Geweldloze communicatie

Via een vriendin van mij, die een jaarcursus geweldloze communicatie doet, ben ik gewezen op het gelijknamige boek van Marshall B. Rosenburg. En door haar ben ik me wederom bewuster geworden, ook omdat communiceren bijna een hoofdelement van mijn werk is geworden, dat veel gesprekken heel anders zouden kunnen gaan als mensen op een andere manier tegen elkaar spraken. In discussies zie je dat mensen steeds harder gaan praten, dingen herhalen, boos worden, of non-verbaal hun gevoel duidelijk uiten. Je ziet dat bepaalde mensen vastlopen omdat ze gewoon niet op de juiste manier de ander aanspreken.

Door harder te gaan praten, of boos te worden is de kans alleen maar kleiner dat je bereikt wat je wil. Ook het interpreteren wat iemand bedoelt te zeggen wordt soms helemaal onmogelijk gemaakt door het verbaal geweld dat op je afkomt. Het is dan knap om dit toch te laten voor wat het is en te kijken naar wat iemand nu eigenlijk werkelijk probeert te zeggen. Er ligt altijd een reden achter het verbale geweld.

Dat te vinden en het gesprek te kunnen beheersen, niet gericht op ‘persé krijgen wat je wilt’ maar meer gericht op ‘respect voor elkaars mening, of je die nu deelt of niet’, om tot een oplossing te komen, of alleen maar een constateren van wat er bij iemand leeft, is gewoon een uitdaging. Een gesprek kan soms zo heel anders lopen als je meegaat met de persoon, doorziet wat deze wil en daar ook op kan inspelen.

Het klinkt allemaal heel logisch maar als je ziet hoe primair, bijna primitief, mensen soms tegen elkaar praten, schreeuwen, verwijten, noem maar op, helemaal als het de emoties raakt, dan is het een wonder dat er niet meer fysiek geweld is dan er al is. En veel fysiek geweld komt ook voort uit verbaal geweld.

De wonderen achter het geweldloos communiceren wil ik me dus meester gaan maken, om te beginnen maar eens met het lezen van dit boek. Als het me echt zo raakt, wie weet ga ik er wel een cursus in doen. Als ik zie hoe deze vriendin ermee omgaat, en vooral hoe het haar eigen bewustwording van haar gevoel, en het spreken vanuit haar gevoel, en leven vanuit haar gevoel, heeft doen ontwikkelen, dan ben ik daar jaloers op. Hoe vaak voel ik iets, maar ga ik vanuit een gedachte vervolgens handelen. Het zou mooi zijn is als ik echt vanuit mijn gevoel naar het leven kan kijken, naar de mensen, en dus ook naar hun gesprekken. Wie weet waar het allemaal toe leidt.

Sector 3

In Utrecht zit sinds enige maanden een nieuw café met lekkere hapjes, heerlijke taarten: Sector 3. Het zit aan de Twijnstraat, direct tegenover Appie, en je kan er van alles eten. Het ziet er gezellig uit, het doet een beetje aan als een wijnproeverij, maar dan van lekkere hapjes. Met de aardige bediening en leuk gezelschap is het er heerlijk vertoeven. Ik was er in elk geval even op een zondagmiddag met een vriendin, zo maar tussendoor, en dat was erg leuk! Dus zoek je weer even iets nieuws, of zin in een lekker hapje, Sector 3 is the place to be.

Ritmisch gym

Vandaag had mijn nichtje een wedstrijd ritmisch gym, waarbij ze alleen een vrije oefening moest doen en met knotsen. Op verschillende soorten muziek, van the entertainer van Scott Joplin, naar klassieke muziek, "Woo Hoo" van The Rock-A-Teens (uit de film Kill Bill volume 1) tot Griekse muziek. En bij al die nummers wrongen kleine meisjes van 7 tot 10 jaar zich in allerlei bochten en maakten ze bewegingen waar je accuut pijn van in de rug kreeg: alsof je het Chinese circus zag. Je ziet het wel eens op televisie bij Olympisch Spelen, maar als je het voor je neus ziet gebeuren is het pas echt indrukwekkend. Mijn nichtje is nog niet zover maar toch, een split doet ze zo en nog even en ze maakt een zo een rol achterwaards vanuit stand… brrr, moet er niet aan denken. Maar je, met de huidige situatie met mijn rug is het minste al teveel. Maar knap hoor wat sommige van die meiden kunnen. Ik vond het geweldig om haar zo bezig te zien, voor een zaal vol mensen en een lange tafel met juryleden.

