Zondag 31 mei, 77e isolatiedag: Ontkenning en, wat is de waarheid?

Vandaag was weer een prachtige zonnige dag, ik had echter nogal jeuk van mijn wandeling gister.

Bij de stilstaande vennen leefden nogal wat muggen. Als je even ging zitten werd je door ze omringd en gestoken voor ik er erg in had. Vandaag zou ik weer gaan wandelen en ik voelde mijn linker heup van de wandeling van gister. Vandaag maar niet te ver gaan wandelen. De wandeling zou deze keer bij Hilversum plaatsvinden. Zo kom ik nog eens ergens met die wandeldates. De date van gister was erg leuk maar leverde niet op wat ik gehoopt had. En dat was gelukkig wederzijds.

Het blijft een verrassing als ik iemand het het eerst zie. Herken ik haar überhaupt van de foto? Is ze zoals ze zich beschreven heeft. Hoe is ze in het echt, 3D, 4D? Helaas vallen ze meeste keren tegen. En ik misschien ook wel… Ik schreef eerder over de 6 uitgangspunten voor een duurzame relatie, die vooral draaien om karakter. Maar bij het begin gaat het toch wel om wat ik voel bij en voor iemand. Dik of dun zou niet uit moeten maken maar het doet het toch bij de eerste indruk. Waar ze woont al zeker niet maar het is toch fijn als je niet eerst een uur hoeft te rijden om elkaar snel even te zien. Fysieke aantrekking is sowieso belangrijk maar is er niet altijd direct. En zelfs als het voor mij goed zit hoeft dat voor het niet ook zo te zijn. Zij heeft ook zo haar lijstje, een gewoon leven. Wat heb je ervoor over om het te ontdekken als je niet zeker bent in het begin. Heb garantie op succes, eerder een loterij.

Vandaag was het niet anders. Eigenlijk was zij bij mijn eerste indruk van de foto niet direct mijn type. Ik val eigenlijk op blond, dat merk ik elke keer weer. Maar dat valt niet onder de 6 punten dus moet ik dat eigenlijk niet meenemen in mijn afweging. Want deze date heeft zwart haar. Wel de juiste lengte, belangrijk voor als je wat verder wilt met elkaar. Ik heb al twee keer een relatie gehad met een langere vrouw, 9 cm om precies te zijn. En dan voel ik me als man toch een beetje het ‘vrouwtje’ (lekker denigrerend, ik weet het, maar je begrijpt wel wat ik bedoel.. hoop ik…). Ik wil dat zij zich geborgen voelt bij mij in plaats van omgekeerd, en dat gaat moeilijk als zij zich moet bukken. En een vrouw die moet bukken om mij te zoenen vind ik ook toch wat minder, 9 cm is best veel verschil. Ik wil natuurlijk ook geborgenheid maar die krijg ik wel op een andere manier. Vandaag was mijn date 1.65 m dus valt in de goede range. Een vrouw van 1.50 m is ook niet al te prettig dan moet ik door de knieën. En mijn knieën zijn niet zo best meer 🙂

Hoe dan ook, Hilversumse heide deze keer maar dan ergens anders dan ik eerder geweest was. Hilversum Noord, gigantisch groen gebied. Zij kwam ook mooi op tijd en tja, zij zag er precies uit als haar foto, geen haartje minder zwart. We gingen wandelen, zaten even bij een zandduin zoals die ook bij Soesterduinen zijn, gingen weer wandelen en hadden het vooral over zeer persoonlijke dingen. Ik heb geen idee wat ze voor werk doet, wat haar hobby’s zijn… Heel uitzonderlijk.

We hadden het over trage tochten. Dit zijn geen hele langzame wandelingen, maar wandelroutes uitgezet over gebied dat grotendeels onverhard is. Want de meeste wandelaars hebben een hekel om over verharde weg te lopen, dat is voor geen enkel gewricht goed. Maar de meeste wandelingen vertrekken vanuit een dorp, vanaf een treinstation. En dan moet je toch door de bebouwde kom. Op tragetochten.nl kan je in elk geval wandelingen vinden die grotendeels onverhard zijn. Die van de ANWB zijn het in elk geval niet, zoals ik al eerder schreef. Deze wandeling, niet gemarkeerd overigens, ging geheel over onverharde wegen, een zaligheid!

Ze had het ook over Corona. Hoezeer het onbegrijpelijk is dat wij Nederlanders onze rechten zo laten beperken door de overheid. Dat er een noodwet is aangesproken die maar maximaal 2 weken gebruikt zou mogen worden, en dat we eigenlijk, wettelijk gezien, in staat van beleg zijn, alsof het oorlog is dus. En de regering ons dus van alles op kan leggen. En vooral, waar moet het heen? Mag je straks niet meer het vliegtuig in als je niet ingeënt bent? Of de bus? En zal een vaccin echt gaan werken? Worden we straks gearresteerd als we gaan protesteren omdat we de 1,5 m niet in acht hebben genomen? Waar houdt het op?

Ik vind het moeilijk te horen dat we misschien geleid worden door een conservatief RIVM die totaal niet weet wat ze aan het doen zijn en maar wat bedenken omdat dit van hen verwacht wordt. Die niet openstaan voor moderne wetenschap maar vasthouden aan oude kennis over pandemie. Zoveel geluiden van andere wetenschappers die het tegendeel benoemen worden in een nieuws niet genoemd. Er is veel kennis opgedaan, maar wordt die wel gebruikt?

Ik weet niet meer wat ik moet geloven. Ik weet wel dat de bangmakerij door de media totaal ongezond is. Mensen en dieren kunnen niet zonder direct contact, dat gaan ze uiteindelijk dood aan. En het werkt zo sterk door dat kinderen hun ouders niet meer een knuffel durven geven. Alleen maar uit angst. Het lijkt op de negatieve propaganda van dictaturen, iedereen neemt het voor waar aan omdat er geen tegengeluid wordt gegeven. Ik hoop dat het hier niet zo ver komt. In Japan, Scandinavië hebben ze het heel anders aangepakt en is dit allemaal niet aan de orde. Wat doen wij fout?

Laten we weer ons verstand gaan gebruiken en kijken naar hoe groot de risico’s nu echt zijn, het aantal doden en zieken reëel bekijken en ophouden bang te zijn voor elkaar. Het lijkt al teveel op hysterie en geen realisme. Dat weet ik wel.

De date was op zich een succes zoals dat het gister ook was. Nu waarschijnlijk wel een vervolg maar belangrijk blijft echt bij mijn gevoel te blijven en niet voor een heel primaire behoefte te gaan… dat leidt niet tot wat ik echt nodig heb… maar ja, vaak als ik het woord ‘niet’ gebruik doe ik het juist. Iemand zei eens tegen me dat universum het woord ‘niet’ niet kent en dat dus juist gebeurt wat je zegt ‘niet’ te gaan doen… helaas is dat ook mijn ervaring… dus misschien moet ik in dubbele ontkenningen gaan praten… veel mensen snappen het dan niet, maar ik denk dat universum daar echter wel doorheen prikt… uiteindelijk ben ik alleen maar mezelf voor de gek aan het houden..

Zaterdag 30 mei, 76e isolatiedag: Leven en dood

Vandaag weer een prachtige dag, 25 graden, zonnig met af en toe een wolkje, een dag waarop het monnikenkapje op mijn hoofd (waar geen haar meer zit) rood kleurt rijdend met open dakje. Vandaag ook de dag dat mijn oom Jan gecremeerd werd.

Ik werd weer wakker rond 4 uur vannacht. En elke keer dat dit gebeurt hoor ik de scholekster overvliegen die een specifiek geluid maakt, dat ik herken van de sauna, waar ik ze eigenlijk voor het eerst van mijn leven in het echt zag. En nu zitten ze ook in mijn wijk. Het lijkt of deze vogels de rest van de vogels roept om wakker te worden, want vlak erna hoor ik door het open raam van overal wakker wordende vogels. Ik heb natuurlijk geen idee wat voor vogels het zijn, ik ben geen ecoloog. Maar bijzonder vind ik het wel.

Ook is dit nu het eerste weekend van mijn vakantie. Ik ben benieuwd hoe dit zal gaan deze week. De laatste paar weken was ik door de gebroken werkweken telkens van slag. Op een avond presteerde ik het zelfs om twee keer mijn avondpillen te slikken. De eerste keer omdat het vrijdag was, de tweede keer omdat ik dacht dat het al zaterdag was en vergeten was dat ik ze al geslikt had… Op één avond! Ik heb mezelf nog nooit zo dom gevonden. Maar het zegt wel iets over de rare tijd. Meestal vergeet ik wel eens die pillen te slikken, omdat het die dag anders loopt dan normaal. Eén keer gebeurde dit zelfs de avond en de ochtend erna. En voor ik mijn pillen in dagdozen deed, was het mogelijk nog erger. Ik wist eigenlijk niet goed vaak of ik ze geslikt had… Nu heb ik daar dus een bakje voor dat me keihard laat zien hoe accuraat ik geweest ben. En gelukkig gaat het bijna altijd goed 🙂 En anderzijds, ik leef nog steeds dus het zal wel niet al teveel uitgemaakt hebben…

Van de week liep ik met een goede vriend van me, er dwarrelde het nodige door de lucht en hij vertelde dat er al een paar mensen met hooikoorts in elkaar geslagen waren… omdat ze geniest hadden en de mensen dachten dat ze Corona aan het verspreiden was. Moet je geen CF-er tegen komen, die heeft nog meer symptomen overeenkomend met het virus… de wereld is een gekkenhuis en wij, de mensen, zijn de hoofdbewoner.

