Weekview: daten via Tinder, Sedum op het dak en dat soort dingen

Een week verder, lekker om even niet elke dag te schrijven. Deze week is de herfst meer en meer voelbaar en zichtbaar: de temperatuur is gezakt naar de 15 tot 17 graden, veel regen, het is oppassen geblazen om niet verkouden te worden en een coronatest af te moeten nemen, wil je nog ergens je gezicht kunnen laten zien. De zon laat zich gelukkig ook nog veel zien maar de hoeveelheid stroomopbrengst van mijn zonnepanelen begint al aardig terug te lopen.

Deze week in een notendop: voor het eerst sinds tijden weer gelachen tot ik buikpijn had; Heerlijke knuffels gehad, zodat dat tekort ook weer aangevuld is; De tweede golf corona gaat schijnbaar door het land, maar ik ben al twee keer naar koor geweest, drie keer naar yoga, 1 keer naar biodanza en ik heb het nog steeds niet. Dus hopelijk is of iedereen om mij heen verstandig en voorzichtig (net als ik), ofwel het komt tot nu toe gelukkig niet op mijn pad (en laten we dat zo houden). Ondertussen blijf ik waakzaam maar weiger ik anderzijds om toe te geven aan de paniek en angst die weer door het land gaat en iedereen weer in een sociale lockdown duwt, ook als dat nog niet nodig is in mijn beleving, en zeker niet gewenst. Daar geef ik in elk geval nog niet aan toe, tot ik ertoe gedwongen word.

Verder ben ik weer aan het daten, via Tinder dit keer; dankzij een vriend van tennis die zowaar een vriendin heeft gekregen via dit medium, dacht ik als hij het kan, kan ik het ook…. 😉 Niet echt natuurlijk maar zijn profielbeschrijving heeft mij ook geholpen zo lijkt het want ineens heb ik allerlei matches en dates waarvan er eentje zowaar de moeite waard lijkt te zijn geweest, in elk geval de eerste ontmoeting. We zullen zien waar het heen gaat, maar hoop doet leven. Apart is wel hoe dit werkt en vooral wat voor mensen hier zoal zijn (net als ik) maar vooral ook wat voor foto’s ze van zichzelf tonen; het lijkt wel of sommigen mensen anderen (on)bewust van zich afhouden met hun foto, toch het visitiekaartje van jezelf. Het voelt soms oneerbiedig om te gruwelen van sommige gezichten en tegelijkertijd voel ik een soort triestheid en leegte als ik dat zie. Hopeloosheid die ik zelf eerder wel voelde met daten die ik nu gelukkig niet meer zo ervaar. Maar het blijft een soort afwijzing/beloning omgeving, waar je met het kleinste gemak opzij geschoven wordt. En als je geen matches hebt, wat zegt dat dan? En als je dan ziet wie je liked, als je tenminste 20 euro voor een maand wilt betalen, dan schrik ik ook vaak. Maar gelukkig word ik ook steeds aangenaam verrast dat er ook leuke mensen zijn, althans op basis van hun foto. Maar het lullige is dat de kans dat je die personen gaat ontmoeten heel klein is, want die persoon moet jou ook liken. En niet per ongeluk al naar links geschoven hebben; als die persoon je al überhaupt ziet, want hoe zit dat eigenlijk met zoekcirkels? Zie ik wat de ander ziet. Of als ik 100 km kijk, ziet iemand die 90 km ver weg zit, mij wel komen als die maar in een straal van10 km kijkt… lijkt me niet. Dus een kansloos aanbod. En als je dan een match hebt, een soort winnend lot in de loterij, moet er wel gereageerd worden op jouw berichtje want anders heb je nog niets bereikt. Nee, dat daten via Tinder kan ook nog heel frustrerend zijn, zo heb ik dat de vorige keer ook ervaren. Maar ja, de tijd heelt alle wonden zeggen ze, en er is altijd weer een nieuwe dag met nieuwe kansen, dus wellicht biedt Tinder die ook wel. Nu lijkt het in elk geval even goed te gaan…

Ook heb ik deze week de Singel helemaal rond gelopen. Er op varen is er nog niet van gekomen, maar rondlopen was ook al gaaf, de bootjes onder HC door zien varen en er ook weer uitkomen, de plek waar ik ooit op de grond in de Singel heb gestaan toen ze nog bezig waren met uitgraven.

Verder was ik verbolgen bij Lubach te horen dat de minister De Jong geadviseerd is rondom onderzoekslaboratoria door de vertegenwoordigster van de kleine 50 laboratoria, terwijl in maart 2020 al door een Duits groot laboratorium werd aangeboden mee te helpen testen. Door die hulp af te wijzen zijn er zoveel testen niet kunnen doen en mogelijk de lockdown, of in elk geval de onduidelijkheid over het hebben van corona, alleen maar erger geweest. Ik vind het onbegrijpelijk dat zo’n belangenverstrengeling in Nederland mogelijk is (en ook ongestraft blijft) op zo’n cruciaal moment: een pandemie vraagt wel wat meer dan kleine belangen voortrekken als de grote belangen daarmee in het gedring komen.

