Vrijdag ben ik naar de film Soul Kitchen geweest, een leuk verhaal over een man die een restaurant heeft gericht op een beperkte klantengroep die friet, gebakken vis en frikadellen als haute cuisine beschouwen. Dingen veranderen als zijn broer ineens op de stoep staat, zijn vriendin naar China vertrekt, een 'vriend' uit het verleden opduikt en hij kennis maakt met een kok die echt haute cuisine maakt… Een zeer onderhoudende grappige film met sympathieke mensen, een leuk verhaal, met verrassende wendingen. Het is niet helemaal onvoorspelbaar, maar gewoon een film om ff te genieten. Een aanrader dus. Je moet wel snel zijn want hij draait niet lang meer.
Maandelijks archief: mei 2010
Weekendtrip Gelderland
Dit weekend ben ik naar Eerbeek geweest, rondje Gelderland, verblijvend in hotel Fletcher in Eerbeek, een mooi gelegen hotel vlakbij de bossen. Helaas had het hotel een fout gemaakt en kwamen we in het kleinste we ze noemden 'knusse' kamertje op zolder terecht, wat voor één nacht prima te doen is, maar langer toch echt niet. Maar de bosrijke omgeving en het prachtige zonnige weer maakte dat we dit al snel voor lief namen.
Na even bijgekomen te zijn in het hotel gingen we naar Zutpen, om een hapje te eten. Een mooie wisselvallige binnenweg leidde ons naar de brug over de IJssel, al dacht ik nog lang dat het de Waal was… mijn topografische kennis is duidelijk wat weggezakt in 29 jaar… Het was nog volop zonnig om half 8 en na wat rond gekeken te hebben gingen we eten bij Gasthuis de Klok waar ze op hun buitenterras achter attendeerden. Het was een mooie plaats direct bij één van de monumentale poorten van Zutphen.
Het eten was zozo. Mijn lamgerecht was aardig, met goede saus, het toetje, een zelf gemaakte 'tompouce' had niet veel van een tompoes en was onvoorstelbaar machtig. Maar het vulde de maag. De serveerster was overmatig beleeft, en deed me denken aan een collegaatje. Overall was het er aardig maar wel duur. Prijs kwaliteit viel me dus tegen, al was de dessertkaart wel heel uitgebreid en aanlokkelijk.
Zondag gingen we even het Huis ter Eerbeek bekijken, althans van buiten. En ook naar Brummen, waar wat tuinen zouden zijn volgens mijn naspeuringen op internet. Dat bleek niet helemaal te kloppen, wel kwamen we bij een landhuis/hotel, met giga golfterrein er omheen. Mijn auto misstond er niet 🙂
Vervolgens een ritje naar Steenderen, met als doel Bronkhorst, het kleinste stadje van Nederland. We moesten omrijden omdat Bronckhorst op zon- en feestdagen autovrij is. Vanaf de pont moesten we dus een flink eind omrijden, terwijl het al direct na de pont begint… Dat het autovrij is op die dagen is wel begrijpelijk, gezien het formaat van het plaatsje, de straatjes… en prachtige monumentale huizen staan daar. De moeite waard om te gaan bekijken als je in de buurt bent.
Daarna reden we terug via de IJssel, vanuit Arnhem, een mooi dijkweg, om vervolgens in Amersfoort bij de Thai Wasana Dee aan de Leusderweg te belanden. We hadden nog even bij het kleinste sushiwinkeltje van Nederland gekeken, dat inderdaad niet meer de 10m2 is en bijna niet meer dan een vitrine bevat, maar besloten toch dus de Thai maar te bezoeken. Om vervolgens om 20 uur nog een twee uur buiten te kunnen zitten… het verlangen naar de zomer lonkt met zulke dagen! En daarmee was een heerlijk weekendtripje helaas weer afgelopen. Een fotompressie staat op mijn fotosite http://picasaweb.google.nl/stoel66/WeekendtripGelderland#
Review: Robin Hood
Vrijdag ben ik naar de film Robin Hood geweest, met in de hoofdrol '' Gladiator" Russel Crow. Van te voren ook gepresenteerd als film a la Gladiator, was het toch wel even andere koek. Gezeten vanaf de hoogst mogelijke plaats in het Rembrandttheater was het doek best ver weg. En daardoor zat ik in mijn beleving minder 'in' de film.
