Donderdag op vrijdagnacht heeft mijn lieve moedertje haar laatste adem uitgeblazen.
Hoewel bijna 87 is ze wat mij betreft te vroeg overleden. Sinds een half jaar zat ze, na veel ellende rondom het herstellen van een gebroken heup, in het geweldige verpleeghuis Antoniushof in Bussum waar ze liefdevol verpleegd werd. Dat lag ook grotendeels aan mijn moeder die het zonnetje in huis was, aldus het personeel. Ik kan het me niet anders voorstellen.
Maar de laatste maand ging het al minder met haar en de laatste twee weken bleken haar bloedwaarden zeer slecht, ze zou eind 2019 niet halen. Maar in die twee weken at en dronk ze bijna niet waardoor ze heel snel verslechterde.
Afgelopen woensdagnacht had ze ademstops dus op donderdag moesten we afscheid van haar nemen. Gelukkig was ze goed bij en keek ze vrolijk op. Comunicatie was al een tijdje niet meer mogelijk voor haar, maar haar blik en glimlach zei genoeg.
Na een dag waken bij haar bed moesten we het aan de nacht overlaten. Gelukkig heeft ze niet lang meer hoeven lijden. Maar de stilte door haar afwezigheid is oorverdovend. Wij zijn intens verdrietig. Gelukkig is ze nu bij Ellen. Maar voor ons is het leven niet meer hetzelfde.
Donderdagmiddag 14 februari is het definitieve afscheid in de Emmakerk in Soest.
stoelenga 