Spoorloos: Henriëtte Wijn

Nu ik weer contact heb met Geza heb ik de smaak te pakken en wil ik ook nog met Henriëtte Wijn in contact komen. Zij zat bij mij op de lagere school De Ark en daarna de Regenboog, in Heiloo van 1974 ongeveer tm 1978. Ik kan me herinneren dat zij de eerste was die op een verjaardagsfeestje ook jongens uitnodigde, te weten mij en Flip van der Ast. Ik vond dat heel bijzonder. Zij ging na de 6e klas niet zoals veel anderen naar het Jan Arentsz Instituut in Alkmaar. Dus mocht je iets van haar weten, laat het me weten! Als je iemand zoekt, merk je pas dat internet echt niet alles bevat. Ook niet iedereen zit bij schoolbank.nl wat toch wel een hele handige plek is om iemand terug te vinden.

Op de blaren zitten..

Nou ik heb het geweten dat ik gister 17 kilometer gelopen heb. Ik voelde het al na de maaltijd op zaterdag, stramme benen, maar thuis voelde ik me nog meer brak. De volgende dag voelde ik al mijn gewrichten zo’n beetje en leek wel een oud mannetje. Dus maar een dagje rustig aan doen dacht ik. Maar ja, ik ging vandaag klussen bij René en Annemarieke in Arnhem dus eens kijken hoe dat zou gaan. André ging verrassend genoeg ook mee, en dat was gezellig. Het rare is dat hun huis er al sinds 1930 staat of zo maar het adres is niet bekend bij de Tom Tom. Sterker nog, alle straten eromheen ook niet! Gelukkig is er nog maps.google, die vindt alles. De buurt waar ze wonen is geweldig, wel heuvelachtig dus lekker zwaar om te fietsen, en ietwat dicht bij het spoor, maar schijnbaar is het geluid wel okee. De buurt is lekker rustig en het huis is geweldig. Maar ook zo’n bouwproject als het mijne, bijna alles moeten schilderen en nog wat verbouwen ook (op zolder in dit geval). We hebben wat geschuurd en een kamer in de grondverf gezet, dus daar kunnen ze weer wat verder mee. Vanavond maar even Chineesje gehaald en de avond rustig voor de buis. Salsa heb ik maar even gelaten met die pijnlijke gewrichten hoewel dit in de loop van de dag duidelijk beter is geworden. Misschien is klussen wel goed voor de gewrichten :0) Morgen, maandag, nog lekker vrij, pianostemmer komt, en maar weer een dagje scannen geblazen.

Haagsche Bos bij nacht

Vandaag, zaterdag, stond de wandeling door het Haagsche Bos op het programma. Na wat problemen over of het wel door zou gaan omdat de helft van de club afgezegd had, zijn we toch gegaan en verzamelden we bij het Eiland van Ome Nick op de weg naar Voorschoten. John, Irene en Dirk, een vriend van Irene, was het gezelschap. Ik had ook mijn geprinte fotoboeken meegenomen om te laten zien. We starten al met al pas om 14.30 uur met wandelen voor de tocht van rond de 13 km, eerst met de bus naar het Centraal Station en vandaar uit lopen, en dat was erg laat. De lunch smaakte goed bij Ome Nick, maar de bediening was zeer chagrijnig. Een duidelijke minpunt. Gaandeweg de route bleek dat inkorten van de route een illusie was en dat we óf de bus terug moesten nemen (reisduur een uur of zo) óf doorlopen (ook een uur lopen). Al gauw bleek dat Irene en Dirk het wel gezien hadden, dus die namen de bus. Ik zat in dubio, samen uit/samen thuis of gewoon nog doorlopen en wel zien: het werd opsplitsen en doorlopen. Het werd echter al rap donker rond 18.15 uur en we moesten de Horsten nog door, die eigenlijk maar tot 17.00 uur open was… toch maar netjes een euro betaald voor de toegang en toen lopen, lopen, lopen. Er was geen NS markering meer in het bos, dus we moesten, met bijschijnen van mijn mobiel de tekst en de bordjes lezen. Irene en Dirk hadden er goed aan gedaan de bus te nemen dachten we. Maar de route leidde ons al snel toch het bos uit en in de richting van de weg waar we ongeveer uit moesten komen. Ik ging maar gezellig lopen praten om niet teveel in de rats te zitten over de invallende donkerte en niet teveel de vermoeidheid te voelen in mijn heupen en voeten en dat hielp! Na een uur en een kwartier gelopen te hebben kwamen we aan bij de auto en Irene en Dirk waren er nog niet. Die bleken net in de bus te zitten vanaf het station. Daarna hebben we toch nog, ondanks eerder afscheid, met elkaar gegeten bij Het Wapen van Voorschoten, en dat was een goede keuze, en ook nog heel gezellig. Hoewel de dag volslagen anders liep dan gepland, was het toch erg leuk en geslaagd, maar mijn voeten zullen morgen wel vertellen dat die 17 km misschien toch iets teveel waren… En volgende keer toch eerder starten want zo in het donker de wandeling uitlopen is niet echt een pretje.

