Urologen, tijdsloten, klok verschuiving… De herfstblues…

De week begon laatst lekker fris, met een prostaat onderzoek… Eerst moest ik vroeg opstaan om te zorgen dat ik een volle blaas zou hebben om 8 uur in de ochtend. Ik dacht als ik om half 7 opsta en begin te drinken, een half liter water en ik herhaal dat een aantal keer binnen 1,5 uur, dan zou ik toch wel zo’n drie liter gedronken moeten kunnen hebben… En zo geschiedde rekening houdend met het nodige vocht dat ik eerst nog zou kwijtraken die ik elke ochtend wel kwijtraak met al aardig volle blaas van de nacht in de ochtend maar vooral de overige ontlasting die dan zich aandient… Het ging redelijk voorspoedig ook op dat vlak. Om 8.10 uur was ik in het ziekenhuis en werd direct geleid naar de speciale wc waarin de kracht van de pisstraal wordt gemeten… En soort ijzeren trechter vergelijkbaar met een hele lage urinoir… Ik kon kiezen om te zitten of staan… Wat ik normaal doe… Tja, normaal zit ik op de wc thuis, want ik heb geen zin naast de pot te pissen en of telkens schoon te moeten maken of een stinkende badkamer te hebben… Maar omdat ik nog steeds aandrang voelde om te poepen bedacht ik dat het beter was te blijven staan… Want er mocht alleen urine in dit ‘toilet’… Wat een gedoe… Tja echt breed was dit urinoir ook niet en nog redelijk laag dus het was nog knap lastig mikken… Was ik toch maar gaan zitten… Had ik gaandeweg ook kunnen bedenken maar ja… Ik was wat moe van de korte nacht dus niet heel erg wakker en helder… Daarna moest ik mijn broek en onderbroek uittrekken en op een stoel zitten die onderuit zakte… Met gespreide benen… Het was nog net niet zoals vrouwen hun benen in een beugel moeten leggen maar ik begrijp nu wel een beetje hoe dat moet voelen…

De dokter kwam vrij snel daarna en hoppa met handschoen en vaseline erop naar binnen op zoek naar de prostaat… Die had er duidelijk zin in. Vervolgens kwam hij met een knots van een echo-knots aanzetten die ook hoppa naar binnen ging… En vervolgens ging hij wat zitten roeren.. rond de prostaat mag ik hopen… Het is niet zo erg als een bronchoscopy maar om nu te zeggen dat dit fijn was… Toen hij klaar was zag ik dus die knots terwijl ik terugliep naar de kleedruimte… Mmm, ik zal niet in details treden maar na je ontbijt meteen zo geconfronteerd worden met waar je niet meer geconfronteerd wil worden… Wat een beroep heeft die man… De hele dag daarmee bezig zijn, vanaf ontbijt tot lunch tot avondeten… Het is a dirty job but somebody has got to do it… Al hoorde ik later dat zij niet dagelijks prostaat onderzoek doen…

Ik voelde me in elk vies toen ik thuis kwam en het was best ff omschakelen weer aan het bureau aan het werk te gaan… en die knots leek er ook nog wel in te zitten… Tussendoor had ik wel de uitslag gekregen… De blaas heeft een pilletje nodig, kort gezegd. Weer een pil erbij. Ik probeerde er nog onder uit te komen maar hij was toch wel stellig over de noodzaak… Gelukkig is werk altijd een dankbare activiteit die me meteen weg van mezelf haalt en in mijn verantwoordelijkheidsgevoel zuigt… Dus alle aandacht ging al snel weer aan dingen regelen, controleren en bedenken… Hoe relatief alles toch weer is…

Het werd de dagen erna aanmerkelijk beter. Altijd fijn: na een dramatische dag volgt bijna altijd een betere dag. In de weinige pauze die ik nam die dag zag ik zowaar een roodborstje in mijn tuin! Dat had ik nog niet eerder gezien. Ondertussen was ik in conclaaf met mijn broer over afstemming hoe we het zouden regelen met mijn vader, die ook naar de uroloog mocht vanwege het bloed in zijn urine. En ook geen fijn onderzoek… Maar dat zou pas woensdag zijn… Maar van het roodborstje werd ik spontaan heel blij!

Die woensdag samen met mijn vader naar de uroloog ging als een speer. We waren nog niet binnen of we konden doorlopen, er was niemand in de wachtkamer. Ze jasten in no time de camera bij mijn vader naar binnen nadat ook hij in de oncharmante houding op de schuifdstoel moest gaan zitten. Daarna begon het interessante, het meekijken op het scherm hoe de urineleider in de blaas overgaat en hoe de prostaat in dit geval ook zichtbaar werd… En de plek van het onheil dat er niet zo heel gevaarlijk uitzag. En in no time waren we ook weer weg. Dat had ik anders verwacht en gevreesd.

Ik heb sinds een paar weken nu ook de corona app. Ik heb er niet heel veel vertrouwen in dat die wat gaat aangeven want iemand die Corona heeft moet én de app geïnstalleerd hebben én de code ingevoerd hebben. En als het goed is kom ik dit persoon niet tegen omdat deze thuis zou moeten zitten in quarantaine… En mensen die niet weten dat ze het hebben worden er niet mee opgespoord. Het enige dat de app doet is mij irriteren omdat het, als ik mijn locatie of bluetooth niet aan heb of daar iets aan verander, me waarschuwt dat ik aan een gevaar bloot gesteld word…

Ondertussen is het fijn herfstig, overal binnen dit hun bladeren verkiezen en een paar mooie wandelingen gemaakt aan in het bos, in het Zeister bos en in Amelisweerd. Ook de verwarming moet nu vaker aan met het thuiswerken ook al.probeer ik dat nog echt te minimaliseren, en de klok is ook al teruggezet. Ik merk dat de herfstblues al weer toeslaat, ik verlang nu al weer naar het voorjaar. Maar mijn bezoekje aan de sauna deze week was ook heerlijk, nu het nog kan, al is het wel raar leeg door de week. In mijn eentje in een sauna zitten heb ik nog niet vaak meegemaakt. Maar met ook hier het tijdslot ontkomen we er niet aan dat het allemaal anders is, ook met het aantal gelijktijdige gasten. En zonder eten…. Net als in het museum trouwens, waar ik ook nog heen geweest ben: het Singer museum in Laren, met de mooie tentoonstelling Schilders van licht en schilderijen van Herman van Veen. Met mondkapje ook weer een heel andere ervaring…. Zo heb ik toch nog unieke uitjes gehad in deze halve lockdown. Het voorkomt dat ik verpieter in mijn huis denk ik… Al heb ik ook genieten van de regen die buiten valt en ik binnen lekker op de bank over een fleece deken lig, lekker kneuterig.

En ook het tennis met mooie zonnige ochtenden kan ik nog steeds meemaken, evenals yoga. Helaas zijn koor en biodanza wel afgevallen, dat dreigt weer richting Zoom te gaan, maar ik merk dat ik steeds meer weerstand begin te voelen wat dat betreft. In maart was het nog nieuw, maar nu is er al genoeg schermtijd overdag. Gelukkig is wel genoeg animo om weer live te gaan zingen. Helaas lopen nu nog steeds de besmettingen op met 10.000 per dag. Dat is toch wel heftig! Nog steeds ben ik niet echt bang maar het gaat wel snel! En komt ook dichterbij. Ik probeer me niet teveel te laten beïnvloeden maar keuzes als ‘ga ik de Albert Heijn in en doe ik een mondkapje op’ vind ik toch wel lastig. Met aan de ene kant mensen die vinden dat ik solidair moet zijn met het personeel en aan de andere kant de mening dat ik me geen sociale druk moet laten opleggen word ik wel in dubio gebracht… Lastig… In een filmpje op Facebook zag ik dat iemand met slow motion filming aantoonde dat met het mondkapje zelfs met praten geen luchtverplaatsing was, waar dat zonder heel duidelijk wel was… Laat staan niezen of hoesten… Het liefst schrijf ik dit niet op want het versterkt de angstige mensen alleen maar weer… En wie zit daar op te wachten. Gek genoeg erger ik me aan mensen die overal en nergens het mondkapje op hebben, vooral waar het in mijn beleving volslagen zinloos is… Ik had me eigenlijk voorgenomen niet weer hierover te schrijven maar het raakt mijn dagelijkse leven toch meer dan ik zou willen.

