Vandaag is de 2e verplichte thuiswerkdag deze week. Weer zit ik om 9 uur achter de computer, ingelogd en wel. Ik was later opgestaan, 8 uur, want ik heb toch geen reistijd, hoef alleen de trap op en het kamertje in te gaan, de computer staat in 3 seconden aan, dus… lekker een uur langer slapen. Maar ja, degene die het dichtst bij woont is altijd het laatst, dus ook nu was het krap en zat ik met mijn yoghurt met muesli en walnoten en amandelen aan mijn thuisbureau in te loggen.
Ik belde om 9 uur de collega waarmee ik een afspraak had om 9 uur en die nam eerst niet op… en snel belde hij terug en zei ‘tjonge, jij bent prompt’… Tja, ik dacht een afspraak is een afspraak, en dan ben ik meestal wel van de tijd… Hij was nog niet voorbereid dus ik kon nog even mijn yoghurt opeten, terwijl hij, op zijn gemak, mijn document zou bekijken. Met oortjes in bellen is een stuk relaxter heb ik gemerkt dus dat doe ik nu standaard. Niet alleen worden mijn hersenen nu niet constant tot kookpunt gebracht vanwege de straling/radiogolven, wordt mijn tinnitus ook niet extra verergert, ook kan ik gewoon met muis en toetsenbord mijn werk doen. Best handig dus al met al.
We zaten zo’n 2 uur over processchema’s te praten voor het beheren van verkeerslichten in Utrecht, reuze interessant en ook leuk, ik maakte ondertussen het schema en stelde vragen. Maar na 2 uur was ik toch wel uitgekakt en we hadden nog een proces te gaan. Onder het mom van laten we het eerst even bij een collega voorleggen, hebben we de laatste uitwerking uitgesteld tot een ander moment. Je moet de leuke dingen spreiden nietwaar 🙂
Deze dag geen videobeelden, wat telefoontjes, wat mailtjes en de dag vloog voorbij. Het was prachtig zonnig weer, het was even in de pauze genieten van de zon en me weer uit de zon wegrukken, uit mijn tuin naar boven. Werk gaat voor! Hopelijk is morgen, woensdag mooi weer, want dan ben ik vrij, dacht ik nog. Ja, ik ben prettig verrast over mijn discipline en gevoel van werkplicht. De ellende is alleen dat als ik alleen ben, ik of geneigd ben niets te eten of te drinken, en dus maar te blijven zitten, maar dat lukt maar tot zekere hoogte. Bepaalde noodzakelijke behoeften laten niet op zich wachten, en als ik dan eindelijk losgerukt ben van die computer, is het ineens heel raar om weer in mijn eigen huis rond te lopen, alsof het geen werkdag is. Privé en werk scheiden lukt zo niet echt.
Via appjes gaan ondertussen de berichtjes over en weer. Het is leuk te merken dat je met app groepjes aan alle kanten onderhouden kan worden, ook vooral met allerlei grappige filmpjes die de ongemakkelijke situatie moeten relativeren. En dat lukt gelukkig goed. Het is fijn om te merken dat zelfs de ellendigste situatie mensen stimuleert om er het beste van te maken en de meest creatieve geesten worden zo gevoed. En heerlijk om daarvan mee te genieten.
Die avond zou de dirigente, Marijke, van mijn popkoor met een paar van ons oefenen om met elkaar te zingen via Zoom. Onze wekelijkse koorrepetitie kan tenslotte niet meer doorgaan door de omstandigheden. Gezien de eerdere ervaring met yoga wist ik dat dit moest het in beeld met elkaar komen wel lukken, maar of samen zingen goed zou gaan… en wat ik daarbij zou beleven… Om 19.30 uur maakte ik contact met de mensen die mee zouden doen. We waren met 5, al bleef bij één koorgenote vooral de camera op het plafond gericht en kregen we haar noch te zien noch te horen… het was een stille noot/nood uit die hoek.
Maar samen zingen was ook niet zo eenvoudig, de afstand die we tot elkaar hebben vertaalde zich in een vertraging in tijd en dus ook geluid. Vader Jacob in canon zingen kwam dus niet echt van de grond. De doelstelling werd bijgesteld en we zongen nu ieder voor zich, zonder elkaar te horen, mee met Marijke, en dat is ook raar… in mijn woonkamer meezingen terwijl ik het vertrouwde gezicht zie van Marijke, en ook zie dat zij nog niet heel gemakkelijk in haar rol zit.
Ik zat trouwens op mijn aanrecht want ik was vergeten mijn mobiel op te laden dus die zat op de oplader bij het aanrecht… wederom een ervaring opgedaan, deze keer dat ik voor een volgende keer een betere plek zeker praktischer is, al dan niet met de oplader aan de telefoon, bijv. een gemakkelijke stoel. Maar het was zeer leuk even die interactie te hebben met deze kleine groep, even weer uit de isolatie… en dat terwijl het pas dag 2 is…
stoelenga 