Proefzwemmen

Zaterdag moest mijn nichtje en petekind proefzwemmen voor diploma B. Sinds een jaar weet ik wat proefzwemmen is, want ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit moest doen. Als je met proefzwemmen slaagt, mag je dus afzwemmen de week erna, maar eigenlijk is dat dan nog een formaliteit, een klein feestje met muziek en al. Het proefzwemmen gaat zoals het afzwemmen: met kleren aanzwemmen en alle verplichte onderdelen. Tegenwoordig is het afzwemmen niet zo makkelijk meer als vroeger. Je moet door een gat kunnen zwemmen, bij A na erin gesprongen te zijn, bij B na gedoken te hebben. Het was bloedheet in het zwembad maar een waar plezier om die kleine hummeltjes, allemaal zo’n 6 jaar, in dat water te zien springen, duiken, ploeteren en op de kant klimmen. Bij het zien van die kinderen, borstcrowl, rugslag, schoolslag, voor dood liggen, onder water zakken, kan ik me niet goed herinneren hoe het voor mij was toen ik moest afzwemmen. Het enige dat ik nog weet is dat ik een bloedje hekel aan water had, wat vrij problematisch is als je een diploma moet halen, en dat ik de 7 meter onderwater voor B met een milimeter gehaald heb. En dat ik in één winter twee diploma’s schijn gehaald te hebben (om er snel af te zijn). Maar ik vraag me zeker af of ik dit allemaal had kunnen doen. Noemy was echter geweldig, ze mocht zelfs voorzwemmen met borstcrowl, ik was echt trots. Ze is vrij klein en zag er met schoolslag net uit als een kikkertje. Dus volgende week is het feest.

Restaurant Algarve

Vrijdag naar restaurant Algarve geweest aan de Biltstraat in Utrecht. Fantastisch restaurant. Gezellig en knus, hele aardige bediening en heerlijk eten. Ik ging met mijn twee collega’s en vroegen om het menu van 19,50 euro. Hoewel dit eigenlijk voor groepen was, werden we toch maar als groepje beschouwd. En verrukkelijk. Een voorgerecht van verschillende hapjes, tapas-achtig dus, en het hoofdgerecht met z’n tweeën was een visschotel in een grote ronde pan met deksel. Met een lekker portje vooraf, echt op z’n Portugees, waren we snel in de stemming en het eten er achteraan maakte het tot een klein feestje! Een goed begin van het weekend.

Bowling: veredeld knikkeren?

Vanavond heerlijk gebowld. Stiekem ben ik fan van bowling. Is bowling voor sommigen meer veredeld knikkeren: als je maar loodrecht op het midden mikt moet het wel goed gaan, voor mij is het een sport: met een mooie curve de bal net links of rechts van het midden raken. Ik durf zelfs te zeggen dat ik een eigen bowlingbal heb hoewel dit absoluut NOT DONE is onder recreanten of je moet dus op een club zitten. Meestal kom ik hier dus niet voor uit. Bovendien als je met een eigen bal speelt moet je vaak je eigen bal met je leven beschermen anders gaan anderen het gebruiken. Of ze kijken continue hoe je het doet omdat met een eigen bal bowlen veronderstelt dat je het goed kan (wat dus niet zo is): Ik heb de bal alleen maar omdat ik kleinere handen heb en altijd mijn handen open haalde aan de kapotte ballen van een aantal bowlingbanen. Of de gaten zijn zo groot dat ik geen grip heb. Ik ben nog steeds trots op het feit dat ik ooit 230 gegooid heb maar dat was dus een once in a lifetimer tot nu toe. Ik kom met moeite weer wat terug, heb nu voor de tweede keer (inofficieel, de echte eerste keer tel ik ff echt niet mee, dat was zo erg…) en zit nu rond de 150 punten. Je kan dus gerust zeggen dat ik fanatiek ben en heel stil wordt als het slecht gaat. Vanavond had ik regelmatig last van fake-concentratie: doen alsof je je concentreert maar eigenlijk lukt het niet helemaal. Of is schijnconcentratie een beter woord… Hoe dan ook, over twee weken ga ik weer want ik heb de smaak te pakken, ik moet ‘de groei vasthouden’.

