Donderdag 30 april, 46e isolatiedag

Het was een weer zeer wisselvallige dag, regen, zonneschijn, kou, warm, 13 graden ongeveer, maar meestal voelde het kouder. De start van de dag met regen, maar toch nog zon in mijn werkkamer in de ochtend, en die motiveerde me te werken maar het ging wat moeizamer vandaag. Gelukkig had ik wat overleggen, want dan heb ik tenminste contact met de buitenwereld.

In de pauze een flinke wandeling gemaakt, en flink doorgewaaid, rondje rond de plas, wat lekker was. Het is toch gelukt tot eind van de middag door te werken, maar ik ben blij dat het weekend is. En dat volgende week ook weer zo’n lekker onderbroken week wordt met dinsdag 5 mei een landelijk vrije dag. Ik kom mijn tijd wel door.

Vandaag was het extra moeizaam omdat de overburen vloerverwarming lieten aanleggen en de hele ochtend de stofzuiger of gruiszuiger stond te loeien. Twee gigantische apparaten die aardig wat herrie veroorzaakten. Gek genoeg was er beneden veel minder herrie dan boven, maar ja, mijn werkplek is nu eenmaal boven. Fijn was wel dat ik een noise cancelling koptelefoon heb, die heb ik dus maar opgezet, ook als ik geen overleg had, maar dat voelt ook niet echt prettig de hele dag. Maar na de wandeling hield het op en was het ergste geluid voorbij.

Eind van de middag gekeken naar mogelijkheden om te wandelen. Er zijn genoeg mooie plekken in elk geval. Maar morgen wordt het net zo wisselvallig als vandaag, dus dat wordt nog afwachten.

Met een paar films kijken, een belletje over morgen en geen koorrepetitie was het rustige dag, waarop ik weinig mensen gezien heb, en vooral niet heel veel bijzonders heb meegemaakt. Tja, die dagen zijn er altijd wel geweest. Ook wel eens prettig, een gewone dag.

Ondertussen ben ik aan het daten geslagen, heb me maar weer opgegeven bij relatieplanet, waar ik ooit een keer ook lid van geweest ben, maar deze keer ook bij wandeldate. Wie weet levert dat nog gezellige wandelingen op. En ik heb zowaar al reactie! Dat gebeurde me in het verleden niet vaak. Misschien heeft het met deze tijd te maken. De alleenstaanden verlangen meer dan ooit naar contact. We gaan het zien wat het brengt.

Nu naar bed, want zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam…

Woensdag 29 april, 45e isolatiedag; Buitengewone omstandigheden

Vandaag was het aanvankelijk koud en grijs, maar in de middag brak de zon af en toe flink door. De 11 graden liepen op dat moment qua gevoel aardig op.

Ik ging veel te laat naar bed dinsdagnacht, pas om 1.30 uur ging ik richting slaapkamer, veel te lang achter de computer gezeten. En dat terwijl ik nog wel zo moe was om geen biodanza te doen en voor pampus op de bank had gelegen… Ik baalde van mezelf. Ik werd dan ook moeizaam wakker vanochtend. Maar dat was op zich geen probleem, het was een vrije dag en het beloofde een grijze dag te worden, een dag van inactiviteit.

Maar toen de zon zich begon te laten zien, veranderde dat op slag. Ik had al sinds zondag niet meer gewandeld en dat merkte ik wel. Die routine is belangrijk en het buiten zijn ook. Dus ik besloot in Amelisweerd te gaan wandelen, of zover als ik zou komen. Ik had wederom mijn winterjas aan en veel te veel laagjes eronder, dus zodra de zon even scheen zweette ik peentjes. Dus meteen daar maar wat aan gedaan. Het vervelende was dat als de zon weer weg was het ook direct weer wat frisser werd, zeker in het bos. Dus het was zweten met koud zweet afgewisseld.

In het bos kwam ik mijn tennismaatje tegen, dat was een leuke verrassing. We hebben een half uur staan bijpraten en bedachten dat we misschien eens een groepsgeprekje moesten gaan houden met elkaar, om weer even bij te praten, Zoom is daar wel geschikt voor. Nu is natuurlijk de vraag wie het initiatief gaat nemen, aangezien wel vaker goede ideeën zijn geopperd maar de daden nog wel eens ontbraken. Ik vrees dus dat die actie al snel bij mij ligt, maar wie weet word ik verrast. En misschien krijg ik wel ineens de geest om het ook echt in gang te zetten.

Ik las vandaag ook in de DUIC een artikel over 75 bevrijding en drie vrouwen die hun verhaal deden over familie van hen rondom onderduiken in de oorlog. Eén van die vrouwen bleek van mijn yoga groepje te zijn dus dat maakte het al direct extra interessant. Eén verhaal had het meest indruk op gemaakt: de vrouw was geboren in 1940 en haar vader was vanaf dag één al verzetsstrijder. Hij ging het land rond om mensen die moesten onderduiken te helpen. Zelf hadden ze ook 8 mensen in huis! En dat was geen groot huis. De kinderen mochten niet weten dat er onderduikers waren uit angst dat ze het hun vriendjes zouden vertellen, dus dat moest strak geregeld worden. Zij had nog twee zusjes en er werd afgesproken dat als de kinderen in de woonkamer speelden de onderduikers in de keuken waren. De deur van de woonkamer ging dan op slot. En als ze uitgespeeld waren en naar de keuken wilden, dan moesten de onderduikers weer het veld ruimen. Ook had de vader de kruipruimte uitgegraven zodat ze daar konden schuilen bij razzia’s. En er was een slaapkamer opgeofferd voor de onderduikers. ’s Nachts ging de slaapkamer van de kinderen op slot en konden de onderduikers het hele huis gebruiken. En ze hebben het gered! Dat was pas in isolatie leven!