En met een borrel voor het scherm met het afscheid van een collega en de aankomende verjaardagen van mijn broer en vader blijft het raar om allemaal, vooral nu we niet lekker naar een restaurant kunnen gaan… Het wordt dus weer afhalen of laten bezorgen…

Weekview: nieuwe maatregelen, joggen en dat soort dingen…

Na zo’n druk weekend is het weer afkicken, vooral moeizaam opstaan op de eerste werkdag. En al vroeg gebeld met het Spant of ze het gehoorapparaat van mijn vader hadden gevonden en of ze konden kijken. De dame die ik sprak ging direct aan de slag en binnen een half uur wist ik dat het gevonden was. Dus ook snel geregeld dat ik het zou ophalen. Daar ging voor een deel de werkdag, en omdat het zulk mooi weer was ben ik het apparaat maar direct bij mijn vader gaan brengen, het was toch op de route. Beetje jammer dat ik zaterdag niet wat beter had gekeken, dat had me een ritje gescheeld, maar goed. Wel een leuke verrassing dat ik mijn vader nog even zag en hem een knuffel kon geven.

Op dinsdag voor het eerst weer gaan joggen. Ik was heel benieuwd hoe lang ik het vol zou houden, hoe ver ik kon rennen. Ik was toch wel wat teleurgesteld: na 200 meter verzuurden mijn voeten en kuiten zo erg dat ik weer even moest lopen. En zo om en om gerend en gelopen. Mijn conditie is ook echt ruk. Veel langer rennen lukte ook niet. Maar ik kreeg een tip dat er sokken zijn die de doorbloeding verbeteren, hopelijk helpt dat. Misschien dat mijn schoenen ook niet helemaal lekker met zijn…

De avond zou ook spannend worden, nieuwe maatregelen om corona in te dammen. Zou ik nog mogen blijven tennissen. Gelukkig is men zo wijs geweest te begrijpen dat tennissen buiten in de dubbel echt genoeg op afstand is, ondanks de verwarring die premier Rutte opriep in de persconferentie. Dat zette wel wat mensen op het verkeerde been, waaronder ook de Trouw, die trouw overpende wat Rutte zei, zonder onderzoek te doen bij de bron. Na de nodige bewijzen aandragen, op NOS app, RIVM site, KNLTB site en ook nog Rijksoverheid.nl waren de wantrouwigen toch ook overtuigd. Dus we mogen blijven spelen! Heel fijn. Maar ik wil ook blijven rennen denk ik al beleef ik er nog niet heel veel plezier aan. Naar een bal toe rennen is toch leuker.

Het joggen is me echter niet goed gevallen zo bleek de volgende dag. Ik voelde al direct weer mijn linkerknie bij het van de trap afgaan. Toen ik rende had ik ook het gevoel dat ik als een olifant rende, met grote platvoeten en veel gebonk. Misschien dat mijn renschoenen ook niet meer goed zijn, dat de gel al niet meer dempend werkt. Ik sprak de orthopeed en zei zij dat het inderdaad nog te belastend is voor de knieën zolang de benen niet goed getraind zijn. Dus ik ga weer actief trainen. Heb ik toch die sunning socks iets te snel gekocht… De mooiste tip die ik van de orthopeed gekregen heb is het trainen in het dagelijks leven in te bouwen door als ik sta door de benen te zakken alsof ik tegen een muur zit.. maar dan minder diep natuurlijk. Als je je tanden staat te poetsen, de afwas doet, de was ophangt, kleinere personen een lange hug geeft… 🙂 In de supermarkt doe ik het nog maar even niet, anders denken mensen misschien dat ik naar de wc moet of zo… Ik heb ook een elastiek waarmee ik zijwaartse stappen moet maken om de spieren te trainen. Die heb ik nu ook maar van zolder gehaald (bij wijze van spreken) en ga nu (is mijn voornemen) als ik voor de tv sta (in plaats van zit of lig) dat elastiek erbij pakken… wat een giga bilspieren zal ik dan binnenkort hebben… Ook zei ze dat ik die training zo lang moet doen als de prik die ze me gegeven heeft werkt… ik vrees dus dat die belasting de knie aardig heeft overbelast en de prik, voor zover deze nog werkt, een beetje tegen heeft gewerkt. Al heb ik er aan het eind van de week, na het nodige door de benen zakken terwijl ik sta, toch minder last van dan ik dacht als ik de trap afga. De orthopeed had ook een verdikking van het bovenbeenbot gezien, dus ik heb vrijdag een röntgenfoto laten maken… er zou verband kunnen zijn met de longen… en ze wil uitsluiten dat er iets aan de hand is… ik vind het nog heel vaag, maar de 26e oktober word ik erover teruggebeld… vind het toch wel spannend ergens, want wat zou er mis kunnen zijn…

Mijn eetgedrag is sinds twee weken ook weer anders, ik eet weer eieren… ik bak die nu, ik vond gekookte eieren toch wat minder, al was opeens eentje kapot gegaan en had ik een gepocheerd ei, die best lekker was… maar om nu expres mijn ei kapot te koken… Het ergste is nog dat ik weer eieren ben gaan eten omdat ik de eersten gratis kreeg bij de kaasboer, als ik een kilo kaas zou kopen. Nu koop ik ongeveer 800 gram kaas per anderhalve week dus die twee ons extra komt ook wel op eer het wegschimmelt. En het smaakt me goed, en ik kan de eiwitten ook wel gebruiken nu ik meer aan spiertraining doe. De kaasboer vertelde me deze week dat hij mijn artikel in het wijkkrantje gezien had maar nog niet gelezen. Ja, het artikel is nu gepubliceerd, van de week kreeg ik al een paar exemplaren. Ik sta er met een grote langgerekte foto in. De foto is bijna groter dan het verhaal… Maar ik betreur nu wel dat ik net die dag mijn haar tot 3 mm teruggebracht heb, want nu zie ik er als een 60 plusser uit… vind ik zelf…. maar wie weet word ik er minder door herkend door de buurt… misschien gaan er wel meer mensen naar mijn site, want ik heb mijn siteadres ook opgenomen in het artikel. Wie weet maakt het meer mensen bewust van toch donor worden.

Deze week was er ook veel onrust. Ik merkte dat ik weer wat onzekerheid voel over mijzelf en mijn werk. De nieuwe klus bij de nieuwe organisatie waar ik minder kennis van heb maakt toch dat ik af en toe zoekende ben naar of ik wel het goede doe. Vooral het op afstand werken, niet direct contact hebben, maakt het moeilijker. Deze week wel voor het eerst weer live met een collega gesproken en naar het systeem gekeken dat gemigreerd moet worden, en dat was heel fijn. Eindelijk weer op een locatie visueel contact gehad. Ik zat vooraf wel te dubben of dat wel kon in deze tijd, wilde ook zeker aankijken of de locatie wel geschikt was, maar dat bleek het zeker te zijn.

Ik lag vanwege de onrust deze week wel regelmatig midden in de nacht af en toe wakker. Ook bij het inslapen lag ik nog vaak teveel te denken. Gelukkig hielp mijn noodoefening, de benen omhoog liggend op de rug, gestrekt en met de tenen naar me toe trekkend, en dan van 20 naar 99 tellen, als ik het haal.. soms beginnen de benen en het hele lichaam al bij 60 zodanig te trillen dat ik het niet meer volhoud, maar soms ga ik voorbij de 99. Dat het werkt merk ik direct, ik begin me te willen uitrekken en geeuwen soms zelfs… dus voor alle moeilijke slapers: dit is dé oefening die je kan helpen… mij in elk geval wel.

