Huize Notos, dag 5, Restaurant Enigma

Vandaag een hele warme dag. Ik had een slechte nacht gehad, midden in de nacht werd ik rillend wakker, voelde me ziek. Ik had echter maar 36,8 graden. Toch maar twee paracetamol genomen en het sprei dat als deken fungeert, dubbel geslagen om extra warm te zijn. En de airco wat minder koud, op 21 graden gezet. Daarna in een diepe slaap gevallen en vlak voor de wekker wakker geworden. Ik had ook last van mijn buik, moest meerdere keren naar de wc in de ochtend en moest ook nog naar de bakker. Ik had me voorgenomen ook al vroeg in de zee te gaan zwemmen maar dat toch maar niet gedaan. Bij het strand aangekomen had ik daar spijt van, het zag er zo heerlijk uit. Morgen weer een dag om het te proberen

Het ontbijt duurde korter dan normaal en vandaag een beetje bij het zwembad liggen lezen, wat slapen en in de middag zwemmen in de zee lijkt me wel wat. Daar kwam helemaal niets van. Ik lag de hele dag voor Pampus in de schaduw bij het zwembad, geslapen, gelezen, geluncht, weer geslapen, gelezen en uiteindelijk gingen we om half 7 richting restaurant dat ons was aanbevolen, estaurant Enigma.

We hadden het laatste tafeltje, gingen nog even naar een ander strand lopen en wat drinken daar voor het eten. Ik voelde me echt niet lekker. Moe, warm, geen energie. In het restaurant zat ik ook onrustig op totaal onprettige stoelen. En het tafelen duurde weer erg lang, ik had best weinig trek ook. Ik had kipfilet met garnalen, met een wat machtige saus, en wilde rijst en puree van wortel en nog daarnaast puree van aardappel. Het was mijn eerste vlees deze week. Op zich smaakte het goed, maar vanwegen hoe ik me voelde was het ook wel weer jammer. Want het eten was voor de anderen erg goed en het was naast restaurant Stoupa.

Nog even gelezen in het laatste deel van de trilogie Kronieken van het verbroken verbond, die ik ook dus al eerder had geleden een paar maanden geleden… Ik heb nog de tip gekregen de Keizerrijktrilogie van Feist te lezen, ook fantasy. Ik merk dat ik fantasy best leuk vind.

Teruggekomen in mijn studio merkte ik ook dat ik 37,5 had, dus geen verbazing dat het niet lekker zat. Maar weer paracetamol genomen, hopelijk nu een betere nacht. Al met al is het gewoon te warm en is er geen ruimte om veel anders te doen dan in de schaduw liggen, af en toe zwemmen, een luieren, slapen en lezen. Het klinkt bijna alsof ik het heel slecht heb…

Huize Notos, dag 4, Restaurant Mango

Vandaag weer een warme dag, 36 graden, vroeg op om brood te halen, ik had dit aangeboden. Het was om 8 uur nog maar 20 graden, heel rustig, lege stranden met vooral oudjes die al zwommen en op de bedjes of vooral handdoek zaten. De boulevard was ook helemaal leeg, winkels waren nog dicht. Na de bakker bezocht te hebben zag ik op de terugweg allemaal zwaluwen op een telefoonkabel zitten. Die wilde ik nader van bekijken dus ik liep terug met mijn verrekijker, ze zaten er gelukkig nog steeds. De verrekijker niet voor niets meegenomen in elk geval. Roofvogels heb ik nog niet gezien echter.

Na het ontbijt naar het strand gegaan, dit keer verder op de baai. Er was aanzienlijk meer wind dan gister en golven, dus de beleving van de warmte was anders. Toch de hele middag onder de parasol gezeten tot 18 uur, vanaf dan kon ik wel in de zon liggen. Heerlijk gezwommen en weer een paar keer naar de boei, en ook wat rond de rotsen gekeken naar vissen al was dat met zwembrilletje niet zo heel comfortabel.

Om half 8 was ik wel klaar met de hele dag liggen. Ik was tussentijds nog het strand afgelopen een terug gezwommen, was even het praten om mee heen zat. Het was fijn even een tijdje op mezelf. Ik word ook alleen maar meer moe lijkt het. Het kan aan de inspanning van het zwemmen gelegen hebben, ik moet van mezelf toch telkens naar de boei zwemmen, bij voorkeur in 1 keer met borstcrawl. Dat heb ik twee keer gedaan, wel zo’n 200 meter heen en 200 meter terug ( er zijn meerdere boeien op verschillende afstanden). Ik heb wel meer muziek geluisterd, ik ben blij dat ik de draadloze oortjes heb meegenomen.

Half 8 gingen we eten bij pasta restaurant Mango dat ook vis had, ik nam de zalm. Pizza eten werd me bespaard op deze manier, we zouden eerst namelijk bij Rodi gaan eten op aanraden van een Grieks gezin,, maar dat was veel te smal en dan moesten we binnen zitten. We zaten nog niet koud bij Mango of er kwam een vrouw met een microfoon en een man met een camera op ons af en voor ik het wist werd mij een aantal vragen gesteld: of ik hier voor het eerst was, met wie ik daar was en wat ik zoal gegeten had tot nu toe. Ik zei dat ik een soort van oom was. Het ging me verrassend spontaan af, mogelijk omdat ik overrompeld was. Mijn neefje werd ook nog bevraagd. Iedereen kijkt naar zijn enorm blonde hoofd. Maandag 3 augustus wordt het uitgezonden op Alpha tv rq, de medewerker van restaurant Mango zal het op Facebook Stoupa zetten, zei hij. Om half 11 waren we pas weer thuis, weer lang getafeld. Deze keer was ik het wel een beetje beu, vooral omdat er tussendoor niet terug gegaan waren naast ons verblijf. Het dobbelspel dat we gespeeld hadden, had dat niet kunnen veranderen. Mijn vader bellen kon niet meer dus maar even berichtje gestuurd in de familie appgroep.

