Revolutionary Road

De film Revolutionary Road bevat een onvoorstelbaar diep ingrijpend verhaal. Niet alleen in de film maar het zet je enorm aan tot denken over je eigen leven. Van het realiseren dat je zelf ook vaak niet durft te kiezen voor nieuwe dingen, van het openlijk durven zeggen wat je denkt en voelt, van het gevangen zitten in een situatie zonder dat je je er bewust van bent, tot het het machteloze gevoel dat je je situatie niet kunt veranderen. Het komt allemaal langs op fenominale wijze vertolkt, met name door Kate Winslett, maar ook door Leonardo di Caprio. Had ik eerst mijn twijfels of Leonard wel tot zo’n rol in staat zou zijn, gezien zijn eerdere rollen, ik was aangenaam verrast.

Het verhaal: een stel leert elkaar kennen, worden verliefd en trouwen en krijgen kinderen. De vrouw is ontevreden en wil losbreken uit het gezapige maar vooral doodse leventje waarin ze terecht zijn gekomen. De man lijkt aanvankelijk mee te gaan in dat gevoel, zij het met moeite, tot hij verleid wordt toch te kiezen voor het veilige leventje waarin zijn positie duidelijker en zekerder is. De droom die ze nastreven wordt uitgesteld met desastreuze gevolgen.

Het is een film die je moet zien, ik kan het niet anders zeggen. Het is een gevoelige pijnlijke verdrietige film met enorme contrasten, pijnlijke humor af en toe, die erin bijt. Het gelukzalige gevoel wordt telkens afgewisseld met een droefgeestige. Maar alles zeer herkenbaar en daardoor lang niet zo zwaar als ik het beschrijf.

Het deed me realiseren dat eerlijk en open zijn over je gevoelens, je doelen stellen en ze ook naleven in het leven, je niet door je angsten laten beperken, jezelf niet voor de gek houden en vooral open staan voor nieuwe dingen, één van de belangrijkste dingen in het leven zijn. Je kan ervoor kiezen om de veilige weg te volgen in het leven, als je wilt kan je gewoon met de stroom meezwemmen. Maar voor je het weet volg je niet je eigen pad maar het pad dat je geacht wordt te volgen of een pad dat je niet meer lijkt te kunnen afbreken of vanaf te stappen. Het is meestal niet het pad dat je gelukkig maakt.

Je gevoel te volgen is een kunst in het leven die weinigen gegeven is. Zekerheid maakt dat we onszelf en ons geluk vaak in de weg staan. Het is soms een kwestie van doen, en dat is vaak teveel voor ons. Probeer eens van de geijkte paden af te stappen en het brengt je in onverwachte situaties. Je laten verrassen door het leven is eng maar zeer de moeite waard.

De deur open, de muur weg

Vandaag is me nogmaals duidelijk geworden dat het tijd is dat ik iets ga doen aan het verdriet dat ik tot nu toe aan het onderdrukken ben. Vandaag was ik bij holistisch massagetherapeute Annemieke van Leeuwen, die haarfijn aanvoelt wat er allemaal niet klopt bij mij. En met gerichte vragen als ‘heb je het gevoel dat je onder druk staat’, is wel duidelijk dat dit het geval is. De druk die ik mezelf opleg welteverstaan. De druk van elke dag moeten genieten, er willen zijn voor mensen, dankbaar zijn voor wat ik heb gekregen en dat tonen, de druk om elke dag waardevol te laten zijn, inhoud te kunnen geven. De druk om te streven naar liefde, naar warmte, naar vertrouwen, naar loslaten. En om alles goed te willen doen.

Mijn rug zit niet voor niets vast rond mijn middenrif. Van schouderblad tot navel zit in mijn rug alles vast. En het stomme is dat ik het vast hou. Net als de hand zand waar ik eerder eens over schreef, ik blijf knijpen om vast te houden, om controle te bewaren. Ik kan het niet los krijgen. Ik probeer elke keer een antwoord te krijgen pp wat de oorzaak is van dat vasthouden, maar het is een feit dat ik hetzelf lijk te doen, zonder het antwoord te vinden. Met het niet toegeven aan mijn gevoel, mijn verdriet, zelfs bij de therapeute, zet ik mijn lichaam op slot. En als het op slot is, geeft dat klachten.

