Matthäus Passion en restaurant Akito

Vrijdag was ik zo uitgeput van deze werkweek dat ik om half 8 op de bank ging liggen, mijn ogen sloot en om kwart voor 9 wakker werd. Ik dacht, ik kruip direct mijn bed in, zo moe was ik nog, maar dat ging snel over. Dat gebeurt me niet vaak dat ik zo moe ben dat ik op de bank mijn ogen niet open kan houden. Vandaag, zaterdag, was het een prachtige dag, beloofde een drukke dag te worden, want eerst zou ik naar een uitvoering van de Matthäus Passion gaan en vervolgens haasje-repje naar Amersfoort voor het verjaardagsdiner van mijn moeder die woensdag 75 jaar is geworden. Ik realiseerde me dat ik dit het beste met de motor kon doen. De Matthäus Passion was prachtig, in de Geertekerk in Utrecht, door Vocaal Ensemble Vivavoce. De muziek en zang waren prachtig! De solo partijen van de violen waren iets minder maar de solisten zongen geweldig. Het was de eerste keer dat ik Matthäus Passion hoorde. Gelukkig had ik een boekje gekocht om de tekst mee te kunnen lezen want de zang was mooi maar de woorden vaak niet te verstaan. Daarna vliegensvlug naar Amersfoort want ik had om kwart voor zes afgesproken en de uitvoering was om 20 over 5 afgelopen… ik heb me dus niet helemaal aan de snelheidsregels gehouden, maar de motor kon ik makkelijk kwijt in elk geval, voor de voordeur van het Japanse restaurant Akito. Het restaurant ligt aan de Stadring maar net aan het begin van de Langestraat, is langwerpig en daardoor heb je een mooie doorkijk van voor naar achteren wat de sfeer verhoogt. Ze hebben alleen tafels met bakplaten, geen gewone tafels, dus maar één manier van koken, de traditionele. Het eten was lekker, het was fijn om weer met het gezin op stap te zijn en mijn moeder heeft me een paar tipjes van de sluier van haar jeugd opgelicht en dat was zeer interessant. Zij is tenslotte ook ooit jong geweest. Al met al een interessant dagje.

Samba solo

Vanavond mijn eerste sambales gehad: helaas, het is samba solo, dus in je eentje dansen. Dat is met name jammer omdat ik liever net als salsa, met iemand dans. Dat is gezelliger en ook heel anders. Maar het is wel heerlijke muziek en ongelooflijk beweeglijk en vermoeiend! Het is bijna conditietraining. Ik mag ook zeker wel wat water meenemen, want je krijgt er flink dorst van. En je moet ongelooflijk beweeglijk zijn: alles draait om het draaien van de heupen. Gelukkig zitten die aardig los bij mij, maar het valt nog vies tegen. Het zijn vooral wat jongere meiden die meededen, ik ben de enige man, maar gelukkig was er ook nog een meid die wat ouder is en moeder. Ze moest kiezen of ze dit zou doen of salsa, dus ik heb haar proberen te overtuigen dat dit toch weer eens iets heel nieuws is en dat ze vooral door moet gaan :0).  Ik zie me al met die jongeren, dat is toch een stukje minder, ik voel me al wat opgelaten dat ik de enige man ben. En dan nog met mijn heupen moet gaan lopen draaien ook. Maar ik laat me er niet door storen, het is lekker dansen dus. Ik ga wel gewoon door, het is maar zes keer, maar volgende keer alleen mezelf wel beter laten informeren over de cursus.

Daarnaast is mijn moeder vandaag 75 jaar geworden. Tjonge, wat een leeftijd. Aanstaande zaterdag gaan we het uitgebreider vieren maar het geeft je toch te denken. Ik ben al bijna 41 en vind de tijd al vliegen. Met 75 heb je nog meer achter de rug. Ik hoop dat ze ook nog heel veel voor de boeg heeft! Ik heb in elk geval weer even gezongen door de telefoon, dat is bij ons de traditie die we nog steeds in ere houden. Ik had er niet al te veel gelegenheid voor, soms doe ik het gewoon op de werkplek, boeit me dan verder niet, maar nu heb ik het maar even in de pauze gedaan tijdens het wandelen. Ma, nog vele jaren!!!

