Notes on a scandal

Gister, maandag, ben ik naar Notes on a Scandal geweest in LHC in Utrecht. Geweldige film!!!! Niet voor niets oscarnominaties, helaas niets gewonnen, maar Judi Dench was onovertreffelijk en Cate Blanchett om op te vreten. Het verhaal: Judi is lerares op een middelbare school, ze is al oud en tamelijk verbitterd. Ze ziet dan jonge blom Cate Blanchett als nieuwe lerares op school komen en helpt haar al snel uit de puree als deze door haar klas overheerst wordt. Dan blijkt er een bijzondere vriendschap te ontstaan uit vreemde motieven: Judi heeft haar nieuwe doel gevonden, een nieuwe liefde? Cate vindt vertrouwen en vriendschap. Dat blijkt toch niet helemaal zo goed uit te pakken allemaal. Helemaal omdat Cate met een oudere man is getrouwd en drang heeft naar jonger… zeer intrigerend hoe dit allemaal is uitgewerkt, met veel zwarte humor. Een vette aanrader, 4 sterren!!

Collega

Gister, zondag 25 februari, is om 13.30 uur mijn collega, Herman, overleden. Ik liep net van het stedelijk museum naar het jenevermuseum. Hoewel het eigenlijk een kwestie van tijd was, en elk moment kon gebeuren, was het toch een schok, en voelde ik me bedroefd. Hij lag al 2 maanden op een terminale afdeling maar van wat ik hoorde was hij nog steeds fanatiek aan het vechten. Het idee dat je maar ligt te wachten tot van binnen de strijd beslecht wordt door de ziekte is  moeilijk te accepteren. Sinds zijn strijd ben ik me meer en meer bewust geworden van mijn ‘vroegere’ strijd, het bewustzijn was toen heel anders bij mij. Ik had niet het idee dat ik vocht om te overleven, ik leefde gewoon. En toch was toen ook al bekend, voor de uitweg van transplantatie, dat het maar één kant op kon gaan. Maar als je echt verteerd wordt door kwaadaardige gezwellen is toch wat anders. Ook realiseerde ik me dat ik geen zin had in nog zo’n strijd. Nu is dit volslagen onzinnig natuurlijk want ik heb dat helemaal niet voor het zeggen en bovendien weet ik dat als de tijd zou komen de kans groot is dat ik dat helemaal anders beleef: leven is leven, en zolang je ademt leef je. Maar toch, hoewel het voor ons allemaal zeker is dat het een keer komt, overheerste het gevoel van ‘des te meer nu eruit halen wat er in zit’ weer. En ‘nog niet bezig willen zijn met zo’n mogelijke toekomstige situatie’. Nu mijn collega echt weg is, zal het des te vreemder zijn op het werk, niet meer bezig zijn met hem en de dingen die hij deed. Ik zal hem missen.

Lucebert Stedelijk museum Schiedam

Vandaag, op de 40e verjaardag van mijn collega, ben ik naar het stedelijk museum van Schiedam geweest naar een tentoonstelling van Lucebert. Hij is een Nederlandse schilder, fotograaf en dichter, die bij de CoBrA groep ‘hoort’. Hij  heeft veel fantasie-achtige schilderijen gemaakt, ook veel pentekeningen, en de nodige foto’s, gedichtenbundels en zelfs keramiek. Hij noemt zich zelf ‘een gezonde pessimist’ in een radiointerview: erg interessant. Volgens kopers van zijn schilderijen schrikken ze eerst van zijn schilderijen, deels omdat ze iets sombers uitstralen, maar gaan er meer en meer van houden, deels door het kleurgebruik, deels omdat ze er andere dingen in gaan zien. Ik moet helaas bliijkbaar nog wat langer kijken naar zijn schilderijen, hoewel veel van zijn latere werken wel heel bijzonder zijn. Een paar vond ik prachtig van kleur en die waren ook wat meer herkenbaar. Maar wellicht is het niet als poëzie: je moet het leren waarderen en leren doorgronden. Ik kan het nog niet in elk geval. Wel is zeker dat ik blij ben de tentoonstelling gezien te hebben, al is het maar om te weten waar CoBrA  voor staat. Letterlijk staat CoBrA trouwens voor Copenhagen, Brussles, Amsterdam, de beginsteden van de beweging. Zelfs dat wist ik dus niet. Een mooie tentoonstelling die duidelijk een ander soort publiek trekt dan de gangbare schilders als Rembrandt en Van Gogh. Na dit museum zijn we nog naar het jenevermuseum geweest: gekeken hoe en wat jenever maken allemaal vereist. Ook hebben een paar van ons natuurlijk nog even geproefd, ik moest rijden maar ben toch niet zo’n fan van zulke sterke alcohol. Daarna gegeten bij Spaans restaurant Málaga in Schiedam aan de Hoogstraat. Een zeer goed restaurant en als je Spaans praat heb je de sfeer al helemaal mee (zoals wij dat hadden). Heel relaí allemaal, goede sfeer en lekker eten. Een prima dagje zo alles met elkaar.

