De morgenstond heeft goud in de mond

Vanochtend was het echt een vroegertje! Om kwart voor 9 bij de orthopeed zijn en dus op mijn vrije dag vroeg opstaan. Als je eenmaal op gang bent, valt het allemaal wel mee. Het valt me elke keer weer op, dat als ik gewoon vroeg opsta en zo de hele dag nog heb, dat ik het zonde vind dat ik zoveel tijd van mijn leven verslaap! Uitslapen tot 11, 12 of soms 1 uur, dan verlies je al gauw 3 tot 5 uur op een dag. Maar ja, ik vind slapen ook zo heerlijk. Helemaal nu ik vannacht een deken over mijn dekbed heb gelegd, dan merk je dat je dáárvoor in elk geval geen vrouw nodig hebt. En ik kreeg al het advies een kat te nemen omdat die minder lastig is dan een vrouw, en dat advies kwam van een vrouw dus dan weet je al hoe laat het is. En mijn ochtend was direct productief, boodschappen gedaan, 2 PS3 spellen gekocht, en andere dingen, zo voor 11 uur ben ik helemaal klaar. En dat maakt ook dat ik me al een stuk fitter direct voel. Dus misschien is het toch beter vroeger op te staan, alleen al om je fitter te voelen.

Verder een hulde aan de DNB: mijn icesave-fiasco is goed afgelopen doordat ik het geld weer fijn teruggestort heb gekregen. Dat doet toch pijn als je je zuur verdiende geld in rook ziet opgaan. Nu kan ik weer verder gaan met de economie spekken, dus dan krijgt die het ook weer terug. Maar voorlopig maar ff elders gestald.

En ook Oud en Nieuw gaat nog een verrassing worden, wie weet dat ik toch niet thuis zit, al zegt mijn rug dat ie dat best fijn zou vinden. Vanochtend zei de orthopeed dat ik weliswaar een beschadiging heb tussen de wervels L1 en L2, maar dat ik vooral ‘hang’ in mijn rug, oftewel een verkeerde houding heb, een typische ‘cf-erfenis’. Nu ben ik dus op therapie bij mensendieck gestuurd, om daar wat aan te doen. Ik was me daar al wel van bewust, maar nu moet ik er toch echt gericht wat mee gaan doen, ook als ik weer lekker wil gaan tennissen of sjorren met mijn nichtje. En die is al de lichtste niet meer. Dus het nieuwe jaar gaat met therapie beginnen. En het zou wel ff duren voor die rug weer ‘normaal’ is, dus ff kalm aan doen is wel geboden.

Brompot

Het zijn maar rare dagen zo aan het eind van het jaar. Ik heb vrij maar het voelt niet zo omdat ik de helft van de tijd toch bezig ben met het feit dat aanstaande vrijdag mijn project in productie gaat. Ik heb niet veel te doen en toch voelt het alsof ik iets moet doen. Dus ik heb niet echt rust. Verder voel ik me nog steeds niet fit, verkouden, en al heb ik geen verhoging meer, ik voel me nog niet jovel. Ook had ik eerder gezegd dat ik oud en nieuw niet alleen wilde zitten maar nu merk ik dat ik juist helemaal geen zin heb om me ergens te (laten) entertainen op die avond, ik heb gewoon helemaal geen zin in oud en nieuw dus beschouw het maar gewoon als een woensdag met een vrije dag erop volgend. Ik hoorde dat 20% van de bevolking niets aan oud en nieuw doet en 50% bij familie blijft. Nou, ik hoor dus bij een groep van 20% blijkbaar.

Ik heb ook mijn dagje sauna vandaag maar opgeschort, leek me niet verstandig, al had me dat wel heerlijk geleken, ook als onderbreking van deze ‘kerstvakantie’. Daarnaast is het nog verrekte koud buiten ook met -5,5 graden (gister) en vannacht heb ik voor het eerst sinds tijden maar sokken in bed aangedaan want mijn voeten waren niet warm te krijgen. Ik mis duidelijk een vrouw in bed om me warm te houden 😉 In elk geval geeft het je ‘verstoppen’ onder het dekbed tegen de kou soms hele rare dromen, zo heb ik gemerkt.