Huize Notos, dag 3, Restaurant Five Brothers

Vandaag weer een prachtige zonnige dag, 36 graden. We waren nog trager dan eerder, boodschappen waren of om 11 uur gehaald, ontbijt begon om 11.15 uur. Maar het maakte niet uit. Mijn nichtje, de waterrat ging er snel samen met mijn neefje, de andere waterrat, het zwembad in. Vandaag een dagje zwembad al leek het idee nog te bestaan in het begin in de middag naar het strand te gaan.

Na het ontbijt hadden we nog een interessant gesprek over hoe mijn oudste nichtje, nu 18 jaar, haar opvoeding beleefd had, in een gezin met gescheiden ouders, waar regels en grenzen aangeven een belangrijk aspect waren die wel of niet zo beleefd of gemist werden. Hoe ver ga je om je kind niet te veel te begrenzen maar wel bewust maakt dat niet zomaar alles kan, alleen al omdat een kind niet altijd de consequenties van handelen kan overzien. En soms blij is of soms hoopt op begrenzing, waar de ouders juist liberaal willen zijn en de keuze bij het kind willen leggen om het zo bewust te maken van keuzes. Wanneer is een kind volwassen genoeg om dat te doen. Zeer interessant om te horen hoe mijn nichtje met 18 jaar kan reflecteren op zichzelf en de ouders en de opvoeding. En hoe de ouders daarop reageren. Want het is moeilijk om kinderen op te voeden, de juiste dingen te doen zodat je het kind én voldoende het gevoel geeft dat het altijd liefde en geborgenheid kan vinden, én ook weet dat ouders boeman kunnen zijn en in de weg staan aan jouw plezier. De balans daartussen is heel belangrijk.

Het strand werd niet meer bezocht, wel het restaurant aan het strand later op de avond. De lunch was ook weer laat geweest, om 15.15 uur, lekker op het terras van mijn zwager. En weer een interessant nagesprek met mijn zwager, schoonzus en nicht. Dat zijn bijzondere momenten. Aan het zwembad ook mijn eerste echte dutje gedaan, toen even de rust in het water was weer gekeerd. Het restaurant, five Brothers, gespecialiseerd in vegetarische gerechten, werd niet heel druk bezocht. Wij waren er sowieso vroeg om half 8 en het eten stond in no time op tafel. Mijn zeebaars was lekker, met rijst en knapperige andijvie, ook de vegetarische gerechten waren okay, maar het eten werd niet met heel veel bezieling gebracht, en de sfeer was ook niet heel bijzonder. Mijn zwager zat sowieso peentjes te zweten in de warme avondzon, het was ook nog steeds boven de 30 graden. Na het eten ergens anders nog wat gedronken, met lieftallige Griekse dames als bedienden, en toen op tijd naar huis, het was toch al weer over tienen. Een fijne luie dag aan het zwembad.

Huize Notos, dag 2, Restaurant Stoupa

Vandaag om half 10 met moeite opgestaan, om 10 uur te kunnen ontbijten, gewoon op het terras van mijn zwager beneden.

Om half 1 op het strand, lekker op bedjes gelegen, heerlijk gezwommen in de zee, die heel warm is! En helder! 8x op en neer naar de boei gezwommen die vermoedelijk op 100 meter afstand ligt. Ik ga er een dagelijks trainingsritueel van maken. Ik was nog niet zodanig tot rust gekomen dat ik op op het bedje in slaap kom vallen, ik lag naast een trapje waar continue mensen langs kwamen. En ook het aangezicht van al die mensen met hun eigen voorkomen in badkleding gaf de nodige afleiding. Voor mij zwager was het voor het eerst in 10 jaar dat hij zo op die manier met het gezin op het strand was. En gelukkig zijn ze blij met mijn aanwezigheid 😏. Om half 7 gingen we pas terug naar het huisje, het werd weer laat dineren.

We aten bij restaurant Stoupa aan de andere kant van de baai, in de andere hoek en dus een ander uitzicht. Het was een gek gezellig restaurant met heel erg goed eten. Ik at weer vis, ik heb toch het idee dat ze dit zo bij de zee het beste kunnen maken. Maar ook de vleesgerechten waren erg goed en zelfs mijn nichtje kreeg nog een aardig vegetarisch gerecht al had ze er eerst een hard hoofd in. Ze zijn in elk geval veel heel royaal met de porties, soms te royaal.

Huize Notos Stoupa Peleponnesos Griekenland: dag 1, Restaurant Pefko

Vandaag, maandag 27 juli 2020, om 2.40 u ging de wekker. Om 3.10 u vertrok ik en om 3.40 was ik bij mijn zwager. En om 4 uur de taxi, 4.40 u op het vliegveld, het was me een partij vroeg! Ik had nauwelijks geslapen de uren voor mijn vertrek, bijna niet, dankzij yoga oefeningen toch een paar uur geslapen. En het voelde even als genoeg.

Mijn nichtje ging voor het eerst vliegen, alles was dus nieuw voor haar, heel interessant om te bedenken terwijl ik op een reis ga die ik al vele malen op vergelijkbare manier gemaakt heb. Echter, ook voor mij deze keer alles enigszins nieuw, want wat trof ik aan? En nagenoeg leeg Schiphol, met alleen maar een giga rij voor incheckbalie 4,5 waar iedereen die richting Griekenland ging stond. Er leken geen andere landen aan gedaan te worden. De rij was giga omdat we vanaf het begin in één lange stoet werden geleid om de 1,5 meter afstand enigszins te kunnen garanderen. Wat normaal samen dringt in een klont van mensen was er nu een rij dit vergelijkbaar was met de rij bij de St. Pieter in Rome: de hoek om en nog eens de hoek om, netjes achter elkaar. Deze rij duurde echter aanzienlijk korter. In een redelijk tempo schoven we telkens door. Het meest surrealistisch was de grote hoeveelheid mensen met een mondkapje op in die rij voor de incheckbalies. Ook al weet ik van de situatie, zoveel mensen had ik zo nog niet bij elkaar gezien op deze manier.

