen en de kriebels van krijgt, een ingestorte natural bridge, en een natural swimmingpool, gevormd door de zee bij Conchi, als onderdeel van het Natural Parc.

En de mensen, zo vriendelijk, zo relaí. Aruba, hoewel ooit Nederlands, en nu zelfstandig door Betico Croes, maar zeer veramerikaanst, want niet alleen is 90% van de toeristen Amerikaans, ook het recht is er veramerikaanst: als je van een stoel afvalt, of uitglijdt over een natte vloer, voor je het weet heb je als hotel een claim aan je kont en probeer je er alles aan te doen om de gevallen klant daar vooral vanaf te houden, bijvoorbeeld door een upgrade naar de duurste kamers te geven: dan mag je met een gouden bandje rondlopen, krijg je ontbijt op je kamer, heb je een jacousie, en een speciale ontbijt- en lunchzaal, om maar wat te noemen.

En dan het Occidental Grand Hotel, hét paradijs op Aruba, waar je kan eten en drinken zoveel als je wilt, waar vijf restaurants zijn waaronder een buffetrestaurant waar je het prima uithoudt twee weken lang, met geweldige bediening, een prachtig strand met lekkere ligstoelen, de hele dag eten en drinken zonder maar een rekening te zien. Niet voor niets is het merendeel van de gasten zeer weldoorvoed, met hangbuiken en dikke derrieres. Of het zijn newlyweds, jonge stellen uit Amerika, die of daar trouwen, of daar hun huwelijksreis vieren. En de dames hun welgevormde voorgevels, mogelijk gekocht, graag vertonen.

Met prachtige shows van het Occidental Grand Hotel dancegroupe, een groep jonge mensen van alle markten thuis, met een Las Vegasshow, Grease, een Lating American danceshow, Circus met ware trapeze-act. Nee, voor vertier van 21.00 tot 22.00 uur hoef je de deur niet uit. En wat dacht je van een geweldige bbq on the beach! Met mooie danceshow in welddadige veren, en bbqribs, vers gebakken, bij een prachtige zonsondergang, met tequila, sex of piñacolada on the beach.. wat wil een mens nog meer. De hele dag aan de drank in het zwembad, je hoeft het water niet uit, je zit gewoon aan de bar in het water. Met aquagym, bingo tot je erbij neervalt en een casino dat bijna dag en nacht open is. Het is er allemaal.

En natuurlijk maak je een eilandtoer, ga je snorkelen langs de mooie koraalriffen, bijvoorbeeld bij Baby Beach: doe dit laatste snel want de kans is groot dat over tien jaar dit er niet meer is, aangezien de domme toeristen gewoon over het koraal gaan lopen, niet wetende dat het daardoor doodgaat of het geen biet kunnen schelen. En de overheid van Aruba blijkbaar ook niet. Ga je naar het California lighthouse, waar de zeearenden rondvliegen, op zoek naar een lekker maaltje, sta je op grote stenen, zoals bij Alto Christa Chapel, of naar Lourdes waar nog regelmatig bedevaartstochten vandaan gestart worden. Je neemt een jeep en rijdt de ruige Noordkust af om te genieten van het natuurgeweld van de golven en natuurlijk leg je een steentje op de stapeltjes die er staan, als teken dat je er nog een keertje terugkomt.

Aruba, the place to be!