2e kerstdag

2e Kerstdag begon met een verrassende wandeling door mijn eigen buurtje: er blijkt een geheel groen hart achter mijn huis te zijn en ik heb het in drie jaar tijd nog niet half gezien… Met Irma daar gewandeld en daarna kerstlunch gehouden, met lekkere zalm. Daarna naar het 5e kamerfestival van Janine Jansen in Vredenburg Leidsche Rijn, met prachtige tangomuziek van Piazzola, waaronder het bekende Adios Nonino dat op de bruiloft van Maxima en Willem Alexander werd gespeeld. En ook het Carnaval der Dieren, dat op heel speelse wijze met leuke teksten en grapjes werd gebracht. Erg vermakelijk. Ik moest toen vliegensvlug naar Hoevelaken waar ik de kerst met mijn zwager en zijn zus en zwager en nichtje zou vieren: gezellig gourmetten. Aangezien ik meestal 2e kerstdag bij mijn zus en zwager vierde was dit een goede variatie op onze traditie zo zonder Ellen.

Later had ik het er nog even over met Sjirk, dat het leven zo verbazingwekkend makkelijk gaat en gewoon verder gaat. Ik doe af en toe extra moeite om aan Ellen te denken, en af en toe borrelt natuurlijk een gevoel van gemis op, maar je wordt zo weer meegesleept door het leven. Ellen was ook zo, doorgaan in plaats van stilstaan en in het verleden leven. Je wordt toch wel geraakt op de momenten die er toe doen. En echt vergeten doe je toch niet. Ik moet er dus maar rust bij hebben dat ik niet continue met haar bezig ben en hoef te zijn, dat ik me daar niet over hoef te schamen. Dat het leven inderdaad doorgaat, en dat het komt zoals het komt.

Ik heb me inmiddels vandaag ingeschreven bij de NBF, Nederlandse Bowling Federatie, zodat we goedkoper kunnen bowlen nu we dit ook vaker willen doen. Ook ben ik vandaag naar het tuincentrum geweest omdat de kerstspullen nu al 50% korting minder kosten. En nog wat van die takkenlampen gekocht, erg aardige dingen om weg te geven ook. Mijn afspraak met vrienden gaat vanavond niet door, heb ik even tijd om rust te krijgen voor ik straks de hort op ben voor een paar dagen.

Kerstmis

Eerste kerstavond is weer voorbij. Deze keer bij mijn broer en dat was goed, want traditiegetrouw vierden we het bij mijn ouders en dan valt het helemaal op dat Ellen er niet bij is, hoewel dit hier natuurlijk ook onmiskenbaar was. Gelukkig was Sjirk er wel gewoon met Indie, die altijd leven in de brouwerij brengt. Mijn vader en broer en schoonzus hadden voor het eten gezorgd, ik hoefde niets te doen, wat ik natuurlijk prima vond. Ik heb de avond vastgelegd met mijn camera.

Ook had ik het proefmodel van het fotoboek voor mijn ouders bij me, dat ik maar alvast gegeven heb, want als ze op hét familiealbum moeten wachten…. ik hoop dat wel binnenkort te maken, de foto’s heb ik nagenoeg allemaal dus nu nog tijd creëren. En als gezegd wil ik ook een fotoboek van mijn zus maken, ik moet maar een weekje vrij gaan nemen of zo in het nieuwe jaar. En ik had de gekopieerde cd’s van de uitvaartdienst bij me, morgen geef ik nog die voor Sjirks zus. En ik heb de laatste Harry Potter nu, dus daar kan ik komende week lekker in gaan lezen! En ik heb een prachtig zelfgemaakt kerststukje van mijn neefje gekregen.

Ik merkte in de auto dat ik moe was en dus goed dat ik om half tien weggegaan ben. Ik had nog een tijdje Super Mario gespeeld op de DS van Noemie en ik ben weer verkocht. Misschien ben ik daardoor wel zo moe… Ik heb zelf ook zo’n ding al ligt ie nog bij Sjirk, maar voor op de vakantie is dat wel leuk in het vliegtuig. Eens kijken of ze ook zo’n soort spel voor de playstation 3 hebben. Nu nog even een dvd’tje voor mijn Sjirk maken en dan is het weer klaar voor vandaag.