Genieten in het zonnetje

Vandaag was het weer zo’n prachtige dag dat je niet binnen kan zitten. Eerst met mijn vader geholpen met digid aanvragen want volgend jaar moet alles met digid gebeuren. En toen gauw naar buiten: gezocht naar een stomerij want mijn winterjas lag nog na te stinken van vorige winter. In mijn buurt bleek zowaar een stomerij te zitten. En zo gaat het altijd: als je op zoek bent naar een stomerij vind je er geen; als je er eenmaal één gevonden hebt zie je ineens overal stomerijen…. heel bizar. Tijdens mijn fietstocht door het centrum ben ik er tenminste 2 tegengekomen terwijl ik ze nooit eerder had gezien. Ik heb zowaar ook de mogelijk toekomstige eettafellamp gevonden, een moderne lamp met stalen sprieten dwars en schuin over elkaar heen, kost zo’n 227 euro. En … na veel gedraal, op een terrasje gezeten, in de zon, bij Louis Hartlooper: een MIJLPAAL. Vorige week maandag al in mijn eentje gewoon in Amelisweerd in de zon gaan zitten op en vandaag dus in de stad. Ik was er eerlijk gezegd al wel voorbij, dacht door te fietsen maar bedacht dat ik wel kon gaan lezen bij LHC: ik had net het gratis boek Dubbelspel van Frank Martinus Arion bij de bieb gehaald, want tja, het is gratis hé! En dan verwachten ze wel dat iedereen het gaat lezen en er nog met elkaar over praten ook…. NOT. Ik bedoel hoe groot is nu de kans dat iedereen daadwerkelijk over dat boek gaat praten. Kijk over de nieuwe Harry Potter hoor je natuurlijk wel iedereen maar dat gebeurt spontaan. Zoiets opgelegd sturen… daar geloof ik niet in. Maar ik ben toch maar even begonnen want als ze er over beginnen…. maar ja, lezen in het zonnetje met een lekker kop thee bij LHC, ik kon de rust niet echt goed opbrengen. Ik sluit liever mijn oogjes dan en geniet van de zon.

Springhaver

Vandaag is het zo’n grijze dag dat ik op de bank wil kruipen en de hele dag dvd’s kijken. Daar leek het ook even op, maar André belde om wat te gaan drinken bij Springhaver. Het is maar goed dat ik dat gedaan hebt, even eruit. Springhaver is mijn favoriete café in Utrecht. Gister toch ook wel nuttig bezig geweest, kijken naar een lamp voor boven de eettafel, op zoek naar de soundtrack van de film ‘One perfect day’ en bladmuziek van Scott Joplin geleend in de bieb. De riddeltjes van Scott Joplin lijken zo eenvoudig maar het valt nog vies tegen. Maar ik speel ook nog maar sinds 9 maanden dus misschien verwacht ik ook iets teveel. En misschien is het toch ook wel slim om nu eens les te gaan nemen. Maar ik heb geen zin in verplicht huiswerk, die tijd heb ik wel gehad. Ik heb wel begrepen dat het niet meer is zoals vroeger, ‘dat ze rekening houden met je leeftijd’… Of dat nu zo goed is, is ook maar de vraag. Maar ja, als je op je 39e begint met pianospelen moet je ook niet verwachten dat je nog een nieuwe Mozart bent natuurlijk. Was ik maar iets eerder begonnen…

Mozart en Con Brio

Zondag de eerste stap gezet naar misschien een nieuw begin. Ik ben zowaar eens in mijn eentje ergens op afgegaan: Ik ben naar een prachtig concert van Con Brio in Amsterdam geweest in het Felix Meritis, het oudste concertgebouw van Nederland. Zij brachten een authentiek concert van Mozart, geheel in de stijl zoals dat ging in de 17e eeuw: niet de stoelen in rijtjes, maar rond tafeltjes, niet één groot concert maar verschillende stukken met pauzes onderbroken. Ik zou met mijn collega gaan maar die kon op het laatst niet en ik dacht ik ga niet langer afhankelijk zijn van anderen, gewoon eens alleen op dingen afstappen. Weliswaar ken ik een violiste van het orkest, en dat was ook een belangrijke reden om wel te gaan, maar toch ga ik niet graag alleen naar dit soort evenementen, helemaal omdat het deze keer met allerlei pauzes was. Maar ik vond het geweldig! Naar Amsterdam gaan voelt alleen al als een vakantie, het blijft een bijzondere stad. En ook de voorstelling, de muziek, de mensen en een 17e eeuwse dans leren … één groot feest. Dat moet ik maar vaker doen: uit mijn schulp kruipen en gaan met die banaan!