Het toppertje van deze week was echter het sedum dat nu op mijn schuurdak ligt: in no time, in een poep en een scheet, in vliegende vaart had ik een offerte, deed ik een subsidieaanvraag voor vergoeding, en werd het sedum gelegd. De buren hebben weliswaar het meest profijt qua uitzicht, ik hoop aanzienlijk minder wateroverlast op mijn pad te ondervinden, de natuur een handje te helpen, vooral de bijen en vlinders, de vervuiling van de snelweg iets te verminderen, en een kleine bonus nog meer isolatie van mijn schuur die misschien ook doorwerkt naar mijn huis (omdat de schuur tegen mijn huis aan staat voor een groot deel). De regen ging op het goede moment vallen in elk geval, het sedum wordt rijkelijk voorzien van broodnodig water dat het in de hete zomer anders aardig had moeten ontberen. Ik zal af en toe wel het dak op moeten, voor onkruid trekken en 2 keer per jaar bemesten, maar ja, dat zijn de ergste klussen niet, al moet ik nog wel op dat dak zien te komen. Mijn keukenladder is te klein en mijn giga-schuifladder zit zo strak opgeborgen dat ik er het nodige voor moet doen om die te pakken. Anderzijds heb ik kennis gemaakt met de telescoopladder, een ladder die uit zichzelf in- en uitschuift en totaal geen ruimte in de berging vereist. Dat is wel het je-van-het zogezegd. Maar die heb ik dus nog niet….

Verder ben ik bovendien bezig met airco in woonkamer en twee bovenkamers, maar daar heb ik een iets langere adem voor nodig, omdat de prijzen nogal hoog zijn en ik nu maar eens wel wat meer offertes ga opvragen, voor ik 8.500 euro uitgeef voor een wat koelere kamer en verwarming in de winter. Want of ik dat terug verdien buiten comfort alleen is wel de vraag. Maar goedkoop zal het sowieso niet zijn, meer van het gas vandaan kom ik er we mee.

Frustratie

Je hebt van die dagen dat je het gevoel hebt dat het universum tegen je werkt. Vandaag is zo’n dag. Ik probeer al sinds 1,5 week een afspraak te maken met een orthopeed in het Diakonessenhuis. Met een verwijzing van de huisarts, maart met een eerdere beoordeling van AnnaTommie MC, lukt het me niet om direct af te spreken omdat ik de foto van AnnaTommie met bijbehorende brief moet leveren. Er vanuit gaande dat dit klopt vraag ik dit aan en krijg ik dit opgestuurd van AnnaTommie. Kom ik met de CD bij het Diakonessenhuis, vraagt de vrouw of de brief erbij zit. Ik heb dat aan AnnaTommie gevraagd maar geen reactie gehad. Ik probeer ter plekke te bellen, heb ik geen bereik. Moet ik eerst naar buiten. Buiten bel ik AnnaTommie, zij zeggen de brief staat op de CD. Ik terug naar de balie van orthopedie, zegt dat mens achter de balie dat de brief op papier aangeleverd moet worden, anders kan ze geen afspraak maken. Dat die op de CD staat mocht niet baten. Het mag ook gefaxt worden. En dat dit de afspraak is met AnnaTommie. Ik werd daar een partij boos maar dat mocht niet baten. Ik krijg het faxnummer en rij ondertussen al weer weg van het Diakonessenhuis, mijn parkeerkaartje al betaald hebbende. Maar net daarbuiten bel ik met AnnaTommie, zeggen zij, nadat ik ook flink uitgevaren ben tegen deze man die thuis zit en niet kan faxen, dat omdat ik een verwijzing van de huisarts heb, ik helemaal geen brief van AnnaTommie moet hebben, maar dat het Diakonessenhuis zelf met een instemmingsbrief om het beeldmateriaal moet vragen. Maar ja ik was al weggereden en dacht ik bel wel thuis. Dus ik zat me op te vreten in de auto overweg allerlei gesprekken in mijn gedachten voerend, kom ik thuis, bel het Diakonessenhuis om 12.01… krijg ik een melding dat het afdeling orthopedie van het Diakonessenhuis tussen 12 en 13 uur gesloten is… Al dit gezeik omdat ze bang zijn dat mensen een afspraak maken zonder uiteindelijk de informatie aan te leveren. Maar ja, dat heb ik wel gedaan. Maar het is dan weer niet in de juiste vorm! En uiteindelijk had ze de brief al. Trouwens, de verwijzing van de huisarts is ook digitaal. Een soort paarse krokodillen situatie… Ik heb nu al een enorme hekel aan het Diakonessenhuis.

Ik realiseer me dat ik eigenlijk om veel meer boos ben dat dit en dat dit nu even een uitlaatklep is. Donderdag werd ik even en passant beledigd door een collega, ik was er op dat moment stil van, maar reageerde niet. En later dacht ik ‘what the fuck’! Daar wil ik dus ook nog op terugkomen. Dan merk ik dat mijn vreedzame houding niet altijd goed voor me is. Altijd de lieve vrede houden is echt verkeerd. Vandaag geen ik dus flink uitgevaren tegen iemand die helemaal geen schuld trof. Maar goed ik heb me verontschuldigd. Als je in een bureaucratische molen komt kost dat heel veel energie.

Fietsend naar het koor kon ik het nog steeds niet goed loslaten maar zingend in de kerk als nieuwe locatie hielp goed! Ik was even bang dat er maar 10 koorleden zouden zijn maar ineens waren we met 20. Goed verspreid over de kerk, met een prachtige akoestiek, was het weer een waar genoegen. Ik merk dat mijn conditie echt achteruit is gegaan door dit 4 maanden niets doen. Met zwemmen maar vooral ook met zingen merk ik dat. Zingen met ademsteun lukt nu een stuk minder dan eerder. Maar zingen maakt weer blij! Terug naar huis eten er nog even gedachten over vanochtend, maar al gauw besloot ik maar even dit uit te stellen tot maandag.

