De dag na gister

En zo blijkt wel weer dat de volgende dag weer alles anders kan zijn. Dat stemt weer gerust, zullen we maar zeggen. Vandaag ben ik niet ‘met de verkeerde gedachte’ uit bed gestapt, maar gewoon moe, en met verlangen naar meer slaap.

Vandaag had ik een gesprekje met mijn collega over het complexe van het leven. En eigenlijk, voorzover sommige dingen me niet overkomen, maak ik het me gewoon zelf moeilijk in het leven. Zoveel verwachtingen, zoveel eisen, zoveel wensen. En waarop gebaseerd? Kopiëren van wat in mijn omgeving gebeurt, vermoed ik. En vooral van alles dat mijn hoofd, mijn hersenen, op basis van prikkels oppikken. Dus maar terug gaan naar het gevoel, waar ik een tijdje geleden gestopt was.

Je kunt best minder werken, geen kosten aan een auto of een motor hebben, tweede hands kleren kopen, gewoon tijd nemen, maken, om te leven, te genieten en je bewust te zijn, als dat belangrijk is. Je maakt je keuzes voor dagen lang werken, geld verdienen, een mooi huis kopen, een auto, een motor of wat dan ook niet voor niets. Omdat je nu eenmaal iets krijgt dat je anders niet had. En waar je van kan genieten.

En de dingen die je overkomen? Tja, daar doe je niets aan, behalve proberen te relativeren en je best doen, meer kan je niet doen. Hoe makkelijk dat ook klinkt, je hebt niet veel keuze. En leegte? Ook dat zal nog regelmatig voorkomen. Ik weet nu dat die leegte wel weer gevuld wordt, door wat dan ook. Maar ik moet me hierin niet afhankelijk maken van anderen. Ik bén die leegte niet, ik belééf de leegte. Dus toch eens kijken of ik mijn perspectief kan veranderen als ik dat beleef, zodat ik het anders ga beleven, en dus zelf vullen. Dus mijn gemoed is weer beter gestemd, op de dag na gister. Elke dag begint alles weer opnieuw. En al lijkt het allemaal hetzelfde, het hoeft niet zo te zijn. Een hele geruststelling.

Melancholie

Vanochtend stond ik voor de spiegel als elke dag en realiseerde me dat elke dag ik daar anders sta. Wellicht deze keer wat beter uitgeslapen dan anders, misschien omdat ik een keer eens op tijd naar bed ben gegaan. Ik vroeg me af waar het heen moet gaan met mijn leven. Niet de beste onderwerpen voor de vroege ochtend. Ik vroeg me af of dit nu is wat ik wil doen, elke dag, vier dagen lang naar werk gaan. En of ik daar plezier bij beleef. Waarom ik spanning oproep in mijn leven. Maar als ik dat niet zou hebben, wat zou ik dan wél willen.

Vanavond reed ik terug van de cursus moderne kunst, waar de gedachte en het besef van dat je al over de helft van je leven kan zijn en dan bedenken wat je nu eigenlijk bereikt hebt aan de orde kwam. En ik keek naar de bejaardentehuizen en de aanleunwoningen, waar oude mensen wonen, en bedacht me dat die mensen ook gewoon hun dagelijkse leven leven, de dingen nemen zoals ze komen, een heel leven achter zich. Zouden ze denken aan al die dingen die ze niet gedaan hebben, al die woorden die ze niet uitgesproken hebben, al die verlangens die ze niet hebben kunnen of laten gebeuren? En dus vroeg ik mezelf af, waarom gebeurt mij dit nu ook. Waarom leef ik niet nu, maar stel ik dingen uit? Ook al lijkt het dat ik alles uit het leven pers, waarom laat ik me dan leiden door allerlei drangen, zonder ze soms echt te laten gebeuren. Zonder ze echt goed te benoemen.

Ik bedacht me verder dat je wel kan leven alsof elke dag de laatste is, maar als anderen dat niet met je doen kom je nog nergens. Als je de eerste beste vrouw die je leuk vindt aanspreekt om contact te maken zal ze niet zomaar in je armen vallen omdat jij toevallig leeft alsof het je laatste dag is. Zij leeft in elk geval niet zo, en kijkt op zijn minst de kat uit de boom. Als niet iedereen zo leeft wat heeft het dan voor zin. Zo onbereikbaar lijkt soms hetgeen zo dichtbij is.