Michael Clayton

Zo weekend! En wat is een betere manier om op vrijdag je weekend te starten dan lekker uit eten te gaan bij de Thaï om vervolgens naar de film te gaan. Ik ben met mijn collega’s Dré en Sjoerd wezen eten bij Thaïs Indonesisch restaurant Therang aan de Oudegracht. Ik was daar nog niet eerder geweest. Het restaurant is wat fel verlicht door de spotjes wat de sfeer aanzienlijk verminderd, maar het restaurant liep voller en voller en het eten, een pittige Thaise vissoep en een rode curry met kipfilet was verrukkelijk! Bijzonder was ook de rijst vermengd met zoet zuur, heel apart, heel verfrissend, naast de gewone witte rijst. Een absolute aanrader dus. Daarna zijn we naar de film Michael Clayton geweest met George Clooney. Het verhaal, over een advocaat die de vervelende klusjes moet oplossen, en in een wespennest terecht komt waar hij met gevaar voor zijn leven uit moet proberen te komen. Ook een aanrader, goede leuke film, onderhoudend. Dus een goed begin van het weekend. Nu snel naar bed, straks moet ik weer in Den Haag zijn om te gaan wandelen.

Geplette borsten

Vandaag had ik een onderzoek aan de linker borst. Sinds een paar weken denk ik iets te voelen en dan is het direct onrust natuurlijk. Mijn arts had een mammografie geregeld en toen ik de folder met informatie kreeg, stond ik toch wel raar te kijken want er stond: "bedenk wanneer u uw laatste menstruatie heeft gehad….". Duidelijk een vrouwenonderzoek dus wat ook direct bleek bij het onderzoek zelf: Ze proberen uit alle macht je borst in een plastic behuizing vast te persen om een speciale foto te kunnen maken. En of je borsten nu groot of klein zijn, het is niet plezierig. Maar als je dus helemaal geen borsten hebt…. je kunt je er misschien wel iets bij voorstellen. In elk geval werd er aardig wat samengeknepen, waarbij bijna een stuk van mijn arm in de klem werd genomen, maar gelukkig duurt het allemaal heel kort. En erna nog even een echo om zeker te zijn. Gelukkig, of misschien wel natuurlijk, vonden ze niets. Ik snap niet goed wat ik soms heb: Ik ben niet kleinzielig, maar ergens toch wel een hyperchonder: als ik iets voel denk ik dat het mis is. Ik denk dat ik gewoon niet kan geloven dat mijn geluk met mijn gezondheid aanhoudt, en ben ongelooflijk bang om het kwijt te raken. Ik weet te goed hoe het is om geen goede gezondheid te hebben. Veel gezonde mensen zijn zich niet bewust van hun geluk, wellicht vinden zij hun (on)geluk wel weer in andere dingen. Maar het idee van het angst voor het verlies van het leven, van geen vooruitzicht, kan je soms aardig beheersen. Zo heb ik eerder vrijwillig een darmspoeling ondergaan (waarbij ik 1 1/2 liter smerige substantie moest drinken), om een scan van mijn onderbuik te maken omdat ik dacht dat ook daar wat zat. Het zou fijn zijn als ik dat alles eens los kon laten, het leven laten komen zoals het komt en niet altijd waakzaam te blijven of bezorgd. Natuurlijk ben ik hier niet continue mee  bezig, maar af en toe steekt het de kop op, zoals nu. Als je dus denkt dat alle zorgen na transplantatie eindigen heb je het dus goed mis. In elk geval moet ik datgene dat ik voel maar gewoon laten zijn voor wat het is, iets ergs is het blijkbaar niet. Kan ik mijn energie tenminste weer op positieve dingen richten want die zijn er genoeg!

