Egel

Vanavond zat ik rustig in het donker televisie te kijken, hoorde ik ineens een getrippel… ik dacht dat is vast een muis of erger nog een rat… ik deed dus alle lichten aan want ergens in het hoekje van de keuken was het te horen. Ik omzichtig naar de hoek, iets zat verscholen achter het gordijn… bleek het een grote egel te zijn. Die was zomaar binnen komen trippelen. Tja, daar sta je dan. Eerst dacht ik geef het een kommetje melk, maar mijn zwager zei toen ik hem belde dat ie dat niet mocht hebben. Dus een beetje water geprobeerd maar het beest was veel te veel geschrokken. Dus toen dacht ik, hoe krijg ik dat beest de deur uit. Die pak je niet even op… Dus hij adviseerde om of tuinhandschoenen aan te doen of stoffer en blik te gebruiken. Ik kon zo snel geen paar tuinhandschoenen vinden dus werd het stoffer en blik. Hij was bijna te groot voor het blik en was niet erg gewillig om van zijn plek te komen… hij ging niet echt in een bol oprollen maar kroop gewoon tegen de muur aan… maar na het nodige heen en weer wiegen en schuiven met de stoffer kwam hij er toch op terecht. Ik heb hem maar even een eindje op weg geholpen naar het ‘ Groene Hart’ en losgelaten in het gras daar. Ik neem aan dat ie nu wel zijn weg vindt…

Shabu Shabu for ever

Woensdag ben ik nog een keer bij Shabu Shabu geweest, deze keer met mijn zwager, zijn vriendin en Alex, o.a. ons bowlingmaatje. Het is toch weer een flink stuk rijden voor 2 uur sushi en hoe vaker je gaat, en hoe lekker het ook is, je verlangt dan toch naar een tent die dichterbij is. En de Japanners in Utrecht hebben het niet, dus… Nu had niet lang geleden iemand me gewezen op http://www.zininsushi.nl en ik ben nog maar eens gaan kijken, blijkt er ook in Nieuwegein bij de Chinees/Japanner aan ‘all you can eat sushi’ gedaan te worden. Dat wordt natuurlijk een stuk interessanter! Dus die moet ik op korte termijn maar eens uitproberen. Nu nog een slachtoffer zoeken die met mij erheen gaat….

Relativiteit

Zo stort je je hart uit en zie je het allemaal maar donker in, en zo word je je weer bewust van het mooie en fijne van het leven. Dat het rouwproces je naar je strot kan grijpen is niet vreemd. Maar dat je ook dingen snel weer moet kunnen relativeren ook niet. Vandaag ben ik op bezoek geweest bij mijn broer en mijn neefje en nichtje. Heerlijk op de motor, zwetend in het leer, maar eenmaal aangekomen direct met zwembroek en al het zwembadje in met twee kleine kinderen die met je ravotten en je omhelsen… dan realiseer je je direct dat je je druk kunt maken over van alles en nog wat in het leven, maar dat het veel belangrijker is om je heen te kijken en te zien wat er is. En zo’n middagje met die kinderen is gewoon geweldig. En ook nog gezellig en ook serieus nakletsen met je broer en schoonzus, dat maakt zo’n dag ineens perfect.

Ik bagataliseer mijn gevoel niet, er zijn genoeg momenten waarop ik ze opnieuw zal voelen. Het verlies van een voor mij zo belangrijk iemand als Ellen is niet zomaar verwerkt. Aan de andere kant leef ik, adem ik en kan ik genieten. Dus als ik even niet in dat gevoel zit dan moet ik dat koesteren. En zo vaak word ik ook niet overvallen door het gevoel. Ik moet het maar laten komen. Tenslotte lijdt een mens het meest onder het lijden dat ie vreest. Het is nog steeds een waarheid als een koe. Het leven laten komen zoals het komt is de ware manier van leven. Niet continue bang zijn om te verliezen. Want eigenlijk heb je het dan al verloren voor het echt gebeurt. Oeverloos opgaan in mijn eigen gevoel is zeker niet dé oplossing. Ik zal me dit wellicht nog vaak moeten voorhouden, wellicht helpt me dat alles te relativeren. En als de tijd komt, dan komt ie. Ik heb het toch niet in de hand.

