Bram

Mijn broer heeft voor zijn kinderen een katje ‘genomen’, Bram. Hij is een rode kater, nog maar 4 maanden en is net kersvers zaterdag binnen gekomen. Waar hij zat werd hij totaal overschaduwd door 2 andere katten en kwam helemaal niet tot zijn recht. En hier is hij in liefdevolle handen gekomen. Ook ik was direct verkocht. Hij heeft nog van die jonge oogjes, beetje waterig, en wordt natuurlijk continue door mijn neefje en nichtje achterna gezeten en opgepakt. Vooral mijn nichtje is helemaal hyperdepiep van Bram geworden en wil niets anders doen dan hem aaien. Wat dat betreft lijkt ze veel jonger.

Maar het kleine katje wordt natuurlijk helemaal gestoord van al die aandacht dus het is zorg als hij wil slapen hem ook die mogelijkheid te geven. Hopelijk gaat dat lukken anders ligt ie elke avond voor apegapen. Gelukkig voor hem liggen de kinderen vrij vroeg op bed en zijn ze overdag naar school, dan kan hij even bijkomen. Ik moet zeggen dat ik ook aardig gecharmeerd was van Bram maar kon me gelukkig nog aardig inhouden. Maar hij kwam wel regelmatig bij me liggen, als ik hem de gelegenheid gaf om even te gaan slapen. Ik moet zeggen dat ik nog steeds niet ‘om’ ben om zelf een kat te nemen, en ik zou sowieso dan een kat uit het asiel nemen al is zo’n jong katje toch ook wel erg leuk.

Kijken naar wat goed is

Vandaag is een heerlijke dag. Eindelijk even een totaal rustgevoel! Geen stress, geen spanning, niets moeten of hoeven. Gister lag ik al om 23 uur in bed en om half 9 was ik al weer wakker, echt heeeeel uitzonderlijk voor de zaterdag. Ik ben al gauw achter de televisie gekropen en heb inmiddels drie films gezien. Het lijkt wel een filmmarathon vandaag. Natuurlijk zal het vroege opstaan wel consequenties hebben, maar ik heb het hele weekend om lekker te luieren dus laat ik het gewoon gebeuren. Ik zat nog na te denken over vrijdag, de tijd voor het examen, de periode van stress. Ik zat enorm te gapen en heb inmiddels door dat dit wel een uiting van stress kan zijn. En tijdens het examen zwetende handen. Ik probeer dan te denken dat het onzin is en allemaal maar relatief, maar ik ben nu eenmaal een strebertje.

En de enorme ontlading die je dan voelt als je geslaagd bent. Je gaat dan ineens heel zelfverzekerd doen en anderen vragen hoe ze het gedaan hebben. Er was een Vlaming die de cursus deed om mogelijk zelf ook cursus te kunnen gaan geven. Deze Vlaming zei niet hoeveel fout hij had maar hoeveel goed…. dat vond ik weer een mooi staaltje van anders tegen de dingen aankijken: wij kijken naar hoeveel we fout gedaan hebben, hij kijkt naar hoeveel hij goed gedaan heeft. En waarom ook niet: waarom naar de fouten kijken, er moet eens wat meer naar de goede dingen gekeken worden. En dat geldt voor meer dan het tentamen; ook op het werk, in het leven, in huissituaties… dat zal ineens een heel andere kijk op mensen, op dingen, op het leven geven. Dus weer wat geleerd, en dat naar aanleiding van de cursus.

Geslaagd

Vandaag had ik mijn examen Prince2, een theorie over hoe je een project aanpakt, reuze handig en enorm verplicht tegenwoordig als je projectleider wil of moet zijn. De afgelopen drie dagen ben ik volgestopt met kennis en kon soms het ene begrip niet meer van het andere onderscheiden. Ook ging mijn werk bij thuiskomst, en af toe tussendoor, fijn door dus helemaal rustig leren kon ik ook niet. Sterker nog, leren was er niet bij, gewoon goed meeschrijven en zoveel mogelijk in je opnemen. Maarrrrr, na controle van de antwoorden heb ik maar 15 vragen fout van de 75 en dat betekent dat ik geslaagd ben!!!!