Bijzondere dag

Vandaag is een bijzondere dag: ik heb weer contact met Geza, een klasgenootje van vroeger van de lagere school waar ik zeker 20 jaar geen contact meer mee gehad heb: van de kleuterschool tot mijn 14e zaten we op school en als peuter hebben we nog wel met elkaar gespeeld.
Ook ging het geweldig op het werk, klein doorbraakje veroorzaakt die me een heel goed gevoel geeft. Nu nog kijken of ik mijn baas mee krijg…
En vanavond heerlijk gedanst met salsa, met de nieuwe schoentjes. Dat voelt een stuk betrouwbaarder aan voor mijn knieën. Als ze op mijn voeten gaan staan is het minder, maar ja wie wil dansen moet pijn leiden. En het was ook gezellig, tijdens de les en ook erna. Morgen heb ik even een onderzoek en een lunch met een vriendin, vrijdag ga ik even een huis bekijken met Ellen M en zaterdag wandelen in De Horsten in Den Haag. Zondag klussen… het worden drukke dagen. En tussendoor nog werken ook :0)

Koud hé!

Tjonge, vandaag is de winter begonnen, zo lijkt het. Vanochtend verschillende mensen hun ruiten horen krabben en ik heb mijn muts en handschoenen maar van stal gehaald. Gister de hele dag druk bezig geweest met foto’s. In de plastic zakken van mijn ouders en een paar juweeltjes van foto’s gevonden: opnamen van mijn moeder als kind, terwijl ik vreesde dat er geen foto’s waren van voor haar ontmoeting met mijn vader. Ook weer gegamed en elke de krampen in mijn klauwen van het duwen, rukken, klikken, rollen… ik snap niet dat die gamers het zo lang volhouden. Maar het zal wel een kwestie van volhouden en vooral veel oefenen zijn. Ondertussen vorder ik gestaag in het spel maar meer dan een half uur lukt nu echt niet meer, dan krijg ik serieuze rsi-effecten. Gelukkig trekt het snel weg. Ook heb ik nog op mijn werk mijn toekomstige brillen laten zien, kunnen ze alvast wennen aan de schok (en ik ook) en zijn ze gewaarschuwd. Ik was een uur te vroeg op het werk omdat ik weer wakker werd ‘geblazen’ door de motor van de overbuurman: die zet de choke voluit aan, gaat even rustig de deur op slot zetten en na vier minuten of zo vertrekt ie een keer met zijn Yahama Diversion. Een waardeloze motor dus het verbaast me niets… ik moet het toch eens melden aan hem denk ik dat ie de buurt wakkerblaast met zijn motor. Maar ik vergeet het elke keer (en spreek hem eigenlijk nooit). Maar eerder thuiskomen was er vandaag niet bij, het was druk en ik lijk de hele dag wel aan het praten geweest te zijn. Nu nog even achter de computer en dan maar ff plat op de bank voor de buis. Morgen is het weer druk met salsales.