Vanaf maandag kan ik bijna niet meer spreken van isolatiedagen, want de isolatie wordt meer en meer opgeheven. De filmhuizen zijn dan weer open, de musea openen weer mondjesmaat hun deuren, en aanvankelijk zou mijn sauna dit ook doen. Maar ze zijn teruggefloten door de regionale veiligheidsdienst, ze zijn qua restaurant niet Coronaprove.

Maar als gezegd, vanochtend stond mijn hoofd helemaal in het teken van het overlijden van mijn oom. Ik kon op de webcam meekijken en was er al snel klaar voor gaan zitten. Ik had die middag ook nog een wandelafspraak maar wilde de hele dienst, die 45 minuten zou duren, helemaal meemaken. En ook mijn vader zien en horen speechen. Afgelopen donderdag was ik dus bij mijn oom Jan thuis afscheid van hem gaan nemen terwijl hij opgebaard op zijn bed lag. Toen ik aankwam stond er een identieke auto op de parkeerplaats als de mijne, in een andere kleur. Dat was toen ook een reden voor mijn tante om even naar buiten te komen. En ook even wat anders. Ik kon niet nalaten er even een foto van te maken toen ik ernaast geparkeerd stond.

Vandaag was echter een verdrietige dag, een dag van afscheid. Mijn hoofd was er ook helemaal naar, en zelfs thuis, achter het computerscherm, voelde ik het verdriet, wat deels ook mijn verdriet was, maar ook mijn verdriet gebaseerd op herinnering. Het lichaam, het gevoel gaat meteen mee in de stemming op dat vlak, heb ik gemerkt. De zoon, de zus en mijn vader spraken. Ze vertelden alle drie hun eigen ervaringen en herinneringen aan mijn oom Jan, een mooi verhaal over hoe hij in het leven had gestaan. De mooie fotocollage maakte het helemaal af, evenals de muziek die afgespeeld werd. Met 30 mensen in één ruimte, hij verdiende meer, maar deze tijd laat niet meer toe. Familie uit het Noorden konden er niet bij zijn, van ons ook maar twee, maar we waren er wel bij en we leefden mee. Een abrupt afscheid, een leegte, voor zijn familie, voor mijn familie. Mijn vader werd geweldig ondersteund door mijn broer, ik had het niet beter kunnen doen. En mijn vader was geweldig met zijn speech, 86 jaar is hij al, en nog steeds een held, mijn held.

Doordat ik niet aanwezig was daar, kon ik misschien makkelijker weer omschakelen. Want vanmiddag ging ik een wandeling maken, zoals gepland. De wandeling zou bij Oisterwijk plaatsvinden, het was weer een wandeldate in de zin van met een mij nog niet zo bekende vrouw. De stemming van de crematie zat er onderweg nog wel helemaal in en het was fijn om ook met haar erover te kunnen praten. Daarin merk ik toch wel dat het fijn zou zijn om weer een maatje te hebben, iemand met wie ik dit en andere dingen kan delen. De wandeling was wat chaotisch. Hoewel wandelroute.nl wel duidelijk allerlei nummers gaf waar we heen konden gaan, heel vaak ontbrak net het nummer dat we dachten aan te gaan houden. Maar door het vele praten kan er ook iets aan ons voorbij zijn gegaan. Na een goede 3 uur wandelen was het weer afgerond, een gezellige interessante middag, met een hele andere beleving dan ervoor. Hoe raar dit kan zijn, zo zit ik in de rouw, zo zit ik in de natuur, en heb ik het over mijn leven.

Vanavond zag ik van eerder opgenomen afleveringen de TV Show van Ivo Niehe. Ik voel me bijna altijd nietig als ik dat zie. Een geweldig programma, met hele bijzondere mensen. Mensen die wat bereikt hebben, vaak ook door zware strijd of door hard werken. Ik weet dat ik mijn leven niet moet vergelijken met die van anderen, al helemaal niet met mensen die ogenschijnlijk zo succesvol zijn, op wat voor gebied dan ook. Maar ik ontkom er soms niet aan dat ik denk dat mijn leven zinloos is. Dat ik niets bereik. Dat ik maar wat zit te rommelen met mijn werk. Dat ik niets doe met mijn bijzondere verhaal, niet het land in ga om te pleiten voor organen… zoals sommigen doen. Alleen maar teren op wat er geweest is, wat ik heb mogen meemaken, het lijkt soms niet genoeg.

En als ik dan zie wat voor een bijzondere man mijn oom was, en mijn vader, en ook mijn broer, dan voel ik me klein. Ik loop hier maar een beetje in mijn eentje rond te lummelen… beetje vol van zelfbeklag misschien nu… terwijl anderen serieuze strijd aan het beleven en verlies aan het lijden zijn. Soms vroeg ik me wel eens af waarom ik zo’n geluk heb gehad met mijn longen en niet mijn zus. Zij was een zoveel beter mens dan ik, vind ik. Zij was geweldig met kinderen, met mijn neefje en nichtje, met de kinderen die ze als remedial teacher hielp, zo geliefd als ze was in haar dorp, op de school, in de vriendenkring. Zo liefdevol voor de natuur, altijd gewonde, achtergelaten dieren redden. Zij had nog zoveel kunnen betekenen voor anderen. En ik… tja, wat doe ik, wat beteken ik.

In mijn gesprek met mijn wandeldate kwam nog het vraagstuk over leven na de dood terug. Best een serieus gesprek dus voor een eerste ontmoeting. Zij geloofde niet dat er iets is. Je bent er straks gewoon niet meer. Ik vertelde haar over mijn ervaringen met het overlijden van mijn zus Ellen. Hoe ik een keer iemand ontmoette die een soort poort/medium bleek te zijn en via wie ik ineens met mijn zus aan het praten was… nog steeds niet te geloven. En de ervaring met een masseuse die overledenen kan zien, en vertelde dat tijdens mijn massage Ellen aan haar vroeg ‘wat zij met haar broertje aan het doen was’. Wat natuurlijk een domme vraag is, als je van boven ziet dat iemand mij aan het masseren was… een gewone nette massage welteverstaan 😉 Maar dat soort ervaringen doet bij mij toch vermoeden dat er meer moet zijn na het leven, in welke vorm dan ook. Het is ook een geruststellende ervaring. En niet voor niets zegen we nu dat mijn oom Jan bij mijn moeder en zus is.

Ja, vandaag is een dag om eens weer bewust te zijn van leven en dood. Van plezier en verdriet, van tranen van plezier en van verdriet. Er is geen goed en geen fout op dit vlak, ook al denken sommige mensen soms van wel. Dat je maar kan rouwen op één manier. Gelukkig zijn er zoveel mensen, zoveel meningen… Vandaag was dus een dubbele dag, maar wel weer een mooie, op zijn eigen manier.

En mijn zelfbeeld? Ik denk dat die wel weer een keer door iemand of door mezelf gecorrigeerd wordt. Want zo slecht denk ik ook niet altijd over mezelf. Het is nu alleen even zo…

Vrijdag 29 mei, 75e isolatiedag: Over tantra, sauna, speeches en de tuin

Vandaag weer een stralende zonnige dag, geen wolkje aan de lucht. Met 21 graden was het in mijn zonnige hoekje weer aanzienlijk warmer. Het was braden geblazen. Dus af en toe maar even het zonnescherm naar beneden gedaan.

Maandag gaat de sauna deels weer open, het grasveld, het zwembad en het restaurant zijn dan toegankelijk. En ik hoorde het goede nieuws dat het 1 juli weer helemaal open gaat, als het goed is. Ik durf er nog maar niet van uit te gaan. Het is toch een omgeving om me helemaal natuurlijk te voelen, zo bloot rond lopen, zwemmen, zonnen, zweten… hoewel ik de helft van de tijd met badjas rondloop, zeker in de winter. Ik lag op mijn loungebank maar even wat meer met de billen bloot, even wat voorkleuren anders heb ik dinsdag, als ze 27 graden verwachten, in no time giga rode kadetjes. En dat zal vast niet lekker zitten, op de blaren. Het voelt wel ietwat onwennig om half met mijn witte kadetten thuis in de tuin te liggen, alsof iemand het zal zien, is toch anders dan in de sauna. Echt rustig een dutje doen, doe ik zo in elk geval helemaal niet.

