Zoektocht in Katoren

Ik heb deze zondag het boek "Zoektocht in Katoren" uitgelezen. Mijn eerdere blog is dus eigenlijk al achterhaald… En welzeker komt de koning van Koning van Katoren terug in het verhaal, maar ik blijf erbij dat je het boek niet gelezen hoeft te hebben om dit boek te kunnen lezen. Al is het wel zo leuk.

Zoektocht in Katoren gaat over een jongetje van 15 jaar die geiten hoedt op een bergwand, helemaal in zijn eentje. Tot hij een oude vrouw ontmoet die hem vraagt te gaan zoeken naar haar verloren zoon. Met het zoeken naar die verloren zoon komt Koss, want zo heet hij, in het land Katoren door allerlei stadjes die elk zo hun eigen verbazingwekkende gewoonten en regeltjes kent. Een stad met overmatig hoeveelheid regels, een plaats met bio-industrie waar men zo hypocritisch als de pest is en het allervreemdst is Cnocke en Spalk: waar men oorlogswapens verkoopt aan een buurland en vervolgens ook de gewonden van het buurland verzorgt en de kapotgeschoten gebouwen herstelt. Daar komt Koss tot een drastische daad.

Wederom heeft Jan Terlouw met zijn boek weer wat ‘volwassen’ problemen in een kinderboek verwerkt en niet op onfortuinlijke manier. Het boek lees je, zoals al zijn boeken, ‘in één adem’ uit. Op de kaft staan de overige boeken die hij geschreven heeft, in elk geval heb ik zeker de helft wel gelezen. Nu was ik altijd een lezer geweest, ook al voetbalde ik ook dagelijks op straat, en dus ook alle andere kinderboeken, Arendsoog, De Kameleon en ik weet niet allemaal meer wat. Ik haalde ze altijd uit de bibliotheek: wat zouden kinderen zonder bibliotheek kunnen. En je leert veel van het lezen. Nu lees ik natuurlijk meer ‘volwassen’ boeken, maar zo af en toe weer teruggrijpen op kinderboeken is erg leuk.

Jong gelezen, oud gelezen?

Vrijdag reed ik langs het stadhuis en zag ik verschillende mensen foto’s nemen van de Dom. Ik keek eens naar de Dom en bedacht me dat ik dag in dag uit langs monumentale panden rijd zonder ze nog echt te zien. Hoe opmerkelijk dat je als je in een andere stad bent, je vergaapt aan de bijzondere gebouwen en als je er woont deze voor vanzelfsprekend neemt. Daarom is het af en toe leuk om een stadswandeling te maken, of met de rondvaartboot te gaan, om even weer te weten hoe het is in je stadje…

Ik kwam die vrijdag van de boekenwinkel waar ik een cadeautje voor mijn neefje kocht: het boek "Koning van Katoren" van Jan Terlouw. De dame bij de informatiebalie zei al ‘wie is er niet mee opgegroeid’ maar dat valt blijkbaar nog vies tegen: Van de tien mensen die ik het gevraagd heb kende slechts de helft het boek. Onvoorstelbaar. En dat terwijl het toch wel in de categorie ‘Kruistocht in Spijkerbroek" valt wat mij betreft, die aanzienlijk meer mensen kennen. Sommigen verwarden "Het boek van de Koning" nog wel met "Koning van Katoren" nu deze eerste verfilmd is. Ik had het boek 1 jaar geleden ook opnieuw gekocht, nieuwsgierig als ik was hoe het ook weer precies ging.

Ik hoorde toen dat Jan Terlouw een soort sequel heeft gemaakt: "Zoektocht in Katoren". De dame bij de informatiebalie was niet verder gekomen dan het eerste hoofdstuk zei ze. Het had te lang geduurd dat het vervolg kwam… Ik begon dus wat ontmoedigd het boek te lezen, maar gaandeweg, en verder gekomen dan het eerste hoofdstuk, begon ik het heel goed te waarderen en vraag ik me af waar haar beleving op gebaseerd is. Natuurlijk, het is geen "Koning van Katoren" maar dat zou afgezaagd zijn.

Ik heb niet gevraagd wat haar redenen waren, ik was anders bang dat ik helemaal negatief beïnvloed werd maar ben geneigd terug te gaan en haar te vragen wat haar mening gevormd heeft. Is ze soms te oud geworden om nog een kinderboek te kunnen lezen? Of is de herinnering van de beleving van vroeger niet te vergelijken met de beleving van een kinderboek van nu? Dit laatste moet haast wel, de beleving van een kind bij het lezen van een boek moet totaal anders zijn dan die van een volwassene. Daarom lijkt het me ook zo moeilijk om een boek te schrijven die zowel kinderen als volwassenen aanspreekt.