The devil wears Prada

Vrijdag de film The Devil wears Prada gezien. Tja, na een film als "Va, vis, deviens" is dit wel ff slikken. Het meest opvallende vond ik dat ik nog nooit zoveel vrouwen in de bioscoop heb gezien. Door deze film begrijp ik weer waarom ik eigenlijk alleen nog maar naar filmhuisfilms ga…

Va, vis, deviens

Afgelopen week de film Va, Vis, Deviens in de bioscoop gezien: een juweeltje!!! Prachtige film met goed verhaal, van begin tot eind. Hij duurde enorm lang, 2 1/2 uur zonder pauze, maar van mij had hij nog langer mogen duren. Kort samengevat: Het gaat over een Etiopisch jongetje die net als vele anderen door oorlog en honger gedoemd zijn. Maar zijn moeder stuurt hem met een konvooi naar Israël. Alleen in Israël moet hij zich in z’n eentje zien te redden, met het idee dat zijn moeder nu ergens in een kamp zit in Etiopië of Soedan. Het bijzondere van deze film voor mij is dat een kansarm kind een kans krijgt. Wat ik met name bitter vind is dat voor zoveel mensen in de Derde Wereld het leven alleen maar honger en dorst lijden betekent, terwijl ze, levend in een Westers land, enorme mogelijkheden zouden kunnen hebben, bijvoorbeeld om dokter te worden of wat dan ook. De potentie van die mensen zal nooit tot z’n recht komen als hongersnood en drinkwater tekorten, en de oorlogen die de zaken alleen maar verergeren, nooit zullen stoppen. Maar er zijn nog veel meer aspecten in deze film die het kijken meer dan waard maken!

De zin van mijn leven

Vandaag werd ik wakker en vroeg me af wat de zin van mijn leven is. Waarom ben ik hier? Is mijn doel ‘streven naar zoveel mogelijk geluksmomenten’? Waarom overkomen de dingen mee en waarom niet. Zo dag in dag uit leef ik het leven zoals het komt. Ik laat de dingen gebeuren, sommige dingen overkomen me: stuur ik dan helemaal niets? Of stuur ik onbewust van alles? Natuurlijk maak ik keuzes, kleine keuzes, wat zal ik vandaag doen, wat zal ik eten. Maar maak ik nog echt grote keuzes? Of ontloop ik zoveel mogelijk alles, uit angst of juist gericht op zekerheid. Gek genoeg werd ik door de film die ik vandaag zag, “Va, Vis et Deviens” geholpen. “Ga, leef en wordt wat”. Maar daarmee ben ik er nog niet uit. Ben ik er om een voorbeeld te zijn voor anderen? Gewoon door te zijn, door te blijven ademen? Dat is voor mij geen levensdoel, hoogstens een bijkomend effect van mijn leven. Vroeger was (on)bewust mijn leven gericht op overleven. Doe ik dit nog steeds? Kan je een aangewende natuur afwenden? Waarop baseer ik mijn keuzes? Op zekerheid, op angst, op moed, op gemak? Soms op een dag kan je ineens een enorme leegte beleven als er eigenlijk geen aanleiding voor is. Of zit de aanleiding soms onderhuids. Ik ben eigenlijk de gelukkigste mens op aarde: waarom voelt het dan niet altijd zo? Waarom is het nooit genoeg? Wellicht is mijn doel ‘alles uit het leven halen’. Maar doe ik dat ook? En hoe moet ik dat doen? Ik doe mijn best dat is zeker. Kon ik het maar richten. Het komt er waarschijnlijk op neer dat ik nog steeds moet ontdekken wie ik ben en wat ik nu eigenlijk wil. En dat gewoon proberen te bereiken. Maar ja, zo gemakkelijk is dat niet. Mogelijk is deze dag een begin.

Ober

Vandaag zag ik de film Ober in Utrecht in Springhaver. Het was vantevoren volledig gereserveerd maar we konden toch nog kaarten krijgen van mensen die hun gereserveerde kaarten niet op tijd kwamen ophalen. Een groot geluk want het was weer genieten met Alex van Warmerdam. Ik heb elke keer moeite met zijn naam maar niet met zijn films. Zo was met name Abel  onvergetelijk en ook Grimm was uniek in zijn soort. Het absurde in zijn verhalen, die droge, directe en botte manier van omgang met mensen moet volgens mij wel iets typisch Nederlands zijn of typisch ‘Warmerdams’?. We vroegen ons dan ook af of de film in het buitenland wel zou werken: zouden ze de humor snappen? Wellicht dat de nodige Nederlanders hier ook moeite mee hebben. Voor mij is het echter smullen geblazen en met mij velen anderen. Een grote aanrader wederom! Het gaat goed met de Nederlandse films.