Bij wakker worden moest ik denken aan mijn cursus Tantra bij Kasteel de Schans in België. Ik heb daar van 2010 tot 2014 verschillende cursussen emotioneel lichaamswerk gedaan, in verschillende gradaties, waarbij de eerste cursus, behalve verwerking van een leven lang shit met me meedragen, ook geleerd werd om in mijn lijf en in contact met mezelf maar ook met anderen te komen. De tweede cursus, een jaartraining De Ontdekking, ging al weer een stukje verder, meer shit omhoog halen via familie- en systeemopstellingen, veel dansen en aan het eind een voorproefje van tantra. Een logisch vervolg was dus voor mij een jaartraining tantra. Een cursus waar ik nog meer in contact met mezelf kwam, maar nu ook op het gebied van naaktheid, in niet seksuele omgang met anderen. Grenzen voelen en aangeven, wat wil ik wel, wat wil ik niet. Loslaten en spannende grenzen aangaan. Wederom niet seksueel maar wel intiem en sensueel. Heel bijzonder.

Deze ochtend dacht ik aan het speelse, vrije, ongecompliceerde van die contacten, die na de cursus nog wat door bleven gaan, tot het ineens eindigde. Ik voel een gemis van dat vrije intieme contact, geen liefde, geen seks, maar aanraking, warmte, aandacht, zo bijzonder, maar helaas voor zoveel mensen taboe. Die laten dat niet toe, is te vreemd, is fout, mag niet, of vinden dat ze te lelijk zijn of wat er ook voor gedachten en oordelen zijn. Of het moet in een relatie zijn. Een veilige vertrouwde omgeving is sowieso een must natuurlijk! Die is nu helemaal onbereikbaar, want 1,5 meter is dan lastig te overbruggen. Ik dacht, misschien moet ik weer een tantramaatje zoeken, eentje die niet complex is zoals een relatie, wat ook niet echt op mijn pad komt tot nu toe. Wel leuke wandeldates, maar dat kost veel tijd, ook als het klikt. Maar eigenlijk weet ik niet zo goed wie open staat en mag staan voor tantra. Zal ook niet makkelijk zijn iemand te vinden. En wellicht wordt dan slechts een tijdelijke behoefte vervuld.

Vanochtend al vroeg een wandeling gemaakt met mijn yogavriendin. We hadden het boekje met wandelingen van onze wijk bij ons om eens wat meer te weten te komen van de specifieke plekken in de wijk. Deze keer zouden we de buitenste ring nemen. Maar met al dat lezen ging het allemaal toch wat trager, en waren we na een dik uur pas halverwege. En zij zat wat op hete kolen vanwege een afspraak dus de rest maar voor de volgende keer uitgesteld.

Thuisgekomen lekker geluncht. Ondertussen had ik app contact met mijn neef en nicht over morgen. Ik ben weliswaar niet bij de crematie morgen, maar ik heb gister wel informatie gekregen over de crematie, die ik gedeeld heb met mijn andere nicht. Grappig maar ook weer triest dat rondom het overlijden van een familielid ineens die familiecontacten weer tot stand komen. En met de app van tegenwoordig gaat dat helemaal makkelijk. Mijn nicht heeft het ongelooflijk zwaar met ook nog een man die kanker heeft en zwaar aan de chemo is en geen goede prognoses heeft gegeven. Corona, het plotselinge overlijden van haar vader en haar man die ernstig ziek is, dat is een hele zware en bittere pil om te slikken.

Terwijl ik met haar appte was ik bezig een tosti te maken. Ik had het denkbeeldige vuur (ik heb een keramische kookplaat) te hoog had gezet, en was de ene helft van de tosti in no time zwart geblakerd… Een man moet ook geen twee dingen tegelijk doen, appte ze me. Dat kunnen ze ‘officieel’ niet. Ik moest daar natuurlijk op reageren, beetje geinen. Het voelde goed even grapjes met haar te maken over de app. Ik heb haar toegezegd dat ik binnenkort langskom, als het voor hen tenminste haalbaar is gezien de situatie. Ik had haar een jaar niet meer gezien en ben ook nog nooit bij haar thuis geweest zolang ze al woont waar ze woont (…klinkt een beetje dubbel).

Vanmiddag had ik dus de tijd om bij te komen, maar als gezegd lag ik een beetje te garen in de zon. Ik moest echter nog een kaart op de bus doen en ik had nog zo’n 14 plantjes die ik moest planten. Ik had die vorig weekend gekocht, maar die zaten nog in hun bakjes… Dat gaf dus onrust, want ik had me voorgenomen die vandaag te planten. Allereerst maar de bak, die voor mijn raam aan de muur moet hangen, opgehangen. Ik moest er de nodige gereedschap voor van boven halen, boor, schroevendraaier, plugjes, stanleymes… gelukkig deze keer geen 10 keer maar 3x op en neer gelopen. En het ging zeer voorspoedig. Er zaten al gaten van de vorige beugels en met een beetje uitboren en hergebruik lukte het al snel om de beugels op te hangen. En daarna de bak te plaatsen en de lavendelplantjes erin te doen met aarde. Ik had meteen een goed gevoel en was zowaar gemotiveerd om de rest van de planten ook maar te doen. Voor ze wortel zouden schieten op mijn terras.

Ik heb elk bakje met plantje maar eerst op de plek van bestemming gezet, om te zien of er nog wel plek is… want inmiddels is het overvol en bijna geen plekje meer over. Het zal een aardige strijd onder de grond worden voor de wortels om een plekje te veroveren. Ik heb ook de anti-katplanten geplaatst, die zo moet stinken dat de katten ontmoedigd worden daar te gaan pissen. Ik hoop dat ze het poepen nu ook gaan laten… Die drollen leveren namelijk helemaal geen mest op voor de grond, ze worden hard, verstenen en tja… heb ik dus niets aan, maar ziet er zeer onsmakelijk uit als ik mijn bloemetjes inspecteer. Kijken of het werkt.

Ik was te laat voor de brievenbus zag ik al, het was al 6 uur. Ik had ook helemaal geen zin meer om eruit te gaan. Dus maar lekker gegeten, het bleek weer gehakt te zijn. Ik heb zo’n 5 dagen geleden voor meerdere keren gekookt, en die bakjes in de vriezer op mijn zolder. Ik heb ze systematisch op volgorde van gekookt zijn in die vriezer geplaatst, maar het blijft een verrassing voor mij als ik er een bakje uit haal: is het vis, soms vlees of weer vega vlees. Leuk zo’n verrassing, behalve als je dus een foutje maakt en tussendoor hetzelfde nog een keer kookt, met groente- en sausvariatie. Zoals gister toen ik ook al gehakt had gemaakt. Ik las net Sandy’s blog, ook zo’n lekker openhartige blog, waar ze het deze keer onder andere over een site heeft waar ze haar recepten zet. Ik zal dat maar niet doen, want het is telkens een variatie op hetzelfde: roerbak. Dat kan zelfs iemand die denkt alleen water te kunnen koken… Want koken kan je het niet echt noemen. Maar het houdt me in leven, en ik vind het lekker dus who cares.

Vanavond mijn vader nog even gesproken. Hij gaat morgen speechen en ik merkte dat hij al wat onrustig is. Hij is dan wat weinig spraakzaam. Nu is hij dat ook wel vaak als hij geen onrust heeft, maar goed, dan moet ik hem een handje helpen met van alles te gaan vertellen over mijn interessante belevenissen, en soms gaat hij zomaar zelf vertellen wat hij gedaan heeft. Maar vandaag dus ff niet, al heb ik mijn best gedaan om al mijn bijzondere avonturen te vertellen. Al met al toch een dik half uur met hem gesproken en daarna was het weer klaar. Ik zou nog een vriend bellen maar daar had ik geen zin meer in, even genoeg gepraat. Dat is dan weer het fijne van alleen zijn.

Tijdens mijn wandeling vanochtend had ik het met die vriendin ook gesproken over wat zij nu het meest mist qua relatie. Zij is ook alleen en ook aan het daten. Zij mist het contact met een man vooral vanwege het kunnen vertellen van haar dagelijkse bezigheden, en zodanig dat de ander haar volgt en weet wat er speelt en dat er dus een opbouwende uitwisseling is. Ik dacht dat dit voor mij ook geldt, al dacht ik eerst dat het intieme contact toch vooral het eerste zou zijn dat ik mis. Nu vanavond denk ik dat het toch het laatste is… Praten is fijn, maar niet te veel…

Donderdag 28 mei, 74e isolatiedag: No regrets

Vandaag is het weer een zonnige dag, met strak blauwe hemel en een lekker windje, rond de 20 graden. Weer een werkdag maar wel de laatste voor mijn vakantie.

Het ene overleg na het andere werd verschoven dus in de volle agenda kwamen ineens gaten, maar toch niet weer zo dat ik sneller met de vakantie kon beginnen.

