Donderdag ben ik voor het eerst in misschien wel 30 jaar weer naar het circus geweest. Circus Louis Knie staat tm 2 januari met zijn wintercursus in Utrecht op de parkeerplaats van de Jaarbeurs. Met 2 grote tenten, de eerste als voortent met allerlei kraampjes, speeltoestellen, popcorn, suikerspin en drinken. Lekker warm ook, heel anders dan vroeger. De tweede tent is de plek van de optredens. Met loges en gevoerde banken is het wel even wat anders dan vroeger. Daar is de prijs wellicht ook naar. Maar de optredens zijn geweldig!!! Geen gigantisch hoge tent, geen grote arena, maar acrobatiek op kleine schaal, geweldig om te zien! Een rollerskate act op een tafel met een doirsnede van een meter, andere atletische ‘toestellen’, hondenshow, paardenshow, alles begeleid met life zang, een clown die tussendoor continue grapjes uithaalt met het publiek… Ik voelde weer die angst net als vroeger de klos te zijn, maar dat viel mee. Zo zie je maar weer, je blijft je klein voelen in het circus! Een geweldige ervaring voor me!
Maandelijks archief: december 2010
Betekenis van je naam
Onze naam zegt soms meer over ons zelf dan we denken. Vaak vind je iemand echt bij zijn naam passen. Om het mysterie van je eigen naam wat minder groot te maken, een site waar je de betekenis van je naam kan opzoeken, en kijken of je ook vind dat jouw naam bij jou past. http://geboorteregister.nrc.nl/zoeken/voornaam/
In mijn geval:
Robert: Tweestammige Germ. naam uit Rod-, Hrth- `roem' (zie roe(d)-) en -bert `glanzend, stralend, schitterend' (zie -brecht-). De naam betekent dus ongeveer `schitterend door roem'.
De eigenlijke Du. vorm is Rupprecht; Robert is Nederduits en Ndl. en waarschijnlijk oorspr. ook Noordfrans (tal van namen herinneren daar nog aan een oorspr. Germ. bevolking). Door de Normandirs kwam de vorm Robert althans naar Eng., waar het een van de populairste namen werd. Vanuit Eng. kreeg hij ook weer grotere populariteit op het vasteland.
De Du. vorm was geliefd bij verschillende vorstenhuizen, waardoor de naam daar steeds frequent in gebruik bleef.
Heiligennaam:
1) Robert, abt van Molesme, geb. ca. 1027 in Champagne. Hij stichtte in 1075 voor de kluizenaars in het woud Colan de abdij Molesme; gest. 1111; kerk. feestdag: 29 apr.;
2) Robert, stichter en abt van Chaise-Dieu; gest. 1067; kerk. feestdag: 24 apr.;
3) Robert van Arbrisset (Arbresec), geb. 1055 `60 in Arbresec in Bretagne. In 1069 werd hij aartspriester in Rennes. Hij stichtte verscheidene kloosters. Waarschijnlijk gest. 1117;
4) Robert, abt van Newminster (Eng.); gest. 1159; kerk. feestdag: 7 juni;
5) Roberto, abt van Soleto (Sala), geb. 1272. Hij is de stichter van 14 kloosters; gest. 1341; kerk. feestdag: 18 juli;
6) Rupert van Bingen, hij ligt begraven in het kerkje bij de samenvloeiing van Nahe en Rijn (Rupertsberg); kerk. feestdag: 15 mei;
7) Rupert (Hruodperht, Ruodpert, Hrodpert, Ruprecht), eerste bisschop van Salzburg, gest. 718 (?). Kerk. feestdagen: 27 maart en 24 sept. (Herbstruperti). Het is een volksheilige, vooral vereerd in Oostenrijk en Beieren (vgl. Rupertiwinkel tussen Inn en Salzburg). In Schotland is de naam mede populair door Robert de Bruce (Schots: Raibeart Brus; zie ook Bruce)
De wachtkamer
Ik voel me goed! Met het vooruitzicht van leuke dingen, voel ik me 'on top of the world'. En dat is wel eens anders geweest. Rond deze tijd 21 jaar geleden werd ik ziek. Ik wilde niet naar het ziekenhuis, het was er de tijd niet voor (zoals ik wel vaker dacht). Ik wachtte tot het nieuwe jaar en toen was het bijna te laat. Vervolgens kwam ik een jaar in een wachtkamer te zitten. Een wachtkamer van een station waarvan ik niet wist of deze in gebruik was. Of er überhaupt een trein zou komen. De wachtkamer van tegenwoordig is anders. Het station is in gebruik alleen is de grote vraag ‘komt mijn trein op tijd en waar brengt deze me dan heen’. Ik blijk een lange afstandstrein opgepikt te hebben, een trein waarvan ik nog steeds niet weet waar deze me heen brengt, naar Maastricht of helemaal naar Rome of nog verder.