Liza Ferschtman en Holland Symfonia

Afgelopen weekend heb ik me helemaal te pletter gescand en poging gedaan even een fotoalbum in elkaar te flanzen. Nou, dat even kan je wel vergeten als je ongeveer 380 foto’s mooi wilt rangschikken met leuk opschrift. Met RSI verschijnselen en uitgeput ben ik het weekend uitgegaan, en ook nog een enorme drukke week achter de rug, dus zondag was ik ‘ziek’. En met ziek bedoel ik niet grieperig maar gewoon uitgeput! Niet vreemd natuurlijk maar wel logisch gezien mijn levenstijl: alles doen tot je er bij neervalt en dan natuurlijk verrast zijn dat dit gebeurt. Maandag daarom even wat gas teruggenomen, voor zover dat kon want ’s avonds had ik een concert van Liza Ferschtman. Je zou het aan haar naam niet zeggen maar ze is Nederlandse en een geweldige violiste die het prima kan opnemen tegen Janine Jansen. Het enige opvallende verschil is dat Liza het concert met gesloten ogen doet, en Janine met felle expressie in haar ogen speelt. Maar het resultaat is minstens gelijk. Ik heb wel gehoord dat men Liza als haar opvolgster ziet, maar dat was aan de zaal nog niet te merken: nog genoeg plekken om op het laatste moment kaartjes voor te krijgen en dat is bij Janine Jansen wel anders. Het Holland Symfonia deed het concert onder leiding van Ulrich Windfuhr, dirigent, een charmeur van de bovenste plank als het ging om complimenteren van de dames, maaar een prima dirigent voor zover ik als leek kan beoordelen. De stukken die gespeeld werden: Onze eigen Nederlandse (en Utrechtse bibliothecaris en dus ook componist) Beljon met zijn stuk "Sun" is vooral modern te noemen, iets wat ik minder graag hoor, maar toch zeker de moeite waard was om te luisteren. Mijn all-time-favourite is toch Brahms met in de geval zijn Vioolconcert en Liza dus als violiste, en als afsluiter na de pauze, Tsjaikovsky’s Symfonie nr. 5 een voor mij ook mooi stuk maar daar waren de meningen over verdeeld van mijn gezelschap. Een kwestie van smaak natuurlijk. In elk geval heb ik geweldig genoten, mijn vermoeidheid van het weekend viel volledig van me af: dat moet ik vaker doen na zo’n weekenddip.

Samba en tennis

Het is weer een druk weekje geweest maar vooral op het werk. De hele week lag ik om 23.00 uur op bed en dat is een wonder. Vandaar dat ik redelijk relaí was aan het eind van de week. Ondertussen leuke activiteiten voor de boeg: kreeg mail dat er sambalessen worden gegeven bij Union binnenkort en heb me direct opgegeven. En ook begin ik in april met tennissen: met collega Hester ga ik weer eens iets nieuws proberen, hoewel ik toen ik 12 was of zo nog een jaartje getennist heb. We kregen de trainingindeling deze week en het wordt een drukke woensdagavond: om 18.50 uur ’s tm 19.40 uur les, daarna even wachten en dan om 21.00 uur sambales… en ergens tussendoor moet ik nog eten ook. Dat wordt wat, in elk geval goed plannen. Maar de sambalessen zijn maar 6 keer, dus das snel klaar. Maar ja, het tennis zit vlak bij het werk dus het wordt op en neer fietsen. Aan beweging zal ik dan in elk geval niet te weinig krijgen. Dit weekend weer druk met de foto’s verder, scannen en een mooi album maken dat afgeprint kan worden. Wanneer kom ik nu eigenlijk aan mijn rust toe?