Ik heb ook het idee dat ik soms een sociaal gehandicapte ben. Ik heb soms het gevoel dat ik te lang onder een glazen stolp heb geleefd en beschermd ben tegen alle kwaad van anderen tot mijn 24e. Ik merk dit vooral als ik beledigd word, of in een conflict raak. In plaats van primair te reageren, zoals sommigen heel goed kunnen, of juist heel doordacht, word ik stil en merk ik dat er iets gebeurt in mij, maar ik kan er dan geen woorden aan geven. En als de situatie voorbij is, dan ineens komt het gevoel dat er eerder was opgewekt: boosheid, onmacht gevoel, onrecht… en komen er ook allerlei woorden die ik eigenlijk had willen zeggen. Zo was er een situatie op tennis, waarbij ik met mijn tennismaatjes op een baan stond en we afgelost werden door anderen. Maar die anderen hadden doodleuk gelijk met ons op de baan naast ons gestaan. Op door-de-weekse avonden is het de regel dat je niet dubbel mag afhangen, zodat anderen ook nog de kans krijgen op die gewilde tijden te spelen. Ik moet op dinsdag om half 9 in de ochtend afhangen anders vis ik achter het net om op donderdagavond om rond 20 uur te kunnen spelen. Deze jongens hadden dus dubbel afgehangen en dan komt er toch iets recalcitrants naar boven bij mij: ik weigerde van de baan te gaan en zei dat ze dubbel afgehangen hadden. Nu ben ik normaal niet zo van de regels, maar als er onrecht plaatsvindt kan ik dus blijkbaar toch ook wel weer ageren. De ene man was wat verbouwereerd van de situatie toen ik hem ermee confronteerde. En toen ontstond dus de discussie over de regel… gelukkig was er één onder hen die precies begreep wat ik bedoelde en zei dat ik gelijk had, en ging ook daadwerkelijk naar huis. Maar ik kon op dat moment het (relatieve) onrecht dat deze dubbelhanger deed aan anderen niet goed onder woorden brengen… op de terugweg kon ik precies het pijnpunt van zijn egoïsme benoemen, maar zelf kon hij dat na veel discussie nog steeds niet inzien… Dat was niet alleen een gemiste kans omdat hij daardoor een volgende keer gewoon weer dubbel afhangt is mijn verwachting, maar tevens werd ik me bewust van deze sociale handicap om voor mezelf op te komen. Dit is me eerder op het werk ook al overkomen en het gebeurt eigenlijk te vaak de laatste tijd. Misschien toch een keer een training geweldloze communicatie of een assertiviteitstraining gaan doen…

Dat biodanze vanaf dinsdag nu ook officieel op 1,5 meter moet plaatsvinden geeft me wel een verarming: dit was dé plek om anderen eens echt weer fysiek aan te raken. Het belang van fysieke aanraking, dat dit jaar zeer aan banden is gelegd, wordt nog eens goed benoemd in het volgende artikel over het boek Huidhonger: https://holistik.nl/aanraking-primaire-levensbehoefte/
Ik citeer: “Tastzin is het eerste zintuig in een embryo dat tot ontwikkeling komt. Het is het enige zintuig dat je niet zomaar ‘uit’ kunt zetten. Daarom kan aanraking ontzettend helend werken (en traumatiseren). Het hormoon oxytocine komt vrij bij aanraking, en heeft allerlei positieve effecten op je welzijn. Het vermindert pijn, versterkt een band, vermindert het aanmaken van het stresshormoon cortisol. Het verbetert zelfs de spijsvertering. Al met al ‘repareren’ we elkaar door elkaar een knuffel te geven. En dat hebben we in deze tijd juist nodig. Zelfs elkaar een hand geven kan al voldoende zijn en zelfs dat mag niet meer”. Ik hoorde dat je in België één (vreemde) persoon een hand mag geven (en niet meer) en één (vreemde) persoon een knuffel… Rare jongens, die Belgen, want, hoezo zou je één vreemde persoon wel mogen aanraken en de rest niet… en waarom toch ook nog één vreemde persoon als je eigenlijk niemand mag aanraken… Maar vooral dat laatste is dus ook al een gemis, want een aanraking tussen vreemden kan heel bindend werken. Denk aan de hand op de schouder of de arm, laatst staan een korte hug of een paar kussen op de wang. Het is meer dan een begroeting, ook al realiseren we ons dat vaak niet. Maar schijnbaar gebeurt er meer dan in verbinding komen. Er is ook een proces van bewustwording in je eigen lichaam door dit contact. Het is een interessant thema dat in het genoemde boek verder wordt uitgewerkt. Ik ben me sinds een tijdje zeer bewust van de helende werking van aanraking en het sterke gemis dat ook meteen voelbaar is als het ontbreekt. Iemand die zich alleen voelt, voelt zich alleen nog maar meer alleen als je niet in verbinding met anderen mag komen. Ouderen waar met een boog omheen gelopen wordt om ze te beschermen voelen hun eenzaamheid ook extra sterk, zo is me verteld. Daarom knuffel ik mijn vader extra lang, ook al heeft hij de gewoonte om me vrij snel al weer weg te duwen… het is duidelijk iets aangeleerds, want als ik zeg dat ik hem nog even wil vasthouden ontvangt hij mij gewillig.

Deze zaterdagochtend was het wel een vroege knuffel echter. Hij belde mij omdat hij bloed had geplast die nacht. In een uur tijd was ik bij hem om naar de huisartsenpost te gaan. En zo waren we rond 10 uur in het Meander. Ik merk dat ik de laatste tijd minder snel schrik als zich zoiets voor doet… er is al zoveel gebeurd de laatste paar jaar dat ik eerst wil zien voor ik allerlei vreselijke gedachten heb. Een vriend van mijn vader heeft veel gedoe gehad met bloedplassen en als je niet oppast ga je dat dan ook direct op je eigen situatie projecteren. Maar die oorzaak was totaal anders.. De dokter zei ook dat de kans groot was dat het een blaasontsteking is, en dus even het weekend aankijken en dan maandag de huisarts raadplegen. Zo’n ontsteking is met antibiotica op te lossen dus… weer even rust in de tent en afwachten dus. Zien of het maandag überhaupt nog wel speelt…

De theatervoorstelling waar ik met mijn vader heen zou gaan ging niet door deze zaterdag. Jammer, heel jammer, ook voor de acteurs, maar ja, mijn vaders hoofd stond na alle stress van die ochtend er ook niet naar. En die mogelijke infectie kost hem veel energie dus soms komt het toch beter uit dat je gedacht had. Ik vind het wel jammer, theater is toch een van de dingen die me helemaal weer onder de mensen brengt. Ik vind het zo mooi wat mensen op het toneel doen! Lijkt me heel gaaf maar ook spannend en vooral stressvol. Maar ook zeer belonend als je de reacties ziet. Soms moet je wat uit je comfortzone gaan om een kick te krijgen.

Dit weekend heb ik ook de eerste snoeiactiviteiten uitgevoerd en bollen geplant. Ook in ons gemeentelijk perkje, wat alleen maar groene planten bevat, heb ik aan de rand wat geplaatst, ik ben benieuwd of er wat uit gaat komen. Ik had toen de gedachte ‘wat als we dat perkje in eigen beheer zouden nemen’! Dan zouden we mooie planten die bloemen voortbrengen kunnen planten, zou veel leuker en vrolijker zijn en wellicht ook weer bijvriendelijker. Een overbuurvrouw had daar ook al over nagedacht, wie weet zijn er meer geïnteresseerd. Wel trickie is dat we afhankelijk zijn van de mensen die hier blijven wonen. Want wat als er allerlei verhuisactiviteiten plaats gaan vinden… wie beheert het dan nog? Eerst maar eens horen of er nog meer gegadigden zijn…

En zo is de week en weer een weekend voorbij… er gebeuren toch steeds weer bijzondere dingen, ook al zitten we weer in een gedeelde lockdown. Gelukkig raakt het mij niet heel erg. Of ben ik al gewend geraakt aan de nieuwe situatie. Afkicken zal wel aan de orde zijn als we elkaar straks in tijd weer mogen aanraken….

Weekview: Minder risico, verademende arts, uithangbord, onrust, onovertroffen toeval en wat te doen met een jubileum

Uit onderzoek blijkt dat getransplanteerden weliswaar tot een risicogroep horen ten aanzien van Corona, waarbij ze iets meer risico lopen dan gezonde mensen, maar wel minder risico dan andere risicogroepen. Dat zou komen doordat COVID in de meeste gevallen een overreactie van het immuunsysteem in gang zet en in ernstige gevallen sprake is van bloedklontering, waartegen getransplanteerden nu juist medicijnen slikken die deze verschijnselen onderdrukken. Zo lees ik in het patiëntenblad. En inderdaad hoor ik niet veel angstwekkende verhalen vanuit mijn wereldje hierover! Kijk, dat word ik dan weer blij van. Ik kan dus rustig doorgaan met mijn activiteiten 😁.