Het verhaal, Robin Hood, die als boogschutter mee is op de Kruistocht naar Jeruzalem, merkt dat het in zijn beleving allemaal toch niet zo'n Goddelijke tocht is geweest, maar af en toe meer een moordpartij op onschuldige mensen, en voelt zich daar helemaal niet gelukkig bij. Als hij dit uit naar de koning wordt hem dat niet in dankbaarheid afgenomen. Hij vlucht weg met zijn trouwe volgelingen en komt in Engeland terug door zich voor te doen als de gesneuvelde edelman Robert van Loxely, om een belofte na te komen: het terugbrengen van het zwaard van de edelman bij zijn vader. Zo ontmoet hij Marion, gespeeld door Cate Blanchett. Het is het begin van een nieuwe strijd in Engeland waarbij een dreigende invasie van de Fransen hem tot een belangrijke strijder maken maar hem uiteindelijk verdoemt tot de vogelvrij status die hij in andere Robin Hood films heeft, als strijder voor de armen.
De film is bedoeld om de voorgeschiedenis van Robin Hood te vertellen, hoewel dit op andere wijze ook al door Kevin Costner verbeeld is in de eerdere aanmerkelijk betere Robin Hood film. En hoewel de technieken sindsdien al weer een stukje beter zijn geworden blijft deze film maar matig boeien. Hoewel zeker onderhoudend, is de film maar traag en is er relatief gezien weinig actie. Het vertelt een historisch verhaal, en meer is dat ook niet. De film heeft aardige scenes en vooral de slag om de kust bij Engeland, die verdraaid veel heeft van de 'slag van Normandië', is apart te noemen (wellicht hebben ze dezelfde boten zelfs gebruikt, maar dan bekleedt met hout?) maar lang zo spectaculair niet.
Moet zo'n film spectaculair zijn? Zeker niet, maar als men aankondigt dat het een tweede Gladiator zou zijn, dan roept dat toch verwachtingen op, en die worden zeker niet waar gemaakt. Wat mij betreft, na twee teleurstellende A-films, ga ik weer eens terug naar de filmhuisfilms, die minder pretentievol zijn en vaak veel dichter bij het leven staan.
Restaurant Saffraan
Vrijdag ben ik naar Midden-Oostenrestaurant Saffraan geweest in Utrecht. Het is één van de gezellige restaurants langs de werf van de Oudegracht, hartje centrum, in de Gouden Bocht, zoals ze dat stuk van de Oudegracht noemen: pandjes die wellicht miljoenen waard zijn, en nog prachtig onderhouden, met historische gevels. Een beter uitzicht op een zonnige lenteavond kan je je niet voorstellen.
En terwijl we in het laatste zonlicht ons warmen voordat de kou van de schaduw komt, zitten we te wachten in het niet over druk bezette terras, op ons voorgerecht. Er was zowaar een plaatsje voor vier personen. Het leek me dat het restaurant net iets minder populair is dan de gangbare restaurants in de buurt, maar dat is wat mij betreft een vergissing. Het menu bevat allemaal gerechten die ik allemaal wel lekker zou vinden. De mensen zijn vriendelijk, en het eten dat we voorgeschoteld kregen smaakte errug goed!! Het enige mindere was dat het vrij lang duurde voor het eten op tafel kwam. Als het vol is zal de wachttijd wellicht wel toenemen vrees ik.
Maar met als voorgerecht een rijkelijk gevulde vissoep, en een gegrilde gevulde Dorado als hoofdgerecht, aangevuld met saffraanrijst was het smikkelen geblazen. En ook de nagerechten zijn voldoende in keuze en in smaak. Dus wat mij betreft een restaurant waar ik nog wel vaker heen kan gaan. Een aanrader dus!
Sushi Koi: allyoucaneatsushi
Gister in Tilburg naar Sushi Koi geweest, een 'all-you-can-eat-sushi-restaurant', net als Shabu Shabu. Ik denk dat ze even zijn gaan kijken in Rotterdam of één van de filialen, want het systeem is precies hetzelfde. Per persoon 5 gerechten van een kaart kiezen, met meer dan alleen maar sushi, dus ook vleesgerechten, salades, soepjes.
