Koninginnedrama

Vandaag zou een rustige Koninginnedag voor me worden. Gewoon lekker mijn gras kortwieken, mijn haar kortwieken, lekker in de tuin boekje lezen in de zon als het mee zou zitten. In elk geval geen heisa en gedoe rondom Koninginnedag. En al zeker niet de drukte van al die kraampjes en file lopen langs de grachten waar Jan en alleman zijn spulletjes heeft uitgestald. Maar dat ik me nog druk zou maken over Koninginnedag, dat had ik niet gedacht.

Toen ik om een uur of drie de televisie aanzette bleek dat heel Nederland in commotie was: één of andere gek was met een zwarte Suzuki Swift, een prima auto overigens, dwars de omheining gereden met een poging tot… wat eigenlijk? Met zijn auto de bus rammen waar de Koninklijke familie in zat? Wat bezielt een mens om dat te doen! Als het al kans van slagen heeft, waarom zou je zoiets doen? Werkelijk waar, de mensheid wordt dommer en dommer. Ik begin die abstracte kunstenaars wel te begrijpen.

En onvoorstelbaar wat een ellende die man veroorzaakt heeft. Niet alleen voor de direct betrokkenen, de mensen die gewond zijn geraakt, de mensen die iemand verloren hebben, de mensen die het hebben zien gebeuren en voor misschien de rest van hun leven getraumatiseerd zijn. Ook voor al die mensen die nergens van wisten en ergens in Nederland lekker zaten te genieten van gezelligheid en de zon en het samen zijn. Alles afgelast door dit drama. Onvoorstelbaar. En die arme Koningin Beatrix die helemaal van slag was. Werkelijk, wat één persoon allemaal kan aanrichten aan zoveel mensen.

Ik maakte me ook persoonlijk zorgen want een goede vriendin van me zou naar Apeldoorn gaan om de Koningin te zien. Dus zodra ik het hoorde haar een sms gestuurd en toen het even duurde voor ze reageerde dacht ik de vreselijkste dingen. Het zal je toch gebeuren dat je net op dat moment daar moet staan! Gelukkig bleek ze geen slachtoffer te zijn geweest, hooguit van de ervaring die ze moest meemaken. Ik kon daarna weer enigszins gerust mijn tuintje in, terwijl nog veel mensen in wanhoop verder leefden. Arme mensen, arme Koninklijke familie.

Hopelijk kan het volgend jaar toch nog wel weer feest zijn en blijven de gekken gewoon thuis voor de buis zitten; desnoods steken ze hun kop maar in de buis als ze de Koningin niet meer willen zien! Dan besparen ze andere mensen tenminste het nodige leed!

¡¡Jarig!!

Vandaag vier ik mijn 43e jaar… Elke verjaardag weer gemengde gevoelens natuurlijk. Het helpt te zeggen dat ik in mijn 44e levensjaar zit, want dan lijkt 43 jaar weer niet zo oud. En toch, 43 jaar worden, dat hadden ze vroeger me niet gegeven. En ik mezelf ook niet. Maar ik ben het beu om zo naar het leven te moeten kijken, blij zijn met je wat je hebt. Altijd maar blij zijn. Elk jaar weer bedenkend dat het bijzonder is, dat het anders had kunnen lopen. Soms is het fijn om eens niet stil te staan bij het bijzondere van het leven, maar gewoon opgaan in ‘gewoon’, in ‘normaal’.

Zo voelde ik me toen ik vanochtend wakker werd. Ik was echter blij verrast toen ik uit een overleg kwam en ineens mijn werkkamer versierd was. Het voelde eerst echt heel kaal, heel gewoon vanochtend. Blijkbaar wilde ik aan de andere kant dat vandaag toch weer niet normaal was, niet gewoon. Juist leuk al die aandacht te krijgen, afleiding. Fleurig werd het ineens. En met lekker vruchtengebak was het ook even leuk om gezellig een half uurtje te ouwenelen. Zo leuk dat ik het maar even heb laten vastleggen. Dat ik toch even mezelf aandacht geeft dat ik niet moet zeuren, dat het leuk is, leuk om even in de schijnwerpers te staan. Dat een verjaardag gezelligheid betekenen kan!

