Zondag ben ik voor het eerst sinds tijden weer de natuur in gegaan om vogels te kijken. De zeearend werd vanuit verschillende tijdschriften aangeprezen als prijsvogel dus ik ben zondag naar de Oostvaarderplassen gegaan. Het was een prachtige dag, volop blauwe lucht en dus goed zicht. Al bij de eerste vogelkijkhut, De Blauwborst, werd mij verteld dat er twee zeearenden gespot waren en zowaar, er zat eentje te poseren op een dode boom. Eenmaal in mijn vizier kon ik niet wachten tot het op zou vliegen en ik zijn geweldige vleugels zou aanschouwen. Helaas dat gebeurde niet. Ik heb nog verschillende anderen mee laten genieten van de aanblik van deze vogel via mijn scoop, met het blote oog was het niet te zien. Met 600mm inzoomen kon ik het echter aardig in beeld krijgen. Ik zag ook Smienten, Kwakeenden, Pijlstaarten, Tafeleenden, allemaal voor het eerst dit jaar, een mooi begin van het jaar. Daarna nog een stuk gelopen waarbij ik vooral zwermen groenlingen en putters zag. Op zich indrukwekkend maar de wandeling was wel inspannend met 4 kilo op mijn rug en toch wel kou ondanks dat ik thermokleding aan had en mijn gebruikelijke meer lagen kleding. De vogelplas waar ik heen wilde bood echter niet heel veel nieuws, een grote zilverreiger en een wilde zwaan, en heel veel ganzen. Wel zowaar voor het eerst de Kolgans gezien, een gans die ik echt wel eerder had kunnen aanschouwen. Inmiddels was ik wel moe ook omdat ik helemaal geen pauze had gehouden, geen moment had gezeten, maar kreeg de tip naar een klein uitkijkpunt te gaan op een bult waar veel zeearenden gezien waren. Kon ik even in de auto zitten. En ja, ik zag er zo twee zitten. En er zou een ruigpootbuizerd zitten, die ik ook nog niet gezien had. Maar ik moest veel fantasie hebben die te zien. Wel zagen we (er stonden meerdere vogelaars) een vos midden in een veld die zich rustig zat te krabben, heel veel wilde paarden en herten rondlopen. De man die me de ruigpootbuizerd liet zien wees me ook op de goudplevieren, die ik ook niet gezien had. Maar ja, dat was gewoon een langgerekte plak goudkleurige vogels, veel details kon ik niet zien, dus of ik ze nu gezien heb… Ik ging nog naar een ander punt met de auto, nog hoger gelegen en beter zicht op de vlakte, en daar was op steenworpafstand ook een zeearend zijn prooi aan het opeten in het gras. Geweldig, want later ging het ook nog heen en weer vliegen en kon ik de machtige vleugels aanschouwen. En zowaar liet de ruigpootbuizerd zich ook goed zien, al biddend in de lucht, op zoek naar prooi. Ook deze was te ver om gedetailleerd te bekijken dus ik moest weer op de expertise van de vogelaar naast me vertrouwen, maar het was wel gaaf! En ook een blauwe kiekendief liet zich nog even spotten. De eerste kemphanen gespot en ook een kleine zwaan voor het eerst gezien. Ja, het vogelen is weer helemaal terug in mijn verlangen. En ik kan niet wachten nog andere nieuwe vogels, de visarend bijvoorbeeld, te gaan zoeken.
