Teyler museum Haarlem

Zondag heb ik het Teyler museum in Haarlem bezocht. Het museum is prachtig gelegen, en het pand is zelf ook nog ongelooflijk monumentaal ook, een museum op zich, want het is het oudste museum van Nederland. En dat zie je al direct als je ervoor staat, maar helemaal als je binnen komt. De prachtige sfeer, met bijzondere plafonds… alles ziet er oud uit, echt prachtig. De omgeving van het museum is ook prachtig, gelegen aan de Singel en prachtige pandjes om naar te kijken.

Het museum is zeer gevarieerd: je vindt er veel wetenschappelijke instrumenten, fossielen, skeletten van prehistorische dieren, prachtige kristallen waaronder ook een mooie rode jaspis die ik bij me draag, maar ook schilderijen. In de moderne aanbouw waren de werken van Anton Mauve en zijn leerling Vincent van Gogh te zien. Anton Mauve is vooral bekend geworden om zijn schapen en koeienschilderijen, en ze hebben inderdaad een aparte sfeer. Bijzonder is dat Vincent van Gogh ook die stijl heeft overgenomen en vervolgens deze schilderijen overgeschilderd heeft, zoals eentje met twee mud aardappelen, een donker schilderij met dus een heel andere sfeer. Maar ook andere schilderijen waren tentoongesteld, met daartussen ook een paar juweeltjes. Deze schilderijen waren allen uit de romantiek en dat was aardig te merken, zelfs voor een leek als ik.

We gingen wat snel door het museum heen, een volgende keer neem ik graag de audiotoer om wat uitleg te krijgen. Maar mijn gezelschap had het niet zo op schilderijen… tja, dat moet je respecteren nietwaar. Bovendien werden we opgejaagd door de ‘zwaan kleef aan’ rondleiding die ze deze zondag om 14.00 uur gaven, gesponsord door de Rembrandstichting als ik me niet vergis. De gids was zeer aanwezig dus het vluchten geblazen. En er was gewoon te veel om uit te leggen. Het is echt een kijkmuseum. Maar zeer de moeite waard!

Restaurant Bresson

Zaterdag was ik in restaurant Bresson. Na eerst een uur de stad rond gelopen te hebben, op zoek naar leuke restaurantjes waar het niet overvol was, of die er een beetje gezellig uit zagen, kwam we weer bijna terug bij het beginpunt en zowaar zag ik het restaurant dat ik juist gezocht had, maar op de verkeerde plek. Het zal het lot geweest zijn.

Bresson is een groot, diep restaurant dat uit drie delen bestaat, ieder met een eigen sfeer. Vooral ruimtelijk effect wordt nagestreefd en daar slagen ze goed in. Vond ik de ene kant wat steriel met zwart/wit geblokte vloer, de andere kant gaf een prachtige sfeer door aan beide kanten spiegelwanden, met lichtzuilen die tot in de verre diepte lijken door te lopen. Zo zie je jezelf dus drie keer terug in die diepte, maar eigenlijk lijkt het een oneindige hal… prachtig om uren naar te kijken. Maar niet zo leuk voor je gezelschap natuurlijk.

Je kunt trouwens lang genoeg staren want het duurde aardig lang dat het personeel bedacht dat we een menukaart nodig hadden om te kunnen bestellen. Die hebben we zelf maar gepakt dus. Eenmaal op gang kwamen ze regelmatig langs, dus echt verwaarloosd hoefden we ons niet te voelen. Er was een dagmenu van € 29,50, die prima smaakte, zalm vooraf, hertenbiefstuk met het nodige groen, en lekkere patatjes, en een soort warme groentesalade in een kommetje. Het eten zag er goed uit, smaakte prima, al had ik na het voor en hoofdgerecht nog niet dat ik echt vol zat. Maar daar hebben ze het toetje voor uitgevonden, en die smaakte ook weer prima. Dus advies: ga voor meer dan een hoofdgerecht, zeker als je net een uurtje gelopen hebt.