Verborgen strijd

De laatste paar dagen besef ik weer heel goed dat ik teveel hooi op mijn vork neem, ik realiseer echter ook dat ik mezelf bezig aan het houden ben. Het interview voor Ode aan de Doden van de Kro en ook vandaag, als ik bezig ben geweest met de filmpjes van Domburg doornemen waar zij ook op te zien is en waar niet, en ook foto’s bij elkaar aan het vergaren, ook voor het programma, maken me weer erg bewust van verborgen gevoelens. Ik merk dat ik enorm geraakt wordt door een gevoel van verlorenheid als ik erna kijk. Niet het verlies van Ellen maar mijn eigen verlies, en een angst voor wat er allemaal zal kunnen gaan komen in het leven.

Ik besef dat die angst al heel lang heeft geleefd, ook voor de transplantatie. Als je al zoveel hebt gezien en gevoeld ben je bang dat je het nog een keer moet doormaken. En het erge is, de kans is groot dat ik weer iets vergelijkbaars door moet maken. Ik weet niet goed hoe ik in elk geval dat gevoel kan kantelen, kan omdraaien, dat ik beter kan denken dat het leven nog zoveel verrassingen kan brengen, leuke verrassingen. En dat alles sowieso anders is dan het geweest is, het is nooit hetzelfde. dat heb ik in elk geval wel gezien aan Ellen. Het enige dat hetzelfde is, is dat het een strijd is tegen jezelf en tegen iets dat je niet kan winnen…

Ik ben duidelijk wat minder positief ingesteld op dit moment al merk ik ook dat je heel makkelijk jezelf voor de gek kan houden en gewoon doorgaan met leven zonder terugkijken. Door wat er deze week met het interview is besproken en de foto’s en de film krijg ik die kans niet. En echt nemen wil ik die ook niet. Misschien breng ik mezelf wel continue weer op dezelfde gedachten om me bewust te laten blijven van alles dat ik beleef, van de kwetsbaarheid, en leg mezelf de verplichting op dus nu gewoon te genieten omdat ik niet weet wat er straks kan gaan komen.

Alles rondom Ellen symboliseert de strijd en de kracht, het leven en de dood, de liefde en de eenzaamheid, de leegte en de diepte, de aandacht en de zorg. Ik kan daar niet omheen. Ik ben Ellen. Als het ware. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik weer in een wervelwind van gevoelens en gedachten ben. Ik durf mijn gevoelens niet te laten gaan omdat ik bang ben dat erin verdrink en mijn positiviteit kwijtraak. Ik vind het leven maar zwaar. Wellicht juist omdat ik het te bewust leef. Het leven zou lichtvoetig moeten zijn.

Maar ik weet dat ik niet de enige ben. Ik weet dat heel veel mensen het leven als een strijd beleven, en het zwaar vinden. En dat hoeven niet alleen mensen te zijn die een ziekte hebben. Ergens moet je toch telkens weer een drijfveer vinden om het leven de moeite waard te vinden. Op dit moment kost me dat geen enkele moeite, maar er zijn momenten geweest dat ik dacht dat het wel voorbij mocht zijn. En ik weet dat die momenten ook weer zullen komen. En ik vrees ze.

Keizerin uit het volk, een boekrecensie

Het boek "Keizerin uit het Volk" van John Burnham Schwartz gaat over het leven van de huidige keizerin van Japan, die niet uit de Japanse adel kwam, maar gewoon een meisje uit het volk, zoals de titel ook aangeeft. De namen van de personages zijn veranderd, maar het verhaal komt zeer authentiek over. Japan heb ik altijd al interessant gevonden, ik heb ook twee jaar Japanse cursus gedaan, al kwam ik in die twee jaar niet veel verder dan de simpelste dingen zeggen of schrijven. En dan echt niet in de ingewikkelde karakters.