Moe, prikkelbaar… Dat ben ik de laatste tijd. Onrustig, lees berichtjes en mailtjes te snel, en toch ook drukker met werk waardoor ik mijn vrije uren af en toe gebruik voor overleggen die moeilijk te plannen zijn. Ik haal die tijd wel weer in maar toch…

Ook in mijn omgeving wat onrust, praten over een grote parkeerplaats die overlast veroorzaakt en samen denken over oplossingen met verschillende belangen. En rondom het buiten de boot vallen van een vriendin de vraag hoe ze weer binnenboord komen. Allemaal geen moeilijke dingen maar toch als ik moe ben toch een ding van aandacht die me bezig houdt. En het koor dat nu toch twee weken stopt al had ik de indruk dat toch een aantal koorleden gewoon door wilden gaan. En biodanza nu dan toch maar op 1,5 meter afstand, geen oefeningen met aanraking, geen handen meer vasthouden maar verbinding via sjaaltjes, geen knuffel of hug om elkaar te bedanken of te begroeten. Het verandert allemaal, al ben ik blij dat we nog met elkaar live kunnen dansen, dat ik nog naar yoga in de zaal kan gaan.

Woensdag naar de orthopeed geweest en wat een verademing om een professioneel en communicatief sterke arts te ontmoeten die je meer vertelt dan je vraagt en ook nog andere problemen signaleert dan waar je voor kwam (op zich minder fijn natuurlijk maar beter om te weten), in plaats van zo’n hork die niet meer zegt dat het je meniscus is, dat het niet geopereerd wordt en dat je fysiotherapie moet gaan doen en voor je het weet je al weer de deur uit gewerkt heeft. En dankzij een prik in mijn knie heb ik ook geen last meer van mijn knie als ik de trap af loop! Een zegening, een goede arts die luistert naar een patiënt ook al zit ze in een andere kamer.

Ik ben ook nog gebeld over mijn 30e LTX verjaardag. Wat ik wil. Er kan geen bijeenkomst georganiseerd worden, wel een etentje met 3 andere mensen. Dus geen taartmoment. Misschien weer op televisie, als ze dat willen, om dit heugelijke feit aandacht te geven, maar ja, wordt het dan een herhaling van vorige keer? Ik ben helemaal niet in de stemming hiermee bezig te zijn, wil eerst weer rust en balans krijgen maar weet nog niet precies hoe. Maar ja, kan ik het zomaar laten passeren? In elk geval wil ik meer en beter slapen denk ik, al heb ik ook aardig kunnen uitslapen dit weekend.

Ik kreeg te horen dat ik waarschijnlijk toch wel de langstlevende longgetransplanteerde ben. En gek genoeg gaf me dat even een druk gevoel van verwachtingen die ik niet waar kan maken maar vrij snel erna en gevoel van leuk maar het maakt voor mijn leven verder niets uit. Ik moet blijven ademen en dat is toch ook een doel in het leven los van met plezier leven en zo aangenaam mogelijk. Maar ja misschien schept het ook wel toch onderhuids een gevoel van plicht tot uithangbord voor donorschap… Ik ben niet zo goed in uithangbord spelen alleen. Terwijl ik acteren eigenlijk best wel leuk vind. Denk nog wel eens als figurant of zo ergens aan mee te doen… Vind rollenspellen stiekem wel leuk ook al vind ik het enorm spannend en stressvol.

Ondertussen ook wat onrust deze week omdat mijn neefje in het weekend koorts had gedurende 2 dagen en daarna weer koortsvrij was, en mijn broer dacht dat hij wel naar mijn vader kon gaan (waar ik ook was) en mijn neefje naderhand toch positief getest was op Corona. Geluk bij ongeluk zit mijn neefje hele dagen op zijn kamer en heeft hij op afstand aan tafel gezeten met eten en alles. Maar ja, mijn broer moet eerst ziek worden wil ik ergens bang voor hoeven zijn … En bang ben ik ook niet, maar de gedachte weer in quarantaine te moeten is vooral mijn zorg

Hoe klein is verder de wereld dat je iemand ontmoet via Tinder en op die date hoort dat ze een vriendin heeft die bij mij in de buurt woont. En vervolgens blijkt dat die vriendin fotografe is en mij gefotografeerd heeft voor het wijkblaadje in verband met mijn aanstaande jubileum! Ik vind het bijzonder. Nog niet zo bijzonder als mijn ex drie jaar na dato van uit gaan van de relatie out of the blue in de tuin van het Alhambra zien met haar nieuwe vriend… En nog wel op een doodlopend stuk waar je heel veel moeite moet doen om elkaar niet te zien!!! En dat dit toch lukte!😁 En dat dan vervolgens toch moet vastleggen op een foto op het uitkijkpunt met grote kans van gezien te worden, om te bewijzen dat het gebeurd is zonder dat ze het merkt. En dan naderhand te zien dat op die foto helemaal in het midden van dat uitkijkpunt mijn kamergenoot van die vakantie staat, die ik eigenlijk aanvankelijk helemaal niet gezien had. Dat is toch wel voor mij het meest uitzonderlijke toeval ooit! Wie kan mij overtreffen?

Deze zaterdag ben ik met mijn vader voor het eerst sinds tijden naar theater het Spant in Bussum geweest. Het was raar met mondkapje rondlopen in de gang. En toen een plaats toegewezen krijgen… We zaten op de 4e rij helemaal in het hoekje, begane grond, dus we konden niet alles goed zien…terwijl achter ons de eerste rij verhoging begon… Zo’n beetje de slechtste plek ever… wel gelukkig zonder mondkapje. En om de twee stoelen zaten weer mensen… maar het was wel goed verspreid hierdoor. Het stuk, Liefdesspel, was erg leuk!! Heel snel, afwisselend, verrassend, goed geacteerd… Helaas ging er op het laatst, toen de voorstelling klaar was en het mondkapje weer op moest, iets mis. Door het gedoe met het mondkapje raakte mijn vader zijn ene gehoorapparaat kwijt… Die touwtjes in de oren blijven achter zijn apparaat steken en wipt het uit zijn oor… Ik kon het apparaat vervolgens ook niet meer vinden 🙄. Daar baalde ik enorm van en kostte me wel een tijdje om het los te laten… Voelde me schuldig omdat ik hem attendeerde dat zijn mondkapje verkeerd om zat… Daarna ging het mis… Maar ja, wel goed geslapen en niet eens erover gedroomd. Maar zo’n ding kost 1000 euro! Hopelijk vinden zij hem nog!

Ik heb deze weken wel enorm genoten van het tennis van Roland Garros! Wat fijn dat dit alsnog gespeeld is, hoezeer triest en weinig inspirerend ook voor de spelers om zonder publiek of bijna geen publiek te moeten spelen. Helaas heb ik de finale niet zelf live gezien, maar wandelen met mijn vrienden bij Reeuwijk en zowaar eens niet in de regen was ook een waar genoegen! De finale wordt nog wel herhaald.

En zo is een druk en vol weekend weer voorbij en begint morgen de werkweek weer. Nog even de laatste uurtjes genieten van vrijheid….

Weekview: Conditie, zingangst en werkdruk

Ik merk dat mijn conditie abominabel slecht is. Vooral met fietsen. En dat terwijl ik toch echt wel actief beweeg. Maandag had ik het helemaal toen ik opfietste met een yogagenootje, praten en fietsen ging bijna niet tegelijk. Tot ik dinsdag maar eens mijn banden ging oppompen en begreep ik wel een beetje waarom het fietsen zo zwaar ging. Maar het blijft een feit dat ik sinds mijn vakantie in juli veel minder bewogen heb mede door de hitte en dat dit echt wel invloed op mijn conditie heeft gehad. Ik ben ook nog veel moeier de laatste paar weken, word ’s nacht van midden in de nacht wakker, soms kort soms langer. Woensdag lag ik na de lunch zo een uurtje op de bank te pitten, een zware slaap op de bank.

Dinsdagavond een heerlijke tweede biodanzasessie gehad, waar we helaas maar met 8 waren: Corona slaat ook hier hard toe. De facilitator heeft tot het eind van het jaar de zaal moeten betalen. Een zware dobber om dat terug te verdienen met zo weinig opkomst. Er zijn ook minder mensen omdat iedereen bij het minste of geringste kuchje, van henzelf of mensen om hen heen, thuisblijven. Hopelijk komen er toch weer meer al is een klein clubje niet persé slecht.