Na een heerlijke wandeling in de pauze, waarbij ik zomaar een vogel van tak naar tak zag wippen die daardoor wat moeilijk te volgen was door mijn verrekijker die ik zowaar bij me had. Wat dat betreft zou ik willen dat die vogels iets meer rust in hun kont hadden. Dat ik ze ff rustig kan bekijken.

Ik vraag me ook vaak af wat een vogel (of een kat) beweegt om ergens heen te gaan of te besluiten om gewoon te gaan liggen/zitten. Wat gaat er om in hun koppie. Als het goed is denken ze niet echt maar volgen ze een bepaalde oerdrift. Ze kennen flight, fright fight is mij wel geleerd, vluchten, verstarren en vechten, maar ja dat doen ze natuurlijk alleen in bepaalde situaties. De rest van de tijd is het wellicht ook rond fladderen, beetje de buurt verkenner, op zoek naar soortgenoten en vooral de jacht op het vrouwtje en eten wellicht. En het vrouwtje zal wel continue op de vlucht zijn… Maar ja, kennen vogels ook continue die driften zoals mensen dat hebben? Wel bijzonder lijkt de eeuwige strijd tussen kraaien/kauwtjes en eksters. Hoe vaak zie ik die niet in de clinch met elkaar. Reuze interessant op zijn tijd.

Vanavond lekker gekookt, vega gehakt, met lekkere gemengde groente (puntpaprika, broccoli en andere groenten). Daarna nog even bijgekomen op de bank en merkte ineens hoe moe ik was. De werkdag is ineens zo snel voorbij gegaan met een paar goede overleggen, eerder vakantie houden was er nog niet bij. Want ik ging op condoleancebezoek bij mijn tante.

Mijn oom lag nog gewoon in zijn bed in de woonkamer. ‘Niet schrikken’, zei mijn neef nog, ‘hij ligt hier direct om de hoek’. En inderdaad ik was het korte halletje nog niet door of pats boem daar lag hij. En ik kan niet anders zeggen, het was net of hij daar lag te slapen. Niets veranderd qua voorkomen, gekleed en wel op zijn bed. Heel vredig lag hij erbij. Geen steek veranderd. Hij leed al 20 jaar aan Parkinson, had tussendoor een speciaal apparaatje gehad waarbij elektroden met zijn hersenen waren verbonden om het heftige trillen tegen te gaan. Sindsdien was de kwaliteit van leven aanzienlijk verbeterd. Maar de laatste tijd was hij steeds slechter gaan lopen, in begin met rollator en moest later meestal in de rolstoel verplaatst worden. Stoeltjeslift, veel zorg waren het gevolg en heel pittig voor mijn tante die hem geen minuut alleen kon laten. En de ene minuut dat ze dat wel deed piepte hij er tussenuit. Dat was wel een ontgoocheling voor haar. Los van het vreselijke besef dat hij er ineens niet meer was. Hij leek aanvankelijk te slapen in zijn stoel, dus ze wachtte even, maar ja…

Ik had echter ineens enorme buikkrampen terwijl ik zo daar zo op de bank zat. Mijn tante leek het fijn te vinden dat ik daar was en zij haar verhaal kon doen, maar ik zat enorm op hete kolen. Ik heb daar eigenlijk nooit last van, maar mogelijk had ik toch iets teveel gegeten en ik had niet mijn avondwandeling gemaakt, dus wellicht vanaf lunch tot weggaan teveel en te lang gezeten. In de auto en thuisgekomen kon ik vrij uit de gassen in mijn buik de ruimte geven, het is maar goed dat er niemand bij mij in de auto zat… Om het verhaal wat luchtiger te maken 🙂

Komende zaterdag is dus het afscheid, de crematie. Er mogen 30 mensen komen, mijn broer gaat met mijn vader, ik kan via de webcam de dienst volgen. Dat is wel een mooie service! Ik ben blij dat ik vanavond nog geweest was en hem gezien heb. Ik was in de 44 jaar dat ze vlak bij mij wonen, 20 minuten rijden, nog nooit bij hen thuis geweest! En ik heb ze ik weet niet hoe lang niet gesproken. Ik vind dit nog steeds onbegrijpelijk. Want ook op het afscheid van mijn moeder waren ze er, maar heb ik ze niet gesproken. Ik werd toen een beetje geleefd, maar tijdens het diner erna had dat prima gekund. Hoewel praten al heel moeizaam ging toen, is het toch een onvergetelijk moment om even elkaar gezien te hebben. Zo blijkt maar weer dat je elke minuut moet aangrijpen om met degenen die je dierbaar zijn in contact te blijven. Je moet niet aannemen dat ze er altijd wel zullen zijn… Voor je het weet zijn ze er niet meer. En dan komt berouw. Eeuwig zonde.

Woensdag 27 mei, 73e isolatiedag: Onbestemd

Vandaag was het een mooie warme dag, met aardig wat wind, 19 graden. En gelukkig met af en toe een wolkje. Want uit de wind voelde het echter veel warmer en voelde ik de zon branden.

Vanochtend eerst getennist. Jemigt wat valt me dat tegen! Ik kan gewone ballen soms zo idioot raken! Als je er vijf maanden uit bent, kost het veel tijd of vaak spelen om er weer in te komen. Ook merkte ik dat mijn linker knie, waar mijn meniscusprobleem zit, ook nog volslagen onbetrouwbaar is. Af en toe, bij het afzetten om opzij te rennen, voelde ik wat onrustbarend schuiven in de knie. En dat ondanks de knieband. Wellicht behoedt die me nog voor erger, maar het maakt dat ik nog niet lekker zeker speel. Wellicht dat ik daardoor de bal ook minder lekker raak. Maar het was weer heerlijk buiten, op de tennisbaan en het was druk. Veel mensen willen in de ochtend spelen volgens mij, in de middag is het park weer uitgestorven, zo lijkt het. Er waren ook weer mensen aan het dubbelen, een prettig gevoel van meer naar normaal.

Mijn vader kwam lunchen, zijn parkeergarage werd schoongespoten dus hij moest zijn auto ergens anders parkeren. Dus die kan je dan het beste bij mij parkeren, moet hij gedacht hebben, zo’n 20 km verderop. In elk geval kon hij lekker bij mij in de zon zitten en hij had zowaar zijn korte broek aan. Ik had hem al meerdere keren daarop geattendeerd, hij heeft melkbussen van benen, terwijl de rest poepiebruin is, maar telkens zei hij dat hij daar geen zin in had. Nou ja, op gegeven moment hou ik er dan maar mee op om het te zeggen. Maar dan zie ik dat het blijkbaar toch tot hem doordringt dat dit prima zou kunnen. Het kost blijkbaar even tijd. Misschien is dat als je ouder wordt.. en (eigen)wijzer…

Hoewel mijn vader de krant en een boekje meeneemt, is het op de woensdag toch wel wat onrustiger, merk ik, om niet op mezelf te zijn. Plus hij was ook uit zijn hum en dat heeft automatisch invloed op mij. Het zit volgens mij te hikken tegen het feit dat hij moet gaan speechen, hij is de jongste niet meer en weet veel dingen niet meer. En hij is ook weer nog meer in zijn gedachten bij mijn moeder denk ik. Hij zegt er niet veel over. Ik moet ook niet teveel in het verleden nog gaan grasduinen, soms kom ik dan via een omweg wel bij het verhaal maar eerst zegt hij steevast ‘weet ik niet meer’. Gelukkig schaamt hij zich daar niet voor. Ik heb dat wel aangezien ik, met mijn 54 jaar, ook al het nodige vergeet. Maar ik hou mezelf voor dat dit door de veelheid aan antibiotica en andere rotzooi komt die ik ingepompt heb gekregen in mijn vorige leven en het begin van het nieuwe. En ik slik nog rotzooi natuurlijk om het allemaal goed functionerend te houden. Waarschijnlijk….

Na zijn vertrek ging ik nog weer terug naar de Intratuin, de bak ruilen en kwam terug met een nieuwe bak, maar ook met twee vogelhuisjes, een insteekding waarmee je wortels uit kan steken maar volgens mij ook makkelijker bollen in de grond kan doen. En met nog een aantal bodemkruipers in de strijd met de katten die denken dat mijn tuin een kattenbak is. En ook een verlengstuk van een tuinslang, zodat ik door de garage met de tuinslag kan gaan en niet de gieter telkens hoef te vullen. Best handige aankopen. En daarna nog door naar de AH, wat mango’s kopen, allemaal stuk voor stuk keihard, dus die moeten nog narijpen.

Bij thuiskomst ging het al richting etenstijd, half 6. Ik was echter stront chagrijnig. Ik weet niet hoe dat ineens kwam. Het bleef ook hangen. Waarschijnlijk toch te druk geweest en dat terwijl ik in de middag nog een dutje op de loungebank heb gedaan terwijl mijn vader naast me zat. Na het eten had ik ook geen rust voor televisie of film, alles kwam knetterhard binnen. Dus ik ben maar een flinke wandeling gaan maken. Deze keer mijn verrekijker meegenomen. Maar het is of de vogels het gevoeld hebben, het was muisstil bijna waar ik liep. Af en toe hoorde ik wat, en zelfs een zanglijster was het hoogste lied aan het zingen, maar vinden kon ik hem niet. Dus heb ik me maar op de meer zichtbare dieren gericht. Ik werd weer even vrolijk van twee eenden die in het water doken, op zoek naar eten, en daarbij met een kont loodrecht naar boven kwamen. De natuur brengt me weer wat terug bij mezelf, dat blijkt telkens weer.

