Rondje Nederland voor een auto

Zaterdag ben ik ff een rondje Nederland gaan doen voor een nieuwe auto. Speciaal het tennis ervoor laten schieten, dus het moest wel de moeite waard zijn! Eerst naar Heerhugowaard, daarna naar Nijehaske… of all places. Lange leve de Garmin! Om 9 uur de auto in, om 15.00 uur de trotse eigenaar van een nieuwe auto. Wel een spoedcursus ervaring opdoen met onderhandelen gehad, want je moet wel slim zijn als je niet al te veel wilt betalen. En het kiezen van de auto an sich was niet moeilijk, maar besluiten tot koop over te gaan wel,  helemaal als je bedenkt dat ik nu voor een totaal onpraktische, maar wel onvoorstelbaar gave auto heb gekozen: de mazda mx-5 coupé. Ik zie mezelf al in Engeland rijden, als ik daar een weekje op vakantie ga! Nu nog wachten tot ik hem echt heb, want dat zal pas vrijdag zijn. Eerst slapeloze nachten of ik het wel of niet moet doen, nu slapeloze nachten omdat ik niet kan wachten tot het vrijdag is!!! Maar wel een heel lekker gevoel om naartoe te leven!

De Storm

Zaterdag ben ik naar de film De Storm geweest in de nieuwe bioscoop in Delft, Mustsee. Het is een grote bioscoop in het nieuwe winkelcentrum, waar een grote ondergrondse parkeergarage onder zit. De film gaat over de watersnoodramp van 1953 in Zeeland, de aanleiding voor het bouwen van de Deltawerken. Het verhaal is niet zo zeer bedoeld een documentaire te zijn maar het verhaal van een vrouw die als para van de Zeeuwse gemeenschap wordt beschouwd omdat ze voor het trouwen gemeenschap heeft gehad met een man. De familie is direct helemaal in de boycot, en pa wil niets met het kind te maken hebben. Als het dan mis gaat met het weer, worden de verschillende mensen zich bewust van wat ze kwijt kunnen raken. En kunnen tot nieuwe inzichten komen. Zo ook pa, al kost het hem wel moeite.

De film laat niet alleen zien hoe onverwachts en verwoestend het water op kan komen, maar vooral ook hoe de mensen in zulke noodsituaties kunnen reageren. Zelfs in de hoogste nood blijven normen en waarden die men gewend is bestaan. Je denkt dat nood breekt wet, en tot op zekere hoogte gebeurt dat ook wel, maar sommige mensen zien alleen maar hun eigen belang, willen hun eigen hagje redden. Hoe triest dat ook over mag komen.

Sylvia Hoeks speelt de jonge vrouw die op jonge leeftijd een kind krijgt, ongetrouwd en dus uitgestoten door het dorp. Maar ze is sterk en als ze haar kind door de storm dreigt kwijt te raken zet ze alles op alles om het terug te vinden. Ze acteert op sublieme wijze, alle betrokkenen zijn levensecht, en je raakt diep in het verhaal betrokken. Vooral als ze dichtbij het vinden van haar kind is… Het is zeer de moeite waard de film te gaan zien, niet alleen om een indruk te krijgen van het natuurgeweld dat die mensen hebben ondergaan, maar ook vanwege het verhaal, en een schets van het Zeeuwse leven.

Thais restaurant Malee Delft

In Delft zit zowaar ook een Thais restaurant, Malee. Een vriend van me woont in Delft en hij wilde natuurlijk dit wonder der natuur gaan verkennen. Dus ik ging graag mee. Restaurant Malee ligt prachtig gelegen, aan een straatje langs het water, maar dat is veel in Delft en maakt Delft zo prachtig mooi. Als Utrechter durf ik dat toch zeker wel te stellen. Het restaurant is sober ingericht en doet denken aan een huiskamerrestaurant, als of je bij iemand in de huiskamer zit dus.

Bij Malee kies je niet wat je eet, je krijgt wat de pot schaft. Dit is prettig als je moeite met kiezen hebt, maar moeilijk als je niet van verrassingen houdt. Ik heb, zeker met Thais, geen angst voor verrassingen, echt slecht kan het niet zijn, en alles is in principe eetbaar, in Nederland in elk geval wel. De soep stond in now time op tafel, een kippensoepje met een garnaal, wel bekend van de ‘gewone’ Thaise restaurants. De tweede gang liet aardig op zich wachten, het was er aardig druk, maar alles komt uit een beperkt aantal pannen dus wat mij betreft kan dat wel ietsie sneller.