Thuisgekomen merkte ik hoe moe ik was. Het duurde even voor mij lieve vriendin zou komen om samen sushi te gaan eten. Ik kreeg meer tijd om even in de zon op de bank te liggen door verkeersdrukte, en ging redelijk fris en niet al te hyper geef restaurant in. Dat was weer verrukkelijk! Deze avond is de frustratie in elk geval weer weg.

Onrust, tennis en regelneukers

Vandaag al vroeg voor het scherm aan het werk, ik had onrust over een project. Ik merk dat ik dat maar niets vind, ik ben zo gewend geraakt wat minder druk de laatste tijd, hoewel soms minder druk gek genoeg ook onrust geeft. Te lang minder klussen hebben daar ik altijd gewend was 10 dingen tegelijk te doen, teveel met één klus bezig zijn zonder genoeg afwisseling werkt ook geestdodend. En vooral dan ook nog thuis werkend. Hopelijk komen er weer nieuwe uitdagingen, hoewel dat gek genoeg ook weer spannend is. Soms is het lekker om te teren op kennis, naar uiteindelijk is dat ook saai… Het is raar hoe complex dingen kunnen zijn omdat het zo tegenstrijdig is. Hoe kan ik nu goed bepalen wat ik wil, wat bij me past, als ik niet echt daarmee regelmatig word geconfronteerd. Deze week merk ik al wel weer dat ik niet van conflictsituaties houd. Negatieve confrontaties is niet mijn ding. Ook een reden waarom ik achteraf ook niet in het juridische wereldje ben gekomen in mijn beleving. De negativiteit, altijd strijd, hou ik helemaal niet van. Opbouwend en iets produceren, ontwikkelen of verbeteren ten behoeve van anderen is waar ik blij van word. Samenwerkend met anderen maar niet eindverantwoordelijk zijn, dat geeft rust en toch ook veel energie.

Vanavond kon ik me uitleven op de tennisbaan. Het ging heerlijk, er waren leuke rally’s, mijn been ging goed, niets geforceerd en toch hele leuke spelsituaties, lekker gelachen, een heerlijke ontlading. Na het tennissen gingen we nog wat drinken. En stemmetje zei dat we binnen moesten gaan zitten maar om de een of andere reden geef ik te weinig gehoor aan het stemmetje. Ik snap het niet. Want het werd koud. Ik had geen warme jas aan, en had dus spijt. Ik word vaak verhouden door het naborrelen na tennis in overgang van seizoenen. De gedachte dat het mooi weer is, in korte broek gespeeld hebt, maar daarna afkoelt als een bezetene. En het is echt een stuk kouder, ik hoorde anderen ook verrast hierover, zeker gezien het feit dat het deze week nog over de 30 graden was. Als de zon weg is, koelt het flink af. Dus ik ben niet al te lang blijven zitten, de rest had hetzelfde gevoel gelukkig. En thuis een extra trui aan gedaan, die verwarming gaat echt nog niet aan!

Mijn tennismaatje vertelde ons, we spelen altijd met 4, over de coronamentaliteit die nu heerst. Angsthazen maar vooral regelneukers, die geilen op het volgen van regels vooral als anderen die overtreden. Zo was er een vrouw die twee dagen bij haar man in het ziekenhuis was geweest omdat hij coronasymptonen had en ernstig ziek was. Zij was dus theoretisch misschien ook besmet. Na zo lang binnen te zijn geweest ging ze even een luchtje scheppen door een wandeling te maken terwijl ze in quarantaine had gemoeten. De buren zagen dat en belden de politie! De NSB-er-mentaliteit zit in de mens en komt in dit soort situaties naar boven. De mensen gaan voorbij aan de reden van de regels maar zien alleen maar dat die overtreden worden. Regels die soms nog dubieus genoemd kunnen worden maar desalniettemin genomen zijn voor een groter doel. En het ergste is dat die mensen in hun recht staan! Ze hebben zelf niet echt wat te vrezen, want ze zitten veilig achter de geraniums toe te kijken, maar weten wel hoe ze moeten oordelen over anderen. Ik word kotsmisselijk van dit mensen! Bemoei je met je eigen zaken en doe niet of je de vroomheid zelve bent!

En dit onderwerp kwam eigenlijk omdat ik met het bootje van één van mijn tennismaatjes wilde varen, met hen, over de Singel, iets waar ik al heel lang naar uit kijk. Maar twee wilden niet vanwege besmettingsgevaar terwijl volgens mij geen van ons ziek is en het bovendien in de buitenlucht is. Plus dat de regels voor watersport van toepassing zijn die dit toelaten. Maar toen kwam ethiek ineens om de hoek kijken, of het wel gaan varen in zo’n situatie als deze week verantwoord is als je weet van risico’s… en toen was ik echt helemaal klaar. Wederom had ik erg veel moeite begrip te tonen voor deze extreme angst en regeltjesvolgers. Maar nu ga ik zelf wellicht maar een fluisterboot huren om de sensatie te gaan beleven. Als het tenminste geen spitsvaren wordt want daar zit ik ook niet op te wachten. Ik vind het al spannend genoeg zo’n bootje te besturen denk ik.

Ondanks deze frustratie was het toch wel gezellig met het drinken en bleef ik daarna nog ff op de bank The Proposal kijken. Want het weekend is begonnen!