Ze vertelde ook dat ze na de oorlog, toen iedereen weer vrij rond kon lopen, ze allerlei psychische klachten hadden gekregen van zo lang op deze manier leven. Ze hadden er een ‘tik’ aan over gehouden zeiden ze en zijn daar ook voor behandeld. Dat moet pas echt een extreme situatie zijn geweest, ook nog eens met de angst om ontdekt te worden. Want huiszoekingen hebben ze ook doorstaan, dankzij die uitgegraven kruipruimte.

Wat onvoorstelbaar dapper is dat geweest van die vader en moeder, ik kan me gewoon niet voorstellen hoe vreselijk moeilijk en zwaar dat geweest moet zijn. Ik zit nu in mijn eentje in een eengezinswoning, kun je nagaan, met alle ruimte voor mezelf. Ik kan gaan en staan waar ik wil, binnen, buiten, heb met niemand rekening te houden.

Buitengewone omstandigheden maakt dat mensen buitengewone dingen doen! En de één is daar beter in dan de ander. Maar uiteindelijk gaat iedereen op zijn manier wel een verandering door, een aanpassing, het moet wel. Maar als je de keuze hebt om het allemaal uit te zitten of je in te zetten voor het redden van levens van anderen met gevaar voor je eigen leven en dat van je gezin, en als je kiest voor dat laatste, dan ben je een held in mijn ogen. De dankbaarheid die de onderduikers voelde en de liefde voor dit gezin was het allemaal waard geweest, zeiden ze. En al die jaren erna zijn ze als familie verbonden gebleven. De vader is nog op bezoek geweest bij de families die na de oorlog over de wereld zich verspreidde.

Een bijzonder verhaal die in deze tijd op een bepaalde manier me en ons meer raakt dan ik misschien voor ogen had bij het schrijven van deze weblog. We hebben met een buitengewone situatie te maken en hoe wij nu handelen is bepalend voor onszelf maar ook voor anderen. Zijn we egoïstisch of gaan we voor de gemeenschap, voor de anderen. Gelukkig is de situatie heel anders, maar velen ervaren deze situatie, deze tijd, als zeer bedreigend op hun eigen manier: het risico van verlies van dierbaren, het verlies van inkomsten of zelfs eigen bedrijven, en de angst voor wat de toekomst gaat brengen. Het is wat het is, we hebben het te nemen zoals het komt, maar we kunnen wel zorgen dat we het zo goed mogelijk doen, voor onszelf en voor anderen.

Dinsdag 28 april, 44e isolatiedag: Koud

Het was een grijze koude dag, 11 graden vandaag. Het voelde ook kil in huis, ik was geneigd de verwarming aan te zetten, maar in huis was het 18,5 graad, dus dat zou meer dan voldoende moeten zijn. En aangezien ik weer de hele dag op mijn werkkamer zou zitten was het ’t gas niet waard.

Het was niet alleen een weersomschakeling, ook het weer werken was omschakelen na vier vrije dagen met prachtig weer. Het hielp dat ik een paar overleggen had via videobeeld, want zonder dat is het soms lastig om gemotiveerd aan de slag te gaan. Maar ik heb weer wat uit te zoeken, dus dat motiveert wel weer.

Vandaag was ik ook moe. Ik had het koud toen ik ging slapen gister, heb zelfs een extra deken over mijn dekbed gedaan, die inmiddels wel het zomerdekbed is. Misschien toch wat te koud geworden door de koude wind aan het eind van de maandag. Ik heb zelfs nog even mijn temperatuur gemeten, ik merk toch dat ik wat achterdochtiger ben door deze rare tijd. Met 36,8 viel het nog mee, toch maar even paracetamol genomen. Vanochtend was alles okay.

Vanavond had ik ook geen zin in biodanza, ik was moe en wou op de bank hangen. Toch de onrustige dag van gister die zijn tol eiste denk ik. En ik merk ook dat ik door het koudere en nattere weer niet snel geneigd ben te gaan wandelen. De pauze viel door een overleg ook al in het water, dus ik moet de komende dagen wel oppassen dat ik het wandelritme niet kwijtraak, nu het de komende dagen ook nog koud en nat blijft. Dat wordt meer bank hangen dus… helemaal niet verkeerd ook.

Het was verder geen spannende dag vandaag, ook wel weer eens prettig. Morgen lekker vrij, heel apart in zo’n korte werkweek. Maar ook helemaal niet verkeerd.

Maandag 27 april 43e isolatiedag: Koningsverjaardag

Vandaag was het een heerlijk warme dag, tot de wind in de middag wat op kwam zetten, de voorbode voor de regenachtige dagen die eraan komen. Het was ook een heel bijzondere dag: mijn verjaardag!

Die begon al voor mij om 00.00 uur, toen ik nog wakker was en naar bed moest gaan. Ik voelde me al jarig toen ik voor mezelf zong en ook toen ik al een appje kreeg van mijn zwager. En toen ik wakker werd voelde ik me ook al meteen blij, en jarig, en begon spontaan mezelf weer toe te zingen. Heel bijzonder. En toen ik de dataverbinding van mijn mobiel weer had hersteld kwamen er allemaal berichtjes binnen, via Whatsapp, via Messenger, heel bijzonder.

Er zat ook een link naar een YouTube interview van expats bij, hoe zij de Nederlandse verjaardagen beleefden. Het ging erover dat wij altijd als bezoek in een rondje in de huiskamer zitten, dat de jarige het cadeau uitpakt waar je bij bent, dat we het expliciet zeggen als we iets al hebben en of we het mogen ruilen. Maar nog erger, dat we van tevoren al vertellen wat we hebben willen: geen verrassingen. En niet of nauwelijks iets te eten krijgen. Heel herkenbaar, ook met traumatische herinneringen.