Een lach en een traan

Ik voel me even diep ellendig. Ik zat vanmiddag cd hoesjes te maken van de uitvaartdienst van Ellen en ook nog wat foto’s te scannen voor een fotoboek en het gevoel van leegte en gemis overviel me gewoon. Het is gewoon klote. Alsof deze dagen het afroepen. Maar eigenlijk heeft het natuurlijk niet direct iets met kerst te maken, hoewel het dan wel het meest opvalt. Het heeft te maken met tijd maken voor haar, bezig zijn met haar. Ik doe dat gewoon te weinig. Door met haar foto’s bezig te zijn confronteer ik mezelf met haar afwezigheid en het onbegrijpelijke dat ze op de foto staat en er niet meer is. Ik begin me ook wat angstig te voelen, bang voor wat er komt, of ik het allemaal wel alleen aan kan. Dat wordt nog een hele strijd om een fotoboek te maken van haar leven. Maar anderzijds is dat ook wel weer goed. Ik moet er gewoon mee bezig gaan. Maar het lijkt of mijn strot wordt afgeknepen af en toe. Als ik het toelaat. En toch, ik kreeg net een geweldige kaart van een vriendin van me, van Hallmark, een animatie waarin een kerstman met een bijl achter een kalkoen aan rent, en vervolgens buiten beeld wat schermutselingen plaats vinden en ineens de kerstman door de kalkoen met bijl achterna gezeten wordt. Dan breekt het gevoel even en kan ik niet anders dan glimlachen. Een lach en een traan, dat is het leven. Dat zal deze kerst wel niet anders zijn.

Foto’s van Ellen

Ik had eigenlijk zondag willen gaan salsadansen bij Havana tot mijn zwager belde of ik mee ging bowlen in Harderwijk. Tja, daar kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Ik had nog wel het idee dat ik misschien erna kon gaan, had mijn salsaschoentjes dus meegenomen, maar ja, twee dingen op één avond is een beetje veel van het goede, je kan beter één ding goed doen dan twee dingen half, dus uiteindelijk is er van het salsadansen niets meer gekomen. Het bowlen ging echter waardeloos. Sinds me verteld is dat ik de bal anders moet vasthouden gooi ik een stuk slechter, alsof ik opnieuw moet leren schrijven. En de baan in Harderwijk is medium waardoor de bal een heel ander effect krijgt dan in Nieuwegein waar het erg in de was staat. De bal schoot dus elke keer voorlangs. Dan denk je dat je in twee uur tijd wel begint door te krijgen hoe je dan moet gooien maar mooi niet dus. Ik zit wel te denken aan een nieuwe zwaardere bal te kopen, zodat ik echt met de nieuwe techniek aan de slag kan gaan, maar weet het nog niet. Met mijn vertrouwde techniek kan ik wel goed gooien dus tja…

Gistermiddag heb ik nog even naar de foto’s van Ellen gekeken hoe ze opgebaard lag. Dat is pas een echte eye-opener: als je even vergeten bent hoe of wat dan ben je met die foto’s meteen weer terug op aarde. En dan komt alles ook weer terug. Ik ben dus blij dat ik ze wel genomen heb, zodat ik niet de kans krijg mijn kop in het zand te steken en te doen alsof er niets gebeurd is. Dat is makkelijk, maar niet echt vol te houden natuurlijk en zou me zeker een keer gaan nekken.

Vandaag werd ik wat vroeger wakker al ben ik nog wel moe. Ik merk dat de vermoeidheid weer terug komt, misschien omdat ik nu eindelijk vrij ben en ook kan zijn en me helemaal op niets doen kan richten. Werk kan je aardig opslokken. Vandaag wat rommelen, inkopen gedaan voor de kerstlunch, wat van die lampentakje of ‘takkelampjes’ gekocht zodat er weer wat meer sfeer in huis komt. En nu is het even heerlijk niets doen.

