Vandaag is het dan echt zover, 30 jaar loop ik al op deze aarde met nieuwe longen! Was er van de week al de nodige aandacht voor, met name vanuit het Antoniusziekenhuis, waar ik dit 30 jaar geleden mocht ondergaan, nu is het dan echt zover.
Het voelt toch wel feestelijk zo al met al, al die felicitaties, ook al stond mijn hoofd er de laatste tijd niet echt naar. Met wat gedoe rondom onderzoeken bij de uroloog wat echt niet heel prettig is, dat gepor in de darmen op zoek naar beelden van de prostaat, en dan nog bekkenboden fysiotherapie waarbij ze ook nog het nodige op vervelend plekken actief zijn, het is niets vergeleken met een bronchoscopy, die ik gelukkig, even afkloppen, al met al zo’n 27 jaar al niet meer heb hoeven ondergaan.
Deze week echter ook de sterfdag van mijn zus op de 11e november, nu al weer 13 jaar geleden, een vreemd samenkomen van feest en verdriet. Het relatieve van mijn geluk merk ik ook in deze tijd, waarbij het laatste half jaar mijn conditie flink achteruit is gegaan, en de zorgen dat dit aan mijn longen ligt, ik niet kan tegenhouden. Als er iets is blijf ik bang dat het geluk me toch nog afgenomen wordt. Het is nooit genoeg. Geen echt onbezorgd leven dus na transplantatie maar in verhouding tot mijn doodsangst in het jaar voor mijn transplantatie een peuleschilletje. Gelukkig werd mijn angst voor een groot deel weggenomen na het jaarlijkse onderzoek afgelopen woensdag waarbij ik nagenoeg hetzelfde blies op de longfunctie als de afgelopen jaren.
En ik mag sowieso niet klagen als ik zie dat ik tot nu toe, weer even afkloppen, nauwelijks bijkomende problemen ondervind, behalve misschien wat ouderdomsverschijnselen, wat heel ironisch is eigenlijk. Te bedenken dat vorig jaar ook mijn directe opvolger na mijn zus, Dick Lijnsveld, overleed, die het echt moeilijker heeft gehad en zelfs nog een levertransplantatie heeft ondergaan, als ik me niet vergis. Wij zijn onze eigen weg gegaan gek genoeg, maar ook eigenlijk wel weer logisch, je krijgt een orgaan om verder te kunnen leven.
Maar ook anderen zijn veel minder onfortuinlijk geweest dan ik. Ik tel dan ook mijn zegeningen, vooral als ik bedenk dat ik af en toe ook wel wat domme dingen gedaan heb, zoals soms in het verkeer, waarbij ik achteraf echt blij ben dat het goed is afgelopen. En ook mijn burnouts begrijp ik soms niet, ik zou toch beter moeten weten. Maar er is geen handleiding voor het leven, het leven overkomt een ieder, controle is een utopie. En toch is dat vaak mijn enige houvast, zo lijkt het. Echt loslaten en vertrouwen blijft moeilijk, hoe hard ik ook mijn best doe. Maar misschien zit het ‘m daar ook in.
Ondertussen ben ik dankbaar voor de donor en zijn familie, zonder wie ik er nu niet meer zou zijn geweest! En dank voor de lieve vrienden en familie die ik getroffen heb die er altijd voor mij geweest zijn. Zonder hen zou het allemaal een stuk moeilijker zijn geweest! Dus dank aan jullie allen die dit lezen, die betrokken bij mij zijn, mij een goed hart toekennen, die er zijn in goede en slechte tijden! Ik voel me vereerd en dankbaar voor wat mij is toegekomen. Dit had ik 30 jaar geleden niet durven dromen. En, zoals ik zelf maar altijd zeg, ik blijf maar gewoon ademen tot het ophoudt. Hopelijk mag dat nog heel lang zijn!
stoelenga 