Zo herinner ik me een verjaardag van een klasgenoot in de middelbare school. Ik kwam, waarschijnlijk onverwacht, op zijn verjaardag toen iedereen er al was. De kamer was vrij groot en er was een enorme kring gecreëerd, waar wel 20 tot 30 mensen zaten. Er was nog één plek, die ik dus nam, en dat bleek de plek van de jarige te zijn. Toen vroeg hij nog of ik taart wilde en uit beleefdheid zei ik ja. Dat bleek ook nog het laatste stukje te zijn en dat eigenlijk van de jarige was. En tot overmaat van ramp ging iedereen kijken hoe ik mijn stukje taart zat op te eten. Want veel werd er niet onderling gesproken. Ik schaamde me rot en voelde me volledig bekeken. Gelukkig ging men toen onderling wel met elkaar praten maar veel verder dan de twee personen naast je kwam je natuurlijk niet. Dus je moest het ook nog treffen waar je naast kwam te zitten. Ik ben geloof ik niet zo heel lang gebleven… En ik ben ook vage verjaardagen wat meer gaan mijden…

Het is natuurlijk al een bijzondere verjaardag op Koningsdag, de dag waarop de vlag uithangt en iedereen in oranje gekleed de straat op gaat, hele straten in het centrum afgezet zijn voor marktjes, mensen met standjes etc. En ik vier het meestal heel beperkt door met mijn familie uit eten te gaan eten. Dit was vandaag absoluut niet aan de orde. Geen Koningsdag zoals traditioneel voor heel Nederland, geen eten in een restaurant, want die zijn nog dicht. Geen bezoek want niemand mag op bezoek komen. Mijn vader is de enige die op bezoek komt en die was gister al geweest. Even had ik daar spijt van want het is toch het leukst om echt op je eigen verjaardag bezoek te hebben. Maar ik had cadeautjes gekregen en dat was al heel wat voor dit jaar!

Maar deze dag was ook al speciaal omdat we met de buren een pubquiz zouden houden. Potentiële bezoekers, die langs zouden kunnen komen, kwamen toch niet, dus met wie kan je het dan beter vieren dan met je naaste buren! En het was leuk! De parkeerplaats vrijgemaakt, een van de buren had vragen bedacht, kinderen en ouders zaten in teams, op gepaste afstand bij elkaar. Met leuke vragen, voorzichtig overleggen, en o.a. mijn taart in de pauze, werd het echt een leuk feestje. En de kinderen gingen hun weg, de volwassenen, stuk of 10, zaten op gepaste afstand erna te kletsen, echt een fijne spontane ontmoeting. We waren nog even bang dat het een verboden bijeenkomst was, we mogen eigenlijk maar met 2 personen samen buiten zijn als het niet je familie is, maar de politie kwam toevallig langs en zei er niets van 🙂 En de hele groep zong speciaal voor mij dus wat wilde ik nog meer. Ik grijnsde van oor tot oor voor mijn gevoel aan de kramp in mijn kaken erna te voelen. En dat mijn team de 1e prijs won met de quiz was nog een bonus.

Vandaag was verder ook bijzonder want ik heb 6 telefoontjes gehad! Dat is me op een verjaardag nog niet eerder gebeurd. En heel fijn, want ik vind het bellen toch nog het leukst. Die berichtjes zijn ook heel fijn en makkelijk want gelukkig hebben niet de 80 mensen gebeld die mij een berichtje in enige vorm hebben gestuurd. Wat ik enorm kon waarderen! Het was ook heerlijk om weer even bij te praten en erg leuk om zo even in de aandacht te staan.

Al met al een hele fijne 54e verjaardag op Koningsdag! Ik voelde me een Koning te rijk.

Zondag 26 april, 42e isolatiedag: Werkt ADR?

Vandaag is het weer een prachtige dag… zonnig, 16 graden, warm uit de wind. Mijn vader was op vervroegd verjaardagsbezoek voor morgen en had cadeautjes! Altijd leuk.

Ik las van de week het magazine van de patiëntenvereniging Hart & Longtransplantatie dat er vorig jaar 6% minder orgaantransplantaties zijn uitgevoerd dan het jaar ervoor, van 817 naar 769. Op zich is 10% daling niet verrassend, schreven ze in het artikel, maar wel dat in 19% van de gevallen de nabestaanden de donatie tegen hielden als de overledene ‘ja’ had vastgelegd in het Donorregister. 19%! Dus 1 op de 5 keren! Ik vind dat echt schokkend. Dat nabestaanden dus nog steeds meer te zeggen hebben over jouw lichaam dan jijzelf. De concessie, die gedaan was om ADR (Actief Donor Registratiesysteem) doorgevoerd te krijgen, was dat de nabestaanden nog iets te zeggen hebben daarover. Een concessie die de wet gaat nekken?

Ik begrijp wel dat het heel moeilijk is om op het moment van overlijden, als je volop in rouw, in ontgoocheling, in verdriet, in woede of wat voor emotie ook zit, moet praten over het doneren van de organen van je dierbare. Maar als je dan weet dat degene die overleden is dat wel wil, wat maakt dan dat jij dit als nabestaande tegenhoudt! Ik weet dan mijn zus ook moeite had met het overlijden van haar eerste man, terwijl zij nota bene zelf organen heeft gekregen. Zij het gevoel had dat zijn hart een symbool was voor de liefde die tussen hen bestond. En dus moeite had dat te laten verwijderen, alsof de liefde daarmee uit het lichaam werd gehaald. Dus misschien speelt er op dat vlak ook iets, en hoeft er niet een filosofische of dogmatische reden achter de weigering te zitten.