Het rare is dat het eigenlijk niet echt een sequel is: er wordt één keer (tot nu toe althans) in verwezen naar de eerdere koning, en het land is nog steeds een beetje apart, maar het is een verhaal op zich, die je best zou kunnen lezen zonder het eerste boek gelezen te hebben. Hoe dan ook, ik ben met veel plezier aan het lezen in een kinderboek en hoop dat mijn neefje Koning van Katoren ook kan bekoren, nu de tijd zo anders is dan vroeger. Maar hij wil ook "Kruistocht in Spijkerbroek" lezen dus ik heb goede hoop dat mijn cadeau ook in goede aarde zal vallen. Het is in elk geval een stuk dunner.

Cordero de Dios

De film Cordero de Dios is een film over het leven in Argentinië, waarbij de angst en druk waaronder mensen leven sterk voelbaar is. Het verhaal, wisselend vanuit de kinderjaren en de puberjaren van een meisje gezien, gaat over Guillermina, die als kind vaak bij haar opa zit omdat haar ouders in het ‘verzet’ zitten. Tussendoor zijn er fragmenten waarop zij ouder is en haar opa ontvoerd wordt en zij uit alle macht geld bij elkaar moet zoeken om vrij te krijgen. Ondertussen weet je als kijker al dingen die ze als kind nog moet doormaken… een bijzondere manier van filmen die mooi is, heel inlevend, op een bepaalde manier heel zacht, de liefde die aan het kind gegeven wordt, en hard als je ziet wat de consequenties kunnen zijn als je je niet conformeert aan het regime. Een verrassende film, ik wist niet eens waar ik heen ging, waarbij gaandeweg de dingen heel duidelijk worden. Een mooie film over een harde werkelijkheid in Argentinië. Ook de ontboezemingen van het verhaal mogen er zijn. Een aanrader!

Het stenen tijdperk uit…

Vandaag heb ik eindelijk voor elkaar dat mijn vader niet meer via de stenentijdperk inbelverbinding werkt om op internet te komen. Met dat ik dit schrijf realiseer ik me dat amper 12 jaar internet voor ons bestaat: rond windows 95, niet voor niets in 1995 opgekomen, zijn we in aanraking gekomen met internet en besturingssystemen. En 12 jaar later noemen we de start al stenen tijdperk. Onvoorstelbaar die ontwikkeling. Nu kan je met je laptop door de straten rijden en overal op internet als het even meezit. Zonder enige kabel aan te sluiten.

Hetzelfde met mobieltjes: tot 2000 werd mobiel bellen vooral voor zakelijk gebruik gedaan. De toestellen waren tot dan toe nog flink groot ook. Maar sinds 8 jaar heeft iedereen, van groot tot klein, één of meerdere mobieltjes. En bellen op elk moment van elke plaats is vanzelfsprekend. Hoe afhankelijk we er zelfs van geworden zijn! Mensen rekenen erop dat je hun kunt bereiken, je hebt geen excuus meer om niet te (kunnen) bellen, om niet op te komen dagen door treinstoringen of wat dan ook, je kunt niet meer verrast worden. Of de batterij moet leeg zijn, of je moet geen bereik hebben gehad. Maar ook dit laatste is bijna niet meer denkbaar nu heel Nederland vol staat met zendmasten. Het kan nu nog alleen maar sneller gaan…

Dus vanavond heeft mijn vader zijn doorbraak in technologie meegemaakt en ik ben blij dat ik hem zo ver heb gekregen. De eerste stap was de laptop/computer zelf, dat was de grootste. Hem bewust maken dat het leven makkelijker kan. En nu, vanavond, kan hij zijn laptop aanzetten, hoeft geen snoertjes meer te koppelen, in te bellen… nee, hij zit direct op internet. En het bewijs dat hij er helemaal klaar voor is: hij heeft zelf een taxi voor de vakantie geregeld via internet. Ik stond er van te kijken!!! In nog geen vier jaar tijd is hij helemaal bij! Ik vind het geweldig, als ik hem moet helpen erger ik me altijd dood aan al dat trage gedoe. En nu, the sky is the limit!