Er was verder geen douane want het was Schengen gebied, wel een controle op de boarding pass. En daarna werd het nog rustiger richting gate. En toen had wat langere wachten. Mijn nichtje zag voor het eerst een vliegtuig van dichtbij. Wij zagen voor het eerst weer een vliegtuig sinds lange tijd, dit keer met een mooie zonsopgang.

De reis was maar 2,5 uur. Met wind mee wisten ze een uur eerder aan te komen. In het vliegtuig was vooral het mondkapje het nieuwe element. Neem je daar mijn ooglapjes bij en mijn noise reducing koptelefoon en opgeblazen -kussen en -nekkussen en je kunt je indenken dat je eigenlijk niets meer van mijn gezicht zag. Maar ik sliep er wel een goed uur mee! Ik kon namelijk op een lege rij zitten/liggen, het vliegtuig was maar 3/4e gevuld.

In Kalamata was het 35 graden, een zeer warme lucht kwam ons tegemoet en ik was natuurlijk veel te warm gekleed. De bus bracht ons in 1.10 uur naar onze bestemming en het was een fijne plek. Met mijn eigen kamer met airco is het helemaal goed. In de bus ook een mondkapje op, eten was er niet bij, mits stiekem. En dat kon prima met de hoge stoelen. De provincie is vooral bekend om de olijfolie, wat wr duidelijk zagen aan de hoeveelheid olijfbomen vanuit de bus.

We lagen al snel in het zwembad al had ik het gepresteerd mijn zwembroek te vergeten. Zonder lijstje zomaar kleren uit de kast pakken werkt toch niet goed voor mij, zo blijkt. Bij het zwembad toch wel een aardig uurtje liggen pitten, ingesmeerd en in de schaduw. Daarna het strand en centrum verkend, een zwembroek gekocht en andere dingen, en daarna eten aan het strand. We aten bij restaurant Pefko, met prachtig uitzicht op de baai en de zonsondergang. Het eten was aardig, de bediening zeer vriendelijk.

Heerlijk! Het vakantiegevoel is er helemaal, het is wel wennen mijn zoveel mensen te zijn, 5 gezinsleden van mijn zwager. Maar het voelt heel vertrouwd. Op tijd naar bed, de vermoeidheid zit nog in het lijf.

Retraite

Mijn blog gaat een weekje in retraite. Even een adempauze 😁

Negatief

Vandaag was het toch wat onrustig wachten op de uitslag van de Coronatest. Niet omdat ik bang was dat ik het zou hebben, meer om het telefoontje niet te missen. En ja, het blijft toch iets van een examen waarvan je weet dat je het met gemak hebt gehaald maar dat toch nog wel moet horen.

Om half 1 kwam het telefoontje inderdaad. Geen anoniem nummer dus ik was er eerst niet op bedacht. En toen iemand iets zei dat klonk als Dierenbescherming en ook nog eens mij met mevrouw aanspraak, was het me nog niet duidelijk. Maar daarna dus wel: negatief, dus geen Corona. Nou ja, toch een een opluchting en fijn dat het nu klaar is. Zou ook wel heel vreemd zijn als ik met deze verschijnselen het wel zou geven gehad. Hoewel een collega had gezegd dat hij een milde verkoudheid had gehad en dat bleek ook corona te zijn… Dus je weet het nooit.

Maar in elk geval dus voor niets niet getennist, ook voor niets niet gewandeld vrijdag, alleen maar omdat in deze shittijd ik rekening moet houden met het ergste in het belang van vooral anderen om mee heen. Maat eerlijk gezegd gaf het me ook wel rust om donderdag en vrijdag voor mezelf te hebben.

Met het bezoek van mijn vader, waarbij ik na het eten bijna in slaap viel vanwege mijn korte onderbroken nacht, en verder Informer kijken was het weer een rustige dag in de aanloop van mijn vakantiereis maandag.

Coronatest

Mijn belangrijkste wapenfeit op deze vrijdag was de Coronatest. Ik moest vroeg op, 9 uur had ik de afspraak, dus opschieten geblazen. Ik was toch wel wat onrustig, niet wetende wat ik zou aantreffen: een drive-through of een kantoor.

Ik reed er toch iets te laat heen, het was 10 minuten rijden volgens Google Maps, maar ja, ik wil er ook weer niet veel te vroeg zijn maar wel op tijd niet wetende of er een wachtrij zou zijn, ik vertrok al met al om 8.40 uur…

Gek genoeg gaan de dingen meteen anders als je haast hebt. Ik stond voor een verkeerslicht en het duurde langer dan normaal voor die op groen ging. Toen naar de volgende, weer wachten, langer dan normaal, want meestal kan je direct doorrijden als je de rotonde 3/4e neemt. Vervolgens een stuk provinciale weg, daar kon ik ff gas geven, maar bij één van de volgende verkeerslichten zat ik ineens achter een slak, die alle ruimte nam en ik niet langs kon… ook dat is iets dat me normaal niet boeit, maar nu dus wel ff… Ook nog weer eens iemand die onnodig links bleef rijden want ze hoefde niet eens af te slaan bij de direct volgende kruising. Het gevolg was natuurlijk, Wet van Murphy, dat ik net te laat was om nog door groen te kunnen gaan bij de kruising. Maar op dat moment was ik al heel dichtbij, dus ik had goede hoop, met het voorbehoud dat ik nog steeds niet wist wat ik zou aantreffen.

Ik reed het industrieterrein in waar de GGGD zou zitten, en toen ik op de plek kwam, kon ik in elk geval niet echt een kantoor aanschouwen, het waren allemaal van die grote panden die je op een industrieterrein ziet, en waar huisnummers ook niet de eerste prioriteit lijken te hebben. Wel een parkeerplaats die aan alle kanten afgezet was met linten. Maar waar ik nu precies moest zijn… ik baalde dat ik niet even ‘voorgereden’ had, zoals mijn moeder dat vroeger altijd deed bij dit soort dingen, al voel ik me wel een oude lul als ik dit zo zeg. Op één van de hekken stond in het klein GGGD >>> dus dacht ik dan moet ik dat maar volgen. Maar ik twijfelde toch wel, dus uiteindelijk reed ik volgens mij drie keer heen en weer voor ik echt doorreed. Ondertussen had ik door dat het inderdaad een Drive Through is, vergelijkbaar met de McDonalds, en dat er door mijn getreuzel en onzeker gedoe al weer wat mensen voor mij waren gepiepeld.