Het vervelende is dat je het gevoel, het verdriet, niet kan controleren. Daarom laat ik het waarschijnlijk ook niet toe. Controle is altijd mijn beste vriend geweest in mijn leven, het is waarschijnlijk de reden waarom ik er nog ben (afgezien van heel veel geluk). De problemen benoemen, een strategie uitdenken om het aan te pakken, en het vervolgens oplossen. Dat is wat ik doe, altijd gedaan heb, en wat goed werkt. Maar het verwerken van verdriet, het verwerken van 42 jaar strijd, dat kan je eigelijk niet controleren, dus stop je het maar weg. Want dan is het onzichtbaar en hoef je er niets mee te doen. Alleen werkt het lichaam niet zo. Je stopt het weg, maar het gaat gewoon verder met werken waar je het weggestopt hebt. En op een onverwachte dag komt het naar boven. Als een aardbeving vanwege het verschuiven van de balans, abrupt en onvoorspelbaar.

Dus ik heb nu maar besloten dat ik me open moet stellen voor dat verdriet. Volgens mij kom ik anders niet verder. Ik kan mezelf niet goed geven als ik niet open ben, als ik niet mezelf durf te geven. En het gevolg is dat een ander zich dan ook niet aan mij zal geven. Wat heb je aan iemand die een muur om zijn hart heeft, ook al wekt ie nog zo de indruk dat de deur wagenwijd openstaat. Feitelijk is de drempel waarschijnlijk al te hoog om überhaupt binnen te kunnen stappen. Ik heb daarom een afspraak gemaakt met mijn maatschappelijk werkster, die me ooit bij het begin van de transplantatie begeleid heeft. Kijken of ik dan wel in staat ben om mezelf open te stellen. En eens durf toe te geven aan het verdriet.

Zitcomfort

Vandaag had ik mijn tweede les "introductie in de kunstgeschiedenis", deze keer over de Romeinen. Bijzonder interessant, mede omdat ik afgelopen zondag een tentoonstelling over hen gezien heb in de Kunsthal in Rotterdam.

Maar vooral interessant ook om te horen wat zij toen allemaal al konden. Zij bouwden al met bakstenen en cement bijvoorbeeld. Ze bouwden op zo’n manier dat veel gebouwen nu nog staan. En ze hadden al riolering onder de straten. Dan snap je toch niet dat er in de middeleeuwen open riolen op straat waren. Misschien dat het een niet echt in verhouding tot het andere staat, mede door de tijd waarin men leefde, de armoede, maar mij komt het toch raar voor dat als het wiel al is uitgevonden, een ander dan nog leeft alsof het er nog niet is. Het had aardig wat meer comfort gegeven in de middeleeuwen denk ik dan maar even met mijn simpele ziel.

Het was wel weer flink uitzitten, die cursus. Niet om het verhaal, wel om de stoeltjes. Mensenlief, kerkbanken zijn er niets bij! Ze ogen heel comfortabel, met een laagje stof. Maar als je er een uur op gezeten hebt, voel je je kont, althans ik, ik ben tenslotte de dikste niet. En ook de rug begint aardig te protesteren dan, ook al ga ik goed rechtop zitten. Nu zal ik wel even uitzonderlijk zijn omdat ik last van de rug heb en goed zitten al een aardige inspanning is.

Maar goed, de mensendiecktherapeute zijn niet voor niets dat ‘zitten’ een ‘werkwoord’ is, dus dat het inspanning kost. Anders zou het ‘hangen’ in een stoel zijn (wat ook als een werkwoord klinkt trouwens). Mmmm, theorie gaat niet helemaal op. Hoe dan ook, na twee uur cursus zoek ik wel naar een manier om die rug even lekker rust te geven. Ik vrees dat alleen mijn bed dat comfort kan bieden, maar dat is de ergste plek niet.

Persoonlijke dingen

Ik hoor zo af en toe dat mensen vinden dat mijn stukjes de laatste tijd wat minder persoonlijk zijn geworden… Ik ben nu eenmaal niet dagelijks met problemen bezig, ik laat me leven en leiden door wat me gebeurt. Op dit moment ben ik bijna elk deel van de dag bezig met mijn houding, sta ik goed, zit ik goed, voel ik iets, voel ik minder etc. Lekker oppervlakkig, eenvoudig. Er zijn maar weinig momenten dat ik weer in een diepe beleving van ’t een of ander zit, en dan schrijf ik erover. Ik vind het leuk om mijn gewone bezigheden te beschrijven, het is een soort resumé van de dag.