Net als gister, met de hele familie uit eten. Weer elkaar zien, allemaal bij elkaar, dat gebeurt sowieso veel te weinig. En al die sms’jes! Geweldig. En dan mijn ouders die ’s ochtends om 8 uur bellen als je net onder de douche staat, en dan om half 9 nog een keer en dan lekker ouderwets ‘Oh wat zijn we heden blij…’ zingen.., met z’n tweeën, allebei in één hoorn. De ene vriendin die in de pauze uitgebreid zingt, de andere die halverwege ophoudt omdat ze bang is je een oorbeschadiging te geven. Genieten was het!

Heerlijk, zo de dag beginnen, hoe kan je nog sikkeneurig zijn! Heerlijk al die mensen die aan me denken, die dit uiten, op wat voor manier dan ook! Hoezo verplicht blij zijn, het is een genot om al die aandacht zomaar spontaan te krijgen. En fijn dat er dus zo’n dag is dat je daarvan kan genieten. Allemaal heel hartelijk bedankt! Ik kijk nu al uit naar mijn volgende verjaardag!

Wokrestaurant De Mallejan

Vanavond heb ik mijn verjaardag vervroegd gevierd met mijn familie. Bijzonder was dat ook de kinderen van mijn zwager er nu bij waren, zodat we met z’n elfen waren, 4 kinderen. De lokatie: Wokrestaurant De Mallejan in Maarssen.

Collega’s hadden me er al over verteld en waar kan je beter heen gaan dan een restaurant waar ze allerlei soorten eten hebben en elk kind of moeilijk eter wel aan zijn trekken kan komen. En wat dat betreft ben je bij de Mallejan aan het goede adres!!! Niet alleen Chinees, Wok, Japans, evenals gewoon friet, en gefrituurde hapjes als frikadel, maar van alles zoveel verschillende keuzes: sushi rond de 10 soorten, dim sum, bapao, de Japanse bakplaat… en groot…

Het werd wel gekscherend een vreetschuur genoemd, maar qua formaat klopt dat aardig: drie enorme zalen, en flinke afstanden te lopen voor het eten. Wel handig want je loopt wat je gegeten er direct af. En met een verrassing, een ijsje met vuurwerk voor mijn verjaardag, was het echt een feestje! Ik heb dus heerlijk genoten, van het lekkere eten waar je niet van kan stoppen, en ook van het fijne gezelschap met mijn familie. Wokrestaurant De Mallejan is dus absoluut de moeite waard in elk geval als je lekker ongecompliceerd en gemakkelijk wilt eten, zeker met een grotere groep mensen. Een feestje voor een feestje!

Abstracte kunst: valt het te begrijpen?

Ik begin binnenkort een cursus moderne kunst via het NRC. En ook bij mijn cursus inleiding in de kunstgeschiedenis kwam afgelopen week de kunst van de 20e eeuw aan de orde. Kunst die over het algemeen door mensen niet begrepen wordt, en vaak afgedaan met ‘dat kan mijn kind van 5 ook’. Ikzelf heb ook moeite met die kunst, te bedenken wat ik er mooi aan vind. En vooral te begrijpen wat ik zie.

