Vanavond dacht ik nog dat ik eigenlijk wel rust heb, dat het goed gaat. Maar ondertussen merk ik dat ik mezelf voor de gek houd. Er is een ondertoon van melancholie. Ik merk dat ik me blijf richten op degenen die mij niet nodig hebben. Dat ik mezelf telkens laat teleurstellen door liefde en aandacht te vragen van degenen die mij dat niet kunnen of willen geven. En ondertussen verwaarloos ik anderen die mij wel aandacht geven. Ik begrijp het niet, waarom blijf ik hopen op aandacht van mensen die duidelijk opgaan in hun eigen leven. En het ergste is dat als ik even de aandacht toch krijg van die mensen ik me er weer helemaal op stort, om daarna weer teleurgesteld te worden in mijn verwachtingen. Waarom leef ik toch zo gericht op bevestiging, dat ik er toe doe? Waarom voldoet het leven dat ik leef, dat ik gekregen heb, dat ik eigenlijk kwijt zou zijn geweest, niet?
Ik merk dat de dingen die ik zo belangrijk vond, ineens niet meer zo belangrijk vind. Jaren vond ik koor en biodanza als eerste levensbehoeften. Nu ik dat even niet meer doe omdat mijn tinnitus erger is geworden, merk ik hoe makkelijk het is los te komen daarvan. Vooral de biodanza, waar ik voor mijn gevoel mijn verbinding met anderen zo vol kan beleven, het verlangen naar een knuffel, een hug, kon ervaren, dat verlangen lijkt ook meer te zijn weggevallen. Wel is er een sterke drang naar liefde, en warmte. Misschien komt het omdat deze 28 maart mijn moeder jarig zou zijn. Dat ik de laatste weken heel veel droom over mijn ouders, mijn zus, mijn broer. Dat het gemis van hun onvoorwaardelijke liefde een leegte heeft gegeven die onvervulbaar lijkt te zijn, al is mijn broer er gelukkig nog en geeft hij dit zeker wel maar anderzijds ook zijn gezin heeft waar hij voor leeft. Het streven naar onvoorwaardelijke liefde ontmoedigt me nu. Ik zie mezelf niet meer in staat in zo een verbinding te komen, hoe graag ik het ook wil. En misschien blijf ik daarom ook hangen bij de mensen die me eerder wel een heel fijn gevoel hebben gegeven, en nu minder, of dat het niet meer voldoet. Omdat het zo vrijblijvend was, niet echt gericht op iets duurzaams. Misschien is het klaar voor mij energie te steken in hen die me niet kunnen geven wat ik nodig heb. En die hun liefde al aan anderen geven.
Het rare is dat ik me hier overdag niet of nauwelijks bewust van ben. Ik merk wel dat ik weer meer verlangen naar fysieke intimiteit heb en me afvraag hoe ik dit kan verwezenlijken. Dat voelt nu ook als heel onbereikbaar. En de vraag is ook wat die waard is zonder liefde. Wellicht dat de sauna hier ook een bijdrage in heeft, de vrijheid waarin iedereen zichzelf bloot geeft maar ook weer niet. De herinneringen aan de mooie ervaringen in de cursussen die ik gevolgd heb, het vertrouwen dat er was in elkaar daarbij, die is in het dagelijks leven zo moeilijk te bereiken! Er zijn zoveel beschadigde mensen bij wie het heel lang duurt voor er vertrouwen is. De energie die ik erin moet steken dat te bereiken ontmoedigen me al bij voorbaat. En op mijn eigen manier ben ik natuurlijk ook beschadigd.
Ik weet echter ook dat er een paar mensen zijn waar ik helemaal op kan bouwen, van wie ik weet wat ik voor hen beteken en omgekeerd ook. En dat stelt me gerust. Ik kan daardoor ook makkelijker afstand nemen van degenen die de aandacht niet geven waar ik telkens nog stiekem naar uitkeek. En het is goed dat te doen. En me goed te realiseren wat zij voor mij betekend hebben en wat ze nu voor mij betekenen. Dat dit nu anders is en op zich ook goed. En los te laten wat ik denk van hen nodig te hebben. En echt vrij te zijn en open te staan voor wat zich aandient.
stoelenga 