Andere tijden

Sinds Orkambi en Symkevi is het niet meer hetzelfde om CF-er te zijn. Hoewel ik dit wonder zelf nu niet meer op die manier hoef te ervaren dankzij goede donorlongen, is het geweldig en eigenlijk onvoorstelbaar dat dit nu al weer bijna gewoon is. Jaren en jaren was er de hoop dat er een einde aan CF zou kunnen komen. Niet als ziekte, dat zit nu eenmaal in de genen (hoewel dat misschien ook een kwestie van tijd is), maar het desastreuze effect dat het heeft op het lichaam en daarmee de kwaliteit van leven.

De kinderen van nu met CF zijn wat dat betreft in de smartphonefase van het leven gestopt. Ik als oudje was nog als kind gewoon op de draaitelefoon aangewezen. Je ouders even waarschuwen dat je eerst later bent ging niet zo makkelijk onderweg. En informatie opzoeken deed het je in boeken in de bibliotheek. Met CF is dat nu ook zo, de ellende van CF wordt hopelijk voor de huidige CF kinderen bespaart en weten straks misschien niet beter… Als het middel bij jou aanslaat natuurlijk. Want wellicht zitten we nog in het DOS stadium en nog niet in het Windows stadium wat dit medicijn betreft.

Getuigenissen via Facebook lezend zie ik dat er minder enzymen in pil vorm hoeven te worden geslikt omdat deze medicijnen ook voor de organen en de darmen, dus in het hele lichaam, doorwerkt. En dat het slijm dunner is. De oudere CF-ers hebben natuurlijk door de jaren heen al de nodige schade in hun longen opgelopen door infecties die de flexibiliteit van de longen aantasten, waardoor het effect minder sterk kan zijn, en vooral ook alles nieuw is. Aangezien je je lichaam eigenlijk wel kent zo in de loop van je leven, is het raar, net als na de transplantatie, dat je je lichaam opnieuw moet leren kennen als je ineens deze medicijnen gaat gebruiken. Het lichaam reageert en werkt anders dan je gewend bent, soms in positieve zin en soms helaas ook in negatieve zin. Maar de CF kinderen van nu beginnen met een schone lei.

Hoe wanhopig waren we destijds toen deze medicijnen er nog niet waren en hoeveel meer hoop is er nu dat er geen transplantatie nodig is om als CF-er een kwalitatief gezond leven te kunnen leiden met eigen longen. Ik ben ook benieuwd wat het medicijn met mijn lichaam zou doen. Of ik minder last van mijn neusholtes zou hebben, dat mijn darmen en nieren en lever beter zouden gaan werken. Dat ik minder andere medicijnen zou hoeven te slikken. Het zal nog wel even duren voor dat bekend is. En de vraag is of ik het risico wil lopen om te ontdekken wat het doet, of ik de stabiliteit van nu zou willen doorbreken voor het idee dat er een medicijn is dat mijn lichaam bij beter zou kunnen gaan doen werken en waardoor kleine ongemakken, want meer is het niet, straks ook weg zouden zijn.

Ook vanavond stond in het teken van CF en transplantatie. Ik had een interview voor ons wijkblaadje, ze hadden een oproep gedaan om jubilarissen te horen die dit jaar een jubileum hebben. Ik dacht 30 jaar is ook best wel een jubileum. Ik sprak een van de vrijwilligers die deze stukjes schrijven en had een zeer interessant gesprek ook door de vragen die de stelde die veel dieper gingen dan meestal het geval is. Alleen, ze mag maar 200 woorden gebruiken… Dus dat wordt een uitdaging aangezien we 2,5 uur gesproken hebben. En 25 jarig huwelijk is wel andere koek in die zijn. Maar goed, we kijken wat ze ervan gaat brouwen. Het lijkt mij in elk geval een uitdaging.

Tafereeltje en een dag met een glimlach

Vanochtend een bijzonder tafereeltje. Ik kwam om half 8 naar beneden en zag de kat van de buren op mijn loungebank met kwispelende staart ergens naar loeren. Vervolgens zag ik een paartje Turkse Tortelduiven op mijn terras op een van de leuningen van een tuinstoel zitten, waar dus de kat, vrij kansloos, op aasde. Die duiven keken wat rond zonder echt stress te vertonen maar verwonderden zich wellicht ook over het feit dat er koolmeesjes en pimpelmeesjes rondvlogen die aan het ontbijten waren net de zaden uit mijn voedsel silo. Aangezien ze daar één voor één bij moeten is het dringen geblazen en op hun beurt wachten. Dus ze wipten wat op de schutting of hingen in de klimop om daar lekker zaadjes te openen op een tak. Ik zat bij de aanschaf van de silo nog te denken of ik zo’n duo silo moest kopen en nu blijkt dat nog zo’n slecht idee niet. Het gaat wel hard met het voedsel echter, ook al heb ik laatst per ongeluk een dubbele zending gehad. Maar deze dag begon al met een glimlach.

. Vandaag met het werk weer zo actief geweest dat ik bijna de hitte misgelopen ben van over de 30 graden, de warmste dag ooit in september. Maar de veranderde door een bezoek aan de huisartsassistente voor het wegbranden van het wratje op mijn voet en daarna meteen de apotheek voor mijn 3 maandelijkse medicijnvoorraad maar bezocht en wederom bleek het nut van de fietstassen. Geen probleem om veel zooi mee te nemen.

Op het werk sprak ik een collega over de functie van adviseur en wat zij daarbij belangrijk vind, een interessant gesprek die ook weer wat deuren voor mij opende. Verder was het een wat moeizame dag qua werk, uitzoekwerk wat altijd lastig is een thuis al helemaal soms extra lastig is om de drive te vinden, vandaag in elk geval.