Hoe dan ook, ik ben niet de vrolijkste deze dagen en dat is niet alleen uitzonderlijk voor mij, ik heb het toch meestal wel naar de zin maar ja, ik voel me dan ook niet echt lekker dus het is verklaarbaar. Ik voel me dan direct ook weer zo’n zeur en denk dan dat ik eens op moet houden me zo voelen. Maar ja, je voelt je zoals je je voelt. En alles even relativeren lukt dan ook niet. Morgen, woensdag, moet ik al om kwart voor 9 bij de orthopeed zijn voor mijn rug, die voelt ook nog niet lekker. Misschien dat verhuizen en sjorren aan mijn nichtje dan toch niet helemaal goed geweest is, maar ja, ik ben nog geen oude man zou ik zeggen. Maar waarom dit doktersbezoek nu weer zo vroeg moet. Wellicht ben ik naar voren geschoven en heb ik nog geluk dat ik zo snel aan de beurt ben maar ja, mijn vakantiegevoel wordt ook weer ff onderbroken. Ja, het is op dit moment niet snel goed vrees ik. Maar straks een nieuw jaar met nieuwe kansen!

Huisarrest

Dit weekend heb ik mezelf huisarrest gegeven. Na een gezellige dag en avond bij een vriendin op 2e kerstdag kreeg ik toen ik thuis kwam enorme rillingen en dacht dat ik minstens 40 graden koorts had. Als altijd heb je het meeste last van een lichte verhoging, als je echt koorts heb voelt het heel anders. Een warme douche mocht niet echt baten omdat je er toch weer onderuit moet komen en je opdrogen enzo. Maar in bed is het snel weer okee. Toch maar even de temperatuur genomen, was 37,8, en een paracetamol. En besloten dat ik dit weekend binnen moest blijven en niet weer naar allemaal afspraken hollen.

Deze zaterdag moest ik wel even naar de winkel, maar als je zo thuis zit, op de bank, onder een dekentje, dan voel je je alleen maar zieker. Ik had me wel aangekleed, wetende dat de hele dag in je pyjama lopen helemaal niet goed voor een prettige stemming is. Om de een of andere reden word ik altijd zeer onzeker en angstig als ik ziek ben. Ik heb ook enorme last van mijn rug, mede omdat ik donderdag met mijn nichtje flink heb zitten spelen en mijn rug flink belast. Woensdag aanstaande ga ik naar de orthopeed en nu weet ik ook weer waarom.

Ik ben echt niet meer gewend om ziek te zijn en denk dat altijd direct het ergste. Het blijft een ingeslepen gewoonte om gewoon onzeker te zijn over mijn gezondheidstoestand. Al gaat het nog zo goed, ik weet ook heel goed dat het zo om kan slaan. Ik weet gewoon dat het allemaal niet voor altijd kan duren. En je leeft wel met de gedachte dat je moet genieten van elke dag, maar die drang komt dus eigenlijk voort uit een gevoel van vergankelijkheid, van de wetenschap dat het een keer ophoudt. Dat maakt dat je niet altijd even relaí in het leven staat.

Overleven is een tweede natuur geworden die niet ophoudt als je getransplanteerd bent. Zeker sinds het overlijden van Ellen, maar ook alles dat ze de jaren ervoor heeft moeten doorstaan, maakt het niet makkelijker even luchtig tegen het leven aan te kijken als ik zou willen. Gek genoeg staat dat in contrast met de levensinstelling die ik altijd heb gehad, een positieve instelling tegenover alles. Zo merk je dus dat je niet altijd even sterk in je schoenen staat, in elk geval nu even niet. Dus ik heb maar even kaarsjes aangestoken bij het altaartje van mijn zus.

Emigreren voor een transplantatie

Gister las ik in De Telegraaf over een man die speciaal voor transplantatie geëmigreerd is naar België. Een paar maanden geleden was hij nog actief met de politiek proberen te overtuigen dat nu eens gekozen moest worden voor het Belgische systeem. Na het debat en de waardeloze uitkomst heeft hij eieren voor zijn geld gekozen en is naar België geëmigreerd. En er was na 6 weken al een hart beschikbaar! Helaas heeft hij de operatie niet overleefd, het hart sloeg niet aan. Daar kan je niets aan doen natuurlijk maar het lijkt dat de boodschap duidelijk is: wil je niet te lang moeten wachten op een donor zodat je het nog mag meemaken, dan moet je verhuizen naar België. Het Goede Doel zong niet voor niets over België, het enige land waar je het beste naartoe kan uitwijken.

Maar verhuizen naar België is nogal wat: alles achterlaten dat je bekend is, gaan wonen in een land waar je niets en niemand kent, misschien niet eens een baan hebt of inkomen… het is niet iedereen gegeven om dat te doen. Ik zou zelf ook goed moeten nadenken over zoiets. En het zou ook niet zo moeten zijn! Het kan allemaal best anders. En eens zal het ook zo zijn, als er een politicus met ballen, man of vrouw, opstaat en durft te kiezen voor wat duidelijk nodig is.