Woensdagmiddag ben ik gaan wandelen in de Soesterduinen. Het weer was grijs maar de regen die in de loop van de wandeling viel was echt een verrassing! Zeiknat waren we door een wolkbreuk op het laatst, zo hard regende het. Net op het moment dat we leuk bedachten een stukje over de zandduin te lopen ook nog, een stukje afsnijden was het idee… . En op de laatste 50 meter sloeg het nog eens extra toe! Soppend zaten we in de auto, ook omdat ik geen paraplu had meegenomen. Ik dacht de bomen fungeren wel als een soort paraplu…. Maar toen ik weer in de buurt van Utrecht kwam leek het daar nauwelijks geregend te hebben! Dat is vaker, zo’n groot verschil tussen Soest en Utrecht, en het scheelt maar 25 km of zo. Het rare was dat ik daarna niet meer wist wat voor dag het was, het leek wel weekend. Op woensdag ben ik al heel lang niet meer echt weggeweest, dus het was een bijzonder uitje al met al…

Op vrijdag was er veel consternatie over het koor in Leiden waar 9 leden Corona hadden gekregen, ogenschijnlijk door het zingen. Eén koor heeft Corona, waar honderden koren de laatste paar weken live gerepeteerd hebben en heel Nederland staat weer op zijn achterste been. Hoewel het waarschijnlijk een incident is, en je ook niet eens weet hoe die leden voor en na het zingen met elkaar omgingen, is heel korenland weer bang en moeten alle koren ineens weer stoppen met zingen, zo is hun beleving. Gelukkig is in men in Den Haag nog niet zo rigoureus, maar het aantal koorleden dat zich weer afmeldt om persoonlijke redenen is weer zorgwekkend. Terug naar Zoom vind ik echt geen leuk alternatief. Vrijdag hebben we beraad gehad met een aantal aanwezige koorleden en gelukkig was de conclusie dat rond de 20 koorleden toch echt wel live wil blijven zingen in de kerk die goed geventileerd wordt en afstand goed gewaarborgd wordt. Je kunt zelfs 3 of 5 meter van elkaar gaan staan, maar ja, dan is al helemaal niet meer te horen wat de ander zingt… of misschien juist wel… Maar die angst en hysterie meteen… ik kreeg ook al berichten dat ik voorzichtig moest zijn… wat denk je dat ik expres Coronapatiënten ga opzoeken? Maar ik wil niet meegaan in die hysterie en me zeker niet weer laten beperken als dat helemaal niet nodig is. Ik begrijp inmiddels wel hoe sterk een middel als angst door kan werken in een maatschappij. Verschillende dictators hebben daar met succes misbruik van gemaakt. Als de angst in de mens is, gaat deze niet meer zelf nadenken… Ik zie zelfs mensen op een landweggetje waar geen mens te bekennen is met een mondkapje op fietsen. Wat bezielt zo iemand? Dat er iets over komt waaien en deze persoon aansteken? Werkelijk waar…

Mijn vader heeft ondertussen last van kortademigheid. Hij belde de huisarts vrijdag en de assistente dacht meteen aan Corona, hoewel hij helemaal geen andere symptomen heeft. Gelukkig voor hem kon hij wel direct terecht want door hij bleek meer vocht achter zijn longen te hebben en dus meer plaspillen te moeten slikken en zou anders het hele weekend nog in onzekerheid hebben gezeten over zijn situatie. En wij met hem. Ik zag mezelf al weer in het weekend bij de huisartsenpost zitten, uren wachten tot je geholpen wordt. De zorg blijft bij ons natuurlijk of dat het oplost, maar dat moeten we weer afwachten. Echt belachelijk vond ik echter dat hij niet naar de wc moest bij de huisarts! En iemand die plaspillen slikt moet nu eenmaal van het een op andere moment naar de wc! Dus hij naar huis maar was te laat thuis om op het toilet te komen. Ik was furieus en direct wilde ik de huisarts bellen over hoe schandalig ik dit vond. Iemand in zijn broek laten pissen omdat hij daar niet naar de wc kan. En waarom? Je kan je handen vooraf wassen en erna, dus wat voor risico loop je daar. Met mondkapje op ook nog! Maar ja, mijn vader wil geen heisa, dus ik mocht niet bellen… maar ik kan het niet laten om mijn gal hier in elk geval te spuien.

Deze week heb ik 3x op de tennisbaan gestaan, woensdagochtend al vroeg om 9 uur, donderdagavond konden we bij geluk ook spelen al lagen er op onze gereserveerde baan enorme plassen water; we konden tennissen waar anderen koudwatervrees gehad hadden en bang waren de bui op hun kop te krijgen, en er dus een baan vrij was… En zaterdagochtend om 9 uur stond ik er al weer… weg ochtenden van uitslapen maar wel heerlijk buiten zijn en ook lekker gespeeld. Wel merk ik dat 3x spelen in de week iets teveel van het goede is, zaterdag ging mijn linkerknie toch weer iets schuiven. Komende dinsdag naar de orthopeed dus hopelijk biedt die uitkomst, al ben ik wel benieuwd wat dat is. Want sta ik nu echt te wachten op een operatie? Ik wil niet meer zo onzeker spelen, bang zijn voor die schuivende knie… maar ik heb ook geen zin in revalidatiegedoe.

Verder heb ik op mijn werk een klus gekregen bij het Sociaal Domein, voor mij totaal nieuw terrein, maar wel interessant daardoor. Ik mag een data-analyse doen in verband met twee systemen die naar een nieuw systeem overgezet moeten worden. In dat moet in drie maandagen gedaan worden en ook nog vanuit de thuiswerkplek. Een voor mij totaal onrealistische korte tijd, maar ik ben geen projectleider, dus mijn verantwoordelijkheid gaat niet verder dan afstemmen wat belangrijk is, wat zit er in welke systemen en hoe krijgen we dit in het nieuwe systeem, maar dat is opgave genoeg. Daarbij is er ook nog sprake van een soort samenkomen van teams, en zij werken vanaf november met het nieuwe systeem… dus een boel verandering voor die mensen in korte tijd… 8 uur per week hieraan besteden is een utopie, dus ik ga er maar wat meer uurtjes aan besteden, en mogelijk dus over mijn 24 uur die ik nu werk, maar moet er vooral voor waken dat ik weer in een ongewenste stressperiode ga komen. Hoe rustig ik op een bepaalde manier ook gehad heb met het werk, zorgeloos en rusteloos is het afgelopen half jaar zeker niet geweest.

En ook is het aardig in date-land geweest. Een tweede afspraak leidde weliswaar niet tot een potentiële relatie, maar wel weer tot een interessante ontmoeting met zowaar een echt persoonlijk gesprek. Dat blijft altijd fijn. Het daten voelt ook erg onnatuurlijk op dit moment, als je iets wilt afspreken dan is het toch vaak bij huis, of wandelen, want ergens heen gaan wordt steeds meer beperkt. En het levert soms wat meer vriendschappen op, al vraag ik me af waar ik de tijd vandaan moet halen om die te onderhouden. Maar ja, als al mijn huidige activiteiten door een lockdown weer tot stilstand komen is er natuurlijk volop tijd, maar daar zit ik echt niet op te wachten. Ik merk ook dat het daten me niet echt aantrekt, het helemaal opnieuw beginnen, het aftasten, het voelen hoe het zit, en dan weer al die fasen doorgaan van elkaar leren kennen op verschillende niveaus… het voelt als een opgave ergens. Terwijl de belangrijkste behoefte toch de nabijheid van iemand is, knuffels, liefdevolle aandacht… maar ja voor je die hebt ben je zo weer maanden verder als ik geluk heb. Of zelfs meerdere dates… ik word al moe als ik er aan denk. Leuk die wandelafspraken maar die lading erop dat je bezig bent iets van die ander te vinden is toch wat anders…. Misschien maar even weer wat minder actief zijn of minder verwachten… maar het blijft iets raars hebben, dat Tinder of internetdaten. Ik hoop telkens via activiteiten leuke vrouwen tegen te komen maar ja, die worden dus schaarser. En ergens vind ik het allemaal wel prima zo… Tja, het leven blijft een worsteling.

Vandaag ook het tuinmeubilair weer op hok gezet. Hoewel het net allemaal nat was van de regen, timing is everything, toch de boel maar weer in de schuur en onder het afdakje van de veranda gezet, de kans op warm weer is nu wel heel klein geworden. Daardoor is de blik op mijn tuin wel ineens weer veel ruimer geworden, een fijne bijkomstigheid. En ik zie dat ik nog een klus te doen heb: de bemoste tegels eens aanpakken, anders wordt het weer glibberen als ik erover heen ga lopen.