Best lekker leven

Maandag kon ik zowaar weer op de maandag tennissen, al meerdere keren was de maandag weggespoeld door de regen. Een mooie avond, niet heet maar precies goed. Niet te moe of te hongerig, precies goed. De service ging goed, zelfs een ace, maar ja, Hester sloeg er ook één, die gaat net zo hard vooruit. Grappig is te merken dat je als beginner eerst probeert ballen terug te slaan, vooral ín te slaan. En als je dat dan dus lukt, moet je ook nog tactisch slaan anders bijt je in het grind. Zo is de eerste ontwikkeling afgerond en ga je direct door in de tweede. Ook merk ik dat mijn techniek nog te wensen over laat ten aanzien van mijn houding, mijn rug voel ik altijd de volgende dag, alsof ik te lang gebukt heb of te zwaar getild. Of het is de techniek, of het is de leeftijd: ik hou het nog maar even op de techniek, positief als ik ben ingesteld.

Vanavond heb ik weer genoten van Shabu Shabu, deze keer met Dorie die speciaal uit Den Haag kwam om dit bijzondere restaurant met zijn geweldige formule mee te maken. Het was weer afgeladen en overvol, en het was weer smullen! Ik overwoog nog met de motor te gaan, maar was maandagnacht om 2 uur brak wakker geworden: of het ’t tennis was, de dag afbeulen op het werk of gewoon… maandag, hoe dan ook, reden om het dinsdag anders te doen: iets eerder naar huis en lekker een half uurtje op de bank, want ik wil natuurlijk wel genieten van de sushi. Dus maar niet met de motor en gewoon met het autootje, cruise control aan en gaan met die banaan. Het is nog niet zó spitserig dat je lange tijd vast staat. Alleen op punten van ritsen blijkt weer hoe slecht mensen kunnen rijden, en ontstaat er altijd file… best moeilijk autorijden voor sommige mensen. Vooral degenen die proberen door iemand anders heen te rijden geloof ik. Alsof ze meer dan vijf minuten eerder thuis zullen zijn. Maar ik heb daar geen last van, cruise control rijden maakt je zeer relaxt. En ik had een lekker vooruitzicht. Nu heb ik het vooruitzicht op mijn bedje en morgen, woensdag een heerlijke dag vrij. En daarna begint het tweede deel van de week. Best lekker zo’n leven.

"Goed" of "Goed Proeven" in Arnhem

Zaterdag ben ik naar "Goed" geweest, ook wel "Goed Proeven" is een café en restaurant in Klarendal in Arnhem. Het gebouw is een voormalig postkantoor dat eerst op een totaal andere plek stond. Het gebouw, monumentaal, is steen voor steen verplaatst naar de wijk Klarendal om daar de buurt wat op te ‘peppen’. Het is ook heel apart om in een ‘buitenwijk’ ineens zo’n mooi oud gebouw te zien en ook nog een heel leuk en gezellig ogend terras ervoor. Dat de buurt hierdoor is opgeknapt, het kan niet anders. Blijkbaar had Klarendal wel zo’n oppepper nodig. Je kunt er ook eten, dat heb ik dan niet gedaan en wat drinken. Er hangt een Picasso aan de wand, het portret van een vrouw van links gezien, die uit allerlei kleuren blauw, wit, beige en groen bestaat, en die kleuren komen allemaal terug in het interieur. Niet alleen een mooi schilderij dus maar ook nog met een extra bedoeling daar opgehangen!

De muziek kwam hard uit de boxen, en ik vond het een grote wat kille ruimte, wat mede komt door de grote bar en kookhoek vermoed ik. Wat zaten aan een ronde tafel, op de tafels worden allemaal kleurige bordjes gezet. Om tapa’s te eten, want dat wordt er voornamelijk geserveerd. Ook het bestek staat in grote wat ik maar noem strooppotten op tafel. Het dienblad met thee bevat allemaal potjes met verse thee die je in een thee-ei kunt scheppen. Het is al wat later, maar het is zaterdagavond en het is er niet heel druk maar ook niet leeg. We hebben wat thee gedronken en je kan er ook gebak krijgen. Het is op zich al leuk om het eens te gaan bekijken, ik vond het in elk geval wel de moeite waard. Bijvoorbeeld ook al omdat een woningbouwvereniging de huizen er tegenover heeft opgekocht en in de benedenwoningen kunnen beginnende kunstenaars hun eigen mode showen: een heel apart gezicht dus. Sfeer in een onverwachte hoek.