En wat moet je doen om tevreden te zijn met wie je bent en wat je hebt. Alles wat ik denk en voel heeft wel iemand anders ook gedacht of gevoeld. Niets aan mij is daaraan uniek. En aan de andere kant is alles aan mij uniek, tot op het kleinste element waaruit ik besta. Zo klein ben ik in het geheel, zo complex is het geheel. Het leven is één grote chaos, zo lijkt het soms. De meeste dingen gebeuren volledig willekeurig, er is nergens vat op te krijgen. De maatschappij is zo groot dat er nauwelijks nog iets te sturen is. De wereld is zo groot, er gebeuren zoveel dingen dat als je je er druk over maakt, je alleen maar depressief wordt. Het leven is zo groot, zo vol van mogelijkheden, dat je er soms in verzuipt.

En dan mijn eigen leven. Hoe kan ik mezelf reflecteren, ik sta veel te dicht op mijn eigen leven. Ik zou eerst uit moeten treden om echt te zien wat ik doe. Je houdt je voor dat je blij moet zijn met wat je hebt, want het kan altijd erger. En als je iets ergs hebt, dan heb je in elk geval misschien iets waar je wel gelukkig in bent geweest, dus moet je daar maar gelukkig om zijn. Moeten, moeten, moeten.

Maar wat moet je als je nooit jezelf prettig hebt gevoelt, nooit rust, balans, duidelijkheid, tevredenheid, zorg, liefde hebt gekend, het gevoel hebt dat je als een volslagen vreemde in je eigen leven staat? Waar wil je dan nog voor leven? Ik prijs me gelukkig dat ik dat niet kan zeggen van mijn leven, mijn leven heeft er vol mee gezeten, en nog maak ik dat alles mee, en ben me ook zeer goed bewust van mijn kwaliteiten en geluk.

Maar af en toe voelt de leegte, zuigt er iets, kan je naar jezelf turen in de spiegel en voelt het alsof je naar een vreemde kijkt. Soms ben je gewoon wat minder vrolijk gestemd, en soms lijkt het vertrouwde er nooit te zijn geweest. Soms lijkt de belangrijkste persoon in je leven er nooit geweest en kan je dat niet begrijpen. Soms lijkt het dat wat je ook doet, het nergens naartoe leidt. De tijd schrijdt voort, voor je het weet is je leven voorbij. En wat heb je bereikt? Enkele momenten van geluk. De rest van de tijd ‘passing time’. Misschien juist om je bewust te worden van die paar schaarse gelukkige momenten. Als je ze weet op te merken en vast te houden.

Ik merk dat mijn leven op dit moment ook een beetje een chaos is. Het is lastig een structuur te vinden. Ook voel ik een verlangen maar kan het niet goed benoemen, en weet niet hoe ik dingen moet nastreven. Daarom leef ik als een ADHD typje, van het een naar het andere. Ik merk ook dat ik door dingen die in mijn omgeving gebeuren geraakt word, voel me onmachtig bij hun situatie, maar realiseer me weer des te meer hoe moeilijk het is als toeschouwer toe te kijken hoe mensen dingen overkomen. Maar ook dat ik eigenlijk niets te klagen heb. Maar waarom voel ik dan die leegte? Mijn gevoel van angst om kwijt te raken? Toch het idee dat er meer is in mijn leven dan ik me realiseer en des te bewuster van mijn kwetsbaarheid?

Wat nu? Nu laat ik de dingen maar even voor wat ze zijn, proberen of alles op zijn plek valt. En dan maar weer verder zien. Morgen sta ik wellicht weer anders voor die spiegel, elke dag is tenslotte anders, dus elke dag ook weer een kans op een ander (in)zicht op het leven.