Het parkeerterrein was net als bij het inchecken op Schiphol, als een soort labyrint zonder keuzepaden, zodat je wel aan moest sluiten achter de andere. Er stonden zo’n 15 auto’s al te wachten en die stonden maar stil te staan. Ik probeerde niet teveel naar de klok te kijken, maar het bleek toch wel dat ze echt om 9 uur zouden beginnen en dat naderde snel. Ik kon ook niet goed zien waar de eerste auto eigenlijk heen moest gaan… die stond voor een grote deur zo bleek, die nog open moest gaan. Ik zag ook nog wat fietsers staan. Ik had eerder ook overwogen met de fiets te gaan, maar bedacht me dat ik waarschijnlijk te weinig tijd zou hebben en het toch iets rustiger wachten is in de auto. Het zou me maar vijf minuten gescheeld hebben overigens op de fiets dus eigenlijk was het een niet heel milieuvriendelijke keuze.

Om 9 uur ging daadwerkelijk de eerste auto ergens heen rijden, en er volgden al snel nog twee anderen. Ik kon opschuiven. Ondertussen begon het te regenen, en was ik helemaal blij dat ik niet op de fiets was gegaan. Wel een raar gezicht die fietsers in een rij met auto’s, die netjes op hun beurt moesten wachten… dat zie je niet elke dag, die piepelen meestal voor. Het ging vrij vlot en voor ik het wist stond ik vooraan en zag ik hoe het ingericht was: een grote ruimte met drie plekken met een huisje, zoals bij een marathon waar je een stempeltje moet halen, waar iemand met een laptop achter zat en een plek waar ik moest parkeren.

Ik kon ook vrij snel doorrijden en was inderdaad binnen de 10 minuten van de afspraak op de plek waar ik moest zijn. Mijn gegevens werden gecontroleerd en ik kon rustig vragen stellen. Zo kon zou ik binnen 48 uur gebeld worden door een anoniem nummer, ik geen schriftelijk bewijs krijg, ze geen voicemail inspreken, maar wel opnieuw bellen als ik niet op tijd de telefoon opneem, en als ik echt een schriftelijk bewijs nodig zou hebben, dat ik dan naar een private organisatie zou moeten gaan…. nu heb ik dit niet nodig, maar dat hadden ze toch minimaal wel even mogen zeggen bij het maken van de afspraak, bedacht ik me. Het is dus een officiële officieuze test.

Ik kon vervolgens doorrijden naar het mannetje in het pak. De bepakking was me inmiddels van televisie al bekend, compleet met spatschermpje maar zonder mondkapje, toch een stuk beter voor zo’n medewerker. Ik had wat bloed in mijn neus gehad zo bleek bij het spoelen die ochtend, mogelijk een klein adertje gesprongen vannacht. Zal je dat weer hebben, dacht ik nog vanochtend, dus zei dat hij beter het linker neusgat kon nemen. Maar ja, hij ging veel dieper, voorbij de plek waar de neusbloeding was geweest, om wat weg te halen. Het was een raar gevoel maar niet veel raarder dan ik ooit gehad heb. Ook de keelafname was niet echt problematisch. Ik begreep dat mensen het een vervelende handeling vonden, maar ik heb wel erger meegemaakt.

Toen na mijn neuspoliepenbehandeling de tampons na 2 dagen eruit gehaald werden, te vroeg naar mijn beleving en ervaring, gingen de wonden weer bloeden op een bepaalde plek. En toen heeft de dokter zo’n tampon, dat feitelijk een soort brede spatel is van ongeveer 20 bij 2,5 centimeter, mijn neus in geduwd waarbij ik even dacht dat toch echt iets te breed was voor mijn neusgat en neusdoorgang… Maar dat paste dus toch wel… en niets weerhield haar om deze ultimum remedium, die ze normaal onder narcose doet wat ik toen helemaal begreep, met gezwinde spoed en weinig voorzichtigheid, uit te voeren. Ik weet nog dat de tranen me in de ogen schoten, zo’n pijn deed dat! Het vervelendste was nog dat ik ze hiervoor al gewaarschuwd had, bij mij herstellen die wonden minder snel. Maar ja, wie luistert er nu naar een patiënt met weet ik niet hoeveel jaren ervaring, nietwaar… En het vervelende was dat ik dezelfde behandeling nog een keer zou kunnen krijgen als de volgende keer dat de tampon eruit wordt gehaald, en er misschien weer wondjes opengaan. Als je eenmaal weet wat je kan verwachten dan kan je je nog minder op je gemak voelen… soms is het beter niet teveel te weten…

Hoe dan ook, de test was relatief eenvoudig, ik was snel weer thuis met nog een hele dag voor me. Ik zou vaker zo vroeg moeten opstaan op een vrije dag, dan heb je veel meer tijd….

Sluitend, vullend en volgend

Al vroeg wakker om 8 uur, zware ogen nog, maar wel genoeg besef om even weer te weten hoe de de temperatuur op te nemen. Vannacht ook gedaan, aangezien ik droomde over of ik wel of niet een Coronatest moest doen, aangezien ik neigingen heb tot verkoudheid, zoals op dit moment. Maar ja, het grote probleem is dat ik CF heb en dus mijn holtes chronisch ontstoken zijn, althans delen van het jaar als ik kou heb gevat, zoals volgens mij een paar keer gebeurd is afgelopen week. Nog meer rare dromen waarbij een goede vriend van mij naar porno zat te kijken in een kamer waar ik ook was, waar ik naar een toilet ging om iets te zoeken in een grote bak aarde en het niet kon vinden, en toen ik wegging en weer terug kwam, de bak met aarde weg was en ik datgene dat ik niet meer kon vinden nu voor altijd kwijt was. De schoonmaakster bleek het opgeruimd te hebben… logisch, wat moet een bak met aarde op de wc doen… Een paar dagen geleden had ik een rare droom waarbij een soort proef werd gedaan, zoals bij biologie, waarbij iemand een stuk uit een spier sneed, het leek wel een bovenbeen. Telkens weer kwam dat beeld van het stuk dat uitgesneden werd terug. Heel griezelig maar ook weer fascinerend. Onbegrijpelijk wat dromen voor vreemde beelden kunnen geven.