Tussendoor had ik ook nog vrij onverwachts de man van airco langs, die kwam kijken wat er nodig is om een offerte op te kunnen maken en aan het eind van de middag en hovenier dit naast het dak kwam kijken voor het sedum in combinatie met mijn buurman uit de staat. Weer een stapje verder. Voor de airco in mijn slaapkamer moet ik misschien wel wat gaan ombouwen maar dat is met dit hitte in de zomer de laatste tijd wel de moeite waard.

De avond was echter heerlijk ontspannend en een mooie voorzet voor morgen, mijn sauna bezoek. Het zal weer lekker warm zijn dus ik kan weer met mijn blote billen in de zon op een bedje liggen. Wie wil dat nu niet! 😆

Van een oud vrouwtje..

Vandaag een prachtige nazomerdag, met 29 graden, al merkte ik daar aanvankelijk nog niet zoveel van. Mijn auto moest voor de APK en ik moest het al vroeg wegbrengen. Om 8 uur was ik bij de dealer en vroegen ze wat voor leenauto ik wilde, één met versnellingen of één met automaat. Maakt mij niet uit zei ik, dus kreeg ik de automaat omdat ‘bijna niemand daarin wilde rijden’. Ik vind het prima, ik rij regelmatig in de auto van mijn vader en dat is een automaat. Ik was echter niet voorbereid op deze automaat: een Daihatsu Cuore of iets dergelijks. En kleine tank op wielen voor mijn gevoel maar dan voor oude vrouwtjes. Ik gaf gas en meteen gingen de wielen spinnen. En voor ik het wist had ik het gevoel of ik in een raceauto zat. En hoewel het ding zo log als een rotsblok in de bocht was en ik bang was dat ie om zou donderen, kon ik het toch niet laten het gas flink in te drukken. Ik kwam ook naast zo’n typisch pooierbak, een Golf weet ik wat voor type, en die kon het duidelijk niet hebben dat hij er door een Daihatsu uitgereden zou worden. En deze Daihatsu was ook nog eens hemelblauw van kleur dus die kon je niet over het hoofd zien.

In het begin was de Golf wel de klos, maar k moest met de kolos door de bocht dus op gegeven moment liet ik hem maar met zijn giga ego, ik vertrouwde de Daihatsu ook niet helemaal want het stuur ging bij de minste geringste aanraking al reageren dus ik moest oppassen dat ik niet ging slingeren. Er zat nog maar 88.000 km op de teller maar met een kenteken uit de jaren 80, dus ik zei, toen ik de auto terugbracht dat ie zeker al over de 100.000 of zelf 200.000 gereden had. Maar niets was minder waar. Dus ik vroeg ‘hij was toch niet van een oud vrouwtje’? Waarop de receptioniste zei dat ie van de baas, die zat er dus naast, was geweest, een vrouw van in de 40. Dat was een grapje, al voelde ik me even heel erg lullig, maar de auto bleek inderdaad echt van een oud vrouwtje geweest te zijn, ingeruild omdat ze een scootmobiel ging aanschaffen. De zoon van de eigenares ding regelmatig de leenauto’s bijtanken aan het eind van de middag, maar die had ook al gemerkt dat ie een tijger onder zijn kont had met deze auto. Ik ben benieuwd of het oude vrouwtje nu met een scootmobiel de weg onveilig aan het maken is. Want die krengen kunnen volgens mij ook flink gas geven…. En dan heb ik het niet over het oude vrouwtje…

Laatste paarse heide en zicht op licht

Dit weekend was een weekend van rust. Na woensdag sliep ik zaterdag en vandaag bijna een uur op de bank. Zaterdag heb ik de beugels opgehangen met mijn buurman voor de versterking van mijn dak voor het sedum.

Ondertussen zit ik in mijn maag met mijn aannemer die geen goede afsluiting van het dak met de muur gemaakt heeft 4 jaar geleden en ik met hem in conclaaf moet gaan. Dat heeft me de nodige onrust en dus vermoeidheid gegeven.

Maar een fijn bezoek aan mijn vader gaf weer rust. Ondertussen hoorde ik dat mijn nichtje koorts- en verkoudheidsklachten heeft en dus een corona test gaat laten doen. Wie weet komt het weer iets dichterbij.

Ondertussen ging het in het boek van Thich Nhat Hahn over het onderzoeken van de herkomst van je verlangen voor je je verlangen en liefde echt goed kunt begrijpen en er aan overgeven. Best lastig thema dus. En toch zo begrijpelijk als hij het schrijft. Maar des te moeilijker als je bedenkt dat de meeste mensen hiermee worstelen.

Vandaag ook de bramenstruiken uit mijn tuin gehaald. Iemand zei me al dat die enorm woekeren en dat bleek wel toen ik het met wortel en al eruit probeerde te halen. En ik kreeg ineens heel veel ruimte terug op die plek. Zicht op licht voor andere planten.

En tenslotte een heerlijke wandeling gemaakt op de Larense heide met de gedachte dat dit de laatste blik op bloeiende heide kon zijn. En inderdaad de enorme paarse gloed was er al flink vanaf.