Het boek vertelt hoe de keizerin via tennistoernooien in aanraking komt met de kroonprins en dat hij langzaam maar zeker voor haar valt, waarschijnlijk omdat ze hem niet laat winnen maar gewoon zichzelf blijft. De keuze die ze neemt om uiteindelijk met hem te trouwen gooit haar hele normale leven overhoop en ze wordt volledig beheerst door de regels en cultuur van het keizerlijke leven, die geen enkele ruimte laat voor persoonlijke contacten of gedachten of handelen. Alles moet volgens protocol en de hele wereld kijkt mee met wat je doet, je bent geen normaal mens meer. Je moet erg veel van iemand houden om dat vol te houden.

Vervolgens krijgt ze een zoon, die ook op een vrouw uit het volk valt. Het verhaal lijkt zich te herhalen al zorgt de keizerin nu zelf ervoor dat deze vrouw haar zoon trouwt, ook al weet ze wat ze haar gaat aandoen. Ze kiest voor haar zoon omdat deze weigert iemand anders te nemen en palmt de vriendin in met de belofte dat zíj wel voor haar zal zorgen, wetende dat ze maar weinig echte macht heeft omdat te kunnen doen. Het loopt dan ook mis, want deze vrouw kan het leven niet aan zoals de keizerin dit uiteindelijk wel kon. Blijkbaar moet je bovenmenselijk zijn of helemaal uit dezelfde cultuur komen om voor zo’n leven te willen kiezen. Ik vond het bijzonder intrigerend en ergens op een bepaalde manier ook herkenbaar dat je van het een op het andere moment je leven totaal machteloos uit handen moet geven en daar verder niets tegen kunt doen. Zelfs als je daar zelf voor gekozen hebt. En dat een benijdenswaardige positie soms helemaal niet zo benijdenswaardig hoeft te zijn.

Verbod op popcorn in bioscopen

Den Haag (Van onze correspondent ) De regering heeft besloten dat er per 1 juli 2009 geen popcorn geserveerd meer mag worden in bioscopen. Na uitgebreid onderzoek blijkt het merendeel van mensen het gegraai in de bakken en het gekraak en gesmak dat erop volgt als zeer aanstootgevend te beschouwen. Ook blijkt het een slecht effect op de nationale gezondheid te hebben van alle bioscoopbezoekers. Niet alleen krijgen degenen die het eten overmatige hoeveelheden suikers of zout binnen (afhankelijk van het soort), wat de nodige gezondheidsproblemen geeft als verhoogde kans op suikerziekte dan wel overmatig uitdrogen, ook heeft het een stimulerend effect op niet-popcorneters: zij gaan de popcorn kopen omdat zij het gegraai en gekraak van andere popcorneters niet meer willen horen. Je kunt beter meedoen dan eronder lijden is dan het motto.

En lijden doet het want de film volgen lukt niet met deze afleiding. Het gevolg is een extreme stress- en irritatiebeleving die ook het overig functioneren van de mensen thuis en op het werk beïnvloedt. Popcorneters beseffen niet wat ze anderen aandoen. De overheid ziet het  als taak te waken voor de geestelijke en lichamelijke gezondheid van anderen die lijden onder de verslaving van inwoners van Nederland. Aldus kan niet anders geconcludeerd worden dat, in navolging op het rookverbod in de horeca en publieke ruimten, nu ook het popcorneten in bioscopen moet worden verboden. Deze zal met ingang van 1 juli 2009 gehandhaafd worden door de keuringsdienst van waren. Elke overtreding van het verbod zal per popcornbak die verkocht wordt 1000 euro kosten.

Hight tea, Borrel, Queens Gallery, Chez Willy en Hancock

De donderdag was een dag van teveel activiteiten. Ik was denk ik nog moe van het onbewust toeleven naar het interview van woensdag. Rond de donderdagmiddag had ik heel veel zin om in bed te kruipen maar ik had nog verplichtingen die dag: een high-tea met communicatie die bij ons in het gebouw zijn getrokken, daarna ondertekening van het contract van mijn project, erna een borrel om het te vieren, vervolgens een etentje met mijn vrienden en ook nog de film…. Ja, als ik het zo opsom word ik al moe, en dat was ik dus ook… na de borrel had ik gewoon naar huis moeten gaan en op de bank kruipen en voreg gaan slapen.