Achterstand

Bijzonder om te merken dat zelfs wereldnieuws volledig langs me heen kan gaan: het heen gaan van Michael Jackson bijvoorbeeld. Vanavond was ik bij Veronica en ineens hoor ik op de radio iets over een tweede autopsie…. En ook nieuw voor me: vanavond was het laatste concert van Krezip… is er dan niets meer heilig in het leven? Ik kom daarmee wel tot de conclusie dat het tijd wordt dat ik iets met nieuws moet gaan doen, een krant, maar ja, wanneer moet ik dat ding lezen, of het nieuws volgen, ook weer iets dat ik dan moet plannen en dat soort dingen wil ik geen slaaf van worden. Wordt het toch misschien www.nu.nl lezen, en dan bij voorkeur op het werk natuurlijk :0)

En wat dacht je dan van de regen: half Nederland loopt onder van de regen, in Tilburg kan je zwemmen onder het viaduct, denk je dat er enig water in mijn tuin is gevallen? Ik zit al dagen te dubben of ik zal gaan sproeien, want je moet het gras ook niet verwennen. Maar nee, zaterdag gaat het regenen… dan heb ik een rustdag, dan komt het goed uit. Ik zag dat het daadwerkelijk ergens geregend had in Utrecht omdat de snelweg nat was in het westen van Utrecht, maar het enige dat  ik gezien heb waren een paar druppels op mijn raam. Ach, morgen gaan we voor de herkansing. En anders toch maar de sproeier aan misschien.

Wel gaaf: de TT van Assen! Op de weg waren allemaal mensen die nog hoopten op hordes motorrijders, maar of ik was te vroeg of ik was te laat… ik zag ze nauwelijks in elk geval. Misschien gingen ze niet terug naar Utrecht. Onvoorstelbaar dat ook motorsport zo’n contactsport kan zijn! Hoe die motoren soms op elkaar klimmen, en dat sommige rijders dan toch nog door kunnen rijden. En hoe sommigen vlak voor de finish toch nog de grintbak inschuiven, al die spanning en energie voor niets geweest. Het is wel dringen geblazen op zo’n racebaan, het lijkt me onwijs gaaf, maar ook onwijs eng. Nee, dan rij ik liever iets minder plat mijn bochtjes door, ff zonder knietje.

En  last but not leest, mijn probleempjes vandaag met gasseritus… maar dat is weer een ander verhaal.

Futloos

Vanochtend was ik volkomen futloos. Langzaam gefietst, ik kwam op het werk en dacht ik keer weer om. Zou het komen omdat ik misschien twee avonden achter elkaar in de hitte heb staan tennissen? Mijn spieren dachten het in elk geval van wel, want op gegeven moment leek er toch wat in de kramp te willen schieten maar tijdig stretchen kon dat toch nog voorkomen. Eenmaal op het werk in gesprek met een collega kwam ik er toch weer in, hij kan goed kletsen, en daarna had ik een goed ander overleg met een zeer positief resultaat waardoor de dag weer een stuk op gang was gebracht en ik me nog wel richting einde middag kon richten. En een wandelingetje in de pauze, mijn racket ophalen en een Utrechts broodje (met geitenkaas, honing, walnoten, sla en gedroogde tomaatjes… mmm, krijg al weer trek als ik eraan denk), doet ook wonderen. Dus vanwege de futloosheid en vermoeidheid ga ik dit weekend maar eens rust nemen! Nagenoeg niets doen na zoveel drukke dagen, dat zal nog wat worden. Maar het schijnt slecht weer te worden, lekker storm, dus wellicht helpt dat wel.

Je eigen weg

Deze dagen blijkt wel weer hoe zeer ik mijn zegeningen moet tellen. Vandaag beleefde ik het heugelijke feit dat ik een klasgenootje van de lagere school voor het eerst weer zag na 31 jaar! Op onze 12e leeftijd gingen we onze eigen richting op, en zagen elkaar niet weer. Ik had haar vader gebeld, die woonde nog in Heiloo, en zo kwam ik haar weer op het spoor. Maar het leven was ook voor haar een zware dobber. Niet alleen werd MS geconstateerd, ook ging ze scheiden, heeft 2 zoons die ze alleen elke 2 weken het weekend ziet, geen geld… En dan mijn goede vriendin die hoort dat haar moeder borstkanker heeft en op 80 jarige leeftijd nog door een medische molen door moet gaan. Nee, ik ben me vandaag weer zeer bewust geworden hoezeer ik een bevoorrecht mens ben!

