Door de mangel

Ik ben zo gaar als boter, door de mangel gehaald en uitgewrongen… zo voel ik me. Vanacht kon ik niet in slaap komen, tot kwart voor drie wakker gelegen, toen maar besloten even een stuk film te gaan kijken, Adam’s Apples geweldige film, en om half vier kon ik inderdaad gaan slapen. Om kwart over 7 ging echter de wekker alweer…

Op het werk ging de migratie zo voorspoedig dat ik dacht dat het nog een leuke dag zou worden. FOUT. Als je dat denkt… het systeem was nog niet in produktie of allerlei mensen klaagden dat ze er niet in konden komen. Het kostte aardig wat tijd een heel veel energie om uiteindelijk iedereen die er was te helpen. En nu, nu ga ik in bad, lekker eten, op de bank en verder niets!!!

Morgen ga ik met mijn ouders weer foto’s bekijken, laatste sessie hoop ik en dan met elkaar ergens eten. Zondag zou ik naar de Idfa gaan, maar door miscommunicatie is er geen kaart voor me. En hoewel ik ietwat teleurgesteld was, realiseer ik me dat het maar goed is dat dit niet gebeurd is. Ik moet hoognodig onthaasten, een stap terug zetten, eens tot rust komen. Ik heb wel weer enorme zin in sushi, ik ga dat gewoon zondag halen en misschien vindt mijn zwager het wel gezellig om dat samen op te eten. Niet zoals vanouds, strijdend met mijn zus erbij wie wat nog mag hebben bij de laatste stukjes, maar toch zeker wel lekker bunkeren.

Stemmingswisseling

Woensdagavond kon ik maar moeilijk in slaap vallen, vooral bezig met de dingen die ik moest plannen voor de komende vrijdag als de grootscheepse migratie moet plaatsvinden. Deze donderdagochtend wakker worden viel dus tegen. Het overleg met de systeembeheerders verliep echter zeer naar tevredenheid zodat ik met enig vertrouwen naar de vrijdag toe kan leven. Het gevolg was dat de dag ineens open lag.

De nodige werkzaamheden hielden me bezig tot ik mijn persoonlijke mail ging lezen en een lief en meelevend mailtje van vrienden las. Ik kon niet voorkomen dat ik in tranen uitbarstte. Ik zit gelukkig in een uithoekje in de kamer en niemand kwam langs dus liet het maar even gebeuren. Maar voelde me gewoon niet happy op die plek met die gevoelens.

Na het werk gingen we met mijn collega’s uit eten bij Brasserie Louisa in Karel V hotel. Ik voelde me moe, en zat wat rustig te wachten in de bar tot we gingen eten. Ondertussen zat ik me afwisselend te vermaken met gesprekken of dwaalde af met mijn gedachten. Aan de eettafel kwam ik aan het uiteinde te zitten. Dit gaf me zoveel rust dat ik weer terugzakte in het gevoel van de middag. Ik voelde me ineens intens bedroefd en wilde eigenlijk dat ook uiten. Maar ook daar voelde ik me niet op mijn plek. Jammer, het eten was lekker, het gezelschap gezellig, maar het oppervlakkige tafelgesprek kon me op dat moment niet boeien. Ik raakte ineens helemaal in mezelf gekeerd, wat ik eigenlijk nooit heb. Alles leek zo oppervlakkig, zo zinloos. Ik begin me te realiseren dat ik nog niet goed besef wat voor extreems ik, wij, hebben meegemaakt met het verlies van mijn zusje. Ik had ook ineens een enorme behoefte aan een knuffel, aan iemand om bij uit te huilen. Het was echter niet de plek.

Gelukkig vulde het voedsel enorm en op gegeven moment begon het lichaam het van de geest te winnen. De rust kwam terug en een toiletbezoek bracht me weer helemaal terug in de werkelijkheid. Met het opdrinken van de thee werd ik ineens ook zelfs vrolijk: zo’n snelle stemmingswisseling heb ik nog niet vaak meegemaakt. Na het eten en de thee kregen we een rondleiding in het Karel V hotel dat vroeger een hospital was en dat was erg interessant. Het is een prachtig gebouw met heel veel historie. Het gevoel was even helemaal weg.