Nu kijken of ik morgen op condoleance kan gaan bij mijn tante. Ik heb al gehoord dat ze dit prima vindt, en dus kijken hoe laat ik dat kan doen. Wellicht is mijn stemming ook erg daardoor anders… Nou ja, het zal wel weer overgaan voor ik een meisje ben.

Dinsdag 26 mei, 72e isolatiedag: Een andere dag, een ander gevoel

Vandaag nog weer warmer dan gister, 23 graden en strak blauwe lucht, een mooie dag, maar wel een werkdag met volle agenda.

Ik werd vanochtend angstig en bang en moe wakker. Ik kon niet verklaren waarom, ik was op tijd naar bed gegaan. Het overlijden van mijn oom Jan raakt me wellicht toch meer dan ik gedacht had. Misschien was ik daarom gisterochtend wel zo onrustig. Gistermiddag heb ik mijn plantenbakken aan het hek van mijn voorplaats geplaatst, en de plantjes in de aarde gezet. Dat gaf een voldaan gevoel in elk geval. Tijdens de yoga kwam ik ook niet tot de gehele ontspanning, denkend aan mijn oom. Maar ook over het feit dat ik de schroefjes verkeerd had geplaatst van de plantenbakken. Ik zat tussendoor te denken hoe ik dat nu het beste kon oplossen, de boel eraf halen of niet… niet heel handig om daarover na te denken bij de yoga. De oefeningen waren er misschien ook naar om af te kunnen dwalen, hoewel dat natuurlijk niet de bedoeling is. Na het eten heb ik de schroeven van bakken toch maar gewijzigd, anders blijf ik daar ook nog eens de hele tijd aan denken. Maar ook dat ging niet zonder slag of stoot: ik gebruikte een soort schroevendraaier, waarbij je de kop, voor een schroef, of een kruiskop of een moertje kon vervangen. Ineens bleek het voorstukje weg te zijn… kon het nergens meer vinden… heb ik weer, dacht ik nog, wat een dag! Ik ben 4x op en neer naar boven gelopen om telkens weer iets te pakken dat ik had laten liggen of vergeten was mee te nemen. En dat voor zo’n simpel klusje… De wet van Murphy was weer van toepassing.

Misschien was ik vanochtend ook wel onrustig omdat ik een presentatie moest geven aan een groep mensen en dat was de eerste keer via Teams. De voorbereidingen lieten me direct zien dat er nog iets niet klopte dus was blij dat ik nog even tijd had om wat dingen op orde te krijgen. Ik heb de processenschema’s die ik gemaakt heb gepresenteerd aan een Team die deze processen uitvoeren. De manier van beschrijven, stroomschema’s met ‘zwembaden’ per rol en verantwoordelijke en symbolen om de interactie en beslismomenten, met documenten en gekoppelde systemen, is voor sommigen nog wel eens wat lastig te lezen. Het eerste overleg ging redelijk voorspoedig, het via mijn scherm praten met een groep mensen, ondertussen mijn scherm delend is ergens meer rustgevend dan echt voor een groep staan, al kan ik dan wel beter zien of mensen nog aangehaakt zijn of al in katzwijm liggen.

Al met al ging ook de rest van de dag voorspoedig! De lange wandeling in de pauze was fijn, maar het was ook zo warm dat ik meteen mijn korte broek aan heb gedaan. Dat is dan ook wel weer fijn van het thuiswerken: je hoeft je niet al te druk te maken over hoe je gekleed bent. Alleen als je beeldbelt moet je opletten natuurlijk. Wat zien ze op de achtergrond, hoe zit ik erbij. Maar wat niet in het beeld van de webcam valt wordt niet gezien. Een korte broek is dus zeker geen probleem. De middag ging ook wat sneller voorbij, de presentaties waren succesvol, het verdere overleggen ook, fijn om iemand ook verder te helpen met informatie. Zo legde ik iemand de achtergrond van de processen van bijv. Erfgoed uit, en dat voelde goed, kreeg zo’n gevoel dat ik toch echt wel wat weet en anderen daarmee kan helpen. Soms ga ik daar wel eens aan twijfelen. En met het thuiswerken word ik ook minder snel bevraagd. Wat dat betreft ga ik graag weer naar het kantoor.

Nog ff lekker na het werk op de veranda gezeten in de avondzon. en vanavond heerlijk vis met Thaise Basilicumsaus gegeten met rijst. Verrukkelijk. Ook de planten weer water gegeven. Hoe meer losse bakken ik plaats hoe vaker ik water moet geven… dat is dan weer de keerzijde… Maar alles staat er goed bij dus ik doe het blijkbaar goed. Bij het naar buiten gaan zag ik een vogel met een felle gele borst en een geluid dat ik eerder gehoord had maar nog niet had kunnen koppelen aan een vogel. Ik zag het van onderen dus kon het niet al te goed zien. En hij was al weer snel gevlogen ook. Ik heb helaas niet kunnen achterhalen wat het er voor eentje was. Hij was te groot voor een koolmees in elk geval.

Vanavond ook de film Suicide Squad gekeken. Wat een heerlijke film! Even geen koor, geen biodanza, maar lekker onzin kijken met veel actie met Will Smith en Margot Robby, geweldig! Vanavond en gister ook de film Deadpool op televisie, deel 1 en 2, kijk daar word ik wel weer vrolijk van.

Ik sprak mijn vader over de crematie van mijn oom. Hij wordt zaterdagochtend gecremeerd. Er kunnen maar twee van ons erheen en mijn vader is gevraagd te speechen. Mijn broer gaat waarschijnlijk mee, ik hoop nog wel afscheid van mijn oom te kunnen nemen voor die tijd, als er tenminste nog een een condoleance is. Dat moet ik nog horen.

Deze woensdag is hopelijk weer een mooie fijne vrije dag. Ik ga tennissen voor de tweede keer, heb er zin in. Mijn gevoel van gister en vanochtend is gelukkig weg al heb ik nog wel wat onrust over mijn werk. Ik kijk erg uit naar vrijdag, dan begint mijn vakantieweek. Nog één dagje werken. Het is wel bijzonder hoe je de ene dag zo anders in je vel kunt zitten dan de andere. En zelfs op de dag zelf kan nog alles veranderen… als je er voor open staat. Ik ga in elk geval redelijk tevreden en moe slapen.

Maandag 25 mei, 71e isolatiedag: Dipje en wederom verlies

Vandaag is het een prachtige warme dag, zoveel anders dan gister. Maar ik heb vandaag echt een dipje, zeg maar dip. Ik heb echt geen zin in werken.

Ik merk dat ik vooral een drang heb naar vrij zijn, tijd voor mezelf en eigenlijk is dat raar want ik heb meer tijd met mezelf dan ooit! Thuiswerkend ben ik ook met mezelf, in mijn eigen huis, kamer, achter eigen computer. Af en toe in contact met collega’s maar vooral in mijn eigen wereld. Ik werk al drie dagen en dat is al niet veel, vorige week was een gebroken week en ik heb volgende week vrij en kijk daar meer dan ooit naar uit. Ik zat al te denken of ik er nog een dag extra, donderdag, aan kon koppelen maar dan zit ik vol met afspraken.

Ik ging vandaag wandelen met een vriend in de pauze, en we hadden het al over dat het als zomervakantie voelt, het mooie weer, zoveel thuis zijn, de stilte op de weg… Het is het natuurlijk niet maar het hele normale bewustzijn van alledag is nieuw, overhoop. Nog steeds of nog steeds meer, aangezien we al 71 dagen thuis zijn. Volgende week gaat hopelijk het filmhuis weer open en hoewel er niet veel nieuwe films zullen kunnen komen, is er nog genoeg dat niet getoond is lijkt mij. In elk geval heb ik nog genoeg te zien. En ook de sauna biedt, zij het beperkt, mogelijkheden als verandering van omgeving. Zeker als het mooi weer is om op de ligweide te liggen. Toch een beetje het gevoel alsof het weer als vanouds is.

