Gewoon

Het lijkt wel een nieuwe rage, stopwoord, hoe je het ook wilt noemen, maar tegewoordig gebruikt iedereen te pas en te onpas het woordje ‘gewoon‘.

Als je erop gaat letten hoe vaak men dit woordje in een zin of gesprek gebruikt… Nou het leidt behoorlijk af. En het ergste is dat het woordje vaak helemaal niet als zodanig iets toevoegt (wat vaak met stopwoordjes is). Het wekt de indruk dat, jij of iemand anders, iets vanzelf(sprekend) doet, zonder problemen… Maar vaak is dat helemaal niet zo en is er niets gewoons aan eigenlijk, soms is het zelfs verrekte moeilijk om iets te doen. Want het gaat vaak over iets (moeten) doen.

Trouwens, je kunt hetzelfde zeggen van de woordjes ‘ natuurlijk’ en ‘ even’.

Nou moet ik wel bekennen dat ik zelf ook de grootste moeite heb om die woordjes niet te gebruiken. Vooral sinds ik me hiervan bewust ben is dat knap vervelend. Dus ja, het is besmettelijk.

Dus misschien is het beter onbewust onbekwaam te blijven, niet wetend dus dat je het gebruikt of een ander, met het risico dat een ander je toch niet even makkelijk op je wenken zal bedienen als je om iets vraagt. Gewoon.

27 Jaar LTX en still going (reasonably) strong

Vandaag vier ik mijn 27e longtransplantatiedag!!!!

Onvoorstelbaar hoe het leven veranderd is, en blijft. Het gaat natuurlijk zoals het leven gaat, met vallen en opstaan, want een leven zonder dalen is geen leven, zegt de mindfulnesstheorie en zo is het ook. Je kunt niet verwachten dat het leven alleen maar rozengeur en maneschijn is. En dat doe ik ook niet, alleen val ik liever niet te diep als ik val… en helaas heb ik dat ook niet voor het zeggen. Maar op dit moment kan ik zeggen dat ik al 27 jaar met veel genoegen in reservetijd leef.

Het is een pittig jaar geweest met veel stress en onrust en daardoor ook uitval, maar het gaat weer beter na een kleine burn-out van 3 maanden afgelopen zomer en nu een griepvirusje dat me hardnekkig plaagt; ik heb mijn les deze keer geleerd (hoop ik) en ben hard aan het werk nu echt meer bewustwording te krijgen over mijn doen en laten maar het blijft ook de kunst rust en activiteiten goed af te stemmen.

Zondag was ook de 10e overlijdensdag van Ellen. Het is al weer 10 jaar geleden dat ze de strijd heeft moeten opgeven en ons ging verlaten. Het ergste nog van alles is, dat na zoveel verdriet en gemis en loskomen, het niet echt tot me doordrong dat het al weer 10 jaar geleden was. Ze komt nog regelmatig in allerlei gedaanten in mijn dromen terug, en zo nu en dan in mijn gedachten, maar verder word ik beheerst door mijn dagelijkse perikelen, waar ik blijkbaar al genoeg aan heb. En is het gat dat ze achtergelaten heeft toch op de een of andere manier op een andere wijze weer gevuld.

Maandag hoorde ik een mooie uitleg over reïncarnatie die mij troost en ook op andere gedachten brengt: “Als je gaat slapen, ga je als het ware naar een andere wereld, en als je ’s ochtends wakker wordt, wordt je weer opnieuw geboren, elke dag weer. Je bewustzijn was weg en komt weer terug”.

En ook: “in je gedachten ben en voel je je vaak nog jong, soms 20 of 30, maar als je in de spiegel kijkt zie je toch echt een ouder persoon. Het lichaam verandert door de jaren heen, maar de ziel blijft hetzelfde, (hooguit getekend door de ervaringen in dat leven)”. Dus waarom zou de geest na het overlijden niet weer ergens wakker worden, misschien zelfs in een ander lichaam. Een mooie gedachte, hopelijk is Ellen weer wakker geworden op een mooie plek, waar ze niet zo’n strijd meer hoeft te leveren zoals ze in het leven toch heeft moeten strijden.

Ik hoop voor mezelf  en voor iedereen dat elke dag dat we weer opnieuw wakker worden, we het gevoel mogen hebben dat we opnieuw geboren zijn.