Heb je al eens gehoord van Slow Loris? Het schattigste 'aapje' dat helemaal uit zijn bol gaat van kietelen onder zijn arm? En met die geweldige oogjes je aan kan kijken? Zo niet, kijk dan op YouTube, onder Slow Loris, en je raakt gewoon vertederd… het kan niet anders. Zie hoe hij gevoed wordt op http://www.youtube.com/watch?v=2Th199ySVdU&NR=1 en gekieteld op http://www.youtube.com/watch?v=g9f-6jygRJk
Deze zondag ben ik een dagje naar Amsterdam geweest. Het begon al direct met eerste hulp bij ongelukken toen een vrouw spontaan van haar fiets was gevallen. Ik was er als eerste bij, gelukkig kwamen er nog meer, onder andere een man met een auto, die stopte. De vrouw had waarschijnlijk haar arm uit de kom, als het niet erger was, maar de man loste dit op met het maken van een mitella van een stuk koord uit zijn auto. Grandioos hoe iedereen hulpvaardig was voor de vrouw in shock! Dan heb je toch weer vertrouwen in de medemens. Ik zelf had een beperkt aandeel hierin, al kon ik mijn water in elk geval aan haar aanbieden.
Zowaar haalde ik de trein op een haar na ook. Het scheelde niet veel, er stond een man die in vertraging zijn kaartje aan het kopen was bij het automaat. Dan merk je pas weer hoe onverdraagzaam je kunt zijn als mensen wat ouder en langzamer worden… Wat natuurlijk totaal onterecht is. Maar ik bleef kalm, zelfs toen hij nog even uitgebreid zijn bonnetje ging bekijken alvorens het kaartje uit de lade te halen. En met een paar ferme stappen was ik precies op de trein, de oudere man inhalend op de trap.
In Amsterdam was het ook weer heerlijk weer, en ontzettend druk met mensen van allerlei nationaliteiten. Ik kwam tot rust! Wandelend naar de Hermitage voor een overzichtstentoonstelling van Matisse en o.a. Kees van Dongen (zie foto), was het genieten van het schilderwerk. Ook rustig want de camera moest in de tas blijven. Met ook Picasso in zijn eerdere jaren, en zowaar de eerste vrouwelijke schilderes Marie Laurencin, die niet echt goed door kon breken omdat haar afbeelding van vrouwen '' teveel als iets voor vrouwen' beschouwd werd. Haar kubistische trekjes trok ze niet ver genoeg (aldus de kunstcritici). Het was prettig vertoeven in de Hermitage waar ik nog niet eerder geweest was. Al moest je wel heel veel geduld hebben wilde je buiten op het terras zitten voor een versnapering. Dat kan je beter binnen doen, met loungemuziek op de achtergrond.
Na de Hermitage was nog tijd over voor het dichtbij gelegen Rembrandthuis, waar ik ook nog nooit geweest was. Een prachtig huis met herinneringen aan het huis waar Rembrandt veel kunstwerken gemaakt heeft en vooral zijn bekende etsen maakte. Helaas had hij zijn huis niet tijdig af kunnen betalen en is er berooid uitgezet. Wij kunnen nog genieten van de indeling zoals dit geweest is in zijn tijd, met veel werken aan de wand, zoals het ook in werkelijkheid was, want die hingen er ter verkoop. Mocht je interesse hebben, dan moet je de suppoost eens aanspreken, voor je het weet geeft hij je een aparte rondleiding en vertelt je de dingen die je niet 1,2,3 ergens leest. Heel aardig. Maar je moet niet op de stoeltjes gaan zitten, of met flits fotograferen want dan kan hij ook heel vervelend worden. Ik hield me daar natuurlijk netjes aan 🙂
Na het Rembrandthuis zijn we gaan eten bij restaurant Kerkwijk aan de Nes, vlak bij Vlaams Cultureel Centrum de Brakke Grond. Het restaurant ligt erg tussen de gebouwen, maar heeft een verrassende ossenhaas met geitenkaas. Helaas zat er friet bij en was de kabeljauw met watergruwel wat smaakloos… maar ik heb genoten in elk geval. Op zich de moeite waard. Met schijnbaar geweldige koffie, merk Bocca, uit Colombia. Ik hou niet van koffie dus kan het niet weten. En 'na-theeën' bij de Brakke Grond was ook gezellig. En voor je het weet zit je weer in de trein naar huis… en is een dagje 'stadten' in Amsterdam voorbij.
Voor een foto-impressie van het Amsterdam van juli 2010 ga je naar http://picasaweb.google.nl/stoel66/2010Amsterdam# waar ik mijn foto's geplaatst heb. Met etsen van Rembrandt, de stad in verval vanwege de bouw van de Noord-Zuidlijn, en muzikaal intermezzo van Reinier Sijpkens met zijn wonderbaarlijke musicboat: met draaiorgel, trompet, blazend op een zeeschelp, speelt hij noten die dansen ophet water. Een waar genoegen!
Vanavond de film "Je l'aimais" gezien, een prachtige film over de liefde. Als je verliefd bent herken je wellicht het gevoel, als je het niet hebt verlang je ernaar. Een film die je doet voelen wat verliefdheid en liefde met je doet, en dat dit niet altijd fijn is! Vooral als je keuzes moet maken die je niet durft te maken. Niet wetende wat je opgeeft, je wetende wat je mist, niet wetend wat je je bespaart of voor wie te kiezen.
Het verhaal: een jonge vrouw zit gebroken bij haar schoonvader. Hij neemt haar mee naar zijn chalet omdat blijkt dat zij plots een alleenstaande moeder is geworden omdat haar man een andere liefde heeft gevonden. Zij is vol wrok, tot de schoonvader zÃÂjn verhaal over liefde vertelt.
Met een mooie rol van Daniel Auteuil,als schoonvader, en de mooie Marie-Josée Croze, in de rol van Mathilde, waar elke man wel verliefd op wordt. Maar ook de ontroostbare Florence Loiret Caille, als de verlaten Chloé, speelt haar rol met verve. Een film die je moet zien, misschien zelfs als je hart op dezelfde manier gebroken is, al kan de beleving dan mogelijk wel anders zijn dan de mijne. Het doet mij in elk geval verlangen naar de liefde met de hoop dat ik wèl durf te kiezen.
stoelenga 