Catharijne Convent

Zondag ben ik naar het Catharijne Convent geweest in Utrecht aan de Lange Nieuwstraat. Ik was altijd al nieuwsgierig wat daar nu binnen te zien was en ik heb sinds 3 maart een museumjaarkaart dus daar moet ik ook van profiteren. Het Catharijne Convent heeft standaard een religieuse tentoonstelling met ikonen, Barok schilderijen en ook een schatkamer, kleding die kloosters gedragen worden en werden en veel andere interessante informatie over het geloof. Het viel me alles mee moet ik zeggen. Het museum zelf is erg mooi, prachtig gelegen, mooi stukje oud Utrecht, en de verbouwing is goed uitgevallen met een mooie serre. Het gebouw bestaat uit twee delen, verbonden door een onderdoorgang, waar ook de schatkamer is te vinden met pracht en praal. Het publiek op zondag was voornamelijk ouder, grijs, maar hier en daar waren ook nog wel wat jongeren te zien. Erg leuk zijn de videomonitoren waarmee je zelf filmpjes kan afluisteren met verhalen en geschiedenis van mensen en gewoonten. Ik had er niet genoeg tijd voor maar heb nu alle reden om af en toe even naar binnen te gaan, want dat kan nu eenmaal makkelijker met de museumjaarkaart. Nu nog zorgen dat ik het ook doe! Ook heb ik het boek "Niet te geloven" van Suzanne van der Schot,  gekocht, die geprobeerd heeft de rust in het leven in het klooster te zoeken. Het lijkt me een vreselijk zwaar leven als je ziet waar we nu aan gewend zijn, de luxe, de comfort, de drukte en alles wat ons leven vult. Schijnbaar wordt de leegte die je in het klooster gaat ervaren gevuld met iets anders. Ik ben benieuwd wat dat dan wel is.

Restaurant Carte Blanche

Deze vrijdagavond gegeten bij Carte Blanche aan de Biltstraat in Utrecht. Een voor mij nieuw restaurant en dus weer even afwachten of het wat zou zijn. Het ziet er gezellig uit van buiten, de diepe smalle ruimte is gezellig verlicht en doet warm maar ook modern aan. De kaart is niet heel uitgebreid wat een goed teken is: er wordt met zorg aan de gerechten gewerkt en je hoeft niet tig aantal gerechten af te wegen. De prijzen van de hoofdgerechten varieren van 13,50 euro tot zo’n 18 euro en is gemiddeld te noemen denk ik. Ik had de Cajun Jambalya, een soort Mexicaanse nasi als ik zo onbeleefd mag zijn om een vergelijking te maken, van vlees, groeten, kip, gamba’s en rijst. Voor mij was het voldoende omdat ik al het nodige gegeten had en ook was de verdeling goed. Als nagerecht had ik een cacao walnotentaart met ijs en slagroom, dat er prachtig uitzag en ook lekker smaakte, al viel de walnotentaart erg zwaar en was lichtelijk droog wat op zich door het ijs en slagroom aardig werd gecompenseerd. Er waren meer gerechten die me aanspraken, zoals een nijlvisfilet, dus voldoende reden om nog een keer te gaan. Ook het personeel was aardig. Wat mij betreft een aanrader dus.

Babel

Vrijdagavond ben ik naar de film Babel geweest: deze heeft veel aandacht door oscarnominaties en oscars zelf ook en ik kan niet anders zeggen dat het een zeer goede film is die wel aardig wat frustraties oproept als je er naar kijkt. En dat is knap natuurlijk, dat je je zo gaat inleven in de film dat je de emoties meebeleeft van de personages. De vier verhalen die langzaam maar zeker in elkaar over verweven worden zijn elk op zicht interessant. Het gaat over een Marokkaanse gezin dat een geweer aanschaft voor het bewaken van de geiten tegen roofdieren. De kinderen realiseren zich nog niet het gevaar dat het wapen met zich meebrengt en schieten op een bus. Er wordt een Amerikaanse geraakt en direct gaat het verhaal van een mogelijke terroristische aanslag de wereld over. De oorsprong van het wapen wordt tot in Japan nagetrokken, zodat ook het leven van een Japanse vader en dochter bij het verhaal komen. En ook de kinderen van het Amerikaanse gezin hebben zo hun lot te ondergaan door de ontstane situatie. De ene ramp na de andere voltrekt zich op alle fronten en persoonlijke ellende wordt geen van allen bespaard. De frustratie van het oneerlijke en machteloze maakt dat de film voor mij enerzijds een onprettig gevoel geeft en anderzijds een fascinatie. Ik hou blijkbaar niet van films waar het oneerlijk in toegaat, waarin ik frustratie moet ondergaan door anderen opgewekt. Emoties is prima, frustratie een andere. Toch blijf ik erbij dat het een goede film is die zeker de moeite waard is om gezien te worden!