Het restaurant ziet er niet typisch gezellig uit maar heeft een aparte moderne charme, ergens een beetje kapsalongevoel, maar niet helemaal zo defineerbaar… gewoon de moeite waard om te proberen. Ik heb het in elk geval naar mijn zin gehad. En bij onze rondgang zijn er nog genoeg andere restaurants in beeld gekomen om uit te proberen, dus voorlopig hoeven we geen gebrek te hebben aan culinair genieten in Utrecht.

Benefietvoorstelling 'Genesis'

Donderdagavond was de benefietvoorstelling Genesis, door onder andere Erik van Deuren georganiseerd en begeleid en uitgevoerd door Rajakymoes, een groot orkest met jonge muzikanten. De avond, die geheel belangeloos is georganiseerd ten behoeve van wetenschappelijk onderzoek naar Cystic Fibrosis, vond plaats in het Zaantheater in Zaandam. De zaal zat bomvol en het podium werd bijna geheel ingenomen door het orkest. Met introductie van Jacqueline werd het feest geopend.

De eerste helft begon met een film over het ontstaan van het heelal, en de mens, met zijn landing op de maan. De film werd met muziek en stem begeleid, een mooi geheel, maar met zoveel indrukken dat me het nodige ontging. Maar de film en de muziek waren een prachtig geheel.

Vervolgens trad Ad Visser op met een collega, beiden spelend op een gitaar, met het lied ‘Café ik’. Het lied duurde volgens mij 20 minuten, misschien wel 30… zo voelde het in elk geval. Maar zijn stem klonk als een klok! Het refrein was een waar rustpunt in de muziek, de melodie was zodanig dat je er wel een dag naar kon luisteren, en de woorden… prachtig, maar na 20-30 minuten luisteren (was het echt zo lang?) raakt mijn concentratievermogen toch echt weg. En gek genoeg had ik eigenlijk niet door dat ik naar Ad Visser zat te luisteren. Ik dacht dat ie met een lichtshow zou komen. Ik wist niet eens dat ie zo kon zingen. Ik was oprecht verbaast! Maar wel prettig dus.

In de pauze beleefde ik een ware reünie! Oudgediende CF-ers, en een goede vriendin die ik al weer jaren niet gezien had stond ineens voor mijn neus, geweldig! En nog nostalgie in de tweede helft toen drie personen, Martijn, Maarten en Arian, hun persoonlijke en gevoelige verhaal met C.F. vertelden, gevolgd door prachtige moderne muziek van het orkest. De verhalen, zo herkenbaar en ook zo verschillend ook. Een vader van twee kinderen die eerst niet weet hoe blij hij is, en vervolgens moet horen dat zijn kinderen niet ouder dan 30 zullen worden. Maarten, die zijn longen schoonrende in marathons, maar uiteindelijk toch ook het onderspit moet delven, omdat c.f. niet af te troeven valt. En Arian, die verbaast blijft over het leven, het geluk in een engeltje en een bengeltje gevonden heeft… en dan het mooie slotwoord, de c.f.er die vergeleken wordt met een dagvlinder, die op zijn eigen manier en zijn haastige tempo net zoveel uit het leven probeert te persen als een gezond mens, alleen in een kortere levenstijd. De dagvlieg die geen tijd heeft voor rust, maar door blijft vliegen om alles mee te maken, geen idee hebbende  hoe lang zijn dag zal duren.