Thuisgekomen stonden er weer lieve voicemailtjes op de telefoonbeantwoorder, en ineens was het gevoel van bedroefdheid erweer. Natuurlijk zou ik eigenlijk moeten zeggen. Ik kan wel doen of ik niets voel maar mezelf voor de gek houden kan echt niet. Ik keek naar de foto van mijn zus op het bruidskastje waar even geen kaarsjes brandden, en realiseerde me dat ik geen kaarsjes hoef te branden om me aan haar te laten denken. Onbewust is ze continue bij me en in mijn gedachten, of ik het toelaat of niet. Nu ben ik veilig thuis en kan ik rustig het gevoel laten komen, terwijl ik het hier onder woorden probeer te brengen. Het valt me allemaal zwaar, dat merk ik wel. Ik probeer maar weer aan morgen te denken, aan de spanning of alles goed zal gaan en dat kalmeert me weer. Ik geloof dat ik er nog niet aan toe ben om me helemaal te laten gaan.

Trouw en gezonde stress

Vandaag stond het stuk van Esther Hageman over mijn zusje in de Trouw: vrijdag hebben we het interview gehad en maandag hebben we het nodige gemaild om het stuk helemaal strak te krijgen. Het is ook te lezen op internet
http://www.trouw.nl/deverdieping/naschrift/article855379.ece/Ellen_Stoelenga_1961_ndash_2007_ Het is een heel mooi stuk geworden, Esther heeft het heel mooi beschreven allemaal.

Ik had vandaag een allemachtig drukke dag op het werk dat ik echt totaal van de wereld was. Sommige collega’s kwamen nog condoleren maar ik kon dit keer niet omschakelen. Vrijdag hebben we een grote migratie en ik moest alle zeilen bijzetten om te zorgen dat het doorgaat. Morgen zal het pas echt duidelijk worden. Wat dat betreft is een gezonde hoeveelheid stress wel goed als je even niets anders aan je hoofd wilt hebben. Al was ik niet echt blij toen de dag begon. Maar in de loop van de middag brak het zonnetje een beetje door in mijn hoofd dus ik heb goede moed. In elk geval was ik ook niet te ver heen om te vergeten dat ik de Trouw moest kopen in de pauze.

Vanavond had ik salsa les, inmiddels ben ik bij de semi 1 cursus beland. Het was weer heerlijk dansen. Met het eten, om de tijd gezellig te overbruggen, heb ik met Dré bij Springhaver een heerlijke biologische lamsbout verorberd. Weliswaar was de Spaanse rijst net hutspot, en daar hou ik niet van, het geheel smaakte toch goed! En zo was ook de avond nog aardig ontspannend alles met elkaar. Er is ook een vakantie gepland voor het komende voorjaar en ik heb nog wat extra verlof te verwachten dus sommige dingen lopen nu ff wat beter. Nu hopen dat dit een beetje aanhoudt, het zijn nog steeds onrustige tijden.

Inzinkinkje

Gister had mijn moeder nog wat onontdekte foto’s gevonden, dus die benik nu thuis maar aan het scannen, dan kan dat ook weer terug. Heleleuke foto’s van mijn zus met mijn neefje en met haar vakantiekindjeuit Parijs, allebei nog heel erg jong. En zo ben je weer gewoon weerterug bij af: ik kan mijn zus nog echt niet loslaten uit mijn gedachtenen dat wil ik ook niet! Maar doordringen wil het allemaal nog steedsniet helemaal, het is allemaal nog zo verstandelijk. Gister hoorde ikhet nummer van ‘Laat ze verder leven’ dat speciaal was bedacht enuitgevoerd (o.a. bij Tineke) om destijds geld in te zamelen voor deoperatie van 17 jaar geleden. Het lied blijft me ontroeren, maar nuhelemaal…