Film La vie en rose

Donderdagavond naar de film La Vie en Rose geweest in LHC geweest: Prachtige indringende film. Het leven van Edith Piaf was onwaarschijnlijk zwaar zo blijkt wel uit de film. Maar de rol van Edith Piaf is werkelijk grandioos vertolkt door Marion Cotillard! Ik ken haar vooral als de vriendin van de hoofdpersoon in de films, Taxi 1, 2 en 3 maar ook van de film Big Fish is ze bekend. De hoogte en diepte punten in La Vie en Rose zijn echter zo prachtig vertolkt dat als Edith inderdaad was zoals Marion het gebracht heeft, een enorm intens mens moet zijn geweest. Maar ook de sfeer, met licht en geluid, de schmink, hoe ze van jong naar oud werd gebracht: onvoorstelbaar. Haar rol was zeker een oscarnominatie waard geweest, zo niet een oscar zelf! De film duurt wel enorm lang, bijna 2 1/2 uur, dus mocht je naar een bioscoop gaan zonder pauze, hou er rekening mee! De film heeft zo’n enorme indruk op me gemaakt dat ik de neiging heb om meer over haar te willen gaan lezen. En deze heeft natuurlijk het onvermijdelijke effect veroorzaakt: het lied Rien de rien zit nu al continu de hele dag in mijn hoofd. Maar dat heb ik er wel voor over!

Babyfoto's

Afgelopen zaterdag, 10 maart, waren mijn ouders 47 jaar getrouwd! En ze kennen elkaar al meer dan een halve eeuw! Onvoorstelbaar. Ik heb ze een flinke bos bloemen gebracht en een mooie orchidee. Ik had echter ook al een tijdje het plan om weer eens wat fotoalbums te bekijken. Alles over mijn baby en kinderjaren staat in de albums bij hun. Ik zag inderdaad weer mijn koppie als baby terugkomen en ik vind het nog steeds jammer dat mijn ouders niet technisch onderlegd waren en filmpjes hadden gemaakt van ons toen we klein waren. Ik had er goud voor gegeven als ik mezelf als ielig klein mannetje rond kon zien paraderen, zonder enig echt besef van wie ik was en wat ik nu eigenlijk deed: het leven zo primair als wat. En dan mezelf zien, niet kunnen indenken dat ik dat was en het toch weten. Maar nee, ik moet het dus bij foto’s houden, gelukkig al wel vrij snel kleurenfoto’s, maar goed. Ik heb dus maar een paar mappen meegenomen en ben begonnen met scannen van de foto’s. Gelukkig zijn ze nog ouderwets met hoekplakkertjes vastgezet want dat is een stuk makkelijker scannen. Dus in de toekomst zal ik mijn babyfoto’s via mijn internetpagina ontsluiten en de oorsprong van mijn persoontje kunnen tonen. Wat een lieverd was ik toch!

Motorrijden en cursus

De afgelopen twee dagen heb ik weer cursus gehad: methoden en technieken van informatianalyse. Erg interessant, het eerste deel van de cursus was op 19 en 20 februari geweest, nu dus het vervolg. Toen al had ik de bedoeling om met de motor te gaan maar het was me nog iets te koude met een dagtemperatuur van 6 tot 8 graden. Deze twee dagen beloofde het kwik rond de 12, 13 graden te komen. Maar ik was even vergeten dat dit alleen op het midden van de dag is, want vanochtend hoorde ik iemand zijn autoramen afkrabben… Maar ik heb het gewaagd en de eerste echte ritjes gemaakt, dik ingepakt. En het was geweldig, lekker ochtendzonnetje om je een beetje op te warmen en terug weer even dik in de kleren. Het is lekker om na een dagje zwaar nadenken, en veel lachen gelukkig, even weer uit te waaien op de motor en het machtige gevoel weer herbeleven. Geen files zowaar, je kan het beste werken buiten Utrecht richting Oosten volgens mij (niet richting Amersfoort…) want verkeer levert totaal geen problemen op. Of het was weer toeval. Ik heb met de motor sowieso geen problemen met files natuurlijk, die lach ik vet uit. Maar de trend is gezet en ik ga maar snel weer rijden, zeker als het zonnetje weer vaker zichzelf laat zien.