Weekview: daten via Tinder, Sedum op het dak en dat soort dingen

Een week verder, lekker om even niet elke dag te schrijven. Deze week is de herfst meer en meer voelbaar en zichtbaar: de temperatuur is gezakt naar de 15 tot 17 graden, veel regen, het is oppassen geblazen om niet verkouden te worden en een coronatest af te moeten nemen, wil je nog ergens je gezicht kunnen laten zien. De zon laat zich gelukkig ook nog veel zien maar de hoeveelheid stroomopbrengst van mijn zonnepanelen begint al aardig terug te lopen.

Deze week in een notendop: voor het eerst sinds tijden weer gelachen tot ik buikpijn had; Heerlijke knuffels gehad, zodat dat tekort ook weer aangevuld is; De tweede golf corona gaat schijnbaar door het land, maar ik ben al twee keer naar koor geweest, drie keer naar yoga, 1 keer naar biodanza en ik heb het nog steeds niet. Dus hopelijk is of iedereen om mij heen verstandig en voorzichtig (net als ik), ofwel het komt tot nu toe gelukkig niet op mijn pad (en laten we dat zo houden). Ondertussen blijf ik waakzaam maar weiger ik anderzijds om toe te geven aan de paniek en angst die weer door het land gaat en iedereen weer in een sociale lockdown duwt, ook als dat nog niet nodig is in mijn beleving, en zeker niet gewenst. Daar geef ik in elk geval nog niet aan toe, tot ik ertoe gedwongen word.

Verder ben ik weer aan het daten, via Tinder dit keer; dankzij een vriend van tennis die zowaar een vriendin heeft gekregen via dit medium, dacht ik als hij het kan, kan ik het ook…. 😉 Niet echt natuurlijk maar zijn profielbeschrijving heeft mij ook geholpen zo lijkt het want ineens heb ik allerlei matches en dates waarvan er eentje zowaar de moeite waard lijkt te zijn geweest, in elk geval de eerste ontmoeting. We zullen zien waar het heen gaat, maar hoop doet leven. Apart is wel hoe dit werkt en vooral wat voor mensen hier zoal zijn (net als ik) maar vooral ook wat voor foto’s ze van zichzelf tonen; het lijkt wel of sommigen mensen anderen (on)bewust van zich afhouden met hun foto, toch het visitiekaartje van jezelf. Het voelt soms oneerbiedig om te gruwelen van sommige gezichten en tegelijkertijd voel ik een soort triestheid en leegte als ik dat zie. Hopeloosheid die ik zelf eerder wel voelde met daten die ik nu gelukkig niet meer zo ervaar. Maar het blijft een soort afwijzing/beloning omgeving, waar je met het kleinste gemak opzij geschoven wordt. En als je geen matches hebt, wat zegt dat dan? En als je dan ziet wie je liked, als je tenminste 20 euro voor een maand wilt betalen, dan schrik ik ook vaak. Maar gelukkig word ik ook steeds aangenaam verrast dat er ook leuke mensen zijn, althans op basis van hun foto. Maar het lullige is dat de kans dat je die personen gaat ontmoeten heel klein is, want die persoon moet jou ook liken. En niet per ongeluk al naar links geschoven hebben; als die persoon je al überhaupt ziet, want hoe zit dat eigenlijk met zoekcirkels? Zie ik wat de ander ziet. Of als ik 100 km kijk, ziet iemand die 90 km ver weg zit, mij wel komen als die maar in een straal van10 km kijkt… lijkt me niet. Dus een kansloos aanbod. En als je dan een match hebt, een soort winnend lot in de loterij, moet er wel gereageerd worden op jouw berichtje want anders heb je nog niets bereikt. Nee, dat daten via Tinder kan ook nog heel frustrerend zijn, zo heb ik dat de vorige keer ook ervaren. Maar ja, de tijd heelt alle wonden zeggen ze, en er is altijd weer een nieuwe dag met nieuwe kansen, dus wellicht biedt Tinder die ook wel. Nu lijkt het in elk geval even goed te gaan…

Ook heb ik deze week de Singel helemaal rond gelopen. Er op varen is er nog niet van gekomen, maar rondlopen was ook al gaaf, de bootjes onder HC door zien varen en er ook weer uitkomen, de plek waar ik ooit op de grond in de Singel heb gestaan toen ze nog bezig waren met uitgraven.

Verder was ik verbolgen bij Lubach te horen dat de minister De Jong geadviseerd is rondom onderzoekslaboratoria door de vertegenwoordigster van de kleine 50 laboratoria, terwijl in maart 2020 al door een Duits groot laboratorium werd aangeboden mee te helpen testen. Door die hulp af te wijzen zijn er zoveel testen niet kunnen doen en mogelijk de lockdown, of in elk geval de onduidelijkheid over het hebben van corona, alleen maar erger geweest. Ik vind het onbegrijpelijk dat zo’n belangenverstrengeling in Nederland mogelijk is (en ook ongestraft blijft) op zo’n cruciaal moment: een pandemie vraagt wel wat meer dan kleine belangen voortrekken als de grote belangen daarmee in het gedring komen.

Het toppertje van deze week was echter het sedum dat nu op mijn schuurdak ligt: in no time, in een poep en een scheet, in vliegende vaart had ik een offerte, deed ik een subsidieaanvraag voor vergoeding, en werd het sedum gelegd. De buren hebben weliswaar het meest profijt qua uitzicht, ik hoop aanzienlijk minder wateroverlast op mijn pad te ondervinden, de natuur een handje te helpen, vooral de bijen en vlinders, de vervuiling van de snelweg iets te verminderen, en een kleine bonus nog meer isolatie van mijn schuur die misschien ook doorwerkt naar mijn huis (omdat de schuur tegen mijn huis aan staat voor een groot deel). De regen ging op het goede moment vallen in elk geval, het sedum wordt rijkelijk voorzien van broodnodig water dat het in de hete zomer anders aardig had moeten ontberen. Ik zal af en toe wel het dak op moeten, voor onkruid trekken en 2 keer per jaar bemesten, maar ja, dat zijn de ergste klussen niet, al moet ik nog wel op dat dak zien te komen. Mijn keukenladder is te klein en mijn giga-schuifladder zit zo strak opgeborgen dat ik er het nodige voor moet doen om die te pakken. Anderzijds heb ik kennis gemaakt met de telescoopladder, een ladder die uit zichzelf in- en uitschuift en totaal geen ruimte in de berging vereist. Dat is wel het je-van-het zogezegd. Maar die heb ik dus nog niet….

Verder ben ik bovendien bezig met airco in woonkamer en twee bovenkamers, maar daar heb ik een iets langere adem voor nodig, omdat de prijzen nogal hoog zijn en ik nu maar eens wel wat meer offertes ga opvragen, voor ik 8.500 euro uitgeef voor een wat koelere kamer en verwarming in de winter. Want of ik dat terug verdien buiten comfort alleen is wel de vraag. Maar goedkoop zal het sowieso niet zijn, meer van het gas vandaan kom ik er we mee.

Frustratie

Je hebt van die dagen dat je het gevoel hebt dat het universum tegen je werkt. Vandaag is zo’n dag. Ik probeer al sinds 1,5 week een afspraak te maken met een orthopeed in het Diakonessenhuis. Met een verwijzing van de huisarts, maart met een eerdere beoordeling van AnnaTommie MC, lukt het me niet om direct af te spreken omdat ik de foto van AnnaTommie met bijbehorende brief moet leveren. Er vanuit gaande dat dit klopt vraag ik dit aan en krijg ik dit opgestuurd van AnnaTommie. Kom ik met de CD bij het Diakonessenhuis, vraagt de vrouw of de brief erbij zit. Ik heb dat aan AnnaTommie gevraagd maar geen reactie gehad. Ik probeer ter plekke te bellen, heb ik geen bereik. Moet ik eerst naar buiten. Buiten bel ik AnnaTommie, zij zeggen de brief staat op de CD. Ik terug naar de balie van orthopedie, zegt dat mens achter de balie dat de brief op papier aangeleverd moet worden, anders kan ze geen afspraak maken. Dat die op de CD staat mocht niet baten. Het mag ook gefaxt worden. En dat dit de afspraak is met AnnaTommie. Ik werd daar een partij boos maar dat mocht niet baten. Ik krijg het faxnummer en rij ondertussen al weer weg van het Diakonessenhuis, mijn parkeerkaartje al betaald hebbende. Maar net daarbuiten bel ik met AnnaTommie, zeggen zij, nadat ik ook flink uitgevaren ben tegen deze man die thuis zit en niet kan faxen, dat omdat ik een verwijzing van de huisarts heb, ik helemaal geen brief van AnnaTommie moet hebben, maar dat het Diakonessenhuis zelf met een instemmingsbrief om het beeldmateriaal moet vragen. Maar ja ik was al weggereden en dacht ik bel wel thuis. Dus ik zat me op te vreten in de auto overweg allerlei gesprekken in mijn gedachten voerend, kom ik thuis, bel het Diakonessenhuis om 12.01… krijg ik een melding dat het afdeling orthopedie van het Diakonessenhuis tussen 12 en 13 uur gesloten is… Al dit gezeik omdat ze bang zijn dat mensen een afspraak maken zonder uiteindelijk de informatie aan te leveren. Maar ja, dat heb ik wel gedaan. Maar het is dan weer niet in de juiste vorm! En uiteindelijk had ze de brief al. Trouwens, de verwijzing van de huisarts is ook digitaal. Een soort paarse krokodillen situatie… Ik heb nu al een enorme hekel aan het Diakonessenhuis.

