Mobiele beurs in WTC

Vandaag ben ik voor mijn werk naar het Mobility Event 2008 geweest in het WTC in Rotterdam. Ik moest voor dag en dauw opstaan, al realiseer ik me dat veel mensen dit dagelijks moeten doen, en was op tijd op het station maar de trein had eerst vertraging en daarna viel deze zelfs uit. Ik maakte daardoor contact met iemand, die ik vervolgens bij de volgende trein ook weer tegen kwam. In die trein was het barstensvol en dus stonden we met elkaar te kletsen in het halletje. Normaal moet ik er niet aan denken om drie kwartier in een trein te moeten staan, maar door het gesprek vloog de tijd voorbij. Zij was ook projectleider dus we hebben wat ervaringen uit staan wisselen en daarna in Rotterdam nog een stukje opgelopen. Erg gezellig en ook leuk totaal vrijblijvend, ik weet niet eens haar naam.

Toch nog op tijd in het WTC aangekomen was de eerste spreker Roel Pieper, die ik me kon herinneren van een boek die mijn zwager gelezen had. Apart om hem als expert aan het woord te zien, hoewel hij schijnbaar een visionair is. Daarna ben ik mijn missie gaan volgen: zoveel mogelijk informatie verzamelen over mobiele toepassingen voor het project waar ik als het goed is in mee ga draaien. Erg interessant als je gericht een case hebt om voor te leggen! Ook waren er zogenoemde ‘streams’, praatjes van mensen uit de praktijk en vervolgens een tafeldiscussie’ erover. Leuk want zo spreek je ook nog eens andere mensen.

Peter R. de Vries was er ook met een presentatie, hij sprak over zijn raspaardje beveiliging, mooie verhalen uit de praktijk, zwendels die hij heeft uitgezocht. Ik heb even 20 minuutjes bij hem zitten luisteren maar ik kwam niet voor zijn verhaal, die hij op zijn bekende manier bracht, dus ben snel de beurs weer opgegaan, verder met mijn missie. En ik heb echt goede contacten gelegd volgens mij, iets wat me eerder nog niet is gebeurd op vergelijkbare beursen. Dus ik was blij maar ook uitgekakt toen ik rond 16 uur het gebouw weer verliet. In de trein viel ik bijna in slaap…

’s Avonds kwamen Sjirk en Alex nog even langs en hebben we met gebruik van hun pasjes van de NBF met korting kunnen bowlen en een nieuwe techniek kunnen oefenen. Was kicken. Nu ben ik moe en voldaan, het weekend is gestart en de komende dagen ga ik alleen nog maar heeeel lang in bed liggen om vervolgens ’s avonds uit mijn dak te gaan en dan weer heeeel lang slapen. Ik heb er nu al zin in.

Leuke vooruitzichten

Vanochtend was ik stront chagrijnig, ik hoorde de regen op mijn dakraam en baalde dat ik er doorheen moest gaan fietsen. Ik had onrustig geslapen over een project, en had natuurlijk ook wind tegen naar het werk. Wel was ik zo slim om in elk geval een uurtje later op te staan en rustig aan te doen. Op het werk ging het gek genoeg snel al een stuk beter omdat het scanproject wel duidelijk beter gaat en leuk is: direct resultaat zien, daar hou ik van. Toen ik ’s middags stoelmassage had viel ik bijna in slaap, en dacht, ik ga vroeger naar huis, uurtje pitten op de bank, maar door de massage was ik wonderwel fris geworden en ben ik tot het eind blijven werken en dingen regelen. Werkt toch wel goed zo’n stoelmassage!

’s Avonds heb ik ter overbrugging van tijd bij Springhaver gegeten, stoofpotje rundvlees met rijst, erg lekker, en daarna salsales gehad. Het ging wonderbaarlijk goed, wellicht omdat ik zondag nog gedanst had, en we leerden weer twee nieuwe figuren. Na nog wat nadrinken en kletsen was het toch al weer tien uur ’s avonds dat ik thuis was. Morgen moet ik om 9 uur in Rotterdam zijn voor het Mobile Event 2008, dagje symposium met voordrachten. Ik ben benieuwd. En daarna een extra lang weekend! Heb nu al zin in het uitslapen. En de leuke dingen die gepland staan, zoals stappen met mijn vrienden, dansen met Veronica in Swingstation in Haarlem en bowlen en sushi op zondag… Met dat vooruitzicht kom ik de donderdag wel door.