Maar de vraag is wel hoe we nu kunnen voorkomen dat dit zo blijft. Is het inderdaad zo dat door dat achterdeurtje in de wet de effectiviteit van de wet wordt ondermijnd? Ik vind het in elk geval onbegrijpelijk. Hopelijk wordt er onderzoek gedaan naar de redenen waarom die mensen ook weigerden. Zodat er beter omgegaan kan worden met de nabestaanden als zij de vraag voorgeschoteld krijgen. Of liever, dat zij die vraag helemaal niet (hoeven te) krijgen!

Ik weet natuurlijk niet of veel van de aangeboden organen juist dankzij deze wet beschikbaar waren gekomen, maar feitelijk maakt dit nog niet uit, want hoe je het ook wendt of keert, het blijft triest dat 1 op de 5 keer organen nodeloos verloren zijn gegaan… Ik weet niet wat voor gedachten er achter gebleven zijn bij die mensen die het uiteindelijk geweigerd hebben. Of ze naderhand spijt hebben. Of misschien juist een goed gevoel, vanuit één of andere overtuiging.

Wederom blijkt hoe belangrijk het is dat je vooraf met je dierbaren praat over jouw behoefte op dit vlak, zodat het niet nodig is dat zij achteraf nog hoeven te gaan twijfelen aan de juistheid van jouw beslissing of dat naast zich neerleggen. Het is een gesprek dat we niet makkelijk aangaan, omdat we het over het leven willen hebben en niet de dood. Maar niets is zo zeker in het leven als de dood. Het hoort erbij en het negeren is het leven negeren. Het is fijn als je jezelf als iets meer ziet dan alleen jezelf, dat je jezelf ziet als onderdeel van het grotere geheel, van een levenscyclus, van het leven op aarde. En dat jij en jouw leven ertoe doet. Ook na je dood. Het zou mooi zijn als we dat gevoel van leven en sterven met en voor elkaar kunnen beleven. Maar misschien ben ik nu iets te zweverig voor sommige mensen…

Ondertussen is het nog paar een paar minuten en dan ben ik 54! Althans, dan begint mijn 55e levensjaar… dat ik me er maar alvast op voorbereid. En eenmaal op de helft ben je al snel 60… Maar ja, laat ik niet te hard van stapel lopen, eerst dit jaar, dan het volgende…

Zaterdag 25 april, 41 isolatiedag: Verbinding

Vandaag was het een stuk frisser, 15 graden, en in de ochtend aanzienlijk frisser, door de koude wind. Maar vanaf 13 uur, precies zoals mijn app Wheater Pro voorspelde, kwam de zon door. Dit was precies toen ik mijn wandeling begon. Maar met de bewolking bleef het fris.

Ik begon de wandeling dan ook meteen met het idee dat ik te warm gekleed was. Maar ik kleed me al jaren te warm, omdat ik nu eenmaal nog steeds in de overleefmodus leef: voorbereid zijn op alles. Dus heb ik bijna altijd meer kleren aan dan nodig is. Maar het is ook zo dat ik erop gericht ben om die makkelijk af te kunnen doen, laagjes; dus het is allemaal maar relatief. En voor mij geldt nog altijd: beter te warm dan te koud, want voor ik het weet heb ik toch weer last van mijn (neus)holtes. Hoe goed het ook met me gaat, het blijft een zwak punt waar ik rekening mee moet houden. Soms ben ik misschien net iets meer voorbereid dan nodig, maar beter save then sorry zeggen ze volgens mij niet voor niets.

Deze wandeling was met een vriendin van yoga. We fietsen altijd samen op vanaf yoga naar huis omdat ze bij me in de buurt woont. Nu zijn we voor het eerst gaan wandelen, toch iets wat door deze periode gebeurt eerder dan het anders was gegaan. Ik vind het  interessant om met verschillende mensen te wandelen, te praten, omdat de gesprekken telkens anders zijn. Logisch, maar ook leuk omdat ik de verschillende personen maar heel beperkt ken eigenlijk. En tijdens een wandeling komt dat allemaal makkelijker naar boven.

Zo hadden we het ook over het feit dat we beiden blij zijn dat we in Nederland wonen. Mede vanwege de minder zware regels die gelden ten opzichte van bijvoorbeeld België. Het blijkt dat de aanpak tussen de twee landen verschillend is, maar het effect niet. Het is in Nederland niet erger dan in België rondom de ziekte doordat wij ons open beleid hebben. Dan is wel interessant waarom dat is. En vooral wat maakt dat de Belgen ons voor gek verklaren en ons zelfs beschimpen dat we met levens spelen door ons open beleid. De gedachte is dat het beleid van België, volledige lockdown, niet werkt voor ons. Wij, Nederlanders, zijn gewend zelfstandig, vrij te zijn en verantwoordelijkheid te willen dragen, maar alleen als wij het ermee eens zijn. We zijn meer op ons zelf gericht. Met vrijheid komt verantwoordelijkheid. De premier heeft dat heel goed aangevoeld. Wij Nederlanders hebben meer vrijheid nodig omdat wij veel meer hechten aan onze autonomie. Vertrouwen speelt daar ook een belangrijke rol bij. Rutte vertrouwt erop dat wij goed met onze vrijheid omgaan, dat wij onze verantwoordelijkheid kennen en volgen. En op enkele uitzonderingen na is dat ook gebeurt. Het werkt in Nederland tot nu toe door ons verantwoordelijkheidsgevoel. In België zouden ze er meer op leunen dat de overheid vertelt wat er moet gebeuren. Dat zij er meer naar verlangen geleid te worden, dan dat zij zelf hun verantwoordelijkheid willen nemen. En als eenmaal verteld is wat er moet gebeuren zij dat natuurlijk verantwoord volgen. Het cultuurverschil maakt dat er ook een verschil in aanpak is en kan zijn die werkt in vergelijkbare situaties. Interessant idee in elk geval, of het nu klopt of niet.