Het hoofdgerecht kwam in een bord met vier vakjes, dus vier gerechtjes. Gefrituurde vis, gebakken groente met sausje, hete kip en rundvlees met sausje. Het eten was verrukkelijk, dat moet gezegd worden. Maar het was ongelooflijk weinig! Ik had minstens een zelfde portie nog een keer kunnen opeten. Nu ben ik een aardig eter, al zou je dat aan mijn postuur niet herkennen, dus mijn maag is mogelijk ook meer gewend, maar dat viel me vies tegen.

En na kregen we een paar druiven en aardbeitjes, dus die deden de maag ook niet verder vullen. Nu kan je zeggen dat je voor 15 euro ook niet meer mag verwachten, want dat is geen prijs, maar ik vind dat ik voor 15 euro toch bar weinig gekregen heb, en zeker met honger weer de deur uit gegaan ben. Nu kan je uitstekend nog ergens thee met een brownie nemen, maar dat is toch niet de bedoeling.

Het restaurant kreeg een hoge score op Iens.nl maar ik begrijp niet dat de mensen zo lyrisch waren. De bediening was aardig maar zeer stil, ze kunnen ook niet al te goed Nederlands volgens mij, maar dat vind ik allemaal zeer overkomelijk. Al met al ben ik niet zo heel tevreden, zeker als de porties zo klein blijven. Maar misschien dat mensen met kleine magen er voldoende aan hebben. Voor de smaak hoef je het niet elk geval niet te laten.

Fijne reacties

Bedankt voor de reacties, het is fijn om te horen dat mensen meeleven, dat heb je soms niet helemaal door als je in je schulpje zit. Soms vraag ik me wel eens (en anderen wellicht ook) wat me bezielt om mijn hele ziel en zaligheid op internet te zetten. Maar gisteravond had ik weer zo’n moment dat ik mijn gedachten moest ventileren, en daar dus niet iemand voor had. Dan kan je het ook in een documentje zetten maar dat voelt toch niet hetzelfde. En als ik het neergezet heb dan denk ik weer ‘wat heb ik nu weer geschreven’. Maar het voelt goed om van me af te schrijven dus dat blijf ik dan maar doen, denk ik. Ik zie alleen vrij laat dat er reacties zijn, om de een of andere reden krijg ik dat niet altijd gemaild… dus als ik niet reageer is dat soms dus daarom… Hoe dan ook, bedankt!

Klein wereldje

Gister heb ik ontdekt dat de wereld toch wel erg klein is. Ik werk intensief samen met twee collega’s. Naar aanleiding van een uitstapje van mij naar Heerhugowaard ging de ene ineens uitleggen hoe je daar het best rond kon rijden voor een proefritje en noemde Alkmaar, Bergen aan Zee, dus ik zeg ‘ik ken dat daar wel, ik heb in Heiloo gewoond’, waarop hij zegt, ‘dat is toevalig, ik heb daar mijn eerste baan gehad. Sterker, nog, onze andere collega is er zelfs geboren! Dat moet je maar eens aan haar vragen’.

Dus ik heb haar gevraagd naar haar tijd in Heiloo. Blijkt ze net een jaar na mijn verhuizing uit Heiloo geboren te zijn, precies op dezelfde school gezeten te hebben, en dus precies te weten hoe het dorp zich heeft ontwikkeld in de tijd erna. Ik was er afgelopen augustus nog met de motor doorheen gereden toen ik een bezoekje bracht aan een vriendin in Egmond aan Zee, dus van alles wat ik noemde kon ze precies de ontwikkeling benoemen. We waren beiden perplex. Off all places kwam ze ook uit Heiloo! De wereld is soms echt heel klein.

Tussen hemel en aarde

Ik zweef tussen hemel en aarde. Een vriendin zei tegen me dat ik niet leef, dat er een deel van mij eigenlijk net zo lief dood is. Dat ik niet geniet, en dat ik een immens verdriet met me meedraag dat ik niet alleen kan verwerken. Ik vrees dat ze gelijk heeft. Ik probeer de laatste tijd uit alle macht met de voeten op de grond te komen, de wortels uit mijn voeten de grond in te laten groeien, ik draag een rode jaspis bij me, onder mijn bed ligt een gruwelijk duur stuk toermalijn. En ik blijf me leeg voelen.

