Afgelopen weekend ben ik voor het eerst in 17 jaar weer faan skiën. Ik had er een hard hoofd in, met kniebrace skiën, niet wetend hoe dat zou zitten met de skischoen. En daarnaast of ik wel de benodigde thermische onderbroek onder de brace aan zou kunnen. Dat had ik allemaal thuis kunnen uitproberen, maar na ik hou graag de spanning erin…
We vertrokken precies voor de sneeuw, geen last van de 800 km die later op de dag ontstond :). Met vijf vrouwen en twee mannen in een appartement, een prima verdeling zou ik zeggen 🙂
Zaterdag sloeg de stemming om toen we compleet aangekleed een stampvolle skiverhuur in Willingen betraden. Voor we de nodige skies hadden en schoenen was ik al gesloopt. En toen nog met skischoenen en skies en stokken zo’n 500 meter naar de skipasverkoop lopend, dacht ik dat ik dit nooit meer zou doen. En bij de skipasverkoop was het nog drukker! Gelukkig was er iemand die voor de hele groep in de rij wilde staan.Â
Eenmaal op de oefenweide, je moet wel simpel beginnen na zoveel jaar, viel ik direct op mijn kont, ik kon weer opnieuw beginnen dacht ik. Maar al snel kwam drie jaar les weer naar boven, en begreep ik weer waarom ik skien zo fijn vond: het is gewoon kicken een helling af te glijden! Die middag zelfs twee keer een rode piste afgeweest, dat was wel wat harder werken! Maar het lukte en voelde enorme trots! Geweldig.Â
Het was heel gezellig, ook de zondag nog, en helemaal uit mijn wereldje, heerlijk bij 12 graden onder nul in de zon zitten zonnen. Geweldig. En het beste nieuws: skien met kniebrace ging zonder enige problemen. Dat wil ik volgend jaar ook wel weer!
stoelenga 