Het was een bijzonder inspirerende avond, met een aantal c.f.-ers, maar vooral niet-c.f.-ers, die hopelijk de boodschap van ‘ the clock is ticking’  ter harte hebben genomen en zich mogelijk als donor hebben aangemeld, voor zover dat niet al het geval was. En hopelijk medestander van het actieve donorschap. En een stuk bewustwording bij alle aanwezigen. En ik, ik zat mijn eigen leven ook een beetje te overpeinzen, hoe zou ik dat samenvatten. Je kunt er met grote mijlslaarzen doorheen vliegen, de grote lijn volgen, maar je zult altijd de bijzondere momenten daarmee overslaan. Een zwaar leven, maar ook een mooi leven. En mogelijk ben je je inderdaad bewuster van het leven als je de vrees en verwachting hebt dat deze kort zal kunnen zijn. Ik een dagvlieg? Zeker, elke minuut telt, en het is de kunst vrij en ongedwongen te genieten van elke minuut die ik krijg. Alleen dat ongedwongen wil nog niet altijd lukken…

2012

De film 2012 draait om het gegeven dat we gedoemd zijn in 2012, omdat de Maya’s dit ooit berekend hebben dat de aarde dan vergaat en de mensheid verdwijnt. De zon gaat ineens ‘rare dingen’ doen, waardoor de aarde van binnenuit ineens ongelooflijk verhit wordt en de aardkorst gaat verschuiven.

Of het verhaal op wetenschappelijke mogelijkheden gebaseerd is of niet , de film is op geen enkel moment reëel voor mij. En hoewel de special effects de hoofdrol spelen in deze film, worden ze volledig in effect ongedaan gemaakt door het waardeloze gebruik ervan. En daarmee doel ik onder andere op het feit dat een auto telkens net de scheuren van de aardbeving voor blijft, vlak daarna een camper weer net scheuren van een aardbeving voorblijft, en vervolgens een vliegtuig weer net de scheuren voor blijft. En dat allemaal op een haar na. En dan nog niet te vergeten een camper die in de diepte van een scheur verdwijnt, maar de hoofdpersoon, door John Cusack gespeeld, nog net de rand weet vast te houden.

En zo zijn er meer momenten die het gehalte van volslagen onrealisme, in een toch al onwerkelijke situatie de film alleen maar volslagen nep maken. Het is volslagen voorspelbaar en niet op een leuke manier. Nee, dan is een film als The Day after Tomorrow toch aanzienlijk beter gemaakt, en veel realistischer, waarbij je echt een dreigend gevoel mee kan krijgen, ook al zit daar natuurlijk ook de nodige dramatiek in om je ook nog bij specifieke personen betrokken te laten zijn.

Nee, de film is een enorme teleurstelling wat mij betreft en wederom een bewijs dat ik blockbusters van dit formaat beter kan negeren dan me laten verleiden (of moet ik zeggen ‘verlijden’) door de special effects, hoe mooi die ook zijn! Want een film alleen daarop laten leunen is toch wel een beetje teveel van het goede gevraagd!

Once

Ik heb een nieuwe favoriete film aan mijn lijstje kunnen toevoegen, de film Once. Deze film uit 2006 draait natuurlijk niet meer in de bioscoop, maar is wellicht te huur in een dvdtheek of gewoon te downloaden…

De film gaat over een jongeman, naamloos in de film grappig genoeg, die op straat muziek speelt, deels voor geld, deels om zijn nummers te laten horen. Op een dag ontmoet hij een jongedame, Marketa Irglova, die ook naamloos blijft in de film, en die hem op een avond één van zijn eigen nummers hoort spelen. Ze vraagt waarom hij die niet overdag speelt en hij antwoordt dat mensen overdag die nummers niet willen horen… En hij vertelt dat hij overdag stofzuigers maakt… De volgende dag neemt zij haar kapotte stofzuiger mee, hopende dat hij die zal repareren.

Tot zover het aparte grappige begin van een film waarin je meegesleept wordt door prachtige muziek met geweldige lyrics, heerlijke mensen, herkenbaar, gevoelig, waarbij zij vooral op haar hoede is en hij hunkert naar … liefde. Beiden met een gebroken hart uitten ze hun verdriet, hun gevoel in de muziek en die is prachtig, tranen trekkend. Zij raakt betrokken bij zijn muziek, en hij bij haar muziek, en samenwerkend creëren ze prachtige muziek. Alleen al om de muziek is de film de moeite waard. Een juweeltje, en voor mij dus een favoriet erbij.