Vandaag had ik twee overleggen waar het me goed lukte om te zorgen dat ik de controle hield als ‘voorzitter’ en dat eruit kwam wat ik ook beoogde. Dat maakt dat ik me trots voel, dat ik weer iets heb geleerd, en het geeft zelfvertrouwen. Ik denk dat dit ook een onderdeel is van mijn leven: continue blijven leren, want je weet niet wanneer je het nodig hebt of kan gebruiken. Gewoon genieten van het kleine, want er is al zoveel om je zorgen over te maken. En dus vertel ik mijn dagelijkse beslommeringen in mijn weblog, soms interessanter, soms minder, zoals het leven dus. Ieder zoekt maar erin wat ie erin wil zoeken.

Bovendien ben ik me bewuster geworden van mijn leven dankzij dit weblog. Eerder vertelde ik de dingen die ik schrijf altijd aan mijn zus. En dat kan nu niet meer, dus dit weblog is een vervanging van mijn zus zullen we maar zeggen. Kan je nagaan hoe saai het soms voor mijn zus moet zijn geweest :0) Maar het rare is dat mijn zus het heerlijk vond om te horen wat ik nu weer had gedaan of had meegemaakt. Zeker in de tijd dat ze zelf niets meer kon leefde ik een beetje voor haar, en lifte ze mee op mijn leven. Dat gaf mijn leven dubbele betekenis. Dat was heerlijk en zo praat je dus ook makkelijk over alledaagse dingetjes.

Het leven is niet alleen maar zware dingen ook al maak je die dingen soms mee. Relativeren in het leven is één van de belangrijkste krachten om te ‘overleven’. Dat is mijn ervaring. En voor mij werkt het. Daarmee zijn mijn minder persoonlijke dingen dus eigenlijk juist heel persoonlijk. Doe er mee wat je wilt.

Kunsthal Rotterdam

Vandaag ben ik met Dorie naar de Kunsthal in Rotterdam geweest. Het was prachtig weer, heb lekker in het zonnetje staan wachten tot ik haar ontmoette. En het stukje naar de Kunsthal gelopen. De kunsthal is helaas niet aangesloten bij Museumkaart, omdat ze geen vaste tentoonstelling hebben, zo zeggen ze. Ik vind dat maar onzin, maar ja, het zal wel een regel zijn. Het kost je dus toch 9 euro, maar goed voor kunst moet je wat over hebben. Het tweede minpunt is dat het restaurant niet via de tentoonstellingsruimte te bereiken is. Je moet buitenom lopen. En met deze kou is dat geen pretje. Maar ja, voor een kopje troost moet je ook wat over hebben en anderzijds zijn we ook geen watjes.

Deze keer waren er de volgende tentoonstellingen: Hair, foto’s van haar op allerlei delen van het lichaam. Hoewel haar de gewoonste zaak van de wereld is, kan het toch heel onsmakelijk overkomen als je het in bepaalde context vastlegt met de camera.

Alberto Giacometti met prachtige beelden. Hij heeft drie stijlen gehad, die op één stand mooi tot uiting komen: kubisme, surrealisme, en realisme. Vooral het laatste heeft hij veel gemaakt, menselijke gedaantes, gemaakt zoals je het ziet, niet zoals je weet dat het is. Een gezicht zie je plat, niet rond. Je wéét dat een gezicht rond is maar als je iemand aan kijkt, ziet het toch anders. Hij heeft ook prachtige miniatuurbeeldjes gemaakt. Ik vond het erg leuk en mooi om te zien! Als je over het doel hoort, beweging in een eenzame omgeving, dan kan je dat er aardig in terugvinden. Zeer de moeite waard!

Kaveh Golestan werd tentoongesteld met trieste foto’s genomen in Iran, over de Iraanse revolutie en de terugkeer van Ayatolla Khomeini, over de oorlog tussen Iran en Irak en de Koerdische vrijheidsstrijd. Hij is overleden toen hij op een landmijn stapte. Zijn wereld moet ongelooflijk ellendig geweest zijn, alles dat hij vastlegde was ook wat hij door maakte. Wederom een bewijs hoe onmenselijk mensen met elkaar om kunnen gaan. Dit is iets van alle tijden, ook vandaag de dag nog kunnen mensen elkaar dingen aandoen waarvan je niet begrijpt hoe het kan. En het fanatisme in de mens is nooit weggeweest, het heeft alleen maar andere gedaanten elke keer. En bijna altijd wil de een zijn macht opleggen aan een ander. Met een hoger doel als middel. Het is gewoon te triest voor woorden.