In elk geval is dat wandelen, wat ik eerst nauwelijks deed, voor mij een hele mooie manier om meer in contact te komen met anderen. Telefoneren kan natuurlijk ook, maar zo wandelen, als activiteit, en in de buitenlucht zijn, waar het gezond en veiliger is (mits de afstand bewaard wordt) werkt toch  beter. Je maakt echt tijd voor elkaar. Maar ook omdat beweging in deze tijd sowieso nodig is met al dat thuiswerken en thuis zitten.

Opvallend is dat veel mensen datzelfde lijken te hebben. Het aantal mensen dat wandelt is enorm groot! Er is een hele wereld buiten mij waar ik niet van wist dat die bestond. Maar ook is leuk om te zien hoeveel mensen wel niet joggen, fietsen, honden uitlaten. Ik was me daar eerder niet zo van bewust, mede omdat ik geen rekening met ze hoefde te houden, geen afstand hoefde te houden. Ik zie de mensen ook bewuster, ik herken het als ik mensen twee keer passeer. En er is eerder oogcontact nu ook, misschien omdat alle mensen het nog steeds ongemakkelijk vinden om elkaar te omzeilen. Alsof we naar elkaar toegeven met die glimlach, die blik van ‘ik vind het ook vervelend om jou zo op afstand te passeren’ en het schept al meteen een contact, een soort band. Dat vind ik wel mooi eigenlijk.

Het is al eerder gezegd, deze tijd werkt wellicht verbindend, we zien elkaar beter, we houden meer rekening met elkaar en laten even het ‘ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke’. We passen ons snel aan nieuwe situaties aan. Dat is ook wel mooi ook al werkt dat twee kanten op. Daarom ben ik benieuwd wat er gebeurt als we weer de ruimte krijgen om in onszelf op te gaan, als we niet meer zo bewust om hoeven te gaan met wie ons pad kruist. Maar voor nu komt volgens mij het beste van ons naar boven en daar geniet ik wel van.

En aan het eind van de middag, terwijl ik een dutje deed op mijn bank met de zon die op mij scheen, voelde ik ineens een enorm gevoel van rijkdom en welbehagen.

Vrijdag 24 april, 40e isolatiedag: Vroege vogel

Vandaag was het weer een prachtige zonnige warme dag, 19 graden, vergelijkbaar met afgelopen dagen maar wel aanzienlijk meer wind. En het werd flink kouder, voorbode voor zaterdag.

Het is ondertussen al weer 40 dagen dat we in deze situatie zitten. Onvoorstelbaar hoe de tijd voorbij vliegt en we ons aanpassen aan wat er is. Mozes verbleef veertig dagen en nachten op de Sinaï om er de Tien geboden te ontvangen… om even een vergelijking te maken. Dat moest ook een aardige heftige tijd geweest zijn, gezien het feit dat al die voorzieningen die wij hebben er toen niet waren… Ik bedoel maar, als deze situatie zich had voorgedaan iets meer dan 20 jaar geleden, dan had mijn dagelijkse dagleven er in deze omstandigheden er heel anders uit gezien. Toen woonde ik nog in een flat, 17 hoog en zouden er omgangsregelingen met de lift moeten zijn getroffen. En ik had niet de straatview die ik nu heb, ik keek letterlijk naar de verte, het zou een stuk saaier geweest zijn. En zo lekker zitten als in mijn tuin was er ook niet bij geweest. Wel had ik dan met mijn toenmalige huisgenoten gezeten wat dan wel weer gezellig was geweest… Maar ja, het is nu eenmaal nu, en straks is alles ook weer anders.

Ik was vandaag vroeg wakker, om half 8, en dat terwijl ik gister echt niet op tijd naar bed ging. Maar ik had zin om lekker weer in de ochtendzon voor of achter het raam, het is maar hoe je het bekijkt, te ontbijten en te lezen, net als woensdag. Ik was echter onrustig, zo voor het lange weekend en had bedacht dat ik beter vroeg naar de winkel kon gaan omdat dan nog de meeste goederen te koop zouden zijn en met een beetje geluk ook de door me zo gewaardeerde ovenbroodjes. En zo geschiedde, ik was al om half 10 in de winkel. Voor echte vroege vogels kan je dat natuurlijk niet vroeg noemen maar ik vind het al met al best vroeg. Ik was veel te warm gekleed, denkende dat het zo vroeg nog best fris kon zijn maar het was al aangenaam warm.

In de winkel hadden ze helaas niet mijn zo vurig verlangde broodjes maar er waren alternatieven en verandering van spijzen doet eten zei men vroeger al. Ik heb meteen al mijn inkopen gedaan voor het weekend, dat geeft ook rust. Er waren al aanzienlijk meer vroege vogels op pad, in het winkelcentrum waren al aardig wat mensen. Op de terugweg dacht ik dat het best lekker zou zijn om een keer een echt vroege wandeling te gaan maken. Die hou ik dus maar even in gedachten. Maar omdat ik zo actief was geweest, voor mijn doen dan, moest ik natuurlijk wel weer even de rust hervinden.