Gister had ik  in bed even een inzinking : ik zag voor me hoesommige dingen eerder gegaan zijn, en hoe die nu zouden gaan zondermijn zus. Dan merk ik dat ik het zo zat ben, dat ziekenhuis gebeuren.Het is nu eenmaal een deel van je leven, maar ik zou het graag cadeaudoen… maar ja, ik gun het anderzijds ook niemand. Nee, mettransplantatie zijn je zorgen echt niet voorbij. Maar je krijgt eranderzijds wel heel veel voor… Als je fit en gezond bent, zoals ik nu ben, dan is het allemaal geen probleem en kan je aardig wat hebben. Maar er zijn genoeg momenten geweest dat ik weer echt voor een verrassing kwam te staan en weer moest ‘dealen’ met de situatie. Dan merk je dat je toch nog echt niet 100% gezond bent. Maar ‘een mens lijdt het meest onder het lijden dat ie vreest’, dus laat ik maar gewoon afwachten wat en wie er in de toekomst op mijn pad komt. En gelukkig heb ik de rest van de familie nog!

Afschuiven

Vandaag was de eerste echte werkdag weer, midden in de drukte van de week: ik merk dat ik heel snel kan opgaan in mijn werk, en dan is het apart als mensen je komen condoleren: je vergeet even alles als je werkt en plots kom je dan weer even in je privé situatie terug… echt omschakelen geblazen dus. Heel lief en aardig, dat zeker en op het ene moment beter dan het andere natuurlijk. Vandaag had ik bijna alleen maar overleggen dus heb bijna alleen maar gepraat vandaag. Daardoor was het wel een vermoeiende werkdag, hoewel ik niet anders verwacht had. Er liggen een paar zware klussen, krijg niet echt de kans even relaxt met werk te starten, dat was wel prettiger geweest.

Grappig vond ik wel toen ik bij een collega kwam die iets toegeschoven kreeg: "doorgeschoven" is een beter woord. Tjonge zei hij, ze zitten weer wat af te schuiven, ik word gek van die cultuur. Zijn reactie in een mailtje: ik kan er niets mee, dit moeten die en die maar oppakken… en huppakee, dat had ie weer mooi afgeschoven… Ik hou er niet zo van, maar betrap me erop dat het soms wel handig is het ff te parkeren bij iemand anders, als jij ff geen tijd hebt. Je ontkomt er niet aan. Met al die tussentijdse mail op het werk… dat schijnt je IQ enorm aan te tasten. Ik zet mijn email maar wat vaker uit, anders hou ik niets meer over 🙂

telefoontikken en televisieherinneringen

Vandaag was een druk dagje, dat wil zeggen voor een vrije maandag dan. Eerst rustig uitslapen, maar uitslapen zoals ‘vroeger’ (twee weken geleden) lukt me niet echt meer, 10 uur is toch wel de uiterlijke tijd al is dit voor sommige mensen nog ongelooflijk lang. Vanmiddag gedigitaliseerde filmpjes zitten bewerken, televisieopnames van mijn zus en van mij op televisie: eens kijken of ik die ergens kan plaatsen zodat ook anderen ze kunnen zien: heel bijzonder, eentje van Ellen van vlak na mijn transplantatie en vlak vóór haar ltx: in haar eerste leven zogezegd. En als ik mezelf zie op televisie dan denk ik ‘doorspoeluh’. Ik vind het echt vreselijk om mezelf te zien of horen spreken. Maar misschien vinden anderen dat ook wel :0)

Vanmiddag naar mijn ouders gegaan, om verder te gaan met de oude foto’s van vroeger te benoemen, wie is wie en wanneer. Ik heb mijn ouders stiekem gefilmd tussendoor, zodat alles wat ze zeiden en deden ook vastligt. Nou ja, stiekem, ik heb toch heel duidelijk de cd speler van een tafeltje gehaald en het ding erop gezet. Ik had namelijk mijn statief niet bij me, ligt nog bij zwager. Na Indische afhaal nog wat geïnternet maar oh oh, dat is een ramp: mijn vader heeft nog telefoontikken: max 5 kb per seconde verbinding: alhoewel ik het volgens mij vier jaar geleden ook nog had, het lijkt wel stenentijdperk. En dat blijkt wel hoe ongeduldig ik ben, want bij mij moet alles snel, snel, snel.