Sauna de Heuvelrug Veenendaal

Om mijn 19e te vieren ben ik naar sauna De Heuvelrug in Veenendaal geweest. Zeker 10 jaar geleden ben ik er eerder geweest, en toen leek het me een gigantische sauna, zeker vergeleken bijvoorbeeld bij Lunteren. En nu, na Bussloo en Veluwse Bron, zijn de verhoudingen wat veranderd. Die gigantische sauna’s hebben dan ook een heel andere sfeer dan een sauna als De Heuvelrug. En sfeer heeft de Heuvelrug zeker! De ruimten voor ontspanning, eten en drinken, banken, met haardvuur, ogen direct heel gezellig in de bruine donkere ruimten. De tuin met flink wat ligbedden, gericht op de zon, die in de middag volop scheen, en de buitensauna’s, met groot bubbelbad en een aardig zwembad, zijn een lekkere plek om te vertoeven.

Natuurlijk kan je zien dat het al een oudere sauna is. Beneden, waar de binnensauna’s zijn, daar moet je niet langer dan 2 meter zijn want dat stoot je je hoofd. En dat is overal zo. De zwembaden zijn niet erg warm, het binnenzwembad vind ik niet echt aanlokkelijk. En zo zijn er een paar dingen die net ff wat minder zijn, maar dat komt deels omdat ik al zo verwend ben met die grotere sauna’s. Hier moet je bovendien reserveren want vol is vol, en De Veluwse Bron komt volgens mij nooit echt vol. En als het druk is, dan merk je dat, maar ik vind dat persoonlijk juist gezellig. Zeker als je er in je eentje komt. Nu was ik met een vriend, en was het sowieso al snel gezellig, maar ik zou er prima in mijn eentje heen kunnen gaan.

En dan de Finse opgieting! Ik heb nog nooit zo’n hete opgieting gehad als hier! Ik weet niet of het komt door de positie van de hete stenen, of dat de ruimte kleiner is dan gebruikelijk, maar mijn huid leek wel te verbranden, en anderzijds tintelde het en kreeg ik kippevel. En bij de derde emmer werd me gewoon de adem ontnomen, zo’n hitte kwam er op me af. Dat is me in 19 jaar niet meer gebeurd, happen naar lucht. Onvoorstelbaar. Daar moet je wel ff van bijkomen! Maar het was heerlijk, helemaal dan lekker afkoelen buiten, stukje fruit. Nee, die löwly doen ze daar goed! En het eten… dat was ook prima, iets dat ook niet standaard zo is in sauna’s. Dus al met al genieten op mijn 2e verjaardag in het jaar! Zo kan ik het elk jaar wel doen. En De Heuvelrug? Daar kan je in elk geval makkelijk een dag vertoeven!

19 jaar LTX

Vandaag vier ik mijn 19e transplantatiedag! Na een hectisch weekje met de 11e november de 2e transplantatiedag van mijn zus, en de 12e haar 2e stervensjaar, met mijn moeder die voor hart het ziekenhuis in moest voor een nachtje, en gelukkig de volgende dag al weer naar huis kon, is het al met al een rare week! Maar het geluk van 19 jaar springt daar ver bovenuit. Het is bijna de helft van mijn leven nu al dat ik ‘aan de andere kant’ sta, de kant van het leven om het zo maar te zeggen.