Fair Fashion, een klein zaaltje met een flink aantal poppen met allerlei kledij: daar ben ik snel voor de vorm doorheen gelopen, want ja, wat moet je er van vinden. Is meer iets voor vrouwen. Jaap Rozema, met leuke foto’s van Rotterdam. En de Glorie van Rome, over het de tijd van het Romeinse Rijk, hoe men leefde, de vondsten die men gedaan heeft, van vooral dagelijkse voorwerpen en munten en inrichting van de leefomgeving. Aardig veel informatie, daar moet je even de tijd voor nemen.

Al met al weer een interessante middag met kunst.

Frost/Nixon

Ik ben naar de film Frost/Nixon geweest. Ik had van tevoren gelezen dat het een goede film was ook al ging het over een interview tussen twee mannen. Nu blijkt dat het thema wel het interview is, en het interview natuurlijk ook gehouden, maar vooral de geschiedenis rondom het interview wordt verteld. Dat de interviewer zelf niet de meest gerenommeerde interviewer van politici of wat dan ook is, maar ‘gewoon’ een bekende presentator… en de moeite die hij moet doen om überhaupt het geld bij elkaar te krijgen voor het interview. En het belangrijkste, om te zorgen dat het interview de moeite waard is, dat hij er zelf niet ten ondergaat en Nixon laat zeggen wat hij hem moet laten zeggen.

De film heeft heel veel ingebouwde spanning, met name in het interview, als het lijkt of het de verkeerde kant op gaat, en niet zo’n beetje ook. Hoe het op het laatst toch omslaat… Maar ook met de nodige humor op verschillende momenten. De acteurs zijn geweldig gecast en spelen hun rol uitmuntend! Dat maakt mede de film erg aantrekkelijk om te zien. Het zijn ook niet de eerste de besten die meespelen: Frank Langella, Sam Rockwell, Kevin Bacon, Oliver Platt.

Kortom een film die je flink bij de les houdt, je meesleept in de positie van de hoofdrolspeler, de interviewer Frost, gespeeld door Michael Sheen, die ik eigenlijk nog niet goed kende. Wellicht nog vooral bijrollen speelde. Maar ja, ik wist ook niets van dit bekende interview terwijl het dus allemaal echt gebeurd is. Het was een rare gewaarwording om de stress van de interviewer over te nemen… iets minder prettig dus ook.

En gek genoeg was het moment van overwinning daardoor ook niet zo sterk als ik gedacht had. Ik zat achteraf te denken hoe deze nu toch tot die ontboezeming was gekomen… ik moet de film blijkbaar nog maar een keer kijken, als tie op filmnet komt. Maar het is dus een absolute aanrader! En meteen ook de vierde film die ik dit jaar al gezien heb, dus op naar een nieuw record!

Weekend!

Ik was vandaag chagrijnig. Het zal zeker met het weer te maken hebben. Ik heb nog het geluk dat ik de auto kan pakken, want donderdag ben ik natgeregend en dan heb ik nog meer hekel aan regen dan normaal. Op het werk moest ik in eerste instantie ook alleen maar bezig met schrijfwerk en dat vind ik toch minder uitdagend. En ik had een klusje in mijn maag geschoven gekregen die vandaag even helemaal verkeerd viel. Maar een lekkere gehaktstaaf bij de lunch bracht al verandering in mijn stemming. En ook de middag werd onverwachts productief. En met het bezoek van Veronica bij het eten was het natuurlijk helemaal goed. En daarna nog een avondje rustig op de bank, filmpje kijken en ondertussen pinda’s naar binnen schuiven afgewisseld door chocola met rozijnen… deze keer heb ik me niet ziek gegeten. En met het oog op het weekend nog redelijk op tijd op bed ook (ongeveer nu). Ik heb weer helemaal zin in het weekend!