Nu wacht een lekker bad, en morgen weer een werkdag dus….gauw afsluiten.

Andy Warhol en Bird

Zaterdag was een héééél relaxte dag. Wel mijn pyjama uitgehad maar het scheelde niet veel. Maar heb me nogmaals tegoed gedaan aan een sushi maaltijd, scheelt een boel koken en het is zóóóó’lekker. Daar mag je me overal en altijd voor storen!
De zondag was regenachtig, hoewel de zon zo vaak doorkwam dat ik optimistisch was over fietsen naar het station… en het viel reuze mee.

In Amsterdam naar het Stedelijk Museum gegaan, nu tijdelijk gevestigd in het oude PTT gebouw bij het station. Ik kwam Amsterdam nog niet in of ik kreeg alweer dat vakantiegevoel dat ik altijd heb bij Amsterdam. Het was al bijvoorbaat genieten dus. De tentoonstelling van Andy Warhol is bijzonder te noemen: zijn schilderijen en foto’s doen me niet zoveel, wel hangt er een prachtig portret van Koningin Beatrix! Maar vooral zijn filmpjes zijn heel bijzonder: met name ‘Nude Restaurant’ is heel lachwekkend: een man en vrouw zitten half naakt (van boven) voor de camera, de vrouw praat 1 uur en 38 minuten nagenoeg aan één stuk door en de man reageert fysiek en mondeling op het geheel: dan zit ie even aan zijn borsthaar, in zijn neus, houdt zijn hand onder zijn kin, verveeld etc.. geweldig!

Ook de tentoonstelling op de begane grond was mooi, o.a. creaties gemaakt van hard plastic waren erg mooi, zie bijgevoegde voorbeeld. Daarna nog even El Hema ingegaan, waarvan vriendin Irene één van de organisatoren is en was apart om even te zien.

Vervolgens naar de Zeedijk om van de verrukkelijke rode currey van Bird te genieten! Wat een tongstreling was dat! Helaas krijg ik toch nog altijd wat last van de darmen na Thaïs dus terug in Utrecht was het een race tegen de klok en van ‘opzij opzij opzij maak plaats maak plaats etc…’ om het toilet in te duiken…. misschien iets teveel informatie, maar ja dat hoort erbij en ik neem het graag op de koop toe voor zulk heerlijk eten! En zo eindigt de zondag in een rustig avondje nog voor de buis, beetje bellen met broerlief en Veronica en genieten van het idee dat het maandag nog steeds weekend voor me is!!!

Mijn eerste werkdag en 'weblogdenken'

Vrijdag heb ik voor het eerst gewerkt. Ik ben expres vroeg gegaan, zodat ik er al zat voor iedereen kwam. Dat viel tegen, om 7 uur opstaan… Het voelde raar aan op het werk, vertrouwt en toch weer niet. Mijn collega’s kwamen langs om te vragen hoe het me ging, dus de helft van de tijd zat ik over de laatste twee weken te praten. Ik probeerde nog wat te doen maar echt heel veel kwam er niet uit mijn handen. Ik had ook nog een gesprek met mijn toekomstige baas over mijn funktie in het nieuwe jaar, allemaal erg spannend maar ook onzeker.

Het kostte me moeite om toch echt om 3 uur ’s middags weg te komen, maar ik moest om half vier in Hoevelaken zijn. Ik was nog niet op de weg of zag al dat dit onmogelijk te halen was. Mensen, wat was het druk! Wat doen al die mensen om 3 uur op de weg?! Werkt er niemand meer op vrijdag of zo? Ik probeerde een alternatieve route maar dat kostte me net zo goed een uur totaal dus dat kan ik volgende keer ook wel laten. Maar ik reed tenminste,  meest van de tijd.