Nou dat had ik vantevoren echt niet verwacht en al zeker niet tussendoor. Maar dat had bijna iedereen! In het relaxte hotel Regardz in Zaltbommel werden we goed verwend met een lekkere lunch en hapjes tussendoor, daar had het sowieso niet aan gelegen. Nu moet ik alleen nog de officiële uitslag afwachten. Het enige dat ik nog fout gedaan kan hebben is de antwoorden verkeerd op het antwoordformulier overgenomen hebben.. maar ja, een mens kan zich overal wel druk over maken. Maar dan moet ik het wel heel bont gemaakt hebben, want je mag er 37 fout gedaan hebben. Dus we wachten nu maar even rustig af op het bevrijdende briefje dat ik officieel geslaagd ben. Maar ik ben blij dat ik nu eindelijk rust heb en een lekker weekend! Het voelt alsof ik het wel verdiend heb.

Cursus

Vandaag heb ik mijn eerste cursusdag Prince2 gevolgd. Om 7 uur opstaan viel al tegen en dat terwijl mijn collega, met wie ik de cursus doe, juist een uurtje kon uitslapen! Ik had er al direct last van, zat op verschillende momenten van de dag enorm te geeuwen, verdekt achter een hand natuurlijk, ik wil niet de indruk wekken dat ik het niet interessant vind. Maar een hele dag informatie opnemen, reageren, overdenken… ik word oud. Ik ben zeker geen spons van 16 jaar meer, integendeel, eerder een uitgedroogde spons… dus schrijf ik alles maar op, dan heb je twee momenten dat je er mee bezig bent: je luistert en je schrijft. Nadeel is dat je dan nog wel eens wat mist. Nee, cursussen volgen, helemaal als er een examen op volgt, is al een tijdje niet mijn ding. Niet dat ik niet leergierig meer ben, maar het is gewoon niet meer zoals vroeger.

En dan te bedenken dat mijn collega al 60 is en nog steeds cursus doet, ondanks dat ie bijna voor zijn pensioen zit. Dan ben je pas een die-hard, geschikt voor de marine zullen we maar zeggen. Ik ben het watje dat op de bank blijft liggen en met zijn mobieltje belt of iemand de deur open wil doen als de pizzakoerier komt… logisch, ik hou helemaal niet van pizza…. Nee, deze daagjes gaan me aardig wat energie kosten, al helemaal omdat ik na thuiskomst nog eens fijn op mijn werk kan inloggen om te zien of er nog mails te beantwoorden zijn. Dus daar ben je dan ook nog even zoet mee. Maar, ik moet maar niet klagen, omdat ik er zelf voor kies én omdat er velen zijn die maar wat graag mijn mogelijkheden zouden willen hebben. Dus ik ga braaf op tijd naar bed zodat ik morgen niet ook de halve dag zit te gapen. Nu maar hopen dat ik vrijdag dat certificaat haal.

Rust

Ik begin nu aardig meer rust te nemen. Het dagje museum en eten in Plein XIX op zondag heeft weer nieuwe energie gegeven en ook vanochtend lekker uitslapen, even een ochtendje langer weekend… ik mis die vaste maandag toch wel als vrije dag. Maar goed, de woensdag is ook niet mals, maar ik heb echt respect voor mensen die 5 dagen werken! Dat gaat mij niet lukken, maar ik zou het ook niet willen. De zondag was sowieso een cadeautje, de dag waarop Nederland weer even wit werd, en ik mijn eerste sneeuwbal gegooid heb van deze winterperiode. Die koude wind is dan weer iets minder maar met die prachtige zon vandaag was ook niets mis.

Ik liep een tijdje met de nieuwe handcomputer van Parkeren, testen van het scannen van kentekens, en dat was erg leuk. De mensen die benieuwd zijn wat je doet, de mensen die verschrikt vragen wat je doet en daar direct aan toevoegen dat ze net ergens geparkeerd staan… die pet zou mij ook niet misstaan :0) maar ik was gewoon in burger. Nee, zo lekker af en toe uitslapen en rustig aan doen, dat zou ik vaker moeten doen, het is verslavend. Maar met mijn work-a-holic mentaliteit zou ik me al snel vervelen. Toch voel ik me al aardiger rustiger nu, soms moet je gewoon even een tik op je vingers krijgen van je lichaam. Ik ben weer even wakker. Maar de week is nog maar net begonnen.