In de laatste cursus werd me uitgelegd wat de achtergrond van die abstracte kunst is: waarom het zo gemaakt wordt. Het heeft vooral met de ontwikkeling van de kunst te maken. Al sinds het jaar nul werd de kunst bepaald door de klassieken. Vaste regels, zoals een vrouw mocht alleen bloot afgebeeld worden als het Venus was of de maagd Maria. In de loop van tijd varieerde dat wel maar meestal had of de oorsprong of het resultaat te maken met de klassieken. In de 20e eeuw raakten kunstenaars door de wrede 1e wereldoorlog (en ook de 2e wereldoorlog) steeds meer overtuigd van het feit dat er iets mis is met de mens. Dat deze anderen zoiets elkaar kunnen aandoen. Dus ging men zich ook niet meer aan de regels houden, want wat steldt het allemaal nog voor! De kunst werd abstracter, onherkenbaarder, omdat de mens, het leven, steeds onherkenbaarder werd.

Om abstracte kunst te begrijpen is een handige denkbeeld in te denken dat een kunstenaar iets ziet, dit schildert op glas (dit deed ie niet echt natuurlijk), het glas kapot gooide en dan de scherven willekeurig neerlegde en die na schilderde. De dingen die hij zag zijn nog steeds terug te vinden in het schilderij, zij het met moeite. Wat ze ook deden was iets schilderen zoals je het ziet, niet als geheel maar in delen. Een neus is het meest herkenbaar van de zijkant. Een hand is het best vergelijkbaar als het open is. Zo deden de Egyptenaren het ook. Dus door die delen van een schilderij te schilderen zoals je het ziet, zoals je het kent, amandelvormige ogen in een zijaangezicht, creëer je een rare mengeling van verschillende manieren van kijken naar dingen, maar die afzonderlijk wel geschilderd zijn zoals ze herkenbaar zijn. Zo is het geheel dus niet meer logisch, maar elk stukje toch weer duidelijk met de werkelijkheid verbonden.

Het klinkt logisch. Of het daarmee mooi is? Voor veel kunstenaars is het dan niet meer belangrijk dat het mooi is, kunst hoeft niet decoratief te zijn. Het heeft een doel. En soms weet alleen de kunstenaar nog maar wat hij bedoeld heeft te schilderen. En dat vindt hij dan prima. En of iets mooi is, is sowieso heel subjectief. Ik ben benieuwd naar de cursus, of wat ik nu gehoord heb, ook daadwerkelijk terugkomt en of ik de moderne kunst meer ga waarderen als ik het verhaal erachter ken.

Ché part One

De film Ché part one is het verhaal van Che Guevara die als lid van de revolutie Fidel Castro aan de macht hielp. In het eerste deel zie je vooral hoe hij in het begin start met het verzamelen van een groep mensen, 84, om Batista van de troon af te stoten. De wisselende beelden van hoe hij in New York de Verenigde Naties toespreekt en beelden van de guerrilla-aanvallen vanuit de bossen geven de film een goede balans, waardoor zijn rol in de revolutie duidelijk wordt. De stukken over het toespreken van de VN zijn lastig te volgen, deels door de zwart/wit weergave en de witte teksten, deels door de diep inhoudelijke zaken die in een rap tempo langskomen. Het is wel een film waar je goed geconcentreerd moet blijven. Ook als je de mannen in de bossen ziet vechten, ‘allemaal mannen met baarden’ even gechargeerd gezegd.

Gelukkig is Benicio Del Toro goed herkenbaar met zijn sterke uitstraling, maar ook goede acteerwerk. Vooraf werd in de voorvertelling, zoals gebruikelijk in LHC, gezegd dat de film in Cuba ook goed is gevallen. Het enige dat gezegd werd was dat het wat neutraal verteld werd… Maar het is een Amerikaanse film, met een Amerikaanse acteur… voor mij was de boodschap wel duidelijk. Wel apart is dat Ché last had van astma-aanvallen, zo erg dat ik het er zelf benauwd van kreeg, maar dat hij wel bijna het merendeel van de tijd met een aangestoken sigaar in zijn mond liep. Ik weet niet of dit bedoeld was om hem herkenbaar te houden, maar volgens mij is het niet echt bevorderlijk voor astma in elk geval. Zeker als je al hoestend en proestend je mannen moet toespreken.