Ik realiseer me dat ik eigenlijk om veel meer boos ben dat dit en dat dit nu even een uitlaatklep is. Donderdag werd ik even en passant beledigd door een collega, ik was er op dat moment stil van, maar reageerde niet. En later dacht ik ‘what the fuck’! Daar wil ik dus ook nog op terugkomen. Dan merk ik dat mijn vreedzame houding niet altijd goed voor me is. Altijd de lieve vrede houden is echt verkeerd. Vandaag geen ik dus flink uitgevaren tegen iemand die helemaal geen schuld trof. Maar goed ik heb me verontschuldigd. Als je in een bureaucratische molen komt kost dat heel veel energie.

Fietsend naar het koor kon ik het nog steeds niet goed loslaten maar zingend in de kerk als nieuwe locatie hielp goed! Ik was even bang dat er maar 10 koorleden zouden zijn maar ineens waren we met 20. Goed verspreid over de kerk, met een prachtige akoestiek, was het weer een waar genoegen. Ik merk dat mijn conditie echt achteruit is gegaan door dit 4 maanden niets doen. Met zwemmen maar vooral ook met zingen merk ik dat. Zingen met ademsteun lukt nu een stuk minder dan eerder. Maar zingen maakt weer blij! Terug naar huis eten er nog even gedachten over vanochtend, maar al gauw besloot ik maar even dit uit te stellen tot maandag.

Thuisgekomen merkte ik hoe moe ik was. Het duurde even voor mij lieve vriendin zou komen om samen sushi te gaan eten. Ik kreeg meer tijd om even in de zon op de bank te liggen door verkeersdrukte, en ging redelijk fris en niet al te hyper geef restaurant in. Dat was weer verrukkelijk! Deze avond is de frustratie in elk geval weer weg.

Onrust, tennis en regelneukers

Vandaag al vroeg voor het scherm aan het werk, ik had onrust over een project. Ik merk dat ik dat maar niets vind, ik ben zo gewend geraakt wat minder druk de laatste tijd, hoewel soms minder druk gek genoeg ook onrust geeft. Te lang minder klussen hebben daar ik altijd gewend was 10 dingen tegelijk te doen, teveel met één klus bezig zijn zonder genoeg afwisseling werkt ook geestdodend. En vooral dan ook nog thuis werkend. Hopelijk komen er weer nieuwe uitdagingen, hoewel dat gek genoeg ook weer spannend is. Soms is het lekker om te teren op kennis, naar uiteindelijk is dat ook saai… Het is raar hoe complex dingen kunnen zijn omdat het zo tegenstrijdig is. Hoe kan ik nu goed bepalen wat ik wil, wat bij me past, als ik niet echt daarmee regelmatig word geconfronteerd. Deze week merk ik al wel weer dat ik niet van conflictsituaties houd. Negatieve confrontaties is niet mijn ding. Ook een reden waarom ik achteraf ook niet in het juridische wereldje ben gekomen in mijn beleving. De negativiteit, altijd strijd, hou ik helemaal niet van. Opbouwend en iets produceren, ontwikkelen of verbeteren ten behoeve van anderen is waar ik blij van word. Samenwerkend met anderen maar niet eindverantwoordelijk zijn, dat geeft rust en toch ook veel energie.

Vanavond kon ik me uitleven op de tennisbaan. Het ging heerlijk, er waren leuke rally’s, mijn been ging goed, niets geforceerd en toch hele leuke spelsituaties, lekker gelachen, een heerlijke ontlading. Na het tennissen gingen we nog wat drinken. En stemmetje zei dat we binnen moesten gaan zitten maar om de een of andere reden geef ik te weinig gehoor aan het stemmetje. Ik snap het niet. Want het werd koud. Ik had geen warme jas aan, en had dus spijt. Ik word vaak verhouden door het naborrelen na tennis in overgang van seizoenen. De gedachte dat het mooi weer is, in korte broek gespeeld hebt, maar daarna afkoelt als een bezetene. En het is echt een stuk kouder, ik hoorde anderen ook verrast hierover, zeker gezien het feit dat het deze week nog over de 30 graden was. Als de zon weg is, koelt het flink af. Dus ik ben niet al te lang blijven zitten, de rest had hetzelfde gevoel gelukkig. En thuis een extra trui aan gedaan, die verwarming gaat echt nog niet aan!

Mijn tennismaatje vertelde ons, we spelen altijd met 4, over de coronamentaliteit die nu heerst. Angsthazen maar vooral regelneukers, die geilen op het volgen van regels vooral als anderen die overtreden. Zo was er een vrouw die twee dagen bij haar man in het ziekenhuis was geweest omdat hij coronasymptonen had en ernstig ziek was. Zij was dus theoretisch misschien ook besmet. Na zo lang binnen te zijn geweest ging ze even een luchtje scheppen door een wandeling te maken terwijl ze in quarantaine had gemoeten. De buren zagen dat en belden de politie! De NSB-er-mentaliteit zit in de mens en komt in dit soort situaties naar boven. De mensen gaan voorbij aan de reden van de regels maar zien alleen maar dat die overtreden worden. Regels die soms nog dubieus genoemd kunnen worden maar desalniettemin genomen zijn voor een groter doel. En het ergste is dat die mensen in hun recht staan! Ze hebben zelf niet echt wat te vrezen, want ze zitten veilig achter de geraniums toe te kijken, maar weten wel hoe ze moeten oordelen over anderen. Ik word kotsmisselijk van dit mensen! Bemoei je met je eigen zaken en doe niet of je de vroomheid zelve bent!

En dit onderwerp kwam eigenlijk omdat ik met het bootje van één van mijn tennismaatjes wilde varen, met hen, over de Singel, iets waar ik al heel lang naar uit kijk. Maar twee wilden niet vanwege besmettingsgevaar terwijl volgens mij geen van ons ziek is en het bovendien in de buitenlucht is. Plus dat de regels voor watersport van toepassing zijn die dit toelaten. Maar toen kwam ethiek ineens om de hoek kijken, of het wel gaan varen in zo’n situatie als deze week verantwoord is als je weet van risico’s… en toen was ik echt helemaal klaar. Wederom had ik erg veel moeite begrip te tonen voor deze extreme angst en regeltjesvolgers. Maar nu ga ik zelf wellicht maar een fluisterboot huren om de sensatie te gaan beleven. Als het tenminste geen spitsvaren wordt want daar zit ik ook niet op te wachten. Ik vind het al spannend genoeg zo’n bootje te besturen denk ik.

Ondanks deze frustratie was het toch wel gezellig met het drinken en bleef ik daarna nog ff op de bank The Proposal kijken. Want het weekend is begonnen!

Andere tijden

Sinds Orkambi en Symkevi is het niet meer hetzelfde om CF-er te zijn. Hoewel ik dit wonder zelf nu niet meer op die manier hoef te ervaren dankzij goede donorlongen, is het geweldig en eigenlijk onvoorstelbaar dat dit nu al weer bijna gewoon is. Jaren en jaren was er de hoop dat er een einde aan CF zou kunnen komen. Niet als ziekte, dat zit nu eenmaal in de genen (hoewel dat misschien ook een kwestie van tijd is), maar het desastreuze effect dat het heeft op het lichaam en daarmee de kwaliteit van leven.