Monumentenadolaten versus Assiocialen

Vandaag ben ik naar het Pandhuis geweest waar medewerkers een enorme database ontwikkeld hebben vol van informatie over allerlei gebouwen, in Nederland maar ook in het buitenland, met foto’s, documentatie, historie en weet niet allemaal wat. Echt prachtig en allemaal door hen zelf gebouwd in acces en asp, onvoorstelbaar. Nu mocht ik kijken of ik een koppeling met onze database kon realiseren… erg interessant. Dus zo een middagje van alles besproken en bekeken, de tijd vloog voorbij.

Buiten gekomen bleken mensen niet te kunnen waarderen dat ik een mooie fiets heb, want mijn koplamp bleek kapot getrapt te zijn. Of dit nu komt omdat ze de fiets niet konden stelen of gewoon omdat ze het leuk vonden, mijn lamp hing in elk geval op half zeven. Met wat plakband heb ik het weer op twaalf uur gekregen maar ja, dat gaat me wel weer wat kosten.

Maar naderhand borrelen met deze collega’s bij Springhaver maakte weer veel goed, tot ik me realiseerde dat ik eerst naar het werk terug moest om mijn spullen te halen: daarvoor moest ik weer aardig omrijden en was ik later thuis dan gepland, maar het was wel weer goede training, dacht ik zo. Mijn conditie heeft in elk geval niet te lijden. Elk nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen.

Vanavond ben ik gaan stoeien met mijn site, wil rolldown menuutje hebben in plaats van buttons aan de zijkant en ben wel wat gevorderd maar wil ook weer niet de hele avond achter de pc zitten, dat doe ik al de hele dag. En de avond is kort en dit prutsen kost aardig wat tijd. Dus een later moment maar weer verder gaan. Wie weet wordt mijn site dus weer wat ‘opgeleukt´ in de toekomst.

Harry Potter en de relieken van de dood

Ik zou het bijna vergeten maar ik heb de laatste Harry Potter, De relieken van de dood, dit weekend uitgelezen. En ik kan niet anders zeggen dan dat het een geweldig laatste boek is! Fenomenaal als altijd maar deze keer extra onderhoudend en vooral ook spannend! De boeken verslaan de films toch nog met grote voorsprong, elke keer weer. Er gaat niets boven je eigen fantasie. Dus een absolute aanrader wederom.

Vandaag was het niet eens een ‘I don’t like monday’s dag’, hoewel het me zeer zwaar viel om goed te slapen vannacht: ik was wederom zo hyper als de pest van het salsadansen en de eerste twee uur lag ik als een zombie in bed, te zweven tussen hemel en aarde zonder echt uitgerust te raken. Ik heb om een uur of drie wat ontspanningsoefeningen gedaan en merkte dat mijn rug en nek helemaal vastzaten. Zelfs na een avondje salsa… Maar na de oefeningen ben ik in een enorme diepe slaap gevallen en werd zowaar uitgerust wakker.

Vandaag ben ik toch maar gaan fitnessen, dat scheelt ook weer een half uurtje werken. En ik heb de hele dag op mijn nieuwe stekje gezeten. Als je altijd in een kantoortuin gewerkt hebt waar altijd mensen zijn, dan valt het op een kamertje zitten toch wel tegen. Gelukkig kijk ik met de deur open precies de gang in dus kan af en toe eens kijken wie er koffie haalt en langskomt. Als ik tenminste niet enorm druk met werken ben natuurlijk :0) Het fitnessen was heerlijk, aan beweging kom ik tegenwoordig niet tekort. Ik heb ook weer een beetje bijgepraat met mijn broer, die spreek ik ook veel te weinig. En vanavond lonkt mijn bed dus het is vroeg in de veren geblazen.

Salsa-zondag

Vandaag was een relaxte dag, stond redelijk op tijd op, had de bedoeling om eens vlak wat werk achter de computer te verzetten, fotoboeken, filmpjes maken… maar daar kwam niets van. Eerst was er de chat van ‘weblogvanhetjaar’; het valt me nog alles mee, want van de 234 sites ben ik toch bij de eerste 30 terecht gekomen maar nu is het klaar, afgelopen en finito. Voor zover het dat niet al was, is het nu weer als vanouds verder gaan.