Eetcafé Look

Zaterdagavond ging ik met vrienden eten bij eetcafé Look in Arnhem. Schijnbaar een zeer aan te raden eetcafé in een voormalige rosse buurt: blijkbaar was de buurt nogal verpauperd en heeft de gemeente er alles aan gedaan om dit weer een beter aanzien te geven. Met twee eetcafés, ieder op een hoek tegenover elkaar, is het inderdaad niet te merken dat de buurt ooit anders is geweest. Het eetcafé is druk bezet, mensen komen en moeten weer gaan omdat ze niet kunnen zitten en gaan het dan bij de overkant proberen.

Het eetcafé ziet er gezellig uit, met veel licht en een terras. Het eetcafé heeft als menukaart een groot schrijfbord waar met krijt de gerechten van die dag opstaan. Het kan zijn dat je dus even uit je stoel moet opstaan om het te bekijken maar zo raak je niet vastgeroest in elk geval. De keuze hoef je niet echt te onthouden, het is vlees, vis of vegetarisch, lekker makkelijk dus maar daarmee ook beperkt. Beperkt is meestal goed in restaurants, het betekent dan dat wat er gekookt wordt ook met heel veel zorg gemaakt is. Een restaurant met ongelooflijk veel gerechten zal toch vaker dingen van te voren al klaar hebben. Hier is echter alles vers en biologisch.

We kiezen voor een hoofdgerecht en ik koos vlees: venkelworstje, karbonade van biologisch kip, venkel, een lekkere tomatensaus en aubergine. Het ziet er mooi uit, zeker niet wat je van een eetcafé zou verwachten. Maar het is allemaal erg luchtig en nadat ik het op heb heb ik nog steeds honger. Ook de beperkte hoeveelheid krokante patatten en de lekkere sla met tappenadedressing kan dat niet voorkomen. De taart, perzikkentaart is een geval apart: je denkt appeltaart te eten maar dat is het niet. Het is lekker maar ook wat waterig. En in eerste instantie vult het goed en daarna heb ik weer honger… misschien ligt het aan mij. Het visgerecht (Heek) met pasta ziet er ook goed uit en de vegetarische schotel mag er ook zijn. Alles ligt heel licht op de maag, maar ik had toch iets meer nodig. De bediening was aardig en de gelegenheid leuk maar het eten… tja.

World Tenpin Master

Mijn handen jeuken om weer te gaan bowlen, kijken of ik morgen in mijn eentje een uurtje kan oefenen om met gemiddelde op te krikken of mijn maximum aantal te verhogen. Om een indruk te krijgen hoe het moet is het leuk om op YouTube te kijken naar de World Tenpin Master, die jaarlijks gehouden worden. Wat weinig mensen kennen (ik eerst ook niet) en waar de 16 beste bowlers van de wereld komen. Het is ook jammer dat weinig bekend is dat de Nederlandse Ghislaine van der Tol één van die 16 is die daar meespeelt! Dit jaar was het in Barnsley. Er zijn aardig wat filmpjes van. Kijk naar http://www.youtube.com/watch?v=hVjPgeqp9Yg&feature=related en je zult zo’n 20 minuten zien hoe het werkt: één baan in een grote zaal waar mensen links en rechts van de baan zitten te kijken.

Wil je Ghislaine zien op de World Tenpin Master 2008 dan kan je naar http://www.youtube.com/watch?v=J6eKrjlpEmE&feature=related gaan om haar te zien. Ze is linkshandig en pas 21 jaar, bowlt bij Chandra in Nieuwegein (waar ik ook bowl) en kan schijnbaar al leven van het bowlen… dat is toch wel bijzonder. Jammer dat ze op televisie geen aandacht besteden aan het bowlen. En dat het blijkbaar ook geen Olympische sport is (nog). Maar veel mensen zien bowlen ook alleen maar als een gezelligheidsuitje dus misschien ligt het daar wel aan. Jammer want het is meer dan alleen maar een beetje op het midden mikken en zo hard mogelijk gooien.