Koninklijk Thuis

Vanavond heb ik met mijn familie ter gelegenheid van de 77e verjaardag van mijn moeder bij "Koninklijk Thuis" gegeten, een nieuw restaurant aan het begin van de Noorderweg in Soest(dijk). Vroeger was het een café/snookercentrum. Net toen ik eens met mijn vader daar wilde gaan snookeren was het er ineens niet meer. Maar met de komst van Koninklijk Thuis is er duidelijk wat veranderd. Soest heeft er een nieuw restaurant bij. Het staat er altijd vol met auto’s zo lijkt het, in elk geval in het weekend. Met een buffet op de bovenste verdieping en á la carte beneden, ziet het restaurant er erg mooi en gezellig uit. Het is zeer kindvriendelijk, niet alleen vanwege speelvoorzieningen buiten, maar ook een speelkamer binnen en aparte menu’s.

Het personeel is erg aardig en wat het belangrijkste is, het eten is er uitstekend. Zowel de eendenbout als de lambsschenkel, de zeebaars en saté smaakten erg goed! Alles ziet er strak uit, de borden en alles dat erbij hoort en lang hoef je er ook niet te wachten. Dat het goed loopt, blijkt wel dat je voor de weekenden, zeker voor het buffet, ver van te voren moet reserveren. De verschillende gerechten maken dat het zeker de moeite waard is om daar nog wat vaker heen te gaan. Voor de prijs hoef je het niet te laten, een hoofdprijs van € 16,50 mét keuze van het desertbuffet maken dat je ook daar geen buil aan kunt vallen. Kortom een aanrader, zo vlak bij het Koninklijk paleis Soestdijk. In elk geval was het dus een geslaagde verjaardag met mijn familie!

Le premier jour du reste de ta vie

De film "Le premier jour du reste de ta vie" is wederom een Frans juweeltje! Wat een heerlijke film! Twee uur opgaan in het wel en wee van een Franse familie met alles erop en eraan, heel veel humor, subtiel soms en overdonderend af en toe, emoties, alles wat in een familieleven aan bod komt. De personages, de acteurs, ze zijn allemaal, jong en oud, heerlijk om naar te kijken. Alles is heel natuurlijk, echt, iedereen is wie hij speelt… Met de prachtige Déborah François, ook wel bekend van La tourneuse des pages, waarin ze ongenadig wraak neemt op een pianolerares die haar auditie en daarmee haar pianocarrière ontneemt, die in deze rol heel overtuigend een hedendaagse rebelse teener neerzet.

Het verhaal is dus een beschrijving van aantal jaren uit het leven van een gezin, zo’n 15 jaar, waarin zij allen bijzondere momenten doormaken. Proberen het verhaal te vertellen doet echter onrecht aan de film, het is een film die je gewoon moet beleven, zonder verwachtingen, zonder oordeel. Dan kan je er ten volle van genieten. Ook de muziek is prachtig, heerlijk stevig tot sentimenteel. Ik zou haast zeggen dat dit de beste film is die ik dit jaar gezien heb, maar er zijn er inmiddels meer geweest. Maar deze staat zeker in de top 3! Wat dat betreft zijn ze goed bezig in filmland, en dan vooral als het gaat om de films met inhoud, want van blockbusters merk ik op dit moment niet heel erg veel. Maar misschien ligt dat wel aan mij. Tijd in elk geval om eens op de kleintjes te letten!

Training

Dinsdag had ik weer cursus, de Barok en Rococo kwamen langs via allerlei dia’s. Dacht ik dat de renaissance mooie kunst had gebracht, de barok is helemaal prachtig! Sommige gebouwen zijn echt prachtig, vooral het interieur. Jammer dat al die gebouwen zo ver van elkaar staan, want ze ff bezoeken is er niet zo maar bij, je moet er heel Italië of West-Europa voor afreizen. Helemaal geen slecht idee maar dat kost wel ff wat tijd.