Vanavond had ik even een gesprek met mijn zwager, over hoe moeilijk het is om jezelf soms te motiveren om iets te doen als je alleen bent, vooral als je dat niet gewend bent zoals hij. Ook als je een ervaren alleenganger bent zoals ik valt het soms ook niet mee elke keer dingen te bedenken om te gaan doen. Alhoewel dat gek genoeg de laatste tijd best meevalt, ik heb nu juist tijd tekort. Maar alleen is alleen, zonder dat dit ook eenzaam hoeft te betekenen overigens! Het is makkelijk een partner te hebben, maar ook een valkuil: dan zit je misschien alleen maar op de bank en beleef je er geen plezier meer aan.

Maar wat de motivatie betreft: Ik had dat vanavond ook weer: ik had afgesproken dat ik zou gaan salsa dansen maar lag zo lekker op de bank dat ik net zo goed had kunnen blijven liggen. Als ik niet had afgesproken… En toch, toen ik er was, was ik zeer blij dat ik gegaan was. Het dansen ging uiterst belabberd, maar bij binnenkomst zag ik al direct een bekende en later kwamen er, afgezien van de personen waarmee ik afgesproken had, ook nog meer. En dat was heel erg leuk. Het was in de Winkel van Sinkel, en het was helemaal niet druk, je kon aardig goed dansen zonder op je voeten getrapt te worden.

Het blijft ook wat prettiger met mensen van de les te dansen omdat je dan zonder problemen fouten kan maken.. ze helpen je er dan bij. Als je dat met een ervaren ander doet voel je je toch lullig. Maar een keer moet ik toch over die vrees heen, als ik wat meer kan wellicht. Lang kon ik vanavond niet blijven, ik moet werken maandag dus ben benieuwd hoe ik er dan bij zit.

De kracht van het nu

Gister was ik eten bij vrienden en las ik een interview in het blad Happinez over het boek "De Kracht van het Nu", van Eckhart Tolle. Daarin vertelde Eckhart zijn beleving over het stressvolle bestaan dat zovele mensen leven en hoe je daaraan kan ontsnappen, met name door in het NU te gaan leven in plaats van te kijken naar wat (je wilt dat) komt. Ik leef voor mijn gevoel heel erg in het nu maar ook vaak niet en ben wel heel erg benieuwd naar wat voor tips hij geeft om aan de beleving van stress te ontkomen. Hij reageerde ook heel open en eerlijk op vragen over heel moeilijke situaties: scheiden met kinderen, leven met een dodelijke ziekte, leven met het verlies van een geliefde… Het komt er dan vooral op aan dat je het moet laten zijn, er aan toe moet geven, zegt hij… Nu heeft hij met zijn eigen openbaring huis en haard losgelaten, iets wat ik nooit zou kunnen doen, maar het leven met nieuwe ogen zien, elke dag weer, en ook zo beleven klinkt als iets heel prettigs. Daar zou ik toch wel meer over willen weten dus ik heb er weer een boek bij om te lezen en mijn horizon te verbreden.

Wie orde zaait zal chaos oogsten

Laatst had ik een gesprek over ‘Wie orde zaait zal chaos oogsten’, een boek van Walter Baets: Een interessant thema omdat wij allen continue bezig zijn om orde en structuur in van alles aan te brengen om zaken onder controle te houden. Controle is natuurlijk iets wat vooral op bestuurlijk en organisatorisch vlak speelt, het woord ‘organisatie’ heeft dat al helemaal in zich. Bijzonder is te merken dat op sommige gebieden zoveel regelgeving is dat tussen de bomen het bos niet meer te zien is en je niet meer weet wat je nu eigenlijk wel en niet mag. En ook zijn er regels die inhoudelijk tegenstrijdig zijn waardoor ze dus niet eens na te streven zijn: je doet het altijd fout.

