De laatste week was geen tennispret. Maandag kreeg ik op mijn werk weer last van een ‘zwangere’ buik en krampen, vergelijkbaar met een maandje eerder. Thuis direct aan de lactulosesiroop, met het idee dat het nog wel even een dagje duren zou voor het over zou gaan. De dag erna nog niets op gang, en woensdag ook niet, dus raakte licht in paniek, dus maar ff contact met mijn arts, die adviseerde me dan maar met movicolon te starten, maar de hele dag was ik zo moe dat ik geen hap kon eten, of wat kon drinken, last van oprispingen, en het ergste, bij elke verandering van houding de hik. 30 keer per dag de hik weghikken is geen lolletje.
Donderdag dacht ik toch maar eens de huisarts langs te laten komen, die luisterde en tja, hoorde ‘dat er beweging in de darmen was’. Toch zelf maar ook met het ziekenhuis weer gebeld en die stelde voor maar naar de EHBO te gaan van het Antonius in Nieuwegein. Mijn pa me gebracht en na een paar uurtjes was het duidelijk: verstopte darmen, compleet uitgedroogd met verminderde nierfunctie dus direct naar een kamertje op C3: kon zomaar ineens blijven! Daar was de huisarts helaas niet mee gekomen vrees ik. Wel vertelde hij duidelijk wat hij geconstateerd had en wist van mijn situatie dus mogelijk legde hij zich makkelijk neer bij het feit dat ik het snel ‘hoger op’ zou zoeken.
Toen werd het improviceren geblazen. Want na een paar uurtjes rondhangen bij de Spoedeisende hulp ging ik direct aan het infuus, ff naar huis zat er echt niet in, dus mijn vader maar naar mijn huis gestuurd. Slap als ik me voelde kon ik niet gauw bedenken wat ik allemaal nodig zou hebben aan spullen, laat staan dat ik mijn vader kon vertellen waar hij alles zou kunnen vinden, soms weet ik het zelf niet. Met een pyjama, leesboeken, medicijnen had ik in elk geval de belangrijkste dingen, maar zoiets simpels als een tandenborstel en -pasta, sloffen, extra kleren en vooral, onderbroeken, kwam dus niet mee. Maar het blijkt dat je met improviseren aardig ver komt. Om te beginnen, als je aan de sterkste lakseermiddelen gaat, heb je meer aan een luier. Dus een soort ‘inlegkruisje’ in je onderbroek doet een onderbroek aardig lang mee gaan. Tip voor de vakantie? Het is iets minder charmant als je een leuke meid tegenkomt, maar verder… het scheelt een boel bagage 🙂 en in het ziekenhuis ben je over het algemeen daar net ietsje minder mee bezig…
Naast me in het ziekenhuis lag Joop, die een biopt had gehad van de longen. Die moet een week wachten op zijn ‘vonnis’: goedaardig of kwaadaardig? En ik lag daar ‘alleen maar’ met een volle darm. Voelde me een charlatan, maar voelde me anderzijds beroerd genoeg en vol dankbaarheid weer dat ik in veilige handen was, met volop zorg en kennis die over me zouden waken. Gek, het ziekenhuis is een plek waar je weg wilt blijven, maar er zijn genoeg momenten geweest dat ik snakte naar een verblijf daar, alleen al om die veiligheid en de oplossing. En de gezelligheid, want met de mensen die komen en gaan kan je soms een geluk minder alleen voelen dan ziek alleen op de bank zitten, uitgeput, niet wetend wat je moet doen. Wederom alle dankbaarheid dus aan mijn arts en zijn collega’s.
Nu, een paar dagen later, en een paar dagen dus klysma’s, prep klean rotzooi drinken, halve nachten op de zitpot zitten of op het toilet, voel ik me in elk geval weer een stuk leger. De eetlust is nog niet helemaal terug, maar de hik lijkt wel weg voorlopig. Ik ben maar gaan logeren bij mijn ouders, even niet weer alleen terug in huis, verder herstellen. En dan zien dat ik niet een derde keer in deze situatie terecht kom! Maar ja, te laat aan de bel trekken bij achteruitgang van de gezondheid lijkt wel een tweede natuur te zijn van me: je denkt toch altijd weer dat het wel weer bijtrekt en eruit komt…
stoelenga 