Smakenrad

Deze donderdag was een rollercoaster. Van het begin van de ochtend tot 15.45 uur druk met praten en acties ondernemen. Wel een zeer nuttige dag. Om 15.55 uur zat ik al in de auto om naar Vught te rijden, om samen met mijn goede vriendin te gaan eten in het Smakenrad. Dit is een reuzerad waarin je op donderdag gedurende de zomer sushi kan eten. Telkens was deze niet meer te reserveren maar er was een extra week toegevoegd. Het was prachtig weer, ik was verrast toen ik mijn voordeur uitstapte hoe warm het was met 20 graden. Ik had al wel in de pauze gewandeld, maar toen was het ook nog wat bewolkt. Om 16 uur scheen echter de zon volop, dus dakje open. Voor de zekerheid had ik natuurlijk wel de nodige laagjes kleren aan, voor het geval ook dat het reuzenrad een open rad was… al was die kans vrij klein. Ik was ook heel benieuwd of je meerdere gangen zou krijgen en dus het rad meerdere keren gestopt zou worden, maar ik zou het zien. Vanuit Vught reden we naar ’s Hertogenbosch, want aan de rand, bij de ster, was een groot vlak groen omzoomd met bomen waar het rad op stond. Het idiote is dat ik er al een paar keer eerder langs was gereden over de A2 zonder het te zien. Nu is het reuzenrad ook weer niet zo reuze dat het gigantisch hoog boven de bomen uitkomt, maar toch. Aangekomen bij het Smakenrad was het nog een lege bedoeling. Ik dacht even dat we de enige waren. Maar er bleken al wat mensen te zijn, een afgezet terrein met een wachtruimte voor de ingang van het rad getuigde daarvan. Het was als een VIP lounge opgezet, en even voelden we ons ook zo. Al was er niemand in smoking natuurlijk of iets dergelijks.

Niet lang daarna konden we onze gondel in, en kregen we een plateautje met sushi: 6×6 stukjes waarbij dus 6 verschillende soorten maki’s gegeten konden worden, van vegetarisch tot en met vlees. Voor 35 euro per persoon! Dat was wel even een verrassing, daar hadden we geen rekening mee gehouden. En ook al niet dat we misschien 2 uren moesten teren op 18 stuks sushi per persoon. Maar je kon bijbestellen via een QR code, dan kwam je in een menu terecht waar je 8 stuks extra kon bestellen en vooral heel veel soorten drank. We hadden toch wel trek dus begonnen meteen te eten maar ja, ik dacht we moeten het ook niet te snel opeten want anders duren 2 uren wel heel lang, of we moeten extra geld uitgeven aan 8 maki’s a 13 euro. Dat was toch wel wat veel van het goede, en zo VIP ben ik nou ook weer niet.

Het uitzicht was mooi, ook omdat het nog vroeg was, want we zaten aan de rand van de snelweg en de rand van Den Bosch, dus heel veel skyline qua gebouwen is er niet in de buurt. Maar voor ons scheen de zon volop en gaandeweg etend vulden de maki’s toch wel aardig. Ook misschien vanwege de vleesmaki’s die toch meer vullen dan wortel bijvoorbeeld. Ja, we hebben die vleesmaki’s maar gewoon gegeten, die lagen er nu toch al. En zo principieel ben ik nu ook weer niet, al vind ik de combinatie sushi en vlees nog steeds een hele rare en ongewenste. Het was gezellig en ook al gingen we niet echt ergens heen, tenslotte blijf je maar rondjes draaien met hetzelfde uitzicht, we hadden toch rustig de tijd om te kletsen en wat in te kakken van het eten. De gondel werd telkens een keer stilgezet, voor bijbestellingen van mensen en voor het toetje. Dat maakte het compleet. Ik merkte wel dat ik echt geen persoon voor hoogtes ben, vooral op het moment dat onze gondel over het hoogtepunt heen ging, ik zat continue dan in het luchtledige te kijken. De andere kant op kijken was een stuk rustgevender merkte ik toen we op het eind even gewisseld waren. Nadat het ritje klaar was gingen we nog even bij het restaurant dat op het terrein was zitten, we hoefden niet bij te eten, waar we grapjes over hadden gemaakt tijdens het ritje. Maar je eigen sushi meebrengen was ook nog even als onderwerp langs gekomen. Het werd steeds donkerder toen we toekeken hoe het rad ronddraaide, en het kleurde allerlei kleuren. Een mooie avond zo aan het eind van de werkweek.

Deze week was ik duidelijk onrustig, zat minder goed in mijn vel. Dat is bij mij onder andere te merken aan mijn aanrecht. Als ik niet elke dag zorg dat het aanrecht voor het slapen weer opgeruimd is, en integendeel de hele week aan het oppotten ben, dan klopt er iets niet. Ik denk dat het gekke gedoe met die Corona patiënt bij yoga, die vind jij hele week verstierde de oorzaak was. Ik heb er een hekel aan als er geen orde is, maar in zo’n week maak ik me daar dan toch minder druk of over.

Vandaag voor het eerst weer gezongen met mijn koor, binnen dit keer. Van alle kanten kwamen al direct geluiden van bange mensen die vreesden Corona op te lopen en gingen ofwel van koor ofwel schorten het naar koor komen nog even op. Alsof je de rest van je leven weg kunt lopen van alles om maar niet het hele kleine risico te lopen dat je het heel misschien toevallig krijgt. Hoewel ik begrip moet hebben dat iedereen zelf moet bepalen wat ie wil, vind ik het maar slap. Vooral als er nog eens een enorm verhaal volgt waarom ze toe geven aan hun angst. Hou toch op met dat gemekker denk ik dan en ga eens nadenken. Voorzichtigheid is één ding té voorzichtig een tweede. Het is natuurlijk frustratie die mij tot deze gedachten brengt, frustratie om een situatie die wij niet controleren, en de reactie van mensen op die situatie ook niet. Compassie zou me beter staan, maar soms lukt dat gewoon even minder. We moesten vandaag het koor opsplitsen in twee omdat we geen goede ruimte hadden, de kerk had onverwachts een bruiloft, en dan nog waren we maar met de helft van het koor. Er zijn een aantal nog met vakantie dus hopelijk zijn het er weer wat meer straks. Ik vind het heel jammer want iedereen op het koor is wel voor mij een soort familielid die dus ook daarna verdwijnt.