Maar ook ons dagelijks leven is er doordrengd mee: zonder een zekere orde of regelmaat zou ook ik niet kunnen leven. Wij zijn helemaal geconditioneerd op dat vlak. Een vriendin van mij werd helemaal hysterisch toen ze op het moment dat ze medicijnen moest nemen dat niet kon doen: in haar ogen moest dit precies om 10 uur gebeuren anders zou het helemaal misgaan. En dat allemaal omdat een arts haar dit verteld had. Op dat vlak heerst er gelukkig nog enige chaos bij mij; ik slik de medicijnen trouw maar laat me niet zo door die medicijnen leiden dat ik die ook nog op een vast tijdstip neem. Maar dat is maar een hele kleine vorm van rebellie die ik mezelf toelaat. Voor het overige, de dingen moeten volgens een bepaald stramien gebeuren anders ben ik ook uit mijn doen. Wat anderzijds ook weer niet wil zeggen dat ik niet spontaan of impulsief ben, integendeel zelfs.

Die orde is natuurlijk ergens vandaan gekomen. Het kan niet zo zijn dat als mensen met elkaar samenleven iedereen maar doet waar die zin in heeft op elk moment dat die daar zin in heeft, omdat dat geheid botst met de wensen van anderen. Regelgeving als snelheidsbeperkingen, rechts rijden, wachten voor rood stoplicht maar ook bepaalde gedragsregels zoals ‘niet fluisteren in gezelschap’ etc zijn voortgekomen uit ervaringen die de wens of noodzaak tot deze richtijnen en regels hebben doen ontstaan. Hoe complexer de samenleving, destemeer regels en orde er nagestreefd wordt. En het gevolg is natuurlijk dat mensen voelen dat ze in een keurslijf worden geperst en pogingen doen daaruit te breken: rebellie tegen de orde en de structuur en de regels. Ik heb het boek (nog) niet gelezen, maar ben er wel zeer nieuwsgierig naar waar het allemaal naartoe kan gaan.

Hypocrisie

Vorige week stond er in de krant dat kabinetsleden enerzijds benzineslurpende auto’s taboe vinden maar anderzijds zelf ook in die dingen rijden. Maar ook dat ze van plan waren daar iets aan te doen. De mens is heel sterk in het veroordelen van dingen maar vinden dan vaak dat dit niet voor hen zelf geldt. Met name bij mensen met macht is de hypocrisie duidelijk te vinden, zoals onder andere ook in de film de Vliegeraar naar voren kwam. En hoewel dat fictie is, is het ook de werkelijkheid: macht verblindt, het maakt dat je denkt dat jij boven een ander staat en dat je dus dingen wel mag die een ander niet mag. Alsof jij dat recht ‘verdient’ hebt.

 Maar het is echt niet alleen bij mensen met macht het geval, ook de ‘gewone man’ heeft die trekjes. Vaak is ook een argument om iets te doen ‘dat anderen het ook doen’. Of ‘als zoveel mensen het doen maakt het niet uit dat ik het ook doe’. Dat geldt voor denken aan het milieu, de bio-industrie en eigenlijk alles waar mensen maar mee te maken hebben. Als mensen geen zin hebben om zich aan iets te houden, of geen investering willen doen in iets waar ze wel in geloven, zal dat ook niet veranderen.

En ook kunnen we een boodschap soms heel goed brengen met het doel de schijn te wekken dat we iets heel goed doen maar ondertussen alleen maar bezig zijn er zelf beter van te worden, zoals bijv. de reclame rondom de Toyota Prius: die zou zo milieuvriendelijk zijn maar een milieuvriendelijke oplossing voor de accubakken is er niet gevonden. Ik ben zelf ook geen heilige, ik heb een Alfa die mijns inziens veel te veel gebruikt 1 op 11 (stad) tot 1 op 15 (snelweg). Ik kan een auto nemen die 1 op 26 rijdt, maar denk er dan wel aan dat deze aan bepaalde comforteisen moet voldoen anders wil ik het niet.

En zo denken we vaker: ‘wat moet ik opgeven of wat kost het me als ik dat ook ga waarmaken’. Biologisch vlees is dier-vriendelijker, toch kopen mensen het vaak niet omdat ze het er niet voor over hebben zoveel geld voor vlees uit te geven. Sommigen gaan zelfs verder met het bedenken van redenen waarom ze dit niet zouden hoeven doen. "Het zal toch wel meevalllen", of "ik geloof er niets van" zijn argumenten om bijvoorbeeld zelfs de bio-industrie te ontkennen. Maar het kijken van een filmpje over de bio-industrie willen ze niet, want het is beter niet te weten en het gevoel te hebben dat je het best goed doet, dan geconfronteerd te worden met slecht gedrag en je er dan schuldig over te moeten voelen.Of zelfs vegetariër worden, nog veel diervriendelijker en ook voor mij nog een brug te ver, is iets wat echt ‘commitment’ vereist en dat valt soms niet mee. Het hoeft ook niet want het wordt je nog steeds makkelijk gemaakt, het andere is er ook gewoon.