Ik voel nog steeds het gemis van mijn zus, de dagelijkse telefoontjes. Het is bijna twee jaar geleden dat ze overleden is, je zou zeggen dat je dan al weer gewend bent geraakt aan het nieuwe leven, een ander leven. Maar het schiet gewoon niet op. Niemand lijkt echt interessant meer voor me, ik geef me nergens echt meer voor. Tuurlijk mijn werk wel, maar ook daar voel ik me vaak onzeker, ook al is daar niet echt veel reden voor. Het is alsof de grond letterlijk onder mijn voeten weg is, en ik telkens weer zoek naar het stukje grond waar ik even kan landen.

De vriendin zegt dat ik zonder hulp hier niet uit kom. Ik ben blij met haar eerlijkheid. En ik vrees dat ze gelijk heeft. Ik heb geen idee hoe ik dat moet doen. En bij wie ik het moet vinden. Ik ben eenmaal bij mijn vertrouwde maatschappelijk werkster geweest, die mij al kent vanaf de transplantatie. En ik heb gehuild bij haar, ik kon geen woord over mijn lippen krijgen. Maar heeft het me opgelucht? Nee, het verdriet is niet minder. Het is niet als een fles waarvan de dop afgehaald is en de fles is leeggelopen.

De vriendin zegt dat ze mijn zus kan zien, en dat ze contact zoekt. Dat alle overleden geesten graag in contact komen met degenen die ze willen troosten. Dat het goed is na de dood! Ik geloof haar. Maar vind het doodeng! Ik had dat gevoel echter ook toen Ellen overleed, een tegenstrijdig gevoel van ontgoocheling maar ook van rust. Zij is me voorgegaan, waar ik dat eerst ging, en zal de weg vrij maken. Laten zien dat het allemaal niets voorstelt. En zo voelt het ook.

Toch wil ik er niet aan, iets houdt me aan de grond. Ik wil dit leven niet zomaar opgeven, wat heeft het voor zin anders geleefd te hebben en daarna toe te gaan zitten kijken hoe anderen hun leven leiden. Om ze dan vervolgens weer te willen steunen in hun strijd? Want soms lijkt het leven alleen maar strijd. En dat terwijl ik op dit moment in prima gezondheid verkeer. Het is zo absurd als de pest. En onlogisch. Hoe harder ik denk te willen genieten, bezig zijn te genieten, hoe minder ik het lijk te doen.  Ik weet me gewoon geen raad met mezelf op dit moment.

Ik zag vanavond de film over Bart de Graaff, ‘Bikkel’. Die staat al maanden op mijn dvd-recorder. Alsof tie zag te wachten op dit moment. De manier waarop hij in het leven stond, de strijd die hij voerde. En het feit dat ie nooit spijt had van de dingen die hij gedaan had, ook al kostte het hem zoveel energie en misschien zijn gezondheid. De film eindigt met de slowgun ‘Je gaat dood, dus ben je voor het leven’.

En verdraaid, ja, het is toch van de zotte dat je dood zou willen zijn als je nog volop in het leven staat, alleen maar omdat je het even niet ziet zitten, niet weet waar je heen moet gaan? Waarom zo bang zijn om te leven! Wat heb ik te verliezen! Toch helpt het me nog niet voldoende om ineens weer met vaste voeten op de grond te staan. Het is hooguit weer een signaal, een reden, om bewust terug te keren naar het leven en niet alleen maar bezig te zijn met de leegte die ik voel. En dat verdriet, wanneer durf ik het te laten komen, het te laten zijn. En het ook kwijt te raken.

Ik voel me zwak, kwetsbaar zonder de veilige haven die mijn zus was. Ik weet dat er dingen zijn die je alleen door moet maken, zoals ook Bart vaak ondervonden heeft. Maar een rustplaats, een plek van veiligheid, een zekere troost, die ben ik kwijt. Daarom leef ik denk ik in angst, angst voor wat er komt, en durf ik niet meer echt te leven. Maak ik geen keuzes, voor iets of iemand. Want ik heb niet meer degene die me helderheid en duidelijkheid gaf als ik het zelf even niet zag zitten. Dus nu moet ik het alleen doen, en heb er geen vertrouwen in. Ik hoop dat ik het snel weer terugvind! En dat ik dan weer vol energie in het leven zal staan.

Tenniscarrière in een dip

Ik ben begonnen met competitietennis. De najaarscompetitie met een mií team, 3 mannen, 3 vrouwen, 5 wedstrijden. Hoe ontspannen een potje tennis kan zijn, hoe gestrest competitie kan zijn. Het heet niet voor niets competitie, strijd gericht op winst, tegenstand. Natuurlijk speel je elke partijtje om te winnen, maar als je met vrienden speelt, speel je toch een stuk ongedwongener dan tegen onbekenden, niet wetende wat je tegenover je krijgt.