De buren waren ook vroege vogels, hoe kan het ook met een kleine van net 1 jaar. Zij kregen echter ook al vroeg bezoek, om 10 uur! Ik realiseerde me ineens hoe heerlijk rustig het altijd bij mij in de buurt is met mijn buren. En die rust werd ruw verstoord. Ik dacht ik hoop niet dat ze de hele dag blijven! Het begon ook meteen met het begroeten van de baby. Dat gaat niet met gewone spreekstem, nee dan komt er een speciaal babystemmetje. Ik herken dat want zo spreek ik ook vaak honden en katten aan. Maar als je wat onrustig bent en tot rust wilt komen dan is er niets zo irritant als door de openstaande terrasdeur in de tuin van de buren dat geluid te horen is. Dus ik heb die maar even dichtgedaan. Maar ze waren om half 12 al weer weg, dus het viel alles mee.

Dat doet me er ook aan denken dat er ogenschijnlijk eigenlijk geen normale gesprekken gevoerd worden als er kleine kinderen bij het gezelschap zijn. Om de een of andere reden moet het altijd om en over de kinderen gaan. Dat is ook de reden waarom een paar vrienden van mijn vriendengroep uit de groep zijn gestapt. Eén van hen vond dat, als wij als groep zouden afspreken, de kleine altijd mee moest kunnen komen. En met de eerder genoemde gedachte dat er dan geen normaal gesprek meer zou worden gevoerd, waren we daar allemaal op tegen. Alternatief was dat we per afspraak zouden bepalen of er wel of geen kinderen bij zouden zijn. Dat was voor die persoon helaas niet voldoende en waren ze vertrokken. Heel jammer natuurlijk want zo hou je op een gegeven moment niemand meer over. Vooral omdat één van hen de eerste in het vriendengroepje was en het bijna heeft opgericht. En ook begrijp ik het niet. Als je al 24/7 met je kind bent, waarom zou je die dan ook nog eens altijd mee moeten nemen naar je vrienden. Dat geldt trouwens ook voor relaties die ineens mee moeten naar diezelfde vriendengroep. Dat verandert ook nog al wat… En soms is dat best aardig en gezellig, maar altijd?

Ik heb vandaag weer heerlijk van de zon kunnen genieten in mijn windstille hoekje van de tuin en ben een wandeling gaan maken met een goede vriendin van biodanza. Dat was fijn, even weer met iemand anders praten en wandelen is daar bij uitstek zeer goed geschikt voor. 

De laatste paar weken heb ik ook zaadjes van de dropplant in een bakje doen cultiveren en er was aardig wat uitgekomen. Ik zat telkens te dubben wat nu het goede moment is om ze in de grond te stoppen en vandaag heb ik dat maar gedaan. Met de nodige voorangst of ze het wel zullen overleven… het is een mooie plant en ik heb de nodige aandacht en liefde aan die zaadjes gegeven. Maar goed, het is een leerproces, we gaan zien wat het brengt.

Verder was het een hele fijne vrijdag, zo’n dag die eigenlijk aanvoelt als zaterdag en dan met de wetenschap dat het pas vrijdag is en dat er nu nog 3 hele vrije dagen volgen. Om de een of andere reden kan ik op dit moment ontzettend van genieten van vrije dagen, ook al zit ik al de hele tijd thuis sinds al weer 40 dagen! Heel bijzonder! 

Donderdag 23 april, 39e isolatiedag: Testen

Vandaag was het zachte warme zonnige dag, nagenoeg geen wind, en weer geen druppel regen gevallen. Ik maak me daar wel wat zorgen over, ik heb nu al de hele maand april zo’n beetje de planten water gegeven, op de paar dagen dat er een paar druppels zijn gevallen na. En het wordt steeds droger de laatste jaren, dus hoe zal dit de komende zomer zijn. Maar goed, wellicht zijn dat zorgen voor morgen, maar soms vraag ik me wel af of ik eraan moet gaan denken om een watertank in de grond te plaatsen, zoals dat vroeger ook met olie werd gedaan. Ik weet niet of dat überhaupt een optie is.

Iets anders is dat ik sinds dinsdag sinds de persconferentie van premier Rutte aardig gefrustreerd raak over het feit dat we nog steeds niet weten wie wel en niet besmet is. En dat de journalisten niet aan de premier dinsdag hebben gevraagd wanneer hij verwacht dat er wel testmateriaal zal zijn, omdat daar nog steeds een tekort aan is. Ze stellen alleen maar vragen om het de minister(s) moeilijk te maken, hun op hun eerdere woorden te pakken. Alsof er niet iets belangrijkers is. Het meest effectief is het duiden van wie er nu wel en niet in isolement/quarantaine moet om die reden. En dat kan pas als je weet wie je moet mijden. Nu passeer je 99,9 % van de mensen die gewoon gezond zijn, als ik me niet vergis. En dat voelt niet alleen zinloos, het geeft nog meer een gevoel van afstand.

Een ding is natuurlijk wel wat je doet met die informatie die uit de test komt. Want wat betekent het als je inderdaad het virus hebt, ziek geweest bent, of alleen maar drager bent? Vooral als je niet ziek bent en ook niet lijkt te worden. Moet jij dan specifiek tot in eeuwigheid der tijden, of tot het vaccin er is, geïsoleerd blijven? In elk geval kan dan het merendeel van de mensen weer vrij rond lopen. Een app die aanduid of je de ziekte hebt gehad is weinig zinvol zonder eerst die mogelijkheid van tests gehad te hebben.

