Met de aanname van de Donorwet, dat iedereen in principe donor is tenzij je aangeeft dat je het niet wilt zijn, is er eindelijk een doorbraak in politiek land gekomen. Al moest de NS er blijkbaar een handje bij helpen door een tegenstander te ‘vertragen’. Lang leve de NS! En jammer dat de politiek toch zo veel moeite heeft om moeilijke keuzes te maken. Dat daar toch weer een concessie moest komen dat het geen ‘JA’ is maar ‘Geen bezwaar’. Maar daar is het niet voor niets politiek voor. Maar lang leve Pia Dijkstra voor het blijven doorgaan met haar strijd om dit te bereiken!
En dan het gevolg. Word ik vanochtend wakker gebeld om te vragen of ik gehoord heb over wat voor heisa de aanname van de Donorwet heeft veroorzaakt in de social media. Dat 4500 mensen teruggekomen zijn op hun “JA” terwijl de wet nog door de 1e Kamer moet en dus nog niet eens geldt.
En dat getransplanteerden zelfs verweten zou worden dat zij oorzaak zijn van het overlijden van een familielid… Je kan ook niet even je ogen sluiten of alles wordt weer ter discussie gesteld. Gelukkig heb ik niet van die kortzichtige (of moet ik zeggen stompzinnige?) mensen in mijn omgeving…
Ik begrijp de heisa niet, maar misschien is het goed dat mensen nu eens bewust bezig gaan met dit vraagstuk. Blijkbaar is dat nodig.
Wat mensen echter vaak niet weten is dat het feit dat je een reële kans op een orgaan nodig hebt om weer vertrouwen en hoop te krijgen om verder te gaan met vechten en strijden om in leven te blijven. Vijf jaar wachten op longen als je er nu voor dood bij ligt, geeft namelijk niet de kracht die je nodig hebt om er door te komen.
Wat mijn donorlongen voor mij betekenen is geen vraag meer lijkt mij: ik heb nu al weer bijna 26 jaar verlenging van mijn leven gekregen en heb het leven gekregen dat sommigen dagelijks al beleven maar zich niet bewust zijn, en anderen alleen maar van kunnen dromen.
Deze Donorwet is meer dan het doorgeven van leven. Het geeft sommige mensen weer hoop! En het ergste is dat al die mensen die nu zo fel reageren misschien in hun leven op een moment komen dat zij zelf die hoop hard nodig hebben. En dan zullen ze het vast ineens heel anders zien!
En ik ben weer benieuwd naar wat de zwijgende meerderheid vindt!
stoelenga 