Zondag had ik de reünie van mijn lagere school: voor het eerst in 30 jaar zou ik sommige mensen weer terug zien! Ik heb op de Ark (nu De Duif) in Heiloo gezeten, en in de vijfde klas ben ik naar een andere school gegaan met de helft van de klas, omdat onze school te klein werd: we hadden 37 leerlingen in klas vier (nu groep 6). De toenmalige leerkracht Joop was 22 jaar (!), dus dat moet onvoorstelbaar moeilijk voor hem geweest zijn. Maar we bleken goed hanteerbare kinderen te zijn. Natuurlijk 🙂 We woonden in een nette buurt, net dorp, weinig rare dingen nog in die tijd, voor zover ik me bewust was natuurlijk.
Het elkaar ontmoeten was een waar feest van op zoek gaan naar herkenningspunten in het gezicht, want iedereen is natuurlijk een stuk groter en soms forser dan vroeger. Sommigen waren direct herkenbaar, alsof ze niets veranderd waren, en bij anderen moest ik diep in de ogen kijken of me alleen op de kern van het gezicht concentreren. Sommigen had ik maar kort mee in de klas gezeten dus die herkennen was al een stuk moeilijker. Maar vrij snel voelde het heel snel vertrouwd gek genoeg! Ik realiseerde me later dat ik toch in een belangrijke fase met hen leefde, in een tijd dat alles nog veilig leek, zorgeloos bijna, geen bewustzijn van wat er allemaal komt, leven bij de dag.
Ik voelde ook een soort melancholie: was het nog maar zo als toen, dat ik me niet druk hoefde te maken, alleen maar bezig met mijn omgeving en mezelf. Natuurlijk ben ik waarschijnlijk alles aan het romantiseren, want toen was er natuurlijk ook van alles, aan ergernissen, frustraties, onbeantwoorde liefdes, spanningen over schoolresultaten, musicaloptredens… heel veel dingen leren, die nieuw zijn. Dat houdt nooit op.
We kletsten van 2 tot 6 uur, zonder problemen, en een fix aantal ging ook mee eten in Alkmaar bij restaurant Bios. Een leuke gezellig restaurant met opvallend lekker eten in hartje centrum van Alkmaar. Het bleef gezellig, te horen wat iedereen met zijn leven had gedaan tot nu toe, waar men woonde, en wat herinneringen aan vroeger ophalen. Gek genoeg had ik niet zo heel veel herinneringen meer. Ik merk dat de jeugd heel vluchtig leeft, wat vorige week geweest is weten ze vaak niet meer. En dat gold voor mij ook natuurlijk.
Bij het weggaan van school, als laatste, op weg naar Alkmaar, en ook na het afscheid na het eten voelde ik een raar gevoel van gemis, teruggeworpen op mezelf, terug naar mijn eigen leven. Me afvragend wat ik met mijn leven gedaan heb, als ik al die mensen hoor die zo gesetteld zijn, met gezin, en carrières…. Ik weet dat het allemaal maar schijn kan zijn, of dat je de dingen van een ander niet altijd maar als beter moet zien, het groenere gras van de buren… Soms voelt het alsof ik niet de kansen heb gekregen die anderen hebben gehad, dat er slechts strijd is geweest, vooral ook als de transplantatie als hoogtepunt in mijn leven in de reünie over tafel gaat.
Daar doe ik mezelf natuurlijk te kort mee. Maar af en toe vraag ik me af hoe mijn leven zou zijn gegaan als ik net als hen gezond was geweest, welke keuzes ik had gemaakt, welke kansen ik zou hebben gekregen. Ik ben een rijk mens met mijn ervaringen, zonder meer, en af en toe afgunstig, maar overall weet ik dat ik een gelukkig mens mag zijn, met alles wat ik heb en wie ik ben. Tenslotte heeft het ook weinig zin anders te willen zijn, ik ben wie ik ben, met mijn voors en tegens. Wat een reünie al niet te weeg brengt…. Het was echter fijn sommigen weer te zien en te spreken! En het gevoel van toen even terug te krijgen.
stoelenga 