Het restaurant ziet er gezellig uit, een hele andere opzet dan Shabu Shabu, de kaart is wel anders maar ook weer niet. Ik zag wat andere keuzes, zoals grilled beef op sushi, heel apart en best smakelijk. En een paar andere keuzes, maar overall hetzelfde. Het duurde even voor de eerste levering kwam, het was goed vol, maar daarna kwamen leveringen snel en ze kwamen vaak kijken of de kaart al ingevuld was.
Het smaakte erg goed allemaal! De sushi met gebakken paling was weer verrukkelijk, en alle andere gerechten smaakten erg goed. Dus ik ging zeer content weer de deur uit. Prettig te weten dat er in het land nog meer plekken zijn waar je lekker van sushi kan genieten en het nog betaalbaar houden ook.
Inentingenblues
Vandaag ben ik bij de GG&GD geweest voor inentingen voor Bali in juli. Dat moet twee maanden van tevoren, om te zien of het gewerkt heeft. Het bleek in elk geval geen standaard consult, ze moest tot drie keer navragen of het wel klopte wat ze bedacht had. Want hepatitis A injectie heeft geen zin in verband met gebruik cyclosporine. Dus dan maar een shot gamma-globuline vlak voor de reis. Daarnaast nog een injectie tegen tyfus gekregen, blijkbaar ook weer hot daar. En natuurlijk DTP… En vooral bedenken hoe dat allemaal zich verhoudt tot mijn waslijst van medicijnen natuurlijk. Ineens stond er toch een gelekoortsinjectie die ik toch duidelijk niet mocht… zelf opletten blijft altijd geboden in de medische wereld, zo blijkt maar weer…
En al die waarschuwingen tegen muggen die de vreselijkste ziektes overdragen. En dat terwijl muggen mij altijd moeten hebben, omdat ik zo'n zoete jongen ben 🙂 Ziektes zoals de knokkelkoorts (dengue), Japanse encefalitis (hersenontsteking). Daarnaast moet je oppassen dat je niet ziek wordt en in een ziekenhuis komt, want daar weten ze vaak niet wat er aan de hand is of doen verkeerde diagnose… dus medicijnen tegen ontstekingen, darmklachten, verstopping,… de koffer zit straks vol medicijnen, geen plek meer voor kleren, die moet ik daar dan maar kopen :0)
Maar nu dus met de nodige vragen terug naar de specialist: of ik cyproxin moet/mag nemen, of andere medicijnen. Of het problematisch is dat ik de griepprik niet genomen heb, omdat die blijkbaar ook tegen allerlei longbacteriën helpt. Zoals de pneumokokkenvaccinatie… Niet zwemmen in zoet water vanwege wormpjes, overdag lange kleding aan vanwege muggen met ziektes, nergens water drinken behalve mineraalwater, geen eten dat niet gekookt of gebakken is, of al een tijdje staat…. je snapt niet dat die mensen daar nog leven. Wel dat wij heel erg ver van de natuur zijn komen te staan met onze beperkte immuniteit in elk geval… we kunnen nergens meer tegen door alle zuiveringen die we doen, op bijna alles… maar we leven er wellicht wel langer door…en de geneeskunde is ook een stuk beter…In elk geval kijk ik wel uit naar Bali, de andere cultuur, de warmte, het eten… helaas duurt het nog even, en geniet ik nu maar even van mijn hemelvaartvakantie.
filmreview: Clash of the Titans
Vandaag naar de film Clash of the Titans geweest, een 3D film over Zeus, Haden, Medusa, het paard Pegasus en natuurlijk de hoofdrolspeler Perseus, de zoon van Zeus, half mens, half god. Volgens mij is het de laatste draaidag, maar achteraf was het niet erg geweest als ik het gemist had. Hoewel 3D dus, waardoor je verwacht mooie effecten te zien, zou ik de film veel liever 2D gezien hebben. Niet alleen omdat er zo weinig echte 3D momenten waren, de helft van de tijd kon je het beter zonder kijken, alleen de titels waren dan 3D en dat soms niet eens, ook omdat de 3D bril de film veel donkerder maakt en in dit geval veel minder levendig.