The Good Shepherd

Deze vrijdagavond eerst lekker gegeten bij wederom Ethiopisch restaurant Sunshine en daarna naar de film The Good Shepherd. De eerste helft van de film, die trouwens in het geheel zo’n 2 1/2 uur duurt, is het goed opletten geblazen omdat er met allerlei flashbacks een verhaal op poten wordt gezet waarbij je af en toe denkt: uhhhhh, waar gaat het over? Maar in de loop van het verhaal wordt alles steeds duidelijker, hoewel er achteraf nog wel wat dingen zijn die je voor jezelf op een rijtje moet zetten. Een rustige film die heen en weer springt in de tijd, wel duidelijk aangegeven trouwens, en die veel karakter heeft en prachtig gespeeld is. Met de geheimzinnigheid en complotten die je om de oren vliegen, is het lastig de rode draad niet te verliezen maar dat is zeker de moeite waard: blijf dus rustig zitten en verlies de moed niet, want je zult beloond worden! Dat is tenminste mijn beleving.

Ticket to ride

Gister, zaterdagavond, heb ik het spel Ticket to ride gespeeld. Ik kende het niet, behalve dat ik het cadeau hadden gedaan aan vrienden, maar zij hadden het spel gespeeld en gister speelden we het met z’n vieren. Weer een niet erg moeilijk spel qua regels enzo, maar altijd fijn als anderen het al kunnen, dat scheelt een boel gepuzzel. Het spel is erg leuk, weer heel anders dan Ra, dat ik de laatste keer had gespeeld. Het spel Ticket to Ride is een treinspel: je moet verschillende sporen binnen Europa leggen om een route afgelegd te krijgen. Als je route afgelegd krijgt, krijg je punten aan het eind. Tussendoor kan je punten krijgen door ‘trajectjes’ te leggen. Je legt ook echt treintjes neer, heel grappig. Ook heb je nog drie stationnetjes die je kunnen redden als een ander een traject heeft dichtgezet en jij dat ook nog moet gebruiken. Je trekt elke keer trajectkaartjes, die verschillende kleuren hebben. Door het verzamelen van voldoende trajectkaartjes van een kleur kan je dus die trajectjes aflopen… en zo je route afleggen… ik weet niet of het iets zegt als ik het zo vertel, maar als je het gaat spelen zal het zeker helder worden. In elk geval weer een spel dat aan mijn verlanglijstje toegevoegd kan worden. En uh, ik ben 27 april jarig :0)

The Last King of Scotland

Deze vrijdag de film The King of Scotland gezien. Geweldige film met zeer dreigende ondertoon. De film gaat over het regime van Amin in Oeganda, over de persoonlijke arts van Amin. Het geweld van Amin’s regime komt niet heel expliciet in beeld (op een paar fragmenten na), maar zit hem vooral in het dreigende onvoorspelbare karakter van Amin, geweldig gespeeld door Forest Whitaker. Ook de arts James McAvoy speelde erg goed. Hoewel de verhalen wel rond gegaan zijn van die tijd, is het ook zo weer uit de gedachten verdwenen als je er zelf niet ‘in’ gezeten hebt: het is onvoorstelbaar hoe het leed in de wereld soms aan je voorbij kan gaan. Maar ook onvoorstelbaar is dat elke keer de onderdrukker in eerste instantie gezien wordt als de bevrijder. Hoe kan het toch dat deze zogenaamde ‘bevrijders’ toch elke keer weer overgaan tot onderdrukking van het volk, zelfs als ze zelf uit het volk opgestaan zijn en weten hoe het is om onderdrukt te worden. Hoe dan ook, deze film is een aanrader!!!

