Inmiddels is er al weer het nodige gebeurd de afgelopen tijd. Om te beginnen heb ik een heerlijk weekje vrij gehad waarin Zsuzsanna, mijn Hongaarse vriendin, op bezoek kwam voor een paar dagen. Dat was erg gezellig. De taalproblemen, ik ken geen Hongaars, zij in zekere mate Engels, waren dit keer niet zo’n issue. Het waren prachtige dagen, we hebben veel gefietst, iets wat in Hongarije uitzonderlijk is zeker op de gewone straat, en ook met de motor kunnen rijden. Fietsen is toch iets typisch Nederlands, zo lijk het. Alle Europeanen zijn verrast als ze het aantal fietsers in ons land zien. En zeker in een stad als Utrecht is de fiets nu eenmaal het makkelijkste vervoermiddel en in grote aantallen te zien. Ook hebben we nog een boottochtje gemaakt in de Rotterdamse Haven. Ze was hoogst verbaast over het aantal containers dat er in de haven verwerkt werd. Ook ik trouwens. Ik merk wel dat ik van mijn eigen landje best weinig weet. Na haar vertrek ben ik naar de musical The Wiz geweest. Een leuke musical vol van vrolijkheid, muziek, dans en mooie decors. Echt een aanrader. Toen we buiten kwamen zagen we een aantal skaters die trucjes uithaalden op het Jaarbeursplein. Met verlichte wieltjes tussen pionnetjes heen balanceren op soms 1 been of achterwaarts en in een treintje… onvoorstelbaar. En sprongen over 6 (liggende) mensen… erg spectaculair. Gister ben ik naar de Vliegende panters geweest, ook in Utrecht. Ik kende deze cabaretiers nog niet zo goed, op televisie zap ik er meestal langs, maar in het theater is dat toch anders. Erg geestig de monologen en de overgangen tussen onderwerpen. Het heerlijke van cabaret is toch altijd weer de grenzeloosheid. Je kunt bijna alles zeggen op dat podium, zo lijkt het. Dat moet heerlijk zijn voor de cabaretiers. Geen blad voor de mond, alles zo ongenuanceerd en zwart wit brengen als je wilt. En men lacht er ook nog om, zelfs als het over het randje is. Theo Maassen had ik eerder ook in de Schouwburg gezien en die was van het zelfde laken een pak. Ik heb dus erg genoten, want ik hou wel van die ‘humor op het randje’. Als je geen hekel hebt aan de Vliegende panters is dit dus ook een aanrader. Vandaag maar verder genieten van mijn vrije dag, de vrije maandag is toch ideaal als afkickdag van het weekend.
Maandelijks archief: september 2006
Mongolian Ping Pong
Vanmiddag de film Mongolian Ping Pong gezien. In het begin vond ik het fascinerend hoe op de steppen het dagelijks leven er zo’n beetje uit kan zien. Voor kinderen is er niet veel nodig om te kunnen spelen, zo blijkt wel. Vooral de ruimte, de openheid van het landschap en de schoonheid zijn onovertroffen in de film. Maar deze geven me aan de andere kant een heel beklemmend gevoel van leegte als je kijkt naar ons drukke leven gevuld met alles om ons heen. We zouden van gekkigheid niet weten wat daar zouden moeten doen. Maar ook de familie in de film doet veel moeite om moderne zaken in hun leven te krijgen en wordt regelmatig verrast door de spullen die een handelaar uit het moderne leven meeneemt. De komst van de televisie, waar geen beeld op te krijgen is, is daar een voorbeeld van. Dat het moderne leven al flink doorgedrongen is in het leven op de steppen blijkt wel uit het feit dat een jongetje continue rondrijdt op een brommertje, auto’s komen en gaan…. Ook de komst van een dansgezelschap, die een privévoorstelling voor de familie geeft, en een fotograaf die langs komt om de familie op de foto te zetten met grote achtergronden van de Heilige stad of de Arc de Triomph voldoet aan dat beeld. En de komst van een ping pongballetje brengt de jeugd helemaal van slag omdat ze niet weten wat ze gevonden hebben en vormen allerlei rare beelden erbij. Het verhaal rondom het pingpongballetje wordt op den duur echter erg langdradig. Hoewel er continue wel wat gebeurt is het een lange zit (bijna 2 uur) om vervolgens verrast te zijn als het einde van de film komt. Die had wat mij betreft wel wat eerder kunnen komen…
Volver
De nieuwe film van Pedro Almadóvár, Volver, is een mooie film. Een mooie ingetogen sfeer, behangen met lichte mysterie en afgewisseld met humoristische momenten maakt dat deze film van begin tot eind je aandacht houdt. Penelope Cruz is weer prachtig als autenthieke Spaanse aanwezig, mooier dan ze in enige Amerikaanse film kan zijn. Ook de prachtige Spaanse taal is elke keer weer een lust voor het oor. Wat mij betreft een aanrader. Gezien in Louis Hartlooper Complex in Utrecht, waar je ook lekker kan eten trouwens…
stoelenga 