Maar nee, ik had A gezegd dus zou ook B zeggen. Wachtend op de jongens liep ik wat rond de buurt van Stairway waar we altijd afspreken en heb ik tussendoor eindelijk mijn eettafellamp gevonden bij Queens Gallery aan de Mariaplaats.,En ook een plafonière voor in de woonkamer. Queens Gallery heeft al een tijdje opheffingsuitverkoop en ik wilde er al heel lang heen, en nu dus in één keer geslaagd! Jammer dat ze weggaat het is een bijzondere winkel!

Het restaurant werd "Chez Willy" aan de Oudegracht aan de Werf vlak onder het Rembrandttheater. Het eten was goddelijk!!! Ik gebruik dat woord bijna nooit, maar het gerecht dat ik had, lamshaasjes in thijm-honingsaus, was verrruukkkkelijk!!! Helemaal als je er rijst bij eet. Helaas hadden we geen tijd voor een voor- en nagerecht dus de rest heb ik niet kunnen ontdekken maar een tweede poging ga ik daar zeker wagen. Daarnaast was het beredruk, iedereen wilde buiten zitten vanwege het prachtige weer dus de jonge bediendes  vlogen op en neer. Maar ze bleven ontzettend aardig! Nee, een absolute aanrader!

Daarna was het de beurt aan de film ‘Hancock’ met Will Smith. Een comedie over een anti-superheld die wel wat reclame kan gebruiken. Een heel leuke film en gaandeweg de film kwam ik ook weer wat tot rust, twee uurtjes zitten op een stoel helpt wel om wat bij te komen al is het nog geen dutje op de bank. Na de film was het nog steeds een zwoele zomeravond, en lekker gezellig in de stad. Voor mij was het echter zorgen dat ik mijn bedje op ging zoeken.

Echter, de drukte van de hele dag maakte dat ik niet of nauwelijks kon slapen: alles was nog gespannen. Dus na een brak nachtje was het vrijdag weer vroeg dag, ondanks dat ik een uur later begon. Maar het was wel een heel interessant dagje en met een vroege stop in de middag en mijn welverdiende slaapje op de bank in de middag (ik lijk wel een oude man) is het weekend prettig begonnen.

Ode aan de doden

Woensdag was me een dagje: ik had het interview voor het nieuwe programma ‘Ode aan de doden’ dat 2 november uitgezonden wordt door de KRO. Het is een programma waarin mensen, die het afgelopen jaar zijn overleden, herdacht worden op een positieve manier: wat ze betekend hebben voor anderen. De programmamaker had de necrologie van Ellen gelezen in de Trouw en vond haar verhaal interessant. Ik weet niet eens hoe ze nu precies bij mij gekomen zijn, misschien via mijn site… Hoe dan ook, ze wilden me interviewen over Ellen haar leven in samenhang met de transplantatie en alles wat ze heeft doorgemaakt. En dat is dus woensdag gebeurd.

Ze kwamen bij me thuis filmen, ik op mijn eigen bank op t.v…. wie had dat gedacht. Ik ben wel de nodige tijd bezig geweest om mijn huis weer eens flink op orde te brengen, onder andere stofzuigen maar ook dingen verplaatsen naar onzichtbare plekken… dus opruimen. De week ervoor was Gertjan al langs geweest om teen en ander te bespreken. Het was apart, Bianca ging naast de camera zitten en al pratende had ik half het gevoel tegen haar te praten en half tegen het publiek op televisie. Maar het ging redelijk goed al had ik wel het idee dat ik lang niet alles verteld had…. hoe kan dat ook in ongeveer een uurtje tijd.

Erna zijn we de tennisbaan van Rijnhauwen op gegaan en ben ik al tennissend gefilmd… Dat wilde ik al een tijdje maar ik zal er zelf niet veel wijzer van worden, het ging niet om mijn techniek bij het tennissen, al kan die duidelijk wel verbetering gebruiken. Maar Bianca speelt ook een stuk hoger dus… Heel apart wel om dit zo voor televisie te doen. Of het uitgezonden wordt echter…

Ik had me de dagen ervoor regelmatig zitten bedenken wat ik allemaal zou zeggen maar eigenlijk had dat weinig zin: op het moment dat je begint te praten gaat het zoals het gaat, je kan hooguit wat steekwoorden voor jezelf gebruiken en je moet de juiste vragen krijgen om het een richting op gestuurd te krijgen. Nou ja, ik zal wel zien, al weet ik niet of ik zelf wel zal gaan kijken die 2e november. Ik begrijp het wel een beetje als acteurs niet willen kijken naar de films waarin ze spelen. Je bent nooit tevreden en het is gewoon minder om jezelf terug te zien. En die ervaring heb ik tot nu toe ook.