Na regen komt zonneschijn…

Het was rustig afwachten geblazen maar deze week hebben we toch echt wel wat zon gezien, vooral in de late middaguren. Dit valt me tegenwoordig des te meer op omdat ik telkens uitkijk naar het moment waarop ik weer kan tennissen. Maandag viel in het water, maar dinsdag en ook deze donderdag dus was het gewoon geweldig weer, al zag het er in de loop van de dag niet naar uit. Dus heerlijk weer op de baan gestaan op donderdag. De tennisspullen op het werk laten liggen is de enige remedie want in het weekend komt het er sowieso niet van. Lastig is wel dat je na zo’n werkdag en rond etenstijd altijd trek hebt en dus met een slapgevoel op de baan staat. Ik heb het lijf nog met een mars en een paar druivesuikertjes proberen op te porren maar het werkte maar matig. Als je hard gewerkt hebt is het helemaal een crime. Maar ja, een mens moet toch wat. En de banen… er is geen hond, je kan een kanon afschieten, ik dacht dat de vakantie al voorbij is maar dat zal wel pas volgende week een beetje het geval zijn. Jammer dat straks de zomer voorbij is, want met het slechter worden van het weer nemen de tenniskansen af. Vooral in oktober stopt het volgens mij en de zaal in… dat lijkt me niet verstandig voor mijn knieën. Het zal wel heel anders spelen zijn en om die reden al wel interessant om het te proberen. We zullen zien.

De film Mongol

De film Mongol is een prachtig samen komen van de weergave van het leven van de Mongolen nu en in het verleden. De paar films die ik nu over Mongolië gezien hebben hadden precies dezelfde sfeer en werkelijkheid als in de film. Alleen in de film wordt het leven van Dzjengis Khan verteld waarbij het leven van nu en het leven van toen prachtig samengeweven worden. Als klein jochie, hij heet dan nog Temüjin, is hij het slachtoffer van het overlijden van zijn vader, die de khan van de Mongolen was.

Omdat hij een gevaar vormt voor de degene die de macht over wil nemen wordt hij als kind als gevangene met juk om zijn nek vastgehouden. Hij weet telkens te ontsnappen maar zijn hele leven blijft hij achtervolgd worden door de nieuwe khan. Tot hij ouder is en deze hem wil doden, want de Mongolen doden geen kinderen. De film is wel zeer fragmentarisch, met grote sprongen wordt er door het leven van Djengis Khan gesprongen, de grootste is wel dat hij alleen is, al naam gemaakt heeft, maar nog geen grote legermacht achter zich heeft. En plots staat hij met voor de grootste veldslag van zijn leven, de slag waarmee hij zijn bloedbroeder moet verslaan en beiden met grote manschappen elkaar bevechten. Een mooie vechtscene, sowieso is het leven in die tijd flink bloederig, een groot verschil met het huidige leven in Mongolië. Maar hoe hij aan al die volgelingen gekomen is intrigeert me juist en dat vertelt het verhaal niet.

Bijzonder is het verhaal dat vooraf verteld wordt in Louis Hartlooper Complex. De verteller vertelt vooraf dat het maken van de film een half jaar stil heeft gelegen omdat de budgetten overschreden waren. Dat de regisseur vervolgens met een kleiner budget weer helemaal over nieuw is begonnen. En dat blijkbaar vaker heeft moeten doen: moeilijke films in geldnood beëindigen. Dat er 150 tolken bij betrokken waren. En dat Mongolen een vrouw kozen met zeer smalle ogen opdat de duivel niet naar binnen kan kruipen. En dat een paard hebben belangrijker is dan een vrouw hebben. Ja, die Mongolen weten wat belangrijk is … Mijn ijzeren ros is ook een stuk betrouwbaarder :-)…  als ik tenminste geen rotondes tegenkom.

Hoe dan ook, ondanks het fragmentarische gehalte is het een prachtige film die enerzijds toch weer een kijkje geeft in het leven van de Mongolen, destijds en nu. Veel is er niet veranderd, het blijven nomaden. En de geschiedenis van Dzjengis Khan heeft me altijd gefascineerd, vanaf het moment dat ik de andere film "Dzjengis Khan" had gezien waarin in de beginscene een man gevierendeeld werd. Ik dacht iemand moet wel heel geweldadig zijn om dat te doen. Tot ik hoorde dat grootmachten in de geschiedenis wel vaker deze wreedheid uitoefenden. Of ze hebben ook van Dzjenghis Khan gehoord misschien en hem gevolgd. De film is wat mij betreft een aanrader, hij blijft de 2 uur die het duurt boeien tot op de laatste seconde. Al was het maar door de prachtige vrouw die hij als kind uit had gekozen, een rol van Khulan Chuluun al zal die naam niet velen wat zeggen (mij eerst ook niet trouwens).