Zondagavond had ik echter enorme hoofdpijn. Ik had niet heel veel gedronken en geen pauze genomen tussen 11 en 15.30 uur dus ik dacht dat dit zijn tol was gaan eisen. En eenmaal in bed kreeg ik last van een spier in mijn hals die het ademen zeer moeilijk maakte. Ik begon me zorgen te maken, paniekerig te worden, want niet kunnen ademen is knap klote. Hoe ik ook ging liggen, het bleef een probleem. Omdat de spier links in mijn hals zat ging ik dus maar rustig op mijn rechterzij liggen. Dat wilde de heup waar ik al sinds augustus last van heb ook niet te lang. dus op de rug of rechterzij afwisselen moest het worden. Ik zat me enorm op te winden over het feit dat ik mogelijk mezelf weer overbelast had, de hele dag door zo’n telescoop turen in een nieuwe houding kan natuurlijk iets getriggerd hebben. Ook kwamen gedachten aan mijn vader naar boven die een jaar geleden ook zo kortademig was geweest, en herkende de pose van voorover zitten met de ellenbogen op knie en het hoofd ondersteunend die hij altijd aannam, hopende zo de kortademigheid eronder te krijgen. Zelfs gedachten van doodgaan kwamen daardoor in mij op, en dacht ik absurde gedachten als ‘fijn dat ik mijn zolder in elk geval op orde heb gebracht, zodat anderen daar minder werk aan hebben’. Maar ook dat ik wel wat meer rust in mijn vakantie had kunnen nemen in plaats van als een bezetene te moeten ontspullen. Ik dacht er zelfs aan de ambulance te bellen, want ik wist niet wat te doen, maar vroeg me af wat die dan zouden moeten doen.
Na mijn saturatie gemeten te hebben, die gewoon 99% was en wat resonium genomen te hebben vanwege mijn kloppend hart en paracetamol en meten van de temperatuur (36,5) besloot ik maar met de adem die ik had rustig te blijven liggen en het lukte me zowaar een paar keer flink te slapen. In de nacht begon ik echter te rillen en had het ijskoud. Een extra deken hielp maar ik kon niet voorkomen dat ik er af en toe toch uit moest voor de wc. De pijn aan mijn hals bij het ademen hield me flink bezig daarna en het kostte me telkens moeite dan weer in slaap te vallen. Maandagochtend was het nog niet over, de temperatuur was inmiddels 37,8 wat wel de rillingen verklaarden, en voelde ik me alleen maar lamlendiger. Ik bedacht me dat ik een warme kruik op de spier zou kunnen leggen, en meldde me ziek bij mijn manager. Snel daarna hoorde ik dat die spierpijn bij griepverschijnselen past, dus had ik het misschien toch niet zelf veroorzaakt. Dat luchtte me op al maakte het voor de situatie niet uit. De rest van de dag heb ik op de bank liggen dutten, en na elk dutje voelde ik me wat beter, al ging de pijn aan mijn spier niet echt weg. Vannacht echter ging het snel aanzienlijk beter, ik viel ondanks al mijn dutjes toch snel in slaap en ook de kou kwam niet terug. En vanochtend voelde ik me aanzienlijk beter, en ben dus maar weer aan het werk (thuis) gegaan. Dat voelde ook wel fijn. Misschien dat de warme kruik en het rekken van mijn spier en het eindelijk nemen van rust me snel doen herstellen. Of misschien was het een eendagsgriepje. Het is wel raar hoe ik van het ene op het andere moment in zak en as kan zitten. Ik heb me sinds lange tijd niet meer zo zorgen gemaakt over hoe kwetsbaar ik ben fysiek. Al hebben de kwetsuren aan mijn linker grote duimgewricht, mijn knieën en mijn rechter heup me al wel bewust gemaakt dat ik geen 20 meer ben. Ik kreeg nog de tip de volgende keer de huisartsenpost te bellen, die kunnen meedenken over wat er aan de hand kan zijn en daarmee wellicht wat geruststellen. Want zo alleen in de misère zitten maakt het er soms niet beter op. Het deed me ook denken aan dat ik vroeger bij mijn zus en daarna bij mijn vader ging logeren als ik weer ziek was of moest herstellen van een ziekenhuisopname. En hoe anders het nu allemaal ineens is. Maar goed de tijd zal het leren hoe het dan gaat. Vooralsnog lijkt deze strijd weer even geslecht te zijn.
stoelenga 