Maar misschien zit politiek Den Haag wel stiekem te wachten op al die emigraties van wachtenden op een transplantatie. De regering hoeft dan de kosten niet meer te dragen, ze hoeven een voor hun misschien impopulaire keuze niet te nemen en zijn direct van die toch al dure patiënten: drie vliegen in één klap! Het zijn immers politic, daar kan je alles van verwachten.

Beste wensen!

Deze 1e kerstdag wil ik iedereen de beste wensen toewensen, gezellige dagen, of in elk geval vrije dagen :-). Mijn 1e kerstdag begon ik moet schoonmaken. Het is niet te geloven maar ik heb blijkbaar mijn huis zo verwaarloosd dat ik vandaag de drang voelde tot stofzuigen en wat al niet meer. En dat is vrij uitzonderlijk. Verder heb ik heerlijk genoten van gezelligheid bij mijn broer, schoonzus, en neefje en nichtje met mijn ouders. Heel relaí. Voor hen die het extra moeilijk hebben deze kerst wens ik veel sterkte toe, vooral het gemis van een dierbare komt met de kerst altijd extra hard aan als het familiegebeuren zo sterk benadrukt wordt.

Virtuele begraafplaats

"Vandaag heb ik even een klein rondje familie gedaan, als voorproefje op 1e kerstdag. Eerst ben ik naar het graf van Ellen geweest. Sinds donderdag 18 december staan de grafstenen. Ik zeg grafstenen omdat het een bijzondere compositie is van twee zuilen met op de ene zuil een afgieting van het beeld dat mijn zus heeft gemaakt, een engel, en daarbij ook een in emaille nagemaakt schilderij van Ellen. Ze heeft dus iets van zichzelf achter kunnen laten via haar kunstuitingen, één van haar talenten. Mijn zwager heeft zelf de compositie van het graf bedacht, schilderij en beeldhouwwerk, en het is prachtig geworden. Ellen zal het zeker kunnen waarderen als ze meekijkt waar dan ook vandaan.

En dat doet me direct nadenken over mijn eigen graf. Eerder had ik gezegd dat als mijn zwager niet bij mijn zus in het familiegraf van haar wil, dat ze mij wel bij haar in mogen stoppen. Maar als ik dit nu zo zie, realiseer ik me dat dit totaal misplaatst zou zijn. Al is het maar omdat ik bijna mijn hele leven op mezelf heb gewoond en dan zou ik na mijn dood ineens gaan ‘hokken’ met mijn zus. Nee, ik wil toch echt een plek voor mezelf. En de vraag is nog maar of ik wel in Hoevelaken mag ‘liggen’ aangezien ik er nooit gewoond heb en ook niet woon.

Verder had ik bedacht dat ik toch minstens in een ‘digitaal’ graf moet liggen gezien de aard van mijn werk en mijn manier van in het leven staan. En daarmee bedoel ik niet alleen dat ik gewoon lijfelijk via digitale weg getoond wordt maar zelfs zat te denken of het niet mogelijk is zoiets als een virtueel kerkhof te maken. Iets met webcams of nog virtueler, een plaats waar je iemand kan gedenken of herrinneren zoals een bgraafplaatssite, waar meerdere mensen verzameld liggen met hun eigen digitale verhaal.  En als het om het feitelijke graf gaat, waar je in je kist ligt, vind ik het veel persoonlijker als er een foto (of meer) op het graf staat, zodat mensen die mijn graf bekijken weten wie ik was. En het mooist is als er een filmpje of een animatie van foto’s te zien is, een stukje van mijn leven. Dan gaat zo’n graf veel meer leven en kan ik toch nog iets van mezelf laten zien als ik er al niet meer ben. Ja, je kan best wat maken van je dood als je het wilt.

Maar al met al was het natuurlijk weer verdrietig om op haar plek te zijn. Het nemen van foto´s maakte het wat surrealistisch. Er was ook een film op filmnet `no reservations´ waarin een moeder overlijdt en het kind bij haar tante in huis komt. Ze zit dan fotoboeken door te kijken en filmpjes te kijken van haar moeder. En dan realiseer ik me weer hoezeer ik de beleving aan het wegstoppen ben, hoezeer ik vooral mezelf bezig houdt met het dagelijks leven, met de afspraken en verplichtingen. Zo makkelijk kan je je in het leven verstoppen om vooral niet te kijken naar wat je mist. Je hebt niet door dat datgene dat je kwijt bent nog doorwerkt in je Zijn. Af en toe krijg je weer een glimpje van het verleden, maar dan ga je zo snel mogelijk weer over op de orde van de  dag. Ik blijf erbij, "het is Kerst maar is het ook feest…" .