En dan het verhaal zelf… gewoon een heldenfilm natuurlijk, gebaseerd op mythologie wat je moet aanspreken, maar zelfs zonder mythologie was het allemaal niet echt boeiend: veel gepraat, weinig wol. Natuurlijk zaten er weer mooie vechtscènes in, en heel mooie effecten, tegenwoordig is het wat dat betreft allemaal niet slecht meer, maar de 3D viel slecht omdat er rare vervormingen ontstonden door de 3D uitvoering. Misschien dat de andere 3D films dat ook snel hebben, maar nu viel het me op hoe de rug van Hades soms zo diep ging dat het leek of hij een bochel had…
Jammer, wel een onderhoudende film verder, maar ik kreeg weer hoofdpijn van de 3D bril, en dat is me alleen waard als de film dan ook echt de bril nodig heeft. En dat was dus niet zo. Dus mocht je het gemist hebben: je hoeft wat mij betreft geen spijt te hebben. Mocht je van mythologie houden: kijk of je 'm 2D kan kijken is mijn advies.
Giro d'Italia oftewel de Ronde van Italië
Grappig hoe een dag soms zo anders kan verlopen. Vandaag, 10 mei 2010, eindigt de langverwachte Ronde van Italië midden in Utrecht aan de Croeselaan, maar komt de Giro ook nog eens twee keer door Utrecht. En dus vlak bij huis! Dan denk je, dat moeten we zien. Maar aanvankelijk was ik van plan om die hele Giro volslagen te negeren en lekker op de bank te liggen en lekker uit te slapen. Ware het niet dat het moederdag zou zijn. En de wegen dus volledig ontregeld/afgesloten zouden zijn gedurende een bepaalde periode. Dus maar na de Giro weggaan. En met de motor of met de auto, hoe moeilijk zou het zijn om de stad te verlaten.
Het veranderde allemaal met een telefoontje van André of ik de Giro met hem en Reyer wilde gaan kijken. Om 15.00 uur. Tja, dat leek me dan ook wel weer gezellig. Dus ik mijn plannen overboord gegooid, en op de koffie moederdag vieren. Maar ja, die Giro zou ook door Soest gaan rijden! En daar zou de boel van half 12 tot half 2 afgesloten zijn. Dus maar wat vroeger opstaan en zorgen dat ik daar om 11 uur zou zijn. Weg plannen om uit te slapen. En vooral vroeg op pad.
De hele nacht druk bezig geweest hoe ik dit zou aanpakken, want a) ik had een bloemetje bij me en b) ik moest na de lunch ook weer op tijd terug zijn want om 14.15 uur zou Lunetten afgesloten worden. Ik werd dus midden in de nacht oververmoeid wakker, zonder oplossing. Tot ik bedacht dat het bloemetje wel in een doos kon en die kon wel achterop en anders zou ik gewoon dat bloemetje niet meenemen. En anders had ik nog wat gefabriceerde cd's voor haar. Vervolgens bleek de motor ook de enige echte oplossing want met de motor zou ik nog via een omweg, zij het mogelijk via een ietwat illegale wijze, namelijk over een fietspad, wel thuis kon komen.
Dus ik ging geruster slapen en om 9 uur werd ik weer wakker. Al gauw bleek inderdaad het bloemetje geen probleem, paste allemaal prima. En het was droog, ook heerlijk. In Soest gekomen was het allemaal nog rustig. Tot zelfs 13 uur bleven er maar auto's langskomen over de weg waar ze langs zouden komen. Had ik toch nog anderhalf uur langer kunnen slapen. En om 10 over 1, eindelijk leek het te komen. Ik erheen rennen, om foto's te nemen. Maar na 20 minuten was er nog geen renner. Pas om 13.38 kwamen de eerste renners langs. Met mijn nieuwe camera kon ik snel de nodige vastleggen, toch niet voor niets gewacht. (zie voor foto's http://picasaweb.google.nl/stoel66/GiroDItaliaDoorSoestEnUtrecht#) Maar ja, ik zou die zelfde middag nog een keer mogen wachten… had ik niet veel zin in.Al snel was het afgelopen, 50 minuten gestaan, waarvan nog geen tien minuten daadwerkelijk een stukje Giro.
Toen maar snel naar Utrecht en inderdaad alles zat pot dicht. Waar ze in Soest de weg nog lang open hadden was dit bij Lunetten echt niet het geval. Dus toch via een omweg, het UMC en dan via via… zowaar thuisgekomen. En op naar het tweede traject van de Giro. Deze keer maar een kleine camera meegenomen. En het was leuk om ze nog een keer te zien al was het weer een half uur wachten. Zie voor het resultaat http://www.youtube.com/watch?v=icJ5bvIATG4 al rijden ze wel heel erg snel!