Ontspannen dag

Zaterdag was een ontspannen dag: heerlijk uitgeslapen, rustig gebruncht en mijn ouders kwamen om 3 uur.  Ze brachten heerlijke zalm mee en een mooi kerststukje die de boel weer meer in de kerstsfeer brengt. We hebben natuurlijk even gesproken over Ellen, en weer hoorde ik dingen die ze me nooit verteld had, hoe ze zich bepaalde grenzen stelde die het haar wellicht veel moeilijker hebben gemaakt, maar die in haar ogen belangrijk waren om controle te houden, zoals bewust de hoeveelheid zuurstof op 1 liter houden terwijl ze eigenlijk meer nodig had. Ik verbaas me er elke keer weer over dat ze dat soort dingen bewust voor zich hield, wellicht om anderen er niet mee lastig te vallen. Hoezeer ze dus haar eigen strijd leverde zonder dat te (kunnen) delen met anderen. Ik weet niet of ik haar had kunnen helpen als ze me het wel verteld had. Wellicht had ik haar dan op het belang gewezen van wel meer zuurstof nemen en had ze dat niet willen horen van mij…. ik weet het niet. Ook vroeg ik of ik nu altijd zo’n uitzonderlijke band gehad had met Ellen, maar eigenlijk is dat pas echt ontstaan rond de tijd dat we allebei tegelijkertijd met de terugloop van onze gezondheid te maken kregen.

Vervolgens volgde een heerlijke sushimaaltijd en ging ik daarna op bezoek bij Karla. Bij Karla had ik een heel gezellige avond waarbij de tijd voorbij vloog en het leuk was om elkaar eens beter te leren kennen. Soms ken je iemand al heel lang, zonder iemand echt te kennen en dan is het leuk om het hele verhaal te horen. En daar heb je natuurlijk wel even de tijd voor nodig. Ik keerde dus laat weer terug en werd weer heerlijk laat en ontspannen wakker vandaag. Brunch met de heerlijke zalm is ook een goed begin van een dag, ook al is het al in de middag… nu eens kijken of ik nog nuttige dingen kan doen op de computer.

Laatste werkdag

Vandaag was mijn laatste werkdag. Ik had me voorgenomen vroeg op te staan maar door de drukke donderdagavond lag ik weer een tijdje wakker. De verkoudheid is onvoorstelbaar snel verdwenen, dat dansen is echt magisch geweest. Op het werk was het uiteindelijk nog aardig hectisch met overleggen en laatste dingen doen: vooral omdat ik het idee had dat dit ook de laatste werkzaamheden waren op deze werkplek. Inmiddels blijkt dat ik toch nog wel op mijn oude werkplek terug kom, al is het maar omdat er nog projecten lopen. Maar nu vrij zijn is me zeer welkom.

De avond leek rustig te starten maar uiteindelijk heb ik bijna de hele tijd aan de telefoon gezeten. Met een paar rustige uitslaapochtenden voor de boeg zie ik al uit naar mijn warme bedje. Morgenmiddag komen mijn ouders even op bezoek en ga ik ’s avonds zelf nog op bezoek, de rust begint pas echt zondag. Dan ga ik eens kijken hoe mijn huisje erbij staat. Ondertussen geniet ik nog enorm van mijn ‘nieuwe’ salontafel en eettafel. Kerstkaarten zal ik vrees ik niet meer versturen dit jaar, ik ben sowieso altijd al te laat voor de kerst met de kaarten maar dit jaar laat ik even passeren. Volgend jaar zal ik weer mijn kerstlijstje maken en trouw gaan sturen.

Promotie enzo

Ik had me geen zorgen hoeven maken over de unitkerstlunch: er was genoeg zoals altijd en ook vonden mijn meegenomen etenswaren goed in trek: we zaten allemaal bomvol en konden in de loop van de middag nog volop snoepen van de restjes. Ik had vanochtend ook een kennismaking met mijn nieuwe collega’s van de nieuwe sector waar ik 1 januari start. Ik verander echter ook van functie, ik durf het nu wel te zeggen: zowaar ik heb promotie gemaakt, ik ben vanaf 1 januari projectleider! Ik vind het nog steeds raar klinken, hoewel ik al wel de nodige projecten heb gelopen, maar in naam is toch anders. De lunch was dus raar want het was tegelijk een afscheidslunch en niet alleen voor mij.

