Vakantie

Nog maar twee daagjes werken en dan heb ik vakantie… het voelt nog helemaal niet zo, ook omdat ik nog niet echt plannen heb om naar uit te kijken. Mijn idee van 10 dagen naar Toscanen gaat niet door, dus er zal wel iets anders moeten komen… binnenkort maar eens op internet kijken. Mijn hoofd staat er echter nog helemaal niet naar. Kijken of nu zonder plannen ook kan genieten.
Vandaag scheen heerlijk de zon en wachtend bij de loempiaboerin voelde ik me helemaal van binnen opwarmen, alsof het de eerste zonnestralen na een lange donkere periode waren. Gelukkig hield het goede weer aan, zodat ik lekker kon gaan tennissen. En het tennissen ging geweldig! Het racket voelt al niet meer als een dood stuk hout aan maar begint zowaar een vertrouwd gevoel te geven, zodat slagen ook echt goed gaan en nog als gepland ook. Op de les is nu ook te merken dat Hester en ik een voorsprong beginnen te krijgen door onze extra oefening voor het trainen. We maken tenslotte dubbele uren. Ik ben altijd wel gevloerd zo ’s avonds maar je slaapt er wel goed op. Op de baan vóór het trainen had ik wat sjans met wat dames, erg leuk. De dames waren vorige week ook al naast ons aan het spelen en dus vroeg ik ze of ze misschien een keer willen dubbelen. Of dat ervan komt zien we nog wel maar voor nu was het leuk. Vandaag ook de foto’s van de excursie Nijmegen gezien, binnenkort hopelijk ook op mijn eigen site. Mijn collega had veel dezelfde foto’s gemaakt, onafhankelijk van elkaar en dat was wel grappig. En ook erg mooie foto’s, hij heeft een nikon digitale spiegelreflex met polarisatiefilter en al. Dat soort toeters en bellen heeft het mijne niet, maar deze kan genoeg om erg mooie foto’s te maken. Morgen is het geloof ik weer gedaan met het mooie weer, dus deze dag heb ik weer mooi meegepakt.

Jezelf zijn en vinden

Na vrijdag heb ik het hele weekend niets uitgevreten, enigszins onrustig dat ik niets deed, maar ook geen behoefte hebbend om iets te doen: dat geeft dus weinig rust. In dit weekend heb ik echter wel het boek ‘Veronika wil sterven’ uitgelezen van Paulo Coelho, een geweldig boek. Het verhaal gaat over Veronika die haar leven leeg vindt en pillen neemt om het te beëindigen. Ze wordt echter op tijd gevonden en opgenomen in een inrichting. Hier wordt haar verteld dat ze ondanks haar mislukte poging toch nog maar een week te leven heeft omdat haar hart aangetast is. In die week ontdekt ze dat het leven meer inhoud kan hebben dan ze ooit ervaren heeft en dat ze meer in haar mars heeft dan ze ooit heeft kunnen ontdekken. Het belangrijkste voor mij was het realiseren dat het leven zo geconditioneerd is dat we alle spontaniteit zijn kwijtgeraakt. We zitten vast aan verplichtingen, regeltjes van normen en fatsoen, en angsten als gevolg daarvan, dat we niet meer onszelf zijn. Dat niemand af durft te wijken van de normen om niet voor vreemd of apart te worden versleten. En ook dat het besef dood te gaan je ineens bewust maakt van wat je aan het verliezen bent. Waarom moet je eerst de angst krijgen iets kwijt te raken voor je ontdekt wat je voor bijzonders hebt. Ik heb echter ook gemerkt dat zelfs als je meegemaakt hebt dat je alles kwijt lijkt te raken, het leven nog steeds moeilijk is als je dat hebt overwonnen. Je kunt niet leven alsof elke dag de laatste is! Dat hou je niet vol. Het leven is vol van bijzondere en gewone momenten. Die gewone momenten moeten er zijn om de bijzondere op te merken. Het lukt mij slecht om de drang om elke dag als de laatste te beleven los te laten. Elke dag van nietsen voelt als een verspilde dag als ik niet bewust die dag wil nietsen. Uitrusten is ook belangrijk hou ik mezelf voor, maar waarom hou ik dan die drang om elke dag toch iets bijzonders mee te maken. Misschien is dit toch het gevolg van leven naar het einde om dan ineens mee te maken dat je leven ineens weer helemaal open ligt. Wel ben ik me bewust geworden van het belang jezelf te zijn, niet het leven van een ander na te streven, je eigen koers en verlangens na te streven en je bewust te worden van jezelf en je verlangens: "wat wil ik nu eigenlijk". En dan te bedenken hoe ik dat kan bereiken. Om de een of andere reden denk ik nog altijd zonder een vriendin niet alles te hebben. Maar anderzijds kan ik me niet voorstellen hoe het is met iemand samen te moeten leven, mede omdat ik bang ben mezelf te verliezen. ‘Hoe kan je jezelf nog zijn als je jezelf aan een ander geeft’. En krijg ik dan wel de rust die ik nu niet heb? Een collega zei laatst: "Mijn dochter is zo onzeker dat ze alles wil controleren en beheersen. Dat als niet alles geregeld is en uitgestippeld ze niet zichzelf kan zijn". Ik had dit laatste niet aan onzekerheid gekoppeld maar realiseer me hoe waar het is. Als je onzeker bent ga je zorgen dat je alles onder controle krijgt. Ook dan is er geen plaats meer voor spontaniteit. Angst en onzekerheid maken dat je alles wilt controleren. Misschien ook niet zo vreemd dat ik ook zo ben. Maar ja, hoe doorbreek je dit, dat je toch weer spontaan wordt: wellicht door je er bewust van te worden en dan stapje voor stapje. Zo ga ik het maar proberen, niet alles te willen controleren, proberen los te laten. Het voelt alsof dit niet de eerste keer is.