Zo was zaterdag mijn eerste wedstrijd. Ik werd al wakker met krampen in de buik, deels van de vette tapas van de avond ervoor, zo vermoed ik, maar deels ook wellicht van onderhuidse spanningen. Het was een prachtige dag, eigenlijk zelfs te warm, met een felle zon als je aan de verkeerde kant stond en moest serveren. De dames mochten eerst, en zij deden het goed. Uiteindelijk hebben zij de eer hoog gehouden, want toen ik moest bleek wel dat de tegenstander aanzienlijk meer ervaren was dan wij. Toch hadden we nog de nodige kansen, maar door mijn slappe gevoel, en mijn partner die de dag ervoor nog 38 graden koorts had, waren we niet in de ideale omstandigheden om er veel van te maken. Ik miste totaal de vechtersmentaliteit, de drang, de energie, en ook de inspiratie die nodig was om de voordeeltjes te benutten. Wel hield ik drie keer mijn service, maar dat was een schrale troost.

Ik merk wel dat mijn gevoel van vertrouwen in het tennis een flinke knauw heeft gekregen. Idioot eigenlijk, je speelt en voelt je als een natte dweil, toch verwacht je zelfs in die situatie nog goed te presteren. Het zegt misschien wel iets teveel over mij, dat ik niet kan toestaan dat ik faal ook al zijn de omstandigheden er niet naar om überhaupt te zegevieren.

Tot overmaat van ramp sloeg ik ook nog drie keer de bal keihard tegen mijn medespeler, waarbij één keer zelfs buiten een spelsituatie… natuurlijk schaam ik me dood, maar het zegt ook wel iets over hoe ik me voelde. Mat en geïrriteerd. Dus, vol goede moed naar de volgende wedstrijd? In elk geval hopen dat ik een stuk fitter wakker word en de strijd om de overwinning ook echt kan laten opkomen, en niet als een slappe dweil de bal maar zien te raken… ik dacht nog wel dat tennis leuk was, misschien is competitie alleen niet echt iets voor mij… we zullen het zien, wie weet ben ik volgende keer wel helemaal lyrisch :0)

Taking Woodstock

Taking Woodstock is een film van Ang Lee die je doet terug gaan in de tijd, en meebeleven wat je zelf nooit hebt kunnen beleven, waar je van alles over gehoord hebt, maar het moet hebben gezien en gevoeld om het echt te weten. Over hippies, wiet, feesten, vrijheid… Ang Lee laat zien hoe het verhaal ontstond van Woodstock, niet met authentieke beelden, maar puur op basis van hoe het moet zijn gegaan. Een slapend dorpje dat door één drijvende kracht ineens helemaal wakker geschut wordt en niet weet wat haar overkomt. Van een onschuldig jaarlijks festivalletje tot een wereldberoemd festival waar een ongekend aantal mensen op af komt, uit heel Amerika. Die een boerenland omtoveren in een modderpoel en de wegen in de hele omgeving vast laten lopen. Taking Woodstock komt weliswaar langzaam op gang, maar als de vaart er eenmaal in zit, kan en wil je niet meer uitstappen, niet tot het feest afgelopen is. Een aanrader dus.

Trompenburg

  Dit weekend was het monumentendag(en) en kon je gratis in verschillende monumenten. Ik ben naar het huis Trompenburg geweest in ’s Gravenland. Een bijzonder huis in een prachtig gebied, veel water, veel natuur. Helaas stond het huis ‘leeg’, er was geen meubelstuk te vinden, maar wel waren er nog veel schilderijen en ook een paar die speciaal voor de 50 dagen per jaar dat het open is geleend waren van het Rijksmuseum van Amsterdam. Cornelis Tromp die het huis als buitenverblijf had, was duidelijk iemand die zichzelf wilde met het huis een veer in zijn kont wilde steken, ondergesneeuwd als hij bleef bij zijn vader en ook overschaduwd door Michiel de Ruyter. Maar hoewel het huis niet gigantisch is en al uit de 17e eeuw stamt, is het duidelijk een huis dat verschillende tijden gekend heeft. Zo is veel van de plafondschildering onder een dikke witte laag verdwenen. Er is het nodige blootgesteld, maar dat is monikkenwerk dus af en toe een plekje om het verschil te laten zien. Indrukwekkend, zo’n huis met geschiedenis, leuk om te zien op zo’n bijzondere dag, normaal kan je er alleen maar langsrijden. Voor degenen die het gemist hebben, volgend jaar is er weer een kans.   

Pleidooi voor actieve donorregistratie

hongernood versus ademnood