Wat vandaag ook extra triest en moeilijk maakt is dat ik om half 2 hoorde dat mijn oom Jan vanochtend is overleden. Hij leed aan Parkinson en was daardoor slecht aanspreekbaar en te volgen, ik heb hem al een jaar niet meer gezien en toen zelfs niet gesproken. Hij zat in een rolstoel, ging naar dagopvang sinds niet al te lange tijd, en recent is dat ook weer hervat. Maar dat is nu voorbij. Hij zat in zijn stoel, was nog gewassen door mijn tante en zij ging even weg en hij is ingeslapen… een mooie manier om weg te gaan uit het leven, dat wel, maar zeer verdrietig voor mijn tante en haar kinderen en familie (waaronder ikzelf). Juist omdat hij zoveel zorg nodig had, zal het gemist extra zijn omdat het zo opvallend anders ineens is. Het zorgen is vaak ook een hele speciale manier om met iemand bezig te zijn. Ik vind het fijn dat ze in elk geval die zorg die ochtend nog heeft kunnen geven, toen hij nog bij was en warm en levend en ademend.

Mijn oom was altijd de linkse in de familie. Hij zat in de sociale hoek qua werk, en aan alles merkte ik dat hij ook die beleving had. Ik denk dat ik toch vooral rechts opgevoed ben, al zou ik mijn opvoeding toch echt niet politiek geladen willen noemen. Mijn opvoeding was voor Christelijk denk ik, al was het niet dogmatisch, en ik denk dat mijn oom Jan dat niet was. Eigenlijk weet ik dat niet zo goed, zo’n gesprek kan ik me niet herinneren. Het is soms verbazingwekkend hoeveel meer mensen iets met het geloof hebben dan ik denk. Puur omdat we het er niet zo gauw over hebben wellicht.

Maar Oom Jan was toch altijd anders, in zijn meningen en discussies. Ik had daar wel wat moeite mee eerlijk gezegd. Dat zei niets over mijn liefde voor hem, maar wel dat ik het lastig vond om met hem te praten. Misschien meed ik hem ook wel een beetje daarom. Maar ja, hij was ook een oom en als kind had ik sowieso niet zo heel veel met ooms en tantes. Mijn broertje en zusje veel meer. Maar volgens mij keken zij een beetje op dezelfde manier naar hem.

Maar nu is mijn laatste oom overleden. Ik heb nog twee tantes waarvan er eentje ook met Alzheimer in een verpleeghuis zit, en waar ik helemaal geen contact meer mee heb. Familie was als kind altijd belangrijk, we gingen er op bezoek, vaak langere tijd omdat het ver rijden was. En nu ik ouder ben wordt het ineens ook weer belangrijker, ook omdat ze straks er mogelijk ook niet lang meer zijn. Met ouder worden komt verlies, zo is het nu eenmaal. Maar als het dan toch gebeurt is het toch altijd zeer pijnlijk en verdrietig. Er gaat toch een stukje van mezelf verloren.

Ik heb de rest van de middag maar vrij genomen. Ik merk dat er niets uit mijn handen komt. Vanavond yoga, hopelijk brengt me dat weer in een ander gevoel. Morgen wordt een vollere dag qua werk, dat zal ook wel helpen. En nu maar even me over geven aan wat er allemaal komt…

Zondag 24 mei, 70e isolatiedag: Angst regeert

Vandaag was een grijze regenachtige dag, een prima dag om bij te komen en niets te hoeven.

Na mijn fijne zaterdag en mijn knuffel realiseerde ik me vanochtend, even rustig peinzend op de bank, dat het me enorm frustreert hoe bang de mensen (gemaakt) zijn! Ik wil de effecten van het Coronavirus niet bagatelliseren, maar eerder realistischer benaderen. Ja, als je de ziekte krijgt is het een drama. Ja, de ziekte kan onder grote groepen mensen zeer makkelijk verspreiden. Maar als je, zoals ik met mijn vader, en anderen nu al 70 dagen thuis blijft, alleen naar de winkel gaat, heel weinig mensen (die je kent) treft in de open ruimte, dan mag je echt wel verwachten dat die mensen dit virus NIET hebben. Dus is het echt onzinnig om niet dichterbij elkaar te kunnen komen. Gelukkig begint dit besef met het opener stellen van de regels rondom de afstand bij de regering ook te komen. Dat je vanaf 1 juni met zijn tweeën in een restaurant mag gaan eten en gewoon naast elkaar zitten is daar een voorbeeld van.

Maar de angst zit helemaal tussen de oren tussen de mensen en laat sommige mensen niet meer los. Ze zijn zo gefocust op de regels dat er niet meer gezond nagedacht wordt. Alle regels zijn er om afspraken te maken dat excessen van situaties, gevaarlijke situaties voorkomen worden. Maar als er geen sprake is van zo’n situatie, dan is een regel ook op dat moment niet aan de orde. Het panische geeft ook veel meer stress dan nodig is.

En die regel van 1,5 meter is bovendien ook heel arbitrair: ik mag mijn vader niet binnen 1,5 meter benaderen volgens de regel, in een gezin mag men elkaar wel binnen 1,5 meter benaderen. Ook als de kinderen gewoon zijn blijven werken of weer zijn gaan werken en dus thuis komen na in contact te zijn gekomen met weet niet hoeveel vreemden, de ouders gaan ook naar de winkel en soms zelfs naar het werk, daar geld hetzelfde voor. Zij vormen net zo goed een risico voor elkaar.

Het is dus uit praktische reden, dat zij elkaar niet kunnen vermijden, dat ze elkaar wel mogen benaderen en aanraken e.d. Alsof het risico van ziek worden voor hen niet geldt. Ik ben blij voor die mensen, maar ik vind om bovengenoemde redenen onzin dat ik iemand die ook alleen woont en alle regels in acht neemt rondom benaderen van onbekenden dus niet, op dezelfde manier als het gezin, zou kunnen benaderen. Sterker nog, ik denk dat het voor mij veiliger is, dan voor het gezin.

Maar goed, de reden achter het stellen van de regels is natuurlijk logisch en redelijk geweest om in elk geval de opmars van de ziekte in te dammen. Maar de angst die er mee gepaard gaat en vooral opgeklopt wordt (mede door de media) is heel ongezond.

Gelukkig vond mijn vader het ook heel onlogisch dat wij wel elkaar zagen en met elkaar aten op minder dan 1,5 meter (zelfs halve meter) en elkaar dan niet ook een knuffel zouden kunnen geven. Gister was hij zowaar om, al was het duidelijk dat hij zich er ook erg onwennig en angstig in voelde.

Laten we onszelf en elkaar niet gek maken en vooral blijven nadenken wat een gevaar is en wat niet. Hoe onzichtbaar dat virus ook is, hij is dus niet overal.

Zaterdag 23 mei, 69e isolatiedag: Schijtvogels en het verlies van Johan Hut

Vandaag was het aanvankelijk bewolkt en weer wat fris, rond de 20 graden zou het kunnen worden. Een mooie dag voor een wandeling.

Vandaag begon de dag met slecht nieuws: een goede bekende van mij, Johan Hut, is een week geleden overleden. Ik las het op Facebook toen ik weer de verwijzing naar mijn vorige blog weghaalde, denkende wat moeten mensen weer met mijn gezwets. Laat ik alleen iets posten op Facebook als ik echt iets te zeggen heb. Mijn dagelijkse belevenissen zijn voor mijn site voldoende. Het is ook een beetje dat ik me realiseer dat ik het begrijp als schrijvers onzeker zijn en zich alleen voelen in hun schrijven. Want je krijgt pas reactie op je schrijven als het door anderen gelezen wordt. Tot die tijd leeft hetgeen je schrijft in jouw hoofd, en vertaal je het in woorden. Of die interessant zijn weet je nooit echt zeker. En vooral, als je lang al met woorden in je hoofd ronddwaalt, of als je iets hebt geschreven dat je zelf gaat reviewen, dan kan je gewoon niet meer voorstellen dat iemand het goed of leuk gaat vinden. Nu is een boek schrijven wel iets anders dan een blog, maar ook een blog schrijf je niet alleen voor jezelf, anders kan je net zo goed een Worddocument vol kalken op je eigen computer. En misschien denken sommigen nu wel dat ik dat misschien ook beter kan gaan doen…

Anyway, de dag begon dus met het lezen van het bericht van de zus van Johan over het plotselinge overlijden van Johan. Ik schrok me rot. Hoewel Johan en ik denk ik al geen jaren meer contact gehad hebben, hooguit een keer via Messenger, en ik hem vooral ken van het Jongeren Gospelkoor Message in Baarn, is hij toch weer één van die mensen die in mijn leven zijn zonder dat ik er erg mee bezig ben, maar onbewust toch in mijn leven moeten blijven om mijn verleden en heden vertrouwd te houden. Op het moment dat iemand die ik ken van mijn leeftijd ineens dood gaat, dan is daar ineens weer het besef van kwetsbaarheid, van onzekerheid, van eigen gemis, van gemis voor anderen, zoals zijn familie. En het gevoel dat er iets niet meer klopt. Maar ook voor veel mensen om hem heen, want hij wordt zeker gemist. Hij schreef aardig wat berichten op Facebook, en was in Baarn heel erg bekend.