Gameville appearance

Onverwachts blijk ik in het weekend van 2 november een tweede keer op televisie te zijn geweest, te weten bij Gameville. Eerder schreef ik in een weblog dat ik tijdens het bowlen onverwacht toeschouwer was bij televisieopnamen met een Wii-wedstrijd en bowlingwedstrijd. Dit bleek dus voor het programma Gameville dat op zaterdag 1 november heel vroeg uitgezonden werd. Wie geïnteresseerd is, Priscilla Maaswinkel speelde tegen Glenn de Haan: hij had de Wii gekregen om af te vallen, zij speelde volgens mij voor het eerst bowling op een Wii, althans zo leek het wel. De uitzending is nog te zien op http://www.rtl.nl/components/games/gameville/miMedia/Gameville_Najaar_2008/196884.public.Gameville_s1_a6.xml
Rond de 15.30e minuut begint het en na het bowlen kom ik pas in beeld. Het duurt niet lang maar heb maar ff een fotootje bijgevoegd als bewijs :0)…

Bar-restaurant Plein XIX

Van een bezoek aan het Mauritshuis ging ik naar Plein XIX, een bar en restaurant aan Plein vlakbij het Binnenhof en dus ook het Mauritshuis. Als je aan komt lopen zie je al direct dat het een gezellige tent is. Een bruin café met buiten zitjes en vooral binnen heel gezellig met een grote leestafel. Door de dubbele deur binnengekomen komt de lekkere muziek je al tegemoet. De sfeer is er heel ontspannend. Ik ben aan de grote leestafel gaan zitten eten en op een groot bord staan een fiks aantal tapas genoemd. Maar ze hebben ook een menukaart, en die bevat een mooi aantal, niet teveel, gerechten. Vooraf houden we het maar wat simpel, met een Oosterse kippensoep met taugé andere groenten en lekker veel vlees. De soep kan je zelf heel goed met zout en peper naar eigen smaak aanpassen

Het hoofdgerecht, voor mij varkensmedaillons met bospaddestoelenrisotto en truffelsaus was verrukkelijk. Een lekker stevige maaltijd, een heerlijk van smaak. André had de gamba’s met pasta en spinazie met kreeftensaus en dat was volgens hem het lekkerste wat hij in tijden gegeten had, een ware smaakexplosie. Ook het toetje, lemon-honing kaastaartje met bolletje ijs en een moes was verrukkelijk. En natafelend met een kop thee waar zowaar een cupje honing bij zat, konden we niet anders constateren dat het verrukkelijk bijkomen was van een dagje museum in een heel gezellig café. Een plek waar ik zeker nog weer terug ga, ook om te eten, want de kok is er echt goed. Het was voor mij een leuke verrassing hier zulk goed eten te vinden. Dus mocht je een keer in die buurt komen, dan zou ik zeker een bezoek brengen aan Plein XIX.

Tentoonstelling Bewonder De Stad

Deze zondag ben ik naar het Mauritshuis in Den Haag geweest naar de kunsttentoonstelling Bewonderdestad oftewel Bewonder de Stad. De tentoonstelling bestond uit 36 beroemde stadsgezichten van onder andere Middelburg, Delft, Den Haag, Amsterdam, Utrecht, Nijmegen en Haarlem. Verschillende Nederlandse schilders uit de 17e eeuw, want toen kwam het schilderen van stadsgezichten op, laten op hun manier zien hoe ze kijken naar de steden van toen. Niet alleen maakten ze soms de stad mooier door kleine manipulaties, ook wilden ze de stad met haar pracht en praal en teken van macht en welvaart, met het beste beentje voor, in beeld brengen, alsof ze hun trots op de stad via het doek wilden uiten. Natuurlijk waren er vaak opdrachtgevers die hen hiertoe aanzetten, maar het waren de schilders die hun beeld vastlegden.

Het mooie van deze schilderijen vind ik dat je je weer even in een andere tijd waant. Via de audio-apparatuur waarmee je rond kan lopen en informatie kan horen over de schilderijen, kan je daarnaast ook vanuit de positie waaruit het schilderij gemaakt is een foto zien van hoe het er nu uitziet… en dan schrik je je rot. Niet alleen blijkt men in de 19e eeuw heel wat van het mooie stadsschoon afgebroken te hebben, ook zijn grachten gedempt en loopt er nu snelweg, en de gruwelijkste gebouwen zijn in de plaats gekomen van prachtige bouwstijlen.