Nijmegen en Appeltern

Vrijdag had ik mijn laatste afdelingsdagje met de huidige afdeling. Reden te meer om dit mee te maken natuurlijk. We gingen al vroeg met de bus naar Nijmegen, en in een klein kroegje dronken we koffie. De lucht was blauw en zonnig in Utrecht maar bewolkt in Nijmegen en al gauw vielen de eerste druppels toen we op pad in groepjes weggestuurd werden met een bak met hulpmiddelen: we gingen citygolf doen. Citygolf is op verschillende plekken in de stad met wat midgetgofachtige stellages het balletje slaan volgens instructies. Erg grappig en zeer leuk om zo een stad te leren kennen. Ik was toevallig in de loop van een jaar een paar keer in Nijmegen geweest, dus herkende aardig wat. Het midgetgolven ging voor geen meter bij mij maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had mijn camera bij me en dat gaf me voldoende afleiding. De groepen kwamen elkaar overal tegen en dat was heel apart. De regen was met een klein buitje als snel afgelopen gelukkig. Na de toer rond de stad gingen we eten in de boot aan de kade van de Waal. Ik had vervolgens als middagprogramma de tuinen van Appeltern, prachtig aangelegde tuinen die heel wat inspiratie kunnen geven als je je tuin nog moet inrichten. Ik had de mijn al klaar dus foto´s schieten maar. Helaas had ik én niet voldoende geheugen én waardeloos opgeladen batterijen, dus het was schipperen met de keuze van de foto´s en het gebruik van de flits bij tegenlicht. Al met al zo´n 209 foto´s geschoten en ze zien er goed uit. Daarna eten in Meteren bij Tiel in de buurt en om 22.30 uur ongeveer thuis. Ik was helemaal op, het was een lange warme middag geworden, maar net een kleine vakantie.