Vanochtend bedacht ik me ik dat de planten niet meer water had gegeven toen ik thuis kwam gister. Voordat ik mijn ontbijt wilde maken, muesli met yoghurt, amandelen en walnoten, en onderwijl het water kookte, ging ik dus direct die planten maar water geven, anders zouden ze weer een hele dag tekort komen. En ook de plantenbakken voor de schuur moesten gedaan worden. Ik ga dan door de schuur, en toen ik de schuurdeur wilde open doen en deze weer bleek te klemmen, was ik het zat. Ik ging na het water geven direct naar boven om mijn niet eerder gebruikte schuurmachine te pakken, schuurpapier erop, ook nog onaangebroken, en zette me aan het schuren. De aannemer had hier al eerder een poging gedaan om dit te verbeteren, maar tevergeefs. Hij zei al dat hij weer iets te strak gewerkt had, heel vervelend want daarna is hij weg en moet ik het (laten) oplossen. Ik had gezien wat hij de vorige keer deed, de scharnieren verzetten hadden niets opgeleverd, dus de bovenkant afschuren was het devies. En op de trap met het schuurapparaat was niet veel later de deur ook echt gewoon direct weer open dicht te doen, zonder dat het klemde… Nog voor het ontbijt een succesje behaald! De dag begint goed.

Ook bedacht ik me dat ik dan meteen ook wel de tuintafel en -stoelen kan schuren en dan misschien ook meteen met kleurloze lak bewerken… Die moest ik dan nog wel eerst kopen… Ook had ik mijn bestelde planten ontvangen, althans de buurman, dus die ben ik maar vroeg gaan halen. En dat was het signaal voor de tweede activiteit, de plantenbakken die in mijn schuur stonden te wachten, vullen met hydrokorrels, aarde en uiteindelijk de planten. Ik bleek echter niet genoeg hydrokorrels te hebben, dus ik moest eerst naar de winkel. Dat heb ik dus maar direct gedaan, en ook nog meer aarde en nog een paar plantjes die ook mooi in de bak konden.

Voor het definitief vullen van de bakken ging ik echter eerst dan toch de bramen oogsten die mijn tuin heeft opgeleverd, de eerste lichting. Telkens op mijn wandeling zie ik bramenstruiken en bedenk me dat ik naar mijn bramen moet kijken. En ja, die waren al aardig aan het rijpen, in elk geval de helft ervan. Dus ik heb een bakje gepakt en de bramen geplukt. Een heel bakje vol! Ze zijn wat zurige en een enkele zoete, het is niet echt mijn ding. Ik heb het bakje op de grond gezet, ik ben benieuwd of er dieren zijn die ze lusten en komen opeten. Als het maar geen ratten zijn…

De bakken vullen deed ik maar na de lunch. De lunch was nog weer een wit bolletje met een vega burger, ik moest die witte bolletjes nog opeten, die heb ik al bijna een week in de koelkast. Gelukkig lopen ze nog niet weg. Dat was weer een klusje op de knieën, korrels aanvullen, aarde erbij, plantjes uit de plastic bakjes halen… dat is ook zo wat, ik heb een gigantische stapel met plastic bakjes nu over van al die planten die ik de laatste drie maanden geplant heb… wat moet ik ermee! Het liefst breng ik zet terug naar het tuincentrum, maar ik vergeet telkens te vragen of ze die wel willen hebben. Gelet op de duurzaamheid zou je denken van wel, maar de kans is groot dat zij ze ook krijgen van de kwekers waar ze van kopen en ja, die halen ze waarschijnlijk weer van de groothandel… maar weggooien vind ik ook zonde… maar het wordt zo langzamerhand een uitdragerij in mijn schuur.

Eenmaal klaar met de klusjes bedacht ik me dat ik mijn oren nog moest laten uitspuiten om 15.50 uur. Ik had niet alle tijd meer van de wereld. Maar ik voelde me ook wat moe en warm weer, alsof ik weer verhoging heb. Ik voel dit ook aan mijn handen gek genoeg, die voelen ook warmer aan. Ik heb dus getempt en ik bleek toch weer 37,4 te hebben. Dus ik toch maar de huisarts gebeld, althans de assistente, en afgestemd. En overeenkomend met de droom was toch het advies die Coronatest maar te laten doen. Maar ja, dat kon niet direct, het is volle bak op alle stations, zo lijkt het. Dus morgen om 9 uur ben ik aan de beurt. En dan zou het nog op tijd moeten zijn voor zondag dat ik weet of ik nu wel of niet kan gaan. Maar ja, ik weet bijna zeker dat het alleen maar een holteprobleempje is… maar ik wil mensen om me heen geen risico laten lopen. Dus ik heb het tennissen voor vanavond maar afgezegd, ook al is dat in de openlucht en kom ik niet dichtbij mijn tennispartners. En ook heb ik mijn wandeling voor morgen maar afgezegd. Ik vind het jammer, maar ik merk ook dat het me meer tijd voor mezelf geeft. Ik lig nu veel op de bank en merk dat mijn lichaam erom vraagt. Al dan niet met film of serie voor mijn ogen. Meestal sluit ik mijn ogen namelijk en mis ik vervolgens het nodige…

Tussendoor nog maar even mijn vader gebeld. Ook hij moet het weten aangezien ik zaterdag weer met hem afgesproken heb. Met een beetje geluk heb ik voor die tijd de uitslag. Want anders… ja, misschien alleen buiten elkaar ontmoeten, in mijn tuin, op afstand… en niet blijven eten.. nou eerst die test maar afwachten. Het ziekenhuis zei dat het soms al binnen 24 uur bekend is, vooral als je bij de vroege ochtendshift zit… dus laten we dat maar hopen.