Ook al waren de schilderen enigszins overgeromantiseerd, de foto’s van de huidige positie geven je accuut een kater als je ze voorgeschoteld krijgt. Nee, er is veel moois verloren gegaan met het voortschrijden van de beschaving en de uitbreiding van de maatschappij. Daarom is het des te leuker om eens weer terug te gaan in de tijd, eens te zien hoe het was 4 eeuwen geleden. Dan krijg je weer enig respect voor wat mensen toen allemaal voor elkaar kregen in de opkomende welvaart. Zo anders dan het leven nu.

Roofbouw

Ik ben weer in een fase beland dat ik alleen maar druk ben, op het werk, privé en daardoor helemaal gesloopt ben. Ik heb echt geen idee hoe ik mate moet houden en pleeg dus weer roofbouw op mezelf. Dinsdag was de druppel en woensdag de emmer, dus deze zaterdag werd ik niet echt lekker wakker. Dus de rem moet er weer in. Zowel in mijn beleving van werk als mijn indeling van mijn vrije tijd. Ik heb ook het gevoel dat het tekort aan tijd op mijn werk doorwerkt naar mijn vrije tijd, dat ik daardoor mensen verwaarloos, via mail, bellen en wat al niet meer en ik haat dat, alsof ik slachtoffer van mezelf ben. En de helft van de tijd weet ik niet hoe ik het moet stoppen.

Om de een of andere reden voel ik me voor mijn werk zo verantwoordelijk dat ik 24/7 over aan het nadenken ben. Gestoord wordt je er van. En dat allemaal wellicht omdat ik me bedacht heb dat je beter alles goed overdacht hebt en stress kunt voorkomen. Ik vergeet echter dat continue nadenken over dingen om stress te voorkomen ook een soort stress is… Dus tja… soort kip-ei verhaal dus eigenlijk. Vanaf NU ga ik dat veranderen. Het wordt wat lastig om daar deze week mee te beginnen, want ik heb cursus van woensdag tm vrijdag, inclusief een examen, maar als je niet moeite doet kom je nergens. Eerst maar eens rust in het hoofd creëren en tijd maken voor mezelf, vrije tijd wel te verstaan, dan komt er ook meer ruimte om eens niet met mezelf bezig te zijn maar ook met anderen… De intensie is er, nu nog de daden.

Bienvenue chez les ch'tis

De film Bienvenue chez les ch’tis is in één woord ‘geweldig’. De titel lijkt lastig uit te spreken maar het laatste woord spreek je ongeveer uit als ‘sjties’. Het wordt wel vergeleken met Amélie maar ik vind het absoluut zijn eigen charme hebben die wel ff anders is dan Amélie, niet beter of slechter. Het verhaal, een medewerker van postkantoor in het Zuiden van Frankrijk wordt tegen zijn wil aangesteld als directeur in het Noorden van Frankrijk. Het noorden wordt als zeer Siberisch beschouwd door het Zuiden en daar komt nog bij dat zijn vrouw een post aan de Côte d’Azur wil. Deze aanstelling geeft dus veel problemen. Met dikke winterjas vertrekt hij naar het Noorden, want het zou daar koud zijn als op de Noord Pool en hij is de provinciegrens nog niet over de hemel breekt open met een stortvloed van regen. Geweldig! Wat er daar allemaal gebeurt in het noorden moet je zelf gaan zien.

De film is heerlijke ontwapend, zeer komisch, en leidt heel snel tot vergaande melige beleving en kramp in de kaakspieren, mits je in de juiste stemming naar de film gaat. De taalgrapjes, de stereotypische beleving bij elkaar, zoals wij dat ooit ook met de Belgenmoppe hadden, zijn namelijk niet van de lucht. Maar ook de warmte en genegenheid van de mensen in de film is hartverwarmend. Zeker een feelgood film die met de hoeveelheid aan sterke humoristische momenten zo snel gaat dat je de film makkelijk een tweede keer kan zien. Ik denk daar sterk over. Kortom een vette aanrader!