Na het koor, waar ik overigens heen was gefietst zowaar, het was ook weer heerlijk weer met zijn 20 graden, ging ik nog naar de winkel. Ik had niet geluncht en dat is nooit slim als je naar de winkel gaat. Ik had dus ineens zin in sushi, ja, zelfs na gister het gegeten te hebben, ik heb de smaak weer helemaal te pakken, en nam mijn eigen doosjes mee als verpakking. Maar ook stond de loempiakraam er weer dus dat leek me ook wel lekker, vooral ook omdat ik nog te vroeg was voor het open gaan van de afhaaljapanner. Twee vegetarische loempia’s gegeten, heerlijk. De man maakt ze zelf, althans zijn vrouw dan. En dus ook sushi gehaald. Maar ook zalm voor op de ovenbroodjes, ook biologisch. Ik zit altijd in tweestrijd: koop ik 2 ons gekweekte zalm of 1 ons biologische zalm die als het goed is niet gekweekt is. Er is wel een groot smaakverschil. Sinds ik echter een documentaire heb gezien over hoe die kweekzalmen leven, als teveel haringen in een ton, geen ruimte om lekker te zwemmen, vetgemest en zwemmend door elkaars poep, vind ik het ethisch onverantwoord om het te kopen. En toch zwicht ik soms wel eens… Deze keer niet maar het scheelde weinig. De gedachte deze keer was ook ‘waarom voor kwantiteit gaan als kwaliteit beter is’. En vooral vind ik het lekker voor het weekend en dit biologische is met twee dagen op. De andere kan ik minimaal 4 dagen van eten. En dan werk ik al weer. Door-de-weeks vind ik het sowieso overbodige luxe.

Vanavond met één van mijn buurmannen de beugels gehaald om mijn balken onder het dak te versterken voor als er sedum opligt. Ja de voorbereidingen zijn gestart. Bij de Hornbach was het echter belachelijk druk! Het is wel een grote winkel en iedereen spreidt zich aardig over de winkel naar het zijn smalle paden. Als ik me ergens druk over zou maken zou het deze plek zijn. Ik ga bijna altijd vast de Praxis, om de een of andere reden is het dat altijd een stuk rustiger. Ik begreep van mijn buurman dat de Hornbach zo populair is omdat je er de onderdelen makkelijker per stuk kan krijgen. Bij de Praxis moet je het schijnbaar veelal per pak of aantal iets kopen. Maar ik blijf de Hornbach maar een soort Aldi vinden, totaal niet overzichtelijk en in schappen die niet ogen. En goedkoper is het er ook niet perse. Maar ja, we vonden wat we nodig hadden en waren er in no time weer uit.

Inzicht door een toiletdroom

Ik had weer een rare toiletdroom. Die gaan om de een of andere reden altijd over verstopping of stank. Of het niet kunnen vinden van een toilet. Eén van mijn trauma’s, verstopping, uit mijn jeugd omdat ik altijd teveel toiletpapier gebruikte en dat soms iets teveel was voor de riolering. En ik was niet altijd de enige. Dus misschien lag het gewoon aan de riolering. En de stank… Nou ja die momenten waren er vroeger genoeg. CF geeft nu eenmaal ook verterings- en darmproblemen. Gelukkig is dit sinds de transplantatie een stuk beter…. meestal. Ook een kwestie van genoeg pillen slikken en geen rotzooi eten, wat me steeds beter af gaat. In mijn droom werd ik hiermee ook geconfronteerd. Ik bespaar de lezer de inhoud van de droom. Maar in de droom vroeg degene die ermee geconfronteerd werd ‘is dit nu jouw biologische probleem?’ Ineens kwam bij mij de gedachte dat kennis bij anderen over mijn situatie, over mijn beperkingen, mij rust geeft! Het scheelt dat er geen angst hoeft te zijn over stinken in de wc en over andere dingen als het niet verborgen hoeft te blijven, geen geheim meer is, niet om me voor te schamen. Openheid over ziekte scheelt. Mijn weblog geeft kennis aan anderen over mijn leven, en creëert daarmee begrip. En al die jaren in mijn jeugd, maar ook daarna, heb ik dat niet geweten, heb ik alles verzwegen. Waardoor de omgeving ook niet goed met mij om kon gaan. Had ik dat geweten… Maar ja toen had ik een andere beleving die vooral ingegeven was door angst. Wat als ze het weten van mij en mijn beperkingen, dan gaan ze me vast zielig vinden of rekening met me houden. Of me pesten. Maar feitelijk heb ik het nooit uitgeprobeerd. Het feit dat ik het fijn vond om met soortgenoten op te trekken lag vooral ook in het feit dat deze wisten wat het was en waren nooit verrast. Maar ook niet lotgenoten zijn tot heel veel meer in staat dan ik ze de kans heb gegeven. En bijzonder inzicht en dat in een droom nog wel.