Dus ik laat het maar aan anderen om te beoordelen of ik het goed gedaan heb. Ik heb het in elk geval niet voor mezelf gedaan, zo nodig hoef ik niet op televisie, (Ellen trouwens ook niet) maar ik vond het een eer Ellen haar verhaal aan Nederland te vertellen. Ellen zelf zou ook hoogst verbaast zijn geweest dat men haar nog eens apart op televisie zou willen herinneren, zo bijzonder vond zij zichzelf niet. Ik hoop dat ik haar tot haar recht heb laten komen, meer dan 2 1/2 minuut zal het al met al niet duren maar toch!

Het vernieuwde Shabu Shabu

Vandaag konden we eindelijk weer genieten van een enigszins mooie zonnige dag, met lekkere temperatuur en naar het schijnt mogen we er de hele week zelfs van genieten, wat een geluk! Voor mij kwam dit perfect uit, ik had vandaag een etentje met Veronica bij Shabu Shabu, my treat omdat ik verzuimd had op CFBeachdance te verschijnen… Shabu Shabu, voor wie het nog niet weet, is een ‘all you can eat sushi’ Japanner, maar je kan er ook van de kaart eten al zal niet niemand dat snel doen: je kunt voor rond de 20 euro 2 uur lang zoveel sushi eten als je wilt. Medio mei is Shabu Shabu verbouwd en het is nu twee keer zo groot! Het eten was al verrukkelijk dus twee maal zo lekker zou ik niet durven zeggen maar het smaakte weer voortreffelijk.

Bijkomend voordeeltje van de zonnige dag: ik kon met de motor gaan! Eerst naar Voorschoten en daarna naar Rotterdam. Heerlijk! Wat is het toch een rijgenot op die Honda VFR, ik kan er lyrisch over blijven maar ik zal me inhouden. Anyway, terug heb ik aardig geblazen, ik zat nog ruim en breed op mijn Wilhelminapepermuntje te zuigen toen ik al mijn tuin in reed… Nu moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat de helm zo strak zit dat de wangen platgedrukt worden en er dus geen kauwbeweging mogelijk is, dus al die tijd heeft dat ding op mijn tong liggen smelten…  het is een manier. Dus, een lekker dagje al met al.

Schoonschip maken

Vandaag was een dag van schoon schip maken. Dat kan je op meerdere manieren interpreteren zoals jezelf eens ontdoen van onnodige contacten, zaken of banden herstellen en gewoon opruimen. Voor mij dus de laatste: niet alleen heb ik mijn oude bed tussen twee buien door weggebracht naar een vriend van me zodat het toch weer een nieuw tehuis heeft, tevens heb ik hem zijn huis helpen opruimen: soms heb je de stimulans van een ander nodig om dat te doen. Ik zelf ken ook zo mijn perioden en ook nu, met een computerkamer vol bedrotzooi was ik blij dat het snel weg was. En alles dumpen op de zolder is makkelijk maar ook die heeft zijn grenzen…

Deze paar dagen ben ik sowieso lekker bezig geweest met praktische zaken en dat helpt op ook opruimen in je hoofd. Alleen maar denken over denken, malen en herhalen… je wordt er gek van. Dus je eens met puur aardse tastbare dingen bezighouden brengt je weer met je beiden voeten op de grond. En je wordt er lekker moe van en dus slaap je ook beter. Over slapen gesproken, ik heb dus mijn eerste nacht op mijn nieuwe bed doorgebracht en ik heb prima geslapen. Gek genoeg moest ik het meest wennen aan het nieuwe gezondheidskussen, want eigenlijk kan ik zelfs nog op een spijkerbed slapen volgens mij… Maar ik ben langzaam maar zeker steeds blijer met het bed.