Ook de prachtige Catalina Sandino Moreno, die de rol van Aleida speelt, was een lust voor het oog. Bekend als ze is geworden van Maria Full of Grace, waarin ze een drugssmokkelaarster speelt, en van "Paris je t’aime". Deel 2 doet ze blijkbaar ook weer in mee, maar of ik de kans krijg die te zien is even de vraag aangezien die aanzienlijk minder populair is en al verbannen naar de middagvoorstelling. De film stopt als Ché opmarst naar Havanna, het laatste bolwerk dat verslagen moet worden.

Alles met elkaar een interessante film, die soms wat lastig te volgen is, maar wel in de prachtige Spaanse taal is gefilmd, die ook aardig lang duurt zonder pauze, maar die me nog steeds voldoende de moeite waard is om ook het tweede deel te willen gaan zien.

Gigawesp

Vanochtend schrok ik wakker van een trillend geluid. Eerst dacht ik dat het mijn mobiel was die op het nachtkastje ‘fibreerde’, maar het was heel onregelmatig en waarom zou dat mobiel liggen te fibreren dacht ik… Een paar minuten lang bleef dan weer met korte stoten een fibratie bij mijn oor… dus ik draai mijn hoofd om, zie ik ineens iets dat op een wesp lijkt vlak naast mijn oor op mijn dekbed. Ik had het raam open gezet voor wat extra zuurstof en mijn dekbed is fel geel op sommige delen dus dat beest dacht wellicht dat het een bloem was of zo. Van schrik gooide ik dus het dekbed van mijn gezicht weg en dook de andere kant op.

Ik ga natuurlijk niet zomaar zo’n dier doodslaan. Dus ik snel om het bed lopen, naar de badkamer om mijn beker voor het spoelen na het tandenpoetsen. Normaal lurk ik altijd met mijn mond aan de kraan na het tandenpoetsen, maar het lijkt me toch milieuvriendelijker, waterbesparender, om een bekertje te gebruiken.

Hoe dan ook, gewapend met het bekertje en een kaart uit mijn studeerkamer, die ik gekregen had van iemand, liep ik terug naar mijn kamer, snel mijn bril ook nog even van het nachtkastje gehaald en opgezet. Zonder die bril zie ik namelijk geen steek, laat staan een gigawesp. Dus ik rondkoekeloeren en waarachtig, dat leek wel een horzel zo groot. Gelukkig zat hij tegen de rand van mijn bed en hopla, het bekertje over zijn kop. Het dier was duidelijk niet tevreden met het feit dat ik zijn uitzicht bedorf en het gevoel kreeg dat ie opgesloten zat, en begon vervaarlijk te brommen.

Ik snel de kaart eronder geschoven en viola, het dier zat gevangen. Het was nog maar een kwestie van het raam verder open zetten en flink schudden met de beker (zonder de kaart ervoor natuurlijk) en weg was tie.

Ik was natuurlijk klaar wakker en dat al om kwart over 7, dus ik dacht, laat ik maar opstaan, ben ik ook wat vroeger op mijn werk. Maar ja, het is toch niet de fijnste manier om wakker te worden. Maar ik heb wel weer een dierenleven gered. Mijn collega had direct de krant gepakt en het beest naar het hiernamaals geslagen… wat op zich nog veel gevaarlijker is want als je dan mist wordt ie pislink. En nu was tie waarschijnlijk alleen maar verbaast en wat geschrokken. En weer een les wijzer hoop ik dat ie weet dat mijn dekbed geen bloemenveld is.

Wakkere droom

Ik droomde dat ik wakker lag. De droom duurde heel lang, maar de nacht gek genoeg niet.

!Topscore!