Lekker weer

Vandaag was een raar dagje. Ik werd doodmoe wakker, alsof ik uit een coma opstond. Gister eerst fitnessen en de Chinese maaltijd viel als een steen in mijn maag en om 21.30 uur lag ik bijna te pitten op de bank. Maar op film 1.1. was de 2e Pirates of the Caribean en dacht dat het wel handig was dat ik die nog ff zo zien voor ik misschien naar deel 3 zou gaan. Nu heb ik daar echter zo mijn bedenkingen over moet ik zeggen, om de een of andere manier is het allemaal niet meer zo leuk voor me als in het begin. Misschien heb ik het eerste deel ook iets te vaak gezien. Hoe dan ook, eerst belde mijn moeder tussendoor, dus echt in het verhaal zat ik al niet meer, en om 22.15 uur belde mijn beste vriendin en ja, dat was pas om 23.45 uur afgerond. Gauw naar bed dus… maar het mocht al niet baten. Ik word oud, ik kan niet anders concluderen. Blijkbaar kan ik niet meer maandag ’s avonds naar de film gaan, dinsdag gaan fitnessen en dus ook later naar bed gaan zonder woensdag enigszins energie te hebben… of verwacht ik misschien iets teveel… Hoe dan ook, deze woensdag was ik gebroken. Ik had een gelukje dat ik vandaag als verrassing een stoelmassage kreeg op mijn werk, iemand was niet op komen dagen, en de masseuse ging continue geeuwen, daarmee mijn vermoeidheid als het ware ventileren. Ik voelde me ook wat kwikker maar lang duurde het niet. Met wandelen in het zonnetje in de pauze kwam ik weer even bij, maar al wachtend op mijn loempiaatjes en babao bij de loempiaboerin merkte ik toch wel dat ik heel veel zin had om te gaan slapen. Maar ik moest nog tennissen dezelfde avond. Dus mezelf door de middag gesleept, gewoon gewerkt, maar nu eens niet drie dingen tegelijk gedaan. Misschien is dat ook beter :0) Anyway, had toch wel energie om te gaan tennissen en het ging geweldig. Het spelen ging beheerst en gecontroleerd. Misschien had mijn vermoeidheid mijn fanatieke houding wat getemperd. En ook met de training ging het aardig. Dus nu ook eens wat vroeger naar bed want morgen is het SUSHI DAG. Morgenavond ‘all you can eat sushi” bij restaurant A1 aan de A1 bij Amersfoort. Dat wordt smullen!!!!

The Fountain

De maandag naar de film The Fountain geweest. Tja… om te beginnen een prachtige film met mooie beelden en geweldig acteerwerk. Maar wel een film waar je of achteraf even de uitleg over zou willen lezen of allerlei theorieën op los kan laten die wellicht in de buurt komen (maar mogelijk totaal ook de plank misslaan)… Hoe dan ook, Rachel Weisz, o.a. van The Constant Gardner en de Mummy, en Hugh Jackman, o.a. van de X-men films, spelen een echtpaar die tijdloos met elkaar verbonden zijn, althans zo interpreteer ik het maar. Het tastbaarst is in elk geval het deel waarin Hugh een geneesmiddel tegen kanker zoekt voor zijn zieke vrouw om de dood te overwinnen. Daarbij komt ook nog de boom des levens aan de orde en veel spirituele, maar vooral zweverige, uiteenzettingen aan de orde. Het eeuwige leven is in elk geval een belangrijke onderdeel van de film. De uitleg op internet van de film is ook nogal verdeeld. Misschien even een nachtje over slapen :0) Hoe dan ook, of het nu een film is die ik moet aanraden of niet is me niet helemaal duidelijk. Voor degenen die niet tegen zweverige films kunnen in elk geval niet, voor degenen die de zin van het leven zoeken kan het interessant zijn, denk ik. En ik zweef er tussenin ongeveer….
Bij thuiskomst nog even mijn eerste filmpjes bekeken, gemaakt op de kersverse camcorder met Nicole als slachtoffer. Ik zie mezelf al helemaal als nieuwe regisseur van films als Zusje… uit de hand geschoten dagelijkse beslommeringen die zeer op de lachspieren kunnen werken, helemaal als je jezelf terugziet of hoort of het tegendeel.

Goede zaken!