Het kan best zijn dat ik nog meer mensen kwijt geraakt ben van wie ik het niet weet, juist omdat ik geen contact meer met ze heb. Als ik dan niet toevallig via Facebook of via iemand daarvan hoor, dan gaat het helemaal aan me voorbij. En ergens zegt het ook iets over mijn eigen angst om zomaar dood te gaan zonder dat dit bekend is bij mensen die mij kennen, ondanks dat ik niet actief in hun leven ben op dit moment, misschien toch zouden kunnen missen of verdrietig zouden kunnen zijn over mijn vertrek. Dat ik dus zomaar weg ben, en niet gemist word… deels omdat mensen het niet weten. Het geeft een gevoel van totaal niet belangrijk zijn. Maar ja, als ik dood ben maakt het me hopelijk toch allemaal niet meer uit. Het is fijner dat de mensen er zijn die ik nodig heb als het zo ver is, maar nog niet gebeurd is, dat ik in mijn laatste fase ben, als het ware.

Het vreselijke is ook nog dat Johan niemand om zich heen had toen hij overleed, alleen in zijn huis, levenloos gevonden door anderen. En dat hij geen afscheid heeft kunnen nemen. Wat een vreselijk drama en verdriet voor zijn familie en vrienden en bekenden. De angst dat me dat overkomt, zo alleen wonend, heb ik soms ook wel. Dat ik van de trap donder en gewoon ergens niet (meer) kom opdagen of bereikt kan worden via de telefoon. Normaal zouden ze me op het werk wellicht gaan missen, vooral toen ik nog naar kantoor ging, althans dat hoop ik, maar met het thuiswerken… En mijn familie zal na een paar dagen ook pas gaan denken dat er iets mis is.. dus in wezen zou het mij ook zo kunnen overkomen… een vreselijke gedachte, maar ja, wat valt er aan te doen. Ik ga niet met een alarmknop om mijn nek lopen in elk geval…

Ik heb al een paar keer op een crematie of begrafenis gehad dat ik allemaal foto’s van de overleden persoon zag, over een heel leven van kinds af aan, en besef dat ik zo weinig wist van die persoon. Dat ik nooit de verhalen van de foto’s heb gehoord, dat ik niet gesproken heb over wat hem of haar allemaal bezig hield buiten hetgeen we al dan niet met elkaar gedeeld hadden. Alsof ik van alles gemist heb van die persoon. Alleen maar omdat ik die persoon niet voldoende tijd of aandacht heb gegeven.

Ik weet wel dat je nooit met iedereen op die manier in contact kan zijn, maar het idee dat een heel waardevol iemand weg is, zonder dat ik wist dat die persoon heel waardevol voor mij had kunnen zijn, geeft me dan een ontzettend triest gevoel, gevoel van leegte en spijt. Ik weet dat ik dit niet kan voorkomen, zoals ik net al schreef, je kunt niet iedereen zo goed leren kennen. Maar ik weet wel dat met de mensen waar ik wel actief mee in contact ben, ik ook graag echt die mensen wil leren kennen. Dat de foto’s die ik op hun definitieve afscheid ook bekend bij mij zijn, deels dan wel allemaal.

En daarom wil ik denk ik ook dat mensen de kans krijgen mij goed leren kennen, weten wat er bij mij allemaal leeft en geleefd is. Om niet op mijn afscheid met al mijn levensfoto’s mensen gaan denken, wat was Robert een bijzonder mens, wat jammer dat ik hem niet voldoende aandacht en tijd heb gegeven… want ook dat zou een gemis zijn die mij ook is onthouden in mijn leven. Daarom houd ik niet van oppervlakkigheid, daarom vind ik het vreselijk als mensen iets voelen of denken maar dat niet willen zeggen. Om wat voor reden dan ook. En omgekeerd hoop ik dat ik alles kan zeggen wat ik voel of denk als dat nodig is. Want wat heb je eraan als mensen langs elkaar leven en niet weten hoe belangrijk de ander voor jou is.

De dag begon dus nogal heftig, al die overwegingen. Wat er de rest van de volgde voelt achteraf als futiliteiten, maar ja, die horen ook bij het dagelijks leven. Ik was veel te laat naar bed gegaan gisteravond. Ik schreef mijn blog rond kwart voor 11 tot kwart over 11 gisteravond, maar in plaats van de computer uitzetten bleef ik zitten tot 00.45 uur! Ik baalde als een stekker dat het me weer niet lukte om de discipline op te brengen om die stomme computer uit te zetten en gebruik te maken van die uurtjes om extra te slapen. Want ik moest vroeg opstaan, voor het weekend dan, om 8.15 uur zou de wekker gaan.

En dus was ik nog doodmoe toen de wekker ging… Maar ik wilde om half 10 vertrekken om een uur later in Brabant te zijn. Ik kwam op tijd bij de auto, maar midden op mijn raam zat een plakkaat: poep wel te verstaan. Die verrekte schijtvogels hadden weer op mijn auto gedropt! Ik was al niet blij toen ik wakker werd, en ik was gister al bezig geweest veel van die aangekoekte rotzooi eraf te krijgen, en vandaag waren er weer twee plekken! Die op het raam was het vervelendst en die ging er ook niet met ruitenvloeistof en wisser af. En dat terwijl ik net weg wilde gaan. Ik van binnen vloeken en tieren, maar vooral gauw weer keukenrol pakken en Dash ontvetter. Ik was zo onrustig en moe en geïrriteerd dat het natuurlijk allemaal niet van een leien dakje ging. Papier waaide van de plek af waar ik het wilde laten inweken, spul was nagenoeg op in de spuitbus, plakkaten wilden er niet zomaar af, want dat moet een half uur inwerken eigenlijk en die had ik niet. Plus dat het geen dat ik er wel af kreeg zo ontzettend goor vies groenig was, dat ik walgde… jakkkkk. Ik zet mijn auto niet meer onder deze boom, ook al is het de fijnste plek precies voor mijn huis. Het tweede plakkaat zat precies op de rand waar het dakje sluit, dus die moest ik ook wel deels schoonmaken. Ik had toch wel de hoop dat ik met open dakje zou kunnen rijden vandaag. Dat ging naar voldoende genoegen en uiteindelijk kwam ik toch op het afgesproken tijdstip aan, om te vertrekken voor een wandeling bij Heeswijk van de ANWB.

De weg erheen ging gelukkig wel van een leien dakje, alleen bedacht ik me onderweg of ik niet een regenjas mee had moeten nemen. Maar ook dat nam ik maar even voor lief. Af en toe moet je wat loslaten. Ik had al een korte broek bij me, extra lagen kleren… wat kan me overkomen. De wandeling begon bij het kerkje in Heeswijk dus we moesten al weer aardig over wat verharde weg lopen. Dat is echt niet fijn. Het betekent namelijk dat je ook moet eindigen op verharde weg. En dat is niet fijn voor knieën, de voeten van sommige mensen, en het algeheel humeur. En zo boeiend is Heeswijk ook niet. Dus volgende keer geen ANWB wandelroutes meer, die hebben er een handje van je vooral op fietspaden te laten lopen. Van wandelroutes hebben ze duidelijk niet veel kaas gegeten. Dit bleek ook wel uit de magere bewegwijzering, waardoor het af en toe net een speurtocht leek. Maar het was al met al wel een afwisselende route. Echt vogelspotten was er niet bij, ik kreeg daar niet veel kans toe. Mijn wandelmaatje houdt van doorwandelen dus als ik stopte om te kijken naar de vogels liep ze doodleuk door. Dus moest ik dat weer inhalen. Er vlogen bijna alleen maar zwaluwen, dus dat was op zich ook niet spannend. Heb je er eentje gezien dan heb je ze allemaal gezien.

Ook bijzonder was een paard dat zich in een zandbak ging omrollen tegen de jeuk. Ik had dat nog niet zo eerder gezien dus dat heb ik maar even gefilmd. En ik zag een waslijn aan de weg tegenover een huis, waarbij de hemden zo grappig opbolden dat het net was of er een mannetje inzat… ook even gefilmd… voor het nageslacht zogezegd 🙂

Ik heb toch nog een paar knuffels weten te scoren vandaag en ik voelde direct hoe geaard ik meteen raakte. En hoeveel warmte me dat gaf. Ik voelde een zucht ontsnappen en realiseer me weer des te meer hoezeer ik dit nodig heb. Moe en stress zijn op die manier heel makkelijk kwijt te raken. En een gevoel van alleen zijn ook. Het is zo KUT dat ik dat nu zo weinig kan.

Al met al een rare dag waarbij belangrijke zaken en futiliteiten zich nogal afwisselden. Het heeft me in elk geval allebei bezig gehouden.

Vrijdag 22 mei, 68e isolatiedag: In de kijker

Vandaag een bewolkte dag, benauwende warmte, regen was onvermijdelijk en ook noodzakelijk. Dus gelukkig viel die ook, vooral nadat ik mijn activiteiten had gedaan.