En dan is nog weer de vraag hoe je dit organiseert. Mijn test van vandaag heeft morgen geen waarde meer als ik die dag toch door iemand met het virus word geïnfecteerd, of ik er nu ziek van word of niet. Dus iedereen zal op hetzelfde moment ongeveer getest moeten worden om een soort nulstand te realiseren…

Het vraagstuk houd me wel bezig, maar alleen als ik zin heb, want ik heb er geen invloed op, niemand zo lijkt het, we hebben ons te schikken in de maatregelen. Ik heb gister wel tegen mijn leidinggevende gezegd dat ik waarschijnlijk langer thuis moet blijven als de rest weer naar kantoor kan. Ik weet nog niet hoe ik dat zal beleven. Nu zal dit toch gefaseerd gebeuren dus wat dat betreft kan het zeker nog wel even duren en moet ik 1 juni al loslaten en me wellicht richten op 1 september… Dat is wel even mijn koers bijstellen! Maar gelukkig gaan we de mooiere perioden van het jaar door, de langere dagen, de warme zonnige dagen, dat maakt het voor mij veel draaglijker. En de drie dagen werken blijft voor mij een zegen.

Vandaag was het wederom een prima werkdag. Ik was wat zenuwachtig omdat ik een sollicitatiegesprek had met een kandidaat en ook een overleg met een leverancier. Maar in beiden gevallen was ik onderdeel en niet de organisator, dus dat gaf wel meer rust. Rust heb ik sowieso veel meer, ik voel me veel minder gestrest de laatste tijd over werk. Dat is deels door de drie daagse werkweek denk ik maar ook omdat iedereen wat minder gestrest doet over werken überhaupt: men is al blij dat je werkt en kan doorwerken! Dat geeft minder prestatiedruk voor mij. En daardoor ben ik ook eerder geneigd om nog meer te geven van mezelf. Maar ik werk zeker niet langer dan de tijden die van me verwacht worden. Dat is in andere tijden wel eens anders geweest. Ligt ook aan het feit dat de werkzaamheden die ik doe dat niet vereisen: wat ik vandaag niet doe, kan morgen ook. Dat was soms bij projectmanagement wel anders. Adviseur zijn is toch iets relaxter wat dat betreft, ook al kent dat ook wel deadlines. Maar daar heb ik nu niet veel last van.

Ik merk dat mijn dagelijkse routine van voor de isolatie bijna gelijk is geworden aan die van nu. Met maandagavond yoga, dinsdagavond biodanza (en koor als ik zou willen), donderdagavond koor, is de week bijna als voorheen, behalve dat ik dus nergens heen ga daarvoor. Het voelt wel een beetje vol ergens merk ik. Daar waar ik in het begin het een enorme verademing vond om iedereen weer te zien is het nu bijna gewoon geworden en zou ik best af en toe over kunnen slaan. Hoe apart dat werkt, gewenning! Dit komt ook omdat ik nu af en toe met iemand ga wandelen en nog verschillende mensen kan vragen om te gaan wandelen. Dat geeft een optie die er eerst niet leek te zijn. En dus rust omdat ik wel iets kan doen maar het niet hoef. Gek genoeg is dat al genoeg. Blijkbaar is mijn angst voor besmetting wat verminderd of meer gerelativeerd.

Verder is het pakket aan keuzes wat ik ga doen zo geslonken dat ook dat rust geeft merk ik nog steeds. Op de vraag wat ga je doen dit weekend is het antwoord nog steeds beperkt. Al geeft die keuze van wandelen mét iemand wel meer druk om over na te denken dan toen dit nog niet aan de orde was, toen was het nog simpeler: ik liep of fietste alleen of had mijn vader als bezoek.

Maar na deze dag ben ik 4 dagen vrij, maandag is het Koningsdag, een dag die voor mij niet heel anders zal zijn dan het altijd was, ik ben geen partijganger op zo’n dag. En het is de dag dat ik jarig ben, wat wel weer anders zal zijn. En ik heb gehoord dat 5 mei een vrije dag is, dat vind ik ook wel erg lekker. Maar deze dag was met een goede werkdag, een lekkere wandeling, aangename maaltijd, lekker zingen met het koor, een fijne dag!

Woensdag 22 april, 38e isolatiedag: Rust

Vandaag was een prachtige warme dag, zonnig, blauwe lucht. Ik stond al om 9 uur buiten in mijn t-shirt van de nacht om de papierbak buiten te zetten, de gemeentereinigingsdienst was al in de straat, en het voelde al aangenaam aan. Dat wordt een mooie dag, dacht ik.

En dat was het! Ik heb relaxt zitten ontbijten en thee zitten drinken voor mijn raam aan de straatkant, waar de zon altijd heerlijk binnenkomt. Genietend van de warmte las ik mijn maandbladen door, ik heb daar om een of andere reden altijd een enorme achterstand in, en zo was het lekker rustig wakker worden. Ik had mijn ochtendritme nog niet afgelopen, mijn lenzen nog niet in, en op gegeven moment voelde ik mijn ogen wat moe worden en dacht, waarom niet een dutje op de bank doen. En zo geschiedde.. En het was heerlijk! Wat een genot om zo tot rust te komen. Ik geloof dat ik dit zo nog niet veel beleefd heb voor de Coronacrisis, als ik eerlijk ben. Zo ongehaast, midden in de week, rustig, in het zonnetje wat zitten lezen aan de eettafel. Ik word er bijna weer zen van als ik eraan denk.

Daarna toch even een moetje: ik moest naar de winkel, mijn Sony oortjes wegbrengen en mijn Jarbra oortjes ophalen. Ik keek daar ook wel naar uit. Maar… Post.nl lag eruit. Het apparaat deed het niet. Ik had echter nog tijd deze dag, want ik zou pas om 15.45 uur weggaan om te gaan wandelen aan het strand. Tussen door maar even geluncht dus, buiten zitten, beetje lezen en ook wat plantjes weer recht gezet of beter gepositioneerd zodat ze ook tot volledige wasdom kunnen komen. Al met al lekker aards en nuttig werk.