Had ik voor mijn 24ste geen vooruitzichten, op 14 november 1990 werd ineens het leven weer helemaal open gegooid, alle kansen, alle mogelijkheden… af en toe denk ik bijna teveel, ik weet soms van gekkigheid niet meer te kiezen uit die mogelijkheden. Als het leven klein en eenvoudig en overzichtelijk is, dan is het ook makkelijk. Maar geen haar op mijn hoofd die terug zou willen naar die situatie! Het is tenslotte ook een uitdaging om uit alle mogelijkheden in het leven de weg te zoeken, de dingen te doen, die het beste bij je passen. En dankzij mijn donor ben ik hiertoe in staat geworden: en ten dode opgeschreve is weer volop in het leven komen staan. Vandaag vier ik mijn 19e door lekker naar de sauna te gaan, een van de geneugten van het leven.

Peter Faber – Caveman

Vanavond ben ik naar Peter Faber geweest in de Meervaart in Amsterdam. Het begon al met een persoonlijke hand van Peter Faber bij de toegang tot de zaal: erg leuk, en idd persoonlijk, dus iets dat artiesten vaker mogen doen!

Daarna begon hij op het podium in drie talen iets te zeggen.. Tja, hoe ga je daarbij kijken, maar het ziet er apart uit dus…. De dag beginnen met de lach van Mona Lisa, dat vond ik wel een mooie vondst. Alleen, de vondst is van iemand anders, van een Amerikaan die zoveel jaren geleden dit stuk, Caveman, geschreven heeft. En daar vond ik meteen de schoen wringen. Het eerste pak ‘m beet kwartier, half uur, kon ik niet in zijn grapjes komen, er waren een paar mensen die al snel flink de lach gevonden hadden, het merendeel moest ook nog opgewarmd worden, een glimlach was er zeker, ik stond open voor ‘goede’ humor.

Op het moment van concrete stereotype, herkenbare dingen, vooral als het ging om verschillen tussen man en vrouw, werd het ineens leuker. Ik heb even een lachstuip gehad, zeker toen het ging over een vraag waar je ‘ja op nee’ op moest antwoorden en de vrouw dus nee zegt waar een man ja zou zeggen… de reden is hilarisch, helemaal als de man dan met zijn reactie komt. Helaas lukt het hem niet om op hetzelfde niveau te blijven, de rest van de avond alleen met glimlach gezeten, af en toe een lach, maar tot tranen toe bewogen zijn, dat is me helaas niet gelukt. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen?

Ik denk dat er veel meer uit te halen valt dan hij doet. Door zich te houden aan de vaste lijnen van de tekst, met enkele schijnbaar persoonlijke ervaringen uit eigen relatie, lijkt hij veel dingen die onze Nederlandse ‘cultuur’ raken te missen, ik kon naderhand nog wel een aantal dingen noemen waar ik bij voorbaat al in een deuk over had geleken. Hij blijft bij extreem stereotype dingen hangen die soms leuk zijn, maar vaak alleen maar flauw. En, het stuk is alleen maar gebaseerd op ‘je vrouw’ en ‘je man’: om de een of andere reden veronderstellen mensen tegenwoordig alleen maar dat mensen in een relatie zitten, terwijl er nog zoveel andere (ook niet) relaties zijn waarin dezelfde stereotype dingen zich voordoen en dus ook heel grappig zijn en daardoor misschien nog meer herkenbaar.

Wel weer leuk was het einde, waarin hij nog even ‘persoonlijk’ met het publiek praat, en dan vragen stelt. Met de paar vragen die gesteld werden, kon hij toch wel weer veel dingen benoemen die goed zijn om te horen, zoals ‘je bent je pijn niet, je bent je verdriet niet, je bent je rijkdom niet etc… je beleeft het’. Dat blijft een ijzersterke voor mensen die teveel blijven hangen in sores die heel anders beleeft kan worden als je er anders naar kijkt.