Ik had vanavond diepvrieseten… niet dat ik het bevroren gegeten heb, nee, ik had het er om 17 uur uitgehaald, maar dat bleek niet echt de bedoeling te zijn voor de vis, die had er al vanochtend uitgehaald moeten worden of zelfs gister. De groente daarentegen is een ander verhaal. Ik heb eerder wel eens ingevroren groente laten ontdooien gedurende de nacht, maar dat werd bijna pap. Ik durfde dat niet met de direct ingevroren groente te doen, die dus uit het diepvriesvak van de winkel kwam, maar het gevolg was dat het allemaal nog in de pan moest ontdooien. En dat duurt ook een tijd… Vervolgens was ik bang dat ik half koud eten zou opeten, maar ook dat ik het te lang zou laten pruttelen, zodat het alsnog pap zou worden. Uiteindelijk, met voldoende vocht, toch af en toe het elektrische vuur hoger gezet en al met al bleek het allemaal goed warm. En nog verdraaid lekker! De combinatie van groenten, de vis, de hoeveelheid sambal, Thaise vissaus, peper, gembersiroop en wat ketjapsaus maakten het tot een heerlijk maal. En ik heb nog voor twee keer over…

Voor en na het eten zag ik eerst de film “The Red Lantarn”, een Chinees drama dat speelt rond 1920, toen er nog concubines waren (voor zover die er nu niet meer zijn). Een indrukwekkende maar ook heerlijk rustige film, prima om lekker lui voor op de bank te hangen. Helaas stond net het eind er niet op, dat was bij een andere opname erbij genomen, maar ja, die had ik al verwijderd… mijn oude digidecoder nam het dan dubbel op, nu was het foetsie. Dat is dus even wennen…

Ik zag daarna de film Virgin Mountain, die ik opgenomen had, tjonge wat een juweeltje! 5 sterren! Wat een geweldige film over een pure man, die verlegen is, in de 40, een beer van een kerel en nog bij zijn moeder woont. Hij werkt op het vliegveld en is te goed voor deze wereld. Tot ze over zijn grenzen heen gaan. En als hij een spontane vrouw ontmoet blijkt hij nog veel meer in zijn mars te hebben. Als je eens wat anders dan herhalingen wilt zien! Uit IJsland komen de mooiste juweeltjes.

Ik heb overigens een nieuw meditatief trucje ontdekt: ik neem een glas water, tot 3/4e gevuld, ik neem 3 scheppen Resonium, en doe die in het water. En vervolgens ga ik kijken wat er gebeurt. Die resonium gebruik ik overigens voor mijn Kaliumprobleem, ik breek dat niet goed af, dus don’t do this at home, tenzij je hetzelfde probleem hebt natuurlijk… Het is fascinerend wat er gebeurt. Om te beginnen zakt de poeder vanuit het midden als een trechter naar beneden, aangezogen door het poeder dat onderaan al in het water opgenomen wordt. Er is onder het poeder één of meerdere luchtbellen ontstaan, waar het poeder zich langs moet wurmen. Vervolgens hoor ik een soort gedruppel: er is iets dat in de luchtbel valt, alsof het iets lekt. Dan hoor ik een zuigend geluid, het water dat het poeder meedogenloos naar beneden trekt. Dat duurt best lang kan ik je zeggen en dan ligt er nog een hele boel poeder dat nog moet zakken… ik had iets minder tijd om te wachten dus ik het het proces iets versneld door met een lepel langs de kanten het water, en daarmee de luchtbel doorprikkend, vat te laten krijgen op het poeder. En dan gaat het snel, zoals bij de Titanic. Er is geen houden meer aan, het poeder is ten prooi aan het water gevallen en zakt heel snel naar de bodem. Er blijft een waas van poeder over, en als ik lang zou wachten zou dat wel eens helder water kunnen zijn. Maar zolang wacht ik niet, ik moet het opdrinken… Maar het is pure natuurkunde dat voor mijn ogen plaatsvindt… als ik het had gevolgd op school had ik het vast kunnen benoemen, het zou een combi van zwaartekracht, osmose, of weet ik veel wat kunnen zijn. Ik heb niet voor niets alle ‘kunde’ vakken laten vallen toen ik een vakkenpakket moest kiezen op de HAVO, eeuwen geleden.

Zo is er toch weer een dag voorbij waar eigenlijk heel veel gebeurd is, en ik heel nuttige dingen heb gedaan. Die test moet ik morgen nog mee gaan maken, maar ik zit me al in te denken hoe het zal zijn als ik straks mensen volledig in plastic ga tegenkomen, alsof er een virusuitbraak is…

Nut, confrontatie en leerzaamheid

Deze woensdag dacht ik eindelijk eens rustig op de loungebank terecht te komen. Het was weer mooi weer, veel zon, blauwe luchten en ook veel wolken weer, rond de 20 graden is het de laatste dagen goed toeven hier in mijn huis.

Echter, ik had de rust niet om op de loungebank te gaan zitten. Ik werd om 9.30 uur wakker, hoefde niet te tennissen dus alle tijd voor mezelf. Ik had het besef dat ik mijn plantenbakken buiten, die aan de muur en tuinhek hangen nog moest voorzien van gaten om het water uit te kunnen laten lopen. Ze verzuipen anders, en ik had al gezien dat de goudbloem een erg gevoelige plant is, die veel water nodig heeft maar niet goed omgaat met teveel water.