Vandaag merk ik nog eens extra hoe blij ik ben dat ik weer meer vogeltjes hoor en zie. Het lijkt of ze uit hun zomerslaap zijn gekomen nu het weer wat koeler is. De koolmees maakt weer zijn glazige geluidje, repeterend op en neer, en een koppeltje komt regelmatig van mijn silo eten. Heel snel pikken ze wat zaadjes en vliegen dan snel weer weg. Binnenkort ga ik ook een pot speciale pindakaas plaatsen, dan zal het wel drukker worden. Nu vliegen ze al wat op en neer in mijn tuin terwijl ik op een afstand door mijn terrasdeur op mijn bank naar ze zit te kijken. Heel rustgevend. Toch wel fijn dat ik veel struiken in mijn tuin heb waar ze op kunnen zitten en mijn tuin in ogenschouw kunnen nemen. Het badje is nog niet zo populair. Misschien zijn er in de buurt nog meer interessante badjes. Of zijn het gewoon vieze vogels en houden ze niet van badderen.

Ondertussen merk ik ook dat mijn eetpatroon weer iets gewijzigd is. Ik koop elke week verse krentenbollen van de ekowinkel. Met kaas zijn die zo lekker!! En ook eet ik weer meer tosti’s, nu ik de grill van mijn vader geleend heb. Dikke kans dat hij die niet meer terug ziet…

En vandaag weet ik ook dat ik verder kan gaan met fase 2 voor het leggen van een sedum laag op mijn schuur. Het is geschikt bevonden door een expert. Er kunnen nog wat meer verstevigingen aangebracht worden, dus dat ga ik doen. We, ik en één van mijn buren, kunnen door naar het opvragen van offertes voor het leveren en eventueel plaatsen van de sedumcassettes. Ik ben er heel blij mee, en merk dat ik toch stiekem wat bang was dat deze droom niet door kon gaan omdat mijn dak niet geschikt zou zijn. Zelf heb ik helemaal geen zicht op het dak, het zijn vooral mijn buren die zicht hebben op het dak hebben die er profijt van hebben, maar ik hoop minder water door de afvoer van de schuur te krijgen waardoor er minder mos op mijn tegels komt aan de voorkant en ik dus niet meer op een soort glijbaan terecht kom als ik er loop. Maar vooral de natuur hoop ik gaat hier profijt van hebben, meer plantje met bloemetjes voor de bijen en hommels en vlinders. Toch zo’n 16,5 m2.

En dat ik moe was van onrust en drukte bleek ook wel toen ik even ging liggen en ik voor ik het wist een uur later wakker werd. Ik had het er net met de overbuurvrouw over gehad. Zo’n dutje doet wonderen. Ik heb ook weer even zitten filosoferen over het nemen van een hondje. Maar een andere buurvrouw herinnerde me er weer aan wat een drukte en aandacht zo’n hond vraagt. En soms gedoe. Want je moet het wel treffen met de hond. Net zoals niet alle kinderen engeltjes zijn…

Ondertussen heb ik een verwijzing van mijn huisarts naar een goede orthopeed voor een second opinion. Ik moet daarvoor wel eerst mijn gegevens krijgen van het vorige instituut, dat wordt me nu opgestuurd. Weer een stapje verder aan stad ik op zich niet te springen om een operatie. Ik wil gewoon weer lekker kunnen tennissen. En dat kan alleen als ik op mijn knie kan vertrouwen.

10 dagen

Vandaag kreeg ik gelukkig van de assistente van de huisarts te horen dat in mijn situatie van niet-nauw-contact met een Coronapatiënt vorige week maandag een 10 dagen wachttermijn geldt en dat ik dus vanaf morgen ook gewoon bij de huisarts voor mijn knie kan komen, en dus ook mijn overige afspraken van deze week kan houden. Ik vernam van mijn yogadocente dat het RIVM voor nauw-contact 10 dagen in achtneming voorschrijft, maar voor niet-nauw-contact 14 dagen… Dat is wel heel apart. Niet-nauw-contact zou toch korter moeten zijn, zou je denken…

Hoe dan ook, ik heb nu last van mijn linkerknie, naast de meniscus heb ik ook pijn als ik de trap af ga op een andere plek dus, en ben blij dat ze er morgen naar kan kijken om me vervolgens hopelijk door te verwijzen naar een mij geadviseerde orthopeed in het Diakonessenziekenhuis.

Gelukkig heb ik inderdaad geen klachten op dit moment die corona gerelateerd zijn, maar ik spoel ook dagelijks mijn neusholtes, ook toen, en eet veel vitaminen, met een beetje geluk helpt mijn gezonde levensstijl me ook om minder gevoelig te zijn.

Op Facebook refereerde een lotgenootje over ouderdomskwalen bij het ouder worden met CF, want wie had dat gedacht! Ik vrees dat mijn knieklachten in dezelfde categorie vallen helaas. Overleef je een transplantatie, krijg je de ouderdomsverschijnselen op de koop toe. Het moet niet gekker worden. Een CF-er met een rollator en niet vanwege de longproblemen… Komt dat zien! Binnenkort ben ik 30 jaar getransplanteerd, ik ga de goede kant op!

Komende vrijdag is er weer koor en er zijn al mensen die bij voorbaat bang zijn omdat we binnen gaan zingen en voorlopig niet komen. Ik heb geen zin meer in die bangmakerij, de ruimte is goed geventileerd dus ik ga me niet meer verstoppen dan nodig is. Voorzichtig zijn is goed, maar te voorzichtig niet 😉