Dus de avond was aardig, maar het avondje lachen, gieren, brullen heb ik helaas niet beleefd. Wel leuk om veel herkenning te vinden, toch wel, in veel dingen die ontegenzeggelijk echt waar zijn, qua verschil tussen man en vrouw, althans in mijn beleving. Dus op zich leuk om mee gemaakt te hebben. En misschien is het gewoon wennen om Peter Faber in het echt te zien… als je niets met hem hebt, wat ik toch had, dan kost dat misschien al een beetje tijd om aan te wennen. Daar kan hij ook niets aan doen ;0). En met een leuke date was het in mijn geval sowieso leuk 😉

Culturele zondag: Niemandsland

Afgelopen zondag was het culturele zondag in Utrecht, in het teken van de ‘bevrijding’ van Berlijn, de val van de muur. Op Rotsoord was er de Harley Davidsonclub die er speciaal de aandacht gaf, maar leuker was Pastoe, oftewel de Toonkamer. Hier kan je designmeubels bekijken maar niet kopen. Je kunt ideeën opdoen en vervolgens ergens in Nederland op zoek gaan naar te verkopen producten van de designer. Althans dat neem ik aan :0)

Ook hier dus in het teken van Berlijn, de val van de muur en Niemandsland. Want nu 20 jaar geleden mochten Oost- en West Berlijners elkaar eindelijk ontmoeten en ging de muur plat. Ik was hoogst onrustig deze zondag, dus het was goed om even gezellig rond te lopen en op allerlei designstoelen zitten, banken, eettafelstoelen. Ik heb niet een heel goed idee opgedaan, maar toch, ik kende het hele concept niet, noch het gebouw zelf, en aangezien ik nog wel eens langs de Jutfaseweg rij, en het gebouw kan zien, weet ik nu wat erachter zit. Er zit ook nog een fabriek bij, waar je ook rondleidingen kan maken. Dus maar even een andere Culturele zondag afwachten… En wat was nu Niemandsland bij Pastoe? Curryworst op een broodje, bier en Duitse muziek! Wij zijn maar naar Unit 3 gegaan, ook leuk, heb genoeg Curryworst in augustus gegeten.

Op televisie lieten ze op mooie wijze zien hoe het daar toeging in Berlijn met de herdenking. Allerlei ‘piefen’ uit de hele wereld en het symbolische gebaar waarmee dominostenen die de muur voorstelden werden omgegooid. Het zal geen record zijn geweest anders heeft Domino Day aanstaande vrijdag geen zin… maar wel leuk gedaan. En ook leuk om te zien dat ik daar in augustus zelf ook nog gestaan heb en doorgelopen. Niet zo mooi verlicht als nu, maar toch wel bijzonder.

Gigante

Zaterdag ben ik naar de film Gigante geweest. De film speelt zich af in Montevideo, hoofdstad van Uruguay. Het gaat over een bewaker in een supermarkt, Jara, een grote forse man, die nachtdiensten draait door achter een monitor de gang van zaken in de supermarkt te bewaken. Zijn werk is slaapverwekkend tot hij de schoonmaakster Julia in beeld krijgt. Vanaf dat moment verandert alles. Hij gaat haar in de gaten houden, eerst met de monitor en daarna zelfs overdag door haar te achtervolgen na het werk. In de plaats van slapen op de bank is hij ineens actiever dan ooit. Zal hij zijn Julia krijgen? Daarvoor moet je naar de film gaan :0)

De film vond ik zeer sympathiek, een rustig verhaal, alsof je zelf een leven door een monitor bekijkt. Maar vol van activiteiten die maken dat het geen moment saai is. De grote Jara lijkt een slome rustige man, maar je ziet dat zijn ogen helemaal opleven als hij Julia ontmoet. Leuk om te zien hoe mensen grenzen kunnen verleggen, hoe mensen uit hun schulp kunnen komen, als verliefdheid in hun leven komt. Het blijft een kwestie van blijven handelen, niet op een afstand aanschouwen, maar in actie komen, zodat je zelf zorgt dat je krijgt wat je wilt hebben en niet lijdzaam blijft wachten tot het in je schoot valt. Dat was voor mij de boodschap uit dit kleine liefdesverhaal, dat vooral de weg naar de liefde beschrijft.