Vanavond moest ik snel eten want mijn zwager zou langskomen om samen met een vriend om naar de bowlingshop te gaan van Chandra in Nieuwegein, waar ik ook mijn bowlingbal gekocht heb. Hij bracht echter al de salontafel en eettafel van hem en mijn zus naar me toe! Ik ben zo blij als een klein kind: ik zoek al een tijdje naar vergelijkbare meubels en eigenlijk wilde ik deze graag hebben. Hij ging toch op zoek naar iets praktischers, dus heeft hij me ze als kerstcadeau gegeven. Een stukje van mijn zus staat nu dus bij mij thuis, ik kan niet blijer zijn!!! Ook omdat het heel goed bij mij staat. De eettafel is ook een stuk langer dus dat is ook praktisch als ik eens meer eters krijg.

In de bowlingshop zat Han, de verkoper, gezellig grapjes te maken, terwijl hij mijn bal mooi schoonmaakte, en Sjirk een bal aanmat, mijn kerstcadeau aan Sjirk, vervolgens gaten ging maken en zo ook voor Alex. Het duurde een aardige tijd alles bij elkaar, zo’n 2 uur, voldoende om ook nog schoenen voor mezelf te kopen en een goede tas: tot nu toe ging ik met de bal in mijn rugzak naar de baan, niet echt professioneel…. Hij vertelde ons ook van de juiste techniek, en het uur erna hebben we nog even op een baan die techniek proberen uit te oefenen. Sjirk deed dit geweldig, ik had al zo mijn oude stijl die ik maar moeilijk los kan laten. Maar ik ga het gewoon gericht oefenen. Ik weet nu hoe het moet…

Morgen, vrijdag, is mijn laatste werkdag voor dit jaar. Het is een heerlijk gevoel, even zo lang vrij zijn. En er gaan nog genoeg dingen gebeuren in die dagen dus vervelen hoef ik me niet. Dansen van vrijdagavond gaat gelukkig niet door, ik ben aardig moe en heb wel zin in een avondje niets doen, bovendien voel ik mijn knieën nog van al het dansen van deze week. Ondertussen is het goed koud met -4 onder nul in de avond en ook overdag is het aardig guur weer. Helaas zit schaatsen op de sloten er niet in, ik had dat wel weer leuk gevonden, al merk ik wel dat ik steeds slechter tegen de kou kan dan vroeger. Ik word oud… gelukkig maar! Als het maar niet te snel gebeurt :0)

Herstel

Je kan wel merken dat de jaren beginnen te spelen: mijn oren suisden nog lang door van het feest van woensdag, mijn knieën voelden dik aan en mijn ogen brandden uit mijn oogkassen toen ik in bed lag. Natuurlijk kon ik niet slapen van alle drukte van die avond. Ik heb ook nog maar even een lange warme douche genomen maar dat mocht ook niet baten: tol van een avondje dansen.

Vanochtend stond ik dus maar een uurtje later op. Maar de koppijn was helemaal weg en voelde me verbazingwekkend fris vandaag. Daardoor dacht ik dat ik best naar salsales kon gaan vanavond, het was al weer drie weken geleden dat we de laatste les hadden gehad. En nu duurt het weer drie weken voor de volgende les. Het is beter als ik toch in een weekend vrij ga dansen. Met een aardige lunch van het werk was de werkdag snel voorbij vandaag.

Het salsadansen was weer heerlijk, hoewel het vooral gezellig was want ik was niet in topvorm. Meerderen hadden er last van dat de laatste les lang geleden was en waren blijkbaar moe, eindejaarsmoeheid denk ik: iedereen verlangt naar de vrije dagen van de kerst. Ik heb nog steeds geen kerstboom staan, die komt ook niet meer, hoewel ik me herinner dat ik zo’n instant boompje heb van 20 cm hoog of zo, die je zo kunt aansluiten op de electriteit, hoef je niets aan te doen. Die kan wel wat kerstlicht brengen. En ik had nog een oud kerststukje van vorig jaar op zolder staan: die ziet er nog best gaaf uit, beetje bruine takken maar wat geeft het. De rode bal en rode kaars leiden genoeg af :0)

Ik was na de dansles snel naar huis gegaan om sushi te maken voor de lunch van het werk van morgen, maar ja, er is iets misgegaan met de rijst, dus ben nu alternatieven gaan bedenken om toch iets mee te nemen naar het werk. Zo leer je gaandeweg en ik had deze keer ook geen begeleiding van mijn sushikookmaatje Nicole. Dan gaat het natuurlijk meteen mis! En ik heb ook nog het hele pak in één keer genomen, dus geen reserve. Ach, er is toch altijd een overdaad aan eten, dus het zal allemaal wel meevallen.