Wat me ook opvalt is hoezeer mensen die in een afhankelijke toestand zijn geraakt zich enorm kunnen verzetten tegen die toestand. Natuurlijk heb ik dat zelf ook gehad, als kind mocht niemand weten dat ik ziek was. Apart was om van mijn klasgenootje te horen dat ze kon herinneren dat ik altijd ‘ziekig’ was. Tja, ik was sowieso traag met de groei en ja, ik hoestte mijn longen er soms bijna uit. Maar zij, nu in een aangepaste woning wonend, met weinig comfort en veel oude spulletjes, niet in staat om dingen in huishouding zelf te doen, en toch persé zelf alles doen, vooral niet laten helpen. Ja, ik herken dat heel goed, de grootste vijand ben je op dat moment zelf, want soms kom je zoveel verder als je je een beetje open stelt daarin, en anderen een kans geeft en niet continue denkt dat je alleen maar tot last bent.

En aan de andere kant maakt het alles zelf willen doen dat je sterk blijft, niet afstompt, trots blijft voelen dat je echt nog wel meetelt. Het is de kunst de middenweg te vinden tussen hulp nemen als je het nodig hebt, en jezelf sterk houden door dingen zelf te doen. Die middenweg vinden, dat kost veel tijd, en veel kopzorgen. Jezelf analyseren is moeilijk omdat je continue in een spiraal denkt, je komt elke keer weer uit bij hetzelfde, en meestal zijn het niet de meest positieve gedachten. Vooral als je voelt dat je als moeder niet goed voor je kinderen kunt zorgen door een handicap. En er zijn geen gedachten die dat gevoel weg kunnen nemen. Dus de reünie was niet het vrolijke moment dat ik me ooit gedacht had, maar wel bijzonder! En het is duidelijk dat iedereen in dit leven zijn eigen weg te volgen heeft, en soms mag je blij zijn met je eigen weg die je aflegt, hoe die ook gelopen heeft en waar die ook heen gaat.

Op de rand van kunst

Maandag had ik weer cursus moderne kunst. Deze keer ging het over hoe ver je kan gaan om kunst ‘uit te kleden’. Het principe van ‘wat je ziet dat zie je’… klinkt logisch, maar het leidt tot kunst die je niet hoeft te begrijpen. Of wat dacht je van ‘Eens kijken wat er achter het doek zit’, waarbij de schilder een doek met één kleur beschildert en vervolgens zeer weloverwogen een mes in het doek zet (Luciano Fontana). Of de kunstenaar die zijn ontlasting in een blik stopte en het als zodanig verkocht waarbij "het idee belangrijker is dan wat je ziet" (Piero Manzoni). Of, de kunst ligt in de actie, als de actie voorbij is, is het kunstwerk er dus ook niet meer, alleen brokstukken als bewijs… de raarste dingen die ‘gewone’ mensen al lang geen kunst meer noemen. Begin ik dan nu een abnormaal mens te worden? Nou, nee, sommige dingen gaan mij ook te ver. Maar het idee achter de dingen vind ik wel interessant. Sommige van die stromingen vind ik weer enorm boeiend en mooi, zoals de Op Art, Optische Kunst. Victor Vasarely bijvoorbeeld, maar Bridget Riley, zowaar weer eens een vrouw, die prachtige optische kunst maakt met kleuren, waar je niet lang naar moet kijken anders raak je bijna in een trance.

De langste dag

Blij te horen dat ik niet alleen voor mezelf schrijf en dat het ook door anderen gewaardeerd wordt :0) Bedankt voor de reacties!

Ondertussen hebben we al weer de langste dag gehad, 21 juni, de dagen gaan nu alleen maar weer korter worden. Om de een of andere reden ben ik me daar dit jaar extra bewust van. Of misschien schrijf ik dit elk jaar wel weer en ben ik het al weer vergeten. Om de een of andere reden is dat belangrijk, bezig zijn met de cyclus van tijd. Tenslotte is het bewustzijn van tijd, en vooral ook het schrijden van de tijd, voor mij een teken dat mijn leven voorbij vliegt. Was het vroeger dag tot dag, nu gaat het van week tot week en zelfs maand tot maand. Het plannen van vakanties was nooit echt een kwestie, daar dacht ik nauwelijks aan. Nu, met nog twee vakanties dit jaar voor de boeg (al moet ik nog duidelijk krijgen voor mezelf waar de tweede heen gaat) zit ik zelfs al aan volgend jaar te denken. Dat is toch zeker wel een teken denk ik :0)  en in elk geval een luxe! En dan heb ik nog niet eens kinderen, want daaraan merk je pas hoe snel je oud wordt, of de tijd vliegt.

