Het is nu 25 jaar geleden dat mijn oude leven eindigde en mijn nieuwe begon. Er is zoveel gebeurd in die 25 jaar, meer dan ervoor. Het was onvoorstelbaar voor mij dat ik ooit een leven zou kunnen leiden zoals anderen dat leken te hebben. Gezond te zijn zonder me druk te hoeven maken over gezondheid, geen dagelijkse angst meer over hoe het verder zal gaan. Vooral in het laatste jaar voor mijn transplantatie, waarin angst en onzekerheid afgewisseld werden met onvoorstelbaar mooie ontmoetingen en belevingen. En toen kwam het moment van het nieuwe leven, vol van keuzes die ik nooit kon nemen, en ook niet geleerd had te nemen. Het leven is zo vol van keuzes, van mogelijkheden, van kansen, dat je soms niet meer weet wat je moet kiezen, dat je soms de kans niet durft te grijpen omdat je niet weet waar het toe zal leiden. Wat ooit ook op zijn eigen manier vertrouwelijk was, is ineens helemaal niet meer vertrouwd. Een nieuw lichaam, zo lijkt het, dat anders reageert dan voorheen.
Afgelopen week was ook zo’n week, waar ik eerst helemaal geen zin in had, tegenop zag. Ik wil niet op een podium staan, in de spotlights. Ik weet niet hoe ik me dan moet gedragen. Dat heb ik nooit echt geleerd zo lijkt het. Maar ik weet dat ik iets moet. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn, de bijzondere mensen die alles voor me betekend hebben, die liefde en aandacht gegeven hebben, die gemaakt hebben dat ik er nog ben. De donorfamilie, de donor zelf, de vrienden die het benodigde geld bij elkaar haalden, de doctoren die het aan durfden te gaan de medische grenzen van Nederland te verkennen en ze over te gaan, hun nek uit steken en investeren in nieuwe kansen voor veel Cystic Fibrosis patiënten. En vooral mijn dankbaarheid ten aanzien van mijn ouders, mijn broer en mijn zus, zonder wie ik het nooit allemaal had volgehouden. De onvoorwaardelijke, onvermoeibare en oneindige liefde en zorg die zij mij gegeven hebben, maar ook de wanhoop en onmacht, de angst en onzekerheid die zij doorgemaakt hebben.
Helaas ontbraken twee heel belangrijke personen voor mij. Mijn zus Ellen, die rond deze tijd ook overleden is in 2007, en die ik nog dagelijks mis. Die in alles wat ik meemaakte naast me stond en me beschermde ook als ik het zelf niet wist. Die doktoren vertelden mij niet lastig te vallen als ik niet sterk genoeg was. En dr Van der Bosch, mijn tweede vader, die dag en nacht in het ziekenhuis verbleef om de transplantatie tot een succes te laten worden en daarbij heel veel van zijn tijd aan mij, aan het ziekenhuis gaf, die hij niet aan zijn gezin gaf. Die altijd klaar stond om mij te steunen en op te vangen als ik dacht dat er iets mis was. Die mij het vertrouwen heeft gegeven dat het allemaal wel goed zou komen.
Dus zei ik ja tegen de media, die bereid was mijn verhaal te brengen, zodat anderen ervan horen, zodat ze weten wat het betekenen kan om in een uitzichtloze situatie te zitten en te weten dat je die voor een ander helemaal kan veranderen. De media, in dit geval het radioprogramma Op Weg Naar Morgen op NPO1 op woensdag 11 november, en televisieopname van U Vandaag bij RTV Utrecht, hebben op mooie wijze mij de kans gegeven mijn verhaal te doen. En daarna bij de radio Utrecht Komt Thuis. Om ook een interview te hebben met het AD die op zaterdag 14 november in de krant stond. En Een Vandaag die opnamen heeft gemaakt waarvan de uitzending is uitgesteld in verband met de ellende in Parijs die IS veroorzaakt heeft.
En als klapper op de vuurpijl een geweldige receptie in en van het St. Antoniusziekenhuis, waarbij ik met een aantal van mijn dierbare vrienden en mijn familie samen dit feest kon vieren samen met mensen van het ziekenhuis van toen en nu. 25 jaar nieuw leven! Ik ben dankbaar en vol goede hoop dat ik dit nog lang mag meemaken.
Bedankt iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt.
stoelenga 