Jeremy Piven en sushiverslaving

Ik kreeg vandaag wederom een mailtje van iemand die me op de hoogte bracht van Jeremy Piven. Ik had nog nooit van de goede man gehoord maar hij is nu in elk geval beroemd, maar niet zoals hij gehoopt had wellicht: hij staat nu bekend als de acteur die een kwikvergiftiging heeft opgelopen van teveel sushi eten. En ja, ik word niet voor niets door iedereen gewaarschuwd, ik ben dan wel geen acteur maar sta al wel bekend als groot verbruiker van sushi. Weliswaar niet elke dag, en zeker niet twéé kéér per dag, maar toch soms wel drie keer per week. Ik heb een gigantische hoeveelheid stokjes verzameld die ik nog steeds een doel moet geven. Misschien kan ik ze weer in een Sinterklaasspel inbrengen, of misschien verkopen op een vrijmarkt of zo. ‘Gelukkig’ heeft Appie voor een deel zijn assortiment veranderd, in kwade zin, want een deel van de sushi is gewoon niet lekker (je mag geen smerig zeggen tegen eten is me ooit verteld dus dat doe ik maar niet ;0) Dus ‘elk nadeel heb zijn voordeel’.

Hoe dan ook, op http://www.nu.nl/opmerkelijk/1887664/acteur-ziek-door-te-veel-sushi.html kan je het verhaal achter dit verhaal lezen zogezegd, met het motto "probeer dit niet zelf thuis". Je zou toch denken dat heel wat Japanners ook last moeten hebben van deze kwaal want een sushiverslaving is niet geheel nieuw. Er zijn vast mensen die gaan naar de "AS", de anonieme sushi-verslaafden (in plaats van de AA), zo kan ik me indenken. En voor mij is het makkelijk, ik heb zo weer een andere voedselverslaving, ik heb er genoeg gehad. En het is fijn dat je in elk geval in je verslaving kan variëren, dat maakt verslaafd zijn tenminste ook nog prettig af en toe. Altijd dezelfde verslaving is toch saai nietwaar?! Dus mijn sushiverslaving is op een laag pitje komen te staan, maar je kunt me voor echte nog steeds midden in de nacht wakker maken.

Restaurant Hotel Bazar

Vandaag heb ik in Rotterdam bij restaurant Hotel Bazar gegeten. Het is een Noord-Afrikaans restaurant, waar mií grill en kebab en ook couscous te eten is. Het ziet er erg gezellig uit met allemaal gekleurde lampen en het is er blijkbaar ook erg populair. Het was zo druk dat we van kwart over vijf tot kwart voor zeven konden eten, anders was het blijkbaar bezet. Er waren veel mensen die wat dronken maar ook al wat aten. Het eten is er erg redelijk geprijst, van rond de 10 euro tot 14,50 heb je al een aardige maaltijd.

We namen een mií grill van vlees voor twee personen van 14,50. Het werd in een mooie grote kom gebracht met het vlees op een bed van rijst en aparte schaaltjes met salade, wat zuur, knoflooksaus en tomatensaus. En een apart kommetje met gefrituurde aardappelen. Het eten smaakte niet heel bijzonder, gewoon doorsnee, beetje naar de prijs. Nu is mií grill bijna altijd hetzelfde, droog, en heeft altijd een lekker sausje nodig. Helaas was ik dit vergeten en nu werd ik er dus weer aan herinnerd. De tomatensaus vond ik niet bijzonder en de vis wordt al gauw koud. Het was dus geen beste keuze al was het niet slecht maar zeker niet lekker. En ondanks de fijne ambience was het er erg druk en lawaaierig. En ondanks de aardige bediening, ga ik niet gauw nog een keer daar eten. Op de terugweg kwamen we langs Shabu Shabu en daar zat het ook weer stampensvol. Maar daar moet je toch echt reserveren als je er wilt eten op zondag.

Museum Boijmans Van Beuningen

Deze zondag ben ik naar het Museum Boijmans Van Beuningen geweest, waar een tentoonsteling over Erasmus en van Charly Toorop was. Het museum is niet ver van het station en is prima te lopen, en gelegen in het ‘museumpark’. Het museum is een waar doolhof van gangen en bordjes met verwijzingen naar allerlei bezienswaardigheden. Eenmaal boven gaat dat een stuk makkelijker. Het restaurant, waar we altijd beginnen met een museumbezoek, is redelijk groot met kleurrijke apart gevormde tafels die niet heel veel ruimte geven aan mensen om te zitten vanwege de rare vormen maar er wel heel vrolijk uitzien. En ook het uitzicht is prachtig op de tuin erachter, met beelden, een fontein, en zilveren bollen die kunstig verspreid zijn over het gazon. Met het avondlicht is het helemaal prachtig.