Al met al is de dag toch heel anders gelopen. In plaats van geen enkele keer de Giro zien heb ik die dus twee keer gezien! En ik interesseer me niet eens voor wielrennen! Kan je nagaan….
(P)review Yo También
Van de week ben ik naar de sneak preview van Yo También geweest. Een Spaanse film over Daniel die de ziekte van Down heeft, maar door zijn moeder van kinds af aan met kennis en informatie is bestookt, en vooral aan het denken is gezet, dat hij zijn intelligentie zeer vergroot heeft. Zodanig zelfs dat hij in twee studies afgestudeerd is. Daniel voelt zich daardoor een gewoon mens, die zich met elk 'gewoon' mens kan meten. Alleen, hij ziet er niet uit als 'gewoon' mens. Mensen zien hem als een 'ziek' iemand, iemand met beperkingen. Dit levert enorme interne conflicten voor hem op, omdat hij de behoefte heeft als elk mens, maar niet voor volwaardig gezien wordt.
Zijn probleem wordt nog eens vergroot omdat hij zich ook niet meer identificeert met 'soortgenoten' die niet diezelfde ontwikkeling doorgemaakt hebben.Als hij verliefd wordt op Laura, die hem, als hij bij haar komt werken aanvankelijk ziet als een klant in plaats van een collega, wordt het allemaal nog complexer, of misschien juist duidelijk. Gaandeweg groeien de twee naar elkaar en is vriendschap van verliefdheid niet meer te onderscheiden. Laura is een mooie vrouw, maar eenzaam en zeer opzoek naar liefde. Die denkt ze vaker te vinden dan ze werkelijk doet, bij verschillende mannen, dus Daniel lijkt een veilige 'man' waar ze zichzelf bij kan zijn. Tot blijkt dat Daniel toch meer voor haar voelt dat vriendschap…
Deze zeer sympathieke film, met veel humor en eerlijk spel, is een genoegen om naar te kijken. Denk je de eerste minuten 'waar ben ik nu in beland', dit verandert snel als Daniel in beeld komt en blijkt wat voor bijzonder persoon hij is. Een aanrader dus!
En hij heeft me aan het denken gezet. Ook ik beleef mezelf, ondanks het feit dat ik het geluk heb niet de ziekte van Down te hebben, toch vaak als iemand die niet bij de ene helft hoort, maar ook niet bij de andere, zeker als kind. Hoe hard ik ook mijn best deed als gewoon, gezond mens geaccepteerd en beschouwd te worden, ik bleef mezelf altijd anders ziet. Anders dan ik dus ben. En dan verloochen je jezelf. Ik wilde alleen maar met gezonde mensen optrekken, niet met andere cf-ers, want dat maakt je kwetsbaar. En je maakt het leven aardig moeilijk voor jezelf. De kunst van het jezelf zijn is blijkbaar niet iets vanzelfsprekends, iets dat je moet leren of ontdekken. Jammer is dat ik dit zo laat ontdek. Het maakt dat het leven een worsteling is geworden die het wellicht niet had hoeven zijn. Maar ja, het is nooit te laat, zoals ze zeggen…
BPOP Haarlem: een waar bevrijdingsfeestje
Woensdag was het volop feest in Haarlem! Rond de 150.000 mensen waren in het Haarlemmerhout, een mooi park voor een mooi feestje. Met backstagearmbandjes togen we met z'n 12-en het park op, met als extraatje dat we direct aan het podium konden staan, vrij van het gepeupel 🙂 en dat allemaal dankzij de organisatie van Veronica en de geweldige organisatie van het evenement!
Volop genieten dus (als we erbij konden komen tenminste) van Junky XL, Jurk en Alain Clark met pa, of gewoon genietend van de zon, rondlopend op het terrein met allerlei kraampjes, dezelfde winkeltjes, waar de Peruaanse trui voor -10 graden nu ook weer voor een appel en een ei te koop was en wat al niet meer. Een heerlijk dagje, mede dankzij de zon, en de zonnige stemming waarin iedereen was! Een traditie waardig! Organisatie, BEDANKT!!!!
voor meer foto's http://picasaweb.google.nl/stoel66/2010BevrijdingspopHaarlem#
stoelenga 