De kinderen van nu met CF zijn wat dat betreft in de smartphonefase van het leven gestopt. Ik als oudje was nog als kind gewoon op de draaitelefoon aangewezen. Je ouders even waarschuwen dat je eerst later bent ging niet zo makkelijk onderweg. En informatie opzoeken deed het je in boeken in de bibliotheek. Met CF is dat nu ook zo, de ellende van CF wordt hopelijk voor de huidige CF kinderen bespaart en weten straks misschien niet beter… Als het middel bij jou aanslaat natuurlijk. Want wellicht zitten we nog in het DOS stadium en nog niet in het Windows stadium wat dit medicijn betreft.

Getuigenissen via Facebook lezend zie ik dat er minder enzymen in pil vorm hoeven te worden geslikt omdat deze medicijnen ook voor de organen en de darmen, dus in het hele lichaam, doorwerkt. En dat het slijm dunner is. De oudere CF-ers hebben natuurlijk door de jaren heen al de nodige schade in hun longen opgelopen door infecties die de flexibiliteit van de longen aantasten, waardoor het effect minder sterk kan zijn, en vooral ook alles nieuw is. Aangezien je je lichaam eigenlijk wel kent zo in de loop van je leven, is het raar, net als na de transplantatie, dat je je lichaam opnieuw moet leren kennen als je ineens deze medicijnen gaat gebruiken. Het lichaam reageert en werkt anders dan je gewend bent, soms in positieve zin en soms helaas ook in negatieve zin. Maar de CF kinderen van nu beginnen met een schone lei.

Hoe wanhopig waren we destijds toen deze medicijnen er nog niet waren en hoeveel meer hoop is er nu dat er geen transplantatie nodig is om als CF-er een kwalitatief gezond leven te kunnen leiden met eigen longen. Ik ben ook benieuwd wat het medicijn met mijn lichaam zou doen. Of ik minder last van mijn neusholtes zou hebben, dat mijn darmen en nieren en lever beter zouden gaan werken. Dat ik minder andere medicijnen zou hoeven te slikken. Het zal nog wel even duren voor dat bekend is. En de vraag is of ik het risico wil lopen om te ontdekken wat het doet, of ik de stabiliteit van nu zou willen doorbreken voor het idee dat er een medicijn is dat mijn lichaam bij beter zou kunnen gaan doen werken en waardoor kleine ongemakken, want meer is het niet, straks ook weg zouden zijn.

Ook vanavond stond in het teken van CF en transplantatie. Ik had een interview voor ons wijkblaadje, ze hadden een oproep gedaan om jubilarissen te horen die dit jaar een jubileum hebben. Ik dacht 30 jaar is ook best wel een jubileum. Ik sprak een van de vrijwilligers die deze stukjes schrijven en had een zeer interessant gesprek ook door de vragen die de stelde die veel dieper gingen dan meestal het geval is. Alleen, ze mag maar 200 woorden gebruiken… Dus dat wordt een uitdaging aangezien we 2,5 uur gesproken hebben. En 25 jarig huwelijk is wel andere koek in die zijn. Maar goed, we kijken wat ze ervan gaat brouwen. Het lijkt mij in elk geval een uitdaging.

Tafereeltje en een dag met een glimlach

Vanochtend een bijzonder tafereeltje. Ik kwam om half 8 naar beneden en zag de kat van de buren op mijn loungebank met kwispelende staart ergens naar loeren. Vervolgens zag ik een paartje Turkse Tortelduiven op mijn terras op een van de leuningen van een tuinstoel zitten, waar dus de kat, vrij kansloos, op aasde. Die duiven keken wat rond zonder echt stress te vertonen maar verwonderden zich wellicht ook over het feit dat er koolmeesjes en pimpelmeesjes rondvlogen die aan het ontbijten waren net de zaden uit mijn voedsel silo. Aangezien ze daar één voor één bij moeten is het dringen geblazen en op hun beurt wachten. Dus ze wipten wat op de schutting of hingen in de klimop om daar lekker zaadjes te openen op een tak. Ik zat bij de aanschaf van de silo nog te denken of ik zo’n duo silo moest kopen en nu blijkt dat nog zo’n slecht idee niet. Het gaat wel hard met het voedsel echter, ook al heb ik laatst per ongeluk een dubbele zending gehad. Maar deze dag begon al met een glimlach.

. Vandaag met het werk weer zo actief geweest dat ik bijna de hitte misgelopen ben van over de 30 graden, de warmste dag ooit in september. Maar de veranderde door een bezoek aan de huisartsassistente voor het wegbranden van het wratje op mijn voet en daarna meteen de apotheek voor mijn 3 maandelijkse medicijnvoorraad maar bezocht en wederom bleek het nut van de fietstassen. Geen probleem om veel zooi mee te nemen.

Op het werk sprak ik een collega over de functie van adviseur en wat zij daarbij belangrijk vind, een interessant gesprek die ook weer wat deuren voor mij opende. Verder was het een wat moeizame dag qua werk, uitzoekwerk wat altijd lastig is een thuis al helemaal soms extra lastig is om de drive te vinden, vandaag in elk geval.

Tussendoor had ik ook nog vrij onverwachts de man van airco langs, die kwam kijken wat er nodig is om een offerte op te kunnen maken en aan het eind van de middag en hovenier dit naast het dak kwam kijken voor het sedum in combinatie met mijn buurman uit de staat. Weer een stapje verder. Voor de airco in mijn slaapkamer moet ik misschien wel wat gaan ombouwen maar dat is met dit hitte in de zomer de laatste tijd wel de moeite waard.

De avond was echter heerlijk ontspannend en een mooie voorzet voor morgen, mijn sauna bezoek. Het zal weer lekker warm zijn dus ik kan weer met mijn blote billen in de zon op een bedje liggen. Wie wil dat nu niet! 😆

Van een oud vrouwtje..

Vandaag een prachtige nazomerdag, met 29 graden, al merkte ik daar aanvankelijk nog niet zoveel van. Mijn auto moest voor de APK en ik moest het al vroeg wegbrengen. Om 8 uur was ik bij de dealer en vroegen ze wat voor leenauto ik wilde, één met versnellingen of één met automaat. Maakt mij niet uit zei ik, dus kreeg ik de automaat omdat ‘bijna niemand daarin wilde rijden’. Ik vind het prima, ik rij regelmatig in de auto van mijn vader en dat is een automaat. Ik was echter niet voorbereid op deze automaat: een Daihatsu Cuore of iets dergelijks. En kleine tank op wielen voor mijn gevoel maar dan voor oude vrouwtjes. Ik gaf gas en meteen gingen de wielen spinnen. En voor ik het wist had ik het gevoel of ik in een raceauto zat. En hoewel het ding zo log als een rotsblok in de bocht was en ik bang was dat ie om zou donderen, kon ik het toch niet laten het gas flink in te drukken. Ik kwam ook naast zo’n typisch pooierbak, een Golf weet ik wat voor type, en die kon het duidelijk niet hebben dat hij er door een Daihatsu uitgereden zou worden. En deze Daihatsu was ook nog eens hemelblauw van kleur dus die kon je niet over het hoofd zien.

In het begin was de Golf wel de klos, maar k moest met de kolos door de bocht dus op gegeven moment liet ik hem maar met zijn giga ego, ik vertrouwde de Daihatsu ook niet helemaal want het stuur ging bij de minste geringste aanraking al reageren dus ik moest oppassen dat ik niet ging slingeren. Er zat nog maar 88.000 km op de teller maar met een kenteken uit de jaren 80, dus ik zei, toen ik de auto terugbracht dat ie zeker al over de 100.000 of zelf 200.000 gereden had. Maar niets was minder waar. Dus ik vroeg ‘hij was toch niet van een oud vrouwtje’? Waarop de receptioniste zei dat ie van de baas, die zat er dus naast, was geweest, een vrouw van in de 40. Dat was een grapje, al voelde ik me even heel erg lullig, maar de auto bleek inderdaad echt van een oud vrouwtje geweest te zijn, ingeruild omdat ze een scootmobiel ging aanschaffen. De zoon van de eigenares ding regelmatig de leenauto’s bijtanken aan het eind van de middag, maar die had ook al gemerkt dat ie een tijger onder zijn kont had met deze auto. Ik ben benieuwd of het oude vrouwtje nu met een scootmobiel de weg onveilig aan het maken is. Want die krengen kunnen volgens mij ook flink gas geven…. En dan heb ik het niet over het oude vrouwtje…