In principe moet je de bakken bij aankoop natuurlijk al inboren. Ik had me dit niet gerealiseerd. Eén van de drie bakken had al 2 grote openingen van zichzelf, de anderen niet en ik bedacht me al wel toen dat dit niet handig was. Maar toen ik deze ochtendvroeg, om 10 uur, nog voor ik een hap ontbijt had genomen, hing ik al onder de bakken, want ja, die zitten vast, en zag ik dat er per bak, we 8 gaten geboord moesten worden. Ik had in eerste instantie mijn accuboor/schroevendraaier genomen om de eerste gaatjes te maken, maar merkte al snel dat er een echte boor aan te pas moest komen. Dus die gepakt en met verlengsnoer erbij aan het boren geslagen. Ze hadden geadviseerd om 9mm boortjes te nemen, maar ik merkte al snel dat daarmee het gat veel te groot werd, ook omdat ik ondersteboven moest boren en daardoor niet de precisie kon hebben vergelen met de bakken leeg op zijn kop op een tafel. Plus het plastic is maar dun, je moet even druk zetten om erheen te komen, maar dan is het ook wel gedaan en moet je snel de boor tot stilstand brengen. Dit lukte na de eerste keren beter, maar met een kleiner boortje nog beter.

Vervolgens had ik bedacht dat ik bij de aankoop van die bakken verzuimd had de lekbak ook te kopen. Dit is handig want overtollig water wordt dan verzameld en kan eventueel hergebruikt worden. Ik had echter het idee dat ik eerst even rustig bij moest komen van al deze activiteiten, en eerst maar eens goed ontbijten. En met het ontbijten kwam er weer wat meer rust. De lunch, een wit bolletje met een vega hamburger met curry en een tosti met het tosti/grill apparaat van mijn vader had ik wel lekker in het zonnetje op, maar daarna ging ik toch maar met de fiets naar het tuincentrum, dat bleek echt dichtbij te zijn. Normaal pak ik al snel de auto, ook omdat ik, als ik toevallig ook nog allerlei mooie planten tegen zou komen, die makkelijk mee zou kunnen nemen. Onderweg op de fiets bedacht ik me dat als ik fietstassen zou nemen dat probleem ook opgelost zou zijn. Plus voor de boodschappen zou het handig zijn. Maar ja, in mijn beleving waren fietstassen altijd heel suf. Meer iets voor huismoeders of zo… hoe praktisch ook. Maar nu denk ik dat ik er misschien toch naar ga kijken, misschien ergens tweedehands op de kop tikken.

Ik vond de juiste lekbakken, kocht ook nog wat bamboo ondergoed, een blauwe en een zwarte, want die zitten goed en ik vind het wel goed dat er weer eens een andere manier van kleding maken gestimuleerd mag worden. En ook een mooi verhaal, een man die dit bedacht heeft, geen groothandel zo ver nog kreeg om te investeren en dus zelf geld is gaan steken in de onderneming en klein met minimaal adverteren zo groot is geworden.

Ik dacht ik schuif die lekbakken er wel even tussen door, maar dat viel tegen. Uiteindelijk moest ik de bakken helemaal van de muur en tuinhek halen om het eronder te kunnen doen. Maar de bakken stonden meteen recht, zoals het hoort en het water dat ik gaf werd inderdaad mooi opgevangen in de bakken. Eerste succes van de dag gaf al weer een goed gevoel.

De rest van de middag daarentegen was het luieren geblazen. Ik voelde me moe, maar het was al wat meer bewolkt en de loungebank lonkte nog steeds niet. De bank daarentegen meer aantrekkelijk en lekker De Ridder kijken was een goede aanvulling daarop. Ondertussen merkte ik dat ik een warm hoofd en handen had. Ik had het idee dat ik wel eens wat verhoging kon hebben. En ja, ik bleek 37,1 te hebben, bijna een graad hoger dan ik normaal heb. En ik weet waardoor: ik heb kou gevat de avonden dat ik te lang in te weinig kleren, na tennis, aan het eind van het feestje van mijn zwager, een keer op de bank liggend met de tuindeur open en ook vandaag op de fiets niet warm genoeg gekleed was. Oftewel, mijn neusholten zijn weer ontstoken. Dat is toch één van de terugkerende ongemakken waar ik mee te stellen blijf. Ik stak meteen twee paracetamols in mijn mik en ging weer even liggen op de bank, deze keer met de tuindeur dicht.

Al liggend, de zon schijnend in mijn tuin, vond ik het toch wel zonde van de middag en besloot ik te gaan wandelen. Het werd een wandeling van bijna 2 uur, ook omdat ik, gewapend met verrekijker, af en toe de bomen afstruinde naar de vogels die ik hoorde zingen. In het begin leek het wel of de vogels een siësta aan het houden waren, ik kwam er geen enkele tegen, pas op de helft van de wandeling kon ik vogelsoorten gaan tellen. Zelfs de meerkoet, die ik bijna altijd direct zie, was niet op de geëigende plekken. Bij de kinderboerderij is het echter makkelijk scoren, daar zitten altijd ganzen, vaak ook eenden en een meerkoetenpaar. Daarna zag ik een vogeltje heen en weer vliegen tussen twee bomen, het was zowaar een zwarkopje! Die had ik nog niet eerder gezien. Helaas zat hij half verstopt achter de bladeren, maar ik zag genoeg om te zien dat het geen koolmeesje was. Ik werd acuut weer heel blij… weer een trofee erbij!