Vandaag was een hectische dag. Maar ik had me voorgenomen dat ik in elk geval zo trainen, want het tennisseizoen staat voor de deur en wil niet de eerste beste dag door mijn knie gaan. Dus vanavond weer eens op de loopband gestaan om te zien of ik nog steeds een stukje kan rennen. Aangezien ik zo’n 2 of 3 jaar geleden nog een half uur achter elkaar kon rennen, dacht ik dat ik dat toch minstens weer moest kunnen bereiken, zo niet direct dan wel na een paar keer trainen.

De eerste vijf minuten hield ik net vol, toen begonnen wat spieren te protesteren, evenals de heup, maar na vijf minuten wandelen was dat weer okee, en ging ik voor de tien minuten. Toen kwam er echter een leuk collegaatje naast me op de crosstrainer en het is best gezellig rennen en kletsen te gelijk. Dus voor ik het wist zat ik op de 14 minuten en toen ben ik maar gaan wandelen want anders was het wel erg veel voor een eerste keer. En ja hoor, ik lag vanavond op de bank en ineens schoot de kramp in mijn linker kuit. Ik was al bang dat ik misschien weer met krampen op de grond terecht zou komen, want ondanks stretchen achteraf is het toch weer een hele aanslag. Nu voel ik weer van alles verzuren dus ik hoop niet dat ik midden in de nacht weer ineens rechtop in bed zit… met kramp wel te verstaan… pfff, ik moet er niet aan denken. Tja, dat heb je als je denkt dat je met één keer rennen meteen weer een conditie voor een marathon hebt… maar de smaak heb ik wel weer te pakken dus als ik vannacht overleef dan zal ik snel weer op de loopband staan.

Tuinonderhoud

Vandaag moest ik vroeg op en dat op mijn vrije dag. Al vroeg zou de tuinman komen, die ik tot nu voor het tweede jaar een jaarlijkse schoonmaakbeurt laat doen in de tuin: snoeien van de leiplatanen en alles wat er maar onderhouden moet worden. Om de een of andere reden blijf ik me verontschuldigen naar zo’n man dat ik zelf niets doe aan de tuin. Ik voel me schuldig omdat ik gezond ben en toch prima in staat zou moeten zijn om dat allemaal zelf te doen.

Maar ik heb er gewoon geen zin in! Ik heb geen groene vingers, ik weet niet hoe ver je een hortensia af mag snoeien, zonder dat er geen bloei meer aankomt of de hele plant gewoon dood gaat. En idem voor de leiptataan. En dat gewroet en onkruid weghalen en zweten… dat doe ik liever in de sauna. Nee, wat tuinieren betreft ben ik liever lui dan moe. En die man maakt de tuin in 2 uur helemaal mooi, alles bijgewerkt voor nieuwe groei, alles weer overzichtelijk. Dat zou mij nooit lukken.

Ja, je kan veel plezier beleven als je dat allemaal zelf gedaan hebt, maar je kan ook veel plezier hebben van het kijken van hoe mooi je tuin geworden is door een ander. Ik zal vast nog wel het nodige doen, al is het maar regelmatig grasmaaien, maar elke maart een opgefriste tuin, dankzij een ander, daar zal ik niet snel vanaf stappen. Zeker als ik die man zie druipen van het zweet. En die goede man dan voorzien van een kopje koffie of glaasje fris vind ik dan een mooie tegenprestatie.

What's the problem with nudity

Vanavond was een interessante documentaire ‘What’s the problem with nudity’ van de BBC op Canvas. Een experiment werd gedaan met een groep mensen die zich moesten uitkleden terwijl een ander naar ze keek, beoordelen waar mannen bij vrouwen en omgekeerd het eerst naar kijken en andere experimenten om te zien hoe mensen op elkaar reageren.

Daarnaast een historisch onderzoek naar wanneer de mens voor het eest ‘bloot’ werd, aangezien we volgens de evolutietheorie van de apen afstammen, en ook waarom we zonder haren verder gingen. Kwam dit omdat we begonnen te zweten, dus grotere zweetklieren ontwikkelden? Omdat we rechtop gingen lopen? En vooral wat maakte dat de blotere mens beter overleefde dan de behaarde. Vielen mensen ineens op minderbehaarden? Ook dit werd met een experiment onderzocht. Of had het niet hebben van haar ineens groter nut dan het hebben van haar. Via onderzoek naar hoofdluis, schaamluis en zelfs kledingluis komen ze tot de conclusie wanneer, hoe en waarom.