Na wat genuttig te hebben was het dus tijd om de expositie over Erasmus te bekijken. Gewapend met audiotoer gingen we de zaal in. Al vrij snel werd duidelijk dat het een chaos is: de nummering is allemaal door elkaar, alsof iemand die niet goed kan tellen met een stel cijfers aan de gang is moeten gaan en op willekeurige momenten bedacht dat er na de 11 13 moet komen en dan ontdekt dat ie ook nog 12 had… of soms erger. Dat is heel lastig kijken, vooral omdat er ook nog een boekje was met dezelfde nummering. Ik snapte het niet en de suppoost ook niet, maar iemand moet toch weten waarom het zo gedaan is.

Daarmee is dan ook het enige negatieve van deze tentoonstelling benoemd. Het is een prachtige tentoonstelling over Erasmus waarbij vooral afbeeldingen van Erasmus en zaken die in zijn tijd leefden, op allerlei gebied, geloof, cultuur, oorlog, politiek aan bod komt. De achtergrond van zijn samenleving en waar Erasmus voor stond zijn erg interessant weergegeven. Opvallend vond ik wel dat niet typisch ‘brede’ museumbezoeker sbij deze tentoonstelling waren. Er waren veel oudere mensen en ook meer ‘intellectuelere’ mensen. Vandaar dat ik er ook was :0)

De tijd vloog voorbij en de laatste vijf minuten ben ik nog even de expositie van Charly Toorop opgelopen wier kunst zeer vergelijkbaar is met die van haar vader. Maar wel interessant en ik merkte dat ik niet graag zomaar een ruimte in loop met kunst zonder enigszins te weten wat ik zie, waarom het gemaakt is, wat de achtergrond is. Maar de tijd was voorbij dus dat moet maar een andere keer nog weer. Is leuk om Rotterdam weer een keer aan te doen. En de tentoonstelling is wat mij betreft een aanrader, maar je moet wel van het thema houden. En Charly Toorop is zeker de moeite waard van wat ik zo snel gezien heb.

Verkouden en verhuizing

Ik ben snipverkouden. Ik voelde het al een tijdje aankomen, rillingen (en toch geen koorts) en moeite met warm worden in bed, en nu is het dan echt doorgezet, ik zit te snotteren als een jewelste. Een extra zakdoek is geen overbodige luxe. Vandaag had ik de verhuizing van de vriendin van mijn zwager, en maakte ook kennis met haar dochtertje en zoon, twee geweldige kinderen. Het was vroeg opstaan geblazen, 7 uur, en dat op zaterdag en had ook nogal na een heftig nachtje met neus spoelen en snotteren. Maar ik voelde me vanochtend fit genoeg om op pad te gaan. Helemaal naar Arnhem.

Er moesten nog dozen van de zolder komen en ik merkte al snel dat ik noch mijn rug, noch mijn knie vertrouw bij een afdaling met dozen, helemaal als ik niet kan zien waar ik loop. Dus dat heb ik even aan anderen overgelaten. Er was wat vertraging in de komst van de vrachtwagen en toen ik hem zag was ik hoogst verbaast: het was een gigantische vrachtwagen waarin je meer dan deze huisraad kan vervoeren. Maar je kunt beter te veel dan te weinig laadruimte hebben. Het was zweten geblazen en toch zorgen dat ik warm bleef en toen we rond half 3 in Hoevelaken waren om de boel uit te laden voelde ik mijn benen al stram worden. En nu begon het betere traplopen, want dat ging op zich prima. Opnieuw enorm zweten, maar dat kan ook best goed zijn als je verkouden bent wellicht. Maar toen ik om 18.00 uur naar huis ging was ik toch wel blij dat ik een warme douche kon nemen en een warm huis in, zonder continue de deur open. Ik ben benieuwd hoeveel spierpijn ik zondag heb.

Maar het was leuk om weer nieuwe mensen te leren kennen, zo actief met elkaar zijn schept al gauw een band. Grappig is ook te horen dat mijn verslaving met het computerspelletje niet heel ongebruikelijk is. Blijkbaar hebben de kinderen van tegenwoordig al een DS verslaving en nemen zelfs spelletjes en films mee naar het toilet om daar vervolgens zo een half uur te zitten. Prettig te merken dat ik niet de enige ben. Maar niet echt geweldig voor de jeugd zou ik zeggen.