Af en toe zag ik nog weer wat klein zwerfafval liggen en dat pakte ik op, om het mee te nemen naar de dichtstbijzijnde afvalbak. Ik doe dit alleen als ik niet al te lang met die rotzooi moet lopen, maar ik verbaas me telkens weer over het gemak waarmee mensen hun verpakkingen maar dumpen waar ze lopen. Erger werd het toen ik vlak bij huis was. Op de grote parkeerplaats, waar ik eerder een voorstel had gedaan richting buren om daar iets mee te laten doen zodat er geen hangmensen meer blijven hangen, zag ik overal zwerfafval liggen. En met een afvalbak niet ver er vandaan. Ik besloot dat het tijd werd dat aangezicht te veranderen, maar moest wel de nodige keren heen en weer lopen. Toen ik naar de echte puinzooi liep, als ik eenmaal begin kan ik niet stoppen, waar auto’s geparkeerd staan om weet ik veel wat te doen, leek het of er uitgebreid gegeten was. Maar, er lag ook een grote plastic zak. Dat was handig, dan kon ik ineens alles verzamelen. En voor ik het wist was die zak helemaal vol! Want aan de rand van het voetbalveld was het ook een zooitje, allemaal plastic van verpakkingen. En toen ik bij het voetbalveld keek, zag ik dat er een afvalbak stond die volgens mij niet geleegd wordt omdat het hek bijna altijd op slot zit. En die puilde uit. En omdat ik nog wel wat ruimte in mijn zak had, het kon maar net, haalde ik het uitstekende afval eruit en stopte het in mijn zak. Het waren vooral plastic flesjes, papieren koffiebakjes… die moeten wel van de werklui zijn die daar met het voetbalveld aan de slag gaan. Met ook deze trofeeën liep ik naar de container en in één keer was alles opgeruimd. Ik keek nog even terug naar het resultaat en was zeer tevreden!

Thuisgekomen had ik nog een paar uur voor ik op pad zou gaan, uiteten met een goede vriend en daarna naar de film “If Bealestreet could talk”. We aten bij LE-EN, een Aziatische tapaseetgelegenheid, je neemt daar kleine gerechtjes, 2 a 3 per persoon, in etappes of alles in één keer besteld. Ze brengen het dan wel allemaal in één keer als je dat laatste doet… En in verschillende volgorden. Maar het is een fijne plek, heel groot en open, goed geventileerd. We gingen binnen zitten, ik had al bedacht dat ik niet nog meer ellende met mijn holten moest opzoeken. Het is nu al lastig genoeg, ik hoop dat het voor mijn vakantie weer onder controle is.

Het eten, vega sushi met mango, een Thais kokossoepje met garnalen, en kip met een curry en rijst waren meer dan genoeg, het laatste al bijna teveel. De jongedame die ons bediende herkende me toen ik even een praatje maakte met de vraag of ze weer blij was te kunnen werken (wat natuurlijk beaamd werd), en dat vond ik leuk. Het was een leuke vrouw die me aan iemand deed denken. Daarna rap naar het filmhuis, al wandelend, want mijn goede vriend woont dichtbij en loopt makkelijk naar de stad. Het was wel goed even te wandelen om de maaltijd te laten zakken. In het filmhuis waren de maatregelen al ver doorgevoerd: één richting verkeer, noodgedwongen kwam je langs de kassa, geen kaartjes maar digitale bestelbewijzen, alleen moest ik nog mijn Cinevillepas laten zien, en drinken bestellen in een ruimte waar je niet kan zitten. Het aantal zitplaatsen op de andere plekken waren aanzienlijk verminderd en ook het aantal stoelen in de bioscoop waar je niet moest zitten waren afgeplakt.

De film was een liefdesverhaal met een donkere kant, letterlijk en figuurlijk. Het ging over een jong stel dat verliefd is, Afro-Amerikaans, in een Christelijk milieu, die met elkaar willen trouwen. Maar dan wordt hij valselijk beschuldigd van het verkrachten van een vrouw uit Portorico. Terwijl hij getuigen had dat hij daar helemaal niet had kunnen zijn. Gaandeweg de film zijn er telkens flashbacks van wat er gebeurd is. En wordt duidelijk dat er duidelijk sprake is van racisme, en vooral totaal geen recht gedaan werd aan de waarheid. Een politieagent die hem moet hebben, rechtspraak die faalt, een klager die verdwijnt… En het blijkt dat dit dagelijks gebeurt, dat processen uitgesteld worden, dat onschuldigen maar schuld bekennen om zo snel mogelijk met strafvermindering weer thuis te kunnen komen. En waarom? Niet omdat ze iets gedaan hebben, maar omdat ze niet gelijkwaardig behandeld worden.

Op de terugweg hadden we het erover, al wandelend. Dat ‘Black life matters’ goed is geweest maar dat het ook kan doorslaan, dat zo’n moment van aandacht voor iets belangrijks soms in de praktijk door mensen misbruikt wordt. Maar ook dat er zoveel meer discriminatie in ons leven is, dat ook zwarte mensen zelf hun oordelen hebben over mensen. Zo bleek ook wel in de film, de zwaar gelovigen die niet gelovigen of afvalligen niet als mensen zien, maar ook mensen met andere verschillen dan huidskleur de klos kunnen zijn. Het is te eenvoudig om de witte mens overal de schuld van te geven. En we vonden het ook raar dat er nu excuses gegeven moeten worden voor daden die honderden jaren geleden gedaan zijn. Dat waren andere mensen, in andere tijden, daar kan je nu niet meer verantwoordelijk voor zijn, om de eenvoudige reden dat je toen niet leefde. Je kunt er natuurlijk wel aandacht aan geven, en het duidelijk een plek geven in de vorm van een herinneringssymbool. En mensen bewust maken van fouten die gemaakt zijn. Maar er worden nog steeds fouten gemaakt. En ook daarvoor moeten we niet blind zijn. En dat geldt voor bijna elk persoon. Ieder van ons doet dit op zijn eigen manier. Dus laten we niet hypocriet zijn en eerlijk zijn naar onszelf… daar kwam in elk geval ons gesprek op neer…

Thuisgekomen moest ik snel naar de wc. De ellende van zo uiteten gaan en daarna naar de film, waar ik dan zo’n twee uur op een stoel moet zitten, geven me vaak teveel druk op de darmen. En dan ontstaan gassen… gelukkig heel beperkt in de bioscoop, maar toch. En onder het lopen kon het zijn weg vinden… maar ja, ik voelde me wel opgelaten, maar ik dacht laat ik het maar zeggen, zoiets ontgaat degene met wie ik loop niet. En die denkt er dan het zijne van. Al met al viel het wel mee, maar ja, het blijft ongemakkelijk. Voor het slapen nog weer getempt, het was 36,7 graden, de paracetamol was begonnen zijn werk te doen.