2019 was niet het mooiste jaar van mijn leven, maar eindigde wel met een nieuwe verslaving.
2019 begon met mantelzorg en eindigde met mantelzorg.
2019 begon met een verlies en eindigde met een verlies.
Gelukkig gaf 2019 ook nog mooie ervaringen! Een liefdevol afscheid, een kennismaking met veel mooie mensen, onder andere in Preau in Frankrijk, en als gezegd, tijdens een bijzonder oud en nieuw ook een nieuwe verslaving: legpuzzels leggen.
2020 begon met veel stress en onrust, met name over werk, maar ook met rust, omdat de mantelzorg even niet meer nodig was. En vooral legpuzzels leggen. Elke week van het nieuwe jaar heb ik nu een legpuzzel gelegd, gekocht, geleend. Soms verrassend en ietwat frustrerend als blijkt dat een geleende puzzel toch niet helemaal compleet bleek te zijn. Gek genoeg had ik die angst bij elke puzzel die ik legde: angst dat het plaatje niet compleet werd.
Het leuke van legpuzzels leggen is dat het onrust over werk helemaal wegneemt. Al lijkt het soms erg op werk als je zag hoe ik de eerste legpuzzel thuis legde: van half 3 ’s middags tot half 8 ’s avonds onafgebroken turen, kleuren bij elkaar leggen, randjes zoeken, puzzelstukjes leggen en weer terugleggen… om tenslotte na een paar dagen gaandeweg vordering te maken en het plaatje compleet te krijgen. Het plezier waarmee alles uiteindelijk op zijn plek valt…. als alles er is natuurlijk.
En dat is gek genoeg ook de vrees die ik telkens had: krijg ik het plaatje compleet? In het begin ben ik enorm zoekende, wat moet er in hemelsnaam waar? Zeker als er ongeveer 50 voetballen her en der verstopt zijn. Of een immens wit vlak zand. Het bijzondere is ook dat je soms een puzzelstukje ziet en niet begrijpt wat je nu eigenlijk voor je hebt, omdat je de context waar het bijhoort niet hebt gevonden. Soms heb je denk je een deel van een gezicht en blijkt het iets totaal anders te zijn. Het is dus ook heel verrassend. En zelfs als je een afbeelding van de puzzel hebt, wat soms niet het geval is, dan nog blijkt het er anders uit te zien als je het eenmaal op zijn plekje ligt.
Puzzelen lijkt soms verdraaid veel op het echte leven…
Inmiddels heb ik door dat het niet gaat om het einddoel, het plaatje afgerond krijgen is zo snel mogelijke tijd, maar de reis er naartoe. Langzaam maar zeker de puzzelstukjes op hun plek krijgen. Je wordt er door beheerst, gaat er naar verlangen als je ergens anders bent.
Maar soms word ik er ook helemaal stapel van. En ga ik het leven om me heen ineens in puzzelstukjes opdelen. Dat is nog het gekst. Ik zat in de wachtkamer voor een röntgenfoto, keek naar de mensen in de wachtkamer, alles erom heen was wit. En om dezelfde ‘ruimte’ zat een persoon met verschillende kleuren kleren aan. Wat een puzzel zou dat geven, dacht ik… gelukkig komt het maar sporadisch voor dat ik dat denk…
Nu ben ik natuurlijk op zoek naar legpuzzels. Er blijken maar een paar mensen in mijn buurt iets met legpuzzels te hebben (gehad) en dus een paar in huis te hebben. Al blijkt er wel een aardige uitleencloud te zijn… een niet virtuele puzzelcloud van uitwisselende puzzelaars. Die moet ik nog aanboren… al zal een puzzel per week vanzelf een keer ophouden vermoed ik. Vooralsnog kan ik nog even voort met een puzzel die de uitkomst van een verhaal moet zijn. Een eentje met wit zand en Formule 1 auto’s die op elkaar knallen.
Het leven zelf blijft ondertussen ook nog steeds een enorme puzzel. En het blijft de kunst naar de reis in het leven te kijken en er wat van te maken. Want het einddoel is duidelijk, je weet alleen nog niet hoe het plaatje er op het laatst uitziet. En hoe je er gekomen bent.
Maar mocht je een leuke legpuzzel te leen hebben, laat het me weten 🙂
stoelenga 