Milk

Vanavond ben ik geheel onverwachts (zou eigenlijk gaan snookeren) naar de film Milk geweest in Springhaver, Utrecht. Wat een geweldige film! Heb ik altijd een beetje een ongemakkelijk gevoel bij films met homosexualiteit als thema, deze film is recht door het hart, eerlijk, open, en prachtig vertolkt door Sean Penn. Als je de foto van de jongere Harvey Milk ziet, zie je ook dat hij heel goed gecast is. De manier waarop hij Harvey Milk in beeld brengt is meeslepend. De film, gedraaid alsof het allemaal ter plekke gebeurt, levensecht, geeft een enorm gevoel van trots dat iemand zoiets kan en durft te doen. Je moet wel een bijzonder mens zijn, waarvoor je ook strijd, om je zo bloot te kunnen geven tegenover alles en iedereen. Je zo in te zetten voor wat je voelt dat goed is.

Het verhaal: Op zijn veertigste verjaardag realiseert Harvey dat hij nog niets bereikt heeft in het leven. Zelfs zijn homosexuele geaardheid heeft hij nooit durven uiten. En nu, met de juiste mensen in zijn omgeving, de juiste vriend, wordt hij ineens gedreven om op te komen voor de minderen, met name de homo’s maar uiteindelijk ook alle onderdrukten. En in een paar jaar tijd lukt het hem om in San Francisco lid van de Board of Supervisors te worden en zelfs politieke macht te kunnen uitoefenen. Met zijn acties is Harvey Milk een icoon van de burgerrechtbeweging en de homoseksuele gelijkberechtiging in de Verenigde Staten, maar ook daarbuiten geworden. In een bijna 2 uur durende film wordt het politieke levensverhaal van Harvey, door hem zelf ingesproken op band, op doordringende wijze verhaalt. Hij werd vermoord door een politicus die de strijd bleef aangaan tegen Harvey en het onderspit moest delven. En een ongelooflijk ontroerende rouwstoet van 13.000 mensen was het gevolg. Een film die zeer de moeite waard is om te zien.

Bianca Ryan

Vandaag heb ik iets onvoorstelbaars gezien/gehoord. Ik zag bij Carla een gadget naar het YouTube filmpje van Bianca Ryan, een elf jarig meisje dat de X-Factor won…. Het kind is elf jaar, komt bedeesd het podium op en zodra ze haar mond open doet komt me daar toch een geluid uit… onvoorstelbaar en prachtig. Misschien loop ik wat lichtjaren achter (of twee jaar), want het is al weer even geleden dat ze won, maar dit was heel bijzonder. Heb je haar nog niet horen en zien zingen, dan kan dat sowieso op http://nl.youtube.com/watch?v=hrSUf68ScjQ maar ze heeft inmiddels ook haar eigen cd gemaakt.
Dit moet je zien.

Historie in eigen stad

Vandaag ben ik wederom terug in de tijd gegaan, de cursus heeft me geïnspireerd. Ik heb gelezen over Cycladische idolen, Koning Minos en, minotaurussen, epische verhalen, de slangengodin, de leeuwenpoort van Mycene, kortom de pré-Griekse kunst en culturen, zoals de Minoïsche, Myceense. Bijzonder hoe bijvoorbeeld de Acropolys van Athene een heel ander gezicht krijgt als je weet dat het in verschillende jaren is opgebouwd en uit verschillende stijlen bestaat. Ik heb daar foto’s genomen van pilaren die vrouwen voorstellen. Dit blijkt het Erechtheion te zijn met priesteressen uit Karyae als dragers.

Het leuke is dat dit ‘thema’ terug te vinden is in Utrecht, namelijk bij de Winkel van Sinkel, waar ook vrouwen als pilaren staan en hun hoofden als kapiteel dienen: de aansluiting met het hoofdgewelf. Dus de kunst van vroeger is gewoon terug te vinden in mijn eigen stadje. Al is natuurlijk de Winkel van Sinkel een 19e eeuws gebouw. Maar vaker in de tijd zijn stijlen gekopieerd en daarmee verder ontwikkeld. Fascinerend!

En wat dacht je van de Nike-tempel. Als Nike als schoen bekend bij je is, dan is het grappig te zien dat er ook een gebouw is dat Nike heet en dat Nike een godin was: de godin van de wijsheid, maar ook van de oorlog en de overwinning. Lang leve Wikipedia, die me zoveel wijsheid bij brengt. Ik heb altijd al gedacht dat het leuk zou zijn om geschiedenis te leren, en nu, als hobby, is het heel relaxt. Maar als universitaire studie, met al die tentamens… nee dat maar ff niet. Maar je weet nooit, een mens is in elk geval nooit te oud om te leren.