Het interview met de dame van de Trouw was lastig. Hoe vertel je iemand die je niet kent, en die Ellen ook niet gekend heeft, in twee uur tijd wie ze was, wat ze deed en waar ze voor stond! Dat is eigenlijk onmogelijk. Ik ben dan ook benieuwd wat ze ervan gebrouwen heeft, maandag zullen we het kunnen lezen als de proef klaar is. Ook voor haar lijkt het me moeilijk maar we zullen zien. In elk geval heb ik een stuk meer alinea’s nodig dan zij ruimte heeft in de krant en op internet voor haar artikel! Ik heb maar proberen te samenvatten dan ze alles uit het leven wilde halen, boven alles genieten van het leven en er zijn voor anderen ondanks haar tegenslagen en gezondheid. Maar ja, kan je daar een artikel over schrijven. Ik heb in elk geval geprobeerd uit te leggen wat het wel niet betekende om c.f. (taaislijmziekte) te hebben en dus ook hoe het dan is om een longtransplantatie erna gekregen te hebben. Maar als gezegd, dat valt allemaal niet mee.

We hebben nog weer even Chinees gegeten, mijn zwager en ik. Ik zit weer op hetzelfde aantal keren Chinees eten als vroeger in mijn studententijd, 1 a 2 keer per week. Ik heb toen juist gezworen dat dit niet meer mocht gebeuren, dus haalde ik nog bijna 1 keer per jaar, maar ik ben weer even terug bij af. Maar, nood breekt wetten, en dat kan zeker ook wel voor Chinees eten gelden. Bij deze neem ik me dus weer voor dat weer terug te brengen tot een minimum tenzij er weer nood is natuurlijk. Met betrekking tot sushi eten zal ik echter nooit beloften doen, die heb ik al te vaak gebroken.

’s Avonds heb ik nog een inhaalles salsa gedaan. Het ging lang niet zo goed als woensdag. Misschien omdat ik doodmoe van de dag was, misschien omdat de vrijdag toch altijd wat minder is t.o.v. de woensdag of misschien lag het gewoon aan mij of de vrouwen. Laat ik het maar op ‘ mij’  houden. Ik heb nog nagedanst want dat kan wel op vrijdag en dat was wel gezellig. En tot slot een hete  douche om de dag van me af te spoelen.

Er is deze week zoveel gebeurd, ik begin te merken dat ik mijn zusje niet kan bellen. Ik probeer wel anderen te vertellen van mijn nieuws, maar het is gewoon niet meer hetzelfde. Gelukkig heb ik nu mijn weblog en kan ik daar alles aan vertellen. Ik begin ook al een soort ‘weblogdenken’ te ontwikkelen: ‘Hoe vertel ik het mijn weblog’. Ik kijk een beetje naar de dingen en denk erbij wat ik voel en probeer het onder woorden te brengen. Heel praktisch en het verhoogt de beleving van de dingen! Heel apart. Maar mijn zus vervangen kan het natuurlijk niet!!

Balans

Ik snap het niet. Ik had gedacht dat ik nu dagenlang alleen maar leegte en verdriet zou voelen, continue huilbuïen. Maar dat is niet zo. Ik had vandaag een uur lang een gesprek met een goede vriend over de vraag ‘hoe gaat het met je’. Mijn eerste reactie was ‘het gaat goed’. Maar ik ben verward over mijn rustige houding. Ik realiseer me nu echter dat de rustige houding juist veroorzaakt wordt door mijn onrust die zoveel mogelijk probeert mijn aandacht te vestigen op dingen die vertrouwt waren voor alles gebeurd is, toen alles nog ‘normaal’ was. Ik realiseer me nu destemeer hoezeer ik uit balans ben. De afgelopen vrije dagen voelen niet zoals normale vrije dagen, mijn beleving van de dagen is niet meer dezelfde. Is dat dan hoe het zich moet uiten?