Feest

Wat een dag. maandag had ik mijn bed verplaatst van onder het raam naar de andere kant waardoor ik het én minder koud had én ook donkerder is. Maar ik kon slecht in slaap vallen en werd brak wakker. Heb weer over mijn zus gedroomd, ging over katten, dan was het een kleine kat, en ineens stond een grote kat (leeuw of zo) tegen me aan. Mijn zus zat lekker gek te doen met de katten.

Op het werk voelde ik me heel beroerd. Ik kon geen geluid hebben, en er werd flink geklept, dus heb boos gereageerd. Eigenlijk vond ik dat helemaal niet fijn, ik vertel mensen niet graag dat ze iets niet moeten doen, maar ja, ik kon het niet hebben. Mijn hoofd barstte uit zijn voegen, zo leek het, en er drukte iets zwaar op mijn ogen. Halverwege de middag dacht ik ‘ik ga ziek naar huis’ maar we hadden nog kerstfeest van de dienst. Bijna besloot ik niet te gaan maar gelukkig dacht ik ‘ik kan even gaan kijken’.

Het feest was geweldig! Allereerst was het lekker buffet, een speciaal vis-, vlees- en Indisch buffet. Ik heb vooral het Indische genomen. Toen gingen mijn collega’s André en Sjoerd weg en ik ging ook bijna, mijn hoofd en mijn ogen voelden heel zwaar. Tot de band ging spelen. Met en dankzij mijn feestmaatje Hester kwam ik helemaal los en zonder een druppel alcohol maar vooral cola en uiteindelijk cassis (veel suiker dus) stuiterde ik over de dansvloer.

Als ik op de dansvloer sta interesseert het me niet wat mensen van me denken dus beweeg me in alle bochten en spring en draai en weet al niet wat. Muziek en dans is geweldig om je in af te reageren en uit te leven. Dus in plaats van dat ik om half 8 weg ging, bleef ik tot het laatste nummer, kwart voor 12 of zo. Ik voelde op gegeven moment ook mijn hoofd niet meer, alsof alles eruit gezweet en gehost was. Heerlijk. Elk kerstfeest is het eigenlijk weer raak wat dat betreft, als Hester er ook maar is. Nu nog maar even afwachten of ik morgenochtend ook nog zo blij ben.

Verkouden, toch ritmisch gym

Zondag, na de verhuizing voelde ik me zo brak dat ik ’s avonds een dik uur op de bank geslapen heb. De volgende ochtend voelde ik licht mijn keel en ook zat mijn neus meer en meer dicht: verkouden. Hoewel het eraan zat te komen, is het toch altijd weer slikken: ik ben nagenoeg nooit ziek en haat het dus om me ziek te voelen. Maar ja, wie heeft dat niet.

Ik zat lang te dubben of ik wel naar de ritmisch gym demonstratie van mijn nichtje zou gaan. Een fietstochtje naar de winkel heeft de doorslag gegeven. Ik kwam niet doodziek terug dus het moest kunnen. FF extra de neus gespoeld en gaan met die banaan. En ik ben blij dat ik geweest ben. Opa’s en oma’s waren er ook, eerst even broodje gegeten bij mijn broer en naar de gymzaal. Het was geweldig. Al die kleine ukkies en ook de wat groteren deden hun trucje met hoepel, lint, alleen hun lichaam en wat al niet meer. Vooral de jongsten, leeftijd 3 tot 5, waren zeer aandoenlijk. Ik heb mijn nichtje natuurlijk gefilmd, erg grappig, al is het gelijkertijd filmen en kijken en dus genieten erg lastig. Een beetje zoals een Japanner als hij thuis komt kijkt wat ie nu eigenlijk (niet) gezien heeft. Maar ja, je moet er wat voor over hebben. Nu snel naar bed, want wil me wel fit voelen voor het werk.