Het zoeken van ontspanning, het bezig zijn met mezelf, ik merk dat zelfs de weekeinden al veel te kort zijn, ook al begin ik er vrijdagavond al naar hartelust mee. Dat gevoel heb ik wel vaker gehad, maar nooit zo sterk als de laatste tijd. Hoewel het werk na de nodige onrust al weer meer zichzelf een weg gevonden heeft, blijf ik zelf zoeken naar de balans in rust voor mezelf, voldoende slapen, luisteren naar mijn gevoel, en anderzijds proberen zoveel mogelijk mee te maken, oftewel, dat gaat niet samen. Dus echt veel rust heb ik niet. Ook kiezen blijft een moeilijk iets, als je veel dingen leuk vindt, waar ga je dan voor? En zo vullen de avonden en weekeinden zich al weer sneller dan ik me realiseer. Tijd nemen voor mezelf, blijkbaar ben ik er nog niet echt aan toe.

Even geen misère

Ik krijg nog wel eens een reactie dat ik schrijf over dingen die mensen niet interesseren… Als je op een CF site staat, moet het blijkbaar alleen maar over dagelijkse CF dingen gaan, dingen die met je ziekte te maken hebben. En als er iets is dat ik zo min mogelijk probeer te doen is wel bezig zijn met mijn ‘ziekte’. Die ellende is er al genoeg te lezen. Ik wil juist schrijven over mijn leven, over de dingen die ik doe. En tja, daar zullen zeker dingen bij staan die anderen die niet boeien. Lees het dan niet! zou ik zeggen. Natuurlijk komt er ook wel eens misère voor, en dan schroom ik ook zeker niet dat te melden. Er zijn genoeg van dat soort stukjes volgens mij. En dat is niet wie ik ben. Dat is af en toe iets dat me overkomt. Net als iedereen. En juist bij mij staat genieten en alles meemaken hoog in het vaandel. Dus daar schrijf ik over. Dingen die me interesseren, die me boeien, dus ook dingen die met kunst te maken hebben.

Het komt deels omdat ik met mijn weblog doorgelinkt sta naar andere sites. Mijn weblog staat namelijk bij web-log.nl Dus dat deze doorgelinkt staat naar Hyves of CFcafé of wat dan ook, dat is allemaal ten behoeve van een groot publiek, zo eerlijk wil ik nog wel zijn. Je moet toch wel het idee hebben dat je het niet alleen maar voor jezelf doet, nietwaar :0) En ieder staat vrij om te lezen wat ie wil op internet, dat is de grote vrijheid die we mogen genieten in het leven. Zo lang bestaat trouwens het hele internet nog niet, al zullen sommigen dat nauwelijks kunnen geloven. Hoe dan ook, er is nu even geen misère in mijn leven en daar ben ik blij om. Maar dat zal vast wel weer komen, dus wees gerust 😉

Jan van Scorel

Vandaag ben ik naar de tentoonstelling van Jan van Scorel geweest, in het Centraal Museum in Utrecht. Hij was een belangrijk schilder in de renaissance voor Nederland, heeft de renaissancestijl uit Italië meegenomen naar Nederland. De tentoonstelling gaat dan ook over de tijd rond en ná Jan van Scorel. Hij was ook weer zo’n duizendpoot die meer was dan een grootstaand schilder. Als ingenieur heeft hij ook belangrijk werk gedaan voor de waterkering en dijken, hij was bekend aan de grote hoven in die tijd, en ook slachtoffer van de beeldenstorm. Wat een mens in een leven al niet kan meemaken.