Het is gewoon nooit meer zoals het geweest is, zo zei ik dat zaterdag op de begrafenis. Ik realiseerde me nog niet dat dit echt zo zou uitwerken. Je kunt niet even terugstappen in een oud gevoel van ervoor en dat weer ‘aantrekken’, alsof er niets gebeurd is. Ik ben waarschijnlijk bezig een nieuwe balans te vinden. Mogelijk verklaart dit ook mijn hyperactieve handelen van de laatste dagen, een metamorphose in mijn huis. Als de dingen niet meer bij het oude zijn, moeten de dingen om me heen maar meeveranderen of zo, zodat ik een nieuwe balans vind, een nieuwe situatie waarin ik dan weer een nieuw thuis-gevoel creëer. Of als mijn leven buiten mijn huis op zijn kop is, dan moet dit binnen ook maar, zodat ik me bewust ben van het feit dat de dingen veranderd zijn.

Ik heb vanavond in bad even teruggelezen wat ik zaterdag nu eigenlijk gezegd heb op de begrafenis. En hoewel alles juist is wat ik gezegd heb, ik lees het al niet meer met hetzelfde gevoel als toen. Ook dat snap ik niet. Misschien wordt met het vaker uitspreken van dezelfde gevoelige dingen het steeds makkelijker om die gevoelige dingen uit te spreken, zonder dat het je blijft beklemmen.

Misschien is het al niet meer te volgen, het zegt waarschijnlijk wel iets over de rommelige gedachten die door mijn hoofd vliegen. Als ik dit alles over een tijdje terug lees kan ik misschien wel verklaren hoe het komt en ook zien waar het heen gegaan is. Tot die tijd moet ik het doen met het proberen te ordenen van mijn gedachten en gevoelens in mijn hoofd en in mijn hart. Misschien dat het werk straks me weer terugbrengt in mijn balans, maar ik weet nu al dat het niet dezelfde zal zijn als voorheen. Op zich is dat niet slecht, als het maar een prettige balans is waar ik vrede mee kan hebben.

Chinees bruidskastje

Vandaag zijn mijn ouders even op de koffie gekomen. Ze hebben even mijn nieuwe kamers bekeken en ook de foto’s gezien van de nieuwe kasten. Nadat ze weg waren ben ik snel naar Het Kabinet gereden, kijken of het Chinese bruidskastje er nog was. En ja, het stond er nog. Snel het prijskaartje weggehaald dat niemand het nog kon pakken en afgerekend. Het pastte zowaar precies in mijn auto. En thuis meteen de plaats ingeruimd, en een mooi altaartje ingericht voor mijn zus erop. Het staat echt prachtig en ben er erg blij mee.

Ik ben (opnieuw) begonnen met het instuderen van de Mondscheinsonate van Beethoven op de piano. Mijn moeder waagde zich er ook nog even aan, maar het is wel even puzzelen in het begin,dus dat viel haar ook tegen. En het vordert allemaal heel langzaam. Tegen de tijd dat ik het helemaal kan spelen ben ik wel een paar jaartjes verder vermoed ik. Als het me überhaupt lukt natuurlijk. Maar ja, dat is natuurlijk de uitdaging.

Ik heb een mailtje gekregen dat ze voor de Trouw bij Naschrift in de aankomende woensdageditie een stuk over Ellen willen schrijven. Sjirk vond dat een mooi idee, dus morgen hebben we een interview met iemand. Hoewel Ellen nooit zelf zo in de publiciteit wilde treden, deed ze het altijd wel als ze vond dat het nodig was. Wij denken dat het goed is dat mensen weten wie Ellen was en wat ze allemaal betekend heeft en ook wat ze allemaal doorstaan heeft, hoeveel (veer)kracht ze wel niet had, altijd voor anderen klaar staand.

Inmiddels ben ik moe, het was een brak nachtje. Om de een of andere reden bleven er continue gedachten door mijn hoofd gaan, meestal gewoon onzinnige gedachten. Morgen wil ik gaan werken dus hoop dat ik wat fit ben, en anders ga ik gewoon eerder weer weg. Ik heb wel even sushi gehaald bij appie heijn dus ik kan vanavond in elk geval van een lekker diner smullen.