Ashton Brothers "Ballyhoo"

Ik heb vanavond de Ashton Brothers met "Ballyhoo" gezien. Ik moet zeggen dat de hele avond een verrassing voor me was, ik wist niet eens waar ik naar toe ging omdat mijn zus dit had geregeld, maar ik moet zeggen: het was geweldig!!! Erg onderhoudend, heel divers, heel muziek, heel acrobatisch… grote klasse. Erg leuke mensen. Ik was naar De Lampegiet in Veenendaal, de zaal loopt flink schuin af, gunstig omdat je niet gauw een hoofd voor je hebt waar je omheen moet kijken, maar nadeel is dat je er ver vanaf zit als je in het tweede deel zit): dat was hierbij wel een handicap omdat er veel met gezichtsuitdrukkingen werd gewerkt. Maar het was nogmaals zeer verrassend en een aanrader dus!

Schaatsen en nog eens schaatsen

Ik heb het schaatsvirus helemaal te pakken: Zondag in Den Haag geschaatst en maandag wederom in Utrecht. In Den Haag zijn ze op zondag niet zo dweilerig dus het merendeel van de tijd was het ijs toch niet echt glad te noemen en dat was jammer. Pas toen de pro’s aan het werk gingen en wij eraf moesten gingen ze ‘aan de dweil’. Maar het was wel heel gezellig die dag. Maandag zelf Indiaas gekookt voor het schaatsen en het is altijd weer een gek idee als het zo donker is nog op pad te gaan. Maar eenmaal op het ijs was het lekker. Hoewel twee dagen achter elkaar toch wel een aanslag op je spieren is. En dan schaats ik nog op stevige noren ook. Maar ik heb nu het idee gevat om eens klapschaatsen te huren. Ik sprak iemand aan die zij dat het veel fijner schaatsen was, maar dat de eerste tijd wel alles zeer deed…. Dus ik ben nog in de overweging of ik dát er voor over heb. En tenslotte is het seizoen al bijna weer afgelopen, nog meer 4 weekjes… Moet toch maar eerder beginnen dus. Ik heb oktober al gemarkeerd!

Dromen en het leven hierna

Vanochtend werd ik wakker uit een geweldige droom. Op het moment van wakker worden had ik ineens een bewustzijn of ik uit de ene wereld gerukt werd om vervolgens te ontwaken in een andere wereld, de wereld die ik nu als bewustzijn beleef. Maar in mijn droom leek mijn bewustzijn ook heel reëel! Dan ga je toch zitten denken over leven na het leven. Als je dood gaat, zal je dan ook ineens wakker worden als uit een droom weggerukt? En zal je leven van nu dan als een droom zijn, waarvan je soms nauwelijks het verhaal kan terugvertellen? Als baby heb je ook van het ene op het andere moment een bewustzijn gekregen. Waar was je al die tijd voordat je als baby wakker werd geslagen. Of dat je nog in het vruchtwater zat rond te dobberen in de buik van de moeder, blijkbaar allerlei geluiden en geuren oppikkend. Het leven is toch vreemd wat dat betreft. Toen ik wakker werd uit de narcose na de enorm intensieve operatie had ik totaal geen herinnering van wat er de 8 uur lang had plaatsgevonden. Waar was ik al die tijd? Ik weet dat ik onder zeil werd gebracht en het volgende moment iemand mijn oog open deed om te zien of ik wakker was, en ik hoorde stemmen. Zal het leven na de dood ook zo zijn, dat je ineens wakker wordt en niets meer weet van wat er voor geweest is… dat is toch een stuk geruststellender dan het idee dat er nooit meer wat komt na je dood. Hoewel het idee van een hemel natuurlijk ook aantrekkelijk is: zijn in een omgeving die compleet hemels is. Ik kan me er nog niet veel bij voorstellen helaas. Maar ik hoop ook voorlopig nog fijn door te leven natuurlijk voor het mee te maken.

Shine

Maandag weer geschaatst, geweldig is dat toch. Jammer dat ik wat laat het licht gezien heb, het schaatsseizoen eindigt al weer op 18 maart, maar ik heb nog wat kansen.

Vanavond was Shine weer op de Belgische televisie, ongetwijfeld de beste muziekfilm ooit. Als je niet van klassieke muziek houdt, dan kan je dat na deze film niet meer zeggen. Het verhaal in samenspel met de muziek is zo grandioos dat je per direct piano wil leren spelen. Nu ben ik dit al aan het doen, maar de hoop dat ik in dit leven nog zo mooi kan spelen heb ik al laten varen. Misschien reïncarneer ik wel als pianist en kan ik dan verder gaan, dat zou wat zijn :0)   Hoe dan ook, ik heb weer genoten van één van mijn all time favourites, een mooie afsluiting van de dag.