Het is een voorbeeld voor zoveel andere dingen die spelen in de wereld maar waarvoor we zelf de ogen sluiten. Deels omdat we het niet willen zien, het verstoort ons rustige leventje, deels omdat we denken en voelen dat we er niets aan kunnen doen. Zolang mensen redenen kunnen bedenken om iets niet te hoeven doen of zien, zal dit dus altijd blijven spelen en blijven mensen hypocriet. In het ene geval pakt zich dat een stuk erger uit dan in het andere geval maar toch. Er zijn maar weinig mensen die consequent eerlijk kunnen zijn in dat opzicht. Het is belangrijk dat mensen zich dat bewust worden denk ik, want het heeft altijd zijn weerslag op anderen, ook al willen we dat niet zien. En nogmaals, ik ben geen haar beter wat dat betreft.

De Vliegeraar (kite-runner)

Deze vrijdagavond ben ik met collega’s naar de Kite-Runner geweest oftewel De Vliegeraar. Toevallig heb ik het boek ook gelezen, ik had het voor mijn verjaardag gekregen. Met het lezen van een boek kan je je eigen voorstelling maken, en ikkan niet anders zeggen dat die heel dicht bij de beleving van de filmzat. Het verhaal wordt helemaal gevolgd zoals het in het boek ging,niet romantischer, niet rauwer, en sommige scenes zijn wat dat betreftheel zwaar te verteren. Maar dat is de kracht van de film, het doetvoorkomen als een werkelijk gebeurd verhaal.. Allemachtig, wat er allemaal in de wereld speelt, je hebt er geen idee van hier in ons relatief veilige Nederland. De dreiging, de spanning, de angst, de andere culturen… De film is prachtig, de beelden van het vliegeren zijn weergaloos. Je denkt altijd dat je anders zal reageren dan de hoofdpersoon maar ik denk dat als je zelf in vergelijkbare situaties zou zitten, je reactie toch heel anders zal kunnen zijn. Je weet het pas zeker als je op de proef wordt gesteld.  Het is in elk geval een absolute aanrader, deze film.

Meer is minder

Ik had vandaag een uitbarsting op mijn werk naar mijn collega toe. Ik merk dat ik een beetje overloop, probeer twee functies 100% te doen en dat kan niet, dan moet je jezelf eerst klonen en dat zit er nog even niet in. Het zou ook niet verstandig zijn want dat ben je toch echt niet voor twee aan het genieten lijkt mij. Hoe dan ook, ik ben gewoon overmatig perfectionistisch hoewel ik het wel weer kicken vond om nieuwe contacten te leggen zoals vandaag gebeurde: ik heb het idee dat ik mijn nieuwe functie erg zal gaan waarderen, al vind ik het nog erg spannend omdat ik me ineens een stuk verantwoordelijker voel voor iets waar ik aan geroken heb maar nog niet in mijn vingers heb. Maar dat zou dan ook weer saai zijn vermoed ik.

Ik merk wel dat er ook lichamelijk spanning zit. Als ik niet in slaap kan komen doe ik wat yoga-oefeningen en dan weet ik direct hoe laat het is: als ik mijn rug niet soepel kan afrollen maar mijn nek en rugspieren helemaal vast zitten, moet ik dus me gaan aanpassen… dat begint met de discipline van elke avond de oefeningen doen tot er weer ontspanning is (waar ik vaak in mijn warme bed toch geen zin in heb) of inderdaad mijn stress-beleving verminderen. En dat kan alleen maar als ik meer ga loslaten en relaxter omga met de dingen die ik denk te moeten doen: "meer is minder" in dit geval dus. Dus rekening houden met een tekort aan menskracht en dat niet proberen te compenseren. Ik heb al eerder twee burn-outs gehad omdat ik mijn grenzen overschreed en dat zal me dus nu niet gebeuren.