Ik werd om half 10, zoals verwacht, met spierpijn wakker. Bijna alles deed zeer, vooral mijn hamstrings. Dus deed ik 20 squats om het lost te maken, en dat ging krakend en stotend. Vrij snel naar de winkel gegaan, wilde voor de lunch een beetje klaar zijn, maar dat was een utopie, want ik wilde én naar de verrekijkerwinkel, en planten kopen en bakken voor aan mijn tuinhek voor en ook nog eens naar de winkel voor eten…

Bij de verrekijkerwinkel, waar ik woensdag ook al was, was gelukkig de man die mij eerder had geadviseerd. Ik vertelde hem weer het verhaal van mijn behoefte, hij was het al weer vergeten, niet vreemd wellicht na 1,5 week… maar ja, het voelt voor mij dan een beetje alsof mijn behoefte geen indruk gemaakt heeft. Net als de kaasboer waar je wekelijks hetzelfde besteld en na een paar maanden nog niet weet dat je belegen komijnenkaas wilt bestellen… Eerlijk is eerlijk, de kaasboer was helemaal nieuw en weet het inmiddels wel…

Anyway, hij kwam weer met wat kijkers aanzetten, en zei dat ik het buiten maar even moest uitproberen. Ik keek hem waarschijnlijk een beetje ongeloofwaardig aan, maar hij pakte twee van de drie kijkers, en ik nam de derde en mijn eerder gekochte kijker mee naar buiten. Daar stond een fiets met fietstassen, die kon mooi fungeren als tafeltje. Hij legde de verrekijkers neer, per stuk toch zo’n 700 euro, en zei ‘ga maar kijken en vergelijken’. Ik dacht ‘okay’ en hij ging weer naar binnen. Ik moest me op een straatnaambordje focussen aan de ene kant en aan de andere kant en kijken wat het fijnst was. En ja, dat was een goede manier. Ik had in de winkel me gefocust op een map in een kast over Noorwegen (want dat stond op rug van de map) maar dit was beter. Ik heel voorzichtig één voor één de verrekijkers gepakt en weer neergelegd, ik was als de dood dat er eentje zou vallen.

Het ging mij erom dat ik een lichtere wilde dan die ik het laatste gekocht had, de GPO Passion 8×32. En de drie waren alle drie lichter, vooral vanwege het soort glas, maar ook vanwege de diameter van de kijker/glas. Hoe hoger de tweede waarde hoe zwaarder de kijker. De 32 is weer lichter dan de 42 die ik het eerst gekocht had. En één van de nieuwe kijkers was een Swarovksi 8×25. De 25 betekent ook breder beeld in de verte… Die beviel me echter goed, 370 gram, maar wel weer bijbetalen geblazen. En de volgende stap zou een pocketverrekijker zijn, maar dan gaan mijn handen toch echt teveel bibberen. Nu is daar wel een truc voor, hoorde ik daarna weer, je moet de verrekijker tegen je wenkbrauw houden. Ja dat had ik nog niet geprobeerd. Dus ik weet nog niet zeker of hij nu helemaal van me af is. Maar ja, zo’n kijker gaat dan wel naar 1200 euro… dat is nog wel even een zure appel waarvan ik eerst moet bepalen of ik doorheen wil bijten…

Ik zei nog tegen de man dat ik het steeds leuker begon te vinden vogels te spotten, en dat ik ook bezig was met het leren herkennen van de geluiden. ‘Dat kunt u vergeten’ zei de man, ‘daar zijn wij veel te oud voor’. Ik dacht nog, ik weet niet hoe oud je me inschat, dat ‘wij daar te oud voor zijn (ik had me nog wel geschoren vandaag), maar hij voegde eraan toe dat je er al als kind mee vertrouwd moet raken wil je het leren en niet vergeten. En verder zei hij dat als je het wel leerde, dan was je het volgende seizoen het al weer vergeten als de vogels ff weggeweest zijn… Nou, tja, ik had zelf inderdaad gemerkt dat ik het lastig vind als ik in een bos onderscheid te maken alles er van alles door elkaar tettert en fluit . Zo’n los vogeltje, en dan de bekendere, dat lukt nog wel. Ik geef het nog niet op, het is een soort legpuzzel maar dan anders. Je begint en denkt hoe krijg ik het in hemels naam bij elkaar en gaandeweg valt het op zijn plaats. Ik heb stille hoop dat het voor een aantal vogels gaat lukken… En anders maar niet, het houdt me op de straat, of in de natuur, in elk geval en dat is leuk.

En toen de tuinspullen: bij de Praxis stond zo’n grote rij dat ik geen zin had daar mijn plantenbakken te halen. Ik heb het, nu mijn achtertuin wel zo’n beetje gevuld is, in mijn hoofd gehaald, de tuin weer wat meer naar voren te halen, en dat kan nog door bakken aan mijn tuinhek te hangen. En onder mijn raam kan ik beugels hangen, die hingen daar eerder ook maar heb ik om één of andere (stomme) reden weggehaald. Bezint eer ge begint is nog steeds van toepassing. Hoe dan ook, ik kwam weer met allerlei plantjes thuis, voor die bakken, maar ook plantjes die stinken zodat katten niet meer gaan poepen in mijn borders (hoop ik). En nog wat extra bijenplanten al wordt het dringen in de borders…

Thuisgekomen de boel uitgeladen, gelukkig waren het allemaal kleine plantjes, zo’n stuk 25, die kunnen makkelijk in mijn achterbak, inclusief de drie bakken die ik gekocht had. Thuis de plantjes wat geordend, maar het was al 14 uur en ik had razende honger. Dus lekker ovenbroodjes met zalm gegeten. Sinds een week hebben ze mijn lievelingsbroodjes weer bij AH, dan merk ik toch wel dat ik een enorm gewoontedier ben. Er zijn alternatieven maar op een moment weet je gewoon wat je lekker vindt en dan moet het er wel zijn. Als ze structureel stoppen met die broodjes moet ik weer opzoek naar iets anders… vooralsnog hoeft dat gelukkig niet.

Tijdens het eten, zittend op mijn terras, merkte ik dat het was gaan druppelen. Dus ik zo snel mogelijk naar de winkel, en terug regende het nog wat meer. Lekker, want dat geeft me dan meer rust om gewoon op de bank te gaan liggen en wat te gaan kijken van de series en films die ik opgenomen heb. Maar de rust kwam niet echt, en de zon kwam ook weer door waardoor ik niet echt goed naar de tv kon kijken vanwege invallend licht. Dus maar een beetje gelegen, en geprobeerd iets te zien dat niet te donker was… al met al lukte dat niet, en een dutje lukte ook niet. Af en toe hoorde ik ook weer een vogeltje en pakte ik weer de verrekijker… nee heel veel rust had ik vanmiddag niet… waarschijnlijk omdat ik toch weer te laat naar bed ben gegaan en gewoon nog moe ben… of omdat ik weer te druk was geweest met van alles moeten. Vanavond vroeger naar bed…

In de avond nog even gebeld met mijn wandelafspraak voor morgen, lekker even kletsen nadat ik eigenlijk alleen uitvoerig met de verrekijkerman had gesproken. Ik merk dat mijn behoefte aan intimiteit steeds meer begint toe te nemen. Ik wil niet toegeven aan bepaalde drangen die dan naar boven komen, daar heb ik ook niets aan. En biodanza via Zoom doet echt niets op dat vlak. Hopelijk kan ik snel weer een knuffel scoren, dat geeft misschien weer wat rust. Ik denk dat het feit dat contact niet mag alleen maar maakt dat ik het juist meer wil. Want eerder had ik die drang lang niet zo erg. Het is vaak zo, je wilt graag wat niet mag… idioot is dat. Het is ook wel frustrerend dat ik zelfs mijn vader niet een hug mag geven. Ook al zie ik niemand, en zit ik één keer per week op een halve meter vandaan bij het eten met hem, hij blijft star volhouden aan die regel… als ik iets had, had hij het echt al lang gekregen van mij… Ik ben wat dat betreft een beetje tweeslachtig. Ja, ik moet oppassen en ja, ik vind het soms ook van de zotte dat ik gezonde mensen loop te ontwijken… vooral van degenen van wie ik wel weet dat zij ook dat virus niet hebben… Maar ja, ik moet ook aan andermans welzijn denken en vooral andermans mening respecteren…

Nu is het toch weer later dat ik naar bed ga dan eigenlijk bedoeld, maar de dag is zo voorbij gevlogen. Was het woensdag alsof het vrijdag was, en vandaag alsof het zaterdag was, ik heb nog steeds het gevoel te weinig tijd voor mezelf te hebben. Misschien komt het ook door het thuiswerken, dat ongemerkt meer invloed heeft dan ik dacht. Ik denk ook weer vaker aan werk in de tijd dat ik niet hoef te werken. En vooral ook op woensdag, de tussendoordag… Nou ja, laat het maar zijn, er tegen vechten heeft geen zin. Het is zoals het is. Hopelijk brengt de vrije week van 1 juni meer rust, de filmhuizen gaan dan ook weer met restricties open, en de restaurants ook, dus wie weet ga ik toch weer een keer all you can eaten…