Na 20 jaar in die trein voel ik me geen cf-er meer. Mijn gerecyclede longen voelen als een maatpak in mijn lijf, ik ben één mijn lichaam. En dat voelt goed! Het is niet altijd zo, ik voel regelmatig het gemis, het gemis van mijn maatje Ellen, mijn zus, en nu sinds kort ook de steunpilaar dr. van der Bosch, die ook uit de trein is gestapt. Ik voel het gemis van iemand met wie ik mijn leven kan delen, ik voel de angst dat ik alleen kom te staan, omdat mijn ouders ouder worden en misschien zowaar nog eerder zullen overlijden dan ik. Dat perspectief was er nooit. En dat beangstigt me misschien nog het meest. Natuurlijk heb ik mijn broer nog, en mijn zwager, en lieve vrienden, helemaal alleen kom ik als het goed is niet te staan, en dat troost me wel, maar het idee dat ik wederom een strijd aan zal moeten gaan, met het gemis van paar belangrijke mensen, daar kan ik soms niet om heen.
Het is gek, 20 jaar, met ups en downs in gezondheid, ben ik nog steeds in beweging, ver weg van de wachtkamer die ik bijna al vergeten ben, op weg, naar wat dan ook. Ik voel bevoorrecht, zeker! Dat ik degene mag zijn die het station heeft geopend, die de wachtkamer levend heeft gemaakt. Maar het maakt mijn reis niet onzekerder. De angst van vroeger, waar gaat mijn leven heen, neemt niet af met transplantatie. De verlenging van het leven is nooit genoeg. Als ik hoor dat het leven nu met longtransplantatie gemiddeld 8 jaar verlengd wordt, waar de verwachtingen 20 jaar geleden nog 3 was, dan denk ik hooguit dat ik de koploper ben, maar voor hoe lang! Maar eigenlijk maakt dit niet uit. Ieder gaat zijn eigen strijd aan in het leven, reist zijn eigen pad. En het enige is dat het pad een keer ophoudt. Dus hoop ik maar dat ik nog veel bijzondere en exotische adresjes aan mag doen op mijn reis, waar ik bijzondere dingen mag beleven, mag voelen en bijzondere mensen mag ontmoeten. En dan hoop ik dat als ik mijn eindstation heb bereikt, ik ook tevreden kan zijn en genoeg nemen aan wat mijn reis mij heeft gebracht.
Mijn angsten zijn met transplantatie niet weg, soms lijkt het leven alleen maar moeilijker in te vullen door alle keuzes die ineens op mijn pad liggen. Het kiezen van een spoor, een wissel, het durven aangaan van een routewijziging, niet wetend wat het me zal brengen, het los laten van controle, dat altijd zo belangrijk was om de dingen te doorstaan, het valt me niet mee. Maar één ding is zeker: ik zit al lang niet meer in die wachtkamer, ik ben onderweg, al heel lang, en heb mijn verleden ver achter me gelaten. Nu al weer bijna de helft van mijn leven. En dat voelt goed! Dus wat ik ook nog onderweg meemaak, ik mag de dagen die ik reis koesteren. Dat ik me goed voel, dat ik me gelukkig voel, ondanks mijn gemis.
En ik denk aan de mensen die nog in die wachtkamer zitten, die bang zijn, hopend dat ook voor hen een trein komt, en op tijd! En dan begint ook hun reis. Ik wens al die mensen, die in de wachtkamer zitten heel veel sterkte deze dagen, het komend jaar, en alle jaren die misschien nog moeten volgen. Ondertussen geniet ik van mijn stemming, van mijn gevoel, zo lang als het aanhoudt!
Ik wens iedereen hele fijne kerstdagen en een gezond en gelukkig 2011!!
Top of flop 2000
Donderdagavond ben ik Nasr Greatest Hits uit de top 2000 geweest in IJsselstein in het Fulcotheater. Ik was daar eerder geweest voor een klassieke voorstelling van Il Sofio, het is ern mooi theater. De voorstelling van deze avond was een samenspel van dans, popkoor, solisten en popquiz. Hoewel goed bedoeld was het allemaal hopeloos amateuristisch. Hoewel het leuk was om de oudere nummers met begeleide tekst mee te zingen, waren alleen twee solo-optredens echt de moeite waard, de rest was tenenkrommend. Nou vind ik popmuziek van een koor al gauw vreselijk, het is gewoon de muziek er niet naar, maar als het dan ook nog houterig en zonder schwung gebracht wordt helemaal niets. Ik had me laten verrassen, maar die viel dus tegen. We zijn dan ook na de pauze weggegaan, helemaal tegen mijn principe, maar nog een uur leek ineens heel erg lang. Gelukkig waren de gesprekjes erna wel heel leuk
Film Another Year
Laatst ben ik naar de film Another Year geweest van Mike Leigh. Een bijzondere film over een echtpaar dat gelukkig is met elkaar en dat nog eens sterk onderstreept ziet door de situatie waar hun vrienden zich in bevinden. Mary, een gescheiden vrouw, prachtig vertolkt door Lesley Manville, die op ongekende wijze een volslagen gebroken vrouw kan vertolken, is op bepaalde momenten zo sneu dat het gewoon komisch is. De scheidingslijn tussen komisch en triest is heel dun in deze film, die je bewust maakt van hoe je je kan laten verzuipen in het leven als je niet zelf het heft in de hand neemt en je geluk van anderen laat afhangen. En hoe ogenschijnlijk warme hartelijke mensen soms ineens heel egocentrisch kunnen zijn, hun eigen geluk afschermend. Een komisch drama dus van grote klasse en daarom een genot om te zien, hoe triest het verhaal soms ook!