Vandaag heb ik goede zaken gedaan: ik heb mijn camcorder sony voor met een fixe korting gekregen voor een prijs die op internet even hoog is, en wel bij de Mediamarkt, speciale aktie. Mijn vooroordeel dat de Mediamarkt helemaal niet zo goedkoop is, is dus onterecht gebleken, je moet alleen wel je koopjes weten te vinden denk ik. Een 30 Gb harde schijf videocamera…. het ding is onwijs klein en handig, ik moet er nog wat mee gaan spelen maar de batterijen moeten eerst opgeladen worden. Ik heb nu eens niet het nieuwste van het nieuwste gokocht, want dan ben je dief van je eigen portemonnee. Tenslotte blijft er altijd wat nieuwers en beters komen. Maar het is wel een overwinning voor me dat ik eens genoegen neem met wat minder. Verder de tandarts bezocht, gelukkig zonder verder veel gedoe. Mijn tandarts is de broer van een vriendin die bij mij op school en koor heeft gezeten en hij vertelde dat hij zijn 1 jaar oude BMW bij het achteruit-de-bocht-om op een muurtje had gereden…. tja, dat zijn mindere dagen als je dat hebt. Soms snap je niet dat en waarom zulke dingen gebeuren, maar ja, een momentje van onoplettendheid… ik merk dat wel eens in het verkeer, dat je oversteekt zonder er echt bij na te denken en dan soms op een haartje na…. en daarna sla je jezelf voor je kop dat je zulke risico’s neemt of zo ondoordacht bent geweest. Daardoor ontstaan volgens mij ook de meeste ongelukken: een momentje van onachtzaamheid. En het kan zoveel gevolgen hebben. Ik geloof dat ik wat dat betreft al een paar leventjes verspeeld heb. Dus wat doe je dan: je koopt een camcorder en gaat je leventje vastleggen op video zodat anderen er nog naar terug kunnen kijken als je er niet meer bent :0) Ja, het vasthouden aan dingen kent geen grenzen: de strijd tegen de vergankelijkheid, ik weet daar alles van.

Tennis in de regen

Vandaag het eerste partijtje mix/dubbel gespeeld met een paar van mijn lesgenoten. We hadden wat laat afgesproken en moesten nog anderhalf uur wachten ook, maar konden toen wel lekker spelen op een nieuwe baan: niet met greffel maar soort kunstgras en vaste lijnen (geen strips). Het valt niet mee met zo weinig techniek al een goed potje te spelen. Maar wel goede oefening. Ook de spelregels waren niet altijd even helder, vooral hoe je onderling moet wisselen na servicebeurten maar daar komen we nog wel achter. Helaas begon het koud vijf minuten na onze start al te druppelen en daarna flink te regenen. In het begin korte buitjes, en daarna… nadat de twee van de vier ermee stopten zijn Hester en ik nog even doorgegaan: de singel geeft toch meer spel, het dubbele is toch een kwestie van zo snel mogelijk afmaken en daardoor aanzienlijk minder slagen (en meer fouten). Naderhand was ik aardig moe, en de avond even lekker rustig aandoen is best lekker dan. Morgen, maandag naar de tandarts… kieken wat dat wordt…

Pan's Labyrinth

Gisteravond naar Pan’s labyrinth geweest, een grimmige Spaanse film waarbij de dreigende onheilspellende sfeer continue aanwezig is, niet alleen in realiteit maar ook in het ” sprookjes" gedeelte. Het verhaal gaat over een meisje dat met haar zwangere moeder naar Baskenland gaat in Spanje omdat haar nieuwe vader, die een sadistische generaal is in het leger van Franco, daar guerrilla’s bevecht, net na de bevrijding van de 2e wereldoorlog. De oorlog gaat dus gewoon door daar in de bergen. Het meisje gaat op in een fantasywereld waarin ook de nodige strijd plaatsvindt, ze moet opdrachten uitvoeren om te bewijzen dat ze de langverwachte prinses is. Als je de film zelf ziet realiseer je je niet snel wat er allemaal achter het verhaal zit, je wordt meegesleept door de gebeurtenissen, in het echt en in de fantasy die als zeer werkelijk overkomt. In het begin kon ik na de film niet goed zeggen wat ik ervan vond, bij de harde scenes werd je weer geconfronteerd met de onvoorstelbare hardheid van sommige mensen zoals dat vaker in de oorlog naar boven komt, het (mythologische) fantasywereldje was ook geen rozegeur en maneschijn: er was niets liefelijks aan. De hele film door is alles een strijd. De uitleg is dat het meisje door de fantasywereld het harde leven erbuiten probeert te verwerken. Achteraf is dat wel goed te verklaren en maakt dat je de film in een ander licht gaat zien. Misschien houd ik er wel minder van  continue een machteloosheidsgevoel te hebben in een film, dat geeft geen prettige beleving. Maar dat hoeft natuurlijk ook niet altijd. De film zelf is prachtig gemaakt, ondanks de grimmige sfeer en zeker een aanrader om te zien, al is het maar om je eigen beleving erbij te hebben.