Verder was er een onderzoek naar het schaamtegevoel van mensen op het naakt zijn ten opzichte van mensen die gekleed zijn. En hoe dat verandert als mensen elkaar meer en meer leren kennen. Maar ook hoezeer het uitkleden van een vreemde je tot stress brengt. En schaamtegevoel zou een middel zijn om aan te geven dat je de sociale normen kent.

De mens is schijnbaar het enige dier dat zweet. En ook dat kleren draagt. Kleren vormen vaak een middel om een signaal uit te zenden. Je laat zien wie of wat je bent door je kleren. En of je dus ook ´compatibel´ bent. Kleren maken de man, dat weten we al lang, en dat zie je ook terug als je in de sauna bent: zolang je bloot bent onderscheid je je niet echt van de anderen, hooguit door lengte en breedte. Zodra je je kleren weer aantrekt, treed je terug in je sociale positie en wordt je persoon als het ware ingekleurd: men kan je beter plaatsen. Een interessante documentaire.

Rollenspel

Vandaag heb ik met het werk een rollenspel gedaan als simulatie van een groot veranderingsproces waar we nu mee bezig zijn en die de komende tijd nog wel even doorgaat: de invoering van de BAG (basisregistratie Adressen en Gebouwen). Het gaat hierbij erom dat Het Rijk de gemeenten verplicht alle gegevens over adressen centraal vast te leggenen, en openbaar maken via een landelijke voorziening, zodat deze ook overal in de gemeenten gebruikt worden.

Dat dus niet iedereen zelf eigen administraties met betrekking tot adressen bijhoudt maar dat dit op één plek gebeurt. En dat ook nog eens externe partijen zoals woningcorporaties, politie, provincies, noem maar op, hier ook gebruik van kunnen maken. Het treft zoveel verschillende onderdelen van gemeenten dat sommigen soms niet door hebben dat ze er zelf ook mee te maken hebben. Dus voor verschillende gemeentelijke organisaties goed om eens samen aan iets groots te werken.

Vandaag mocht ik even directeur Sociale Zaken ‘spelen’. In een fictieve stad wel te verstaan. Dat was nog even een verhaal apart. Grotere gehelen overzien als je bezig bent met hele praktische alledaagse vragen is wel lastig. Nu heb ik dit wel vaker in het werk maar nog niet zo groot. Dus een leerzame dag alles met elkaar.

Ik vind zo’n rollenspel altijd wel spannend. Je moet even ‘acteren’ en toch jezelf blijven. Je moet uit jezelf treden om je in te leven in een situatie buiten jezelf, die je soms nog niet eerder hebt meegemaakt. En dan ook nog eens jezelf presenteren in die rol. Ik vind het soms al moeilijk genoeg om mezelf te presenteren zoals ik ben, dus laat staan als een ander.

Maar acteren kan ook weer heel bevrijdend werken, je bent dan niet echt verantwoordelijk, het is toch niet voor het ‘eggie’. Je zegt misschien dingen sneller dan je anders zou doen. En hoe vaak komen daardoor niet treffende dingen naar boven. De sessies van vandaag zaten toch wel heel erg op de realiteit dus dat maakte het wel anders. Maar toch, een leerzame dag.

Lente!

Wat een heerlijkheid, het is lente! Ik heb de duiven al weer op elkaar zien duiken, copuleren heet dat geloof ik. Het moet knap lastig zijn als je erop moet vliegen, snel je kwakje doen en balans houden bij het mikken en er weer afvliegen. Maar gezien de grote hoeveelheid duiven die er zijn zijn ze waarschijnlijk redelijk trefzeker. Maar ook de rest van de natuur is goed wakker, de zon laat zich ook meer en meer zien, de dode periode van de winter is voorbij, er is weer ruimte voor leven. En met de langer wordende dagen neemt het geluksbelevingsgevoel ook weer meer en meer toe.

Voor mij was het in elk geval genieten deze zaterdag, met lekker op de bank in het zonnetje brunchen en ’s avonds een gezellig sit-in verjaardag, die verrassend en onderhoudend was met bijna allemaal nieuwe mensen. Vandaag, zondag, heerlijk langs de Eem gelopen, en genoten van een dagje bijna niets doen en gewoon genieten van leuk gezelschap. Zo kan je goed aan een nieuwe week beginnen. Vooral weer genoten van mijn motor en ook het pak, dat zelfs bij 6 graden het goed doet, dus ben nog steeds helemaal happy!