Vakantie!!!!!
Ik heb vakantie!!!! Ik kijk hier al een paar weken naar uit. Lekker niets doen, cultuur en film, theater, uiteten en misschien kom ik toe aan de opruimacties die ik van plan was. Nu nog afwachten wat oud en nieuw gaat doen, maar heb geen zin in vooruit plannen, altijd die verplichte gezellige dagen…. Een kerstboom neerzetten heeft in elk geval al geen zin meer. Who cares: 10 dagen vrij!!! Joepie!!!
Film Winter's bone
Dinsdag ben ik naar de film Winter’s Bone geweest dat zich afspeelt in Missouri, VS. Een 17 jarig meisje moet alleen voor zowel haar zieke moeder als haar jongere zusje en broertje zorgen, als haar vader verdwenen blijkt te zijn. Tot overmaat van ramp blijkt hij hun huis als onderpand voor zijn borg te hebben gesteld en dreigen ze ook nog uit hun huis gezet te worden. Het meisje gaat dus op zoek naar haar vader, nog niet vermoedend wat ze zal ontdekken. De hele setting van Missouri is prachtig gekozen. De mensen, de omgeving, geven je van begin af aan een beklemmend gevoel. De onmacht van het meisje voel je tot op je botten, de ellende en onmacht die ze als 17e al moet dragen. Daarmee is de film dramatisch maar ook op een mooie manier. Je bent in elk geval blij dat je niet in haar schoenen staat als je de zaal verlaat. Ik vond het een prachtige film, een realistisch beeld van hoe het leven daar zou kunnen zijn: hecht, gesloten, onzeker, beklemmend, maar wel zeer bewust.
Restaurant De Thai
Vanavond heb ik gegeten in het nieuwe Thaise restaurant De Thai in Utrecht. Een toepasselijke naam. Het restaurant is lang en smal met mooie schildering van orchideen op de muur. Het personeel is aardig en, wat belangrijker is, het eten is heerlijk! Pittig is tenminste pittig te noemen. De kaart is ‘klein’, er staan ongeveer 15 hoofdgerechten op, wat een verademing is ten opzichte van sommige Thaise restaurants. Zeker voor iemand als ik die toch wat moeite heeft met kiezen. Maar er blijven genoeg lekkere gerechten te kiezen. Een aanrader dus!
Prof. J. van de Bosch overleden
Vandaag hoorde ik dat mijn longarts, dr van de Bosch, is overleden op 1 december jl. Op 12 november hoorde ik al dat hij niet ons jubileum van 20 jaar kon meevieren. De 14e bleek dat hij zelfs opgenomen lag. Het ging al een paar maanden niet goed. Ik voelde me toen compleet verloren, om mezelf, weer een pilaar uit mijn leven weg, en voor hem, voor de ellende die hij nogmaals moest ondergaan.
Vier jaar eerder was bij hem maagkanker geconstateerd. Met een levensbedreigende zeer lastige operatie is hij er weer ‘goed genoeg’ over heen gekomen. Maar de angst van terugkeer, zoals ik die vaak ook voel, bleef natuurlijk. Zo had ik het er met hem ook over, de laatste keer dat ik hem sprak. Ik wist niet dat het al zo dichtbij zou komen allemaal.
En nu vandaag dringt het allemaal niet zo tot me door. Mijn grootste verdriet, mijn angst, mijn verlies, heb ik die eerste week al heel intens gevoeld. Ik had me in tijden niet zo leeg gevoeld. Gelukkig kon ik mijn verdriet in het weekend in België al kwijt. Het echte verdriet begint nu pas voor zijn vrouw en kinderen. Met hen voel ik mee, en begrijp hoe diep de leegte straks gaat voelen als de ‘rust’ na de begrafenis is weer gekeerd en het echte gemis pas begint.
Ik wens hen heel veel sterkte met het verlies, met het verdriet, met het gevoel van leegte. Dr van de Bosch was voor mij onvoorstelbaar belangrijk, en dat was hij voor veel mensen, voor collega’s, voor patiënten en nog meer voor zijn familie. Zijn werk was zijn leven zo leek het me, het definitieve gemis van zijn afwezigheid zullen velen voelen. Ik zeker. Morgen wordt hij begraven in Zeist. Dienst is om half 11, condoleance tot 13.45 uur en de begrafenis zal dan in besloten kring plaatsvinden.
stoelenga 