Alle dagen zaterdag

De afgelopen dagen leken allemaal zaterdagen…. en vandaag is het pas echt zaterdag. Echt ongekend zo’n weekje vrij. En ik merk dat ik nu pas echt tot rust begin te komen. Gister was ik zo onrustig als wat. Misschien omdat de donderdag nog een beetje zondagachtig was, iedereen was vrij. De vrijdag leek  voorgeprogrammeerd: wat vroeger opstaan, een camcorder kopen, met een vriend naar de bouwmarkt om wat planken te halen, eten kopen en ’s avonds een vriendin langs te eten en filmpje kijken. Maar ja, ik kreeg weer heroverwegingen over het kopen van een camcorder met een verouderd systeem van bandjes: vergelijkbaar met het gedoe van cassettebandjes van vroeger: lang spoelen, onhandig zoeken. Ik dacht "dat is niet van deze tijd". Maar ik wil graag ‘snel’ zo’n ding kopen. Toen ging vervolgens het ophalen van de planken niet door, dus tja… het enige dat overbleef was het kopen van eten en de avond. Maar in de AH was het crisis: er was nog niets in de schappen te vinden bijna. Dus tja, wat moest ik nu gaan koken? Er lag een pak Thaïs gekruide kipfilet dus dacht dat moet het maar worden. Maar ik wou sushi vooraf geven, en dat was er nog niet, dus moest ik later terugkomen… pfff. Oftewel, ondanks het mooie weer niet echt genoten van de dag. Ik was zelfs moe van dat niets doen. Maar ’s avonds met het bezoek was dat gauw over. Het eten, met een meloentje erbij, was smakelijk, en de film de Prestige was geweldig: goed opletten geblazen maar erg onderhoudend. En het gezelschap ook zeer gezellig, dus al met al een prima avond. Vandaag zou ik het beter aanpakken maar werd al aardig moe wakker dus dacht ik maak er maar een rustig dagje van. Vanavond naar Pan’s Labyrinth met dezelfde vriendin en overdag maar een beetje wassen, kijken of ik buiten kan zitten en nog eens onderzoek doen naar een camcorder. Inmiddels ben ik er wel uit, het wordt er een met harde schijf. Dit is niet het meest ideale maar er kan ook met geheugenkaart opgeslagen worden, voor de toekomst. Want zo’n harde schijf is wat onpraktisch als die vol is: dan moet je wat gaan overzetten maar dat moet je wel bij je hebben… een laptop of zo. En op vakantie neem ik die niet gauw mee. Oftewel allemaal luxeoverdenkingen. Ondertussen ben ik nog met spanning aan het wachten op mijn nieuwe mobiel, het lijkt wel alsof ik een verjaardagscadeautje krijg waar ik naar uitkijk maar nog niet jarig ben…

Spaanse juweeltjes

Deze week zag ik een paar geweldige Spaanse films: "Valentín" en "Un mundo menos peor". Toevallig (of misschien niet, want in beide gevallen is de director en schrijver Alejandro Agresti) speelt in beide films Julieta Cardinali, een Argentijnse actrice, een belangrijke rol. Ik realiseerde me dit pas toen ik de films toevallig ging opzoeken op internet. Ik ben sowieso dol op de Spaanse taal, en de Spaanstalige films in het bijzonder. Maar deze twee films in het bijzonder zijn zo mooi omdat ze intens zijn, en een bijzonder gevoel oproepen. De film Valentín gaat over een jongetje van 8 jaar die bij zijn oma woont, zijn vader heeft het ene vriendinnetje na het andere, zijn moeder durft niet in zijn leven te komen uit angst voor zijn vader. Dan ontmoet Valentín Leticia, de nieuwe vriendin van zijn vader die wil dat hij haar ontmoet. Valentín ziet in haar zijn nieuwe moeder maar helaas ziet zij niet de nieuwe echtgenoot in zijn vader. Om haar toch binnen zijn leven te halen koppelt hij haar aan zijn vriend en pianoleraar Rufo. Valentín wordt prachtig neergezet maar Julieta laat duidelijk direct een diepe indruk na. Op geheel andere manier doet ze dit in Un mundo menos peor waarin haar moeder, die heeft gehoord dat haar vroegere geliefde en vader van haar dochter Sonía, de rol van Julieta, nog leeft na de oorlog. Als ze hem opzoeken kost het haar veel moeite om het gezin herenigd te krijgen. Sonía, die haar vader voor het eerst ziet, zorgt uiteindelijk voor de hereniging. Twee juweeltjes van Alejandro Agresti en Julieta Cardinali.