Ondertussen realiseer ik me dat ik nog nooit eerder, rond deze tijd van het jaar, zonder op vakantie naar de zon te zijn geweest in de winter of voorjaar, zo bruin ben geweest. Ik smeer me al aardig in, want in mijn warme hoekje in mijn tuin bereik ik toch regelmatig het kookpunt, sauna-ervaring in eigen tuin. Heerlijk gevoel, maar ik ben toch bang dat als ik achter de webcam zit, mijn collega’s straks gaan denken dat ik de hele dag in de tuin zit… Dat is ook vier van de zeven dagen het geval inmiddels met dit mooie weer en deze werkweken, maar ja, de andere drie dagen ben ik toch echt best aardig aan het werken, gewoon in mijn kamertje.

Iets anders dat ik vandaag weer constateerde, bij de spaarzame keren dat ik op de weg zit, zie ik dat vooral de bedrijfsauto’s, busjes, auto’s met een logo erop, harder rijden dan sinds 16 maart geldende 100 km per uur overdag. Voor hen is het waarschijnlijk echt een kwestie van tijd dat ze sneller ergens moeten zijn, of hun auto is ingesteld op een minimumsnelheid van 120 km op zo. Voor mij is het helemaal geen kunst om 100 km per uur te rijden, ik deed al meestal niet anders, bij voorkeur met mijn cruisecontrol aan. Want mijn auto is bedoeld om te cruisen… vind ik tenminste. Zeker met open dakje.

En vanmiddag kon ik weer heerlijk met open dakje rijden, dit keer naar Voorschoten en de Wassenaarseslag waar ik met een lieve vriendin aan het strand ben gaan wandelen. Netjes afstand houdend, ieder in eigen auto, zij met haar twee honden, was het heerlijk uitwaaien. En leek het druk als je de fietsen zag op de parkeerplaats, en de mensen op de oprit naar het strand, op het strand zelf was geen kip te bekennen, zo rustig. Het was dan ook heerlijk wandelen in alle rust, hoewel… de honden geven niet echt veel rust aangezien mijn vriendin volop aandacht besteed aan de honden, door balletjes te gooien, ze tot de orde roepen als ze weer een jogger bij de benen grijpen, of wild worden van een herdershond die natuurlijk helemaal fout is. Of achter meeuwen en kraaien aanrennen… ja, het was lekker interactief, ook als de honden aan kwamen rennen moest je goed opletten dat je niet ondersteboven werd gerend. Maar het zijn schatten en het was heerlijk ze weer even te knuffelen.

En daarna sushi bij SushiTime gehaald…. tja, het was eetbaar, maar ik ben toch wel wat verwend geraakt merk ik, niet elke sushitent maakt zomaar ook lekkere sushi. Netjes op afstand zaten we aan de eettafel, zoals bij de adel, ieder op de kop zijn kant. En de honden ondertussen druk met elkaar in de weer, naar elkaar happen en springen, achter elkaar aanrennen… het was me een drukke maar gezellige bedoening. Maar ik ben blij dat ik dat thuis niet heb, ik zou er helemaal hyper van worden, die drukte… nee, mijn huis is gezapig rustig, het enige dat ik hoor is mijn adem… heel rustgevend.

Al met al dus een heerlijke zonnige, vrije dag, eentje om weer op te laden van alle vermoeidheid van Joost mag weten waar die vandaan komt…

Dinsdag 21 april, 37e isolatiedag: Fijn

Vandaag was het weer een zonnige dag  met een frisse oostenwind. Het was weer verleidelijk om lekker naar buiten te gaan, maar de ochtendzon in mijn werkkamer is ook een waar genoegen en dus nodigt mijn werkplek dan ook best uit en zat ik op tijd aan mijn bureau. Rond lunchtijd was het weer topdruk met werk, maar heb daarna nog even met een lekker broodje wat van de middagzon kunnen genieten in de tuin en even wat takken gesnoeid.

Het was een fijne dag. Het werk ging goed, ik had aardig wat dingetjes te doen, goede gesprekken via videobeeld, en dan gaat een werkdag ook wat sneller voorbij. Het is grappig dat, ondanks het feit dat ik in mijn werk/yoga/kledingkamer zit, ik me ook helemaal bij mijn werk waan als ik eenmaal in het werk zit. Het voelt meer vertrouwd. Alleen als ik niet zoveel te doen heb, of even moet wachten ergens op valt het tegen. Maar dan is een lange wandeling buiten ook heel heilzaam.

Vanavond heb ik weer met mijn biodanzagroep gedanst. Eerst gepraat, het was fijn elkaar weer even te zien en te horen. En daarna met elkaar te dansen. Deze keer had ik in de woonkamer een opstelling met laptop gedaan en niet meer met mobiel, zo kon ik iedereen goed zien. Het was weer een verademing en heel erg ontspannend. Ik dans niet zo gauw in mijn kamer. Het is ook grappig hoe de dieren bij de anderen thuis reageren. Ze lopen door het beeld, voelen de energie, de aandacht. Ik hoorde van een collega dat haar kat, als zij yoga via Zoom doet, een uur lang gehypnotiseerd naar de yogadocente in het scherm zit te staren… Dieren voelen de rust aan die het dansen en de yoga bij ons brengt. In elk geval zo lijkt het. Ze gaan mee in de ontspanning en zoeken die bij ons op. Hoe mooi! Dan denk ik wel eens, moet ik ook niet een kat of hond nemen… ze geven zoveel liefde. Maar ja, ze vereisen ook verzorging… denk ik dan weer…

Nu ben ik lekker ontspannen. Morgen een vrije dag, weer mooi zonnig weer en ik ga wandelen bij zee met honden. Wat wil een mens nog meer.