Brillenzorgen

Afgelopen zaterdag ben ik dus brillen gaan kijken in Hoevelaken. Mijn huidige bril heb ik er ook gekocht en het is een goede winkel. Ik heb wel 15 brillen opgehad en eigenlijk stonden ze allemaal wel, ik heb duidelijk een brillengezicht. Een paar brillen sprongen eruit en ik heb twee gekozen en ook direct besteld. Ik was nog niet thuis of ik begon me al zorgen te maken: ben ik niet te snel geweest, zijn ze niet te trendy, hoe zullen anderen het vinden? Dus mijn zus had me de foto’s gemaild en ik wist het vandaag nog steeds niet. Dus de boel rondgemaild naar vriendinnen en familie om te horen wat die ervan vinden. Ik begin iets meer vertrouwen in de keuze te krijgen, het zijn gewoon hele moderne monturen en ik ben zo behoudend als de pest dus ofwel het is heel revolutionair voor me, of het staat gewoon prima en kan mezelf erbij blijven. Morgen moet ik de knoop maar doorhakken. Deze zondagavond ben ik ook wezen salsadansen, met Nicole bij de Winkel van Sinkel, en voor het eerst op mijn nieuwe dansschoentjes. Ze zijn zo ongelooflijk licht, het is net of je geschaatst hebt en daarna je gewone schoenen weer aantrekt. Of alsof je op sokken loopt na je schoenen uitgetrokken te hebben. Het dansen ging wel leuk, ik vond het vooral gezellig weer even met Nicole op stap te zijn. En het was meteen minder eenzaam dan de vorige keer. Het blijft er groot en massaal bij de Winkel van Sinkel en om nu te zeggen dat je meer ruimte hebt om te dansen… de dansvloer is propvol dus kleindansen is het devies. Havanna is wat dat betreft toch wat intiemer om te dansen. Ik ga per week maar eens kijken of ik zin heb of niet en wie er gaan.

Bowling in discolicht

Gister wezen bowlen bij Chandra in Nieuwegein. Ze waren in augustus een weekje dicht en hebben de boel duidelijk zo ingericht dat ze een breder publiek kunnen trekken: televisieschermen boven de kegels met clips van muziek en ook discoverlichting. De banen zijn nog steeds even goed, het is een genot om daar te bowlen. Nee, ik heb geen aandelen van bowlingbaan Chandra, het is gewoon beter dan de Bisonbowling op de Mariaplaats in Utrecht. Maar dat ligt weer lekker centraal als je ook ergens wilt gaat eten, Chandra is dan toch wat minder. Maar als je gaat bowlen dan kom je ook voor het bowlen en dan moet de baan gewoon goed zijn vind ik. Hoe dan ook, het discolicht was wel duidelijk een beperking, want de halve baan lag daardoor in het donker en kon je de pijltjes niet zien op de baan voor de positie. En blijkbaar werk je daar onbewust toch meer mee dan je denkt. Het ging op zich niet slecht maar toch. Aan het eind realiseerde ik ineens dat ik mijn huissleutels niet meer in mijn broekzak had zitten. Gelukkig pas aan het eind, anders was het geen leuk avondje geweest! Ze bleken achterin de auto te liggen, had ze laten vallen toen ik mijn tas achterin deed waarschijnlijk. Een hele opluchting dus. Vandaag, zaterdag, ga ik op brillenjacht met mijn zus en even het fotoboek laten zien dat ik gister binnen gekregen heb.

Controler-hand

Het is weekend en het eerste dat ik natuurlijk doe, afgezien van eten, is achter de playstation te kruipen. En ik heb de eerste controler-hand handicap al bijna te pakken. Na 3 kwartier als een idioot slaan, rollen, springen, vechten, zoeken begin de eerste krampjes al in de linkerhand te ontstaan. Rechts is duidelijk beter getraind want daar worden toch de meeste bewegingen mee gedaan maar toch. Het spel is mooi al is de resolutie wel anders dan in Kopenhagen. Ik ben weer een stuk verder gekomen al zal ik het geen probleem vinden om het spel weer opnieuw te spelen. Ook heb ik het tweede fotoboek dat ik besteld heb binnen, deze keer van de Blokker, en het ziter er mooi uit, al lijken de foto’s kleiner uit te vallen dan ik dacht bij het samenstellen van het boek. Daar moet ik dus rekening mee houden bij boek 2, het vervolg. Ondertussen heb ik het zo druk gekregen met de dingen die ik wil doen, films kijken, playstation, piano, fotoalbums maken, dat ik nog niet met het ene bezig ben of al weer met het andere wil beginnen. Maar ja, een mens kan nu eenmaal maar één ding tegelijk doen (behalve vrouwen dan…) dus maar genieten van actie naar actie. Straks ga ik bowlen dus dan kan ik maar met één ding bezig zijn. Ook heb ik vandaag Ilse weer ontmoet, zij loopt soms los in het winkelcentrum en we hebben een lunchafspraak gemaakt voor volgende week. De lunchafspraak bestaat uit een rondje lopen, dus dat is sowieso weer eens anders. Maar nu eerst verder met mijn fotoboek van Spanje.