Vanavond ben ik weer wezen bowlen voor de eerste keer in een half jaar tijd. Ik had beide bowlingballen meegenomen, vorige keer had ik alleen de lichte mee en daar had ik toen wel spijt van, maar ik moet me dan wel weer een breuk tillen aan tassen. Want de ene bal weegt 5 kilo en de andere 6,5 kilo. En ik merk dan meteen dat mijn rug daar niet zomaar mee akkoord gaat! Idioot, voor kerst had ik totaal geen problemen met zitten, liggen, staan, lopen en dus bowlingballen dragen, en nu merk ik bij elke poep of scheet dat mijn rug toch wel een belemmering is en me herinnert aan een goede houding. Maar met tillen is de houding toch anders dan zonder iets te lopen. Dus het blijft oefenen.

Maar goed, ik begon dus te gooien, gooi ik ineens 6 strikes achter elkaar! En vervolgens een spare en daarna nog twee strikes. Oftewel, ik gooide 245 punten! Ik wist niet wat me overkwam. Je merkt dan dat ineens de spanning toeneemt: "Ga ik de volgende ook weer goed gooien". De hele eerste game bleef ik koel maar de potjes erna nam het concentratievermogen toch weer af. Met een tweede 174 game en een derde 186 bleef ik nog aardig gooien maar daarna was de koek op… Maar natuurlijk met het printje op zak naar huis voel ik me helemaal weer in de mood.

Stadswandeling Nijmegen

Zaterdag had ik een stadswandeling met mijn cursus kunstgeschiedenis in Nijmegen. Nu ben ik al regelmatig in Nijmegen geweest maar de stad bekijken vanuit de kunstgeschiedenis, het verhaal achter de gebouwen en de stad horen, was wel even iets nieuws. Ik ben zelfs in straatjes geweest waar ik nog niet eerder geweest was en het is bijzonder om eens heel anders rond te kijken dan je als gemiddelde bezoeker doet. Natuurlijk vallen speciale gebouwen je op, vanwege hun oudheid of aparte architectuur. Maar te weten wat je ziet, hoe je het moet dateren en het verhaal erachter, daar kom je eigenlijk alleen achter als je met een gids rond gaat lopen die het specifiek aanduidt.

Ik ging met de trein met het idee dat je dan nog een beetje onder de mensen bent en niet oeverloos een  uur over de weg hoeft te rijden. In de trein kan je lekker lezen, hapje eten, beetje drinken, en soms, als het zo uitkomt, ook nog een praatje maken. Nee, voor uitstapjes ga ik tegenwoordig steeds vaker met de trein, alsof je even op reis bent voor vakantie. En met het mooie weer is even ergens wachten ook geen crime. Op de terugweg kon ik nog gezellig met drie dames terugreizen naar Utrecht dus het was helemaal toppie. Lekker zo’n actief en ook cultureel weekendje! En al met al is Nijmegen zeker de moeite waard om eens nader te bekijken vanuit ander perspectief. Foto’s zijn op mijn site te zien.

Collagist Jos Deenen

Vrijdag ben ik in Venlo naar de tentoonstelling van Jos Deenen geweest. Hij maakt fotocollages van allerlei foto’s en combineert de verschillende foto’s tot een waar geheel, prachtig en niet van echt te onderscheiden, allemaal samen één verhaal vertellend. Zijn foto’s zijn vooral maatschappijkritisch, met name ten aanzien van wat Amerika allemaal in Irak uitgespookt heeft en nog uitspookt, maar ook over de hypocritici in het katholieke geloof. Hij hergebruikt foto’s, sommigen komen terug in andere collages, maar gebruikt soms verrassende kleuren, knipt en plakt heel strak, een genoegen om naar te kijken. Deze keer was anderhalf jaar werk zichtbaar en blijkbaar waren het alleen nog maar highlights, hij heeft nog veel meer gemaakt. Natuurlijk is het ook te koop. Zijn werk is te zien in het ‘Museum van Bommel van Dam’ aan de Deken van Oppensingel 6 en wat mij betreft de moeite waard.