Zijn schilderijen hebben inderdaad veel van de Italiaanse grootmeesters en zijn bijzonder om te zien. Er zijn verschillende ‘panelen’ die veelal geschilderd werden in die tijd, en die soms verdeeld over de wereld waren geraakt en met moeite weer bij elkaar gekregen. Het was een soort schatzoeken dus voor sommigen. Zijn schilderijen boeien me echter niet zo om een of andere reden. Hoewel zijn invloed groot is geweest, het is toch in mijn beleving een slap aftreksel ten opzichte van de echt grote kunstenaars van Italië, zoals Leonardo da Vinci, Michelangelo en Botticelli, maar ja, daar valt ook niet tegenop te boksen. Voor een Nederlander heeft hij het natuurlijk ‘niet gek gedaan’ al zullen sommige kunsthistorici misschien nu van hun stoel vallen als ik dit zo zeg. Ach, ik ben maar een leek, dat wil ik best toegeven.

Dus hoewel ik het een mooie tentoonstelling vond, was ik blij dat ik zo naar binnen kon lopen met mijn museumjaarkaart, zonder een eurocent te betalen. En op de koop toe zag ik nog een pop liggen van Duane Hanson in een andere zaal, een iets van Edward Kienholz, een kunststuk van Karel Appel en een zon op zwart van Constant, allebei dus van Cobra. Er zou ook iets van Barnett Newmann moeten zijn, maar die heb ik niet gezien, helaas. Maar het is geweldig om te merken dat de kunst aanzienlijk meer gaat leven als je namen kent, en achtergronden, in plaats van een beetje doelloos door een museum lopen en kijken of je het mooi vindt of niet, of een boekje van voor naar achter lezen om te weten wat je ziet. Nee, die cursussen zijn zo gek nog niet. Wie weet ga ik het wel studeren… op een blauwe maandag.

Restaurant C'est Ça

Vanavond heb ik gegeten in restaurant C’est Ça aan de Bollenhofsestraat in Utrecht. Het restaurant ligt in het mooie Witte Vrouwen, en is een gezellig restaurant. Het restaurant is al gauw volgeboekt dus op tijd reserveren is zeker nodig. Zij gebruiken een bijzonder concept: je krijgt een vijf gangen menu voorgeschoteld, waarbij je geen keuze hebt, tenzij je vegetariër bent of een specifiek dieet hebt maar dan moet je dit wel van te voren melden. Verder worden elk half uur een aantal mensen ‘binnen gelaten’ dus je moet een specifieke tijd afspreken waarop je komt. De reden is dat ze graag speciale aandacht willen kunnen besteden aan hun gasten, bijvoorbeeld door te vertellen wat er op tafel staat. En alle aandacht die je maar wilt :0)

De bediening is heel erg aardig, en het interieur relaí. Op het menu van deze vrijdag stond een venkelsalade met inktvis. De inktvis was heel zacht en als je het niet wist zou je niet geproefd hebben dat het inktvis was, zo verrukkelijk. De tweede gang was een runderbouillon met truffelroom, en venkelcroutons, ook erg lekker, goed voor een tweede bord. Leuk is dat je gewoon een soepkom op tafel krijgt en dus alles op kan eten, meer dan voor één bord dus. Als derde gang kwam er plakjes eendenborst, met aardappel in de schil, haricots verts, beetje witlof en geroosterde tomaatjes, met lekkere saus. Zeer smakelijk! Als vierde gang een kaasplankje met lekker brood erbij. En als laatste gang bavarois, aardbeien en een rode en paarse braam. Met al dat eten zaten we goed vol. Er waren twee wijnen beschikbaar bij de verschillende gangen en ook nog een oude en een jonge port. De port was goed pittig, deze kwam bij de kaas.

Het concept vind ik geweldig, het idee van al die aandacht, geen gedoe met kiezen. Als je een kniesoor bent en niet van avontuur houdt en ook niet makkelijk met eten, dan kan je het wel eens niet treffen, al kan ik me niet voorstellen dat er iemand zou zijn die niet zou kunnen genieten van dit eetfestijn. Een absolute aanrader dus dit restaurant, voldoende om regelmatig terug te komen. Voor de prijs hoef je het ook niet te laten, zo rond de 30 euro voor vijf gangen. En elke dag een ander menu, je zou het maar moeten bedenken! Ik zou zeggen, ga er eens langs!